Apel. Chara stała przed lustrem. Miała piękną koronkową sukienkę od Asriela, patrzyła na swoje odbicie jakby nie dowierzając w to co widzi. Kogo tam widzi. Uniosła wzrok na wiszący na ścianie zegar. Za pół godziny ma odbyć się apel na którym przeprosi oficjalnie za swoje zachowanie. Robi to dla Asriela. Tak mówiła. Nie chciała zostać z nim rozdzielona, nie chciała aby ten chory świat skrzywdził i jego. Tego, który mimo wszystko cierpliwie znosił jej marudzenie, zawodzenie i kręcenie nosem na wszystko. Chciała wolności, a to co dostała dalekie było od jej marzeń. 

Wzięła głęboki wdech, zamknęła oczy, nie chciała na siebie patrzeć. Mówienie tego z czym się nie zgadza było cięższe niż przypuszczała. Bo to nie było byle jakie kłamstwo, jakie puszcza się w eter, a potem zapomina. Publicznie miała przeprosić. Publicznie miała opowiedzieć się za czymś, czego nie uznaje. Musiała zrobić to, co boli najbardziej - okłamać samą siebie. 

-Naprawdę to zrobisz? - usłyszała dziwny, nieznany głos za swoimi plecami. Lecz gdy się odwróciła, nikogo tam nie było. Zmarszczyła brwi.

-Asriel? - cisza. Może się jej przesłyszało? Nie. Czuła, że jest obserwowana - Pani dyrektor? - Nadal cisza. Odeszła od lustra i zaczęła się rozglądać po małym pokoiku w którym zazwyczaj przesiadywały sprzątaczki. - Jest tu ktoś?

-Taaaak - charchot, ktokolwiek to mówił, miał zdarty głos. - Jak będziesz cicho, to się pokażę. Dziewczyna przytaknęła. Lecz nadal nic. Dopiero gdy ponownie obejrzała się za siebie, dostrzegła opartego o ścianę... przybysza. Dość niski, niższy niż ona, kaptur zasłaniał jego twarz, wynoszona i zniszczona bluza ręce, spod rękawów wystawały... włochate łapy. Granatowe futro pokrywało całe jego ciało, dało się dostrzec kwaśną minę i kły delikatnie wystające pod górnych warg. 

-Kim...

-Felix. 

-Czego...

-Obserwuję sobie po prostu. Nie przejmuj się. 

-Patron?

-Nie. 

-...Potwory mogą być pupilami?

-Nie jestem potworem. - Chara wahała się czy bardziej chce dowiedzieć się, czym, albo kim jest dziwny jegomość, czy woli raczej wiedzieć co tutaj robi. Dlatego milczała. - To naprawdę długa historia. Nie ma teraz na nią czasu. W zależności od tego co wybierzesz, spotkamy się jeszcze... albo i nie - przybysz odwrócił głowę na bok - Bez względu na wszystko, pozdrów Asriela, dobrze?

-Znasz Asriela?

-Bardzo dobrze go znam. - Pod kapturem coś się poruszyło, jakby miał uszy na głowie niczym pies - Idą tutaj. Nie widziałaś mnie. Jakby co... - przytaknęła nie spuszczając z niego wzroku, miała nadzieję, że w ten sposób dowie się jak się tutaj dostał. No i się dowiedziała. Postać rozpłynęła się w powietrzu.

-Skurwiel się teleportuje... - warknęła pod nosem niepocieszona. Dlaczego potwory mają takie wspaniałe moce, a ludzie są ich pozbawieni? No i co miał na myśli? Drzwi się otworzyły, w progu czekała na nią Alphys, uśmiechała się smutno, lecz w jej oczach widać było pełnię wdzięczności. 

-G-gotowa?- Chara skinęła głową.

Sala gimnastyczna pełna była ... ludzi. Nie tylko uczniowie, jakich kojarzyła z zajęć, ale ich patroni, niektórzy przyprowadzili rodziców. Ona zrobiła tylko psikus, normalnie nie byłoby takiej sytuacji. Jednak, ona była inna. Stanęła przy Asrielu, podniosła na niego wzrok. Ten pogładził ją po ramieniu, jakby chcąc dodać otuchy. 

-Mogę mieć pytanie? - szepnęła do niego. Czekał, więc mówiła dalej - Kochasz mnie?

-Oczywiście, że tak - powiedział to w ten sposób, jakby to była największa oczywistość tego świata. - Boisz się?

-Jak bardzo mocno mnie kochasz? - potwór zmarszczył brwi nie będąc pewnym gdzie zaprowadzi ich ta wymiana zdań. 

-Bardziej niż cokolwiek innego na świecie. 

-Obiecujesz, że bez względu na wszystko, zawsze będziesz przy mnie?

-Obiecuję. Oczywiście, że obie... Chara - nagle jego ton stał się mocniejszy i zimniejszy - Rozmyśliłaś się? Nie chcesz wystąpić? Bo wiesz, jest już jakby za późno i jeżeli teraz...

-Nie, nie, wystąpię, powiem to co mam powiedzieć, tylko... boję się.

-Jestem.

-A będziesz?

-Zawsze. 

Chwilę potem jej największe koszmary urzeczywistniły się, a ona miała przeżyć największe upokorzenie w jej życiu. Stała na niewielkim podium naprzeciwko setek wpatrzonych w nią osób. Gdzieś w rogu pomieszczenia, dostrzegła kamerę. Ah, dowód. Pewnie dla tych z góry. Alphys już wygłosiła swoją mowę, po co się tutaj wszyscy zebrali. Teraz czekają tylko na słowa skruchy od Chary. Lecz tej głos nie mógł wyjść z gardła. Patrząc na ludzi, tak wdzięcznie przytulonych do potworów, nie umiała kłamać. Widziała, jak jednemu z dzieci potwór wyciera nos... To już naprawdę, wielka... 

-Chara? - dziewczynka wyrwana z myśli popatrzyła na swoją wychowawczynię, która patrzyła na nią zaniepokojona. Nie lubiła jej i ze wzajemnością, pozory jednak nakazywały obu udawać, że chociaż się tolerują. 

-P-przepraszam - szepnęła, lecz nie dość blisko mikrofonu, aby zostało to nagrane i aby wszyscy usłyszeli. 

