19 kwietnia 2021

Tajemnica prostoty: O rasach człowieka



Witam Was moi kochani!


     Pomysł na tę notkę przyszedł raczej przypadkowo, lecz nim się zorientowałem zapełniłem suto notatnik aby przekazać Wam splot różnych myśli które są zalewie podstawą podstaw i liźnięciem tematu tak aby skłonić Wa do refleksji i do samodzielnego zagłębiania tego tematu już na własny rachunek.


Geneza człowieka - człowiek jako istota biologiczna

     Bezdyskusyjnie należy odrzucić kreacjonizm i skupić się niezależnie od implikacji politycznych na tzw ewolucjonizmie, którego koncepcje nadal ewoluują.

     Kochani moi, na pierwszych zajęciach z historii zapewne kiedyś jakiś nauczyciel liznął temat powstania człowieka. Pokazał wam to w formie ewolucji, prozaicznie podobnej do ewolucji pokemona. Możecie błędnie wnioskować, że ewolucja człowieka przebiegła w sposób prosty, od driopiteka do homo sapiens sapiens, tymczasem przeszłość człowieka to gęsty las, a co najmniej rozrosłe drzewo którego gałęzie liczą setki różnych humanoidów, czyli istot człekopodobnych niekoniecznie będących człowiekiem. W skutek doboru naturalnego mieszały się te wszystkie formy i równolegle w czasie występowały różne osobniki jak neandertalczyk i człowiek myślący. Niemożna wykluczyć, a raczej jest pewne, że rodzaj ludzki odziedziczył cechy wielu spośród tych osobników.

     Musicie bowiem zrozumieć, że fakt iż teraz na ziemi jest homo sapiens sapiens nie oznacza, że dawne gatunki człowieka zniknęły bezpowrotnie. Są one nadal obecne w nas samych, tak samo jak obecne są geny naszych dziadków. Większość dawnych istot człekopodobnych dała bowiem płodne potomstwo z innymi plemionami dając w ten sposób nowy rodzaj, to tak jak z psem. Łącząc dwie różne rasy psa otrzymujemy trzecią, znowu łącząc tę z innym mamy kolejną. Co prawda, w końcu można nas nazwać kundlami genetycznymi, ale takimi które pokonały rasowców w dążeniu do przystosowania się w zmieniających okolicznościach świata.

     Neandertalczyk dał nam wyjątkowy koloryt. Co prawda, są kwestie sporne czy neandertalczyk i wtedy obecny homo sapiens wydawać mogli płodne potomstwo. Zgodnie z tym co daje nam najnowsza nauka teza ta została potwierdzona wykopaliskami w Syrii w Damaszku, tzw dziecko neandertalczyka, które posiadało cechy homo sapiens, mniej więcej 30 tys lat temu. Niezwykły koloryt o jakim wspomniałem to blond włosy i niebieskie oczy, albowiem spokojnie można powiedzieć, że neandertalczyk był Europejczykiem przystosowanym do chłodnego klimatu, zaś homo sapiens przybył z Afryki i cechował się ciemnym pigmentem.

     Patrząc na współczesną ludzkość zauważamy ogromne różnice pomiędzy osobnikami, różnice rasowe oczywiście. Popatrzcie w telewizję, na jakiś film i zobaczycie że barwa skóry oscyluje od jasno różowej po czarną, zaś wzrost od w okolicach półtora meta do ponad dwóch. Są różnice w wyglądzie profilu, kształcie nosa, gatunku włosów także można powiedzieć, że ludzie różnią się od siebie tak bardzo jak wyhodowane przez nich rasy psów.

Poza czynnikami genetycznymi należy mieć wzgląd na środowisko. Tym jesteś co jesz.

     Grubość skóry murzyna jest większa niż osobnika rasy śródziemnomorskiej czy nordyckiej, haczykowaty nos Semity przystosowany jest do suchego klimatu i nie puszcza wilgoci, odwrotnie niż nos murzyna który jest dostosowany tak aby te wilgoć wchłaniać i natychmiast wypuszczać. Skośne oczy Azjatów i wysokie kości policzkowe niektórych ras arktycznych, a nawet grubość tkanki tłuszczowej jest przystosowaniem do arktycznego klimatu. Wszystko to tworzyło się cały czas, i jeszcze się nie skończyło.

     Człowiek nadal ewoluuje. Są znane przypadki prób przystosowania dzieci prymitywnych znad Amazonki do współczesnej szkoły - wnioski są bardzo różne, na ogół się ich nie publikuje ze względu na tzw poprawność rasową.

Formy i rasy człowiekowatych - humanoidzi i ludzie

     Humanoidzi to formy człekopodobne natomiast ludzie to te osobniki biologiczne które widzisz za oknem. Którym jesteś, wśród których żyjesz.

     Zasadniczo wyróżniamy trzy typy rasowe współczesnego człowieka.

  • Europeidalny - np. typy rasowe nordyckie, subnordyczne, dynarskie, śródziemnomorskie i niektórych spośród tzw Chamitów (ciemnoskórzy o cechach europeidalnych). Najliczniejsza. Zamieszkuje Europę spore obszary w Azji, przede wszystkim Rosja azjatycka, Afganistan, Pakistan, Iran Półwysep Arabski, Afryka Północna i w formie niezbyt czystej obie Ameryki, oraz Australia, Nowa Zelandia oraz wszystko to co zostało przez rasę europeidalną skolonizowane.
  • Mongoloidalny - Znajduje się na drugim miejscu pod względem ilości zamieszkując Daleki Wschód, Indochiny i Malaje, a także Amerykę Południową i Północną w swojej odmianie Indiańskiej. Albowiem Indianie to też mongoloidzi. Rasę tę dzielimy na właściwą (mongołowie, Chińczycy, Japończycy, Wietnamczycy, Koreańczycy etc) która charakteryzuje się jasnym odcieniem skóry. Dalej mamy Malajów (ludność Tajlandii i Indonezji) o znacznie ciemniejszej barwie skóry no i w końcu Indianie od odmian Północnej Ameryki niemal o typie europeidalnym, po rasy Indian Ameryki Południowej (również Aztekowie i Inkowie) którzy znacznie bardziej przypominają swoich żółtych braci z Azji.
  • Negroidalny - Najmniej liczna, która dzieli się na odmianę Drawidyjską (południowe Indie); papuaską (znacznie jaśniejsza barwa skóry, brązowe mocno skręcone włosy); właściwą - ludy z tzw grupy Bantu zamieszkujące Afrykę od Sahary po Przylądek Dobrej Nadziei jest to ich praojczyzna, stąd zostali wywiezieni jako niewolnicy głównie do dzisiejszych Stanów Zjednoczonych oraz Brazylii. Żyją również w Europie, ale to zupełnie inna historia związana ze współczesną migracją zarobkową.


