Opis: Jesteś jedną z liderek, potocznie przez wielu nazywanych: ,,Okrągłego stołu". Twoja armia objęła kilka krajów, a sama masz polskie korzenie. Twoim ulubionym zajęcie jest.. no cóż, wkurwianie Torda :)

Autor: Faster Bendy

Korytarz, którym aktualnie się przechadzałaś był ciemny. Nie w twoich gustach było błądzenie po miejscach, w których to byłaś tylko kilka razy, jednak dziś w końcu nadszedł ten dzień, gdy to się w końcu stało. Stukot twoich wysokich obcasów rozchodził się aktualnie po całej pustej przestrzeni, a zapewne nie jeden facet rwałby sobie włosy z głowy, jakim cudem się jeszcze na nich nie zabiłaś. Prychnęłaś lekko rozbawiona na to wspomnienie i przyłożyłaś jedną z swoich zimnych rąk do ust. 

- Zapowiada się dłu- - Ucięłaś w połowie, bo na samym końcu wąskiego tunelu dostrzegłaś pewną postać. Sylwetka danej osoby była strasznie uwypuklona w okolicach gdzie powinien znajdować się jej tors, a same nogi z dumą i ciężkością stawiały kolejne kroki. Im bliżej podchodziłaś, tym więcej szczegółów mogłaś dojrzeć. Gdy jednak stałaś niecałe siedem metrów od swojego towarzysza, już wiedziałaś kto nim jest. Towarzyszący ci do tej pory mały uśmiech, przemienił się nie do poznania, a oczy pod wpływem nagłego obrotu sytuacji, nabrały chytrego blasku. 

- Hej, Torddie!~ - Wykrzyknęłaś w stronę mężczyzny, którego rogi rozpoznałabyś wszędzie. Ten natomiast, gdy usłyszał znajome mu zdrobnienie od jego imienia, zrezygnowany i najwyraźniej naburmuszony czekał na to aż do niego podjedziesz. - Grzeczny chłopiec. - Szepnęłaś do siebie zadowolona, a po chwili twoje ciało bezwładnie leżało na jednym z jego ramion.  

- Czego chcesz Niebieska? - Powiedział z wyraźnie słyszalną odrazą, skierowaną w twoją stronę, ale Ty zamiast sobie odpuścić, jeszcze bardziej się do niego przystawiłaś. 

- A co, nie podoba Ci się, że twoja ulubiona liderka chciałby z Tobą zamienić słówko? - Nie miałaś większego zamiaru zaprzestać tego co robisz. Natarczywie zaczęłaś zsuwać się na tors dorosłego mężczyzny i ani ci się śniło zmienić pozycję. 

- Niebieska.. - Najdelikatniej Jak tylko umiał, starał się usunąć twoje ciało z jego przestrzeni osobistej, lecz mimo wszystkich jego starań, nic to nie dawało. - Ile razy mam Ci mówić, żebyś do mnie nie mówiła po moim imieniu.. - Chłopak głęboko westchnął i jedna z jego ręka wylądowała na twoich włosach. Niestety, dobrze wiedziałaś, że nie miał zamiaru Cię po niej głaskać, a tylko lekko odepchnąć. Szybkim i zdecydowanym ruchem poczęłaś masować jego sztywne plecy, na co ten mruknął z niezadowolenia. - Niebieska.. - Znowu ten marudny i widocznie zmęczony wyraz twarzy. Widać było, że sypianie długimi godzinami, nie było mu dobrze znane. 

- Oh no daj spokój, przecież wiem, że lubisz jak tak do Ciebie mówię!~ - Cicho mruknęłaś do jego ucha, tym samym przysuwając się do niego jeszcze bliżej. Czerwonego Lidera najwidoczniej przeszedł dreszcz, który nie chciał go odstąpić nawet na krok. Szybko zorientowałaś się w danej sytuacji i pod wpływem presji czasu, zdecydowałaś się na śmiały ruch. 

- I wiem, że mnie pożądasz... (Wolfie_XDDD Pamiętasz? :') ) - Musnęłaś swoimi malinowymi ustami, lekko jego płatek ucha i czekałaś na reakcję swojego  wybrańca. Dokładnie tak jak myślałaś, nie musiałaś robić tego długo. Niemalże natychmiast jego poliki przybrały delikatny, lekki odcień czerwieni, który tak kochałaś, a on sam niczym płochliwe zwierzę, odskoczył od Ciebie. - C-Co ty kurwa robisz??! - Wykrzyczał dane słowa, ale jego męską barwa głosu pozostawała nadal taka sama. Mimo wszystko jednak, postanowiłaś ciągnąć dalej tą chorą zabawę, która dawała ci niemałą satysfakcję i oblizałaś się po swoich wargach. 

- No weź, jesteśmy przecież liderami.. - Swoje ręce uniosłaś do góry w ten sposób, że zrównały się z twoimi ramionami, a na twarz wkradł ci się przebiegły wyraz zadowolenia. - Nie zaszkodzi nam przecież się trochę rozerwać!

- J-Jesteś jakaś popierdolona! - Napięta atmosfera wokół was stawała się coraz bardziej to wyczuwalna, a jak to kiedyś on sam określił, powietrze można byłoby kroić nożem. - Idę stąd! - Dodał po chwili, a już później znowu zostałaś sam na sam z swoimi myślami. 

- Rzeczywiście [Imię koleżanki/zastępcy]... Wkurwianie go nigdy mi się nie znudzi.. - A zaraz po tym wróciłaś do swojego przeszukiwania miejsca, w którym aktualnie przebywałaś. 

Otwieram oczy. Przez chwilę leżę nieruchomo, próbując zrozumieć, gdzie jestem. Bezmyślnie wpatruję się w przestrzeń, zauroczona pociemniałym, niemalże atramentowym niebem. Spoglądam w ciemność, dopiero po chwili zwracając uwagę na lśniące łagodnie, srebrzyste gwiazdy.

Nie jestem pewna, czy już wcześniej znajdowały się w zasięgu mojego wzroku. Wiem jedynie, że wydają się znajome, choć nie od razu pojmuję dlaczego.

Równie dezorientujący jest dla mnie moment,w którym przypominam sobie, kiedy i dlaczego zasnęłam. Wciąż mrugając nieprzytomnie,w pośpiechu podrywam się do pozycji siedzącej. Wspieram się na rękach, po czym wzdycham, czując pod palcami miękką trawę. Już wiem, gdzie jestem, choć nie przypominam sobie, kiedy ostatnim razem widziałam tę łąkę nocą. Wygląda inaczej niż w środku dnia, zalana słonecznym blaskiem. Wydaje się uśpiona,a przynajmniej takie odnoszę wrażenie, gdy w milczeniu spoglądam na uśpione, skryte w mroku kwiaty. Jeden z nich rośnie na tyle blisko, że gdybym chciała, mogłabym go zerwać, ale nie robię tego.W zamian po prostu obserwuję.

– Gabrielu? – rzucam w pustkę.

To nie pierwszy raz, kiedy mi to robi. Nie mam problemu ze zorientowaniem się, że kolejny raz manipuluje moimi snami, kreując je według swojego uznania. Mam ochotę z nim zawalczyć i również zmienić to i owo w otaczającej nas rzeczywistości, ale powstrzymuję się. Daję mu wolną rękę, zaciekawiona kierunkiem,w którym to wszystko zmierza. To pierwszy raz, gdy pozwala sobie na taką ingerencję po tym jak pojawiła się Joce,a on nareszcie mnie pamięta.

Pierwszy, odkąd wszystko jest na swoim miejscu.

