Undertale: Wpadka na Imprezie i inne wstydliwe anegdoty - Wpadkaw sklepie spożywczym [The Party Incident and Other Embarrassing Anecdotes - The Grocery Store Incident ] - tłumaczenie PL]

Autor obrazka: artanddetermination

Notka od tłumacza: Opowiadanie Sans x Ty. Opowiadanie dostosowane pod kobiecego czytelnika. Akcja ma miejsce zaraz po pacyfistycznym zakończeniu gry. Potwory egzystują sobie na ziemi, chodzą, robią swoje potworne rzeczy i ... No i jesteś Ty. Wcielasz się w studentkę sztuk pięknych. I z pewnych głupich okoliczności musisz udawać dziewczynę Sansa.

Autor: poubelle_squelette

Tłumaczenie: Yumi Mizuno

Oryginał: klik

SPIS TREŚCI 

Wpadka na imprezie

Pijacka wpadka z psem

Wpadka z pseudo-buziakiem

Wpadka spaghetti

Wpadka przy pozowaniu

Wpadka z lodami

Wpadka METTATONA // Punkt widzenia Sansa

Wpadka Grillbyego

Wpadka przy przytulaniu

Wpadka Undyne

Wpadka z pocałunkiem

Wpadka ze skradzioną bielizną

Wpadka przy kolacji

Wpadka w sklepie spożywczym (obecnie czytany)

Wpadka METTATONA II

Wpadka przy anime  // Punkt widzenia Sansa

Wpadka w trakcie Halloween

Wpadka w galerii

Wpadka na wieczorze panieńskim

Wpadka w drodze

Wpadka na ślubie cz 1 // Punkt widzenia Sansa

Wpadka na ślubie cz 2

Wpadka Alphyne

Wpadka na randce

Wpadka w deszczowy dzień

Wpadka Papyrusa

Wpadka Mikołaja

Wpadka w śnieżny dzień

Wpadka w trakcie choroby

Wpadka w święta

Wpadka w Boże Narodzenie

Wpadka w Sylwestra

Wpadka treningowa

Wpadka z koszmarami // Punkt widzenia Sansa

Wpadka Burgerpantsa
 Wpadka przy automacie z przekąskami
 Wpadka w sądzie
Wpadka u fotografa
Wpadka.. zaraz, co? [+18]
Wpadka w Walentynki
~Rozdziały od 41 i dalej~

 

Zdałaś sobie sprawę, że nie jesteś w stanie udać się normalnie do sklepu aby nie zostać przez kogoś zatrzymaną. Czasami chcą zdjęcie, innym razem dziękują – tych uwielbiasz najbardziej, choć czasem budzi się Twoje poczucie winy. Jednak są też tacy, którzy zatrzymują tylko po to, aby na Ciebie nakrzyczeć. Nigdy nie wiesz jak się zachować, za bardzo boisz się aby się odszczeknąć. Życie wróciło bardziej lub mniej do porządku dziennego, więc udałaś się do sklepu spożywczego na zakupy, kiedy nagle zaczepiło Cię małe dziecko.

-Przepraszam? – pociągnęło za Twoją spódnicę. Zerknęłaś na nie odrywając wzrok od półki z zupami i uśmiechnęłaś się – Czy to ty jesteś kościo-panią?

-To ja – nie próbowałaś go poprawić. Chciałaś dalej przeglądać towar, mając nadzieję że rodzice malca są w pobliżu.

-Przeeepraszam? – znowu Cię pociągnęło – Dlaczego jesteś kościo-panią?

-Ponieważ umawiam się z kościo-panem.

-Oh.  – wsadziłaś kilka słoików do koszyka, lecz dzieciak nie puszczał Twojej koszulki. – A przeeeepraszam – znowu na niego popatrzyłaś – Moja mamusia powiedziała, że przez ludzi takich jak ty musi mnie trzymać przy sobie. To prawda?