-Możesz powtórzyć? Tylko tyle masz do powiedzenia? - ciągnęła belferka. Brązowe oczy dziewczyny znowu wpatrywały się w tłum. Nienawidziła ludzi za ich głupotę, bezsilność i lenistwo. Nienawidziła potworów, za ich zachowanie, za fałsz i obłudę. Nienawidziła tej iluzji. Czy umiała by żyć, ze świadomością, że ... nienawidziłaby też i siebie? Zerknęła na stojącego po swojej prawej Asriela. Czekał cierpliwie. Ona robi to dla niego.... Dla niego.... Dla niego... Zamknęła oczy, wzięła głęboki wdech. 

Zawsze.

Nim się spostrzegła, już mówiła. Właśnie się przedstawiała i przyznawała do tego co zrobiła. Włączenie alarmu przeciwpożarowego. Przyznała się, do pogardy jaką żywi do nauczycieli i przyznała się do... Nie, nie umie przyznać się do czegoś z czym się nie zgadza. Zacisnęła pięści, nabrała powietrza w płuca i zaczęła śpiewać. Tak, dokładnie, śpiewać. Nie znała melodii, która wypełniała jej duszę, albo przynajmniej nie pamięta skąd ją kojarzy. Słowa same pchały się na usta. 

Alphys nerwowo poprawiła się w krześle, popatrzyła na nauczycielkę niepewnie. Ta wpatrywała się z wzrastającym przerażeniem na stojącą Charę.

I atmosfera się uspokoiła. Przynajmniej u tych dwóch, które wiedziały co oznacza gra słów dziewczyny. Dyrektorka miała nadzieję, że nikt nie zwróci na to większej uwagi, lecz gdy tylko popatrzyła po zebranych tutaj potworach widziała bez problemu, że kilka najeżyło się na samo wspomnienie o jednokolorowych duszach, oraz zaczęło przyglądać się podejrzliwie na Charę. Jeden czy dwóch Patronów, zasłoniło też swoim Pupilom uszy, tak na wszelki wypadek. Tym czasem Chara, znowu przekręciła głowę na Asriela. Kolejne słowa, były kierowane tylko do niego. 

Jej uwaga znowu przeniosła się na widownię. Kolejny głęboki wdech, jej głos był mocniejszy, silniejszy, przepełniony... determinacją, którą czuła teraz w sobie. Czuła, że robi właściwie i ... 

Nauczycielka podniosła się, lecz ramię robota zatrzymało ją. Popatrzyła na Mettatona pytająco, który tylko wpatrywał się w Charę jak oczarowany. Pamiętał siebie, swoje marzenia. Teraz, kiedy Chara wybrała, może po prostu na nią patrzeć, podziwiać i ... zazdrościć, że zdecydowała się ona na ten krok, którego on, nie umiał w pełni wykonać. Zeszła z podium trzymając w ręku mikrofon, stanęła przed zebranymi na równi. Patrzyła po ludziach, widziała zdziwienie i zaniepokojenie, oraz strach połączony z paniczną chęcią ucieczki na paszczach niektórych Patronów. Lecz było już za późno. Jej dusza jaśniała na czerwono. 

Tak, kolejne słowa kierowane do Asriela. W jego wielkich czarnych ślepiach widać było łzy. Bał się, Bał się tego co zaraz zrobi. To nie tak, że się nie zgadzał z tym co dyktowało mu serce. Ależ nie. Po prostu bał się tego co będzie później. 

I wtedy stało się coś, czego nie widziano od wielu dekad. Czerwień jej duszy rozpaliła się niewielkimi iskierkami w duszach ludzi, jacy ją słyszeli. W duszach dzieci, w duszach dorosłych, w duszach... nauczycieli. Wszyscy ludzie, jacy byli w pomieszczeniu zaczęli czuć, to co mówiła Chara. Potwory wyczuły zmianę natychmiast. Kilkoro pupilów odtrąciło protekcjonalne ramiona Patronów. Inni nie umieli podnieść głowy. Myśli same się cisnęły, słowa paliły usta, odraza do samych siebie wzrastała. Potwory zareagowały szybko, lecz zdecydowanie za późno. Kilkoro Patronów ruszyło w stronę dziewczyny, lecz ta już uciekała ciągnięta za rękę. Asriel próbował ją wydostać ze szkoły. Musiał. Bo inaczej ją straci. Bał się. Bał się. Tak strasznie się bał. 

Ale walczył dalej. 

Nagle zrobiło się ślisko pod nogami. To żywiołak lodu, stał przed nimi. Wszyscy już wiedzieli i postawili sobie za cel złapanie Chary i Asriela. Jak teraz uciec? Ze szkoły? Z miasta? Gdzie się schować? Skręt w lewo. I co dalej? Gdzie? Jak?

-Tutaj! - Zaraz, skąd on zna ten głos? - Asriel, Chara, tutaj, do mnie! - Ah, no tak. Są uratowani.

Niecały tydzień później, odbyło się zebranie nadzwyczajne Rady. Wystąpienie Chary przerodziło się w ... coś w rodzaju buntu. Determinacja z serca dziewczyny rozchodziła się jak plaga. Wystarczyło, że pupil „zarażony” porozmawiał z innym, a ten już, miał w sobie cząstkę ognia w swojej duszy. Czerwień głęboką, jasną, silną, nie gasnącą. Z tą czerwienią szło zwątpienie w Patronów, chęć zmian, zmian jakichkolwiek. Chęć wolności i pragnienie sprawiedliwości. Póki co, nic z wyjątkiem chęci i zmian na duszy, oraz niewielkich zmian w zachowaniach się nie wydarzyło. Lecz chęć sama w sobie może być zalążkiem do zmian, większych zmian. 

Dlatego między innymi zwołano zgromadzenie. Między innymi, bo trzeba rozsądzić jeszcze jedną sprawę. Sprawiedliwość, nawet ta zakrzywiona, musi zostać uiszczona. Dlatego też, w wielkiej okrągłej auli, na jej środku, stał Asgore. 

