Wodospad to  kraina ciemna i słotna, pełna podmokłych terenów obrośniętych sitowiem i tatarakami. Bywa, że przez kilka dni bez przerwy pada tu deszcz. Z tego powodu na terenie Wodospadu rozstawione są kosze, z których można pożyczyć sobie parasol, jeśli zapomniało się zabrać z domu swojego. Ponad rwącymi wodogrzmotami rozciągają się długie mosty. Można się nieźle przestraszyć chadzając nimi i nie będąc pewnym własnych kroków, gdyż nawet za dnia panuje tu ciemność, a oświetlenie jest zbyt słabe, żeby ją rozproszyć. Ryk rwącej wody towarzyszy na każdym kroku.

Przede wszystkim jednak jest to  miejsce przesycone nostalgiczną aurą, a to za sprawą pięknych widoków na podziemne, zawsze nocne niebo oraz świetlistych echokwiatów, które powtarzają ostatnio wypowiedziane przy nich słowa. Jest tutaj też „komnata życzeń”, gdzie potwory zanoszą swoje marzenia w nadziei, że te się kiedyś spełnią.

Na zewnątrz pachniało wilgocią i mokrą glebą.

Mimo iż Frisk pognała za przyjaciółką bez zwłoki, nie mogła jej dostrzec przez gęstą mgłę unoszącą się nad wodą. Zupełnie, jakby ktoś rozlał mleko w powietrzu. Jej nawoływania pozostawały bez odzewu. Błądziła więc jak dziecko, które niemalże potykało się o własne nogi. Chyba pierwszy raz zastała to miejsce tak niespokojnym i nieprzyjaznym.

- Alphys! Odezwij się! – ponownie krzyknęła ile sił w płucach. Odpowiedział jej tylko wszechobecny chlupot wodospadów i cykanie owadów. Stawiała kolejne niepewne kroki w niemający końca mrok.

W pewnym momencie zauważyła przed sobą błyszczący kształt. Nie umiała jednak powiedzieć jak daleko od niej znajduje się jego źródło, gdyż mimo rozmieszczonych tu i ówdzie latarni, widoczność była mocno ograniczona. Postanowiła zaufać temu niepewnemu wskaźnikowi i uchwyciła się go jak matczynej ręki pozwalając, by ją prowadził naprzód. Po paru chwilach owy kształt przybrał zarys jakiejś postaci i sam zaczął wolno płynąć w jej kierunku. Igiełka lęku przeszyła serce Friska, które na ten impuls od razu zaczęło szybciej bić. Stanęła w pół kroku rozważając ucieczkę, lecz tajemnicze światło wciąż leniwie się zbliżało. Odwrót! Pędem rzuciła się przed siebie. Gdy spojrzała w tył zarejestrowała ze zgrozą, że ta dziwna zjawa leci za nią coraz prędzej. TO ją goniło!

- Aah! – teraz biegła najszybciej, jak potrafiła. Niestety, nie uciekła daleko. Gnając na oślep nie zauważyła korzenia wyrastającego z ziemi. Potknęła się i wyłożyła jak długa na środku drogi. W mgnieniu oka spostrzegła błysk pochodzący z góry. Jakby ten zawisł nad nią nieruchomo.

- PROSZĘ, BŁAGAM, NIE KRZYWDŹ MNIE!!! – krzyknęła. W panice zakryła głowę dłońmi drżącymi z przerażenia.

- Oh… Wybacz… Nie chciałem cię przestraszyć… - zabrzmiał nad nią znajomy, speszony głos. – Naprawdę przepraszam. – Dysząc ciężko, dziewczyna powoli podniosła się z ziemi. Jej spojrzenie powędrowało na ducha unoszącego się przed nią, a zaraz potem utkwiło w niewielkiej latarence – źródle owej nieznanej iluminacji – którą ten odstawił na bok. Duch zresztą też otoczony był delikatną poświatą.

