Helluva Boss: Ocalić Blitzo – Przesłuchanie [The Interrogation – tłumaczenie PL] [+18]

      

Autor: TalosLives
Tłumaczenie: Nessa

Notka od tłumacza: Dla Blitzo – szefa I.M.P. – kilkudniowe nieobecności były normą. Zwykle robił wtedy coś szalonego, co najpewniej miało wpakować go w kłopoty. Właśnie dlatego jego podwładni nigdy nie zwracali na to uwagi, planując po prostu okrzyczeć go, kiedy wróci. Dopiero po dziewięciu dniach nieobecności zaczynają podejrzewać, że ich szefa spotkało go coś niedobrego.

Obawy potwierdza jedno proste, zasłyszane przez telefon zdanie: „Mamy twojego szefa”.

SPIS TREŚCI:

I. Połączenie

II. Książę

III. Księga
IV. Wspomnienia (część 1)
V. Wspomnienia (część 2)
VI. Pościg
VII. Przesłuchanie (Obecnie czytane)

...

Kiedy Octavia usłyszała, że udało się pochwycić najemcę, który uprowadził Blitzo, spodziewała się ujrzeć wszystkich szczęśliwych i świętujących sukces. Tymczasem księżniczka zastała w salonie sprzeczające się Millie i Loonę oraz potrząsającego głową Moxxiego. Zrozumiała, co było tego powodem, gdy dostrzegła wciąż krwawiące rany na ramionach Loony oraz ślad po dźgnięciu w bok, do którego ta przyciskała dłoń. Octavia skrzywiła się na ten widok. Chociaż wiedziała, że przyjaciółka mogła znieść dużo poważniejsze obrażenia, widok wciąż był dla niej bolesny. Sprzątaczki wpadłyby w szał z powodu krwistych śladów na podłodze, zwłaszcza na dywanie, który matka tak bardzo kochała.

– Mówię ci, że nic mi nie jest! – zawyła Loona, odsłaniając kły. – Czy teraz możemy w końcu przesłuchać tego gościa?! Tym zajmę się później.

– Nie! Idziesz do lekarza albo przysięgam, że osobiście cię tam zawlekę! – krzyknęła Millie, przybliżając się do twarzy Loony.

– Nie jesteś moją matką, do cholery!

– Cóż, póki nie uwolnimy twojego ojca, jestem za ciebie odpowiedzialna!

– Mam dziewiętnaście lat. Nie dwanaście!

– Cóż, zachowujesz się, jakbyś jednak miała mniej – wtrącił Moxxie, stając po stronie żony. – Naprawdę, Loona, powinnaś to opatrzeć. My w tym czasie sprawdzimy jak idzie przesłuchanie i damy ci znać.

– Ale…

– Loono, po prostu to zrób – powiedziała Octavia, ściągając na siebie uwagę przyjaciółki. – Wiem, że wszystko goi się na tobie jak na psie, ale to wciąż mój dom i wolałabym, żeby było w nim jak najmniej krwawych śladów.

Loona obrzuciła całą trójkę spojrzeniem, po czym wyrzuciła obie ręce ku górze i kopnęła w najbliżej stojące krzesło. Wzięła kilka głębszych wdechów, by się uspokoić.

– Dobra, ale gdy tylko się czegoś dowiecie, macie mi natychmiast dać znać! To gdzie jest ten głupi lekarz?

– Jerry? Proszę, odprowadź Loonę do Skrzydła Szpitalnego – poprosiła Octavia, zwracając się do najbliższego strażnika. Odpowiedział skinieniem, po czym razem z Looną opuścił pokój.

– Wrzuć na luz, Loona. Przecież nie idziesz do weterynarza – zażartował Moxxie, parskając śmiechem.

– W każdy wtorek szczam do twojej kawy – rzuciła Loona. Zaśmiała się, widząc jak twarz Moxxiego przybiera zielonkawy odcień. Dopadł do kosza na śmieci, by zwymiotować, ku obrzydzeniu wszystkich wokół i rozbawieniu Loony.

– Ta obrzydliwa, mała… Ugh! – jęknął, kiedy Loona pokazała mu środkowy palec i wyszła w ślad za strażnikiem. Pozbywszy się śniadania, Moxxie uniósł głowę i otarł twarz rękawem. – Niezła z niej suka.

– Aww, po prostu martwi się o Blitzo – stwierdziła Millie, klepiąc męża po plecach. – Teraz powinniśmy sprawdzić, czego Stolasowi udało się dowiedzieć od naszego gościa.

– Chodźcie ze mną – powiedziała Octavia, ale zauważyła, że Moxxie znów robi się zielony. – Ale najpierw skołujmy trochę aspiryny.

 

***

W oczach Księcia Stolasa ludzie byli wyjątkowo fascynującymi istotami. Zabawnym było obserwować gatunek, który stworzono na obraz Boga, a który swoim okrucieństwem sprawiał, że na myśl raczej przychodziło dzieło samego Szatana. Z każdym pokoleniem wydawali się bardziej brutalni i zdeprawowani. Jeśli miał być szczery, najzabawniejszym okresem było dla niego średniowiecze. Tak pełne krwi i okrucieństwa ziemski epizod pozostawał ulubionym Stolasa. W tamtym okresie demony znakomicie spędzały czas, manipulując różnymi królami, książętami, biskupami i rycerzami – ot dla rozgrywki, zupełnie jakby rozgrywały partię szachów. Ostatecznie ten czas dobiegł końca, ale wciąż pozostawały wspomnienia.

Jednym z kroków, które podjął Książę Stolas, by zachować wspomnienie ówczesnych dni, było urządzenie sali tortur na wzór tej, którą widywało się w XII wieku w siedzibie Inkwizycji. Najróżniejsze narzędzia do zadawania bólu, okropne cele ze śladami zaschniętej krwi i moczu, a wszystko to w połączeniu z wygłodniałymi szczurami, pożerającymi wszystko, co wpadło im w łapki. Dla zwiedzających było to niczym podróż w czasie, jednak nie dla więźniów. Dla nich zaczynał się koszmar. Chociaż wystrój przywodził na myśl zamierzchłe czasy, Stolas postarał się o nowoczesne akcenty. Takie jak magiczne, zapobiegające ucieczce pieczęcie, golemy w roli strażników i kilka współczesnych praktyk, choćby chińskie metody wodnych tortur.

Niestety niezwykle rzadko zdarzało mu się ich używać, jednak tym razem mieli gościa, którego poddano pełnej kuracji. Stolas podążał ciemnym korytarzem w towarzystwie dwóch Cieni, swojej córki oraz małżeństwa chochlików, którzy pragnęli mu towarzyszyć. Machnięciem dłoni sprawił, że magiczne zamki ustąpiły, a drzwi otworzyły się, ukazując przykutego do stalowego krzesła Vaaxa. Szczury w popłochu uciekły do swoich nor, kiedy Stolas – ze lśniącymi w ciemnościach oczami – podszedł do najemnika. Musiał przyznać mu jedno: nie widać było, żeby ten trząsł się ze strachu.

Czerwone, pełne nienawiści tęczówki spotkały się z tymi skrytymi za maską, kiedy Stolas pochylił się i wyszeptał:

– Nie owijajmy w bawełnę, Vaax. I ty, i ja wiemy, że masz przejebane. Wiesz, dlaczego tutaj jesteś i czego od ciebie chcemy. W związku z tym sugeruję, żebyś nie stawiał oporu i powiedział prawdę, zanim przekonasz się, co czuje się podczas powolnego wyrywania kręgosłupa. – Wyprostował się. – Więc jak będzie?

– Daruj sobie straszne przemówienia, Książę Stolasie. I tak planowałem o wszystkim ci powiedzieć – odpowiedział Vaax.

– Naprawdę? Tak po prostu? – zapytał Moxxie, unosząc brwi. – Gdzie jest haczyk?

– Nie ma haczyka. Jestem więźniem jednego z najpotężniejszych demonów tego wymiaru. Kogoś, kto ot tak mógłby wykorzystać magię, żeby zamienić mnie w kupkę popiołów – prychnął Vaax. – Myślisz, że mam chociaż cień szansy na ucieczkę? Wiem, że nie wyjdę stąd żywy. To wybór między szybką albo bolesną śmiercią. Poproszę to pierwsze, dzięki. Zamierzasz uśmiercić mnie permanentnie z pomocą Niebiańskiej Broni?

– Brzmi obiecująco, ale nie. – Stolas zmierzył Vaaxa wzrokiem. – Powiedz mi to, co chcę usłyszeć, a wtedy zapewnię ci szybką śmierć. Dorzuć coś przydatnego, a może nawet powstrzymam się przed zabiciem cię teraz.

– Dobra, więc czego chcesz? – zapytał Vaax, prostując się na krześle.

– Gdzie jest Blitzo?! – zapytała nagląco Millie.

– Nie wiem. – Vaax błyskawicznie zwrócił się do Stolasa, widząc jak oblicze sowiego księcia wykrzywia grymas. – Naprawdę! Po tym, jak go znokautowałem, zabrałem go na miejsce, do którego kazano mi przybyć. Była ich szóstka. Trójka wyglądała na członków Goecji, myślę, że nazywają się tengu*. Pozostała trójka to piekielne ogary. Mieli czerwoną sierść i czarne tatuaże, więc muszą należeć do zastępu Diabelskich Psów. Po prostu oddałem im ciało. Zabrali je ze sobą i zniknęli.

– Czego Goecja i piekielne ogary chcieli od Blitzo? – zapytała Millie.

– Wątpię, żeby to byli prawdziwi porywacze. Raczej wynajęto ich do pomocy – odparł Stolas, pocierając podbródek. – Piekielne ogary w roli zbirów to norma, ale tengu? Te demony stoją wyżej.

– Poza tym tengu się nie sprzedają – podsumowała Octavia. – To honorowi wojownicy, walczący dla tych, którym przysięgli służyć. W takim razie muszą pracować albo dla wyżej postawionych demonów Goecji, albo dla Upadłych.

Ta informacja jedynie wzmogła odczuwany przez wszystkich niepokój. Było kilka wysoko postawionych demonów, które mogły pozwolić sobie na klan służących im tengu. Stolas natychmiast pomyślał o markizie Aamon, księciu Buné, lordzie Balam i pozostałych.

