Undertale: Wpadka na Imprezie i inne wstydliwe anegdoty - Wpadka w trakcie choroby [The Party Incident and Other Embarrassing Anecdotes - The Sick Day Incident ] - tłumaczenie PL

Autor obrazka: artanddetermination

Notka od tłumacza: Opowiadanie Sans x Ty. Opowiadanie dostosowane pod kobiecego czytelnika. Akcja ma miejsce zaraz po pacyfistycznym zakończeniu gry. Potwory egzystują sobie na ziemi, chodzą, robią swoje potworne rzeczy i ... No i jesteś Ty. Wcielasz się w studentkę sztuk pięknych. I z pewnych głupich okoliczności musisz udawać dziewczynę Sansa.

Autor: poubelle_squelette

Tłumaczenie: Yumi Mizuno

Oryginał: klik

SPIS TREŚCI 

Wpadka na imprezie

Pijacka wpadka z psem

Wpadka z pseudo-buziakiem

Wpadka spaghetti

Wpadka przy pozowaniu

Wpadka z lodami

Wpadka METTATONA // Punkt widzenia Sansa

Wpadka Grillbyego

Wpadka przy przytulaniu

Wpadka Undyne

Wpadka z pocałunkiem

Wpadka ze skradzioną bielizną

Wpadka przy kolacji

Wpadka w sklepie spożywczym

Wpadka METTATONA II

Wpadka przy anime  // Punkt widzenia Sansa

Wpadka w trakcie Halloween

Wpadka w galerii

Wpadka na wieczorze panieńskim

Wpadka w drodze

Wpadka na ślubie cz 1 // Punkt widzenia Sansa

Wpadka na ślubie cz 2

Wpadka Alphyne

Wpadka na randce

Wpadka w deszczowy dzień

Wpadka Papyrusa

Wpadka Mikołaja

Wpadka w śnieżny dzień

Wpadka w trakcie choroby (obecnie czytany)

Wpadka w święta

Wpadka w Boże Narodzenie

Wpadka w Sylwestra

Wpadka treningowa

Wpadka z koszmarami // Punkt widzenia Sansa

Wpadka Burgerpantsa
 Wpadka przy automacie z przekąskami
 Wpadka w sądzie
Wpadka u fotografa
Wpadka.. zaraz, co? [+18]
Wpadka w Walentynki
~Rozdziały od 41 i dalej~

Nikt nie czerpie radości z choroby, zwłaszcza kiedy łapie Cię zaraz przed egzaminami semestralnymi i końcem terminu na projekt, nad którym nie masz siły siedzieć. Głupi śnieg. Głupie zimno. Ledwo zauważałaś kota leżącego na Twoich stopach. Dobry kot. Przekręciłaś się aby wrócić do snu. 

Bzzzz Bzzzz

Leniwie sprawdziłaś telefon. Miałaś kilka wiadomości 

Paps: 8:46 | PRZYJACIÓŁKO!

Paps: 8:46 | POWINNAŚ BYĆ W PRACY RANO!

Paps: 8:46 | GDZIE JESTEŚ???? D:

Paps: 8:46 | (CZY TY I SANS ZNOWU SIĘ POKŁÓCILIŚCIE?)

Paps: 8:46 | OH. POWIEDZIAŁ ABY SIĘ O TO NIE PYTAĆ. 

Paps: 8:47 | I ŻE NIE JESTEŚCIE. 

Paps: 8:47 | ALE TO OZNACZA, ŻE ZNIKNĘŁAŚ BEZ POWODU! 

Ty: 8:47 | Przeziębiłam się, nic mi nie będzie. 

Rzuciłaś telefonem i zamknęłaś oczy mając nadzieję na sen. Niestety nic z tych rzeczy, chwilę później ktoś zaczął walić w Twoje frontowe drzwi. Ugh. Chwyciłaś za poduszkę i nakryłaś nią sobie głowę mając nadzieję, że to zagłuszy hałas, ale pukanie było tylko szybsze i głośniejsze. A potem udało. Dobrze. Może teraz będziesz miała trochę spokoju. Nie minęło nawet dziesięć minut drzemki, drzwi do Twojej sypialni się otworzyły. Podniosłaś się szybko, to błąd, zakręciło Ci się w głowie. Chwyciłaś za poduszkę. 