Co wyróżnia istotę ludzką

     Z punktu widzenia fizyczności, zacznijmy od najważniejszej rzeczy, która umożliwiła nam ewolucję - kciuk. Człowiek ma kciuk który umożliwiający chwytanie, no bo spróbujcie utrzymać kubek herbaty bez pomocy kciuka. Ciężko, a wręcz niemożliwe do zrealizowania, prawda?

     Kolejną rzeczą jest pojemność czaszki liczona procentowo do wagi ciała. Słoń ma oczywiście większy mózg niż człowiek, lecz mniejszą proporcję do masy ciała.

     Pozycja wyprostowana i dostosowanie stopy do pokonywania dużych odległości, wspinania się, pływania, generalnie nasze stopy są uniwersalne, nie posiadają tylko skrzydeł i nie możemy za ich pomocą latać.

     Język – taka, a nie inna budowa jamy ustnej sprawia, że wydajemy dźwięki artykułowane. W ogóle język jest pierwszym i najważniejszym cudem świata. Do tego dochodzi jeszcze nasze uzębienie, które sprawia, że z równą łatwością szatkujemy mięso (przednie zęby) oraz mielimy rośliny (tylne).

     Cechą też jest to, że dymorficznie jesteśmy spłaszczeni. Człowiek stojąc wyprostowany wygląda jak prostokąt, zaś każde inne zwierze mniej lub bardziej przypomina bryłę, weźcie chociażby korpus takiego kota.

     Idąc głębiej, człowiek jest świadom samego siebie, nie mówię tutaj, że zwierze nie jest, ale pies wie że jest tym kim jest, jednak nie zdaje sobie sprawy z tego, że jest psem. Wie, że jest on i są inne istoty podobne mniej lub bardziej do niego i ten wysoki gość co daje jeść. Człowiek natomiast nie dość że posiadł umiejętność nazywania wszystkiego i zdaje sobie sprawę z odrębności i różnic świata jakie go otaczają to jeszcze je rozpoznaje i nazywa. Moc nadawania bowiem imion i nazw jest tym, co właśnie Bóg dał Adamowi w raju aby go wyróżniało spośród innych zwierząt. Człowiek posiada twórczą inteligencję, która umożliwiła mu wynalezienie chociażby koła czy telefonu komórkowego. Innymi słowy człowiek jest w stanie dostosować świat do swoich własnych potrzeb. Z jednego przedmiotu może zrobić pięć innych, znaleźć alternatywne metody pozyskiwania tej samej substancji czy uzyskania tego samego. Do jednego celu albowiem prowadzi wiele dróg.

     Człowiek zdaje sobie sprawę ze zjawisk metafizycznych i je nazywa. Człowiek ponad to jest świadom śmierci, przemijania, upływu czasu; umiejscawia rzeczy, odkrycia, wspomnienia w czasie i umie obliczyć ile od tego wydarzenia minęło dni/miesięcy/godzin.

     Człowiek owszem, jest przykuty do swojej zwierzęcej strony, jest głody - je. Jednak w odróżnieniu od zwierząt posiada wolną wolę, czyli może się głodzić na siłę jak uzna, że jest za gruby. Aczkolwiek to bardzo prymitywne porównanie, lecz sam fakt tego, że możemy się świadomie sami sprzeciwić własnej fizyczności na korzyść innej istoty albo by uzyskać doświadczenie duchowe sprawia, że różnimy się od zwierząt. Te bowiem, kiedy odczuwają brak czegoś lgną do uzyskania tego wszelkimi znanymi im metodami.


Twór genów przodków czy tabula-raza (tablica niezapisana) - człowiek istotą społeczną

     Mozaiką genów jaką jest człowiek można nazwać dziełem przypadku lub też misternym planem stworzenia. Jednak geny to nie wszystko. Owszem bycie geniuszem się dziedziczy lub też następuje w sposób połączenia się odpowiednich genów.

     Chcę tutaj wam zaznaczyć, że jesteście tym i będziecie tymi ludźmi w jakim otoczeniu się urodziliście. Geniuszem może być Pigmej lecz nie ma możliwości wykorzystania tego potencjału i będzie dla głupiego turysty tylko dzikusem, zaś największy matoł klasowy zawsze będzie wyżej postawiony niż wcześniej wspomniany Pigmej albowiem urodził się tu, a nie w innym miejscu. Dla zrozumienia, gdyby ten żyd, Einstein urodził się w biednej rodzinie powiedzmy gdzieś na Ukrainie nie zostałby tym kim został. Żyjemy bowiem i dorastamy w społeczeństwie, zbiorze innych ludzi o zbliżonych lub całkiem różnych od naszego światopoglądach, charakterach i wyglądzie, lecz potrafimy się dogadać bo jesteśmy jednym społeczeństwem i egzystujemy na tych samych zasadach i myślimy w jednym języku.


Czy to dobrze, że się różnimy?

     Tak, bo bez tych różnic nie byłoby rozwoju. W momencie kiedy wszyscy będziemy tacy sami znikną bodźce, które dzisiaj decydują o postępie. W końcu ubierać się tak samo i preferować te same wartości staje się nudne. Zrozumcie, że ludzie się różnią i to dobrze, że się różnią, bo gdyby się nie różnili najprawdopodobniej siedzielibyśmy jeszcze na drzewie iskając się wzajemnie z wszy.


Równoległość czasu tu na ziemi

     Istnieją różne cywilizacje na różnym poziomie. Np dzisiaj wiele milionów ludzi żyje nadal w średniowieczu, a nawet w neolicie. Nie wszyscy jednakowo korzystamy ze współczesności bo cóż można powiedzieć o świecie który posiada około miliarda analfabetów i tyleż ludzi głodnych, a trzeba wiedzieć że nieodpowiednia dieta i brak protein wpływa na niedorozwój mózgowy.


Koncepcje polityczne, a prawda antropologiczna

     Polityka popularnej współcześnie tolerancji nakazuje nam wszystkim siebie zrównywać jednocześnie zwalcza zaciekle wszelkie różnice od tzw normy jaką stanowi zachodnia cywilizacja. Zamyka nam się oczy na prawdę taką, że rasa rasie nie jest równa. Tak jak człowiek człowiekowi. Wiedza o tym, jest nazywana brutalnie rasizmem a rasizm teraz kojarzy się człowiekowi z czymś złym. A to nie jest prawda. Rasista to osoba która zdaje sobie sprawę z różnic, nie ma na oczach różowych okularów, widzi że sąsiad spod 4 jest czarny a nie "biały inaczej".