– Jak się z tobą kontaktowali? Czy poznałeś swojego pracodawcę? – zapytał Moxxie.

– Nie. Dostałem telefon i poprosili mnie o spotkanie w opustoszałej alejce w sprawie zlecenia. Ogary kazały mi doprowadzić waszego szefa. Zaoferowali siedem milionów jako zapłatę. Połowę dostałem z góry. – Oczy zebranych zabłysły, kiedy usłyszeli cenę. – To była zbyt dobra oferta, żeby ją odrzucić, więc się zgodziłem. Obserwowałem cel przez tydzień i zauważyłem, że trzy razy w tygodniu kupuje szejki w tym samym miejscu. Po prostu przekupiłem sprzedawcę, by podrzucił mu narkotyki do napoju. Ta suka, Yima, prawie wszystko popsuła, ale pozbyłem się jej, zanim środki zadziałały.

– Octavio, przypomnij mi, żebym wrzucił na Yelp** recenzję tego miejsca. Wystawię im taką opinię, że już nigdy nie znajdą interesantów. – Stolas zwrócił się do córki, po czym na powrót skupił wzrok na więźniu. – Czy podejrzewasz jakikolwiek powód, dla którego chcieli uprowadzić Blitzo?

– Nie, nie pytałem ich – odparł Vaax. – Moje życie jest dużo prostsze, jeśli nie kwestionuję rozkazów. Chociaż czułem, że powinienem zrezygnować z tego zlecenia. Wiedziałem, że wpadnę w kłopoty, nawet mimo stawki.

– Jesteś w stanie się z nimi skontaktować? – podjął Stolas, powoli snując w myślach plan.

– Tak myślę? Wciąż mam ich numer telefonu. Dlaczego? – zapytał Vaax, kiedy Stolas sprawił, że komórka wyleciała z jego kieszeni.

– Bo może przy odrobinie szczęścia jednak nam się przydasz – odpowiedział książę, wraz z towarzyszami opuszczając pokój.

– Cóż, mógłbyś przynajmniej mnie rozkuć! Umieram z głodu! Hej!

***

– Co planujesz, tato? – zapytała Octavia, gdy tylko opuścili podziemia i wrócili do salonu.

– Skoro Vaax nie potrafi udzielić nam żadnych informacji, może wyciągniemy je od tych, którzy się z nim kontaktowali – wyjaśnił Stolas, obracając telefon w dłoni. – Przyznaję, że to działanie naokoło, ale na razie jest naszą jedną szansą, by dowiedzieć się, gdzie szukać Blitzo albo przynajmniej kto odpowiada za cały ten spisek.

– Więc spróbujemy namierzyć połączenie? – zapytała Millie.

– Tak, ale obawiam się, że to może zająć dzień albo dwa. – Stolas z westchnieniem spojrzał na komórkę. – Nie jestem w stanie wymyśleć niczego innego.

– Nie mamy dnia ani dwóch! Do tego czasu mamy oddać porywaczowi księgę. Jeśli tego nie zrobimy, Blitzo będzie martwy! – wykrzyczał Moxxie, krzyżując ramiona. – Musi być inne wyjście. Może jakoś zmusimy ich do otwartej konfrontacji?

Pod wpływem impulsu Octavia pośpiesznie zabrała telefon z rąk ojca.

– Myślę, że mam pomysł. Zaufajcie mi – powiedziała, ignorując spojrzenia obecnych i skupiając się na szukaniu wiadomości, które Vaax napisał w związku ze zleceniem.

Gdy tylko je znalazła, sprawdziła, czy numer wciąż odbiera SMS-y i przystąpiła do dzieła:

 

VAAX: Hej, musimy się spotkać.

NIEZNANY NUMER: Nasza współpraca dobiegła końca. Jeśli będziemy cię potrzebować, sami się odezwiemy.

VAAX: Zostałem zaatakowany przez tych dupków z I.M.P. Złapali mnie i chcieli informacji, ale udało mi się ich oszukać. Myślą, że nic nie wiem.

NIEZNANY NUMER: No i?

 

– Okej, no to próbujemy – mruknęła Octavia.

 

VAAX: Cóż, zawsze mógłbym im wspomnieć, kto mnie wynajął.

NIEZNANY NUMER: Czy ty mi, kurwa, grozisz?

VAAX: Raczej proponuję wymianę. Słyszałem, że Książę Stolas jest przywiązany do chochlika, którego zabrałeś. Jeszcze nie ma o niczym pojęcia, ale gdyby się dowiedział? Czy naprawdę jest taki potężny?

 

Konwersacja zatrzymała się na dłuższą chwilę. Pozostali zgromadzili się wokół Octavii, obserwując rozwój wypadków.

– Jesteś pewna, że to dobry pomysł, księżniczko? – zapytał Moxxie, czytając wiadomości.

– Po pierwsze, nie mów do mnie „księżniczko” – skrzywiła się, mierząc wzrokiem niskiego chochlika. – A po drugie, to najszybszy sposób, jeśli chcemy spotkać się z tymi typkami.

W końcu nadeszła odpowiedź.

 

NIEZNANY NUMER: Czego chcesz?

VAAX: 3 mln w gotówce, jeśli mam milczeć.

NIEZNANY NUMER: 2 miliony.

VAAX: 2.5 albo nic z tego.

NIEZNANY NUMER: Zgoda. Spotkajmy się w 13 hali w Dzielnicy Magazynowej Miasta Chochlików. O 20. Jeśli spóźnisz się chociaż o minutę, układ przepadnie.

VAAX: Przyjdę.

 

 Wszyscy odetchnęli z ulgą na ten widok.

– Doskonała robota, Octavio – pochwalił Stolas, obejmując córkę od tyłu. – Moja córeczka! Mądra po tacie.

– Więc dlaczego sam na to nie wpadłeś? – zapytała Octavia, sprawiając, że ojciec aż się zarumienił. – W każdym razie, musimy kuć żelazo póki gorące.

– Powinniśmy poprosić Vaaxa o pomoc? – zapytał Moxxie.

– Nie, nie ufam mu. Zresztą to jeszcze nie koniec mojego planu – odparła z uśmiechem. – Vaax zawsze chodzi w przebraniu. Wątpię, żeby ci goście znali jego prawdziwy wygląd bez maski i płaszcza. Mamy to szczęście, że znamy chochlika, który ma dokładnie ten sam rozmiar.

Wszyscy powoli odwrócili się, by spojrzeć na Moxxiego. On z kolei spojrzał na nich, dopiero po chwili pojmując, co kryło się za słowami Octavii. Jego oczy rozszerzyły się, gdy zrozumiał.

– O nie! Nie będę pracował w przebraniu! Nie po tym, co było ostatnim razem!

 

 ***

Ostatnim razem…

Ze wszystkich pomysłów, na które wpadł Blitzo, próbując pozbyć się celu, ten był najgłupszy i najbardziej szalony. Klienci oczekiwali, że sprzątną lidera niszczycielskiego kultu, do którego niegdyś należeli i przez który z własnej woli poświęcili się w mającym powstrzymać apokalipsę rytuale. Zamiast skończyć w Niebie, cała siódemka wylądowała w Piekle za oddawanie czci człowiekowi podającemu się za Jezusa, mordowanie obcych, którzy wkroczyli do ich „Raju”, świętokradztwo oraz samobójstwo. Nie trzeba dodawać, że dostali szału i zapragnęli zemsty na „Janie Chrystusie z Newcastle”.

Moxxie przewrócił oczami. Serio, zupełnie jakby Jezus miał na miejsce swojego powtórnego przybycia wybrać Kanadę.

Przez ostatnie trzy dni udawał nowego członka kultu, przebrany w blond perukę, czerwoną sukienkę (z pomarańczami udającymi piersi), wysokie obcasy i z nałożonym makijażem. Nie miał pojęcia, dlaczego Blitzo kazał mu przebrać się za kobietę, ale to pytanie wydawało się mało istotne. Bardziej zastanawiało go, jakim cudem ludzie wciąż nie zorientowali się, że nie był człowiekiem. Jego przebranie ledwo ukrywało rzucające się w oczy demoniczne oblicze!

– A może z tego szaleństwa również pogłupieli – wymamrotał, przenosząc najświeższe pudełka z żywnością, które przekazali im „hojni” darczyńcy z pobliskiego miasta. Umieścił je na końcu magazynu, skąd obserwował pracę pozostałych członków swojej „nowej” rodziny.

Trwało to do czasu aż wszyscy zaczęli się kłaniać i modlić, kiedy ich „Zbawiciel” przybył sprawdzić przebieg prac. Moxxie – trzymając się wyznaczonej roli – również zaczął czcić ziemię, po której stąpał przybysz, ale przy tym uważnie go obserwował. Łysy przywódca kultu – Jan Chrystus, jak kazał się nazywać – odziany był w fantazyjne biało-niebieskie szaty, poza tym miał jedną z najdłuższych bród, jaką Moxxie kiedykolwiek widział u człowieka. Poza tym był gruby i ledwo się poruszał. Można było tylko zgadywać, dlaczego ci idioci uznawali go za zbawcę.

–  Ty tam! – oznajmił Jan Chrystus, wskazując palcem prosto na Moxxiego.

– Ja? – Moxxie dla pewności się rozejrzał.

– Tak, chodź ze mną! Mam dla ciebie specjalne zadanie – rozkazał Jan, nakazując Moxxiemu ruszyć za sobą. Rozległy się szepty innych dziewcząt na temat szczęścia, które spotkało tą, która została wybrana na spotkanie sam na sam ze Zbawicielem.

Szczerze mówiąc, Moxxie miał to gdzieś. Przez ostatnie trzy dni starał się dorwać faceta, gdy ten będzie sam, by móc go zabić i w końcu się stąd wydostać, jednak zawsze towarzyszyli mu inni. Nie wątpił, że poradziłby sobie z wieloma z nich w pojedynkę, ale problem z tym kultem polegał na tym, że liczył blisko sto osób i spora część wyznawców potrafiła posługiwać się bronią palną. Moxxie nie był głupi i znał swoje możliwości, a gdyby teraz mógł pozbyć się tego gościa i uciec, obyłoby się bez dodatkowych kłopotów.