-uh, cześć.. 

-...Sans? - Śnisz? 

-heh, zamierzasz wyzwać mnie na pojedynek na poduszki, co?

-Nienawidzę cię – położyłaś się i zakasłałaś – Ngh, co tutaj robisz? 

-uh, papyrus... - i w tym momencie zadzwonił Twój telefon, podniosłaś go. 

-Papyrus... 

-RAJUŚKU, BRZMISZ STRASZNIE – gdyby to był ktoś inny prawdopodobnie właśnie byś na niego się darła, zamiast tego chrząknęłaś. 

-Dlaczego dzwonisz i co robi Sans w mojej sypialni? 

-ABY POMÓC CI W CZASIE KIEDY TEGO POTRZEBUJESZ! MIŁOŚĆ JEST POTRZEBNA W TYM, ABY POCZUĆ SIĘ LEPIEJ. SANS PRZYNIÓSŁ SIATKĘ PEŁNĄ LECZNICZYCH TABLETEK, TAK? - popatrzyłaś na niego, który faktycznie trzymał w ręku papierową torbę. Wiedziałaś, że są tam różne lekarstwa i makaron. Warknęłaś. 

-Tak, przyniósł i to nie tak, że nie doceniam czy coś – zakasłałaś – Ah, ugh, racja, To nie tak że nie podoba mi się wasza troska ale nic mi nie jest. To nie pierwszy raz jak choruję na przeziębienie. I serio, trzeba mi tylko snu. Nie musieliście. 

-NONSENS! JAK MIELIBYŚMY SIĘ NAZYWAĆ TWOIMI PRZYJACIÓŁMI GDYBYŚMY NIE POMOGLI W CHWILI TWOJEJ NAJWIĘKSZEJ BOLEŚCI? JA NIESTETY DZISIAJ MAM PRACĘ, ALE ZROBIŁEM DLA CIEBIE NAJBARDZIEJ NIESAMOWITĄ TORBĘ Z RZECZAMI DO OPIEKI NA ŚWIECIE! 

-A Sans jest tutaj bo...?

-BO KTOŚ MUSI MIEĆ NA CIEBIE OKO – pauza – NO I NIE OTWIERAŁAŚ DRZWI, WIĘC ON MÓGŁ SIĘ TELEPORTOWAĆ DO ŚRODKA, MOGĘ Z NIM POROZMAWIAĆ? - odstawiłaś telefon, Sans właśnie głaskał Twojego kota, podałaś mu komórkę i położyłaś się. Nie tak planowałaś sobie dzisiejszy dzień. Ugh, czułaś się słabo i okropnie. Wytarłaś nos w chusteczkę i rzuciłaś nią do przepełnionego kosza obok łóżka. Sans skończył rozmowę i oddał Ci aparat. Popatrzył na Ciebie niepewnie. 

-... wyglądasz okropnie. 

-Dziękuję, doceniam szczerość. 

-wybacz

-Hmm – przekręciłaś się tak, aby na niego nie patrzeć – Skoro już masz tutaj siedzieć to sprawdzaj co jakiś czas czy nie zakrztusiłam się własną flegmą i nie umarłam, dobra? 

-a coś innego mogę dla ciebie zrobić? 

-Mmmn – skoro już się oferuje – Zrobisz mi herbaty? 

-dobrze – zamknęłaś oczy. Słyszałaś, jak Sans szura kapciami idąc do kuchni. Rozpoznałaś stuk kubka o blat. To słodkie ze strony jego i Papyrusa, że przyszli się Tobą zająć. Uśmiechnęłaś się. Obudził Cię chwilę później potrząsając za ramię. - masz – podstawił Ci kubek pełen herbaty. Wstałaś i z wdzięcznością go wzięłaś. Upiłaś łyk, a potem wyplułaś. 

