Helluva Boss: Ocalić Blitzo – Cierpienie (część 1) [The Suffering (part 1) – tłumaczenie PL] [+18]

        

Autor: TalosLives
Tłumaczenie: Nessa

Notka od tłumacza: Dla Blitzo – szefa I.M.P. – kilkudniowe nieobecności były normą. Zwykle robił wtedy coś szalonego, co najpewniej miało wpakować go w kłopoty. Właśnie dlatego jego podwładni nigdy nie zwracali na to uwagi, planując po prostu okrzyczeć go, kiedy wróci. Dopiero po dziewięciu dniach nieobecności zaczynają podejrzewać, że ich szefa spotkało go coś niedobrego.

Obawy potwierdza jedno proste, zasłyszane przez telefon zdanie: „Mamy twojego szefa”.

SPIS TREŚCI:

I. Połączenie

II. Książę

III. Księga
IV. Wspomnienia (część 1)
V. Wspomnienia (część 2)
VI. Pościg
VII. Przesłuchanie

VIII. Imię
IX. Cierpienie (część 1) (Obecnie czytane)

...

Dziesięć dni temu…

Zaraz po odzyskaniu świadomości, Blitzo zaczął zastanawiać się, ile tym razem wypił i czy znów skoczył nago w łazience Moxxiego. Jego współpracownik miał zabawną minę, kiedy tamtego dnia przyszedł wziąć poranny prysznic. Co prawda nie było już tak śmiesznie, kiedy w odwecie spróbował wrzucić mu toster do wanny, ale…

Pierwszym, co poczuł, okazały się owinięte wokół jego nadgarstków i kostek łańcuchy. Kiedy otworzył oczy, odkrył, że został przykuty do ściany jakiegoś wyglądającego na żywcem wyjętego ze średniowiecza lochu. Przez piętnaście minut szarpał się, próbując się uwolnić, zanim ostatecznie zdecydował się poddać.

– Świetnie, no i co teraz? – wymamrotał, próbując przypomnieć sobie, co się wydarzyło. – Dobra, więc skończyliśmy robotę. Moxxie zachowywał się jak cipka z powodu tych psów. Wyszedłem po szejka dla siebie i Loony. I… Hm, to wszystko.

Nie było niczego więcej – jedynie zmęczenie, a później pustka. Rozglądając się dookoła, Blitzo spróbował pojąć, co się stało, aż w końcu drzwi celi otworzyły się. Do środka wpadły trzy przypominające samurai demony, uzbrojone w ściskane w szponach katany. Były to gigantyczne czerwonookie stworzenia z łysymi głowami, kruczymi skrzydłami i ogonami, ale za to z ludzkimi szkarłatnymi twarzami. Ich szyje zdobiły różańce z małych czaszek, jednak najzabawniejsze w wyglądzie przybyszy okazały się długie czerwone nosy. Poważnie, Blitzo widział clownów z mniej głupimi twarzami.

Blitzo w pierwszej chwili pomyślał, że ma do czynienia ze strażnikami Stolasa, a zabawa w niewolę ma być sposobem na grę wstępną, ale natychmiast odrzucił taką możliwość. Znał księcia od ponad dwóch i pół roku, jednak tych gości widział po raz pierwszy. Nie przypominał też sobie, żeby strażnicy Stolasa nosili zbroje samurai, żywcem wyjęte z filmów wyreżyserowanych przez Kurosawę*.

Coś było nie tak. Blitzo musiał ustalić co, by jak najszybciej się stąd wydostać.

– Dobra, chłopaki, ogółem lubię takie zboczone gówno i tak dalej, ale wolę zaczynać randkę od drinka. Wiecie co? Puśćcie mnie, a zabiorę was do całkiem dobrego baru. Potem szybki czworokącik, ostry kac i nigdy więcej nie wrócimy do tematu. Co wy na to?

Żaden z kruczych samurai nie zareagował. Po prostu stali przed nim w całkowitej ciszy.

