Autorka obrazka z okładki: Ayanov Notka od tłumacza: Akcja odgrywa się w uniwersum anime Hunter x Hunter. Jest ono dostosowane pod kobiecego czytelnika. Związek - Hisoka x Reader.
Główna bohaterka od zawsze wychowywała się u boku Hisoki. Nastąpił jednak dzień, w którym przepadł on bez śladu. W zaledwie kilka lat od jego zniknięcia, dziewczyna stała się kimś zupełnie innym, kimś zdecydowanie silniejszym.
Pięć lat po tym wydarzeniu bohaterka podejmuje się wzięcia udziału w teście na Łowcę. Tam spotyka Gona, Killuę, Leorio i Kurapikę, a także dziwnie znajomego, posługującego się kartami psychopatę, znanego jedynie pod imieniem Esu. Kim jest mężczyzna i dlaczego okazuje jej tak wiele zainteresowania?
Spis treści:
As
Nieczyste zagranie (Obecnie czytane)
... - Muszę się ciebie o coś zapytać. Dlaczego chcesz to zrobić?
Zaczęła się zastanawiać, próbując grać głupią, by uniknąć odpowiedzi na to pytanie. Wiedziała jednak, że nie zmieni to w najmniejszym stopniu nastawienia Hisoki.
- Rodzice. Moja mama umiera. Powiedziała... - przełknęła gulę w gardle, próbując się nie rozpłakać. - Powiedziała, że jej jedynym marzeniem jest to, bym miała przyjaciela. Żałosne, co nie? Moja Matka będzie martwa w ciągu kilku następnych miesięcy, a chce bym zdobyła przyjaciela.
Oczy Hisoki pozostały niewzruszone, nie były też rozbawione, czy współczujące. Nawet jeżeli spodziewała się jakiejkolwiek reakcji z jego strony, uważała że niezobaczenie takowej nie jest złe, jedynie dziwne.
- Czy nie pomyśli sobie, po przyprowadzeniu mnie tam, że z tobą chodzę?
Skrzywiła się.
- Prawdopodobnie tak, ale powiem jej, że nie jesteśmy parą. Nie chcę okłamywać mamy bardziej, niż jest to potrzebne. I tak rozmawialiśmy ze sobą kilka razy, więc praktycznie to nie jest kłamstwo. - spojrzała na niego błagalnie. - Co nie?
Wzruszył ramionami.
- Jeżeli to sprawi, że będziesz spała w nocy.
- Drań.
- Mówiąc szczerze, jestem zdziwiony. - Hisoka przechylił swą głowę, w jego zielonych oczach widać było zastanowienie. - Raczej pomyślałbym sobie, że przejdziesz od razu do prośby o udawanie chłopaka. - uśmiechnął się i przybliżył swą twarz tak, że mogła poczuć jego oddech. - Nie chcesz może trochę... urozmaicić... swe życie? - mrugnął do niej, oblizując wargi.
Wpatrywała się w niego, czując jak czerwienieje.
- Jak już mówiłam, chcę kłamać najmniej, jak to możliwe. - odepchnęła go od siebie, obserwując. Poruszył się zaledwie o kawałek. - Może dziewczynom, z którymi wcześniej się spotykałeś, podoba się to, ale nie jestem jedną z nich.
Dzięki bogu, odsunął się od niej. Jego twarz złagodniała, zaczął cicho się śmiać.
- Cóż, zdałaś mój test. - postanowił. - Zrobię to. Ah, dla twej wiadomości, "dziewczyny, z którymi wcześniej się spotykałem", to zwykle jednostronne związki, jeżeli mogę je tak nazwać.
- Test?! - krzyknęła, zupełnie ignorując resztę jego zdania. - Musiałeś akurat w tym momencie, robić jakiś pokręcony test? Chory drań.
Zmarszczył brwi.
- Hej, masz mi za złe to, że chciałem sprawdzić ile z tego co mówisz, jest prawdą? Wolałem wiedzieć, w co mam zamiar się mieszać. Nie jesteś pierwszą dziewczyną, która ma jakieś ukryte motywy.
Złagodniała. To był chyba pierwszy raz, od czasu gdy poznanała go 3 miesiące temu, kiedy nie jest całkowicie spokojny. Co prawda, nie zachowywał się nieostrożnie, czy też nerwowo, jednak odsłonił się.