Wzdrygam się, nagle zaniepokojona. Nie chcę wracać pamięcią do tego, co się wydarzyło – zwłaszcza złych rzeczy, które wciąż kładą się cieniem na nas wszystkich. Machinalnie obejmuję się ramionami, próbując w ten sposób powstrzymać utratę ciepła, choć to nie chłód jest moim problemem. Zresztą w snach tak naprawdę nie da się odczuwać zimna; nie fizycznie, zaś chłód, który mi towarzyszy, ma swoje źródło gdzieś w moim wnętrzu.

Na sobie jak zawsze mam białą, wyszywana złotą nitką suknię matki Gabriela. To jedynie utwierdza mnie w przekonaniu, że śpię. Możliwe, że nie powinnam na to pozwolić przez wzgląd na Jocelyne. W ostatnim czasie żadne z nas nie jest w stanie porządnie się wyspać, więc podświadomie czuwam, wyczekując jej płaczu. Sęk w tym, że przez ingerencję męża wątpię, bym usłyszała dziecięcy płacz,a tym bardziej się obudziła.

– Nie przejmuj się. Twoja mama jest z Joce.

Wzdrygam się i natychmiast podrywam na równe nogi. Błyskawicznie okręcam się na pięcie,w pierwszym odruchu mając ochotę rzucić się z pięściami na stojącego tuż za mną mężczyznę. Serce trzepoce mi się w piersi, grożąc wyrwaniem się na zewnątrz. Gniewnie mrużę oczy, kiedy spoglądam na Gabriela niemalże z wyrzutem, to jednak nie robi na nim najmniejszego wrażenia. Przeciwnie – doprowadzam do tego, że na jego ustach pojawia się łagodny, nieco tylko złośliwy uśmiech.

Zwieszam ramiona. Dłonie zaciskam w pięści, ale nawet gdybym chciała, nie byłabym w stanie go uderzyć. Nie żeby sobie nie zasłużył, ale atakowanie Gabriela nadal jest dla mnie nienaturalne. Kto wie, może bardziej niż do tej pory, zwłaszcza że w pamięci mam ten jeden, jedyny moment,w którym spojrzałam na niego jak na potwora. Raz, podczas którego nie był sobą, po prostu beznamiętnie spoglądając na mnie, gdy wisiałam na krawędzi balkonu, błagając go, żeby pomyślało dziecku.

Teraz to wydaje się odległe i nierzeczywiste, jak wspomnienie koszmaru, które zaczyna blaknąc zaraz po przebudzeniu. Pamiętam, ale nie wierzę, nie będąc w stanie spojrzeć na Gabriela inaczej niż połówkę mnie samej – kawałek duszy, którego potrzebuję, by normalnie funkcjonować.W zamian oddałam mu swoją, tak jaki wszystko to, co miałam.

Oboje milczymy i powoli zaczynam mieć tego dość. Czuję na sobie przenikliwe spojrzenie lśniących, przypominających dwie czarne dziury oczu,a do głowy momentalnie przychodzi mi myśl, że Gabriel doskonale wie, co sobie myślę. Wierzę, że nie robi tego specjalnie – nie tak jak tata, który nie jest w stanie od tak odciąć się od rozbrzmiewających w jego głowie głosów.W przypadku obserwującego mnie telepaty sprawy mają się zupełnie inaczej,a jedynym problemem jestem ja sama.A także więź, która łączy mnie z Gabrielem,a którą w tamtej chwili niemalże jestem w stanie dostrzec – coś jak złocista nitka, prowadząca mnie wprost w ramiona mojego przeznaczenia.

Mętlik w głowie daje mi się we znaki. Nie mam wątpliwości, że mój mąż jest w stanie to wyczuć, chcąc nie chcąc dostrzegając więcej, aniżeli mógłby sobie tego życzyć. Próbuję nad sobą zapanować, ale to nie jest proste. Coś w miejscu,w którym się znajdujemy, wytrąca mnie z równowagi.Z drugiej strony, może prawdziwe problematyczna jest napierająca ze wszystkich stron cisza, której nie jestem w stanie ignorować. Próbuję, ale nie potrafię, tak jaki nie jestem w stanie udawać, że nie martwię się o Gabriela.

To nie tak, że nie wierzę, że teraz, gdy wszyscy odzyskaliśmy wspomnienia, wszystko się ułoży. Wręcz przeciwnie, bo tak naprawdę przede wszystkim przejmuję się świadomością, że Gabriel nie podziela moich przekonań.

Ze świtem wypuszczam powietrze. Zrozumienie pojawia się nagle i już po prostu wiem, dlaczego ściągnął mnie do tego miejsca. Łąka jest spokojna, tak jaki otaczająca nas ciemność. Cisza również wydaje mi się właściwa, choć z jakiegoś powodu boli bardziej niż najgłośniejszy krzyk. Krzyżuję ramiona, choć i wtedy czuję się rozbita. To wszystko jest trudne,a ja zaczynam się bać –i nie ma znaczenia, że próbuję tego nie okazywać. Choć z mojej perspektywy sprawy mają się bardzo prosto, nie jestem zaskoczona, że Gabriel sprowadził nas a tutaj, by ostatecznie wszystko uporządkować.

Otwieram usta, ale ostatecznie nie wypowiadam nawet słowa.W zamian nieznacznie kiwam głową, dając mu wolna rękę. Skoro tego chce, proszę bardzo. Tak naprawdę nie mieliśmy okazji porozmawiać aż od porodu, oboje zbytnio zaaferowani pojawieniem się dziecka, pobytem w szpitalu, całym tym zamieszaniem wokół Marco i uroczystości, które miały odbyć się w Niebiańskiej Rezydencji. Dociera do mnie, że tak naprawdę byłam bardzo naiwna, wierząc, że po odzyskaniu wspomnień, wszystko ot tak wróci do normy,a Gabriel daruje sobie obwinianie o rzeczy, na które żadne z nas nie miało wpływu.Z drugiej strony, być może znów chce rozmawiać o ojcu, ale to niczego nie zmienia.

Czekam, choć wątpliwości coraz bardziej dają mi się we znaki. „No, powiedz coś!” – ciśnie mi się na usta, ale zmuszam się do milczenia. Wmawiam sobie, że cierpliwość to najlepsze, na co mogę zdecydować się w obecnej sytuacji, jednak to nie jest takie proste. Nie, skoro napięcie doprowadza mnie do szału. Milczenie Gabriela również, ale…

– Tak bardzo cię przepraszam.

Unoszę brwi w odpowiedzi na te słowa. Na litość matki wampirów, co to niby ma znaczyć? Spodziewam się już dosłownie wszystkiego,w tym również kompletnej głupoty z jego strony. Wiem, że się obwinia –i to zwłaszcza teraz, gdy wspomnienia wróciły. Już wcześniej wszystko było nie takie jak trzeba, zwłaszcza z perspektywy Gabriela. Wszystko to, co zrobił na jej życzenie…

Tyle że nie miał na to wpływu. Cokolwiek by się nie wydarzyło, nie zrobił tego świadomie.

Nie na sam koniec.

– Nie wierzę, że wciąż tak uważasz. – Spogląda na mnie w dziwny, bliżej nieokreślony sposób. Jego czarne oczy wydają się ciemniejsze niż zazwyczaj, choć nie sądziłam, że to możliwe. – Że szukasz usprawiedliwienia, kiedy ja…

– Nie szukam usprawiedliwienia – obruszam się. – Jesteś kompletnym idiotą, Gabrielu Licavoli. To chciałeś ode mnie usłyszeć? – Potrząsam głową. – Ale wydawało mi się, że to jedno mamy wyjaśnione. Wybaczyłam ci wszystko.

– Nessie…

– Chodź tutaj – przerywam, nawet się nie wahając.