-Oh…. Uh… Ja… nie wiem? – poczułaś się niezręcznie. Nie wiedziałaś o czym bachor mówił, dlatego pośpiesznie zaczęłaś szukać wzrokiem jakiegoś dorosłego. Chłopczyk mocniej zacisnął piąstkę na materiale – Czy .. uh… możesz… puścić? – chwyciłaś go za rękę starając się ją zabrać z ubrania. Westchnęłaś – Gdzie twoja mamusia?

-Kupuje órki – mogłaś tylko się domyślać, co ma na myśli. Chłopczyk pociągnął sukienkę.

-Co robisz, przestań! Tak nie można! – Zaczęłaś modlić się o to, aby jego matka wróciła.

-Ale mi się podoba! – pociągnął jeszcze bardziej.

-Ale to ubranie jest moje! – Ludzie zaczęli się na Ciebie gapić. Znowu zrobiłaś się czerwona jak burak starając się uspokoić bachora.

-Ale. Ja. Chcę. To. – W tej chwili chciałaś po prostu wyjść.

-Dzieciaku, puść! – starałaś się zabrzmieć poważnie, a jednocześnie nie unosić głosu aby nie wywołać większego zamieszania.

-NIEEEEEEE! – krzyknęło tarmosząc bardziej materiał sukienki – NIE CHCĘ!!!!!! – ryczał. Zaczął bić Cię wolną ręką. Jak wcześniej klienci byli tylko zainteresowani zbiegowiskiem, tak teraz stałaś się atrakcją numer jeden. Z trudem mogłaś unieść koszyk, bronić się przed jego małymi piąstkami i jeszcze trzymać sukienkę. No pięknie, teraz zaczął nawet kopać. Puściłaś ubranie chcąc go chwycić i uspokoić. Wyrwał się i popchnął Cię. Coś zaczęło się sypać. Natychmiast łzy bachora zniknęły, zamiast tego się śmiał – To śmieszne! Zróbmy to jeszcze raz! 

Rumieniłaś się jak wariatka, miałaś ochotę zapaść się w największą dziurę jaka istnieje. Właśnie leżysz w górze puszek cała oblana zupą. Jak do tego doszło? Wypadł Ci koszyk z rąk, mleko się rozgryzło na ziemię. Twoje warzywa i owoce poturlały się po podłodze. Wielki stos zupek w puszkach był coraz bliżej i bliżej aż w końcu pierdolnęłaś nim w twarz. Niszcząc przy nim misterną budowlę, kilka z nich się otworzyło i Ciebie oblało. Jednak to nie koniec tragedii. Z trwogą w oczach dostrzegłaś jak resztki wieży drżą i zaczynają spadać jedna po drugiej na twoją twarz. A potem ten charakterystyczny klik czyjejś komórki, właśnie zakończył nagrywanie. Serce biło Ci w uszach. Leżałaś w brei zrobionej z mleka, makaron na twarzy i rosół na ubraniu. Twoja kiecka do połowy obciągnięta obnażała jeden półdupek. Chęć uciszenia wrzeszczącego bachora odbiła się na Tobie, wszyscy byli skupieni na zamieszaniu. A wtedy… 

-Sprzątacz do regału dwanaście, powtarzam sprzątacz do regału dwanaście– pisnęłaś starając się podnieść tak szybko jak to możliwe, lecz tylko poślizgnęłaś się i upadłaś na podłogę. Teraz Twoje ubrania są mokre i zimne. Twoja twarz czerwona od rumieńców, we włosach masz kluchy. Czy może być gorzej?

-dlaczego nie jestem zaskoczony, że to ty?  - Ok., może być gorzej. Sans stał nad Tobą w ubraniu roboczym typowego sprzątacza, podpierał się o mop. Nie mogłaś podnieść twarzy aby spojrzeć mu w oczy. Pewnym jednak było, że rumienisz się nawet jeszcze bardziej. Typowe.