"Wygląda, jakby był zaangażowany", pomyślała.
- Wybacz, nie zdawałam sobie z tego sprawy.
Uśmiechnął się, jednak tym razem nie był to zmysłowy i pewny uśmiech, posyłany do innych dziewczyn, tylko taki, który wyglądał niemalże smutno. Zanim mogła cokolwiek powiedzieć, spojrzał w inną stronę, przełykając ślinę. Kiedy wrócił na nią wzrokiem, wyglądał spokojnie, jakby nic się nie stało.
- Więc, kiedy zaczynamy?
Jej oczy zwęziły się, a wzrok podążył za spojrzeniem mówiącego, który padał na Esu. Idioci. Nie było szans, by garstka mężczyzn nieumiejących używać Nenu i niewyszkolonych w walkach, mogła pokonać kogoś, kto z pomocą trzech kart zabił zwierzę, a wcześniej zamienił ręce jakiegoś faceta w płatki kwiatów - swoją drogą, była naprawdę ciekawa, w jaki sposób tego dokonał, jednak wolała nie wchodzić mu w drogę.
Spojrzała na Killuę, który biegł obok niej. Zdawał się wiedzieć, co planują.
- Gon, Si, przyspieszmy.
- Racja. W końcu nie chcemy stracić egzaminatora z oczu.
Wymieniła spojrzenia z Killuą.
- Mówiąc szczerze, bardziej chodzi tu o oddalenie się od Esu, niż o egzaminatora, Gon. - powiedziała cicho. - Im bliżej niego się znajdujemy, tym w większym jesteśmy niebezpieczeństwie, a coś mi mówi, że i tak wielokrotnie będziemy się na nie narażać w ciągu następnych kilku minut.
Gon pokiwał głową.
- Okej, Leorio! Kurapika! Powinniśmy biec szybciej! - Leopold zareagował na te słowa oburzeniem, natomiast Kurapika powiedział, by ruszyli przodem. Nie czekając na reakcję chłopca, Killua przyspieszył, zmuszając do tego również nich. Gon wyglądał na zaniepokojonego, jednak nadal biegł za nimi, więc powiedziała:
- Nie martw się, Gon. Kurapika wygląda na osobę, która da sobie radę. Nie pozwoli pozbyć się siebie tak łatwo. - wokół nich słychać było krzyki, a potem nastąpił dźwięk upadających na ziemię ciał. Gon zmarszczył brwi.
- Mam taką nadzieję.
Dalej biegli, ledwo nadążając za sylwetką Satotza.
- Jeżeli nadal będzie taki szybki, będziemy musieli przyspieszyć do sprintu. - wymamrotała. Killua kiwnął głową. Biegli przez kilka minut w ciszy, dopóki nie zauważyła jednej rzeczy - ziemia wydawała się dziwna, ale dlacze-
Usłyszała ryk i szybko zrozumiała. Sekundę później, zostali połknięci w całości.
Na twarzy Killui, który zareagował w dosłownie chwilę, pojawił się grymas.
- Cholera, gdzieś po drodze upuściłem tę puszkę z sokiem.
- Sokiem? Co to ma wspólnego z byciem połk-
- Mam go. - przerwała Gonowi, wyciągając prawie pełną puszkę. - Chciałam poprawić tym napojem swą odporność na trucizny, lecz chyba nic na to nie poradzę.
Killua spojrzał na nią zaskoczony.
- Dlaczego?
Wzruszyła ramionami, wylewając zawartość puszki do gardła stworzenia.
- Mam swoje powody.
Przez chwilę, nic nie nastąpiło. Już chciała szukać innego sposobu na wydostanie się, gdy z żołądka potwora doszedł dźwięk dudnienia. Stworzenie zaczęło wydawać odgłosy, jakby zaraz miało zwymiotować, krzyknęła:
- Zamknijcie oczy!
Zostali wyrzuceni na ziemię. Ona wylądowała na kamieniu, natomiast pozostała dwójka na miękkiej trawie. Nie mogąc wstać, leżała tylko w miejscu, cicho jęcząc z bólu.
- To było ohydne.
- W sumie, to pan Tonpa nas uratował. - powiedział Gon wesoło. - To był przeterminowany sok, co nie?