     Widzi, że Kryśka z bloku obok jest żółta bo odziedziczyła to po ojcu czy tam matce i lepiej radzi sobie z przedmiotami ścisłymi niż Marysia, która jest biała i wychowała się wraz z rodzicami tutaj na Polskiej ziemi od pokoleń. Bycie rasistą to nic złego. To świadomość różnic i wiedza, że murzyn to dobre zwierze pociągowe, zaś z żółtymi się nie zadziera bo Ci mają mini karabin maszynowy w lewej kieszeni marynarki o jakim nawet nam się nie śniło albowiem jest rozmiaru paznokcia. To bowiem, że Japończycy wszystko miniaturyzują i są tak świetni jak chodzi o wynalazki, to że murzyni nadal siedzą w lepiankach ze śliny i błota i to, że Europejczycy mają w swojej możliwości wykorzystać jednych i drugich to nie tylko kwestia narodowości czy kultury, ale i genów.

     Ponieważ zasadniczo to właśnie z rodzaju genów bierze się narodowość i kultura danego kraju. Koncepcja globalizmu przez to upada już zanim zostanie wprowadzona. Człowiek nie może być obywatelem Ziemi, albowiem człowiek od człowieka się różni i nigdy nie będzie równy sobie wzajemnie.

Share:

18 kwietnia 2021

17 kwietnia 2021

Undertale: Handplates- Nie ma tu lepszego [The brightest thing down here- Tłumaczenie PL]

 Oryginał: Zarla
Tłumaczenie: Shiro Higurashi

Notka od tłumacza: Komiks autorstwa Zarla. Opowiada on o początkach życia Sansa oraz Papyrusa, którzy powstali jako dzieło eksperymentu Gastera. Tytuł - Handplates nawiązuje do znajdujących się na dłoniach Papyrusa i Sansa tabliczkach, jedynej rzeczy łączącej ich z tragiczną przeszłością. Dlaczego nie pamiętają swojego wcześniejszego życia? Jak stali się wolni? Co się stało z Gasterem? Zapraszam do śledzenia komiksu po te i inne odpowiedzi.

Spis treści:

/poprzednie strony/

KOSTKA RUBIKA:

To była w 90% wina grawitacji
Jakim cudem ją wziąłeś 
Uzdrowienie
Gdybym nie znał cię lepiej 
Dałeś z siebie wszystko
Czemu taki jestem?
Pewnie, że widziałem dobroć

WIDZENIE:

Sypnęło się
:/
Dwa obrazy
Bezwartościowy 
Czekam z niecierpliwością
Odległa obietnica

POZIOM BRUTALNOŚCI:

Nie ma tu lepszego (Obecnie czytane)
Powód nie ma znaczenia
...

Share:

10 kwietnia 2021

Undertale: Handplates- Odległa obietnica [A far-off promise- Tłumaczenie PL]

   

 Oryginał: Zarla
Tłumaczenie: Shiro Higurashi

Notka od tłumacza: Komiks autorstwa Zarla. Opowiada on o początkach życia Sansa oraz Papyrusa, którzy powstali jako dzieło eksperymentu Gastera. Tytuł - Handplates nawiązuje do znajdujących się na dłoniach Papyrusa i Sansa tabliczkach, jedynej rzeczy łączącej ich z tragiczną przeszłością. Dlaczego nie pamiętają swojego wcześniejszego życia? Jak stali się wolni? Co się stało z Gasterem? Zapraszam do śledzenia komiksu po te i inne odpowiedzi.

Spis treści:

/poprzednie strony/

KOSTKA RUBIKA:

To była w 90% wina grawitacji
Jakim cudem ją wziąłeś 
Uzdrowienie
Gdybym nie znał cię lepiej 
Dałeś z siebie wszystko
Czemu taki jestem?
Pewnie, że widziałem dobroć

WIDZENIE:

Sypnęło się
:/
Dwa obrazy
Bezwartościowy 
Czekam z niecierpliwością
Odległa obietnica (Obecnie czytane)
Nie ma tu lepszego
...

Share:

7 kwietnia 2021

6 kwietnia 2021

5 kwietnia 2021

Tajemnica prostoty: O wampiryzmie

 


Jednym słowem: Wampir!

"- ...chocia wiedźmak wielce chciwy a na złoto łasy - mamrotała babka, mrużąc oczy - nie dać onemu więcej jak: za utopca srebrny grosz albo półtorak. Za kotołaka: srebrne grosze dwa. Za wąpierza: srebrne grosze cztery... "

-Andrzej Sapkowski

Wąpierz

     W Polsce motyw wampira jest dawniejszy aniżeli czasy Wlada Palownika. Już bowiem w wierzeniach słowiańskich pojawiał się motyw istoty zwanej wąpierz. Ten stwór jednak odbiega od znanego nam współcześnie wyobrażenia Wampira. Można go bardziej porównać do upiora samego w sobie, z tą różnicą, że żywił się on krwią. Do przemiany osoby w wąpierza nie trzeba było innego wampira i jego krwi. Zmarły którego za życia ktoś przekolą stawał się wąpierzem i nawiedzał swój dom rodzinny, a jego celem było "umilanie" życia domownikom.

     Jednak nie tylko, ci których zwłoki zostały sprofanowane, kiedy nieszczęśnik zmarł nagle, nie dopełniono obrządków wobec jego ciała po śmierci, umarł daleko od domu ze świadomością, że zostawił rodzinę, samobójcy, wiedźmy, a nawet i te zwłoki nad którymi przeskoczyło zwierze. Ludzie strasznie bali się tej istoty dlatego palili truchła. W niektórych regionach wierzono także, iż potencjalnymi wąpierzami są ludzie rudzi, leworęczni, posiadający jedną zrośniętą brew lub wyposażeni w podwójny komplet zębów. Tak więc praktycznie każdy mógł zostać pośmiertnie wampirem. Mimo wszystko nie atakował on tak, jak utarty schemat.

     Wpierw działał na psychikę człowieka zanim zwabił go do swojej kryjówki i zabrał do krainy snów. Powodował osłabienie organizmu, bezsenność, stany lękowe, bladość, gorączkę, koszmary oraz uczucie wielkiego zmęczenia. Jedyną możliwością walki z tymi upiorami było zniszczenie ich zwłok. Te bowiem nie posiadały wspomnień i świadomości osoby żyjącej, nie miały uczuć, a ich siedliskami były cmentarze bo trup ciągnął do trupa.

