Undertale: Opiekun Ruin- Część kompatybilna z Antraktem: Cierpliwość [The Caretaker of the Ruins: Companion Piece for Interlude: Patience- Tłumaczenie PL]

Autor: caretaker-au

Tłumaczenie: Oczytana 

Notka od tłumacza: W tym rozdziale główna postać nie ma określonej płci. Przez całe tłumaczenie używane są więc odmiany dostosowane do dziecka. "Dziecko poszło, zrobiło" itd. 

SPIS TREŚCI:

Rozdział I
Antrakt: Nadpisać
Rozdział II
Antrakt: Cierpliwość
Część kompatybilna z Antraktem: Cierpliwość (Obecnie czytany)
Rozdział III
...

- Mamo, burczy mi w brzuchu. Czy kolacja jest już gotowa?

Matka odłożyła rachunek, który przeglądała, skupiając na powrót uwagę na kolacji, którą przygotowywała.

- Cierpliwości moje dziecko.- Powiedziała ze znużeniem, mieszając w garnku z gulaszem.- To cnota…

- Więc muszę wytrzymać.- Dokończyło dziecko śpiewnym tonem.

- Poczekać.- Matka poprawiła, tłumiąc śmiech.- Biegnij pobawić się zabawkami. Wkrótce zawołam cię na kolację.

- Dobrze mamo.- Dziecko pobiegło bawić się w udawanie. W pobliżu nie było żadnych zabawkowych przyrządów kuchennych, poza jednym, które posiadało- ukochanym plastikowym nożem.

- Co dziś ugotuję… Oh, już wiem!- Dziecko podniosło książkę w miękkiej oprawie mającą służyć za deskę do krojenia i położyło na niej poplamioną piłeczkę tenisową. To może robić za pomidora. Zaczęło naśladować ruchy cięcia by posiekać swój składnik. Dziecko kontynuowało przygotowywanie kolejnych wymyślonych składników aż skończyło gotować swój posiłek. Nie wyglądało za specjalnie, ale mogło wyobrazić sobie zapach miodu, chleba, pomidorowej sałatki i ciasta.

- Kolacja gotowa!- Zadeklarowało dumnie, musząc jednak przyznać, że gulasz matki zapewne smakuje lepiej.

- Ile jeszcze?- Zapytało dziecko zmęczonym głosem. Miało obolałe stopy od tego całego chodzenia po wyboistym górskim terenie. Stare buty były już za małe by je nosić więc zamiast tego założyło dwie najgrubsze skarpetki jakie posiadało, które były już całe brudne i przemoknięte. Prawie żałowało, że nie założyło tych ciasnych butów.

- Miej cierpliwość.- Matka upomniała swoje dziecko.- Jesteśmy już prawie na miejscu.- Przytrzymała koszyk piknikowy, który niosła.- Wtedy zjemy nasz obiad.

Dziecko uśmiechnęło się na tę obietnicę. Zachowywało się odpowiednio i nie żaliło się więcej przez resztę wspinaczki.

Ostatecznie matka zatrzymała się.

- Co powiesz na zrobienie sobie tutaj przerwy.- Powiedziała, zbliżając się do wejścia jaskini.

- Okej!- Dziecko podekscytowane weszło do jaskini. Znalazło spory kamień, na którym szybko usiadło, szczęśliwe z faktu, iż nie musiało dłużej już stać na swoich obolałych stopach ani chwili dłużej.

- Och… Wygląda na to, że nie mogę złapać tu zasięgu.- Trzymając swój telefon, matka odwróciła się w stronę dziecka.- Muszę odejść nieco dalej i zadzwonić.

- Pójdę z tobą!- Dziecko wypaliło. Stopy nadal bolały tak bardzo, że nie było nawet pewne czy mogłoby spełnić tę propozycję, jednak wszystko było lepsze od zostawienia w tyle.

- Nie, nie trzeba moje dziecko.- Matka upierała się, stawiając obok niego kosz piknikowy.- Możesz zjeść jedną przekąskę gdy będziesz czekać.

- Okej.- Dziecko było dobre w czekaniu. Czekanie z jedzeniem było nawet lepsze.

Matka zaczęła iść, lecz nagle zatrzymała się i obróciła w stronę dziecka.

- Nie wychodź z jaskini na własną rękę. Czekaj cierpliwie aż wrócę.

- Dobrze mamo!

- Czemu mama nie wraca…-  Dziecko powiedziało na głos, przełamując ciszę, którą zaczęło już nienawidzić. Zagrało we wszystkie swoje wymyślone gry, podczas cierpliwego czekania na swoją matkę. Zjadło nawet swoją przekąskę. Potem kolejną. I kolejną. Nie zostało się wiele w koszyku, ale wina gryzła je bardziej niż głód. Słońce zaczęło już zachodzić i ledwo było widać pozostałe światło słoneczne. Czuło się jakby minęła wieczność od kiedy mama wyszła zadzwonić.

Dziecko wstało i podeszło do wejścia jaskini, tak jak zrobiło to już wiele razy. Zatrzymało się tuż przed wyjściem.

- Mamo, wróć…

Lecz nikt nie przybył.