Podniosła się do siadu i spojrzała na Killuę, który potrząsnął głową. Pokiwała w odpowiedzi. Niszczenie wyobrażenia chłopca, nie było dobrym pomysłem, zwłaszcza ze względu na to, że znała go zaledwie jeden dzień, więc jedynie wzruszyła ramionami i mruknęła pod nosem "Może".
Gdy doszła do siebie, rozejrzała się wokoło. Mgła była tak samo gęsta, jak przy rozpoczęciu, jej słuch ledwo był w stanie wychwycić odgłos biegnięcia. Musieli się pospieszyć, albo zgubią grupkę prowadzącą i nie będą w stanie wyjść stąd żywi.
- Gon, Si, musimy ruszać. - powiedział Killua, jakby czytając w myślach. - Jeżeli nie, wcześniej, czy później zgubimy się.
- Ale Kurapika i Leorio...- powiedział Gon błagalnie.
- Dadzą sobie radę. - powiedział pewnie Killua. - My natomiast musimy się zbierać.
- Ale...
Killua już był kilka metrów przed nimi, biegnąc w stronę reszty ludzi. Gon zawahał się, lecz zaczął podążać w kierunku chłopca. W połowie drogi, odwrócił się, marszcząc czoło.
- Si, czuję stąd Leorio. Znajdźmy go.
Chciała zaprotestować, ale wiedziała że Gon łatwo nie odpuści po tym, jak coś sobie postanowi. Killua i tak był już za daleko, by za nim nadążyć, a po drugie, zmysły Gona na pewno wyczują, gdzie znajduje się Satotz, więc nie ma potrzeby podążania za grupką.
- Dobrze.
Znajdowała się zaledwie kilka metrów od Esu, była przerażona. Udało mu się bez żadnego wysiłku pokonać grupkę mężczyzn, używając do tego jedynie karty. Była zszokowana. Jego silna, przerażająca, fioletowa aura sprawiała, że miała ochotę skulić się ze strachu. Próbowała powstrzymać Ren, który chciał z niej wypłynąć, zamknęła oczy, zmuszając się do oddychania. "Oddychaj, oddychaj, oddychaj..." Z trzecim wydechem przygotowała się i weszła w stan Zetsu. Jeżeli Esu jej nie wyczuje, trudniej będzie mu ją zabić. Oczywiście, jak już raz zauważy obecność...
- Si. - wyszeptał Gon. - Co robisz?
Odwróciła głowę w stronę chłopca, rozszerzając oczy.
- Poczułeś to?
- Tak, co to jest?
- Po prostu... ukrywanie się. Skrywanie swej... całej siły życiowej. - odpowiedziała. - Poczekaj. Esu się poruszył. Kolejne ciało upadło, a wzrok Esu podążył do - o nie. Kurapiki i Leopolda.
- Więc - powiedział z drapieżnym wzrokiem. - jesteście zainteresowani wzięciem udziału w moim małym teście?
Gdy zaczął iść w kierunku dwójki, próbowała uspokoić swój oddech.
- Gon, nie ruszaj się. Nie wiemy, jak zareaguje, gdy nas zauważy.
Kurapika wyszeptał coś do Leopolda, przesuwając wzrokiem od prawej do lewej, by wkrótce trafiły one na Esu. Zgadywała, że zamierzają uciec, Gon i ona powinni zrobić tak samo.
- Oni uciekną. My też musimy.
- Racja. Dzięki nim nas nie zauważy. - Dobrze. Nie jest aż tak głupi, jak myślała.
Mijały sekundy. Esu zbliżał się do dwóch chłopaków, z tym samym błyskiem drapieżności w jego oczach. Widziała, jak po twarzy Leopolda powoli spływa kropelka potu, próbowała panować nad swym oddechem. Patrzyła, jak z każdym krokiem Kurapika coraz bardziej się spina, ledwie była w stanie ustabilizować niespokojne bicie serca - z pewnością Esu mógłby je stamtąd usłyszeć. W ręce Esu, pomiędzy drugim, a trzecim palcem pojawiła się karta.
W chwili, gdy wycofał swój nadgarstek, szykując się do rzutu, wiatr poruszył jego włosami. Esu zatrzymał się.
- Teraz! - krzyknął Kurapika. Poruszyła się w tym samym momencie, łapiąc ramię Gona i biegnąc, w jej żyłach boleśnie pulsował strach. W trakcie paniki, zupełnie zapomniała o racjonalności. Jedyną rzeczą, która się liczyła, było to, by znaleźć się jak najdalej stąd.