     Kiedy ludzie obawiali się, że ktoś może zostać wapierzem po śmierci stosowano pochówek antywampirystyczny. Najczęściej stosowanymi metodami był ten z twarzą skierowaną do dołu, skrępowanie zwłok sznurami i pochowanie w pozycji embrionalnej, odcięcie głowy, przyciśnięcie zwłok głazem lub przebicie klatki piersiowej ostrym przedmiotem. Również niektóre elementy zwykłych obrzędów pogrzebowych posiadają znaczenie antywampiryczne, np. wynoszenie zmarłego nogami do przodu, aby nie widział drzwi od zewnątrz i nie mógł doń trafić, sypanie ziemi na trumnę. W Skandynawii wierzono, że wyniesienie człowieka przez lewą ścianę domostwa bądź lewe okno izby uniemożliwi jego powrót po śmierci do domu.

Dracula.

Mity.

     Postać Draculi jest chyba najbardziej znana we współczesnym świecie. Można powiedzieć, że to właśnie on stał się powodem rozpowszechnienia mitu o wampirach na całą Europę oraz inne kontynenty. Na podstawie powieści napisanej przez anglika Brama Stokera powstało wiele filmów oraz parodii. Na swój sposób uszlachetniło obraz wiecznej miłości, przedstawiło nowy obraz potwora, który już jak we wcześniejszych podaniach nie posiadał samoświadomości, teraz ją ma.

     Zgodnie z motywem powieści hrabia Dracula jest zafascynowany Anglią i wyrusza do niej w poszukiwaniu swoich nowych ofiar ze swojego zamku w Transylwanii. Torturuje swojego pośrednika, zakochuje się w jego narzeczonej Minie, zabija przyjaciółkę Lucy zamieniając ją w wampirzycę i tak dalej i tak dalej. Nie będę wam tutaj streszczał fabuły.

Fakty.

     Pierwowzorem powieści o Draculi była postać historyczna Wlada Teperha herbu Ordodracul. Był księciem Wołoszczyzny na Rumunii i zapisał się na kartach historii jako wojownik krzyża chrześcijańskiego (prawosławnego ramienia) dość krwawo. Lasy pali opisywane namiętnie przez współczesnych fanatyków odbiegają od faktów historycznych i są wyolbrzymione. Życiorys zaś sam w sobie księcia jest poruszający i wzruszający. Niezaprzeczalnie mogę o nim nawijać godzinami, ale to nie miejsce i nie temat na opowieści o Tepeshu.

Czy Stoker zniszczył obraz Wlada czy go naprawił?

     W moim odczuciu zniszczył, bo teraz ten wspaniały wódz jest kojarzony tylko i wyłącznie z Draculą, co więcej - motyw jest brany za fakt historyczny, a to zupełny absurd. To zupełnie tak, jak gdyby ktoś napisał książkę fantasy jak to Sobieski popierdalał na smokach walcząc z Elfami. Ok, ciekawy motyw, ale kiedy ludzie biorą to za fakt i zaczynają o tym opowiadać na historii to już jest coś nie tak, prawda?

     Podziękować należny jednak anglikowi za to, że gdyby nie jego legenda, Rumunia miałaby znacznie mniej turystów chcących zobaczyć zamek słynnego Draculi.

Współczesny wampir

     Obraz współczesnego wampira maluje nam się jako dżentelmena bądź damy. Stwór ten pije krew, unika krzyży, boi się wody święconej, czosnku i srebra. Można go zabić kołkiem bądź odcinając głowę, albo paląc ogniem. Wychodzi tylko nocą, zabija go światło dzienne. Pilnuje prawa maskarady, zamienia wybranych w wampiry (zaszczyt wielki), posługuje się archaiczną mową, jest niezwykle piękny, ma skłonności sadystyczne i cierpi na ból nieśmiertelności. Jako trup bowiem, ze świadomością samego siebie oraz wspomnieniami z okresu życia, cierpi. Instynkt bestii nakazuje mu pić krew żywych ludzi ponieważ sam swojej nie posiada, zaś ludzka natura jaka jest uwięziona w jego trzewiach powoduje ból istnienia. Taki przynajmniej maluje nam się stereotypowy obraz wielokrotnie powielany we współczesnej kulturze.

Imitacja wampira

     Spotkałem się z obrazami odbiegającymi od wyżej pokazanego stereotypu. Abstrahuję od charakteru postaci konkretnej, lecz stwory które piją sztuczną krew, świecą w słońcu, żywią się kolorem czerwonym, albo pomidorami to parodia tego stworzenia.

Wampiry energetyczne.

     We współczesnym świecie istnieje taki termin. Osoby nazywane wampirami energetycznymi nie mają za wiele wspólnego z prawdziwymi wampirami. Chodzą oni za dnia, do kościoła, jedzą kotlety i bigos, piję herbatę. Ludzie, to są po prostu ludzie. Istnieje jednak przekonanie, że to dziwny typ osobowości człowieka, która sprawia że werbalnie bądź też nie przebywanie w otoczeniu kogoś takiego powoduje wyssanie sił życiowych z człowieka. Nie, nie, nie zabija. Po prostu rozmowa męczy, osłabia kontakt wzrokowy czy powoduje senność osoby nawet żywiołowej.

     Wampirem emocjonalnym można być nieświadomie. Zasysanie energii z drugiego człowieka to mechanizm obronny organizmu wampira emocjonalnego i pozyskiwanie nowych sił witalnych. W krótkim kontakcie nie grozi żywicielowi w żaden sposób. Można być świadomym wampirem emocjonalnym i czerpać siłę z każdego kiedy się tylko chce, ale to wyższa szkoła jazdy. Oczywiście istnieje obrona przed takimi pijawkami - bo inaczej takich osób nie można nazwać. Jednak polega ona głównie na doskonaleniu się mentalnemu i samoświadomości.

Wampir dzisiaj.

Choroba wampiryzmu.

     Istnieje choroba która polega na tym, że człowiek niezależnie od swojego upodobania do tych stworów zaczyna zachowywać się jak wampir. Naukowcy do dzisiaj sprzeczają się czy jest ona na podłożu psychicznym czy genetycznym, aczkolwiek wiele wskazuje na to, że przez geny człowiek może stać się wampirem.

     Objawy to: Z początku są to po prostu bóle brzucha, czasami lżejsze, czasami mocniejsze, zaburzenia psychiczne, depresje, halucynacje, neuropatia, czy też drgawki. W najostrzejszym przebiegu choroby zdarzają się odbarwienia skóry, poparzenia, nadmierny wzrost włosów, lub nadmierne wypadanie. I właśnie ten ostry przebieg choroby, skądinąd często prowadzący do poważnych powikłań, albo nawet śmierci pacjenta, będzie nas interesował.