-A więc przyznajesz się... - Rada wiedziała już o wszystkim. Asgore sam musiał im powiedzieć. Zatuszował jednak udział swojej żony oraz pomoc Gastera. Całą winę wziął na siebie. Pochylony, przybity, zrezygnowany, a jednak nadal pragnący coś chronić, kogoś chronić. Toriel płakała długo, błagała go, aby nic nie mówił. Ale on wiedział, że prędzej czy później i tak Rada do tego dojdzie. Więc lepiej załatwić tę sprawę w ten sposób. Pożegnał się z zapłakaną żoną, którą zostawił samotną w kuchni na podłodze, zapłakaną, rozbitą, zdruzgotaną. Ta straciła wszystkich. Syn jej nie wiadomo gdzie jest, Frisk jest w niebezpieczeństwie, a mąż idzie na pewną śmierć. - Zatem dobrze... - odezwał się Mad Jack. - Głosowanie! Czy jesteście za okazaniem miłosierdzia Asgorowi po tym co zrobił, czy też jesteście za karą śmierci dla niego. - Sans też tam był. A jakże! Siedział na krześle, podpierał głowę ręką, przyglądał się wszystkiemu ze skupieniem, uwagą, wahał się. 

-Kochani, załatwmy to w pokojowy sposób - Garson wyszedł ze swojego miejsca i powoli zaczął iść w stronę Asgora 

-Czcigodny... Tutaj nie ma czasu na takie rzeczy. Sprawę Asgora Dreemurra trzeba załatwić szybko, potem zająć się buntem i... 

-Nie bierzecie uwagi na jeden fakt - żółw stał teraz przy koźle - Czerwone dusze mają bardzo duży dar... To determinacja, a wiecie co jest częścią determinacji? Charyzma. Czerwone dusze mogą swoją determinacją oddziaływać na innych, nie tylko ludzi. Weźcie poprawkę na to, że Asgor mógł działać pod wpływem charyzmy jednokolorowej duszy. Tak samo jak teraz jego zaginiony syn Asriel. 

-Skąd wiesz tyle o specyfice czerwonej duszy? - rzucił Knight

-Bo z jedną żyję. - W sali zapanowało nieme przerażenie, tym czasem żółw wykonał zapraszający gest w stronę uchylonych drzwi - Frisk, nie bój się, no chodź. - Zmienił się przez tych kilka lat. Był wyższy od żółwia, włosy miał ścięte krótko, ubrany w elegancki czarny garnitur stanął dumnie i pewnie obok swojego Patrona. - To jest Frisk, mój pupil.

-A... A zatem chcesz, aby jego też skazano na... - Mad Jack nie wiedział co powiedzieć. 

-Ależ nie bałwanie - zaśmiał się żółw - Boicie się jednokolorowych, podczas kiedy mogą się oni przydać. Widzicie, Frisk też ma czerwoną duszę. Nie mówię tego dlatego, że chcę umrzeć jak Asgore. Ja jestem za ułaskawieniem go. W edukację Frisk wsadziłem naprawdę bardzo dużo. I masz, powiedz proszę zebranym tutaj potworom, co myślisz o buncie Chary. - Frisk uniósł głowę.

-Popieram jej cel. Nie zgadzam się z metodami. - Cisza na sali, powstała napięta atmosfera - Wyjaśnię szybko, nim pomyślicie sobie za dużo. Do tej pory ludzie żyli u boku potworów. Chara pragnie, aby ludzie żyli obok. Ja chcę, aby ludzie żyli z. Na równi. Równe prawa dla wszystkich. Tak, aby ludzie mieli prawo wyboru. Czy chcą żyć samodzielnie, czy chcą być pupilami. Aby mogli sami mieszkać, sami obierać sobie kierunki edukacji, aby nie musieli pytać się nikogo o zgodę. Gdyby w tym świecie była taka szansa, na możliwość prawdziwego wyboru, zawsze i wszędzie, nie doszłoby do tego, do czego doszło. - wziął wdech - Dlatego przybywam tutaj złożyć ofertę współpracy - Asgore patrzył na Friska oczarowany. Piękny, młody mężczyzna, wyrafinowany, łapiący za serce... Toriel naprawdę dobrze go wychowała. - Pomogę wam stłumić zalążki buntu, zaś osoby jakie zostały dotknięte złym wpływem czerwonej duszy uspokoić, jeżeli w zamian po sprawie z Charą, zaczniecie wraz ze mną zmianę prawa oraz świata. Chara chce zniszczyć ten świat i na jego gruzach wznieść nowy. Ja uważam, że ten świat nie jest aż tak do końca zły. Ma wiele dobrych cech. Partnerstwo. Współpraca. Prawdziwa przyjaźń. Tego potrzebujemy. Na tym będzie opierać się nowy świat, jaki wraz z waszą pomocą powstanie z tego. To ewolucja, a nie destrukcja. 

Mowa Fisk trafiła do większości z Radnych. Do ich pupili w szczególności. Po długiej i żarliwej debacie, Radni postanowili zgodzić się na współpracę z Frisk. Po wystąpieniu Chary trzeba będzie zmiany wprowadzić, bo co zostało zasiane przez nią wyda plon. Oby plonem nie był bunt. By nie było zamieszek i buntów, potwory są w stanie zrobić wszystko. Sans uśmiechnął się pod nosem. Nadal nie lubił Friska, ale zaczynał czuć do niego coraz większą sympatię. 

-A więc co planujesz? - Undyne która do tej pory siedziała cicho, pochyliła się nad swoim stolikiem w stronę człowieka. Para żółtych ślepi wbijała się w chłopca

-Wygłosić oficjalne przemówienie w telewizji i prasie. Tak, aby dotarło do wszystkich. Będzie to przemówienie skierowane do Chary, poproszę ją, aby przestała. Jeżeli będę dość zdeterminowany, to może uda mi się ją nakłonić do przejścia na naszą stronę. 

-Naprawdę w to wierzysz?- uniosła brew do góry - Wierzysz w to, że Chara się zmieni?

-Nie. - Frisk westchnął ciężko - Albo to raczej mało prawdopodobne. Chodzi o to, aby ludzie i potwory jakie popierają jej działania, przeciągnąć na naszą stronę i pokazać im inną drogę osiągnięcia tego o czym marzą. Nie trzeba się buntować. Zawsze można do wszystkiego dojść za pomocą rozmowy. Wspólnego pojednania. To mój cel. 

Niestety, koniec zebrania był jeszcze daleki. Gdy Garson i Frisk uzyskali to co chcieli, wrócili na swoje miejsce. Pozostała jeszcze sprawa Asgora, który podniósł głowę. Widział nadzieję dla siebie. 