Samą siebie zaskakuję pobrzmiewającą w głosie pewnością siebie. Rzucam mu naglące spojrzenie,w tamtej chwili po prostu nie wyobrażając sobie, że miałby mi odmówić. Mało kiedy czuję się aż tak zdeterminowana jak w tym momencie, ale to wydaje mi się właściwe.W pamięci wciąż mam tego wytrąconego z równowagi, zszokowanego Gabriela, kajającego się przede mną po tym jak pod wpływem głosu Syreny omal mnie nie zabił. Równie dobrze pamiętam jak kłóciliśmy się, gdy emocje wywołane zatartymi wspomnieniami w końcu dały o sobie znać. Byłabym naiwna, gdybym sądziła, że pojawienie się Joce rozwiązywało wszystko, ale z drugiej strony… Czy to byłoby takie złe? Może po prostu oboje musimy tego chcieć.

Tak czy siak, nie zamierzam spokojnie stać i czekać aż po raz kolejny emocje wymkną się spod kontroli. Nie te, które wyczuwam w Gabrielu. Myśl o tym, że znów miałby trzymać mnie na dystans, mnie przeraża i to do tego stopnia, że nie jestem w stanie jej znieść.

– To jedno akurat ustaliliśmy – stwierdza cicho Gabriel. Uświadamiam sobie, że wciąż siedzi mi w głowie. – Jestem zbyt samolubny, by cię zostawić.I to nawet wtedy, gdy powinienem.

– Jeszcze jedno słowo o tym, co powinieneś – cedzę przez zaciśnięte zęby –a przysięgam, że sprawdzę jak bardzo mogę skrzywdzić cię we śnie. Nie wiem jak, ale znajdę sposób, by złamać ci nos.

Jego zaskoczony śmiech na moment wytrąca mnie z równowagi. Sam Gabriel na takiego wygląda – przede wszystkim na zaskoczonego, wyraźnie niedowierzając słowom, które padły z moich ust. Spogląda na mnie dziwnie, choć nie tak, jakbyśmy widzieli się po raz pierwszy. Choć przez moment jego oczy lśnią i to wystarczy, bym przynajmniej trochę się rozluźniła.

–O tym też tak łatwo zapominam. Moja żona jest o wiele niebezpieczniejsza, niż mogłoby się wydawać. – Uśmiecha się pod nosem. Jest coś w tym wymuszonego, ale nie dbam o to. Nie, skoro w końcu posłusznie pokonuje dzielącą nas odległość. – Mi amore…

– Obejmij mnie.

Tylko tego chcę. Zniecierpliwionym ruchem wyciągam rękę, oczekując wyłącznie współpracy z jego strony. Tym razem nie mam jak usprawiedliwić się hormonami ciążowymi, najzwyczajniej w świecie sfrustrowana milczeniem, które na powrót zapada między nami. Poniekąd mam ochotę go uderzyć – tak dla zasady, dokładnie jak wtedy na balkonie, gdy śmiał mnie odepchnąć. Jeśli i teraz zignoruje to, że go potrzebuję…

Nie wiem czy to moje wspomnienia, czy coś innego, ale Gabriel w końcu podejmuje decyzje. Żadne z nas nie jest prawdziwe – nie do końca – ale wyraźnie czuję jego dotyk, gdy ujmuje moją dłoń. Rozluźniam się, czując jak uchodzi ze mnie całe napięcie. Wpadam mu w ramiona, nie pozostawiając innego wyboru, jak tylko przygarnąć mnie do siebie. Przez moment liczy się wyłącznie znajome objęcia i zapach, który czuję za każdym razem, gdy nabieram powietrza.

Wzdrygam się, kiedy ciepłe dłonie przesuwają się wzdłuż kręgosłupa. Ostatecznie zatrzymuje je na moich lędźwiach, po chwili przesuwając na płaski już brzuch.

– Tęskniłem za tobą – przyznaje,a ja spoglądam na niego skonsternowana. – Przy malutkiej trudno mi skupić się tylko na tobie. Nie żeby było w tym coś złego…

– Zawsze możemy częściej podrzucać ją mojej mamie. Albo Layli – zauważam przytomnie. – Obie rwą się do tego, by nosić ją na rękach… Zresztą czy to ważne? Teraz mnie masz.

– Możliwe – przyznaje wymijającym tonem. – Ale czy nie sama do tej pory uważasz, że ten świat nie jest prawdziwy? To nie to samo.

Wzdycham, dla odmiany sama czując wyrzuty sumienia. Gabriel nie daje mi odczuć rozczarowania, ale przecież dobrze wiem, co sobie myśli.W którymś momencie zdążyłam zapomnieć, jak prawdziwy potrafi być świat snów. Kiedyś dla nas oboje znaczył wszystko, ale z biegiem czasu…

A może przywykłam do tego, by mieć go naprawdę. Tyle że przecież mam.

– Przypomnij mi – proponuję. Zadzieram głowę na tyle, by swobodnie patrzeć mu w twarz. – Choćby to, co znaczyła kiedyś ta łąka. Pamiętam,o co prosiłeś, gdy dopiero zacząłeś mnie tu sprowadzać, ale… chcę to usłyszeć.

Wyraźnie widzę zaskoczenie w jego spojrzeniu, choć naturalnie próbuje je ukryć. Gabriel ma to do siebie, że zawsze próbuje panować nad emocjami, nawet wtedy, gdy jest ze mną –a może zwłaszcza w takich chwilach. Sęk w tym, że to już od dawna nie działa,a przynajmniej nie w takim stopniu, jak mógłby tego oczekiwać.W którymś momencie zmieniliśmy się oboje,w tym ja, choć nie mam pewności, kiedy i jak do tego doszło. Tak czy siak, nie jestem już tą wystraszoną dziewczynką, którą poznał na samym początku i którą przerastało wszystko, co wiązało się z telepatią.

– Nie jesteś – potwierdza bez chwili zastanowienia.

– To nie jest to, co chciałam od ciebie usłyszeć – zarzucam mu. Wciąż kurczowo tulę się do niego, pozwalając, by kreślił mi na plecach jakieś fantazyjne wzory.

– Hm…A co jeśli nie do końca pamiętam,o czym teraz mówisz?

Drażni się ze mną, ale serce i tak jak na zawołanie mi przyśpiesza. Zaciskam dłonie, przez moment bliska tego, żeby jednak spełnić wcześniejsze groźby. Jakoś nie mam wątpliwości, że Isabeau byłaby bardzo zadowolona, gdybym doprowadziła jej brata do porządku w bardziej zdecydowany, nie do końca delikatny sposób.

Gabriel nie daje mi po temu okazji. Zanim mam okazję się zastanowić, zdecydowanym ruchem przysuwa mnie bliżej, przy okazji nachylając się na tyle, by nasze twarze znalazły się na jednym poziomie. Nie jestem pewna, które z nas inicjuje pocałunek – ja czy on. Toi tak nie ma znaczenia, bo liczy się, że nagle jego usta łączą się z moimi. Spodziewam się delikatności, ale kiedy przychodzi co do czego, również to nie wchodzi w grę. Moje ciało reaguje samoistnie,a ja momentalnie chcę znaleźć się jeszcze bliżej –o wiele, niż jest to fizycznie możliwe.

Teraz całą sobą czuję nie tylko ciało, ale również jego umysł. Wypełnia mnie całą, więc nie pozostaję mu dłużna. To tak, jakby wszelakie mury nagle runęły, nie pozostawiając po sobie nawet śladu. Jego myśli swobodnie przepływają przez mój umysł,a jaz ulgą przyjmuję fakt, że mimo wciąż pobrzmiewającego gdzieś niedowierzania i poczucia winy, uwaga Gabriela skupia się przede wszystkim na mnie. Poddał się, ten jeden raz, choć oboje wiemy, że jest zbyt dumny, by ot tak wycofać się z jakiejkolwiek walki.

Chyba że chodzi o mnie. Wbrew wszystkiemu nie potrafimy ze sobą walczyć.