Przeszli przez kwatery mieszkalne i dotarli do olbrzymiego domu, który lider zajmował w pojedynkę. Po wejściu do środka Moxxie zdał sobie sprawę, że był tutaj po raz pierwszy. Dostrzegł wysokiej klasy meble, obrazy oraz nowoczesny wystrój, na który nie mógł pozwolić sobie żaden z wyznawców. Naturalnie lidera to nie obowiązywało.

Moxxie podążał za głupim człowiekiem, aż znaleźli się w olbrzymiej sypialni, wyposażonej w iście królewskie łoże, zasłane aksamitną pościelą i poduszkami. Już miał się odezwać, kiedy Jan Chrystus zamknął drzwi i nacisnął przycisk na pobliskim pilocie. Z głośników popłynęła jazzowa muzyka, a grubas zaczął zdejmować szatę.

– Widzisz, drogie dziecko, ostatnio często cię widuję. Zawsze wyglądasz na zdezorientowaną i zdenerwowaną.

– Ehm, ja… – Moxxie przełknął i pośpiesznie zmodulował głos tak, by zabrzmiał jak kobiecy. – Jestem po prostu… pod wrażeniem… wszystkiego, co zbudowałeś! Naprawdę… prowadzisz nas do zbawienia! Mój Panie! – Jan Chrystus miał na sobie już tylko spodnie i długą koszulę, ale wkrótce zdjął również je. Oczy Moxxiego rozszerzyły się, a on sam powoli wycofał się w stronę łóżka. – Ehm, sir?

– Zrelaksuj się – odparł Jan Chrystus, odrzucając koszulę i odkrywając swoje owłosione, tłuste ciało. – Pomyślałem, że powinniśmy się poznać. Lubię udzielać błogosławieństwa nowicjuszom. Zwłaszcza takim ładnym jak ty.

Och, nie.

Kurwa, nie.

– Ehm, sir, może powinniśmy… ACH! – Moxxie jęknął, kiedy Jan Chrystus popchnął go na łóżko. „Zbawca” wspiął się na nie i szczerząc się, przybliżył do twarzy zniesmaczonego, targanego mdłościami chochlika.

– No dalej… Nie masz ochoty na małe tête-à-tête ze Wszechmogącym…

Jan Chrystus nie miał okazji, żeby dokończyć, bowiem Moxxie wyjął scyzoryk i dźgnął go w gardło.

Chwytając powietrze, Jan Chrystus spróbował zatrzymać krwawienie dłońmi, ale wtedy otrzymał dwa kolejne ciosy – jeden w pierś, a drugie prosto w przyrodzenie. Upadł na podłogę i błyskawicznie się wykrwawił, najpierw tracąc przytomność, a po kilku minutach wydając ostatnie tchnienie. Moxxie odetchnął z ulgą, po czym zdjął perukę i wymierzył martwemu dupkowi porządnego kopniaka w twarz.

– Cóż, skoro mam już pewną traumę na resztę życia, pora… – Moxxie zamarł, słysząc jak otwierają się drzwi. Powoli odwrócił się i spojrzał na zszokowaną, pobladłą kobietę, wpatrującą się w scenę tuż za jego plecami. Z nerwowym uśmiechem, Moxxie uniósł obie ręce ku górze. – Ehm… Chwalmy Pana?

– DEMON!!!

Bez chwili wahania Moxxie wyskoczył przez okno i rozpoczął paniczną ucieczkę przed resztą uzbrojonego kultu.

 

***

– Uciekłem im tylko dlatego, że byłem za niski, by mogli mnie zestrzelić! – wykrzyczał Moxxie, biorąc Burbon od trzymającego tacę z szotami Reginalda. – Miałem szczęście, że Blitzo okazał się wystarczająco rozsądny, by w porę wystrzelać tych fanatyków karabinem maszynowym, gdy dotarłem do  bezpiecznej strefy!

– No dalej, Mox – rzuciła Millie, układając dłonie na ramionach męża. – Tylko ty jesteś odpowiedniego wzrostu. Poza tym robimy to dla Blitzo!

– Nie interesuje mnie to! Nie będę się przebierał!

 

***

– Nie wierzę, że się przebrałem – wymamrotał do siebie Moxxie, stojąc na lodowatym deszczu, okryty szatami Vaaxa. Najemnik nie był zadowolony, kiedy zabierali mu ubrania, ale Stolas przypomniał mu, że równie dobrze mógłby stracić życie. To wystarczyło, by chochlik szybko zamilkł.

– Wyluzuj, Moxxie – odezwał się na radio Grimbeak. – Jesteśmy na pozycjach, gotowi przystąpić do akcji, gdy nadejdzie właściwy moment. Po prostu zachowaj spokój. Dobrze sobie radzisz.

– Nie martw się, Moxxie – wtrąciła Millie na innej stacji. – Jestem tu dla ciebie. Tak więc bez obaw.

Moxxie westchnął i potrząsnął głową. Blitzo wisiał mu cholernie wysoką podwyżkę, gdy to wszystko dobiegnie końca. Pomysł wciąż wydawał się kiepski i chochlik wiedział, że wydarzy się coś niedobrego.

Rozejrzał się dookoła. Dzielnica wyglądała przerażająco po zmroku; wszystkie magazyny były zamknięte i nieoświetlone. Wykorzystywane do przenoszenia rzeczy maszyny nie wydawały dźwięku, ale kręciły się jak potwory. Ulewa wszystko pogarszała, choć przynajmniej nie był to kwaśny deszcz.

– Ze wschodu nadjeżdża pięć motocykli.

– Przyjąłem. Do dzieła.

Wkrótce Moxxie usłyszał motory wystarczająco wyraźnie, by namierzyć zmierzające w jego stronę smugi światła. Kilka minut później pięć motocykli z wilczymi głowami z przodu i płomieniami z tyłu zatrzymało się kilka stóp od niego. Pasażerowie zsiedli. Wszyscy byli piekielnymi ogarami, takimi jak Loona, ale na tym podobieństwo się kończyło. Po pierwsze, byli o stopę wyżsi od niej i mieli rude futra zamiast srebrnego. Każde z nich znaczyły tatuaże na kończynach, klatce piersiowej i głowach z nastroszonymi włosami. Jedynie ich przywódca nosił dredy i wyglądał na dwa razy twardszego niż reszta gangu. Wszyscy mieli na sobie typowe motocyklowe kurtki i spodnie z naszywkami – czy to wrzeszczącą twarzą diabła z kłami i wężowym językiem, to znów odwrócony krzyż z przybitym do niego nagim aniołem, który krzyczał, gdy pochłaniały go płomienie.

– Vaax – powiedział dowódca, przestępując naprzód. Zaciskał pazury na czarnej walizce.

Moxxie przełknął, ale za wszelką cenę próbował zachować spokój. Na szczęście maska Vaaxa wyposażona była w modulator głosu, więc nie musiał obawiać się, że zabrzmi inaczej.

– Dobrze cię widzieć. Masz forsę?

– Masz nowe rogi? Wyglądają inaczej – oznajmił lider.

– Zdarza mi się je zmieniać. Pomagają w ukryciu tożsamości przed wrogami.

– Sprytnie, Mox.

– Skoro o wrogach mowa – podjął lider, przesuwając się bliżej – to mój pracodawca chce wiedzieć, w jaki sposób członkowie I.M.P. dowiedzieli się, że pomogłeś dopaść ich szefa.

– Zauważyli mnie na zdjęciu z Voxagrama tego gościa – odparł zgodnie z prawdą Moxxie. – Złapali mnie z myślą, że powiem im, gdzie go szukać, ale przekonałem ich, że polowałem na inny cel. Tę drugą najemczynię, którą zatrudniliście, Yimę.

– A tak, ona. – Ogar wyjął papierosa i spróbował go odpalić. – Dowiedzieli się czegoś?

– Nie, nie mają o niczym pojęcia. Nawet nie skontaktowali się z tym demonicznym księciem, z którym sypia Blitzo. Sądzę, że obawiają się konsekwencji jego zniknięcia – skłamał Moxxie, również podchodząc bliżej.

– Hmm, zgaduję, że wszystko idzie zgodnie z planem – stwierdził lider, wyciągając przed siebie walizkę. – Masz tu swój hajs. Sugerowałbym go zabrać i na jakiś czas wynieść się z miasta.

– Najpierw pokaż mi pieniądze – zażądał Moxxie, trzymając się swojej roli.

– Co, nie ufasz mi?

– W moim zawodzie? Wtedy nie ufa się nikomu – odparł.

Piekielny ogar prychnął, ale powoli otworzył walizkę, by pokazać, że wypełniona była gotówką. Moxxie skinął głową i zabrał torbę.

– Wybacz, ale chociaż robienie z tobą interesów to czysta przyjemność, nie przyjmę żadnego więcej zlecenia.

– Zabawne. Pomyślałem dokładnie o tym samym.

Zanim Moxxie zdążył odpowiedzieć, piekielny ogier wyjął schowany za plecami pistolet i wycelował prosto w twarz chochlika. Usłyszał, że Millie wykrzykuje jego imię, zanim rozległ się strzał, a jego głowa uderzyła o chodnik.

Potem zapanowała ciemność.

_________________

*tengu – ptasie demony, są jednymi z popularniejszych yōkai znanych z folkloru Japonii.
**Yelp – amerykański agregator opinii z siedzibą w San Francisco.

Read More

Helluva Boss: Ocalić Blitzo – Pościg [The Chase – tłumaczenie PL] [+18]

     

Autor: TalosLives
Tłumaczenie: Nessa

Notka od tłumacza: Dla Blitzo – szefa I.M.P. – kilkudniowe nieobecności były normą. Zwykle robił wtedy coś szalonego, co najpewniej miało wpakować go w kłopoty. Właśnie dlatego jego podwładni nigdy nie zwracali na to uwagi, planując po prostu okrzyczeć go, kiedy wróci. Dopiero po dziewięciu dniach nieobecności zaczynają podejrzewać, że ich szefa spotkało go coś niedobrego.

Obawy potwierdza jedno proste, zasłyszane przez telefon zdanie: „Mamy twojego szefa”.

SPIS TREŚCI:

I. Połączenie

II. Książę

III. Księga
IV. Wspomnienia (część 1)
V. Wspomnienia (część 2)
VI. Pościg (Obecnie czytane)

...