- Blooky, ty draniu… - wysapała nadal starając się zapanować nad oddechem. Otrzepała się pobieżnie z brudu. Z niesmakiem zauważyła, że poza zdartym do krwi kolanem, zdarła też koszulkę Undyne. Oby nie była zła – przemknęło jej przez myśl.

- Tak mi przykro! – zawył duch. – Jestem śmieciem, czuję się jak gówno… - do jego wielkich, pozbawionych wyrazu oczu natychmiast napłynęły łzy i zaraz ciurkiem kapały na ziemię.

- Nie jesteś śmieciem! Nic się nie stało! – Frisk zaczęła uspokajać Napstablooka. Dobrze znała jego pochmurny charakter przejawiający się do spółki z niską samooceną. Wiecznie za wszystko się obwiniał i po tysiąckroć przepraszał za każdą bzdurę.

- Jestem gównem, pieprzonym shitem… - powtarzał jak w transie. Frisk wcale nie zdziwiłaby się, gdyby za życia popełnił samobójstwo z depresji. Jeśli Napstablook w ogóle kiedykolwiek był fizycznie żywy. Kiedyś się nawet nad tym zastanawiała. Uznała jednak, że niegrzecznie byłoby pytać o takie rzeczy, toteż porzuciła snucie domysłów na ten temat.

- Ogarnij się! Jesteś wartościową i świetną osobą! – gorączkowo zapewniała. Nie słuchał jej. Swoją drogą nie tylko on, albowiem wszystko, co mówi Frisk jest wytrwale olewane w tym opowiadaniu.

W tej chwili z przyjemnością uderzyłaby go w twarz, ot tak na otrzeźwienie, gdyby nie fakt jego bezcielesności.

- Zero, śmieć, kupa… Egzystencjalne, pławiące się we własnej żałości ścierwo… Jestem skończonym Werterem tego padołu… - wyliczał ciągle płacząc.

- Proszę cię, uspokój się już… - niemal błagalnie jęknęła dziewczyna pocierając twarz rękoma. – Naprawdę nie mam czasu cię pocieszać, mam coś do zrobienia i nie mogę dłużej czekać – wyjaśniła naprędce licząc na wyrozumiałość Napstablooka.

- Oh nie, wcale nie musisz mnie pocieszać! – ton jego głosu ni stąd, ni zowąd wrócił do normy. - Gnojenie się jest moją rodzinną tradycją. Wiesz, to coś jak… jak forma autoterapii – Frisk przybrała wyraz twarzy odzwierciedlający jasność umysłową godną gąbki. – Zaprosiłbym cię na seans medytacyjny do domu, gdybyś się tak bardzo nie śpieszyła. Ale jeśli kiedyś będziesz miała ochotę oczyścić umysł przez rozmyślanie o swojej marności, to zapraszam do mnie. To naprawdę odprężające.

- Dziękuję, może kiedyś… Ale teraz naprawdę muszę już lecieć. Głowa do góry, jesteś super! – pomachała mu ręką i zaczęła się oddalać.

- Poczekaj! – zawołał duch. – Jeśli mogę spytać, dokąd idziesz? Pogoda jest raczej dość barowa, jak na spacer po Wodospadzie… W sensie, dla innych. Nie dla mnie.

- Szukam Alphys. Wyszłyśmy od Undyne i potem straciłam ją z oczu.

- Ojej… dziwną porę sobie wybrałyście na wychodzenie z domu. Hej, a może wy też lubicie kijową pogodę tak jak ja? Może pogoda taka jak dziś przypomina wam o tym, że życie tak naprawdę ssie pałkę…? – przez ułamek sekundy wyglądało na to, że Napstablook się rozpromienił. Podekscytował się?

- Blooky, proszę. Nie wracajmy do tego. Muszę ją znaleźć i to szybko – dziewczyna znów się oddaliła na odległość kilku kroków, gdy wtem:

- Poczekaj! 

Przysięgam, że gnoja zabiję... Nie wiem jak, ale zrobię to! I to bez żadnej LITOŚCI!