Czuję pieczenie pod powiekami, ale właściwie nie zwracam na to uwagi.Z trudem łapię oddech, wykorzystując chwile między kolejnymi pocałunkami.W tamtej chwili czuję się w pełni żywa, już nie mając wątpliwości, że świat snów jest równie prawdziwy, co i ten, który widujemy na co dzień. Tak przynajmniej jest, gdy próbuje ingerować w niego Gabriel.W tym jednym momencie aż za dobrze rozumiem, dlaczego oni Ali są tak zafascynowani swoimi darami. To coś więcej niż iluzja, choć tak łatwo o tym zapomnieć.

– Zatańcz dla mnie – słyszę tuż przy uchu. Wzdrygam się, kiedy ciepły oddech muska mój policzek. –O to ci chodziło, prawda? Poprosiłem cię wtedy, żebyś tańczyła.

– Nie przypominam sobie, byś wtedy przyznał, że to ma być coś dla ciebie.

Prycha w odpowiedzi na moje słowa. Nieznacznie luzuje uścisk, dzięki czemu jestem w stanie odsunąć się na tyle, by na niego spojrzeć. Wciąż z trudem łapię oddech, podczas gdy serce tłucze mi się w piersi tak szybko i mocno, jakby w każdej chwili mogło się z niej wyrwać. Kręci mi się w głowie, ale to coś innego niż słabość, która towarzyszyła mi podczas ciąży.

– Wtedy to byłoby niestosowne – stwierdza przesadnie uprzejmym tonem Gabriel. Jego oczy lśnią w niezdrowy sposób, aż nazbyt wyraźnie zdradzając pożądanie. Nie żeby próbował to przede mną ukryć. – Ale żonę mogę o to poprosić, prawda? – dodaje,a na jego ustach pojawia się zaskakująco łagodny, niepewny uśmiech. – Zatańcz dla mnie, aniele.

Jak mam odmówić? Może powinnam być zmieszana, ale nic podobnego nie ma miejsca. Sen czy rzeczywistość, kiedy w grę wchodzi Gabriel, nie obawiam się niczego. Trudno, by po wszystkim, co się wydarzyło, którekolwiek z nas odczuwało choćby cień oporu czy wstydu przed drugim.

Odsuwam się, wciąż z uwagą przypatrując Gabrielowi. Nie od razu decyduję się spełnić jego prośbę. Moje spojrzenie wędruje ku niebu – aksamitnie czarnemu, jeśli nie liczyć gwiazd, ale…

Och, coś się nie zgadza.

– Aniele?

Potrząsam głową. Jak na zawołanie przypominam sobie wiersz Claire – jedną z przepowiedni, która miała dla mnie aż tak wielkie znaczenie.I spełniła się, dokładnie jak każda inna, choć z perspektywy czasu widziałam, że przyniosła wyłącznie to, co najlepsze dla nas.

Tańcząca w blasku księżyca

Zmierza ku światłu

A wraz z nią zapanuje chaos

– Nie widzę księżyca – oznajmiam z rozbrajającą wręcz szczerością.

Gabriel po prostu się we mnie wpatruje, wyraźnie zaskoczony moimi słowami. Nie tego się spodziewał, to zresztą nie wydaje mi się dziwne. Przez dłuższą chwilę oboje milczymy, wpatrzeni w siebie nawzajem, każde pogrążone we własnych myślach. Czekam, tak jaki on, choć podejrzewam, że każde z nas wypatruje czegoś innego. Zabawne, ale nie jestem pewna, czym to jest w moim przypadku.

– Co w tym złego? – pyta w końcu Gabriel. Bez pośpiechu przesuwa się bliżej mnie. – Mało ci chaosu w ostatnim czasie?

– Kto wie? – Przekrzywiam głowę. – Zaczyna mi się to podobać. Ciągłe ratowanie ciebie i twojej duszy też. – Milknę na dłuższą chwilę, po czym dodaję to, co od dłuższego czasu nie daje mi spokoju,w duchu modląco to, by w końcu zrozumiał: – Nie ma rzeczy, której bym ci nie wybaczyła. Kiedy to do ciebie dotrze?

Przez jego twarz przemyka cień. Waham się, przez moment gotowa przysiąc, że jednak powiedziałam o słowo za dużo. Zamieram, niemalże spodziewając się tego, że wróciliśmy do punktu wyjścia – że ten cudowny nastrój zaraz zniknie,a Gabriel znów zacznie zadręczać się czymś, czego nie chcę i nie potrafię zrozumieć.

A potem z jego ust padają ostatnie słowa, które spodziewam się usłyszeć.

– Moja dusza stoi przede mną.

Obraz na moment rozmazuje mi się przed oczami, choć nie od razu pojmuję dlaczego. Orientuję się dopiero w chwili,w której pierwsze łzy docierają aż do brody. Natychmiast ocieram twarz – raz,a później kolejny – ale to już nie ma sensu. Płaczę, na dodatek stojąc tuż przed nim,a ukrycie tego po prostu nie wchodzi w grę.

Z tego wszystkiego nie orientuję się,w którym momencie Gabriel materializuje się tuż przede mną. Znów mnie całuje, tym razem o wiele delikatniej i czulej, nie tyle skupiając na moich ustach, ale całej twarzy. Ociera mi policzki, bynajmniej nieprzejęty tym, że w którymś momencie wtulam się w niego, mocząc całą koszulę łzami.

– Na moje wcale nie potrzebujemy księżyca – rzuca Gabriel, jak gdyby nigdy nic zmieniając temat. Spoglądam na niego w roztargnieniu, przez moment zdezorientowana. To wszystko wydaje się aż tak nierealne… –W ciemnościach też można tańczyć.

Nie jestem w stanie odpowiedzieć, ale on tego nie oczekuje. Machinalnie poddaję mu się, kiedy odsuwa mnie od siebie na tyle, by móc ułożyć dłonie na moich biodrach.Z wolna obejmuję go za szyję, mimowolnie zastanawiając nad tym, co my właściwie wyprawiamy – na środku tej łąki,w mroku i bez jakiejkolwiek muzyki.

Tyle że to nie ma znaczenia. Pojmuję to z pierwszym piruetem, kiedy ostatecznie dochodzę do wniosku, że w zupełności wystarczy mi spojrzenie i obecność Gabriela. To,w jaki sposób dosłownie taksuje mnie wzrokiem…

Tak, to wystarczy.

Bo w ciemności też można tańczyć.

Od autorki: Gratuluję. Właśnie przeczytałeś ff „Zmierzchu”… Albo raczej dodatek specjalny do mojej zdecydowanie zbyt długiem kontynuacji „Lost in the Time”. ;>

Leżałam rozwalona na kanapie, brzuchem do dołu, już pół żywym wzrokiem wpatrując się w ekran telewizora, na którym leciał jeden z tych głupawych seriali. Dobra, próbowałam się wpatrywać, ale coś powieki nie za bardzo chciały współpracować ze mną. Pewnie musiałam wyglądać jak jedną nogą w grobie. Wzrok zmęczonej życiem istoty, której nawet nie chciało się normalnie ułożyć zwisającej przy posłaniu ręki, która już chyba gotowa była na spoczynek w trumnie. Jej gotowość podzielała noga, która nie znalazła sobie miejsca i równie tępo zwisała. Zwieńczeniem był koc, który okrywał moje ciało, spod którego jedynie było widać ciemno blond mini burzę włosów i wcześniej wymienione już “martwe” części ciała.

 Za kanapą słyszałam ciche odgłosy dochodzące z kuchni znajdującej się nieopodal mnie. Podajże sprzątania i zmywania naczyń po wspólnej kolacji.