-A więc, nie przeciągając dłużej, głosujmy, miłosierdzie, czy śmierć dla Asgora Dreemurr - wyniki były zaskakujące. Dwa potwory wstrzymały się od głosu. Sans i Undyne. Garson, oczywiście był za tym, aby ułaskawić kozła...

Niestety, tylko on. 

-Asgorze Dreemurr - nadzieja umarła. Mad Jack mówił oschle i bezlitośnie słowa, jakie na długo będą przebrzmiewać w głowach zebranych - Skazuję ciebie na śmierć. 

-Stójcie! - do pomieszczenia wszedł Gaster. Przez ten cały czas był pod salą, nasłuchiwał wszystkiego, przecież tam rozsądzany był los jego najlepszego przyjaciela. Naukowiec stanął obok Asgora. - Pomagałem mu!

-Co ty wyczyniasz - syknął Asgore - Głupku... Ahahaha - zaśmiał się głośno kozioł - O-on tylko tak żartuje. Nie miał nic wspólnego z tym co robiłem. To tylko i wyłącznie ja. Jak już k-ktoś ma umrzeć to będę to j-ja! 

-Zawrzyj mordę skończony jełopie! - krzyknął szkielet

-Doktorze Gaster! Słownictwo! 

-Zamknij się stara kwoko! Jeżeli on ma zginąć to ja też! Pomagałem mu przez ten cały czas. Dobrze o wszystkim wiedziałem. Wiedziałem o wszystkim. 

-ojcze! - Sans wstał z siedzenia - nie żartuj sobie! wyjdź stąd!

-Nie! Asgore to mój przyjaciel i jest tak samo winny temu co się stało, jak i ja! - Gaster odnalazł wzrokiem syna na sali - Nie umiałbym na siebie patrzeć, gdybym pozwolił zginąć przyjacielowi samotnie. 

Dalsza wymiana zdań była zbędna. Sans nie wytrzymał i opuścił pomieszczenie. Głosowanie nad Gasterem trwało szybciej i wyszło z takim samym wynikiem jak na jego przyjaciela. Jeden wstrzymany głos Undyne. Jeden na miłosierdziem od Garsona. Jeden nieobecny - Sans. A reszta... 

Kolejnego dnia, obiecane orędzie do ludzkości i potworów wygłoszone przez Frisk obiegło wszystkie media. Natomiast Toriel i Sans otrzymali wyjątkowy prezent. Urnę z prochami. 

Każda rewolucja, potrzebuje kozła ofiarnego. 

W przypadku tej. Kozioł ofiarny. Jest bardzo dosłowny. 

Eleven to zdolny, 19 letni psychopata. Jego głównym uzbrojeniem jest nóż motylkowy i pistolet. Jest zdolnym mechanikiem, kucharzem, snajperem, piromanem i kumplem. Jeżeli osoba jest mu bardzo bliska, jest w stanie oszczędzić. Jego dziewczyną jest Clockwork. Uwielbia ludzkie mięso. Nienawidzi polityki, każdej religii, nudy oraz Niny The Killer (najchętniej zestrzeliłby ją przy pierwszej, lepszej okazji). Jak na wariata jest całkiem bystry i inteligentny. Woli torturować ofiary, niż zabijać je od razu. Ma obsesje na Tyrona i Man-Bat'a (John, kiedy został członkiem agencji).

Autorka obrazka z okładki: Ayanov

Notka od tłumacza: Akcja odgrywa się w uniwersum anime Hunter x Hunter. Jest ono dostosowane pod kobiecego czytelnika. Związek - Hisoka x Reader. 

- Cześć, Hisoka.

- ______ - przywitał ją. - Jesteś dziś zaskakująco wcześnie. Zazwyczaj przybywasz do szkoły nie wcześniej, niż pięć minut przed dzwonkiem.

Podrapała się niezręcznie w głowę. Jeżeli ktoś inny od Hisoki by ją obserwował, zapewne byłoby to pochlebiające, jednakże znając go, robił to tylko ze względu na to, że się nudził.

- Uhm, obudziłam się dziś nad ranem i nie mogłam zasnąć, więc postanowiłam, że w sumie mogę przyszykować się i iść wcześniej niż zazwyczaj.

Hisoka przechylił swą głowę, zastanawiając się przez moment, by po chwili zacząć się śmiać pod nosem.

- Kłamczuszek. Miałaś powód, by przyjść tutaj. Choć równie dobrze możesz sobie pogadać, mamy sporo czasu.

Na jej twarz wstąpił rumieniec, częściowo ze względu na intensywne spojrzenie chłopaka, częściowo z zawstydzenia. "Po prostu zapytaj", powiedziała sobie i chrząknęła.

- Wiesz, zastanawiałam się...

- Hm?

Dziewczyna praktycznie płonęła czerwonym rumieńcem. Jeżeli to nie odmowa Hisoki ją zabije, prędzej to ciepło na jej policzkach przegrzeje mózg.

- Ja, uh, chciałam...

- Nie trzymaj mnie długo w niepewności. - zaczął się z nią droczyć, posyłając w jej stronę uwodzicielski uśmiech.

- Spotykaj się ze mną! - powiedziała bez zastanowienia, po chwili przykładając rękę do buzi w przerażeniu. Hisoka podniósł brwi, ze wszystkich rzeczy, które spodziewał się usłyszeć, pewnie ta była dla niego najmniej prawdopodobna. W końcu, można by pozazdrościć jego niezwykłej popularności wśród dziewczyn. Nie było nawet opcji, by interesował się kimś takim, jak ona. - W sensie, nie tak! - szybko się poprawiła. Nie chcę, byś ze mną chodził, to znaczy, nie miałabym nic przeciwko, ale... Boże, co ja wygaduję, ja... - wzięła głęboki oddech. - Wiem, że to żałosne, ale potrzebuję twojej pomocy, byś udawał mojego przyjaciela.

Oczy Hisoki na chwilę lekko się rozszerzyły, by po chwili zwęzić. Spodziewała się, że ten zacznie się śmiać, on jednak tylko patrzył na nią, zastanawiając się.

- Dlaczego ja? - zapytał. - Mogłabyś o to poprosić każdą inną osobę z tej szkoły, więc dlaczego ja?

Westchnęła, wpatrując się w podłogę.