- Idę z tobą. Będę się martwił, jeśli pójdziesz sama – zaoferował się duch. – Ze mną będzie ci jaśniej! – Napstablook  podniósł latarenkę. Jej błękitnawy blask odgonił ciemność wokół. W tym momencie Frisk skarciła się w głowie za swoją uprzednią myśl i za irytację. Pomyślała sobie, że jest naprawdę paskudna, jeżeli w przypływie złości życzy komukolwiek śmierci. Nawet jeśli technicznie rzecz ujmując, nie można zabić ducha. 

***

Krążyli po Wodospadzie już od jakiegoś czasu. W trakcie wędrówki Napstablook nucił swoje kawałki. No tak, był przecież didżejem i kompozytorem muzyki. Co kilka minut pytał Friska, czy podoba jej się dana melodia.

- Na przykład to: Oooo oooo oooo, oooo oooo, oooo! – ciągnął duch.

- Coś pięknego – skwitowała dziewczyna.

- Prawda? W tych słowach jest ukryty głębszy przekaz – najwyraźniej nie wyczuł ironii. Nie powiedziała nic więcej, za to uważniej otaksowała wzrokiem otoczenie. Przechodzili właśnie obok jednej z wielu tutejszych jaskiń. Idealna pustelnia. Na pierwszy rzut oka niezauważalna. Ukryta za gęstymi, spływającymi porostami, z dala od wścibskich oczu, wydawała się wabić zdołowanych nerdów pragnących uciec od rzeczywistości obietnicą kojącej nerwy samotności. Brakowało tylko zapraszającej tabliczki z informacją o treści „tu możesz się wybeczeć”.

- Idziemy – zawyrokowała Frisk i zabrała się za odgarnianie bujnych pędów przy wąskiej szczelinie. Dostrzegła trochę świeżych, porwanych gałązek pod stopami – znak, że ktoś tu niedawno majstrował.

- Jesteś pewna? Nie wygląda... zbyt przyjaźnie – oszacował duch trzymając wysoko lampę.

- Tak. Wątpię, żeby Alphys zdążyła odejść gdzieś dalej. Przecież pobiegłam zaraz za nią… - dziewczyna pobieżnie odsłoniła wejście. – Ufff…

- Pobiegłaś? To nie wyszłyście razem? – zauważył Napstablook.

O cholera. Ugryzła się w język. Nie chciała wyjawiać wszystkich szczegółów. W ogóle wolała nie rozmawiać o cudzych problemach z tymi, których one bezpośrednio nie dotyczą. Nauczona doświadczeniem zdawała sobie sprawę z tego, że plotkowanie może narazić na szwank zaufanie bliskich.

- To pogmatwana historia… Nie gniewaj się, ale nie powinnam chyba o tym mówić - Frisk spojrzała przepraszająco na ducha.

- Oh, rozumiem... - zamyślił się. – Jesteś dobrą przyjaciółką. – W odpowiedzi posłała mu ciepły uśmiech.

Przekroczyli rozszczep w kamiennej ścianie i znaleźli się w wąskim korytarzu. W nozdrza natychmiastowo uderzał intensywny zapach mchu płożącego się po ścianach, zaś dziko rosnące, błękitno-białe grzyby roztaczały jasny blask oświetlając przestrzeń niczym latarnie. Świetlista roślinność była typowa dla Wodospadu – jak gdyby przyroda sama chciała opromienić to miejsce. Dookoła rozlegał się cichy szum. Wygląda na to, że gdzieś w pobliżu płynie podziemny strumień.

- Ciekawe miejsce, nie? – zagaiła dziewczyna rozglądając się na wszystkie strony. – Tyle razy tędy przechodziłam, a nigdy wcześniej nie zauważyłam ukrytego przejścia.

- Cóż. Widocznie z każdym powrotem możesz odkryć coś nowego, bez znaczenia ile razy wracasz – odparł Nappstablock. Frisk spojrzała za siebie tak gwałtownie, że cudem utrzymała równowagę i nie wywinęła drugiego już dzisiaj orła.