      Cierpiący prowadzą nocny tryb życia, unikają światła i cierpią na bezsenność. Jest jeszcze coś, co pozwala identyfikować porfiriałów z wampirami – czasami chorzy muszą uzupełniać brak hemu, jednej z porfiryn człowieka, co jest równoznaczne z przyswajaniem krwi, zawierającej hemoglobinę, która z kolei jest bogata w hem. Drugim ważnym aspektem są nienaturalnie wydłużone kły, co – jak wiemy – jest typowym przymiotem krwiopijców, jednak i to da się wyjaśnić – w niektórych przypadkach porfirii występuję cofanie się, obkurczanie dziąseł, przez co odsłaniają się szyjki zębów i te wydają się o wiele dłuższe niż są w rzeczywistości. Porfiria nie jest zaraźliwa.

Sekta

     Mówią o sobie Kainici. z resztą jest to określenie na wampiry, ponoć są to potomkowie bezpośredni Lilith i Kaina. Jako demony postępują tak jak wampiry - o ironio. Tutaj mamy do czynienia raczej z zaburzeniami psychicznymi aniżeli z umysłowymi.

     Zważywszy na to, że nie cierpią na w/w chorobę zaczynają postępować zgodnie z tym co wiedzą na temat wampirów. Co myśleć o takich ludziach? Ciężko jest mi powiedzieć bo sam traktuję ich pół żartem pół serio zwłaszcza, że w swoim życiu miałem styczność z nie jedną osobą uważająca siebie za wampira.

     Generalizując, są to osoby które za wiele grały w RPG Wampira: Requem czy Wampira: Maskaradę; za bardzo poważnie potraktowali Hellsinga czy Kroniki Wampirów pióra Anne Rice.

Bo życie ciała jest we krwi, a Ja dopuściłem ją dla was [tylko] na ołtarzu, aby dokonywała przebłagania za wasze życie, ponieważ krew jest przebłaganiem za życie.

-Biblia;Księga Kapłańska 17,11


Artykuł powstał na podstawie:

Bestiariusz słowiański aut. Witold Vargas, Paweł Zych

Wład Palownik. Historia prawdziwa Draculi aut. Christopher Humphreys

Wampiry energetyczne. Jak je rozpoznać i uwolnić się od szkodliwych relacji aut. Christiane Northrup

Dziewczynka w ciemności aut. Anna Lyndsey

Share:

2 kwietnia 2021

Undertale: Handplates- Czekam z niecierpliwością [Looking forward- Tłumaczenie PL]

  

 Oryginał: Zarla
Tłumaczenie: Shiro Higurashi

Notka od tłumacza: Komiks autorstwa Zarla. Opowiada on o początkach życia Sansa oraz Papyrusa, którzy powstali jako dzieło eksperymentu Gastera. Tytuł - Handplates nawiązuje do znajdujących się na dłoniach Papyrusa i Sansa tabliczkach, jedynej rzeczy łączącej ich z tragiczną przeszłością. Dlaczego nie pamiętają swojego wcześniejszego życia? Jak stali się wolni? Co się stało z Gasterem? Zapraszam do śledzenia komiksu po te i inne odpowiedzi.

Spis treści:

/poprzednie strony/

KOSTKA RUBIKA:

To była w 90% wina grawitacji
Jakim cudem ją wziąłeś 
Uzdrowienie
Gdybym nie znał cię lepiej 
Dałeś z siebie wszystko
Czemu taki jestem?
Pewnie, że widziałem dobroć

WIDZENIE:

Sypnęło się
:/
Dwa obrazy
Bezwartościowy 
Czekam z niecierpliwością (Obecnie czytane)
...

Share:

26 marca 2021

Undertale: Handplates- Bezwartościowy [Worthless- Tłumaczenie PL]

  

 Oryginał: Zarla
Tłumaczenie: Shiro Higurashi

Notka od tłumacza: Komiks autorstwa Zarla. Opowiada on o początkach życia Sansa oraz Papyrusa, którzy powstali jako dzieło eksperymentu Gastera. Tytuł - Handplates nawiązuje do znajdujących się na dłoniach Papyrusa i Sansa tabliczkach, jedynej rzeczy łączącej ich z tragiczną przeszłością. Dlaczego nie pamiętają swojego wcześniejszego życia? Jak stali się wolni? Co się stało z Gasterem? Zapraszam do śledzenia komiksu po te i inne odpowiedzi.

Spis treści:

/poprzednie strony/

KOSTKA RUBIKA:

To była w 90% wina grawitacji
Jakim cudem ją wziąłeś 
Uzdrowienie
Gdybym nie znał cię lepiej 
Dałeś z siebie wszystko
Czemu taki jestem?
Pewnie, że widziałem dobroć

WIDZENIE:

Sypnęło się
:/
Dwa obrazy
Bezwartościowy 
(Obecnie czytane)
...

Share:

Link do Discorda! Świeża krefff!

 Cześć wszystkim! ^^

Razem z moderacją doszłyśmy do wniosku, że dawno nie wrzucałyśmy linka do discorda Handlarza Iluzji. Tak więc łapcie śmiało i zapraszamy <3

Samo konto jest proste i szybkie do założenia jeśli ktoś jeszcze nie miał styczności z tym portalem.

Jednocześnie informuję, że jakiś czas temu odbyły się czystki na serwerze. Usuwane jednak były osoby, które nie dawały żadnego znaku życia półtora roku lub dłużej. I nie ma problemu by takie osoby wróciły! To tylko usuwanie baaardzo nieaktywnych członków a nie ich banowanie. Jeśli nadal chcesz być częścią naszej społeczności- zapraszamy z powrotem <3


Link będzie aktywny dobę od momentu wrzucenia notki


KLIK

Share:

25 marca 2021

Undertale: Projekt badawczy POTWÓR - Potwór i barmanka

 

Autor okładki: Muko
Notka od autora: Miałaś nadzieję, że teraz Twoje życie będzie jak bajka. Wynajęłaś nowe, śliczne mieszkanie. Całkiem sama. Bez rodziny, współlokatorów czy chłopaka, którego niedawno rzuciłaś. Będziesz jak królewna we własnym królestwie. Wolna i nieskrępowana. Problem w tym, że na Twojej kanapie śpi okryty puchatym kocykiem potwór. Czy więc królewnie wypada chodzić nago po mieszkaniu?
Autor: S.
Spis treści

Chwila spokoju i nowe kłopoty
Potwór i barmanka 
(Obecnie czytane)
...

