EVENT HALLOWEENOWY- PRACE PISARSKIE

 

Autor obrazka: Usterka

KLIK <- Prace rysunkowe

NA WSTĘPIE CHCIAŁYBYŚMY BARDZO PODZIĘKOWAĆ WSZYSTKIM TYM, KTÓRYM UDAŁO ZNALEŹĆ SIĘ WOLNĄ CHWILĘ I WZIĘLI UDZIAŁ W EVENCIE <3

Z racji ilości nadesłanych prac- postanowiłyśmy podzielić Wasze prace na część rysunkową i pisarską. Bez zbędnego przedłużania zapraszamy do przeczytania:

KIEŁBIEWEŁBIE

Klątwa

Hen hen daleko, za górą, za rzeką 

Stał zamek wysoki, chmur sięgający

 W zamku żył człowiek, nie król i nie książę

 Lecz lord, swych poddanych rugający

 Za bałagan, nieład i nieporządek

 Gdyż nasz Lord, choć nieduży

 Lubował się w porządku

 I gniewnie oczy swe mrużył

 Gdy coś nie stało w równym rządku

 Miał on też problem niemały, sen odbierający

 pałał nienawiścią do bajek,

 oraz istot w bajkach mieszkających.

 Aby tego było mało, dodać jeszcze muszę,

 że ambitną był bestią, i cierpiał katusze

 Braku królewskiej korony

 Na swej idealnej skroni

 Choć wiedział, że aby ją zdobyć

 Kropli potu nie uroni

 Uknuł więc plan nikczemny,

 By pozbyć się swych wrogów

 kazał płacić za głowy elfów,

 krasnali i tych co w bajkach mają korzenie

 by uwolnić od nich swe ziemie

 Potem królewnę poślubi,

 co ją smok w zamku strzeże,

 Nie bacząc na to, czy ta go polubi

 I rządzić będzie latami

 Z od krwi brudnymi rękami

 Tak tak, mój drogi lordzie

 mała, podła gadzino

 wiedź, że tu twój horror się zaczyna

 Jam jest dwój więzień

 Świadek bólu i cierpień

 utopiony w mleku goryczy

 Bez nóg w torturach wyrwanych

 Opętany dziś krzyczę z rozpaczy

 Idź do piekła! Prześladowco niewinnych

 Tyś nam prawa odebrał, tyś zapędził do lasów

 Teraz słuchaj, bo bliski kres twych czasów

 Jam istota magiczna,

 Z mąki, wody i cudów

 Z mocy, która przedwieczna

 Zsyłam klątwę na ciebie i na twych zbirów:

 Obyś był żywcem pożarty

 Przez bestię na strzępy rozdawcy

 Oby żuła cię długo, powoli gryząc twe kości

 obyś czuł ból nim pochłonie cię otchłań nicości

 Dnia tego samego Lorda Smoczyca pożarła

 Żuła go długo, boleśnie

 Po czym usta łapą wytarła

 Morał - zostawcie cudze baśnie

 Pokraki małe, nikczemne

 Jeśli wam życie miłe

 bo skutki będą brzemienne. 

ANONIMOWY- WOJOWNICZE ŻÓŁWIE NINJA (2003)