-Jezu Chryste, Sans! Co to jest?! Benzyna?! - czułaś jak napój niemiło drażnił Cię w gardło. Chciało Ci się wymiotować. - Kiedy mówiłam, herbata chodziło mi o coś... jak Minutka? 

-to potworza herbata ma w sobie wiele leczniczej magii – mrugnął do Ciebie. 

-Nawet jeżeli to święcona woda, to ja tego nie piję, wolę cierpieć – skrzywiłaś się i oddałaś mu kubek – Łaski bez, doceniam, że próbowałeś. - Sans wpatrywał się w napar przez chwilę, potem odłożył go na stolik przy łóżku, jakbyś miała to wypić później. 

Bzzzz Bzzzz

Paps: 9:28 | JAK SIĘ CZUJESZ?

Paps: 9:28 | CZY SANS OPIEKUJE SIĘ DOBRZE? 

Ty: 9:29 | Dobrze, Pap. Tak, Sans zrobił mi herbatkę na gardło, dziękuję. 

Nie minęła nawet minuta po telefonie, jak zadzwonił. Popatrzyłaś na niższego brata który tylko wzruszył ramionami, odebrałaś. 

-Halo? 

-O MÓJ BOŻE – musiałaś na chwilę odstawić telefon od ucha. 

-C-co jest? Co się stało? 

-BOLI CIĘ GARDŁO I KASZLESZ.... SPRAWDZIŁEM LUDZKĄ STRONĘ MEDYCZNĄ, MYŚLĘ ŻE MOŻESZ MIEĆ ZAPALENIE KRTANI ALBO MIGDAŁKÓW ALBO ZŁAPAŁAŚ JAKIEGOŚ WSCHODNIEGO WIRUSA, MOŻE SANS POWINIEN ZABRAĆ CIĘ DO SZPITALA? 

-...Papyrus, czy ty siedzisz na google? 

-TAK, WYGLĄDA NA RZETELNE ŹRÓDŁO INFORMACJI NA TEMAT LUDZKICH CHORÓB – zaśmiałaś się 

-Zaufaj mi, nic mi nie jest. Potrzebuję tylko trochę snu, doba? - rozłączyłaś się kładąc telefon na stolik. Popatrzyłaś na Sansa – Nie musisz tutaj siedzieć, ale żarcie jest w lodówce i wiesz gdzie mam mikrofalę... Ja idę spać. 

-dobra – wyszedł z pokoju. Po chwili usnęłaś. Kiedy się obudziłaś obok łóżka czekała na Ciebie szklanka wody, podniosłaś się i wypiłaś połowę pozwalając, aby chłodna ciecz przepłynęła po Twoim gardle. Było też tam kilka tabletek, Sans musiał je zostawić. Przełknęłaś je. Ała. Twoje mięśnie nie były zbyt szczęśliwe. Warknęłaś wychodząc powoli z łóżka. Powoli opuściłaś pokój, na kanapie leżał Sans i oglądał jakieś stare kreskówki. 

-Jak długo spałam? - podeszłaś do niego. 

-około godziny -warknęłaś. Nie czułaś się lepiej, a lekarstwa jakie połknęłaś nie zaczną działać w ciągu kilku minut. 

-Tylko tyle? - mruknęłaś siadając na końcu kanapy u nóg potwora. Zaczęłaś drżeć, chwyciłaś za koc i owinęłaś się nim. Próbowałaś się skupić na telewizji ale dreszcze Ci nie pozwalały. 

-jak się masz, bardzo się trzęsiesz. 

-Mam dreszcze, przez przeziębienie. To nic niezwykłego. 

-trzęsą ci się kosteczki? - szturchnął Cię nogą. 

-Okicham cię. - nim zdążył odpowiedzieć, odezwał się jego telefon. Przeczytał wiadomość i zaśmiał się, odpowiedział. Telefon znowu zawibrował, Sans zerknął na Ciebie. 