 Chciałam pomóc, naprawdę. Ale nie wiedzieć czemu, byłam dzisiaj jak trup nie mający siły na cokolwiek. Mimo to próbowałam, ale ona jeszcze mnie siłą zaciągnęła na kanapę, dając mi całkowity zakaz ruszania dupy z niej, póki ona nie skończy. Nawet miała czelność mi zagrozić, że jeśli kiwnę choćby palcem, to mi dupsko kapciem przetrzepie. A najgorsze z tego było chyba to, że doskonale wiedziałam, że to zrobi. Aby to było po raz pierwszy, kiedy mi grozi i groźby dotrzymuje... Kochana. Jak zawsze. No ale cóż, co ja mogę. W szczególności, że nie mam nawet jak się bronić. Bo przecież, by móc w samoobronę, trzeba najpierw mieć do tego siły. A akurat tego mi najbardziej teraz brakowało. 

 Cholera, co za jełopy w dzisiejszych czasach robią te seriale. Kompletnego sensu nie mają. A jeszcze ten wkurwiający narrator. Albo ci amatorscy aktorzy, którzy tyle talentu mają, co słoń gracji w sklepie z porcelaną. Jakim cudem jeszcze takie gówno dają? Naprawdę ktoś ma na tyle mało IQ, by móc to oglądać?

 A, no tak. Tym kimś byłam ja. Hah, no dobra. Zwracam wam honor, gówniane seriale telewizyjne. 

 W sumie i tak już ledwo co widziałam. Obraz wił się jak jakiś wąż, do tego rozmazany jak farba na płótnie, a wokół tego co widziałam już się powoli rozchodziła czerń. Ciemność. Kochana, błoga ciemność, która zawsze utula do snu. I nie tylko do snu. Kojarzyła mi się z czymś jeszcze, takim dziwnym uczuciem, ale… cholera, na obecną chwilę nie wiedziałam jak to nazwać. Jakbym kiedyś to znała, ale dziwnym trafem zapomniała. Jakby umysł chciał o tym zapomnieć. 

  Szybko ta dziwna myśl uleciała, kiedy nawet nie zauważyłam, jak już zamknęłam oczy, a umysł automatycznie zaczął się powoli wyłączać z rzeczywistości.

- Mała, nie zasypiaj na kanapie. Od tego jest nasze łóżko. - przez otaczający umysł mrok przebił się słodki, pełen troski i miłości kobiecy głos, który zadziałał niczym zimna woda.

 Zamulona powoli otworzyłam oczy i na wpół już śpiąc niebieskie oczy powędrowały w stronę kobiety, która potrząsnęła stanowczo, acz delikatnie moim ramieniem. 

 Długie, kasztanowe włosy spływały po jej ramionach, a oczy w miętowym odcieniu spoglądały na mnie z równie wielkim uczuciem, z jakim słowa wypływały z jej warg. Tak rozkosznych, słodkich warg. 

 Nawet nie za bardzo zwróciłam uwagę na jej czarną, ołówkową sukienkę, która idealnie obejmowała jej smukłe ciało, oraz na czarną opaskę ze wstążką ukrytą w jej włosach. Jak też na dziwnie bladą skórę, która normalnie była tak uroczo rumiana, że mogłabym wtulać się w nią godzinami i się tym nie nudzić.

 Znowu dobiegł do mych uszu jej głos, trochę wyraźniej, a jednak… jakby cichszy.

-No już… wstawaj

 Łzy nagle zaczęły uciekać z jej pięknych oczu w tym samym momencie, co z moich, nadal na wpół otwartych, a jej usta zaczęły się wykrzywiać w grymas bólu. Zmarszczyłam brwi, nie za bardzo rozumiejąc jej zachowania jak i powodu, dlaczego miałabym właśnie płakać, kiedy nie czuję nic, co mogłoby wyciskać ze mnie te krople wody zmieszane z solą.

-Proszę, wstawaj

 Nagłe mrugnięcie starczyło, abym na miejscu dziewczyny… zobaczyła samą siebie, zapłakaną, szlochającą. Trzymającą mnie za ramiona rękami po obu stronach i potrząsając coraz żywiej. Przez zaciśnięte zęby coraz szybciej uciekało notorycznie jedno słowo.

-Wstawaj….wstawaj… wstawaj…

WSTAWAJ

 Najpierw poczułam, jak słońce ma na tyle tupetu, aby świecić mi tymi swoimi głupimi promieniami po oczach. Mruknęłam niezadowolona, delikatnie odwracając głowę, aby uciec od bezlitosnego światła. Potem poczułam swoją rękę spoczywającą martwo na moim czole. Zaraz posłużyła, jako ochrona przed słońcem. A na koniec zorientowałam się, że leżę nago rozwalona na całą szerokość i długość posłania. Drugą ręką leniwie zaczęłam szukać zegarka, który powinien leżeć na komodzie. No, powinien. Ale coś ręka nie mogła go znaleźć.

 No dobra, czyli czas na tą gorszą opcję. Trzeba dupe ruszyć.

 Niechętnie wyciągnęłam się cała, wypinając dumnie pierś, a na dźwięk strzelających kręgów zamruczałam przeciągle. Westchnęłam ciężko i leniwie przekręciłam się na brzuch w stronę krawędzi łóżka, aby na wpół otwartymi, miętowymi oczami, rozejrzeć się po podłodze. Może przez sen wyjebałam gdzieś ten głupi zegarek, bardzo możliwe. Nie za bardzo mi się chciało zgarniać włosy, które przesłaniały mi pół twarzy, a przy tym pół wizji, więc tylko od niechcenia dmuchnęłam w grzywę, łudząc się, że to wystarczy.

 Ku mojemu zaskoczeniu, wystarczyło, aby troszeczkę było lepiej.

 Spojrzeniem szukałam ów urządzenia, przy tym nie przejmując się faktem, że temu pokojowi przydałoby się trochę sprzątania. Tam trochę ubrań porzuconych to tu to tam. Trochę jakichś papierków chuj wie po czym. 

 Sam pokój nie był jakiś duży. Akurat dla jednej osoby, która w sumie nie miała wygórowanych wymagań. Jedynie na tyle duży, aby spokojnie mógł pomieścić łóżko pojemności dwóch osób, jakąś szafę na ubrania, komodę i biurko na którym spoczywał jakiś mały stosik papierów. Jedynym co mogło posłużyć za oświetlenie była lampka na biurku. No może był na suficie jeszcze mały żyrandolik, ale w nim akurat żarówki nie działały. A mi nie specjalnie się spieszyło z wymianą jej na nową. 

 W końcu dojrzałam elektryczny zegarek, który… no co za mały skurwysyn… Jęknęłam z bólem na myśl, że albo będę musiała wykazać się szczególną gimnastyką, albo wstać jak normalny człowiek i po prostu podnieść go. Po chwili namysłu pomyślałam, że skoro i tak w sumie trudno nazwać mnie “normalnym człowiekiem”, to może po prostu znajdzie się trzecia opcja. 

 Tak więc wyciągnęłam ogon, którego jeszcze przed sekundą nie było, w stronę urządzenia. Po chwili zegarek już zawisł przede mną, a ja ze zmrużonymi oczami przyglądałam się godzinie wyświetlanej na ekranie. Oh, już południe dochodziło. To chyba wypadałoby wstać. 

 Bezceremonialnie odstawiłam zegarek na komodę. Po chwili zbierania many, aby użyć jej do załadowania siły, którą miałam wykorzystać do podniesienia się, ostatecznie sturlałam się z łóżka jak jakaś kłoda. Po tym dopiero znalazłam chęci, aby wstać na równe nogi. Rozciągnęłam nagie ciało ku górze, mrucząc przeciągle, przy czym ukradkiem spojrzałam na kalendarz wiszący na pobliskiej ścianie. Zaraz, dzisiaj…. jest 13 luty. Oh, zaraz mi twarz się rozpromieniła, a rozespanie zaraz odeszło w niepamięć. Co roku spotykam się ze swoją ukochaną o północy, kiedy tylko dzień z 13 przejdzie na ten powszechny dzień, gdzie to każdy okazuje swoje czułostki osobom, które są mu bliższe. Nie ominęło to również mnie i mojej kochanej Rosi, z którą spędzamy nierozłącznie ten dzień przez calutkie 24 godziny.