- Spośród wszystkich osób w tym idiotycznym miejscu, wydawało mi się, że ty najlepiej odegrasz tę rolę. Słyszałam także, że lubisz zawierać układy. - wstrzymała swój oddech, czekając na jakąkolwiek reakcję, czy też odpowiedź, może nawet uderzenie. Zamiast tego, zaczął się śmiać. "Zadziwiające, że jak na szesnastolatka, jego głos był tak głęboki." dodała, zamyślona. Gdy jego śmiech trwał przez jeszcze kilka sekund, zaczęła czuć się obrażona.

- Myślałem, że zapytasz mnie o to, by ze mną chodzić, by wywołać w kimś zazdrość. Muszę przyznać, że jeszcze nigdy nie zostałem poproszony o udawanie przyjaźni.

- Więc mówisz, że byłeś kiedyś proszony o udawanie czyjegoś chłopaka? - zapytała, nie mogąc się powstrzymać.

Hisoka uśmiechnął się.

- Może tak, może nie. A co do twojej propozycji... - jego oczy zwęziły się. - Co możesz dać mi w zamian?

- Czego chcesz? - nawet jeżeli spodziewała się, że będzie chciał coś w zamian, nie miała pojęcia, czym to może być. Przeklęła siebie, za to, że o tym nie pomyślała. Może i Hisoka ma dopiero szesnaście lat, ale był chytry jak osoba po dwudziestce. Nawet jeżeli jeszcze nie widziała, by niszczył bezpośrednio czyjeś życie, pokazywanie swych słabości jest po prostu idiotyczne.

Wydał z siebie zastanawiający dźwięk, przyglądając się jej.

- Jak na ten moment, nic. - postanowił. - Ale będziesz mi winna przysługę... co powiesz na to?

Irytowała ją myśl bycia komuś dłużnym, ale dla jej mamy...

- Zgoda.

Tyron: SIEEEEEEEEMA! Jestem Tyron Megus, główna postać tego oto opowiadania „ekhm” wdzierania się w cudze życie „khy khy”. Coś mnie na kaszel bierze (wina autora). No ale nic. Od początku. Mieszkam z bratem, Zaxym w rodzinnym domu na przedmieściu. Nasze imiona są raczej z naszych ras. Mam 18, a on 7. Mimo wszystko, całkiem inteligentny chłopak. Chodzi do... mojej klasy w liceum. Rodzinka go puściła, bo przeszedł resztę klas dość szybko. Nikt, poza naszymi przyjaciółmi nie ma pojęcia, że on w połowie jest aniołem, a ja demonem. Tia. Mama anioł, tata demon. Mieszkamy sami, bo... nasi rodzice zaginęli. Ale jakoś dajemy radę. Od razu mówię, że jestem fanem Deadpool'a, więc nauczyłem się łamać czwartą ścianę. O, i mamy kuzyna, który raczej ma uraz do mnie (pokonałem go w piekle, i otrzymałem skrzydła). Jeżeli demon nie ma skrzydeł, jest spisany na straty. Tak jak u aniołów, ale przynajmniej z takich się nie śmieją. No, i mieszkamy w Polsce. 

Zaxy: Brat! Szkoła! JUŻ! 

Tyron: O stworze, JUŻ IDĘ! To on. Eh. Do zobaczenia na miejscu.

Tyron wziął Zaxiego na plecy, i pognali do szkoły. Super prędkością. Akurat zaczęła się... 

Tyron: Moja znienawidzona lekcja.

HEJ! Eh, historia. Chłopcy zajęli swoje miejsca i czekali na swoją nauczycielkę. 

Tyron: W tajemnicy: jest tak stara i brzydka, że podobno karmiła dinozaury od dziecka.

Taa. No więc, ich nauczycielka weszła.

Historyczka: Witam klasę.

Klasa (i Zaxy): Dzień dobry.

Tyron: Ze Hail!

Historyczka: Co?

Tyron: Ups. Pomyślałem, że pani od Hitlera. (śmiech)

Nauczycielka walnęła go w głowę linijką „znowu”. Po 5 minutach chłopak nie wytrzymał i zasnął. Spałby w najlepsze, ale jego brat rzucił w niego gumką. Tyron obudził się z wkurwieniem się w oczach.

Tyron (szeptem): Czemu?

Zaxy (szeptem): Lekcja jest!

Po dzwonku chłopacy szli do sali plastycznej, kiedy po drodze zauważyli ,,Dziewczęce Trio”, czyli trzy najładniejsze dziewczyny w szkole. Do tria należały Annie, Akuma i Nova.

Zaxy: Ciekawe o czym teraz mówią? Brat? BRAT!

Tyron: Co?

Zaxy (z lennym facem): To która ci się podoba?

Tyron: ZAMKNIJ SIĘ!!!

Tym sposobem cała szkoła na niego patrzyła.

Annie: Oh, witaj Tyron. Cześć Zaxy.

Zaxy: Siema.

Tyron: Cze... Cze... Cze... Cze...

Annie: Dobrze się czujesz?

Tyron: T... T... T... T...

Zaxy: To... my sobie już pójdziemy. Nara.

Annie (chichocze): Pa.

Chłopaki poszli, a Zax spoliczkował brata.

Tyron: TAK! MAM SIĘ ŚWIETNIE, MOJA PIĘKNOŚCI! Wait...

Zaxy: Co tam, mój Romeo?

Tyron: TY MAŁY KURWISZONIE!!!

Zaxy: Spokojnie...

Nie dokończył, bo zaraz potem przyszedł Bob, najlepszy przyjaciel Tyrona.

Tyron: Dopowiem, że Bob jest rudy i jest geniuszem. Przyjaźnimy się od przedszkola. On pierwszy odkrył nasz sekret.

TAK, CHCIAŁEM TO POWIEDZIEĆ!

Tyron: Too late, my narrator.>:3

Kurwiszon. Eh. No więc podszedł i...

Tyron: Już tu jest. (do Boba) Siema.

JASNY GWINT! TO DOPIERO PIERWSZA CZĘŚĆ I JUŻ MUSISZ MI TO ROBIĆ?

Tyron:...Yup. <3

Nieważne.

Bob: Chłopaki. Mam jakieś dziwne odczyty na skanerze.

Zaxy: Nie możesz się bez niego rozstać?

Bob: No nie. Ale odczyty wykrywają... demony? Sądziłem, że to wasze kawały.

Tyron: Chyba moje. XD I raczej nie.

Bob: To... czyje?