G! odłożył telefon i sięgnął po papierosa. To chyba jedyna rzecz, która może mu teraz pomóc się uspokoić. Zerknął w stronę skulonej na kanapie kobiety. Cały czas dziwnie mu się przyglądała. Po około dwóch lub trzech minutach odezwała się pierwsza.

- Dasz szluga? – Zapytała niepewnie. Ostrożnie podszedł i odłożył paczkę fajek z powrotem na stolik. Wolał nie zbliżać się bardziej. Po chwili dziewczyna paliła razem z nim. Cóż, choć w tym znaleźli wspólny język. H. się to pewnie nie spodoba.

- Chujowo, a obiecałam matce, że rzucę to gówno – zaśmiała się krótko i nerwowo.

- To szkodzi ludziom, prawda? – H. cały czas narzekała, że będzie od tego chory, tylko nie miał pojęcia, w jaki sposób to mogłoby się stać.

- No raczej, raka płuc można dostać i takie tam.

- To luz, bo ja nie mam płuc – zadrwił, choć wcale nie było mu do śmiechu w tej trudnej sytuacji.

- Poważnie? Znaczy się, masz gołą czachę i ręce z kości, więc cały jesteś, znaczy się, masz coś poza… - z nerwów gubiła się w słowach.

- Jestem szkieletem, cały z kości – odpowiedział prosto. Nie ma zamiaru tłumaczyć jej definicji magii i duszy. Nagle znów rozległo się pukanie do drzwi. G! poszedł otworzyć, ale nim to zrobił, zapytał kto stoi po drugiej stronie. Na szczęście to była H.

- Jak dobrze, że już jesteś – odetchnął z ulgą. H. od razu zwróciła się w stronę skulonej na kanapie kobiety.

- Chodź kochana, musimy pogadać – powiedziała spokojnie wskazując jej swoją sypialnię. Dziewczyna w mgnieniu oka zniknęła z wskazanymi jej drzwiami. Zrobił krok w ich kierunku, ale H. go powstrzymała. – Nie, muszę ją uspokoić, a przy Tobie może się dalej stresować. Proszę, zostań tutaj.

 

***

 

Weszłaś do sypialni zamykając za sobą drzwi. V. stała na środku. Wyglądała marnie. Mocny, ciemny makijaż rozpłynął się po całej jej twarzy, farbowane na ostry fiolet włosy były rozczochrane, do tego

drżała na całym ciele.

- On mnie tu wciągnął! Chciałam uciec, ale mnie złapał! – Zaczęła biedolić.

- Gdybyś uciekła, nigdy byś się nie dowiedziała kim jest, pewnie tylko narobiłabyś nam problemów – musisz jej szybko wszystko wyjaśnić. Obawiałaś się konsekwencji tego zdarzenia. Byłaś też zła na siebie, że nie zachowałaś większej ostrożności.

- Wam problemów? A co kurwa ze mną! Ja tu prawie umarłam!

- Nic Ci nie grozi, G! nie jest niebezpieczny. Siadaj – wskazałaś na łóżko – zaraz wszystko Ci wyjaśnię.

Chwilę zajęło ci opowiedzenie V. całej tej pokręconej historii, ale doszłaś do wniosku, że to najlepsza metoda. Skoro już wie, musi wiedzieć wszystko. Czułaś, że tylko w ten sposób możesz przekonać ją do G! i uspokoić.

- Więc to jest potwór? Magiczny? Z innego świata? Ja pierdole, jakbym go nie widziała przed chwilą, to byłabym pewna, że nieźle przyćpałaś.

- Rozumiem, to dość nietypowa sprawa, ale proszę Cię, naprawdę bardzo, nie mów o nim nikomu – wyraźnie zaakcentowałaś ostatnie słowo – będziemy w wielkim niebezpieczeństwie, jeśli to wyjdzie na jaw. Boję się, że… Nie, jestem pewna, że jeśli dowiedzą się o nim nieodpowiedni ludzie, będą chcieli go skrzywdzić.

- Ktoś jeszcze o nim wie? – V. nieco się uspokoiła.

- Nie, tylko Ty i ja. Twój szef był jedyną osobą, z którą G! rozmawiał, gdy zgubił mi się na osiedlu.

- Wow, teraz czuję się jak w jakimś pierdolonym filmie. Zajebisty scenariusz by z tego był – wyszczerzyła się – to znaczy, serio, nie powiem nikomu.

- Dobrze, to teraz mam dla Ciebie jeszcze jedno zadanie. – ściszyłaś głos i nachyliłaś się bardziej w jej stronę, nie chciałaś, aby G! słyszał co mówisz, a byłaś pewna, że was podsłuchuje - Już trochę go znam i jestem pewna, że będzie przeżywał Twoją reakcję. Udaje twardziela, ale tak naprawdę jest bardzo wrażliwy, więc przeproś go, zanim wyjdziesz.

- Spoko, jasne, znaczy, przeprosić – spojrzała niepewnie na drzwi – ale pójdziesz do niego ze mną?

- Oczywiście, nie bój się go.

Spokojnie wyszłyście z sypialni. G! leżał na kanapie z oczami osłoniętymi ramieniem, oddychał spokojnie.

- No dobrze, nie będziemy go budzić. Możesz już iść – chciałaś odprowadzić gościa do drzwi, gdy zauważyłaś, że schyla się po jakieś pakunki z ziemi.

- Em… To te ulotki, nie przejmuj się nimi, zapomnij – zaczęła wpychać kartonik do swojej torebki.

- Dlaczego nie wsadziłaś ich do skrzynki na listy, tak jak prosiłam? Uniknęłabyś całej tej sytuacji.

- Bo plakat by się nie zmieścił – złapała leżący na ziemi rulon. Nie miałaś na to większej ochoty, ale jeśli chcesz mieć w niej sojusznika a nie wroga, to musisz współpracować.

- Zostaw, dam je studentom – zabrałaś od niej kartonik i plakat.

Gdy wyszła czułaś się dziwnie. Nie byłaś zła na G!, pomylił się, to wszystko. Nie byłaś też zła na nią. Jednak to wszystko mogło się źle skończyć. Spojrzałaś na śpiącego na kanapie potwora. Wiedziałaś, że znów cierpi z powodu bólu głowy, bo zawsze wtedy zasłaniał twarz ręką. Niestety, nie znasz sposobu, aby mu ulżyć. Zrezygnowana zabrałaś się za przygotowanie obiadu.

 

***

 

Obudził się późnym popołudniem. W mieszkaniu panował półmrok. H. siedziała przy kuchennym stole robiąc jakieś notatki.