-Serio tutaj też pracujesz? – zapytałaś cicho bardziej siebie niż jego. Może faktycznie ma jeszcze jakieś pięćdziesiąt prac o jakich nie wiesz? Zastanawiałaś się jak wstać z podłogi, chciałaś uciec, ale wtedy ryzykowałaś że kiecka całkowicie spadnie i odsłoni Twoje matki, mogłaś też powoli iść, co oznaczało znoszenie uwagi innych znacznie dłużej. Ludzie nadal się gapili. Marzyłaś, aby podłoga się otworzyła i pożarła Cię żywcem.

-właściwie to byłem na przerwie – mruknął – masz paskudny nawyk zajmowania mi czasu – pochylił się na Tobą, popatrzył Ci w oczy a potem odwrócił się w stronę tłumu – koniec przedstawienia, nie ma tu nic do oglądania, nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem – kilka osób się zaśmiało, kilka wyglądało na zawiedzionych, ale wszyscy się rozeszli. Sans zaczął zmywać bałagan jaki się narobił, a ty nadal chciałaś umrzeć.

-chcesz usłyszeć kawał? – przytaknęłaś cicho nie patrząc na niego. Robiłaś co mogłaś aby naprawić sukienkę.

-puk puk

-Kto tam?

-czywiesz

-Czywiesz?

-czy wiesz jak ładnie teraz wyglądasz? – lekko podniosłaś głowę i uśmiechnęłaś się – chcesz usłyszeć kolejny?  - znowu przytaknęłaś. Klęknął by podnieść Twoją torbę, z pomidorami. – dlaczego pomidor się rumieni?

-Dlaczego?

-bo widział jak sałatka jest udekorowana – wsadził je do Twojego koszyka - jak się nazywa ósma żona kucharza?

-Jak?

-usmażona – mrugnął

-Wziąłeś pracę w sklepie spożywczym tylko po to aby opowiadać kawały o jedzeniu? – zapytałaś nieco się relaksując

-to jeden z powodów

-Sans

-co, nie lubisz moich sucharów?

-Sansssss

-to słowo jest jak miód na moje uszy których nie mam

-Sans!

-haha, uśmiechasz się.  – Większość bałaganu została już posprzątana. Sans podał Ci rękę, którą chwyciłaś i stanęłaś na równe nogi starając się ignorować melko i zupę cieknącą po Twoich nogach. Poprawiłaś sukienkę najlepiej Jasię dało. Sans popatrzył na bok i zaczął się śmiać.

-C-co?!

-nic – zakrył usta – mam kolejny kawał, ale ten ci się nie spodoba

-Jaki? – i tak zapytałaś

-ehh….eh…aha – teraz wyglądał na zawstydzonego – nie, mniejsza.

-Jaaaaaaaki? – warknęłaś – Dalej, możesz mi powiedzieć

-pomyślałem, tylko, że miękka klucha weszła ci w majtki szybciej niż ja – odwrócił głowę aby ukryć rumieniem. – wybacz, zły kawał, nie słuchaj

-Erm – poczułaś się niekomfortowo – Tak, cóż… sama tego chciałam, co nie? – pociągnęłaś stopą – Uh, mogę iść zapłacić za zakupy? Chciałam… wyjść.

-oh, tak, ok. – nie patrzył na Ciebie. Wcisnął na jakimś pilocie kilka przycisków, a potem zaczął zbierać Twoje warzywa.

-Więc uh Mettaton chce ekskluzywny wywiad z nami. Alphys uh… napisała do mnie o tym dzisiaj rano. Czy to będzie jaki… większy wywiad w jego studio? Mają być światła i muzyka  i całe to tałatajstwo. Myślę, że Undyne już udało się złapać tych co zniszczyli mój do. Ale on chce abyśmy … nie wiem… powiedzieli im o tym? Nie do końca wiem czego się spodziewać po show Mettatona.