Nagle ziemia się zatrzęsła i pojawił się potwór, który wyglądem przypominał mitycznego Cerbera. Na nim stała tajemnicza, zakapturzona postać. Postać zeszła, skorzystała z chaosu i weszła do szkoły. Kierowała się ona prosto do sali historycznej.

Bob: Chłopaki?

Zaxy: No, załatwmy go!

Tyron: Musimy? No dobra. ZA WOLNOŚĆ!

Zaxy wyciągnął świetlny łuk (jego strzały paraliżowały, oślepiały, bądź mroziły przeciwników), a Tyron wypuścił pazury. Bob zaś założył Flame Glows (mechaniczne rękawice, zwiększające siłę i strzelające płomieniami). Postać to zauważyła i stanęła w pozycji do obrony. Chłopcy byli gotowi do ataku, ale postać rzuciła w nich żywiołową kulą. Trio odskoczyło na bok a kula zniszczyła podłogę. Zaxy strzelił paraliżującą strzałą, ale postać ją złapała. Po chwili Tyron dokonał szarży, lecz spudłował. Bob w panice wystrzelił ognisty język pod nogi przeciwnika. To go zaskoczyło tak bardzo, że postać się potknęła. To dało czas chłopakom na przytrzymanie wroga. Jednak on ich wszystkich odrzucił z niezwykłą siłą. Postać wstała i weszła do pomieszczenia. Wziął on  stamtąd jakiś kryształ i berło.

Tyron: HEJ! TWOJE?! ODSTAW!

Postać się odwróciła.

???: Żałosne. Kiedyś byłeś silniejszy. Nieważne. I tak mam to, po co przyszedłem. Jak wielbisz swoje życie i twoich bliskich, to... nawet nie stawaj mi na drodze.

Po czym postać użyła kuli i zniszczyła ścianę. Już miała się zbierać do wyjścia, kiedy...

???: MIAU! A JA TO CO?

Jakaś mała koto-podobna dziewczynka zerwała z niego kaptur i przewróciła go.

Tyron: Co? Otto? To ty?

Otto: Witaj kuzynie. Sto lat się nie widzieliśmy, prawda? Szkoda, że mi się spieszy. Żegnaj.

Otto wskoczył na Cerbera i przeteleportowali się.

???: Hej! A co ze mną?!

Tyron: A ty to kto?

???: Miau! Nie mówię swoim wrogom, kim jestem. Poza tym...

Zaxy: OMÓJBOŻEKOTEKJAKISŁODKITULIĆTULIĆMIZIAĆGŁASKAĆZATRZYMAĆADOPTOWAĆ!!!

Dziewczynka patrzyła ze strachu na biegnącego do niej pół anioła. Chłopak złapał ją i zaczął głaskać i drapać po brzuchu.

???: Oh, jak dobrze. MIAU! DOŚĆ! PROSZĘ!

Tyron złapał brata i odstawił na bok. Musiał go trzymać, bo Zaxy jest fanatykiem zwierząt. Ich dom jest nimi zapełniony, ale pół demon ma zakaz ich krzywdzenia.

Bob: To... jak masz na imię?

???: Fire. Fire Fox.

Tyron: Dobra, Fire. CO MÓJ KUZYN ROBI?

Fire: Wspominał coś o zemście na swojej rodzinie.

Tyron: Ale to przeszłość. O co mu chodzi.

Fire: O stratę honoru.

Tyron: No tak.

Bob: Chwiiilaaa. To był twój KUZYN?!

Tyron: Yup.

Bob: Nigdy mi o nim nie wspominałeś.

Tyron: Bo chciałem zapomnieć o incydencie pomiędzy nami. Ale nadal możemy z nim przegadać. Prawda młody? Młody?

Zaxy przeszedł brata i wrócił do tulenia człowieko-zwierzątka.

Zaxy: Możemy ją zatrzymać? Proszę?

Tyron: Ale w domu masz całą armię tych durni.

Zaxy: PLS?!

Po małej sprzeczce pół demon ustąpił.

Bob: A ten Otto? Byłaś z nim powiązana?

Fire: Nom. Byłam jego stworzeniem. Miałam za zadanie zdobycie berła mroku i kryształu piorunów...

Tyron, Zaxy i Bob: Berła... czego? I jaki kryształ?

Fire: Berło mroku i kryształ piorunów. Jeden z kryształów żywiołów. A berło służy do kontrolowania tej mocy. Chyba, że jesteś demonem lub aniołem. Wtedy możesz absorbować taką moc.

Tyron: Chwila. O berle wiem. Było berło mroku, światła, kosmosu i czasu. Razem dawały właścicielowi siłę Boga. Ale... co to tu robiło?

Fire: Widzisz, mąż waszej historyczki szukał ich całe życie. No i znalazł. Ale nie wiem, na co Ottu moc Boga.

Zaxy: Zemsta!

Bob: To ma sens.

Tyron: Ale... przepraszałem go za to całe życie. Nie chciałem go...

Zaxy: My wiemy.

Fire: Jak znajdzie resztę kryształów i inne berła... oj, nie chcę o tym myśleć.

Bob: Mogę pomóc. Moje czujniki wykryją wszystko.

Po prostu podaj mi energię magiczną kryształu, a ja zajmę się resztą.

Tyron zauważył w ciemności jakąś postać. Nie miał pewności, ale wydawało mu się, że postać ma zielone włosy. Słyszał jakiś dziwny rechot.

Tyron: Ja mam to zapamiętać?

TAK DURNIU!

Tyron: Dobra, nie spoileruj.

Bob: Ok. Mam. Lokalizacja: ... Korea Północna.

Zaxy i Tyron: NO GOD! NO GOD, PLS NO! NO! NO! NOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO!

Bob: Też nie wiem, co on tam robi.

Czwórka szykowała się do teleportacji. Demon starał się rozpoznać postać, kiedy blask jej oka oznaczała rządzę mordu. W tym momencie zniknęli.

???: Niezły. Sądzisz, że się nadaje?

S: Tak. Dobra robota.

???: Wiesz, że to tyle ode mnie? To, że z wami mieszkam, nie oznacza, że będę robił coś na twoje pierdnięcie.

S: Wiem. Moje dzieci się tym zajmą.

???: NIE! Zostaw go mnie. Oni to go sobie wezmą. Ehehehehehehehehe. Ok?

S: Jak chcesz.

Po paru chwilach czwórka dotarła do Korei Północnej. Drużyna szukała śladów po krysztale.