- Hej, jak się czujesz? – Spytała zatroskana.

- Czekałem aż wyjdziecie z sypialni i nawet nie wiem kiedy zasnąłem. Kurwa, bardzo spierdoliłem? – Usiadł obok niej na drugim krzesełku.

- Cóż, obiecała, że nikomu nie powie. Nie zadręczaj się tym. Myślę, że to była tylko kwestia czasu, aż ktoś się o Tobie dowie. Musimy być trochę ostrożniejsi, bo im więcej będzie tych osób, tym trudniej będzie mi Ciebie chronić.

- Jasne, będę uważniejszy – próbował pogodzić się z tym, że będzie siedział w tym mieszkaniu tyle, ile będzie trzeba. Bardzo starał się nie myśleć o nim, jak o więzieniu. Przynajmniej może być blisko H., a to się liczyło najbardziej.

- Słuchaj G!, wychodzę jutro wieczorem, nie będziesz zły, że znów siedzisz sam? – Kurwa, jutro jest czwartek, a to oznacza, że ona idzie spotkać się ze swoim byłym facetem. Musi coś zrobić, jakoś to sprytnie rozegrać.

- Nie, spokojnie, przywykłem do siedzenia samemu. A dokąd idziesz? – Bardzo starał się, aby ton jego głosu nie zdradził podenerwowania.

- Pamiętasz, jak opowiadałam Ci o moim byłym chłopaku? Obiecałam mu w lutym spotkanie, a mamy drugą połowę marca. Nie mogłam tego dalej odwlekać, więc idę z nim na jakąś kolacje. Właściwie jeszcze nie wiem gdzie – G! miał problem z określeniem jej nastawienia do tego spotkania, ale nie brzmiała na niezadowoloną. Kurwa, może zależy jej na tym typie? Nagle zauważył leżący na stole stos broszurek. Złapał za jedną z nich i zaczął szybko studiować.

- Ten bar należy do Diego, prawda?

- Tak, obiecałam, że rozdam kilka tych ulotek. Wiesz, jeśli jest się miłym dla ludzi, to oni robią mniej problemów. Taką mam nadzieję – G! w to wątpił, ale przytaknął.

- To może wybierzesz się ze swoim byłym do tego miejsca? Wiesz, skoro masz je polecać studentom, to lepiej je sprawdzić. Bo jeszcze powiedzą, że reklamujesz im jakieś szemrane speluny – Nie miał pojęcia czy coś mu to da, ale przynajmniej będzie wiedział, gdzie ona jest.

- Kurczę, racja. Załatwię dwie te sprawy za jednym razem! Dzięki G! – Uśmiechnęła się do niego. Jego dusza delikatnie podskoczyła.

Czwartkowego przedpołudnia G! nie umiał znaleźć sobie miejsca w mieszkaniu. Nerwowo chodził z kąta w kąt. Chciał zająć czymś swoje myśli, więc włączył komputer, aby poczytać kilka ciekawych artykułów, ale znów zobaczył wiadomości od jej byłego. Sporo do niej pisał, cały czas powtarzając, że nie może się doczekać ich randki. Jakiej kurwa randki! Ona ani razu tak tego nie nazwała! Był zły i nie mógł na niczym się skupić. Nagle usłyszał ciche pukanie do drzwi. Zignorował je. H. jest teraz w poradni, więc to z pewnością nie ona. Jednak pukanie powtórzyło się kilkukrotnie. W końcu wstał i ostrożnie podszedł do drzwi.

- Halo, G!, jesteś tam? – To był z pewnością głos tej dziewczyny z wczoraj. Po jaką cholerę tu wróciła? Nagle go olśniło. Przecież ona pracuje w barze Diego, a tam będzie dziś H. ze swoim byłym! Ona mu pomoże zniszczyć tę pierdoloną randkę! Ostrożnie otworzył drzwi.

- O jesteś! Hej! Znaczy… Mogę się wbić? – Spytała niepewnie.

- Jasne, tylko nie wariuj. – Wpuścił ją do środka i zaprowadził do kanapy - Jak Ci na imię? – Spytał, zdając sobie sprawę, że poprzedniego dnia nie zdobył tej informacji.

- V., wiem dziwne imię, moja matka lubi dawać oryginalne imiona swoim dzieciom.

- Kawy? – Nie był pewny jakie są ludzkie tradycje przyjmowania gości, potwory zazwyczaj częstują gościa jakimś napojem.

- Nie piję, ale może być herbata, w zasadzie to bym najchętniej strzeliła coś mocniejszego, ale przed robotą jestem, więc, wiesz, tak nie bardzo – mówiła szybko i nerwowo.

- Jasne – Poszedł do aneksu kuchennego, aby przygotować napoje. Dziewczyna podreptała za nim.

- Ok, ja przyszłam tu, nie po to, żeby Ci dupę truć, czy coś, znaczy, jachciałamcieprzeprosić! – Ostatnie słowa wystrzeliły z jej ust jak pocisk.

- Za co? - Był zaskoczony.

- Za to, że się tak wystraszyłam, to znaczy ten, no, prawie obsrałam się ze strachu, ale niepotrzebnie, więc wiesz, żeby Ci przykro nie było, czy coś.

- Nie jest mi przykro. Myślę, że to może być standardowa reakcja ludzi na mój widok. Będę musiał do tego przywyknąć. No i dobrze, że się nie obsrałaś, sama byś swoje gówna sprzątała.

- Co? Debil z ciebie, tak się tylko mówi – zaśmiała się, ale zaraz potem zasłoniła sobie usta dłonią – znaczy, nie debil, ja… Kurwa, sorry!

- Spokojnie, nie spinaj się tak – zalał kubki wrzątkiem i oboje wrócili na kanapę. Przez chwilę rozmawiali o trywialnych sprawach. G! zastanawiał się w jaki sposób poruszyć z nią temat wieczornego spotkania swojej opiekunki.

- Jesteś barmanką w barze Diego? – Spytał w końcu.

- Tak, pracuję tam od dnia swoich osiemnastych urodzin, dosłownie, tego dnia pierwszy raz oficjalnie stałam za barem. Ostatnio była czwarta rocznica. Zrobili mi imprezę z tej okazji – uśmiechnęła się wracając do miłych wspomnień. 

- Och, więc wszystkiego najlepszego z okazji dwudziestych drugich urodzin – jest młodsza od H. o dobrych kilka lat. Również jej wygląd był inny. Była wyższa, miała bardzo rzucający się w oczy kolor włosów i mocno pomalowaną twarz. H. również stosowała makijaż przed pracą, wyglądała w nim nieco inaczej, ale był znacznie delikatniejszy niż tej kobiety.