Grimbeak przyniósł wieści. Chochlik z fotografii na Voxagramie był najemnikiem o imieniu Vaax i imał się każdego zlecenia, o ile dobrze za nie płacono. Nie był tak znany jak inni wysokiej rangi zabójcy, ale celowo starał się nie wyróżniać, pracując z klientami, którzy potrzebowali profesjonalisty. Przeglądając swoją kopię informacji na temat Vaaxa, Moxxie zorientował się, że znalezienie go nie będzie prostym zadaniem. Chochlik był szybki i wprawiony w walce wręcz. Jego cele ginęły od kilku szybkich ciosów nożem, a on sam błyskawicznie rozpływał się w powietrzu. Lista ofiar ciągnęła się w nieskończoność, zawierając również znany przypadek morderstwa Barona Piekła, o którym Moxxie czytał w gazecie trzy lata wcześniej.

– Jakieś pomysły, gdzie mógłby się ukryć? – zapytał, odkładając papiery. Książe Stolas zawołał jego i pozostałych, łącznie z Octavią, Grimbeakiem oraz Reginaldem. Razem zajęli miejsca przy stole w biurze.

– Jeśli wierzyć moim źródłom, często pojawia się w barze Piekielna Dziura gdzieś na przedmieściach – odpowiedział Grimbeak.

– Znamy to miejsce. Często tam bywamy. – Millie zmarszczyła brwi. – Drań mógł nas obserwować już od jakiegoś czasu.

– Jest coś jeszcze – podjął Grimbeak, pokazując ściskane w szponach zdjęcie. Moxxie dopiero po chwili zorientował się, że przedstawiało kobietę, którą Vaax zamordował na fotografii, którą na Voxagramie opublikował Blitzo. – To kobieta, którą zabił. Miała na imię Yima. I również była najemniczką.

– Oboje byli najemnikami? – powtórzył Stolas, unosząc brwi.

– Tak. Yima miała tendencję do uwodzenia swoich celów. Dopiero potem zabijała ich albo uprowadzała. Wygląda na to, że Vaax ją rozpoznał i rozprawił się z nią, zanim zdążyłaby dorwać Blitzo – wyjaśnił Grimbeak, krzyżując ramiona. – Wciąż nie wiemy nic na temat otwartego zlecenia na Blitzo. To oznacza, że umowa dotyczyła wyłącznie kilku najemców. Tych, którzy trzymają się na uboczu, ale zarazem są wystarczająco wprawieni, by schwytać go żywcem.

– Musieli tacy być. Tata jest dobry w zabijaniu – zauważyła Loona.

Moxxie skinął głową, zgadzając się z tymi słowami. Pomijając kilka przypadków, kiedy to zostali pokonani albo popełnili błędy (o które zwykle był obwiniany), Blitzo bez problemu dopadał swoje cele. Parał się tym o wiele dłużej niż Millie i Moxxie, i był wyszkolony w najróżniejszych stylach walki. Jedynym powodem, dla którego Blitzo nie dorobił się fortuny i pozycji wysoko postawionego zabójcy w Piekle, stanowił jego absolutny brak wyczucia w prowadzeniu biznesu. Za cholerę nie potrafił oszczędzać.

– Cóż, powinniśmy zaprosić pana Vaaxa na pogawędkę? – zapytał Stolas, stykając ze sobą koniuszki palców. – Bardzo chciałbym wiedzieć, co skłoniło go, by zadrzeć z moim Blitzym. – Odwrócił się do Grimbeaka. – Grimbeak. Zbierz ludzi i przygotuj ich na moje dalsze rozkazy.

– Wasza Wysokość, to może być złym posunięciem – powiedział Moxxie, wchodząc księciu w słowo. – Nie wątpię, że twoi strażnicy są wystarczająco wprawieni, by pochwycić Vaaxa, ale obawiam się, że musiał obserwować nas od dłuższego czasu. Szanse na to, że wie o twoim… związku z Blitzo, są bardzo duże. – Moxxie zerknął na papiery z informacjami. – Wygląda mi na ten typ najemcy, który opracowuje plan ucieczki, gdy tylko jego reputacja zaczyna być zagrożona. Poza tym jeśli zauważy w barze kogoś innego niż chochlik, na dodatek należącego do demonów Goetii, zacznie coś podejrzewać. Nie możemy ryzykować, że się wystraszy i zapadnie pod ziemię. Minie sporo czasu, by znów go odnaleźć, a Blitzo ma go coraz mniej.

– Więc co proponujesz? – zapytała Octavia, przechylając głowę.

– Ja, Millie i Loona pójdziemy do baru i go złapiemy – zasugerował, podnosząc się. – Już nas tam znają, więc nie wydamy się podejrzani. Kiedy go dopadniemy, poprosimy, żebyś sprowadził nas przez portal z powrotem tutaj, a potem będziemy mogli go przesłuchać.

Książkę Stolas zawahał się, ale ostatecznie skinął głową.

– Niech tak będzie. Reginaldzie?

– Tak, Panie? – Naczelny lokaj skłonił się.

– Przygotuj radia, by mogli pozostać ze sobą w kontakcie – polecił Stolas. Lokaj skłonił się raz jeszcze i wyszedł. Książę podniósł się i zwrócił się do trójki pracowników I.M.P. – Życzę wam dużo szczęścia. W międzyczasie przygotuję salę tortur. Minęło już trochę czasu, odkąd użyliśmy jej po raz ostatni.

– Taa, ostatnim razem pokazałeś ją mojemu byłemu chłopakowi – sapnęła Octavia, krzyżując ramiona.

– Och, skarbie, zabawnie było patrzeć, jak robi pod siebie! – zachichotał Stolas. 

 

***

Millie wiedziała, że misja wymagała zachowania spokoju, ale nic nie mogła poradzić na to, że pragnęła wparować do baru, wyciągnąć broń i znaleźć skurwiela, który zabrał jej szefa. Znajdowała się dokładnie pomiędzy bawiącą się pazurami Looną a ściskającym długą czarną teczkę Moxxiem. Nie miała pojęcia, co znajdowało się w środku, ale Moxxie nalegał, by wstąpili po nią do biura.

Odrzuciła od siebie niechciane pytania, gdy dotarli do Piekielnej Dziury – w całej gównianej okazałości. To nie był zwykły bar, ale miejsce schadzek dla najemców, morderców i łowców nagród, więc ciężko było mu utrzymać dobrą opinię. Jeśli ktoś potrzebował taniego, obskurnego mordercy, przychodził tutaj. W tym miejscu zresztą poznała Blitzo i zgodziła się dołączyć do jego firmy. Niegdyś I.M.P. stanowiło jedną z wielu morderczych grup, ścigających demony z różnych kręgów piekła, zanim Blitzo dorwał tę swoją książkę. Millie musiała przyznać, że zabijanie ludzi bawiło ją dużo bardziej niż pozbywanie się demonów, no i raz na jakiś czas mogła zobaczyć Ziemię. Ten widok był piękny i właśnie tam wraz z Moxxiem planowała wyprawić następną rocznicę ślubu.

– Gotowi? – zapytała Loona, ściągając na siebie uwagę Millie. Wpatrywała się w wejście tak intensywnie, jakby chciała wypalić drzwi.

– Tak, ale musimy zachowywać się naturalnie. Racja, Loono? – zauważyła.

– Racja. – Loona natychmiast wyjęła telefon i zaczęła na nim pisać, przybierając swój zwyczajowy, obojętny wygląd. To było wręcz przerażające z jaką łatwością przyszła jej zmiana zachowania. – Możemy w końcu się ruszyć, do cholery?

– Za chwilę – odparł Moxxie, dotykając ucha, do którego włożył niewielkie radio. – Słyszcie mnie?

Millie uniosła kciuk, zaś Loona – nie zerkając znad telefonu – pokazała mu środkowy palec. Skinąwszy, Moxxie otworzył drzwi i wpuścił ich do środka. Bar nie był tak wypełniony jak zazwyczaj, ale wciąż kręciło się w nim sporo chochlików – popijających drinki, rozmawiających, grających w bilard i rzutki albo kłócących się między sobą. Wewnątrz śmierdziało, a czerwone światła marnie próbowały upodobnić bar do imitacji Piekła, na którą mogłaby się porwać jakaś głupia ludzka speluna. Na podłodze leżały potłuczone szklane butelki i łupiny orzeszków ziemnych, a miejscami pijane do nieprzytomności lub całkowicie martwe ciała z nożem w plecach.

– Ech, nienawidzę tu przychodzić – wymamrotał Moxxie, spoglądając na obrzygującego ścianę chochlika w bluzie z kapturem.

– Och, daj spokój. W Baltimore było gorzej – mruknęła Loona, nie przestając pisać na telefonie. W pobliżu pijany chochlik wbił w nią wzrok i zawył jak wilk. Chwycił się za krocze i zrobił ruch w jej stronę. Loona w odpowiedzi kopnęła go w twarz i zostawiła, by wykrwawił się na podłodze.

Millie ruszyła w głąb baru, gdzie znalazła kilka pustych miejsc. Nigdzie nie zauważyła choćby śladu celu. Barman – starszy chochlik z pokaźnymi rogami i wąsem – przetarł wciąż brudne szklanki, nim zwrócił się w stronę przybyłych.

– Proszę, proszę… Czy to nie załoga I.M.P? Dawno was nie widziałem.

– Hej, Krop – rzuciła Millie, siląc się na sztuczny uśmiech. – To, co zwykle.

– Jeden Pocałunek Sukuba, piwo Kozia Krew i szklanka wody. Już się robi – powiedział Krop, biorąc się do roboty.

We trójkę usiedli, przyjęli napoje i zajęli wymuszoną rozmową o niczym. Przez większość czasu Loona po prostu dręczyła Moxxiego za to, że jak ostatnia cipka zamówił wodę, podczas gdy on narzekał na jej zachowanie. Poważnie, gdyby nie to, że właśnie na kogoś polowali, z łatwością mogliby udawać, że życie toczy się jak zawsze.