-wszystkie są o niczym – mruknął pakując Twoje rzeczy – ale eh tak skoro undyne złapała tych gości możemy iść na jego przedstawienie

-Dobrze… świetnie…

-nom  - Twój telefon oznajmił Ci, że Alphys wrzuciła coś na swoją stronę

*co do #płacznadrozlanymmlekiem

*Powinnam chyba powiadomić o tym moją przyjaciółkę

*Nie wiem, może za bardzo się wstydzi

*Ahhh moja fiancée chce poznać całą historią, co zrobić????

*Dobra, zrobię to! Zadzwonię!

Ścisnęłaś swój telefon. To JUŻ jest w sieci Szybko. Ile minęło. Piętnaście minut? Zerknęłaś na Twitter by zobaczyć tak #płacznadrozlanymmlekiem przedstawiał najbardziej wstydliwe momenty z życia wielu ludzi. Poczułaś się jakby trochę lepiej.

-czy ta historia stała się… sensacją? – zapytał zerkając na telefon przez Twoje ramię

-Tak, wygląda na to, że niektóre osoby są… przewrażliwione na moim punkcie – chwyciłaś niepewnie siatkę z zakupami

-heh… mogło być gorzej – Zadzwonił Ci telefon

-A-Alphys tutaj! – pauza – U-uh, pewnie już wiesz po co dzwonię…

-Spokojnie – oparłaś się o ścianę. Kilka osób podeszło bliżej chcąc lepiej przyjrzeć się Tobie i Sansowi, który teraz siedział na krześle…. Skąd on w ogóle ma to krzesło?

-O-oh … um… więc…. Co się st-stało?

-Oh no wiesz, zrobiłam z siebie pośmiewisko jak zawsze. Dzień jak co dzień. Sans mówił głupie kawały. Będę musiała zapłacić za mleko i za zupy jakie zniszczyłam.

-O-oh… - myślała chwilę – Ale S-sans ci pomógł, tak? To mógł być każdy inny sprzątacz – Byłaś zaskoczona, że Undyne nie powiedziała jeszcze Alphys o waszym sekrecie. Oczywiście byłaś jej za to wdzięczna, ale jednocześnie wydawało Ci się to dziwne. Alphys wysyła Ci wiele bardzo miłych wiadomości, odkąd dodałaś ją sobie do znajomych na facebooku. – W-więc jeżeli to tak…

-Tak, zadzwonię później – rozłączyłaś się i zaraz potem status znajomej znowu się zmienił

*Zrobiłam to! Zadzwoniłam!

*Koniec końców, jest dobrze!

Uśmiechnęłaś się i schowałaś telefon.

-Cóż, uh to do zobaczenia później? – zapytałaś niepewnie. Nie widziała Ci się droga do domu, Twoje ubranie a nawet bielizna całe były mokre i śmierdzące kurczakowym mlekiem.

-skrót?

-Przepraszam?

-nie jest to coś co zazwyczaj oferuję, ale uh.. myślę że nie chcesz być fotografowana w tym stanie… - podrapał się po czaszce – to znaczy nie chcesz mieć więcej taki zdjęć

-…Uh, jasne? –Nie zastanawiałaś się też nad tym nigdy specjalnie, ale teraz, kiedy masz możliwość czujesz lekką ekscytację. Wcześniej nie mogłaś się skupić nad tym doznaniem, bo miałaś myśli zajęte czymś innym. Teraz będziesz mogła.

-dobra – chwycił Cię za dłoń i w mgnieniu oka byliście już w Twoim salonie. Proces teleportacji był tak szybki, że właściwie niczego nie zauważyłaś. Czułaś się z tego powodu lekko zawiedziona, ale i tak podziękowałaś. – nom, będę wracał do mojej pracy, napiję się kawy, pa – i znowu zniknął. Poszłaś do kuchni by zaparzyć sobie trochę tej herbaty z echo kwiatów od Papyruisa , potem poszłaś się umyć i ubrać w coś w co lubisz.