Zaxy: To nam zajmie WIECZNOŚĆ!

Tyron: Spoks. Dopóki Kim Jong Huj nas nie dorwał, to jesteśmy bezpieczni.

Bob: JESZCZE nas nie dorwał.

Tyron: O co ci chodzi?

Fire: Chyba... o to.

Żołnierze Kima zauważyli ich, i dostali rozkaz rozstrzelania.

Czwórka: Fuck.

Żołnierz: 그만! 이제 항복!

Tyron:... Co kurwa?

Bob: To znaczyło, abyśmy się poddali.

Tyron: To powiedz im, że tylko czegoś szukamy. I jak znajdziemy, to sobie pójdziemy.

Bob: 우리는 단지 뭔가를 찾고 있습니다. 우리가 그것을 발견하면, 우리는 갈 것입니다.

Żołnierz: 너는 아무것도 찾지 않을 것이다. 죽여라!

Zaxy i Fire: Co...?

Tyron: SZYKOWAĆ SIĘ! Ostatnie zrozumiałem.

Zaxy: Co powiedział?

Tyron: Zabić!

Po pięciu minutach drużyna powaliła całą armię.

Żołnierz: 우리는 포기한다! 원하는게 뭐야?

Bob: 우리는 후드에 노란색 크리스탈이 달린 남자를 찾고 있습니다. 여기 있었 니?

Żołnierz: 예! 그는 거의 모든 부대를 죽이고 최고 관측 지점에 대해 물었다. 그러나 그것은 괴물입니다. 그와 가까이 가지 마라.

Bob: 그 몬스터 감각?

Żołnierz: 악마. 그리고 그것은 강력합니다.

Tyron: WTF? Narrator, weź przetłumacz!

JA PIER... Otto chce wykorzystać moc kryształu, ale potrzebuje on wysokiego punktu. Zabił większość armii, bo potrzebował informacji. I nie przetłumaczę, bo to Koreański. Jasne?

Tyron: Dobra, dobra. Jasne.

Bob: Otto jest na budynku hotelu Ryugyong.

Zaxy: A mieli nie mówić o jej istnieniu.

Fire: Czy to ważne? Mamy to, co chcieliśmy, a teraz zatrzymajmy go!

Drużyna ruszyła w stronę hotelu. Jednak na czubku nikogo nie było. Nagle na niebie pojawiły się ciemne chmury, z których zaczęły błyskać pioruny.

Bob: Co do...?

Fire: To moc kryształu. To koniec!

Nagle Tyron poczuł dziwne uczucie. Czuł kontrolę nad pogodą. Wyciągnął rękę w górę i wszystkie pioruny zaczęły grzmieć na niego. Jednak chłopak je pochłaniał. Czuł on się pobudzony i potężniejszy. Wtem wszystkie chmury zniknęły.

Zaxy: Co ty zrobiłeś?!

Tyron: Nie... nie wiem. Czuję małą ,,szokującą” sytuację!

Reszta:...

Tyron:...

Fire: Tak czy siak, jednak jest nadzieja na ratunek.

Tyron: Tia. Ale gdzie jest Otto?

Po powrocie Zaxy wziął Fire i z bratem wrócili do domu. Po powrocie banda zwierząt zaczęła ich witać.

Blułek: Siema!

Nunek: Cesc!

Lemurek: Witam!

Marita, Bzdurek, Redek: Co tam?

Tyron: Serio musiałeś im te imiona dać?

Zaxy: NIE NISZCZ TERAZ TEJ CZWARTEJ ŚCIANY!

Tyron: Kiedy już nie mam co niszczyć.

Blułek: Tyron! A ty masz znajomego clowna?

Tyron: Co? Nie!

Lemurek: Bo był tu taki, i się pytał o ciebie.

Chłopaki trochę spanikowali.

Zaxy: I... co mu powiedzieliście?

Bzdurek: Chcesz ze mną się przespać?

Blułek: CICHO, ZBOCZONA! Powiedzieliśmy o szkole, do której chodzicie.

Tyron:...fuck.

Przez pewien czas chłopaki byli w panice, kiedy...

Tyron: Kurwa, zgłodniałem.

>:-( Kiedy zgłodnieli. Zamówili pizzę i rozsiedli się przed telewizorem.

,,Witamy w wiadomościach. Na początek powiemy o tajemniczym zabójcy. Jest nieobliczalny i trudno stwierdzić kogo zabija. Z polityków przeszedł na policję, żołnierzy, zwykłych obywateli. Ci, co przeżyli, nazywają go Eleven. Opis postaci jest podobny do ostatniego filmu, gdzie nasi reporterzy zginęli podczas wybuchu. Tam częściowo można było go dostrzec.”

Zaxy: To ten, co zabił Korwina?

Tyron: Tia, to chyba ten. Coś niebezpieczny typek.

Zaxy: Później musimy go wytropić.

Tyron: Ale nie ja będę negocjował o oszczędzenie niewinnych.

Nagle Tyron wystrzelił z palców kulę elektryczną. Trafiła ona w telewizor, powodując zwarcie. Reszta powinna ochrzanić Tyrona, ale byli za bardzo przerażeni. Nagle telewizor z powrotem działał. Tylko tym razem miał on wszystkie kanały.

Tyron: Lol. Piorunujące!

Zaxy: CO?! CO TO BYŁO?!

Tyron: Nie wiem. Ale mnie się podoba.

„...awe. A teraz świeże wieści. Jakiś zakapturzony wariat wstrzymuje ruch.”

Tyron i Zaxy: Zakapturzony... wariat?!

„Twierdzi że ma on coś do przekazania. Posłuchajmy”

Otto: Mieszkańcy świata ludzkiego! Mówię do całego świata. Jam jest Lord Otto. Jeszcze dziś padniecie mi na kolana. A pomoże wam w tym to berło. Spójrzcie na ten mroczny blask.

„Jak mówiłem, Otto jest naszym panem. Musimy robić to, co nam karze.”

Tyron: Wow.

Zaxy: O BOŻE!

Tyron: Coś „martwa” ta sytuacja.

Zaxy: TOBIE CHCE SIĘ ŻARTOWAĆ?! TEN PSYCHOPATA WŁAŚNIE WYPRAŁ WSZYSTKIM MÓZGI!

Tyron: No, naszych nie.