Millie próbowała wymyślić sposób na to, by rozejrzeć się i nie wyglądać przy tym zbyt podejrzanie. Pójść do łazienki? Nie, to wydawało się zbyt oczywiste i dawało za mało czasu na to, żeby porządnie się rozejrzeć. Gra w bilard? Krótko obejrzała się przez ramię i zaklęła na widok pozajmowanych stołów. Usłyszała okropną muzykę country z lat sześćdziesiątych, która Krop wydawał się uwielbiać.

Uśmiechnęła się na widok szafy grającej.

– Zaraz wracam – powiedziała, biorąc łyk koktajlu, nim zsunęła się ze stołka. – Idę zmienić muzykę na coś lepszego.

Odwróciła się i ruszyła do szafy grającej, w pośpiechu spoglądając to w przód, to w tył. Kilka znajomych twarzy skinęło jej głową, ale żadna z nich nie należała do ich celu. Czy mógł przyjść bez swojej maski i płaszcza? Nie mieli innego zdjęcia, więc równie dobrze Vaax mógł być… po drugiej stronie szafy grającej.

Wstrzymując oddech, Millie starała się unikać wzroku zamaskowanego chochlika. Wystarczyła jej sekunda, by przyjrzeć się draniowi, który uprowadził Blitzo. Sięgając do szafy grającej, Millie próbowała udawać, że szuka piosenki, jednocześnie wykorzystując okazje, by spojrzeć na niego kątem oka. To był on. Dobrze.

Maska hokejowa Jasona Voorheesa o pustym spojrzeniu. Ciemny płaszcz zakrywał jego ciało aż po dwa wystające spod kaptura rogi. Vaax jak gdyby nigdy nic siedział przy stoliku, zwrócony plecami do ściany. Spoglądał na drugą stronę baru, popijając piwo. Tyle że Millie wiedziała, że wcale nie był rozluźniony. Czy to dlatego, że ją rozpoznał? Czy może przez niekomfortowe miejsce, w którym łatwo mógłby oberwać?

Millie po cichu skontaktowała się ze swoim zespołem.

– Mam go na oku. Siedzi przy stoliku na prawo od szafy grającej. Musimy…

– Millie? – Myśli uleciały jej z głowy, gdy podchwyciła spojrzenie kelnerki w seksownym stroju uczennicy. – Tak myślałam, że to ty. Wciąż szukasz swojego zaginionego szefa?

Kurwa.

– Chciałam z tobą porozmawiać na jego temat – powiedziała kelnerka, w zamyśleniu pocierając podbródek. – Wydaje mi się, że widziałam go, kiedy zamawiał szejki jakieś… półtora tygodnia temu? Nie jestem pewna.

Kurwa do kwadratu. Millie poczuła spojrzenie Vaaxa na swoich plecach.

– Tak, wiem, że się martwisz i tak dalej, więc pomyślałam, że dam ci znać i…

Millie już nie słuchała. Powoli odwróciła głowę i dostrzegła Vaaxa, wpatrującego się w nią zza swojej maski. Na ułamek sekundy całe Piekło ucichło i zamarło w bezruchu, podczas gdy para zabójców wpatrywała się w siebie nawzajem.

A potem gówno wpadło w wentylator.

Vaax zareagował jako pierwszy, ciskając w Millie nożem, przed którym osłoniła się wyrwanym z rąk kelnerki tacą, zanim ostrze sięgnęłoby jej twarzy. Odrzuciła ją w stronę przeciwnika, jednak w porę się uchylił. Millie wyjęła jeden ze swoich noży i wycelowała w Vaaxa, a ten kopnął stół, by ją powstrzymać.

Najemca poderwał się z siedziska i rzucił na Millie. Nie chcąc pozwolić mu uciec, wyjęła drugi nóż i zagłębiła go w jego płaszczu. Przekręciła ostrze, przyciągnęła chochlika do siebie i wymierzyła cios kolanem prosto w jego brzuch. Mimo to Vaaxowi udało się uderzyć ją głową w twarz, oswobodzić z jej uścisku i dobyć dwóch kolejnych noży.

Szczerząc się w uśmiechu na myśl o wyzwaniu, Millie wyjęła własne ostrza i rzuciła do śmiertelnego tańca. Raz po raz doskakiwali do siebie, to unikając ciosów, to pozwalając, by ich noże skrzyżowały się ze sobą. Vaax spróbował trafić ją w ramię, celując w żyłę na nadgarstku. Millie kolanem wytrąciła mu broń, posyłając ostrze w powietrze. Chwyciła je w zęby, obróciła się i cisnęła jednym ze swoich noży na bliską odległość. Nie trafiła, ale to i tak była tylko zmyłka – dodatkowa chwila, by wypluć drugie ostrze i wykonać cięcie. Udało jej się przeciąć maskę Vaaxa i zmusić go, żeby odskoczył na bezpieczną odległość.

– Millie, padnij! – usłyszała krzyk Moxxiego, więc pośpiesznie się pochyliła.

Vaax pochwycił najbliżej stojącego bywalca baru i zasłonił się nim przed kulą z 1911* Moxxiego. Cisnął martwym ciałem w Millie, a ona rozcięła je w pół, jednak to dało chochlikowi chwilę wytchnienia. Przemknął do wyjścia i wypadł przez frontowe drzwi, poruszając się z prędkością zawodowego maratończyka.

– Ucie…

Nie miała okazji, żeby dokończyć. Futrzana plama przemknęła tuż obok niej na czterech łapach, wydając z siebie serię szczeknięć. Millie popędziła za nią, wołając do Moxxiego, żeby się pospieszył, ale z jakiegoś powodu pobiegł w drugą stronę.

– Mox! Gdzie ty idziesz?! – zawołała, próbując skontaktować się z nim przez radio.

– Zaufaj mi! Po prostu nie spuszczaj go z oczu!

Mając nadzieję, że faktycznie wiedział co robi, popędziła w kierunku, z którego dochodziły powarkiwania Loony.

 

***

Loona podążając za pozostawionym przez Vaaxa zapachem. Teraz, gdy w końcu wyszła z tego pieprzonego baru, węszenie przychodziło jej łatwiej i mogła namierzyć cel. Dupek był szybki, ale piekielne ogary nie bez powodu nosiły miano najszybszych istot w całym Piekle. Przemieszczając się na czterech łapach, podążała za zamaskowaną pizdą, odpychając każdego, kogo napotkała na swojej drodze. Nie zamierzała go zgubić. Nawet, gdyby miała tak biec kilometrami.

Zawyła i dała ujście bestii w swoim wnętrzu. Wyszczerzyła zęby, kłapnęła szczękami i zacisnęła je na płaszczu uciekającego dupka. Ofiara okazała się szybsza i w porę odcięła część peleryny, by zniknąć w pobliskiej alejce. Loona wypluła kawałek materiału i popędziła za nim, na moment zamierając na widok Vaaxa, który wyciągnął pistolet z hakiem i wycelował nim w dach. Ułamek sekundy później zaczął wpisać się w górę.

Skupiona na jego ruchach, Loona zwiększyła prędkość i z całą dostępną w nogach siłą wybiła się, skacząc od ściany do ściany. Skakała tak długo, aż zdołała pochwycić zamaskowanego chochlika i wylądować z nim na dachu budynku po lewej. Zanim zdążyła go unieruchomić, zagłębił niewielkie ostrze w jej boku. Krzywiąc się, zaklęła, kiedy Vaax kopnięciem odtrącił ją na bok i podniósł się z kolejnym nożem w dłoni.

Loona mogła tylko zgadywać, ile jeszcze takich niespodzianek ten skurwiel miał przy sobie, ale nie zamierzała się poddać. Rzuciła się na niego z pazurami, gotowa przeorać mu skórę, ale okazał się wystarczająco szybki, by uniknąć ciosu. Vaax spróbował dźgnąć ją sztyletem w plecy, ale tym razem go uprzedziła. Wymierzyła mu celnego kopniaka, aż stracił równowagę i wylądował na plecach. Spróbowała uderzyć go łokciem w twarz, ale odturlał się i spróbował ją kopnąć, finalnie natrafiając na pazury, które rozcięły mu ramię aż do krwi.

Zaczął ciskać w Loonę nożami – mniejszymi i większymi – zmuszając ją do odchylania się na różne strony, by ich uniknąć. Kilka zdołało drasnąć jej futro, jednak zignorowała ból i na powrót wylądowała na czterech łapach. Wznowiła szarżę, chcąc uderzyć go w twarz, jednak Vaax błyskawicznym ruchem zranił ją w dłoń i zmusił do wycofania się. Wymierzył jej cios prosto w serce, jednak musiał odskoczyć, by uniknąć innego ostrza, które omal nie pozbawiło go życia. Oboje odwrócili się, by zobaczyć jak Millie rzuca się do ataku, uzbrojona w nóż w każdej ręce.

Widząc, że został osaczony, Vaax odwrócił się i skierował ku skrajowi dachu, gdzie poniżej znajdowała się ulica. Wyjął hak, po czym wymierzył w budynek naprzeciwko, oddając strzał, zanim któraś z dziewczyn zdołałaby go pochwycić.

– Kurwa! – zawyła Loona.

– Mam go! – oznajmił przez radio Mox.

– Masz? Ale jak…

BANG!

Nabój przepołowił linę. Vaax zwalił się na ulicę jak worek ziemniaków. Uderzył w przejeżdżający samochód, rozbijając szybę, kiedy ten zatrzymał się z piskiem opon, przy okazji zrzucając rannego chochlika na drogę. Jego lewa ręka krwawiła, prawy róg złamał się, a z pleców wystawały odłamki szkła, ale wciąż oddychał. Spojrzawszy w prawo, Loona i Millie dostrzegły na sąsiednim Moxxiego z karabinem w rękach.

– Bierzcie go, dziewczyny! – zakomunikował przez radio.

– Niezły strzał, Mox! – zawołała Loona, zeskakując na chodnik. Przepchnęła się przez tłum ciekawskich chochlików, by dopaść potykającego się Vaaxa.

Nie dając mu czasu na reakcję, Loona zacisnęła szczęki na jego krwawiącym ramieniu. Usłyszała satysfakcjonujący trzask pękającej kości; wrzask bólu, który wyrwał się z gardła chochlika, sprawił, że zamachała ogonem, zanim obróciła się i cisnęła przeciwnikiem w pobliskie stoisko z hot dogami. Zaraz po tym chwyciła go za gardło, przyciskając do ziemi. Siła uderzenia pozostawiła ślad na chodniku. Vaax zakaszlał krwią i z trudem uniósł ręce.