– Ehm, halo? Przystojny, zakuty w łańcuchy chochlik do was mówi. Jesteście jednocześnie brzydcy i głusi? – odezwał się ponownie Blitzo. Uśmiechnął się, kiedy znów odpowiedziała mu cisza. – Cóż, skoro wolicie słuchać jak gadam aż do utraty tchu, chętnie to zrobię! Więc był taki jeden raz, kiedy znalazłem się na autostradzie…

 

***

Dwie godziny później…

– … i właśnie dlatego nigdy nie należy próbować robić tostów z sukubami w restauracji! Zwłaszcza takimi, które spuszczają się jak wodospad, gdy tylko poczują zapach grillowanej mozzarelli! – Jego uśmiech przygasł, a między brwiami pojawiła się zmarszczka, kiedy zauważył, że trójka samurai nawet nie drgnęła. – Jezu, nawet Moxxiego udało mi się tym rozbawić. Czuję się, jakbym gadał do cholernych posągów.

Drzwi ponownie się otworzyły, a kruczy wojownicy w końcu poruszyli się i wyszli jeden za drugim. W zamian pojawiła się para sowich demonów, których Blitzo nie rozpoznał. Jeden miał czarne upierzenie i niebieski pióropusz, zaś drugi ciemnobrązowe pióra z czarnymi końcówkami. Obaj mieli na sobie białe koszulki i jeansy. Blitzo zauważył, że byli napakowani. Nie żeby uważał, że to atrakcyjne. Za dużo mięśni. Wolał swojego sowiego demona – szczuplejszego i łagodniejszego.

– Cóż, mam nadzieję, że wy, durne sukinsyny, będziecie bardziej rozmowni niż tych trzech milczących gnojków z wcześniej – powiedział i miał dodać coś jeszcze, ale demon o brązowym upierzeniu uderzył go w twarz. Blitzo potrząsnął głową; czuł wypływającą z ust ślinę. – Auć! A to kurwa za co?!

– Gdzie jest księga? – zapytał ten o czarnych piórach. Miał wschodnioeuropejski akcent.

– Jaka księga?! – obruszył się, ale wtedy znów oberwał w twarz. – Kurwa! Chyba ukruszyłem zęba.

– Gdzie jest księga? – ponowił pytanie ten o brązowym upierzeniu, przestępując naprzód.

– W twojej dupie! – odparował Blitzo zanim poczuł kolejne uderzenie w twarz, a później prosto w brzuch. Brązowy chwycił go za gardło i z siłą cisnął o ścianę. – K-kurwa!

– Gdzie jest księga, której używasz, by podróżować do świata ludzi? – zapytał ten o czarnych piórach.

Skąd, do chuja, się o tym dowiedzieli?! Tylko kilka demonów wiedziało. Blitzo był pewien, że żaden z nich nie wynająłby tych osłów, żeby skrzywdzić go z tego powodu. Dopiero teraz zaczęła docierać do niego powaga sytuacji i to wystarczyło, by jego serce zaczęło bić szybciej.

– Nie wiem, o czym mówicie! Przedostajemy się do świata ludzi z pomocą rytuału, który znalazłem! Ale jeśli potrzebujecie książki, to słyszałem, że Biblia może was zbawić!

Kolejne ciosy. Powtarzały się za każdym razem, kiedy zaprzeczył. Już wcześniej zdarzało mu się być bitym – skutek uboczny zawodu, który wybrał – jednak nigdy nie trwało to tak długo. Nie powstrzymywali się, uderzając w każde dostępne miejsce – od rogów po jądra. Używali pięści, stóp, szponów i nie tylko.

Kiedy w końcu przestali, Blitzo nie czuł niczego poza odrętwieniem. Ciało ledwo reagowało na ruch. Powoli uniósł głowę i wysilił się na słaby, krwawy uśmiech.

– Już… koniec? Ja… dopiero… zaczynałem…

A potem zamknął oczy i zemdlał.

 

***

Osiem dni temu…

Dźwięk pięści uderzających o żywe mięso niósł się echem po lochu. Blitzo kląłby na czym świat stoi, ale wczoraj uszkodzili mu zęby i usta tak, że aż pluł krwią. Jego prawe oko było sine i spuchnięte, przez co ledwo widział, poza tym mógł się założyć, że miał złamany nos. Jakby tego było mało, czuł w piersi ból, przez który oddychanie stało się udręką.