Usłyszała za sobą niski śmiech, najwidoczniej Esu ich nie zauważył.
- Rozumiem. Mądra decyzja.
Po chwili spostrzegła, że Leopold staje w miejscu. "Nie, durniu, nie zatrzymuj się!" Patrzyła przerażona, jak schyla się po patyk i obraca w stronę Esu.
- Nie mogę tego zrobić. - powiedział, wkraczając w mgłę. Gon wyrwał się z jej uścisku, chwytając swoją wędkę. Jego twarz była blada. - Może nie jest to moja walka - kontynuował mężczyzna. - jednak nie zamknę oczu i ucieknę! - zaczął... biec?
- Ah, podoba mi się ten wyraz na twojej twarzy. - powiedział Esu. Jego uśmiech z każdym krokiem Leopolda powiększał się, a ona tylko stała bezradnie, wiedząc że jeżeli wkroczy do akcji, będzie następna. Nie było opcji, by miała poświęcić swoje życie dla dopiero co poznanego faceta. Głupiego faceta. Leopold zamachnął się na niego, jednak Esu był dla niego za szybki, już zdążył usunąć się mu z drogi i po chwili znalazł się za nim, podnosząc rękę zakończoną ostrymi pazurami-
Znikąd pojawił się hak od wędki, który uderzył Esu w policzek. Leopold zatrzymał się.
- Gon!
- Nieźle, dzieciaku. - zapominając o Leopoldzie, magik ruszył niespodziewanie w stronę chłopca. Zacisnęła swą pięść i przeklęła w duchu Gona za jego lekkomyślność. Jeżeli wszyscy mają wyjść z tego żywi, będzie musiała użyć Nenu. Nie miała wątpliwości, że Esu chce ich zabić. Problem w tym, że ze względu na swojego słabego nauczyciela, mocy będącej w stanie ich uratować, daleko było do perfekcji.
Czy naprawdę opłacało jej się ratować Gona?
Westchnęła, myśląc. Leorio ponownie zamachnął się na Esu, by po chwili polecieć do tyłu przez uderzenie. Tak. Mimo tego, że znała ich dopiero kilka godzin, Gon był niezwykły. Nie chciała, by zginął, zwłaszcza że ona zasługiwała na to setki razy bardziej. Gdy chłopiec wyskoczył w stronę Esu i zaczął atakować, co chwila nie trafiając, podjęła decyzję. Jej Zetsu zaniknął, by po chwili w jego miejsce ukazał się silny i wyraźny Ren. Esu zawahał się przez chwilę, kierując swój wzrok na nią. W tej chwili, Gonowi udało mu się go uderzyć. Esu odskoczył do tyłu, patrząc na chłopca.
- Świetnie. - powrócił na nią spojrzeniem, które zdecydowanie jej się nie podobało. - Kim ty jesteś?
- Gon, nie patrz.
- Co? Czemu?
Zacisnęła swe usta. Nie mogła mu powiedzieć. Nen był ściśle chronionym przez Stowarzyszenie Łowców sekretem, a ujawnienie go, mogło przyprawić jej wiele kłopotów.
- Ufasz mi?
- Tak, tak myślę. - chciała go uderzyć, przypominając mu o tym, że nie powinno ufać się osobie, którą znasz dopiero jeden dzień - zwłaszcza na egzaminie, gdzie każdy jest narażony na śmierć, jednak pozostała cicho. Zaufanie Gona uczyni to znacznie łatwiejszym, przynajmniej jeżeli się jej posłucha.
- Więc nie patrz. Nie rób tego, dopóki ci nie powiem.
- Oh? - Esu wyglądał na rozbawionego. - Zamierzasz ze mną walczyć?
Rozejrzała się wokół, sytuacja przedstawiała się źle. Nie była wystarczająco silna, by utrzymać Hatsu tak długo, by zdołać uratować Gona i Leopolda. Na dodatek, drugi wyglądał na zdecydowanie zbyt ciężkiego, by była w stanie go unieść. Wątpiła w to, czy sama umiałaby uciec Esu. Jedyną opcją było zaskoczenie go i zaatakowanie szybkim atakiem ogłuszającym, który kupi jej i Gonowi wystarczająco dużo czasu na ucieczkę. Był teraz u niej na pierwszym miejscu, miał o wiele większy potencjał od Leopolda. Wzięła głęboki oddech.