-paps się pyta czy masz kryptokoki albo boreliozę 

-To przeziębienie – klik, klik, odpisał. Po wysłaniu wiadomości popatrzył na telewizor. Też chciałaś oglądać, ale nie mogłaś przestać się trząść. - Nie znasz się na magii ognia czy czymś? 

-ehhh – wzruszył ramionami 

-Łał, jesteś bezużyteczny 

-głupol 

-Saaaaans – jęknęłaś – Bądź poważny, zamarzam! - wciągnął głębiej powietrze. 

-naprawdę?

-Nie, ale byłabym wdzięczna jakbyś zagrzał te koce. 

-heh, to tak nie działa – zaśmiał się. 

-Jakie więc są korzyści z posiadania magicznego potworzego przyjaciela kiedy jest się chorym? - okryłaś się bardziej. Nie jesteś tego pewna, ale chyba wywrócił oczami. Ale i tak było miło, powoli zamykałaś oczy próbując usnąć. Kanapa była miękka. 

-...chodź tutaj. 

-Hmm? - popatrzyłaś na niego podnosząc powieki. Sans siedział teraz obok podłokietnika. 

-choć tutaj – wskazał na siebie. Zmarszczyłaś brwi wyraźnie zmiesza, ale przysunęłaś się do niego. Otoczył cię rękami i ... zaraz co?! CO?! Przytulił do siebie pozwalając, abyś oparła głowę o jego pierś... jeszcze raz... co?! Nim zdążyłaś zareagować poczułaś coś dziwnego, jakby to był sen. - nie myśl za bardzo – i poczułaś, jak robi się dookoła Ciebie ciepło. Słyszałaś delikatne brzęczenie w uchu. Jesteście blisko, prawda? Może nawet za blisko? Zamknęłaś oczy starając się nie patrzeć na niego. Zdecydowanie jesteście za blisko. Twoje serce waliło jak dzwon, strasznie się rumieniłaś... ale zrobiło Ci się lepiej, senniej, nie miałaś siły walczyć z tym uczuciem. - minęło trochę czasu od kiedy ostatni raz to robiłem – przyznał – ostatnio to chyba kiedy paps zachorował. 

-Mmm miło, co jeszcze zrobiłeś? 

-zmusiłem go do wypicia herbaty. 

-Zapomnij – mruknęłaś. Po chwili leżenia zapytał się. 

-co ludzie robią aby poczuć się lepiej? 

-Biorą leki, piją wodę, śpią, jedzą jeżeli trzeba, zazwyczaj zupę – mruczałaś – biorą prysznic albo kąpiel – ziew – coś takiego – wtuliłaś się w jego ramię. 

-bolą cię ramiona?

-mięśnie 

-tak się dzieje kiedy jesteś chora? 

-Myhym, czasami. - Powoli podniósł dłoń i zaczął palcami robić okręgi na Twoich ramionach. Czułaś rozlewające się ciepło, rozluźniające ciało. - Powinieneś zostać masażystą. 

-jestem pewien, że szukają kościotrupa do pracy nad mięśniami – zaśmiał się cicho 

-Mmmm ich strata 

-twierdzisz więc, że mam magiczny dotyk? - Nic nie powiedziałaś, bo usnęłaś. Następnym razem jak się obudziłaś w salonie było już ciemno, słońce dawno temu zaszło. Zauważyłaś, że nadal leżysz na piersi Sansa. Cicho chrapał trzymając Cię za plecy. Pociągnęłaś nosem. To nie sen. To nie sen. To nie sen. Delikatnie to dotknęłaś, ale nie ruszył się. Leżałaś więc wtulając się w niego. Pod bluzą czując krawędzie jego żeber. Hmmm. Nigdy wcześniej o tym nie myślałaś, ale jak na kościotrupa to jest całkiem wygodny. Delikatnie przejechałaś palcami po jego żebrach zastanawiając się, czy ma łaskotki tak jak ludzie. Wtedy zdałaś sobie sprawę z tego co robisz. Wzięłaś głębszy oddech. Właśnie przekroczyłaś za wiele linii. Cofnęłaś rękę i podniosłaś się wbiegając do łazienki. Zamknęłaś za sobą drzwi biorąc kilka głębszych wdechów. Głowa Cię bolała. Byłaś zmęczona. Ale musiałaś się umyć. Miła, długa kąpiel pomoże Ci zapomnieć co się właśnie stało. On przecież nie lubi jak ludzie go dotykają. Trudno Ci uwierzyć w to co zrobiłaś... znowu. I w dodatku jak spał! Odkręciłaś kurki, drżąc przez dreszcze i niepewność. Nic się nie stało, mówiłaś do siebie, przecież o niczym nie wie.