 Zachichotałam pod nosem na myśl o wspólnych chwilach, igraszkach i innych zabawnych czy bardziej czułych chwilach. Z tym akcentem podjęłam bardzo poważną decyzję.

 Czas w końcu się odpowiednio ubrać i przygotować.

 ...I może coś dobrego sobie przekąsić.

 Powoli zbliżała się już północ. Ciemność oblegała wielkie miasto, które dzięki licznym latarniom i innym źródłom światła, mieniło się pięknie. Przez to właśnie, mimo gołego nieba, trudno było dostrzec jakąkolwiek gwiazdę. No chyba że naprawdę wytężysz wzrok i będziesz miał w głębokim poważaniu powstały potem ból gałek ocznych.

 Kroczyłam radosnym krokiem przez chodnik, zmierzając ku miejscu naszego stałego miejsca spotkań. Z racji, że mimo gołego nieba, to jednak był luty i za ciepło nie było, opatulona byłam w ciepły, czarny płaszcz, który sięgał mi do połowy ud. Z pod niego wystawała nieco falowana, czerwona spódniczka, a nogi opatulały czarne rajstopy. Ciepłe buty na obcasie stukotały z każdym wykonanym przeze mnie krokiem. Szyja owinięta była szkarłatnym, grubym szalikiem, który jednak nie zdołał zatrzymać pod sobą długich, kasztanowych włosów, które uciekły i swobodnie spływały po nim. Z jednego ramienia zwisała czarna torebka, a z niej wystawała dyskretnie szyjka butelki wina. Półsłodkiego. 

 Taki jakie obie lubiłyśmy. 

 Te już tak nie wystawały z torebki, ale również nie zapomniałam o kieliszkach do wina. Czyste i zabezpieczone, aby w torebce się nie poturbowały za bardzo.

 Twarz moja obecnie wyrażała radość zmieszaną z tęsknotą jak i z podekscytowaniem na myśl o spotkaniu się. Tak na prawdę. 

 Doskonale pamiętałam drogę. Tyle już lat tędy chodziłam. Tyle, że normalny człowiek nie mógłby sobie wyobrazić tego. Tu w lewo, trochę prosto, znowu w prawo. W końcu przeszłam przez pasy na drugą stronę ulicy, gdzie znajdował się ogrodzony murem teren usiany trawą oraz drzewami. Ah, dzisiaj też oświetlony małymi lampionami.

 Nie zatrzymywałam się, rozglądając się za naszym miejscem spotkań. Zawsze to samo miejsce. Za każdym razem. Każdego roku, w każde ważniejsze dla nas święto. Niezmiennie.

 W końcu mój uśmiech się powiększył, a z mojego gardła doszło niskie mruczenie wyrażające zadowolenie. Znalazłam. A ona już tak na mnie czekała. 

-Nawet nie wiesz, jak się za tobą stęskniłam, moja droga.

 Z trudem się powstrzymałam, aby nie zacząć biec i po prostu skoczyć na nią. Po prostu spokojnym krokiem podeszłam i złożyłam czuły pocałunek na wizerunku mojej miłości, który widniał na nagrobku, na którym widniał napis 

 Wyciągnęłam z torebki dwa kieliszki na wino i postawiłam je na kolumnie grobu. Obok swoje miejsce znalazła butelka wina, a nawet i druga! Jednak za nim napoczęłam jedno z nich, wyciągnęłam zapalniczkę i po chwili świece, jakie się tu znajdowały, spokojnie się paliły. Usadowiłam się na krawędzi grobu tuż przy wizerunku mojej kochanej Rosi i sięgnęłam po butelkę, którą już po chwili nalewałam do kieliszków. Odstawiłam butelkę na bok, a ów kieliszki wzięłam w obie dłonie. Jedną postawiłam przy zdjęciu, a drugą nadal trzymałam w ręku. Spojrzałam wyczekująco na zegarek, jaki schował się pod rękawem płaszcza, a kiedy wybiła równa północ, uśmiechnęłam się wręcz czule. Spojrzenie zwróciłam w stronę zdjęcia, a kieliszek przybliżyłam do stojącego obok drugiego.

-Wesołych Walentynek, Moja Rosi.

 Symbolicznie stuknęłam lekko kieliszkiem o kieliszek i ponownie ucałowałam wizerunek tej pięknej, mimo wieku nadal nieskalanej żadną skazą twarzy. Jedynie szkoda, że nie widać tu było równie intensywnie jej miętowych oczu, równie uroczo rumianej skóry i kasztanowego odcienia włosów, jakie naprawdę miała. Ale to nic. Nadal była dla mnie piękna. Tak samo piękna jak w dniu, kiedy mnie znalazła. Tak samo jak w dniu, kiedy zobaczyła prawdziwą mnie i się nie bała. Tak samo, kiedy odkryłam, że to właśnie ona jest drugą połową mej spłowiałej, zepsutej duszy. Tak samo jak w dniu, kiedy i ona ujrzała we mnie to, co ja w niej. 

 Tak wiele lat minęło, a jej piękno nadal niczym nie skalane. 

 Spojrzałam na nocne niebo, gdzie tutaj, w naszym miejscu spotkań, mimo otaczających nas budynków miasta, dało się spokojnie dostrzec gwiazdy, które wybijały się swym blaskiem z otaczającej ich ciemności. Upiłam łyk wina, rozkoszując się jego smakiem rozpływającym się na mym języku. 

-To jak, ty zaczniesz opowiadać, czy znowu ja?

 I tak zaczęłyśmy wspólnie walentynki, tradycyjnie rozpoczynając je rozmową i ciesząc się swoją bliskością. 

Autor obrazka: haro

Notka od tłumacza: Wcielasz się w rolę służącej na zamku Króla Papyrusa kobiety. Pewnego dnia pokojówki mówią Ci, że Król pragnie mieć dzisiaj na noc jedną ze swoich służek. Przygotowały Cię więc, umyły i wpuściły do jego sypialni, gdzie miałaś na niego czekać.

Opowiadanie Underfell Papyrus x Czytelniczka. Dostosowane pod kobiecego czytelnika. Oraz do dorosłego odbiorcy.

Autor opowiadania: MsMK

Link do oryginału: klik

Patrzyłaś na swoje odbicie w lustrze, patrzyłaś na błyszczącą biżuterię. To nie byłaś Ty, pokryta sadzą z kominka. To nie byłaś Ty, brudna i przemęczona nocami spędzonymi w kuchni. To nie byłaś nawet Ty, szykująca się do kolejnego dnia.  Pachniałaś lawendą zaś Twoje ubrania to nie strój służącej, ale piękna szata szlachcianki, miększa niż cokolwiek co kiedykolwiek czułaś, przezroczysta, lekka i ponętna. Głęboki, krwisty czerwony barwnik był bogatszy niż jakikolwiek jaki mogłaś kupić na własne potrzeby. Wyglądałaś niczym królowa… 