Jak szybko życie może zmienić się o 180˚? I czemu to zawsze dzieje się tak nagle. W jednej chwili zaczynasz dorosłe życie i stoją przed tobą drzwi to karier naukowca, a w drugiej walczysz o życie. April O’Neil ukończyła studia na dobrej uczelni i jej CV zostało zauważone przez firmę Stocktronic Industries, na której czele stał słynny naukowiec Dr. Baxter Stockman. Po rozpoczęciu w niej kariery jej pomysły zostały szybko zauważone i docenione przez założyciela, szukającego asystenta wśród młodych, dociekliwych umysłów pracujących w jego firmie. Dr. Baxter Stockman szybko odkrył jej potencjał i ambicje, więc zaproponował jej awans na swoją asystentkę. Kobieta była w niebie, mogąc pomagać przy jego najnowszym projekcie ,,lepszej pułapki na myszy” zwanym Gryzonity. Jedyny problem był taki, że żaden znajomy nie chciał jej uwierzyć, że tak wybitny człowiek przyjął ją pod swoje skrzydła. April jednak nie mogła odpowiadać na pytania znajomych czym się zajmują, gdyż cały projekt był objęty tajemnicą. Nie można było ryzykować, że ktoś ukradnie patent. Starała się więc puszczać żarty znajomych między uszy i pracowała z zapałem nad projektem. W końcu po miesiącach symulacji i testów prototypy były gotowe. Szczęki z hartowanej stali były w stanie przegryźć się przez niemal wszystko. Żaden szczur nie miał szans się schować lub uciec. W przypadku ucieczki przez dziurę w ścianie robot potrafił się przez nią przegryźć, by dopaść cel. Gryzonity posiadały również specjalny zbiornik na pogryzione fragmenty, świetne rozwiązanie do użytku domowego. W końcu nikt nie chciałby mieć pobrudzonego dywanu. W przypadku użytku domowego można było również zablokować opcję wgryzania się w ściany, nikt by sobie tego nie życzył. Pozostał jeszcze jeden test, by wyłapać drobne błędy w oprogramowaniu przed wypuszczeniem robotów na rynek, lecz można już było pokazać projekt światu. Konferencja prasowa, na której Doktor miał ogłosić swój wynalazek światu, była już zaplanowana od tygodnia, a panna O’Neil miała towarzyszyć mu przy pokazie. Słowa nie potrafiły wyrazić jej radości. Miałą tylko 23 lata i już pokaże się światu. Lepszego startu kariery nie mogła sobie wymarzyć. Stała trzymając karton ze szczurami koło labiryntu, do którego miała je wpuścić na sygnał prezesa. Zadanie nie było zbyt ambitne, ale to nie miało znaczenia. Wystarczyło, że Dr. Stockman nazwał ją swoją asystentką i podał jej nazwisko, by znajomi jej w końcu uwierzyli. Wpuszczone do labiryntu szczury szybko się rozbiegły, Po chwili naukowiec położył przed wejściem do labiryntu gryzonita, a ten od razu ruszył na łowy. Czujniki na podczerwień działały idealnie i robot automatycznie ruszył w stronę źródła ciepła dawanego przez szczury. Nie przegryzł się jednak przez ścianę, lecz zaczęły szukać przejścia. Po chwili robot znalazł je i spotkał tam jednego ze szczurów. Zdziwiony zwierzak stanął jak wyryty i ten krótki moment wystarczył, by gryzonit odgryzł mu głowę. Ciało zwierzaka chwilę się miotało w konwulsjach rozmazując krew na podłodze. Całe szczęście, że testy przeprowadzali na płytkach. W tym momencie pobliskie gryzonie zaczęły gwałtownie piszczeć i uciekać. Robot jednak był szybszy i po chwili zagonił kilka szczurów w kozi róg. Złapał jednego ze zwierzaków w całości i pozbył się go z dźwiękiem metalicznego szczękania, łamania gości i głośnego pisku. Podobnie skończyła cała reszta zwierząt, ku uciesze widowni. Dobrze, że rozdrobnione ciało zajmuje mniej miejsca, jeszcze dwa szczury i pojemnik gryzonia na odpady zapewne by się zapchał. Konferencja przebiegła bardzo pomyślnie, a potencjalni klienci byli zachwyceni. W końcu w dużych miastach szczury to odwieczny