Upierzony na czarno demon, którego w myślał nazywał Bob, podczas gdy drugiego nazywał Steve, uderzył kolanem w miednicę Blitzo, sprawiając, że chochlik zaczął się krztusić. Chwytając powietrze, zakaszlał kilkukrotnie i wypluł kolejną porcję krwi. Przez ostatnie dwa dni zdążyła się zebrać z tego spora kałuża.

Zawsze było tak samo: bili go, żądali odpowiedzi, on kazał im się pierdolić, więc znęcali się bardziej, na obiad dostawał brudne, zgniłe pomyje i wodę, po których następowało kilka kolejnych godzin cierpienia. Nawet Blitzo był zaskoczony, że wytrzymał tak długo i nie błagał o litość.

– No dalej… chłopaki… Myślę, że… moje nerki potrzebują… j-jeszcze trochę… – rzucił zaczepnie, odsłaniając brakujące zęby w krwawym uśmiechu. – Chyba że wolicie… possać mojego chuja… zamiast w niego uderzać… Tak tylko wspomnę, że jest taki… jeden sowi demon, który nie będzie zadowolony, kiedy dowie się, co zrobiliście.

Demony spojrzały na siebie, po czym splunęły mu w twarz i zostawiły go w spokoju. Jeden z nich pstryknął palcem, a łańcuchy szybko opadły, pozwalając Blitzo paść twarzą do ziemi. Próbował wstać, ale bolała go każda część ciała i po kilku sekundach upadł. Przeklinając, chochlik podniósł wzrok i zobaczył przed sobą zamknięte drzwi oraz unoszącą się nad nimi pieczęć.

– Świetnie… magia… – Zaklął, powoli opierając się o ścianę. – No i chuj…

Szybko sprawdził ubranie, żeby zobaczyć, czy ma przy sobie sprzęt, ale nie znalazł niczego. Nie było nawet konika-zabawki.

– Lepiej żeby te dranie nie skrzywdziły pana Iskierki – mruknął, zamykając oczy.

Musiał skupić się na tym co tu i teraz. To nie był pierwszy raz, kiedy wpadł w kłopoty, ale sytuacja prezentowała się gorzej niż zwykle.

Blitzo nie miał pojęcia gdzie jest, kim są te dupki, dla kogo pracują ani jak dowiedzieli się o księdze Stolasa. Na początku pomyślał o demonach, które nakopały mu do tyłka – o tym, że nie wyglądali jak typowe szumowiny z Miasta Chochlików. Z początku nie rozpoznał tych wyglądających jak kruki, ale potem to do niego dotarło: tengu. Należeli do Yokai – demonów wschodniego pochodzenia – które zwykle trzymały się razem i pochodziły z prowincji zwanej Naraka. Z tego co pamiętał, tengu słynęły z honoru i służyli temu, kto w ich oczach był temu godny –  zwykle potężnemu rodowi lub rodzinie. Każde polecenie wykonywali bez wahania, poza tym byli utalentowanymi wojownikami. Oznaczało to, że ci, którzy najęli tych gości, musieli być bogaci i potężni.

Sowie demony naturalnie należały do Goecji, ale nie wyglądało na to, żeby to oni stali za porwaniem. Blitzo z doświadczenia wiedział, że bogacze nigdy nie brudzili sobie rąk. Od tego mieli pomocników.

Oczywiście schwytali go, żeby dostać Grymuar Światów. Nie miał pojęcia z jakiego powodu, ale biorąc pod uwagę, jak potężna była księga, mogło chodzić o cokolwiek. Odkąd Stolas wyjaśnił mu potęgę tej rzeczy, Blitzo szybko znalazł bezpieczną kryjówkę, do której dostęp mieli wyłącznie on oraz Loona. Tyle że nadal nie zamierzał im tego zdradzać. Nie tylko dlatego, że dobrze wiedział, że zabiją go, gdy tylko powie im to, co chcieli usłyszeć, ale przez wzgląd na ryzyko.