- Dzięki. A ty, ile masz lat?

- Dwadzieścia sześć – już od jakiegoś czasu wiedział, że jest nieco młodszy od H. Nie przeszkadzało mu to jednak. Ta drobna różnica wieku i tak gubiła się w głębokiej rozpadlinie inności, która ich dzieliła.

- Pracujesz dziś, prawda? Mogę mieć do Ciebie prośbę? – G! nie miał pojęcia co tak naprawdę chce osiągnąć, ale jednego był pewny, że nie chce stracić swojej opiekunki. V. znów spojrzała na niego z lekkim strachem w oczach – spokojnie, to nic wielkiego – starał się ją uspokoić – po prostu H., ta kobieta, z którą mieszkam, ma dziś spotkanie z pewnym człowiekiem. Boję się, że on może być dla niej niebezpieczny.

- To po chuja się z nim spotyka, i co ja mam z tym zrobić? – Skrzywiła się. G! poczuł się głupio. To on ma problem z tym spotkaniem, inni ludzie mogą tego nie zrozumieć. Czy w ogóle ktokolwiek jest w stanie zrozumieć to, że potwór jest zakochany w ludzkiej samicy? Patrząc z boku, ta sytuacja jest absurdalna.

- Ona ma się z nim spotkać w waszym barze, sam jej to zaproponowałem, więc… - kurwa, nie może jej poprosić o wylanie na tego gościa kubka gorącej kawy, choć miał straszną na to ochotę – po prostu zwróć uwagę, czy ten człowiek jej nie krzywdzi, dobrze?

- Ok, skoro będą siedzieć u nas, to tyle mogę zrobić. W zasadzie to i tak część mojej pracy. Nie tolerujemy chujowego zachowania gości, a wiesz, ludzie jak się schleją, to bywają… różni. Już parę razy sama wykopywałam typów z lokalu, ale częściej robi to Diego. – G. odetchnął w duchu. To nie było do końca to, czego oczekiwał, ale przynajmniej H. będzie nieco bardziej bezpieczna.  – tylko nie rozumiem po co w ogóle pozwalasz jej iść na to spotkanie, skoro to takie niebezpieczne?

- Wiesz, myślę, że nie wypada mi jej zatrzymywać. Ma prawo spotykać się z mężczyznami, a ja… - nie bardzo wiedział jak dalej ubrać w słowa własne myśli. Doskonale wiedział, że był po prostu zazdrosny. Poza ty, zwierzanie się tej ludzkiej samicy raczej nie było dobrym pomysłem.

- Bujasz się w niej, i jesteś zazdrosny o innych typów – Na twarzy V. pojawił się wielki, zuchwały uśmiech. G! czuł, że jego dusza zabiła, magia zaczęła pulsować w kościach, a jego twarz, mimo woli, zalewa rumieniec. Starał się skryć za kubkiem herbaty, ale niewiele to dało. – Bingo! Zabujany potwór, tego jeszcze w kinach nie grali! A nie, sorry, było już coś takiego, nie raz i nie dwa, ale to była fikcja.

- Czekaj, chwila, to nie tak! Ona jest człowiekiem! Ja nie powinienem! Nie mogę! To nie jest zgodne z naturą! – Starał się jak mógł zaprzeczyć czemuś, co było oczywiste.

- Stary, pracuję za barem od lat, znam miłosne problemy od podszewki. Bujasz się w niej jak nic – abstrahując do tego, że V. niemożliwie szybko odkryła jego uczucia, to zauważył, że z jej zachowania nagle zniknął cały lęk i niepewność związane z jego obecnością.

- Ok, ona… Jest dla mnie ważna – temu nie mógł i chciał zaprzeczyć – jednak obawiam się, że nie odwzajemnia moich uczuć. Wystarcza mi, że mnie toleruje – miał nadzieję, że jest wystarczająco silny, aby to zaakceptować, jednak wciąż bolało.

- Obawiasz się? Znaczy, że jej nie powiedziałeś?

- To nie tak, nie powiedziałem jej dosłownie, ale próbowałem się do niej zbliżyć, trochę – wrócił pamięcią do swojego bezczelnego flirtu sprzed kilkunasty dni – to nie skończyło się dobrze – w zasadzie H. nigdy nie skomentowała tego zachowania. Była tak zaalarmowana jego nagłą ucieczką, że całą sytuację mającą wcześniej miejsce puściła w niepamięć.

- No racja, nie ma co cisnąć na siłę – V. zerknęła na swój telefon – o kurwa, muszę już lecieć, bo będę spóźniona – szybko dopiła resztę herbaty i wstała z kanapy. G! poszedł w jej ślady planując odprowadzić gościa do drzwi. Nagle znów odwróciła się do niego – wiesz, jak się Ciebie lepiej pozna, to nawet spoko koleś jesteś.

- Dzięki – tylko tyle odpowiedział. Zanim wyszła wymienili się numerami telefonów.

G! był zmieszany. Z jednaj strony cieszył się, że jednak dogadał się z tym nowym człowiekiem, z drugiej był zły, że z taką łatwością go prześwietliła. Musi być ostrożniejszy, bo jeśli H. odkryje prawdę, może jeszcze bardziej skomplikować ich życie.


Share:

23 marca 2021

Springtrap i Deliah 33 ZŁE ZAKOŃCZENIE [Springtrap and Deliah BAD ENDING- Tłumaczenie PL]

 Notka od tłumacza: Zgodnie z tym co pisała autorka na swoim deviantarcie: komiks nie jest kanoniczny i powstał ku dobrej zabawie i pomyśle jaki chciała zrealizować. Springtrap nie jest więc tutaj ani Williamem Aftonem, ani Michaelem Aftonem. Tak czy siak komiks sam w sobie jest naprawdę ciekawy i przedstawia sytuację, w której tytułowa bohaterka- czternastoletnia Deliah- odnajduje Springtrapa i... postanawia zabrać go do domu. Zapowiada się świetnie, prawda? Zwłaszcza biorąc pod uwagę charakter samego Springa, który niejednokrotnie pokazuje jak bardzo zaborczy względem niej jest. Tak czy siak, zapraszam do czytania x3


Autor: GraWolfQuinn
Tłumaczenie: Oczytana
Oprawa graficzna: Usterka
Spis treści:




Na tym oficjalnie kończy się komiks. Autorka usunęła konto i porzuciła komiks. Pełne złe zakończenie nie powstanie.
Share:

POPULARNE ILUZJE