problem. W międzyczasie pierwsza liczniejsza partia prototypów gryzoników była gotowa i można było przeprowadzić ostateczny test. Prezes osobiście otworzył wejście do kanałów i roboty prosto z hali ruszyły ku największemu zbiorowiskowi szczurów w mieście. Ten test miał przynieść wiele użytecznych informacji i pokazać jak roboty sprawują się w praktyce. April wraz z szefem zabrali się od razu do analizowania przesyłanych danych. Wszelkie błędy w oprogramowaniu musiały być jak najszybciej wychwycone i zmodyfikowane. Jeden Gryzonit przewrócił się z jakiegoś powodu i nie mógł wstać, inny nie wyczuł końca terenu i spadł do ścieków. Wiele egzemplarzy po odblokowaniu opcji gryzienia nie szukało przejścia, tylko od razu je robiło. Dobrze, że nikt tam nie schodzi, bo trzeba by płacić odszkodowanie za niszczenie ścian w kanałach. Od pracy oderwało ją przypomnienie w telefonie, że za moment puszczą w telewizji materiał z konferencji. Przełączyła ekran na telewizor i ustawiła odpowiedni kanał. Po chwili zjawił się również Stockman stając za nią, również chcący zobaczyć materiał. -Tak się cieszę! – powiedziała zachwycona kobieta po obejrzeniu relacji. – Moi znajomi w końcu uwierzą, że pracuję z tym słynnym dr. Stockmanem – mówiąc to odwróciła się twarzą do naukowca. -Pochlebia mi Pani, a ja to lubię – odrzekł mężczyzna z nutą arogancji krzyżując ręce na piersi. W tym momencie komputer wydał sygnał dźwiękowy, więc April wróciła wzrokiem do ekranu. Na licznych monitorach widać było stan każdego jednego gryzonita po teście. Jednak w tych danych było coś niepokojącego. -Dziwne... – skomentowała kobieta. – Połowa prototypów gryzonitów nie transmituje nawet najmniejszego sygnału… Tak jakby zniknęły. -To na pewno tylko małe problemy z komputerem – odpowiedział pewnie naukowiec. -A jeśli z nimi jest coś nie tak? – ciągnęła nieustępliwie. – Spróbuję prześledzić wszystkie ich transmisje – nie zdążyła jednak dokończyć, gdyż szef chwycił ją mocno za bark wymuszając oderwanie głowy od monitora i nachylił się w jej stronę. -Nie ma takiej potrzeby, April. A teraz cię przepraszam, ale czekam na ważny telefon od potencjalnego inwestora – rzekł odchodząc szybko do swojego gabinetu. Cała ta sytuacja wydawała się bardzo niepokojąca. Podejrzane zniknięcie prototypów, stanowcze zamknięcie tematu przez Baxtera i wycofanie się, zanim zdążyła o cokolwiek zapytać. W zasadzie nie powinna się tym interesować, nie za to jej płacono, ale nie potrafiła tego tak zakończyć. Zostawiła swoją pracę i cicho podeszła do drzwi, za którymi zniknął jej pracodawca. Po paru minutach faktycznie usłyszała dźwięk komunikatora zza ściany. O dziwo doktor rozmawiał bez słuchawek i była w stanie usłyszeć strzępki z rozmowy. Tajemniczy mężczyzna stwierdził, że test gryzonitów był porażką, na co doktor oburzył się i odrzekł głośno ,,Przed następną fazą planu będą działały bez zarzutu!” co stanowczo skomentował tak zwany inwestor: ,,Jeśli nie dr. Stockman, to będzie z tobą źle.” Usłyszane słowa bardzo zaniepokoiły kobietę. O co tu chodzi? Czyżby Stockman miał jakiś dług u mafii? Wróciła jak najszybciej na swoje stanowisko, wolała, by nikt nie nakrył jej na podsłuchiwaniu. Usiadła i spróbowała zająć się pracą, chociaż jej koncentracja była minimalna. Cały czas zastanawiała się o jakim planie rozmawiali. Nie brzmiało to jak plan pozbycia się szczurów z miasta. Czas jej pracy się kończył, lecz nadal nie zrobiła wszystkiego co chciała. Siedziała więc dalej przed komputera, aż prezes nie opuścił swojego gabinetu. -Dobranoc April, nie pracuj do późna, nie chce płacić za nadgodziny – rzekł do niej idąc w stronę windy. -Dobranoc Doktorze – odrzekła kobieta odprowadzając