Zaxy: To nie ma znaczenia! Musimy go znaleźć.

Tyronowi nagle zaczęła się świecić ręka.

Tyron: Ja... ja wiem, gdzie trzeba iść.

Fire: MOGĘ IŚĆ Z WAMI? PROOOOOOOOOOOSZĘ.

Zaxy: Musisz zostać i przypilnować resztę. To też jest trudne.

Fire (zła): Ok.

Tyron wziął brata i polecieli za instynktem. Nagle Fire odkryła, że część zwierząt wyznaje Islam.

Pisklak nr.99: ALLAH'U AKBAR.

Pisklę odbezpieczyło granat i rozsadziło nagrodę Tyrona w mistrzostwach gry na Xbox'ie.

Fire: No to mam przerąbane.

W tym samym czasie bracia znaleźli źródło śladu.

Otto: Długo każesz na siebie czekać.

Tyron: Otto. Wybacz za tamtą kompromitację. Zacznijmy od nowa. Ty, ja, mój brat i moi przyjaciele. Proszę!

Otto: Na co mi przyjaźń, skoro mam moc większą niż twoja?! CERBER! DO NOGI!

Trójgłowy pies przybiegł do Otta.

Otto: Masz obiad. Smacznego!

Po tych słowach stwór rzucił się na dwójkę, jednak został on uderzony nadlatującym samochodem.

Otto: CO?!

Bob: Niezła sztuczka. Ale nie ze mną te numery.

Otto: Pewnie. Aby człowieka przejąć muszę przejąć jego duszę. Ale rudzi jej nie mają.

Tyron: I to jest moment, w którym Otto odkrył, że... spieprzył totalnie.

Bob, cały czerwony, wystrzelił ognisty język w Otta.

Otto: Pudło!

Jednak pocisk odbił się od szyb, od koszów na śmieci, od aut, od luster, po czym uderzyła ona w rękę demona.

Otto: AŁA! PARZY!

Z jego ręki wypadł kryształ. Otto próbował go podnieść, ale strzała pół anioła zatrzymała go.

Otto: Wy małe, wredne karakany! Teraz nie żyjecie!

Po czym zaatakował ich kulami żywiołów. Trio jednak tym razem znali ten atak, więc bez problemu go unikali. Jednak Zaxy poślizgnął się, przewrócił i zgubił łuk.

Tyron: ZAXY!

Otto próbował go zniszczyć berłem.

Otto: To ostatnie nasze spotkanie, mój drogi. Żegnaj!

Jednak, ku jego zaskoczeniu, Tyron obronił brata. Kula zrobiła mu poważną krzywdę, ale Zaxy'iemu nic się nie stało.

Zaxy (z płaczem): TYRON! DLACZEGO TO ZROBIŁEŚ?!

Tyron: (kaszle) Ty wiesz dobrze (kaszle) dlaczego.

Zaxy (z płaczem): OSZALAŁEŚ! ON CIEBIE CHCIAŁ! CIEBIE! TO TY MUSISZ POZOSTAĆ PRZY ŻYCIU! JESTEŚ IDIOTĄ.

Tyron: Heh. (kaszle) Bez ciebie... po co mam żyć. Nie mogę cię stracić. Nie ciebie.

Zaxy z płaczem wstał i przytulił się do umierającego brata. Ciągle powtarzał, że przeprasza za swoje samochwalstwo i obelgi. Błagał, aby to tak się nie skończyło. Nagle Zaxy czuł, że rana znika. Chłopaki zauważyli, że Bob coś wstrzyknął w Tyrona.

Bob: Esencja Demona. Powinno ci to dać autoregenerację.

Tyron: Cóż, zaraz się zacznie od wyzwisk i...

Zaxy (tuląc brata i płacząc): Brat! Będziesz żył! Przepraszam! Za wszystko!

Tyron: Wiem. Ja też.

Otto był zaskoczony z obecnej sytuacji, lecz jego uśmiech wrócił, kiedy jego pies wstał z powrotem.

Bob jednak miał go serdecznie dość.

Bob: Tyron! Rzuć mnie!

Tyron: Co?

Bob: DAWAJ! Zaxy! CELUJ W PYSK.

Bracia wykonali polecenie i Cerber dostał ataku wstrząsu. Zaś Bob został wystrzelony jak z armaty wprost na demonicznego potwora. Tyron skorzystał z agresji kuzyna i zabrał kryształ.

Otto: NIE! TY NAWET NIE MASZ POJĘCIA JAK GO UŻYWAĆ!

Tyron: Zakład, że będę wiedział? (Cholera, nie wiem. CO ROBIĆ, CO ROBIĆ, CO ROBIĆ...)

Nagle kryształ zbliżył się do jego serca.

???: Tyronie!

Tyron: Kto to? 

???: Jestem twórcą kryształów! Prawdziwą moc mogą ujarzmić tylko osoby o czystym sercu! Ty uwodniłeś, że je posiadasz. Od tej chwili twoim elementem jest Elektryczność. Posługuj się nią mądrze.

Kiedy światło opadło Tyron czuł całą moc elektryczną w sobie.

Otto: CO?! TO NIE MOŻE BYĆ PRAWDA!

Tyron: Chciałeś mi zabić brata! Teraz sobie inaczej pogadamy!

Otto:...pomocy?

Tyron poraził Otta piorunami z palców i podrapał mu klatkę piersiową. Aktualnie jest tam wielka blizna po pazurach Tyrona. Bob i Zaxy zaś skończyli z Cerberem.

Otto: N-n-n-n-nie-m-m-m-możliwe!

Tyron: To koniec Otto. Nie masz już co kontrolować.

Rzeczywiście, czar rzucony na świat opadł. Otto odzyskał zmysły, zabrał mroczne berło i chichotał.

Otto: O nie, mój drogi. To początek. Ty nie wiesz jeszcze, w co się wpakowałeś.

Po czym zniknął.

Tyron: A czar sprawił, że nikt nie pamięta, kim jesteśmy.

To chciałem powiedzieć. Eh. Tak więc tak kończy się ten epizod. 

Kto jest twórcą kryształów?

Kto obserwował Czwórkę?

Czego chce Otto?

To wszystko w Epizodzie 2.

Fire: Mam się dobrze. Było ciężko, ale dałam radę.

Autor: Mateusz Nocuń

Autor: imjustalazycat

Tłumaczenie: Nessa