– W-wystarczy… pod… poddaję się – wykrztusił słabym głosem.

– Och, masz dość, skurwielu? – zawyła Loona, przekręcając go na brzuch. – Lepiej dla ciebie, żebyś dał nam to, czego potrzebujemy, albo pożrę twoje serce i wysram je wprost do twojego gardła!

Kilka chwil później pojawili się Millie i Moxxie, wciąż niosący na ramieniu karabin snajperski Walther WA2000. Cóż, teraz Loona wiedziała, co takiego było w teczce.

Moxxie wyniósł telefon i zadzwonił do Stolasa.

– Wasza Wysokość? Mamy go. Odeślij nas.

Zaledwie sekundę później tuż przed nimi pojawił się portal, prowadzący wprost do salonu Stolasa. Loona poderwała rannego chochlika i po prostu przerzuciła go na drugą stronę, gdzie natychmiast pochwyciła go para strażników księcia, zanim zdołałby wykonać jakikolwiek ruch.

Millie z uśmiechem odwróciła się do zastygłego tłumu.

– Wybaczcie, kochani! To sprawy I.M.P! Gdybyście kiedykolwiek potrzebowali załatwić coś z użyciem siły, koniecznie dajcie nam znać!

– Naprawdę, skarbie? – rzucił Moxxie, przechodząc przez portal.

– No co? Reklama dźwignią handlu – odparła, dotrzymując mu kroku. Loona przewróciła oczami i szybko popędziła za nimi, zanim portal zamknął się tuż za jej plecami.

Przechodnie na ulicy jeszcze chwilę spoglądali po sobie, zanim zaczęli wyjmować telefony, by jak najszybciej podzielić się ze znajomymi tym, czego byli świadkami. Nie trzeba dodawać, że media społecznościowe zawrzały od plotek i rozważań – począwszy od analizowania nakręconych przez świadków filmów, po teorie spiskowe na temat powiązań rodziny królewskiej z najemcami, aż po podejrzenia, że zamieszki zostały wywołane, żeby ograniczyć obywatelom prawa do posiadania broni palnej.

Bo niezależnie od wymiaru, w którym się znajdowałeś, media społecznościowe wciąż pełne były wariatów.

_________________

*1911 – Pistolet Colt M1911, amerykański pistolet samopowtarzalny kalibru 45.

Read More

Helluva Boss: Ocalić Blitzo – Wspomnienia (część 2) [The Memories (part 2) – tłumaczenie PL] [+18]

    

Autor: TalosLives
Tłumaczenie: Nessa

Notka od tłumacza: Dla Blitzo – szefa I.M.P. – kilkudniowe nieobecności były normą. Zwykle robił wtedy coś szalonego, co najpewniej miało wpakować go w kłopoty. Właśnie dlatego jego podwładni nigdy nie zwracali na to uwagi, planując po prostu okrzyczeć go, kiedy wróci. Dopiero po dziewięciu dniach nieobecności zaczynają podejrzewać, że ich szefa spotkało go coś niedobrego.

Obawy potwierdza jedno proste, zasłyszane przez telefon zdanie: „Mamy twojego szefa”.

SPIS TREŚCI:

I. Połączenie

II. Książę

III. Księga
IV. Wspomnienia (część 1)
V. Wspomnienia (część 2) (Obecnie czytane)

...

Loona naprawdę doceniała pomoc Octavii, ale wciąż czuła się zażenowana. Nie płakała w ten sposób, odkąd…

Potrząsnęła głową. Nie, nie chciała teraz myśleć o tych pieprzonych szumowinach. Nie chciała zadręczać się jeszcze większą ilością depresyjnych myśli; jak na jeden dzień miała ich dość. Niezdolna, żeby zasnąć, przemierzała kolejne korytarze, szukając kuchni albo jakiegoś innego miejsca, gdzie w tak wielkim pałacu trzymano alkohol.

W końcu znalazła kuchnię (wielkością dorównującą całemu piętru ich firmy) i skierowała się w stronę olbrzymiej lodówki, pełnej najróżniejszego rodzaju mięs, owoców, kurczaków, ryb, karmy dla ptaków, ale za to bez śladu wina czy piwa. Z warknięciem chwyciła wodę sodową, otworzyła ją i wypiła duszkiem.

– Spragniona?

Loona omal się nie opluła. Gwałtownie odwróciła się, by spojrzeć na opartego o blat Księcia Stolasa. Na sobie miał czerwony szlafrok, zdobiony w korony i pentagramy. Uśmiechając się, podszedł do szafki i wyjął z niej pudełko z herbatą.

– Też czasami potrzebuję czegoś to picia. Aczkolwiek wątpię, żeby woda sodowa pomogła ci szybciej zasnąć.

– Szukałam piwa – przyznała Loona. Beknęła. – Jest tu jakieś?

– Nie, raczej nie przepadam za takimi rzeczami. Mamy piwniczkę na wino, ale z tego, co opowiadał mi Blitzo, wnioskuję, że opróżniłabyś ją w pięć godzin – powiedział Stolas.

– Błagam, dałabym radę w trzy – żachnęła się Loona, biorąc kolejny łyk swojego napoju. Zerknęła na puszkę w swoich łapach, po czym spojrzała na Stolasa. – Hej? Ehm, Stolas? Dziękuję za pomoc.

– To nic, Loono – odpowiedział, z pomocą magii wprawiając w ruch łyżeczkę, by zamierzać herbatę. – Blitzy jest dla mnie bardzo ważny. Prawie jak rodzina. To znaczy, że ty również jesteś moją rodziną. Tak jak Moxxie i Millie.

– Taa… – wymamrotała Loona, opierając się o lodówkę. – Tata ciągle powtarza, że firma jest jak rodzina. Nigdy tak na to nie patrzyłam, póki… cóż…

– Do niedawna? – podpowiedział Stolas, wskazując na krzesła i stół, przy którym ostatecznie usiedli.

– Millie naprawdę mnie w tym wszystkim wspiera – przyznała, choć przyszło jej to z trudem. Miała swoją dumę, więc to, że ktokolwiek ją pocieszał, wciąż ją zawstydzało. Zarazem naprawdę chciała się tym nie przejmować. – A Moxxie? Wychodzi na to, że czasem jednak ma jaja. Zaskoczyło mnie, że potrafi zachować spokój, podczas gdy ja nie wiem, co robić. Może poza zabiciem skurwysynów, którzy za tym stoją.

– Może właśnie dlatego Blitzo ich wybrał? – zasugerował Stolas, biorąc łyk herbaty. – Dostrzegł w nich nie tylko materiał na pracowników, ale również przyjaciół.

– Zawsze myślałam, że to dlatego, że nie było nikogo lepszego – powiedziała, uderzając pazurami w blat. – Ale… może się co do nich myliłam. Zawsze myślałam, że będę tylko z tatą, ale przy tobie, nich, Octavii…? Wygląda na to, że jesteśmy…

– Jesteśmy twoim stadem? – zapytał Stolas, używając znajomej piekielnym ogarom terminologii.

Zrozumiał, że popełnił błąd, kiedy Loona zastygła na kilka sekund, by po chwili zawyć gniewnie. Spiorunowała księcia wzrokiem, ku jego zaskoczeniu. Gdzieś w głębi duszy wiedziała, że nie powinna postępować w ten sposób, ale nic nie mogła na to poradzić. Nienawidziła tego pierdolonego słowa!

– Nigdy. Tak. Nie. Mów – wycedziła, odrzucając puszkę z napojem na bok. – Nigdy! Nienawidzę tego! Zwykłe pierdolenie!

Zapadła długa cisza, podczas której Loona próbowała się uspokoić, a Stolas po prostu siedział w oszołomieniu. Ukrywszy twarz w ramionach, uspokoiła się na tyle, żeby wymruczeć:

– Przepraszam, ja… Proszę, nigdy tak nie mów. Może być rodzina. Albo cokolwiek innego. Byle nie to.

– Okej – zgodził się książę, biorąc długi łyk. – Czy to ma coś wspólnego z twoim… pochodzeniem? – Loona nie odpowiedziała. – Pytałem o to Blitzo, ale zawsze powtarzał, że nie chce zdradzać twojej historii bez pozwolenia. Wiem, że zwierzyłaś się Octavii i cieszę się z waszej przyjaźni. Nie musisz o niczym mi mówić, ale nie będę ukrywał, że jestem ciekawy.

Przymknąwszy oczy, Loona zaczęła walkę ze sobą o to, ile powinna powiedzieć sowiemu demonowi. To nie tak, że mu nie ufała. Jak nikomu była wdzięczna za to, co robił dla jej ojca. Tu po prostu chodziło o wyjątkowo bolesne wspomnienia. Takie, z których nie dało się wyleczyć nawet lata później. Z drugiej strony, co miała do stracenia?

– Daj mi trochę tego drogiego wina, którym raczą się bogate cipy, a wtedy ci powiem – oznajmiła, rozkładając się na krześle. Już sekundę później w kłębach dymu pojawiła się fikuśna butelka wina. Loona spojrzała na uśmiechającego się Stolasa. – Pierdolona magia – zachichotała, pazurami odkorkowując napój. Nie dbając o szukanie kieliszka, napiła się prosto z gwinta, pozwalając miodowemu alkoholowi spłynąć w głąb gardła. – Kurwa – jęknęła, odsuwając butelkę od ust. – Burżua naprawdę wie, jak zrobić dobry alkohol.

– Wina to raczej specjalność mojej żony. Ja wolę wódkę i gin – wyjaśnił Stolas, przywołując dla siebie szklankę i drugą butelkę. Loona uniosła brwi, widząc jak zaczyna przygotowywać sobie drinka. – Co? Mnie już nie wolno pić po nocach? Zwykle lubię się upijać z pewnym czerwonym towarzyszem w moim łóżku.

– Co ty na to, żebym przeszła do historii, zanim zaczniesz mówić o chuju mojego ojca? – parsknęła Loona, biorąc kolejny łyk. Z westchnieniem dodała: – Czy tata kiedykolwiek mówił mi, gdzie mnie znalazł?