Pokręciłaś głową odganiając tę myśl. Nie powinnaś myśleć w ten sposób. Król często wzywał służki do swoich komnat, zwłaszcza gdy był spragniony dotyku, albo ukojenia. Służące plotkowały cicho o jego życzeniach w takie dni, a ich historie bardzo różniły się od siebie więc nie wiedziałaś czego się spodziewać. Niektóre mówiły, że pozostawia je poranione, wypełnione jego nasieniem po upojnej nocy. Inne, że w takie noce traktuje je jak cel by praktykować swoje strzelania z łuku. I mimo wszystko tym akurat wierzyłaś. To nie tak, że był złym królem, ale Król Papyrus nie znał litości. Wojna otoczyła królestwo i aby nie dać się pokonać musiał być brutalny. Przez większość czasu razem ze swoim wojskiem bronił granic królestwa. Upewniał się, że żadna, nawet najmniejsza wioska w jego państwie nie padnie ofiarą najazdu wroga. Razem z bratem często zmieniali się wartą co jakiś tydzień na froncie. Rozkazywali wojskom, liczyli straty, gromadzili zapasy, odwiedzali chorych i grzebali zmarłych. Kilka razy miałaś okazję być bliżej niego, dostrzegłaś wtedy, że mimo zimnego spojrzenia oraz niezliczonych pokonanych w walce, ma całkiem specyficzne poczucie humoru. Liczyło się dla niego na dobrą sprawę tylko jedno – jakość. Jego brat śmiał się z tego, sam preferował jakieś szmaty za ubranie, tanie i obskurne miejsca. Papyrus wolał aby wszystko miało swój rodowód. Jego kot, jedzenie, ubrania, zbroja – wszystko musiało posiadać swoją historię, być najlepsze i w dodatku najlepszej jakości. Tak, aby „pasowały na króla” jak mawiał. Ale ty… kurwa, daleko Ci do tego. Jasne, dobrze i szybko sprzątasz, ale… 

Twoje ręce nie były gładkie i miękkie jak panienek z dworu, które używały swoich rączek do wskazywania tego co im podać i zakrywania ust gdy się drwiąco śmiały. Twoje ręce były szorstkie od szorowania naczyń, pełne blizn od kuchennego noża, paznokcie zaś ścinałaś najkrócej jak się dało, tak aby nic nie dostawało się pod nie. Co prawda miałaś teraz ładnie ułożone włosy, ale te same w sobie były zniszczone przez lata pracy w kuchennym dymie, kąpielach w tanich mydłach oraz spinaniu ich każdego dnia w kok. Choć w oczach widać było błysk, to także i zmęczenie. Długie noce pełne ciężkiej pracy pozostawiły po sobie widoczne wory pod nimi. 

… Daleko ci do aparycji szlachciców czy to potwornych, czy ludzkich. 

Ale ku Twojemu zaskoczeniu, nie tego chciał. Wybierał pewnie takie służki jak Ty, aby je wykorzystać i porzucić bez martwienia się o jutro. To tylko chwilowe… nie jesteś nawet pewna, że to właśnie Ciebie wybrał. Mógł powiedzieć aby przysłali jakąkolwiek służącą. Z jakiegoś powodu ta myśl zwiększyła Twoje nerwy. Świadomość, że wypełniasz rozkazy sprawiała, że łatwiej było Ci się ze wszystkim pogodzić. Wierzyłaś pokojówkom, że przygotowały Cię najlepiej jak umiały dla niego, więc wzięłaś głęboki wdech i uśmiechnęłaś się. Każdy ma swoje zadanie, trzeba zadowolić Króla, to ma sens biorąc pod uwagę co zrobił dla Twojego państwa. Usłyszałaś szepty i ciężkie kroki na korytarzu, serce znalazłaś w gardle, wybiegłaś więc z królewskiej łazienki by stanąć w sypialni. Byłaś tam wiele razy, podawałaś śniadania z rana oraz wieczorem podawałaś mu alkohol. Ale tym razem całe pomieszczenie było inne… Podeszłaś do szafki z alkoholami zastanawiając się co mu dzisiaj podać. Wraca z frontu i będzie to jego pierwsza noc od tygodnia w łóżku. Trzeba podać coś na tyle mocnego, aby go zrelaksowało, ale nie upiło. Po chwili miksowałaś jego ulubione trunki, jest staroświecki nie lubi lodu w trunkach bo nie podoba mu się to uczucie kiedy kostki stukają w jego zęby. Właśnie dodawałaś kostkę cukru i whiskey, kiedy drzwi do komnaty otworzyły się z hukiem. Gdybyś nie pracowała tak długo dla niego, zapewne byś teraz podskoczyła w przerażeniu. W progu stał on, szkieleci potwór mierzący sobie prawie siedem stóp. W pełnym rynsztunku na którym pobłyskiwała krew zabitych wrogów. Grzecznie ukłoniłaś się, ale Cię zignorował całkowicie. Kawałek po kawałku ściągał zbroje podając ją pokojówkom, jakie były za nim. 