-LUDZIU! - Uh... 

-Papyrus? 

-WSZYSTKO DOBRZE? WYMIOTUJESZ? MOGĘ WEJŚĆ I POTRZYMAĆ CI WŁOSY. DRZWI SĄ ZAMKNIĘTE I TO MNIE NIEPOKOI. 

-N-nie dziękuję – skrzyknęłaś – Nic mi nie jest! 

-SANS WSPOMNIAŁ, ŻE TWOJE CIAŁO DRŻAŁO, STRACIŁAŚ TEŻ APETYT? POCIŁAŚ SIĘ? TO ZAPALENIE OPŁUCNEJ? JEŻELI TAK TO BARDZO, BARDZO POWAŻNA CHOROBA 

-Czy ty sprawdzałeś symptomy cały dzień na google? - krzyknęłaś.

-...MOŻE – pogładziłaś się po skroni. Dobra. 

-Paps, jeżeli wpiszesz wszystkie moje symptomy... co ci wyskoczy? 

-...GRYPA – pauza – PRZEPRASZAM, NIGDY NIE OPIEKOWAŁEM SIĘ WCZEŚNIEJ CHORYM CZŁOWIEKIEM. TORIEL I KRÓL ASGORE ZAWSZE DBALI O FRISK KIEDY CHOROWAŁ, NO I NIE POZWOLILI GO ODWIEDZAĆ. ALPHYS MÓWIŁA, ŻE NIEKTÓRE SYMPTOMY ZIGNOROWANE MOGĄ SPOWODOWAĆ WIĘKSZĄ CHOROBĘ A JA NIE CHCIAŁBYM STRACIĆ MOJEJ WSPANIAŁEJ PRZYJACIÓŁKI. - Oh. Łał. 

-Nie stracisz mnie, Pap. To tylko przeziębienie – powtórzyłaś – Ludzie często na to chorują o tej porze roku. Zazwyczaj trwa trzy do czterech dni. Więc się nie martw. To nic poważnego. 

-NAPRAWDĘ? PONIEWAŻ SIEDZISZ W ŁAZIENCE OD DAWNA 

-Kąpię się. 

-OH – pauza – POWINIENEM SOBIE IŚĆ? - westchnęłaś

-I tak zaraz wychodzę.

-DOBRZE, ZOSTAŃ Z BĄBELKAMI, POMOGĘ SANSOWI W KUCHNI. A POTEM POCZYTAM CI MOJĄ ULUBIONĄ BAJKĘ DO PODUSZKI. - ... pomoże Sansowi w...?

-Papyrus! - krzyknęłaś – Jak to pomożesz Sansowi w kuchni? - Cisza. - Papyrus? - Skończyłaś się myć i owinęłaś ręcznikiem. Przebrałaś w piżamy i wyszłaś. Natychmiast zaatakował Cię Papyrus owijając szczelnie kocem. 

-OGRZEJĘ CIĘ. NIE MA NIC LEPSZEGO NIŻ CIEPŁY KOC – ścisnął Cię. 

-Co Sans robi w kuchni? 

-RÓŻNE RZECZY, CHODŹ, POCZYTAM CI – powiedział szybko wpychając Cię do sypialni, było w niej czysto, zero chusteczek, zero zapachu gorączki. Musiał posprzątać i wywietrzyć jak się myłaś. - CZAS NA BAJKĘ! - Przesunęłaś się tak, aby mógł obok ciebie się położyć i pokazać obrazki w książce. Kot usiadł na jego kolanach i zaczął mruczeć. Wtuliłaś się w poduszki. Było miło – PUCHATY KRÓLICZEK WSKOCZYŁ DO NORKI 

-Fajna historia. 