– O ile pamiętam, trafił na ciebie zaraz po zlikwidowaniu celu – odpowiedział Stolas, popijając drinka. – To było przed założeniem firmy? Wtedy, gdy Blitzo był zwykłym zabójcą demonów, tak?

– Tak. Znalazł mnie w Lesie Kata – odpowiedziała, potrząsając głową. Miejsce to zawdzięczało swoją nazwę sporej liczbie samobójców, którzy skoczyli tam z pętlą u szyi na krótko po przybyciu do Piekła. – Niewiele z tego pamiętam, ale tata znalazł mnie wygłodzoną i wyjącą w lesie. Jeśli wierzyć lekarzowi, cudem przeżyłam. Byłabym martwa, gdyby nie zabrał mnie na czas. Zawsze się zastanawiałam, dlaczego to zrobił, ale ciągle powtarzał, że nie mógłby mnie zostawić i nie wziąć sobie jako córki.

Zwykle Blitzo lubił naśmiewać się i robić sobie żarty z głodujących bezdomnych w Mieście Chochlików, ale z jakiegoś powodu uratował Loonę. Nawet po tylu latach nie wiedziała, co go do tego pchnęło i zamierzała zapytać go o to po raz kolejny, kiedy już wróci.

– Wychowywał mnie w pojedynkę przez szesnaście lat. Nie mogę powiedzieć, że byłam najgrzeczniejszym dzieckiem. Zawiesili mnie w szkole więcej razy, niż jestem w stanie zliczyć. Nie wyleciałam tylko dlatego, że tata zawsze miał haka na tego chuja dyrektora. Serio, kto wpadł na pomysł, żeby na to miejsce obsadzić skazanego na Ziemi pedofila? Co z tego, że to szkoła dla dzieci potępionych? I zanim zapytasz: nie, nigdy nie zrobił niczego złego tym maluchom. W Piekle zadecydowali, by odebrać mu libido w ramach kary za zbrodnie, których się dopuścił.

Loona wzięła kilka dodatkowych łyków, zanim przeszła do trudniejszego tematu.

– Zawsze wiedziałam, że Blitzo nie jest moim prawdziwym tatą. Nie byłam głupia. Kurwa, lepiej od niego radziłam sobie z pracą domową. Jakim cudem radził sobie w szkole jako dzieciak – nie mam pojęcia. – Zachichotała, przypominając sobie czasy, gdy ojciec próbował uporać się z dzieleniem i ostatecznie wyrzucił kalkulator. – Ale zawsze o mnie dbał. Kochał mnie. Zawsze był po mojej stronie, kiedy wpadałam w kłopoty. – I zawsze robił wszystko, żeby nie została złapana. – Niewiele wydawał na moje urodziny. – Może poza tym jednym razem, kiedy pojechali obejrzeć konie na rancho. Uznała je za zbyt smaczne, więc skosztowała jednego. To był też jedyny raz, kiedy naprawdę została uziemiona. Nigdy nie należało igrać z obsesją ojca na punkcie koni. – Był przy mnie, kiedy chorowałam. – Może pomijając pełnię księżyca. Wtedy nad sobą nie panowała, co dobitnie pokazywały raporty policyjne. – Nie mogłabym prosić o lepszego opiekuna.

– Ale zgaduję, że byłaś ciekawa swojej prawdziwej rodziny? – zapytał Stolas.

– Tak – szepnęła Loona, zamykając oczy. – Tata nigdy nie przestał ich szukać, odkąd tylko zapytałam o nich, gdy miałam osiem lat. Aż pewnego dnia… znalazł ich…

***

Trzy lata temu…

Loona w całym swoim życiu nie była bardziej podekscytowana i nerwowa zarazem. Nawet na balu w szkole średniej, na który poszła z Dukiem Devil (i którego rzuciła, kiedy odkryła, że lubi koty), ani podczas koncertu ukochanego zespołu metalowego – Vectalica!

A wszystko dzięki temu, że po ośmiu latach zastanawiania nad tożsamością swoich bliskich, jej przybrany ojciec w końcu odnalazł stado, do którego najpewniej przynależała. Każdy piekielny ogier miał inne pochodzenie, zaś jej wataha – Srebrne Pazury – okazała się grupką nomadów, podróżujących przez wszystkich dziewięć kręgów piekielnych i nigdy nie zostających w jednym miejscu na dłużej. Teraz jednak mieli zawitać do Piekielnego Rezerwatu, więc miała nadzieję spotkać swoich biologicznych rodziców. Może nawet rodzeństwo, jeśli dopisałoby jej szczęście.

Ostatni raz przeciągnęła szczotką po ogonie, po czym ponownie zerknęła na swój stój: podarte jeansy, pozbawioną rękawów koszulkę Vectaliki, obrożę z kolcami, idealne do skopania komuś tyłka skórzane buty oraz rękawiczki bez palców, zwieńczone kołkami na kostkach. Uznawszy, że wygląda dobrze, Loona rozczesała włosy srebrnym grzebieniem i wyszła z pokoju. Ruszyła do kuchni, gdzie Blitzo – w ozdobionym wielkim sercem fartuchu – przerzucał ostatnie naleśniki na talerz.

– Dobry, kochanie! Śniadanie gotowe – powitał ją, siadając do stołu. Przesunął talerz na środek blatu, a wtedy nogi rozsunęły się i wszystko wylądowało na ziemi. – Och, do cholery! Myślałem, że ten super klej wytrzyma dłużej! Głupi tani sklep ze złomem!

Uklęknął, podniósł jeden z naleśników i wytarł go o płaszcz. Loona odsunęła się, kiedy wyciągnął jedzenie w jej stronę.

– Cóż, zasada pięciu minut i te sprawy. Chcesz trochę, Loony?

– Ugh, to zasada pięciu sekund, tato. Myślę, że zjem po drodze – zadecydowała, parskając z rozbawieniem. Podniosła się, chwytając kluczyki do auta. – Zresztą wątpię, że wytrzymam chociaż chwilę dłużej.

– Na pewno nie chcesz, żebym poszedł tam z tobą? Znaczy… O ile nie zamierzacie obwąchiwać sobie tyłków w jakimś kulturowym psim powitaniu czy coś. – Blitzo wzdrygnął się. – Serio, mówię to jako gorąca sztuka, ale faceta nie powinno się wąchać, o ile nie uprawia się seksu z eproktofilią* jako grą wstępną. A to zboczone gówno wcale nie jest takie wspaniałe, jak się wszystkim wydaje!

– Skąd ty wiesz takie rzeczy? – zapytała Loona, unosząc brwi.

– Powiem ci, kiedy będziesz starsza – wymamrotał Blitzo, krzyżując ramiona. – Zapamiętaj, żeby nigdy nie brać zniżki u demonicznej skunksowej dziwki. Nie warto.

– Jasne. – Loona przewróciła oczami. – Dam sobie radę. Zresztą musisz dorwać tego alfonsa, którego zlecił ci Valentino. Chcę znów mieć gorącą wodę pod prysznicem.

– Ugh – jęknął Blitzo. – Na kręgi piekielne, przysięgam, że to ostatni raz, kiedy biorę zlecenie od tego skurwiela. Wiesz, że ten chuj próbował zaoferować mi w zamian usługi swojej pająkopodobnej dziwki zamiast cholernych pieniędzy? Kiedy odmówiłem, uderzył tego biednego dzieciaka w twarz i skopał za to, że nie był wystarczająco seksowny, żeby mnie uwieść. Przysięgam, że gdybym nie potrzebował pieniędzy, oderwałbym mu twarz i wepchnął mu ją w tyłek. – Wziąwszy kilka głębszych wdechów, podszedł bliżej adoptowanej córki i chwycił ją za łapy. – Jesteś pewna, że poradzisz sobie sama? Znaczy jasne, to żaden problem… w końcu poznasz swoich prawdziwych bliskich… zapomnisz o swoim staruszku.

Loona parsknęła. Ułożyła łapę na policzku Blitzo.

– Zawsze będziesz moim tatą. Nie zamierzam uciec z nimi do lasu, nic z tych rzeczy. Po prostu w końcu poznam swoje stado.

Miała mnóstwo pytań. Kim byli jej rodzice? Dlaczego ich rozdzielono? Gdzie byli przez ostatnich szesnaście lat? Loona nie wiedziała, czy odpowiedzi ją zadowolą, ale i tak chciała je usłyszeć.

Blitzo otarł łzy, uściskał Loonę, po czym wrócił do zniszczonego stołu, by zjeść brudne naleśniki.

– Cóż, baw się dobrze, słońce! Daj znać, jeśli zamieszasz zostać u nich na obiad czy coś! Muszę dojeść te naleśniki w dwie minuty, inaczej złamię zasadę.

– To zasada pięciu se… Wiesz co? Nieważne? – rzuciła ze śmiechem, zamykając za sobą drzwi.

 

***

Siedem godzin później…

Loona kopnęła drzwi tak mocno, że aż wypadły z zawiasów. Blitzo, który początkowo jej nie zauważył, zeskoczył z kanapy i chwycił za dubeltówkę. Dopiero przyjrzawszy się, odetchnął z ulgą.

– Och, Loony. To ty. Jak po…? 

– ZAMKNIJ RYJ!

Oczy Blitzo rozszerzyły się, kiedy Loona spojrzała na niego z mordem w oczach. Jej ubranie było w strzępach, pokryte śladami pazurów, łap i krwi. Zarówno jej, jak i cudzej. Innych ogarów, z którymi musiała walczyć, żeby spieprzyć z tamtego miejsca. Loona była pewna, że zabiła kilku z nich, zanim zdążyła dopaść do samochodu; w tamtej chwili dziękowała za przewrażliwionego Blitzo, dzięki któremu miała ze sobą broń. Ale teraz, zamiast czuć wdzięczność, pragnęła, żeby zniknął jej z oczu.

Chciała, żeby wszyscy zniknęli!

– Loona, co…? – Blitzo nie miał okazji, żeby dokończyć. Loona z wrzaskiem zmiażdżyła telewizor pięścią, by chwilę później cisnąć nim przez okno. – Hej! Ukradłem go jednemu z celów! Wiesz, że…?