Spojrzał na zegarek w telefonie, jest już spóźniony. Przeklną w myślach i dopił ostatni łyk zimnej już kawy by następnie wyrzucić papierowy kubek do kosza. Autobus przyjechał chwilę potem. Przepełniony jak zawsze pod wieczór, kiedy wiele osób wracało z pracy. Jednak dla niego zawsze znajdowało się miejsce. Ludzie instynktownie unikali ognia, dlatego nic dziwnego, że choć kilka osób stało, nikt nie chciał usiąść koło niego. Fell wpatrywał się w miasto za szybą, na budynki, sklepy, kościoły, wąskie i szerokie uliczki. W końcu, wysiadł na jednym z końcowych przystanków i poprawił marynarkę. Ciepłe wiosenne powietrze zwiastowało zmianę pór roku.
-Może powróżyć? – usłyszał głos koło siebie. To jakaś starucha. Niska, zgarbiona z obwisłym cycem i wielką brodawką na brodzie, z której wyrastało kilka włosów, niczym pajęcze odnóża.
-Nie. – Prosta, krótka komenda.
-A może jednak? – nalegała kobieta, zadzierała wysoko głowę, aby spojrzeć na niego. W swojej zgiętej posturze sięgała mu zaledwie do torsu.
-A może jednak nie? – czy ona za nim idzie? Cholera, idzie za nim. Spojrzał przez ramię skręcając jednocześnie w boczny chodnik. – Powiedziałem, nie. Mam to przeliterować? – warknął zatrzymując się pod barem.
-Coś czuję, że się mylisz, Grillby. – Poczuł jak okulary delikatnie zsuwają mu się z nosa, więc je szybko poprawił. Zna jego imię? Cóż… nie powinno go to jakoś zaskoczyć, ale przywykł już do tego, że wszyscy nazywają go Fell, albo inaczej. Wszystko po to by odróżnić go od klasyka.
-Dobra, ale szybko, mam mało czasu. – wsadził ręce do kieszeni marynarki. Stara cyganka wyciągnęła z kieszeni czarnej kiecki talię kart. Zwykłych, takich jakie używał do gry w pokera. Potasowała je na jego oczach i rozłożyła. Wyciągnął jedną. Czwórka kier. Cyganka ją zabrała i spojrzała z uwagą. Lecz nic nie mówiła – I?
-Za wróżbę należy się opłata.
-Zapomnij – warknął chwytając za klamkę baru.
-Nie igraj z magią – pogroziła mu uśmiechając się – Jakaś skromna kwota, zapłata, cokolwiek, za wróżbę.
-Spadaj – mruknął. Magia, też mu coś. Jeszcze jakby wierzył w ten rodzaj magii który próbuje mu wmówić. Nie dał jej dokończyć, po prostu wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi.
-Spóźniłeś się. – Grillby stał już za barem, gotowy na kolejny wieczór pracy. W środku znajdowało się już kilka osób jakie potwór kojarzył, kilka jakich nawet znał imiona i kilka nowych, którzy stali przy szynku wpatrzeni w menu zastanawiając się co wybrać. Fell nic nie odpowiedział, jego spojrzenie mówiło wiele. Był zły i zmęczony.
Ten wieczór nie był jednak łaskawy. Zazwyczaj było wiele do roboty, nawet we dwóch nie mieli co narzekać na nudę. Interes się kręcił. Lecz tak jakby… więcej wypadków? Coś się stłukło. Coś pękło. Zabrakło piwa studenckiego, zaś oboje mieli problemy z jednoczesnym zamontowaniem nowej baryłki i obsługiwaniem klientów. Lecz to nie wszystko. To dałoby się przeżyć, prawda? Curly wzbudził zainteresowanie kilku ludzi, którzy traktowali go jak jakąś zabawkę, a nie żywą istotę, dlatego po drugiej interwencji Grillbiego trzeba było malca odesłać na górę. Kelnerka jaką zatrudnili na pół etatu zachorowała, więc nie było pomocnych rąk do pracy przy wodzie… G się zbełtał na stół, Pink rozwalił krzesełko, Undyne przybyła rozrzucając wszędzie krewetki i jakby tego było mało, koło północy Mettaton postanowił wszystkich „zaszczycić” swoją obecnością. Tak więc po podłodze walały się już nie tylko krewetki, ale i płatki róż. Wyobrażacie sobie zestawienie Mettatona i Undyne? A jak do tego dodać jeszcze Osiołka, Kota, kilka ludzi, kilku myśliwych którym trzeba było tłumaczyć zasady, że do baru broni wnosić nie wolno. A i koń wpadł. Nie pytajcie. Gadający koń. Nic Fella już nie zdziwi. Wisienką na torcie było pojawienie się Yoshikiego. Fell miał wrażenie, że cały wszechświat ze wszystkimi uniwersami zawziął się na niego. Brakuje jeszcze tylko jakiejś bitwy i …
-…to mój keczup! – no i masz ci los.
-Co za pechowy dzień…- mruknął Grillby zamykając drzwi baru nad ranem za ostatnim klientem. Fell spojrzał tylko na niego wyraźnie zdegustowany. Dzisiaj był naprawdę męczący dzień w pracy, a jeszcze trzeba sprzątnąć bałagan przed jutrem. Wyciągnął z kieszeni telefon. Rozładowany? No cóż…
-Daj mi komórkę – podszedł do klasyka, który otworzył szerzej oczy jak wyciągnął z kieszeni rozbity aparat. Ale kiedy? Dobrze, podładuje się ten i zadzwoni się do ekipy naprawczej. No i sprzątającej. Taki przynajmniej był plan… Ładowarka okazała się też nie działać, a kiedy już coś się połączyło, zabrakło prądu w całym barze. Jakaś z ekip remontowych coś przecięła i w ciągu najbliższych godzin nie będzie prądu. Albo i przez cały dzień. Kto kurwa majstruje przy kablach w deszczową pogodę?! Chuj, nigdy nie zrozumie ludzi. Kiedy koło dwunastej, bez ani odrobiny snu, wszystko było naprawione. Znaczy się, uszkodzenia w barze oczywiście. Fell postanowił się zdrzemnąć na chwilę.
Ale nie mógł spać.
Kurwa.
Bar będzie dzisiaj działał, ale co zrobić z brakiem prądu? …
-Trzeba będzie dzisiaj jednak zamknąć bar z powodu awarii… - rzucił Grillby koło szesnastej.
-Nie, nie, nie. Otworzymy go.
-Jak chcesz to zrobić bez prądu?
-…. Wiesz, mam pomysł – I miał, oczywiście, że miał. Fell posiadał jeden z tych zmysłów, który sprzedałby nawet zegar z jedenastoma godzinami, albo kalendarz z dziesięcioma miesiącami jako unikatowy i jedyny w swoim rodzaju. Tego wieczora bar był otwarty. Klimatu dodawały porozstawiane wszędzie świeczki, do tego chodzące płomyczki jakie przysłał Grillby z Underswapa, które usługiwały klientom. Fell nie pozwoli, aby jakiś głupi pech nie pozwolił mu otworzyć baru! … Tylko po chuj Undyne znowu przyszła z Mettatonem?
Trzeci dzień nie był lepszy. Prąd był, ale zabrakło wody. Tak dla odmiany. Obsługa nie była zła, ale jak sprzątnąć bar? Czwartego dnia… nikt nie przyszedł. Piątego też. Szóstego…
Szóstego postanowił coś z tym zrobić, nie wierzył w pecha. W każdym razie nie takiego spowodowanego olaniem jakiejś wrednej staruchy, która go stalkowała, ale… Po kilku dniach naprawdę ciężkiej pracy i kilku kiedy nie działo się kompletnie nic w pracy. A nic to bardzo źle – zwłaszcza kiedy prowadzi się własny bar – postanowił spróbować tego co przyszło mu do głowy. A co nie było do końca racjonalne. Przynajmniej tak myślał. Oczywiście, nic nie powiedział Grillbiemu. Dnia siódmego Bóg odpoczywał, więc oboje wczesnym rankiem postanowili, że dzień przerwy przyda się im obojgu. Klasyk postanowił wybrać się na spacer do parku z psem i Curlym, zaś Fell poszedł swoimi drogami.
Cały czas wmawiając sobie, że to co robi to totalna głupota, wrócił na miejsce gdzie wcześniej spotkał cygankę. No i jej nie było. Nie trudno się domyślić. Odpalił papierosa siadając na ławce i założył nogę na nogę. Potrafił być cierpliwy. Ba. Bardzo cierpliwy, zwłaszcza kiedy w grę wchodziło coś czego chciał. A chciał odpowiedzi. Jeżeli pech nie minie po spotkaniu z cyganką, nikt się o tym nie dowie, a on wyprze to wspomnienie z pamięci. Jeżeli jednak pech minie, potraktuje to jako zbieg okoliczności i tez wyprze to z pamięci, z tą różnicą, że pech minie. No i nikt się nie dowie. Bo nikt wiedzieć nie musi, prawda? Prawda.
Tak myślał i sobie wmawiał. Minęła godzina, potem dwie, potem trzy. Było już dobrze kilkanaście minut po południu i zbliżała się pora obiadowa, kiedy postanowił wstać z ławeczki i jej poszukać. Ale gdzie zacząć? Na rynku? Nie było jej tam. Gdzie zazwyczaj czają się staruchy? … Właśnie w tym momencie zdał sobie sprawę jak mało wie o otaczającym go świecie. Niby mieszka już z ludźmi od kilku lat, ale tak na dobrą sprawę nie wychylał się z baru przez cały ten czas i interesowały go sprawy tylko związane z jego przedsiębiorstwem. Dlatego chodził bez celu po pobliskich uliczkach łudząc się, że może za rogiem będzie stała ta starucha! Ale ani razu jej nie znalazł.
Kiedy słońce zaszło, zaś powietrze zrobiło się zimniejsze, postanowił zawiesić na dzisiaj poszukiwania. Może jutro przed pracą? Albo po prostu porzuci ten pomysł i spróbuje przeczekać burzę. Wsadził ręce do kieszeni i odpalił kolejnego papierosa.
-Jesteś zmartwiony – usłyszał przyjemny kobiecy głos. Przystanął i podniósł wzrok. Młoda, zgrabna i ponętna cyganeczka, miała skrzyżowane ręce na piersi i cwany uśmiech na twarzy. – Coś nie idzie po twojej myśli Grillby? – Coś w jej głosie było… znajomego. Otworzył szerzej oczy. – Mówiłam, że trzeba zapłacić za wróżbę – Wszelkie wątpliwości zniknęły.
Czy zapłacił? Owszem. Cena nie była zbyt wysoka. Cokolwiek. Zapłacił pocałunkiem. Sam nie wiedział dlaczego cieszył się na jej widok. Ale w momencie kiedy ją pochwycił kładąc ręce na jej biodrach i złączył swoje wargi z jej poczuł, jak cały pech go opuszcza.
Co znaczyła wróżba, tego się nie dowiedział, ale kolejnego dnia kiedy otworzył bar nie wydarzyło się nic złego. Znaczy się nic złego w takim znaczeniu.

Autor opowiadania: i obrazu Usterka