- Przesilenie! - ruszyła na niego z niebywałą szybkością, w jej żyłach pulsowała moc. Okrążyła go, dzięki wyostrzonym zmysłom mogła za nim nadążyć.
"Cholera, nawet teraz, gdy używam Nenu, jest ode mnie szybszy."
- Świetnie. - powiedział Esu, spokojnym głosem. - Zaczynam się ekscytować.
Skoczyła w jego stronę, chcąc podciąć nogi Esu, jednak ten tylko zaśmiał się, odskakując.
- Dobra dziewczynka. - próbowała kopnąć go w żebra, jednak zsunął się jej z drogi, następne uderzenie zostało ominięte z równą łatwością.
"Jakim cudem jest w stanie podążać za mną wzrokiem?" Postanowiła kolejny raz spróbować kopnięcia, które także ominął. "Cholera, moją jedyną opcją jest ucieczka z Gonem, o ile jestem na to wystarczająco szybka. Moje Przesilenie niedługo się skończy, nie mogę utrzymać go już dłużej." Jej oczy pokierowały się na chłopca, odwróciła się i schyli-
Fiolet rozbłysnął zza niej, na swej szyi poczuła wbijające się w skórę pazury. Została uniesiona siłą, z którą wolałaby nigdy się nie zmierzyć.
- Jak cudownie. - wyszeptał, świdrując ją swymi złotymi oczami. Szarpała się, jej Nen osłabł, a przed oczami majaczyła czerń, kiedy zacieśniał swój uścisk. Ledwo usłyszała niespokojny oddech Gona za swymi plecami. Cholerny dzieciak. Mówiła, by nie otwierał oczu. Przynajmniej będzie miał kilka sekund przewagi w ucieczce. Esu uśmiechnął się.
- Uwielbiam ten wyraz na twojej twarzy. - wzmocnił chwyt na jej gardle, spróbowała go kopnąć, robiąc zamach nogą, jednak z łatwością tego uniknął. Esu cmoknął, jeszcze bardziej ścieśniając uścisk, miała już dosyć. Jej wzrok całkowicie się rozmył, a ciało odmawiało współpracy, gdy straciła przytomność. Esu, nagle zdając sobie z tego sprawę, wypuścił ją. Uderzyła w ziemię, kaszląc.
- Jak długo znasz... - spojrzał na Gona, który jak przypuszczała, musiał wyglądać na przerażonego tą sytuacją. - to?
Zakaszlała słabo i zmusiła się do wstania, chwiejąc się tak bardzo, że prawie znowu upadła. "Skup się".
- Dwa miesiące. Mój nauczyciel jest, a raczej był, bardzo słaby. Nie żyje. - Esu podniósł swą brew, wyglądając na zdziwionego i rozbawionego.
- Znasz to przez tak krótki czas, a już umiesz... - wskazał na nią, mając na myśli Hatsu.
- Powiedzmy, że były ku temu powody.
- Hm. - zastanowił się. - Mówisz o nim w czasie przeszłym. Zabiłaś go?
Spojrzała na niego, ponownie kaszląc.
- Oczywiście, że nie. - powiedziała chrypliwym głosem. - Nie jesteśmy jakimiś psychopatami, jak ty. Został zamordowany przez Trupę Fantomu. - oczy Esu się rozjaśniły. Patrząc się na niego, kontynuowała. - Ale serio, to całe duszenie było niepotrzebne. Może dziewczynom, które tak robiłeś, się to podoba, jednak nie jestem zainteresowana tym całym BDSM. - pożałowała tych słów w chwili, gdy wyszły z jej ust. "Pewnego dnia, moje sarkastyczne podejście sprowadzi na mnie śmierć." Jednakże Esu nie zareagował tak, jak się tego spodziewała. Jego oczy delikatnie się rozszerzyły, cofnął się o jeden krok, lustrując ją spojrzeniem.
- Jak masz na imię, numerze 378?
- Możesz mówić mi Silent.
- Silent? - zastanowił się, przejeżdżając kciukiem po swej wardze. - To dosyć dziwne imię.
- I mówi to facet, którego imię dosłownie oznacza "As"?
Zaśmiał się cicho, kontynuując to nawet, gdy Gon będąc idiotą, próbował zaatakować rozproszonego magika.