– STUL RYJ, BLITZO! – zawyła, wprawiając ojca w konsternację. Widziała ból w jego spojrzeniu. Nigdy wcześniej nie zwracała się do niego po imieniu. Mówiła tato. Tatusiu. Był dla niej ojcem.

Nigdy Blitzo.

Ale Loony to nie obchodziło.

Wciąż wyła i krzyczała, niszcząc wszystko, co tylko wpadło jej w łapy. Ciskała krzesłami, stół (ponownie) przepołowiła. Roztrzaskała naczynia, aż ściany pokryły się śladami zadrapań. Wyobraziła sobie, że wszystko wokół ma twarze tych, których niegdyś nazywała stadem. Tych, którzy byli jej rodziną. Rodziną, która próbowała ją zajebać!

– Loona! Jako twój ojciec żądam…

– NIE JESTEŚ MOIM OJCEM!

Gdyby była spokojniejsza, przy zdrowych zmysłach albo myślała racjonalnie, zauważyłaby, co powiedziała. W tamtej chwili jednak nie interesowało jej, że ten wielki czerwony idiota przed nią był przerażony. Nie dbała nawet o to, że w jego oczach zalśniły łzy. Zszokowane spojrzenie, którym ją obdarował, łamało serce, ale Loona miała to w dupie.

O nikogo już nie dbała.

Bo i nikt nie dbał o nią.

I taka była pierdolona prawda.

– Zostaw mnie! Zostaw mnie… kurwa… samą… – wymamrotała. Nie, nie mogła płakać. Nie teraz. Nie przy nim. Popędziła do pokoju, zatrzaskując drzwi, nim ostatecznie zalała się łzami. – KUUUUURWAAAAAA!

Rzuciła się na łóżko. Zerwała pościel. Rozniosła na kawałki dziecięce pamiątki i obrazki. Nic z tego nie zmniejszyło gniewu, który czuła, nie złagodziło bólu. Jej serce pragnęło zadać porównywalne cierpienie wszystkiemu i wszystkim wokół. Pragnęła uderzyć kurwę, która wydała ją na świat tylko po to, by kazać odpierdolić się i zdechnąć. Albo zacisnąć szczęki na dawcy spermy, który powiedział, że powinna umrzeć cała lata temu, bo urodziła się słaba. Oddałaby własny ogon, by móc zajebać więcej tych skurwieli, którzy próbowali ją zabić za to, że odważyła się zaatakować ich cenną parę alfa.

Kiedy w końcu opuściły ją siły, opadła na łóżko i załkała. Słowa tych, których tak bardzo chciała poznać, wciąż rozbrzmiewały w jej głowie.

Tych, których pragnęła już nigdy więcej nie spotkać.

Bezużyteczna.

Słaba.

Żałosna.

Zbędna.

Nijaka.

Jej rodzina. Jej stado. Nie zgubili jej.

Porzucili ją, bo miała to nieszczęście, by urodzić się jako najmniejsza w miocie.

I ani trochę ich nie obchodziła.

 

***

Loona nie miała pojęcia, jak długo spała, ale podejrzewała, że nadszedł wieczór. Mimo wszystkiego, co zrobiła dzień wcześniej, wciąż czuła ból w sercu – całkowite odrzucenie przez osoby, które wcale nie ucieszyły się z wiadomości o tym, że przeżyła. Wręcz przeciwnie: poczuli się zażenowani i urażeni tym, że nie umarła, mimo że jej istnienie było dla nich zniewagą. Świadomość, że własna rodzina nie chciała mieć z tobą nic wspólnego i życzyła ci śmierci, nie była łatwa.

Dotknęła wilgotnych policzków, by przekonać się, że wciąż płakała. Nie powinna. Nie mogła zachowywać się jak słabeusz… jak gówniarz! Jasne, nie spodziewała się tulenia i pocałunków, ale wciąż… To było dla niej za dużo. Jak śmieli jej to zrobić? Czy tak postępowały wszystkie stada, czy może to jej stanowiło wyjątek?

Nie, to już nie było jej stado. Nie miała stada. Żadnej rodziny. Nikogo.

Nikogo, prócz…

Gwałtownie zaczerpnęła tchu, po czym powoli odwróciła się do stojącego w drzwiach Blitzo. Wyglądał na równie wystraszonego, co i zmartwionego. Wspomnienie tego, co powiedziała, wróciło. W zażenowaniu uciekła wzrokiem w bok.

– Idź sobie.

– Nie – odpowiedział z mocą. Podszedł bliżej, surowy i spokojny. – Nie, póki nie powiesz mi, co się stało.

– Obchodzi cię to? – warknęła, po czym parsknęła śmiechem. – Jestem dla ciebie tylko zwierzątkiem, prawda?

– Kto tak powiedział? – zapytał, ściągając brwi.

Oni tak powiedzieli. Powiedzieli Loonie, że bycie wychowaną przez chochlika czyniło ją jeszcze słabszą. Jedna z należących do potężnej rasy ogarów piekielnych została wychowana przez najniższą i najbardziej żałosną istotę w Piekle. Bawiło ich to i zarazem napawało obrzydzeniem.

– Cóż, to prawda! – wykrzyczała, podrywając się. Spojrzała na niego z góry, szczerząc zęby i spoglądając nań bez cienia strachu. – Jestem słabym szczeniaczkiem, którego można głaskać i niańczyć jak zabawkę! Nie kochasz mnie! Nikt mnie nie kocha!  Czemu po prostu nie wyjdziesz, żebym mogła spakować kilka ciuchów i odej…

PLASK!

Loona po prostu tam stała. Policzek zapiekł ją, kiedy powoli dotknęła miejsca, w które uderzył ją Blitzo. Nigdy wcześniej nie podniósł na nią ręki. Kilka razy dostała od niego po tyłku, ale nigdy jej nie spoliczkował. Loona poczuła się tak, jakby za sprawą jednego uderzenia cały gniew z niej wyparował, ale Blitzo jeszcze nie skończył. Chwycił ją za ramiona i spojrzał na nią tak, że z gardła wyrwał jej się cichutki jęk.

– Loona. Powiem to tylko raz. Tak więc lepiej kurewsko uważnie mnie wysłuchaj – powiedział łagodnie, ale przy tym tak gniewnie, że aż przeszły ją dreszcze. – Każdy dzień, godzinę i minutę od naszego pierwszego spotkania tych naście lat temu zawsze powtarzałem, że jesteś moją córką. Nie powiedziałbym tego ani razu, gdybym widział w tobie zwierzę albo bestię. Zawsze spoglądałem na ciebie z dumą i radością. Przez całych szesnaście lat wypruwałem sobie żyły, żeby mieć pewność, że masz co jeść, chodzisz do szkoły i nic ci nie zagraża. Groziłem, szantażowałem i przekupywałem twoich nauczycieli i dyrektora tylko po to, by upewnić się, że nie wylecisz ze szkoły. Nie przyjmowałem tych ryzykownych zleceń (a wierz mi, że niektóre zagwarantowałyby ci koszmary) tylko po to, żeby zapchać portfel. Robiłem to po to, byś miała wszystko, czego potrzebujesz. Nie modliłem się do Boga – a tego nie robi ŻADEN DEMON – kiedy jako dziewięciolatka chorowałaś na kaszel kenelowy**, bo mi się nudziło. Robiłem to, bo cię kocham, do kurwy nędzy!

Powoli zabrał dłonie z jej ramion, po czym owinął je wokół niej. Przycisnął głowę do piersi Loony. Wciąż stała zszokowana, kiedy szeptem dodał:

– Straciłem rodzinę, kiedy byłem w twoim wieku. Nie miałem nikogo, póki nie spotkałem ciebie. Jesteś wszystkim, co zostało mi na tym świecie. Ktokolwiek, do cholery, naopowiadał ci bzdur przez które teraz wątpisz, może uprzejmie wykrwawić się każdym możliwym otworem. Jesteś moją córką, Loony. I przysięgam ci na Dzień Ostateczny… Obiecuję, że nigdy cię nie porzucę.

– T-t-taaaaatooooo! – zawyła, z płaczem osuwając się na podłogę. Objęła go mocno, jakby już nigdy nie miała zwolnić uścisku. – P-przepraszam… tak bardzo…

– Cii… – Blitzo poklepał ją po plecach. – W porządku. Jest w porządku.

We dwójkę siedzieli w zrujnowanym pokoju. W tamtej chwili liczyła się wyłącznie współodczuwana miłość.

Taka, którą mogła pochwalić się wyłącznie prawdziwa rodzina.

 

***

Loona dopiła wino i potrząsnęła głową.

– Nie skłamię, jeśli stwierdzę, że od tego dnia stałam się jeszcze większą suką. Nie sądzę, by ktoś mógł mnie o to obwinić. W końcu nie tak łatwo pozbierać się po informacji, że twoja prawdziwa rodzina zostawiła cię w dzieciństwie na pewną śmierć w lesie, bo uważała, że jesteś zbyt słaby, prawda?

– Przykro mi, że musiałaś przez to przejść. – Stolas ze smutkiem zajrzał do swojej szklanki. – Zostać odrzuconym w taki sposób? Dowiedzieć się czegoś tak okropnego… Gdybym wiedział, że piekielne ogary praktykują coś takiego, ukróciłbym to.

– To nie jest powszechne, przynajmniej obecnie – wymamrotała nieco niewyraźnie. Ten wymyślny alkohol faktycznie był mocny. – Ale niektóre pierdolone gnojki wciąż to praktykują. Cóż, jebać ich. Nie umarłam. Żyję. A moim ojcem jest najlepszy zabójca w całym Piekle. – Smutno spojrzała w sufit. – Blitzo tyle dla mnie zrobił… Żyję wyłącznie dzięki niemu. Nie obchodzi mnie, co będę musiała zrobić. Uratuję go. Uratuję mojego ojca.

Stolas powoli wstał i położył szpony na ramionach Loony. Oboje spojrzeli na siebie ze zrozumieniem i determinacją.

– Razem uratujemy twojego ojca.

Skomląc cicho, Loona oparła głowę na jego szponach, gdy oboje w milczeniu zaczęli pocieszać się w środku nocy.

_________________

*eproktofilia – zamiłowanie do gazów... I to wcale nie bojowych.
**kaszel kenelowy – zakaźne zapalenie oskrzeli i tchawicy u psów.

Read More