go wzrokiem, aż nie zniknął za drzwiami. Gdy tylko upewniła się, że nie wróci, pobiegła prędko do jego gabinetu i zaczęła sprawdzać pliki. Wiedziała, że coś tu śmierdzi i musiała wiedzieć co. Po chwili odkryła, że w gabinecie znajduje się ukryta winda na drugą, zdecydowanie większą, chale produkcyjną. Produkt miał być sprzedawany na sztuki, a nie masowo, zresztą po co klientowi w domu więcej niż jeden? Nawet pojedyncza sztuka kosztowała sporo, więc taka armia nie miała racji bytu, a jednak była w piwnicach budynku firmy Stocktronic Industries. Po chwili wahania weszła do małej windy i pojechała na sam dół. Podróż klaustrofobiczną trzęsącą się windą nie należała do najprzyjemniejszych, ale to był najmniejszy problem w tym momencie. Po dłuższej chwili była na miejscu. Jej oczom ukazała się hala przystosowana do wytworzenia tysięcy egzemplarzy. Zdecydowanie ta ilość przekraczała zapotrzebowania miasta. Poszła w kierunku głównego komputera, by przyjrzeć się bliżej, nie zauważywszy, że zahaczyła o cichy alarm. Usiadła przy maszynie przeglądając pliki. Wszystkie jednak odnosiły się do problemu ze szczurami. -Problem ze szczurami, tak… Ale naprawdę o co chodzi…? – rzekła sama do siebie. -Już pani mówię – kobieta odwróciła się gwałtownie słysząc za sobą głos Stockmana. – Dzięki armii gryzonitów będę wpływowym i majętnym człowiekiem – mówiąc to kliknął na chowanym za plecami pilocie, szyba za kobietą zaczęła się cicho chować. Celowo mówił bardzo głośno, by cichy szmer szyby był nie do wychwycenia. - Ale… Pan już jest wpływowym i majętnym człowiekiem. – April nie rozumiała intencji mężczyzny. - Ależ Pani naiwna, będzie mi Pani brakowało – rzekł władczo szef. - Co? Chce Pan mnie zwolnić?! – przeraziła się kobieta. - Raczej… Pozbyć się Pani. Kobieta nie zdążyła nic powiedzieć, gdyż usłyszała za sobą niepokojący dźwięk. Był to manipulator z sali produkcyjnej sięgający po nią. W tym momencie zrozumiała sens słów naukowca. Wystartowała do biegu, chciała jak najszybciej opuścić ten budynek, lecz robotyczne ramię brutalnie chwyciło ją za plecy i rzuciło ją w stronę linii produkcyjnej rozrywając jej fartuch. Jęknęła z bólu wstając na chwiejnych nogach i zauważyła, że ciśnięcie nią o taśmę to była w tej chwili rzecz najprzyjemniejsza. W koło niej stała setka gryzonitów porozstawiana równo na taśmie produkcyjnej. Spojrzała przerażona na ich hartowane szczęki, które sama miesiącami moryfikowała, by były w stanie przegryźć wszystko. Potrafiły bez trudu przegryźć metrową warstwę betonu, ludzkie kości były dla nich niczym paluszki. Spojrzała na swojego byłego już szefa prosząc o litość. On jednak spojrzał na nią z wyższością. - Nie mogę pozwolić Pani żyć, widziała Pani o wiele za dużo. A ja, jestem człowiekiem przezornym. Mówiąc to wcisnął parę przycisków na klawiaturze komputera, a gryzonity w koło kobiety ruszyły na nią kłapiąc szczękami. April krzyknęła przerażona i zaczęła uciekać. Potrzebowała jakiejś broni, jakiejkolwiek. Zobaczyła gaśnicę i szybko ją chwyciła. - Nie podchodź! Bo oberwiesz! – zaczęła grozić najbliższemu robotowi. Ten jednak dalej nieustępliwie kroczył na nią, więc przycisnęła przycisk strzelając w niego chmurą proszku z gaśnicy. Niestety, na robocie nie zrobiło to żadnego wrażenia i pod osłoną rozpylonego pyłu rzucił się na nogę swojej ofiary. Kobieta odruchowo uderzyła napastnika gaśnicą, wgniatając pierwszemu robotowi czaszkę. Był to niezły początek. Jednak miała przed sobą jeszcze z setkę. Uderzyła kolejnego robota, lecz na tego to nie poskutkowało. Robot złapał gaśnicę w szczęki i rozgryzł butlę bez problemu. Szarpała się chwilę z robotem chcą odzyskać swoją broń, lecz bezskutecznie. Korzystając