- Ah, Gon, już teraz jestem w stanie powiedzieć, że staniesz się wspaniały. - znalazł się przy chłopcu, kucnął, by być na równi z przestraszonym, zaszokowanym dzieckiem i uśmiechnął się. - Nie martw się. Nie chciałbym zmarnować tak świetnego potencjału, zabijając ciebie. Nie zabiję także twojego przyjaciela, zdał, tak samo jak ty będąc w stanie zadać mi przynajmniej dwa ciosy. - Esu wstał i podniósł Leopolda z godną pozazdroszczenia łatwością, kładąc go na swoim ramieniu. Odwrócił się i spojrzał na nią lodowatymi oczami.
- Dla ciebie... jest to ostrzeżenie. Nie wchodź mi w drogę, a ja zrobię tak samo. Nie będę brał odpowiedzialności za swe czyny, jeżeli ponownie skrzyżujemy swe ścieżki. - na jego ustach pojawił się złośliwy uśmiech. - W końcu nikt nie zakazuje nam zabijać siebie nawzajem, czyż nie? Zgaduję, że dasz sobie radę?
Nie, jednak Gon, wciąż próbujący się pozbierać po uderzeniu Esu, pokiwał, więc postąpiła tak samo.
- Dobry chłopiec.
Po chwili, Esu odwrócił się i zniknął w mgle.
Kurapika dołączył do nich niedługo potem, Gon już po chwili zaczął wyjawiać mu co się stało z Leorio, a także o walce z Esu - jeżeli można było to tak nazwać.
- Udało mi się go uderzyć dwa razy, oba dzięki temu, że był nieskupiony. - wytłumaczył chłopiec. - Pierwszy raz, gdy chciał uderzyć Leorio, a drugi, gdy znalazł Si. Wtedy ona powiedziała, bym zamknął oczy, więc nie wiem co dalej się działo!
Zacisnęła swe usta w prostą linię, zwiększając swą prędkość.
- Miałam pewien pomysł na zaskoczenie go, ale się nie udało. Powinniśmy się cieszyć, że uszliśmy z tego żywi.
- Wygląda na to, że cię lubi. - powiedział Kurapika, zamyślony. - Skomplementował waszą dwójkę kilka razy.
- Tak, ale zaraz po tym przyznał, że jeżeli jeszcze raz pojawię się na jego drodze, zabije mnie, więc widzę tutaj bardzo sprzeczne sygnały.
- Cóż, nieważne, nie mamy na to rady. Już prawie koniec, Esu na pewno tam będzie, więc musisz być ostrożna, Si. - pokiwała głową. Gdy przedostali się przez ostatni odcinek lasu i trafili na wielką polanę, ogrodzoną przez ogromny, wzmocniony mur.
- Leorio... Gdzie jest Leor-
Fioletowy kolor ponownie zalał jej oczy, odwróciła się szybko w stronę jego źródła, tak jak Gon i Kurapika, dostrzegając uśmiechniętego Esu, który palcem wskazywał na prawo. Podążając za tym kierunkiem, spojrzała w te miejsce i zobaczyła uh.. Leoro? Naprawdę musiała popracować nad zapamiętaniem jego imienia... Gon i Kurapika prędko pobiegli w jego stronę, chcąc pomóc mężczyźnie, jednak ona pozostała w miejscu, wgapiając się w Esu. Nie ufała mu, zwłaszcza w pobliżu Gona. Wszystko wokół niego krzyczało niebezpieczeństwem i sadyzmem. Przechylił swą głowę, nadal z uśmiechem na ustach i zaczął poruszać swym palcem w powietrzu, niemal jak dyrygent. Zajęło jej to kilka sekund, by uświadomić sobie, co robi. Kilka więcej, by skupić się na wytworzeniu Gyo przed oczami. "Mam nadzieję, że nie zapomniałaś o moim ostrzeżeniu", mówił napis.
- Nie martw się, nie zapomniałam. - powiedziała, pomimo dzielącej ich odległości. Jeżeli Esu nie był w stanie jej usłyszeć, czy też wyczytać to z jej ruchu ust, to jego problem. Odwróciła się, zmierzając w stronę grupki Gona, do której ponownie dołączył Killua. Przyszła tam akurat w chwili, by usłyszeć od białowłosego chłopca słowa "Naprawdę jesteś dziwny." i dławiący śmiech. Zanim mogła się odezwać, Satotz ogłosił początek drugiej fazy i odszedł.