-WIEM, UMIEM DOBRAĆ ODPOWIEDNIĄ BAJKĘ 

-Co bym zrobiła bez ciebie? 

-NIE WIEM, PODEJRZEWAM, ŻE WYZDROWIAŁABYŚ JAK INNI KTÓRYMI NIKT SIĘ NIE OPIEKUJE – otworzył książkę, właśnie zamierzał zacząć czytać, kiedy drzwi do sypialni się otworzyły. 

-cześć, chyba nie zaczynasz beze mnie, co? 

-Jesteś w samą porę. - Wsunął się z ciastem podzielonym na kawałki i trzema widelcami. Usiadł na końcu Twojego łóżka. 

-jedz – podał Ci talerzyk. 

-Smakuje jak herbata? - zapytałaś podejrzliwie ale i tak wzięłaś. 

-nie, posmakuje ci – to było jagodowe ciasto. Nie wiesz skąd wytrzasnął jagody, pewnie jakieś z Podziemia, bo były żółte i słodkie. Papyrus przyglądał się jak jesz, zwracając uwagę na Twoje usta i co chwilę wycierając policzek jak się ubrudziłaś. Potem zaczęli Ci czytać, przerobiłaś z nimi chyba całą historię o tym jak to Puchaty Królik wskoczył do norki, ale i tak nie chciało ci się spać. 

-CZUJESZ SIĘ JUŻ LEPIEJ? -przytaknęłaś – NYEH-HEH-HEH! WIEDZIAŁEM! - zaśmiał się schodząc z łóżka – DOBREJ NOCY PRZYJACIÓŁKĄ, JESTEM PEWIEN ŻE SZYBKO DOJDZIESZ DO SIEBIE – przystawił zęby do Twojego czoła – MWAH! 

-nom, zdrowiej – również zszedł. 

-ZARAZ, SANS, A ZROBIŁEŚ TO? - niższy szkielet zerknął na Ciebie, dostrzegłaś niewielki niebieski rumieniec na jego kościach policzkowych. No teraz jesteś ciekawa. 

-...nie.

-DLACZEGO?

-to krępujące

-ALE ZAWSZE MI TO ROBIŁEŚ KIEDY CHOROWAŁEM.

-tak ale... 

-NIE MARTW SIĘ NACZYNIAMI – mówił biorąc talerze z jego dłoni – ZAJMĘ SIĘ TYM – mówiąc to wepchnął brata głębiej w pokój i zamknął drzwi. Cisza. 

-Uh, smaczne ciasto, dzięki. Sam je zrobiłeś? 

-nie – kopnął powietrze – od tori – wytarłaś nos. Sans nadal się nie ruszał, i nie zrobił tego, cokolwiek to było. 

-O czym właściwie mówił Papyrus? 

-to nie twoja sprawa – rzuciłaś w niego chusteczką – fuj, trzymaj swoje ludzkie zarazki z daleka ode mnie – wystawiłaś język

-A ty swoje ode mnie. Mogę złapać złe poczucie humoru. 

-chciałabyś – podszedł bliżej – to poważna choroba i myślę, że już ją masz – delikatnie stuknął Cię w policzek – no, masz objawy, nie oszukasz mistrza – Długa cisza, a potem.. - paps chce abym dla ciebie zaśpiewał. 

-Ty śpiewasz? 

-nie za często, tylko na specjalne okazje. 

-A, rozumiem, może kiedyś usłyszę. - Szurną kapciami 

-zamknij oczy – zrobiłaś tak. Czułaś jak siada na skraju i zaczyna cicho nucić melodię jakiej nie znałaś. Wypełniła ona cały pokój. Twoje serce zabiło mocniej. Była piękna, uspokajająca, jak cicha kołysanka. Próbowałaś walczyć ze snem, chciałaś usłyszeć więcej, ale własne oczy i zmęczenie zdradziły Cię. Nie doczekałaś końca. 

klik