Gdyby na jaw wyszło, że zwykły chochlik – nieważne jak wyjątkowy – używał powierzonego Stolasowi Grymuaru, wszyscy mieliby przesrane. Nie tylko on i jego córka, ale również Millie i Moxxie. Nie wspominając o samym Stolasie i jego rodzinie. Nie chciał tego przyznać, ale odkąd zawarli swój mały układ, naprawdę zaczął postrzegać księcia jako bliskiego przyjaciela. Jasne, najpierw chodziło tylko o seks, żeby mógł zatrzymać książkę, ale powoli coś zaczęło się między nimi formować. Nie wiedział, co łączy ich teraz, ale obaj wyświadczali sobie przysługi i zaczęli spotykać się częściej niż raz w miesiącu. Poza tym jego córka i Octavia zostały najlepszymi przyjaciółkami, czego Loony naprawdę potrzebowała po tym, co zrobiły jej te dupki.

Nie, nie mógł wpakować Stolasa i jego rodziny w kłopoty.

– Cholera, mam nadzieję, że już się zorientowali, że mnie nie ma i zaczęli szukać – mruknął, zamykając oczy. Może po drzemce zebranie myśli miało być prostsze.

Sen był mu dany tylko na chwilę. Drzwi otworzyły się z hukiem, a Blitzo dostrzegł Boba i Steve’a z rurkami ściskanymi w szponach. Miał to skomentować, gdy zorientował się, że pręty pulsują od prądu.

– Ach, cholera…

 

***

Pięć dni temu…

Krzyczał tak długo, aż Bob opuścił swoją magiczną różdżkę. Dysząc się i robiąc wszystko, by się nie popłakać, spróbował pochwycić tyle powietrza, ile to możliwe, jednak swąd własnego przypalonego ciała – w środku i na zewnątrz – przyprawił go o mdłości.

Spojrzenie Blitzo skrzyżowało się ze wzrokiem upierzonego na biało, odzianego w szatę sowiego demona, który tak po prostu mu się przyglądał. Po tym jak pierwszym raz doświadczył co oznacza bycie teksańskim pieczonym mostkiem z grilla, Bob i Stevie przyprowadzili sowią panienkę, którą ochrzcił imieniem „Kurwa” przez pełne pogardy spojrzenie, które mu rzuciła zanim uzdrowiła go z pomocą magii. Słyszał jak wspomniała, że czuje się skalana przez konieczność dotykania brudnego, obrzydliwego chochlika, więc takie imię w pełni do niej pasowało.

Tym razem Kurwa się nie ruszyła, co znaczyło, że pora na leczenie jeszcze nie nadeszła. To wyglądało, jakby starali się utrzymać go przy życiu tak długo, jak tylko to możliwe, przy jednoczesnym unikaniu nadmiernego wysiłku przy pomaganiu mu.

Steve chwycił Blitzo za szyję i uniósł jego głowę. Ze swojej pozycji chochlik widział wyłącznie prawe oko pohukującej na niego demonicznej sowy.

– Słuchaj, ty draniu. To się skończy, kiedy przestaniesz być upartą kupą gówna i w końcu powiesz nam, gdzie jest księga!

– W porządku. – Blitzo wziął głęboki oddech. – Powiem wam.

Steve puścił go. Jego brwi powędrowały ku górze.

– Gadaj.

– Po… pożyczam ją jednemu gościowi… Ma ją, póki nie jest mi potrzebna – mruknął Blitzo, po czym splunął krwią.

– Jak się nazywa?

– Kris. Ma na imię Kris… Jest starszym gościem z siwą brodą i tak dalej. – Blitzo zachichotał, po czym uniósł głowę i wysilił się na blady uśmiech. Poczuł ból w napuchniętych ustach, ale zignorował go. – Jest bardzo… bardzo gruby… przez wszystkie te ciasteczka… I nosi wielki… czerwony… kostium.

Dwa sowie demony spojrzały po sobie, zanim powoli obejrzały się na chichoczącego Blitzo.

– Łapiecie? Kris… Kris Kringle**?! Święty Mikołaj?!