Cóż, co następne?
Następny test będzie polegał na... gotowaniu?
Nigdy nie radziła sobie w tym aż tak dobrze, jednak była pewna, że będzie lepsza niż większość znajdujących się tutaj kandydatów - połowa z nich pewnie nawet nie wiedziała jak ugotować jajko. Po upewnieniu się, że Esu nie ma w pobliżu Gona, opuściła czwórkę, by zabić świnię. Nie miała nic przeciwko ich towarzystwu, jednak Esu wyraźnie uzmysłowił jej - jeżeli wejdzie mu w drogę, będzie w niebezpieczeństwie. Skoro jest zainteresowany Gonem, prawdopodobnie zechce go obserwować, co oznaczało że jeżeli nadal zamierza się z nimi trzymać, musi być świadoma zagrożenia z jego strony.
Nie chodziło zresztą tylko o to. Jeżeli ona znajdzie się w niebezpieczeństwie, pozostali także będą na nie narażeni. Nienawidziła, gdy ktoś był raniony ze względu na nią, a wiedziała, że jeżeli nadal im potowarzyszy, Esu na pewno im to zapewni. Z tego powodu zamierza zapolować na świnię samotnie w mniej niż piętnaście minut, przynieść ją zabitą jako pierwsza i upiec.
Kiedy udało jej się to zrobić (przy okazji dochodząc do szału, martwiąc się nad tym, czy ogień jest za słaby, czy też za mocny, oraz tym, że przypali lub nie dopiecze mięsa), rozejrzała się po innych. Jak można było się spodziewać, większość z nich po upieczeniu świni, dawało ją w całym kawałku na talerz - co oni, dzikusy? Przynajmniej mogli pozbyć się skóry!
Wykrzywiła swą twarz, krojąc mięso w kostkę. Jej wzrok podążył ku Esu i mężczyźnie z igłami, którego imienia wciąż nie poznała. Oni chociażby pozbyli się tej skóry, jednak nie najlepiej poradzili sobie z pieczeniem mięsa. Ponownie się rozejrzała, oceniając. Czy były tu jakieś zioła lub przyprawy, które mogłaby użyć, by poprawić sma-
- Zatem nikt nie zdał. Kończymy tutaj!
"Co do cholery? Nawet nie pozwolili mi spróbować!" rozejrzała się, Esu i iglaty mężczyzna również wyglądali na wkurzonych. Magik wyciągnął ukradkiem kartę. Inni kandydaci byli wściekli, z każdą chwilą hałas nasilał się, dopóki jeden z egzaminatorów nie uderzył aplikanta, który z hukiem wylądował na jednym z murów twierdzy.
- Brak wam skupienia i pasji. - narzekała kobieta. - Już samo to dyskwalifikuje was z bycia Łowcą!
"Mam sporo skupienia i chęci" pomyślała gorzko. Esu wyglądał morderczo, już cofał swój nadgarstek, by rzucić kartą w egzaminatora, gdy znad nich odezwał się głos.
- Jednakże oblanie wszystkich kandydatów to gruba przesada. - wybałuszyła oczy, gdy ujrzała symbol... co tutaj robi sterowiec Stowarzyszenia Łowców? Nie spodziewała się zobaczyć innych łowców, nie licząc egzaminatorów, jednak ta kobieta najwyraźniej uczyniła to niemożliwym.
Nagle wybuchła eksplozja, rozrzucając na boki kilka kamieni. Gdy dym opadł, jej oczom ukazał się staruszek w drewniakach, który powoli szedł w stronę dwójki egzaminatorów. Esu zwrócił głowę ku niemu, z jego oczu widoczne było zainteresowanie. Kobieta przedstawiła starszego mężczyznę jako Prezesa Netero. Zaczął on wyjaśniać, mówiąc:
- Interweniuję tylko w nagłych przypadkach. - spojrzał na egzaminatorkę. - Takich jak ten.
Gdy ich rozmowa dalej trwała, Si ledwie się jej przysłuchiwała. Ze strzępków zdań wywnioskowała, że zdaniem prezesa egzaminator uczynił test nieuczciwym - no co ty nie powiesz - i to, że Menchi zrobi powtórkę, która będzie dotyczyła gotowania jaj i Góry Przeciętej-Na-Pół.