z okazji inny robot spróbował ugryźć ją w nogę. April natychmiastowo odpuściła walkę i cofnęła się. Niestety o ułamek sekundy za późno. Maszyna porwała jej lewą nogawkę i zostawiła bolesny ślad na jej nodze. Straciwszy swoją broń, kobieta ruszyła w bliżej nieokreślonym kierunku. Przez adrenalinę nie czuła bólu. Nie czuła nic, poza tym, że musi uciekać, by się ratować. Gryzonik rozgryzł gaśnicę, a cała hala pokryła się pyłem. Zamontowanym kamerą termowizyjnym nie robiło to wrażenia, ona jednak musiała szukać wyjścia po omacku. W efekcie wpadła na ścianę, a raczej drzwi hangarowe. Bez chwili namysłu zaczęła na oślep szukać przycisku otwierającego je. Drzwi otworzyły się leniwie i a kobieta wystrzeliła przed siebie jak z procy. Jednak po dwóch krokach skończył jej się grunt pod nogami i wpadła w jakąś śmierdzącą ciecz. Rozejrzała się – drzwi prowadziły do kanałów, a ona wylądowała właśnie twarzą w ściekach. Z deszczu pod rynnę. Co gorsza dalej słyszała za sobą metaliczne kroki, więc wstała szybko i pobiegła przed siebie. Przez smród kanałów ledwo oddychała, a bieganie z kostkami w gęstej wodzie nie było najłatwiejsze, jednak dźwięk kłapania gryzonitów za plecami był dostateczną motywacja, by się nie zatrzymywać. Po chwili zgubiła się w labiryncie korytarzy i słyszała zewsząd dźwięk metalowych szczęk. Najwidoczniej roboty się rozdzielił w poszukiwaniach swojej ofiary. Biegła z każdym krokiem mając coraz mniej tchu i potykając się, motywowana, że dźwięk kroków zostawiła gdzieś za sobą. Możliwe, że jakieś szczury z kanałów odciągnęły je od niej. Spojrzała za siebie upewniwszy się, że nie widzi już ich świateł i wtedy usłyszała dźwięk metalu przed sobą. Usiłowała zahamować, lecz grunt jej nie sprzyjał. Poślizgnęła się na jakimś szlamie którego pochodzenia wolała nie znać i upadła chroniąc się rękoma przed lądowaniem na twarzy. Szybko zaczęła się podnosić, lecz ta krótka chwila wystarczyła, by gryzonit chwycił ją za prawy nadgarstek. Krzyknęła z bólu i złapała go drugą ręką za głową chcą, by ją puścił. Faktycznie, gryzonit się od niej odczepił, jednak razem z jej dłonią. Złapała się za przedramię by zmniejszyć krwawienie i zawróciła. Grupa gryzonitów zajęła się pacyfikacją jej dłoni, więc miała chwilę. Niestety szybko trafiła na grupę robotów, przed którą wcześniej uciekała. Nie myśląc długo skręciła w jakąś odnogę kanałów i ujrzała, że to był ślepy zaułek. Przewróciła się czując, jak traci wszystkie siły. Próbowała się podnieść, odruchowo używając prawej ręki. Opierając się na niej poczuła nową falę bólu i przypomniała sobie, wcześniejszą ranę. Sytuacja była beznadziejna. Okręciła się szybko na plecy i cofała się przed gryzonitami nie wstając na nogi. Nie była w stanie już więcej uciekać, walczyć również nie mogła. Oparła się plecami o zabite deskami przejście i spojrzała na swoich oprawców. Przypomniała jej się legenda o frankensteinie i naukowcu zabitym przez to, co stworzył. Jeden z robotów chciał ją chwycić za prawą nogę. W odpowiedzi usiłowała go kopnąć, jednak bez problemu została chwycona ostrymi szczękami za stopę. Poczuła jak zęby wgryzają się coraz mocniej łamiąc jej paliczki i rozrywając tkankę. Przy poprzednich ciosach myśli zajmowała jej ucieczka, teraz nie miała już nic. Krzyknęła z bólu zadzierając sobie gardło. Nadal cicho liczyła, że może jednak ktoś się zjawi i jej pomoże. Po chwili nie miał już stopy, a obraz przed oczami zaczął się jej rozmywać na skutek upuszczonej z niej krwi. Ostatnie co zobaczyła przed utratą przytomności to metaliczne szczęki, nad którymi znajdowała się żółta lampka robota i cztery czarne oddalone cienie, które wyglądały jakby przyszły zabrać jej duszę.