Odpowiedzią okazał się wymierzony prosto w jego czaszkę łom.

 

***

Trzy dni temu…

O cholera.

Czy wciąż żył?

Musiał, a świadczył o tym najgorszy możliwy ból głowy, którego doświadczał wraz z całym inwentarzem. Blitzo powoli otworzył oczy tylko po to, żeby przekonać się, że nawet to bolało. Naprawdę sądził, że umiera przez tę krótką chwilę przytomności, zanim wszystko pochłonęła czerń. Jak, do kurwy nędzy, przetrwał cios łomem w głowę, jeśli nie za sprawą cholernego cudu?

Mimo bólu zdołał otworzyć oczy i przekonać się, że leży na łóżku, a na twarzy ma maskę tlenową. Dookoła ustawiono sprzęt medyczny; do ciała podpięto kroplówkę i urządzenie do pomiaru tętna. Samo miejsce okazało się dość luksusowe i skojarzyło się Blitzo ze Skrzydłem Szpitalnym w domu Stolasa.

Kiedy otrząsnął się na tyle, by zwrócić uwagę na podsuwane przez zmysły bodźce, odkrył, że nie jest sam. W pokoju rozbrzmiewał wysoki, zdradzający wschodnioeuropejski akcent głos.

– Przepraszam! Odpowiednio ich ukarzę zanim wrócą do roboty!

W odpowiedzi przemówił głos tak głęboki i potężny, że Blitzo przeszedł dreszcz. Czuł, że należał do najpotężniejszej osoby w pokoju – takiej, z którą nie chciało się pierdolić.

– Zajmujecie się nim już ponad tydzień, ale nie widzę rezultatów. Jego współpracownicy go szukają i już zaczęli się martwić. To tylko kwestia czasu, aż wciągną w to Księcia Stolasa i zrozumieją, że chodzi o porwanie – oznajmił głos. –  Jeśli nie może dać nam księgi, musimy sprowadzić ją inaczej. Użyj go jako karty przetargowej w zamian za Grymuar. Ale najpierw musimy osłabić jego determinację. Złamać go psychicznie i fizycznie.

Kurwa. Planowali zażądać okupu. Blitzo nie chciał się do tego przyznać, ale powoli zbliżał się do granic wytrzymałości. Nie chodziło tylko o tortury, głód, pragnienie i brak snu. Była jeszcze samotność. Każdego dnia zasypiał na lodowatej posadzce, zmęczony, głodny i zraniony, bez Loony u swojego boku. Albo chociaż Moxxiego i Millie, zachowujących się jak rozkoszne, zakochane szczeniaki. Szlag, nawet telefon od Stolasa okazałby się muzyką dla uszu.

Pragnął znaleźć się w domu. Musiał tam wrócić.

– Wciąż nie rozumiem, co ty i matka planujecie zrobić. Ani ona, ani moja siostra nie powiedziały mi, co się tutaj dzieje. Zwłaszcza ona. Nie sądzę, żeby o tym wiedziała i popierała te działania – rozbrzmiał sukowato brzmiący głos. – Ale chcę wiedzieć. W jaki sposób zamierasz unicestwić połowę populacji Piekła z pomocą księgi?!

… co?

Nie, poważnie… Że co?!

CO ONI, DO CHUJA PANA, PLANOWALI ZROBIĆ?!

Po raz pierwszy od dawna Blitzo nie miał pojęcia, co powiedzieć albo zrobić. Samo stwierdzenie brzmiało niedorzecznie, a jednak słyszał je wyraźnie. Unicestwić połowę populacji Piekła?! Nawet Aniołowie nie dokonali tego w czasie Dni Oczyszczenia! Nawet Bóg czy Lucyfer nie dopuścili do podobnego zajścia. Blitzo za to właśnie siedział i słuchał jak dwa potężne byty dyskutują o unicestwieniu bilionów istnień.