Cóż, robi się interesująco.
Otworzyła szerzej oczy, w chwili gdy Menchi skoczyła, nurkując ku wąwozowi. Egzaminatorka chwyciła się jednej z grubych nici sieci, uwikłanej pomiędzy skalistymi ścianami, czekała. Sekundy mijały, drobna bryza rozwiała jej włosy w chwili, gdy się puściła. Upadała, upadała, upadała. Dosięgnęła jednego z jaj, zawieszonych na sieci i chwyciła je, dalej upadając.
Lada chwila kobieta dosięgnęłaby gruntu, gdy z dołu zaczął wydobywać się pionowy słup powietrza, unoszący ją. Menchi znalazła się ponownie na górze, wylądowała przy nas. Jedyną rzeczą, jaką pomyślała Si, było "Wygląda na zabawne." Nawet iglaty i Esu, którzy skoczyli zaraz za grupą Gona wyglądali na zainteresowanych. Dołączyła do nich. Chwyciła się nici i zawieszona rękami na sieci, czekała na podmuch wiatru. Czas jednak mijał, a bryza nie pojawiała się. Musiała przyznać, że zaczynała się lekko denerwować.
- Gon?
- Poczekaj. - powiedział. - Jeszcze nie.
- Sieć nie jest w stanie utrzymać ciężaru nas wszystkich! - krzyknął Kurapika. - Jeżeli zaraz się nie puścimy...
- Poczekaj. - powtórzył, zamykając swe oczy. Wszyscy wymienili ze sobą spojrzenia. Czuła, jak wzrok innych pada na nią i Gona, na całą czwórkę. Oczywistym było, że Gon ma wspaniałe zmysły, wyglądało na to, że inni kandydaci również w to uwierzyli, nawet jeżeli miało zależeć od tego ich życie.
- Nadal nie? - zapytała denerwując się. Kto wie, jak często pojawia się tu ten wiatr. Co jeżeli następna nie pojawi się w przeciągu kilku godzin, dni, tygodni? Gon pozostał cichy, wąchając. W chwili, gdy sieć zaczęła się zrywać, krzyknął:
- Teraz!
Puściła się wolno, zaczęła spadać, czując wiatr na twarzy. Gdy nurkowała, w pewnej chwili chwyciła zawieszone na sieci jajo. Z jej ust mimowolnie wydostał się śmiech, adrenalina pulsowała w żyłach. Przez kilka sekund nie nastąpiło nic, słyszała jedynie szum wiatru w uszach. Strach powrócił przytłumiony, gdy pomyślała "W sumie, to nie taki zły sposób na śmierć.", lecz zniknął, gdy ponownie pojawił się wiatr, który unosił ich coraz wyżej i wyżej, dopóki nie powrócili bezpiecznie na grunt. Zachwiała się, po czym upadła z jajkiem w rękach, śmiejąc się.
- Jeju, to jest chyba najbardziej szalona rzecz, jaką w życiu zrobiłam. - Kurapika spojrzał na nią trochę zdziwiony jej wybuchem, jednak dołączył do niej. Po chwili cała piątka zwijała się ze śmiechu, turlając się po ziemi w histerii. Kilkoro ludzi wyglądało na zaniepokojonych ich zachowaniem, ale nie przejmowali się tym. Nie zdawała sobie sprawy z tego, jak bardzo zdenerwowana była od rozpoczęcia egzaminu - cholera, nawet przed egzaminem. "Minęło stanowczo za dużo czasu, odkąd ostatnio tak się śmiałam." pomyślała.
Wstała na proste nogi, oferując rękę Kurapice, potem Gonowi, gdy pierwszy odmówił. Gon również zrezygnował z pomocy, odtrącając jej i mówiąc:
- Mogę sam wstać, dzięki. - Leopold skrzyżował swe ręce, mówiąc pod nosem, że mógłby skorzystać z jej pomocy. Umiejętnie go zignorowała i podeszła do wielkiego, napełnionego wrzącą wodą garnka, do którego wrzuciła jajko.
Nawet po tym, jak wyłowiła je, gryząc i ciesząc się jego smakiem, wiedziała że nie jest bezpiecznie.
Bez jej wiedzy, Esu przyglądał się Si, oceniając ją. Mruknął pod nosem:
- Doprawdy, kim ty jesteś?