- U-uważaj! – zawołał duch. Jego słowa wdarły się głęboko do jej jaźni powodując przy tym skurcze gdzieś w okolicy żołądka. Pewnie były przypadkowe, tak przypuszczała. Miała wątpliwości, żeby wiedział on na czym polega moc ZAPISU, aczkolwiek i tak przez moment poczuła się nieswojo. Trafił w sedno.

- Hej, Blooky. Wcześniej wspomniałeś o swoich… „tradycjach” rodzinnych. Gdzie właściwie jest twoja rodzina? - Nie odpowiedział od razu. Frisk wyczuła, że mogła nierozważnie dotknąć czułego punktu. – Wybacz, jeśli cię uraziłam. Nie musisz odpowiadać, jak nie chcesz.  

- Nie, w porządku. Po prostu… Sam do końca nie jestem pewien, gdzie się podziewają. Wiem tylko tyle, że kuzyn mocno pragnął zdobyć ciało. Rozumiesz, chciał być materialny. Jak to mówił, chciał „zacząć żyć, a nie tylko istnieć”. Gdy w końcu osiągnął cel, zniknął.

- Przepraszam, zdarza mi się czasem palnąć coś głupiego…

- Daj spokój, nie zachowuj się jak ja – zaśmiał się po raz pierwszy od ich spotkania. – Po kuzynie został tylko zamknięty dom.

- Jesteś pewnie samotny…

- Niekiedy tak… Oh, patrz! – Nappstablock przerwał pogawędkę. – Czy to nie twoja przyjaciółka? – podpłynął z wolna do wnęki na końcu przejścia.

- Alphys! Nawet nie wiesz jak się martwiłam! – Frisk rzuciła się na koleżankę, która zdążyła ukradkiem zetrzeć łzę spod oka. Przytuliła ją mocno do siebie. – Nie uciekaj więcej, dobrze?

- Przecież nie było mnie tylko przez chwilę – odparła łamiącym się głosem. – P... Potrzebowałam trochę pobyć sama. Przepraszam, że byłam dla ciebie kłopotem – odwzajemniła uścisk. 

To jakiś wysyp zakompleksionych potworów?

- Nie będę wam przeszkadzał – odezwał się duch. – Zatrzymajcie lampę, wam bardziej się przyda – wcisnął Friskowi w ręce swoją latarenkę i oddalił się.

- A… a ty? – zapytała niepewnie.

- Spokojnie, dam sobie radę.

- Dziękuję ci za pomoc. Jesteś wielki. – Podczas tej krótkiej podróży zmiarkowała jak ogromne pokłady dojrzałości i wrażliwości Nappstablock skrywa w sobie. Na pierwszy rzut oka nie był zbyt interesującym partnerem do rozmowy; taki mrukliwy i ciągle zdołowany. A poza tym wcześniej nie przebywali w swoim towarzystwie wystarczająco długo, by uchwycić coś tak istotnego. Rzeczywiście nigdy nie jest za późno, żeby odkrywać stare rzeczy na nowo.

- Pokażę wam coś fajnego – zakomunikował i zaczął płakać. Lecz łzy zamiast poddać się prawom grawitacji, popłynęły do góry formując się w kształt kapelusza na jego głowie.  – Nazwałem to „eleganckim kapelutkiem”.

Obie wybuchły śmiechem.

- Uściskałabym cię, ale… no wiesz – Frisk bezwładnie zwiesiła ramiona zerkając na niego z przykrością. A on trwał nieruchomo, jak przedtem. Chyba właśnie pojął co konkretnie miał na myśli jego kuzyn tłumacząc swe odejście tym, że chce ŻYĆ, a nie jedynie istnieć. Prosta prawda, którą wcześniej uparcie ignorował, teraz spadła mu z hukiem na głowę. Był pozostawiony sam sobie, z fermą ślimaków obok pustego, bliźniaczego domu. Myśląc o tym, bez pożegnania rozpłynął się w powietrzu.