– Grymuar Światów zawiera sporo potężnych zaklęć i rytuałów, ale jedno z nich jest wyjątkowo niebezpieczne i śmiertelne. Nazywa się Wymiarem Całkowitego Zniszczenia. Może stworzyć portal tak mały jak łeb od szpilki albo potężny jak kontynent, który niczym czarna dziura pochłonie wszystko, co znajdzie się w jego zasięgu. Gdy tylko zaklęcie wygaśnie, wszystko to, co znalazło się w środku, zostanie permanentnie unicestwione. Nawet dusze obrócą się w nicość. – Sama myśl sprawiła, że Blitzo prawie narobił w spodnie. – Wyobraź sobie całe miasta urodzonych tu demonów i grzeszników, gnijących niczym brud, którym przecież są. Miasto Chochlików, Kolonia Kanibali, Kurwisko, Nowe Detroit, Dis***, wszystkie tereny zajęte przez piekielne ogary. Miejsca, w których bytują chochliki, gobliny, nietoperze, nisko urodzone ogary, porażki, demonoidy, diabły i grzesznicy, wszyscy marnujący czas na bycie kurwami, złodziejami, żebrakami i przestępcami. Rozmnażają się jak szczury i są powodem przeludnienia Piekła. Co by było, gdyby wszyscy zostali wymordowani? Odeszli? Piekło nie tylko stałoby się lepsze, ale też puste – bez tych wszystkich szumowin. A jeśli populacja zostanie wyeliminowana do poziomu, który zaakceptuje Niebo…

– … Dni Oczyszczenia się skończą… będziemy… bohaterami! – W sukowatym głosie pobrzmiewał entuzjazm. – To, co robimy… jest z korzyścią dla Piekła!

Korzyścią? Poprzez ludobójstwo? Miał oglądać, jak cała jego populacja znika bez jakiegokolwiek śladu? Zobaczyć jak Loona, jego córka, kończy swoje istnienie, nim w ogóle zdążyła zaznać życia? Bez znalezienia własnego szczęścia? Pozwolić by Millie i Moxxie – najbliżsi przyjaciele, jakich dano mu w tym świecie – zostali unicestwieni tylko dlatego, że się narodzili? Zwłaszcza ze świadomością, że ta dwójka nade wszystko pragnęła stworzyć rodzinę? Blitzo był egoistycznym dupkiem, nigdy tego nie ukrywał, ale nie uważał się za pozbawionego serca potwora, obojętnego na los tych, których miał wokół siebie.

Loona była jego córką i skarbem, który pokochał od pierwszego wejrzenia. Kimś, kto uratował go przed nim samym, kiedy najbardziej tego potrzebował. Spaliłby cały świat, gdyby tylko w ten sposób mógł ją ocalić i uszczęśliwić – niezależnie od konsekwencji.

Moxxie mimo wszystko pozostawał dla Blitzo najbliższym przyjacielem. Choć igrał z jego nerwami i na każdym kroku stroił sobie żarty, gdzieś w głębi szanował zasady moralne, którymi kierował się chochlik. No i ufał mu, nawet jeśli zwykle tego nie okazywał.

Millie była mu wierna, bo wyciągnął ją z dołka. Dał jej powód do życia, a przy okazji doprowadził do tego, że znalazła miłość życia. Nigdy nie przestała wierzyć w Blitzo, a świadomość, że ktoś pokładał w nim taką nadzieję, sprawiała, że robiło mu się cieplej na sercu.

Byli dla niego kimś więcej niż tylko współpracownikami. Tworzyli rodzinę.

Zawsze należy walczyć o rodzinę.

Nie, nie mógł pozwolić, by te chore, pokręcone skurwysyny dorwały księgę.

– Więc nie będziesz miał nic przeciwko, jeśli osobiście zajmę się naszym przyjacielem? Zwłaszcza że jest przytomny?

Oczy Blitzo rozszerzyły się. Zaklął, ale zanim zdążył cokolwiek zrobić, poczuł, że robi się bardzo senny i ponownie zamknął oczy.

_________________

*Akira Kurosawa – japoński reżyser, scenarzysta i producent filmowy.
**Kris Kringle – jeden ze sposobów na określenie Świętego Mikołaja.
***Dis – miasto w „Nie boskiej komedii” Dantego, obejmujące od szóstego do dziewiątego kręgu piekielnego.