Undertale: Klatka z kości -Rozdział XIV - Poparzenie [Cage of bones - Burnt - tłumaczenie PL]

Obrazek autorstwa: Golen-dragons-flower

Notka od tłumacza: Jest to opowiadanie z serii NSFW, osadzone w alternatywnym uniwersum (AU) gry Undertale nazywanym Underfell. Czym się charakteryzuje ta rzeczywistość? Frisk dobry - potwory złe. Floweya w tym wypadku nie ma w opowiadaniu. Autorką  jest Golden thread (Lusewing). Co warto jeszcze zaznaczyć? A tak, głównym bohaterem opowiadania jesteś... cóż TY. Tak, Ty. Opowiadania pokroju Postać x Czytelnik są dość modne poza granicami naszego zaścianka i jakkolwiek za nimi nie przepadam tak to opowiadanie wyjątkowo mnie do siebie przekonało. Jeżeli komuś nie odpowiada taka forma tekstu może wyobrazić sobie w roli siebie np Friska czy własne ulubione OC. Warto jednak zaznaczyć, że treść jest dostosowana pod kobiecego czytelnika.Główna para to Ty x Sans (Underfell)

W opowiadaniu występuje BDSM, gdzie kobieta jest uległa, a mężczyzna jest dominujący - jeżeli nie lubisz takich rzeczy - zrezygnuj z dalszego czytania (chociaż pewnie będziesz żałować). To by było chyba na tyle.

Oryginał: klik

Spis treści:

Rozdział I - Polowanie

Rozdział II - Pułapka

Rozdział III - Za drzwiami

Rozdział IV - Lekcja 

Rozdział V - Wilgoć

Rozdział VI - Głód

Rozdział VII - Smak 

Rozdział VIII - Wybór

Rozdział IX - Dotyk

Rozdział X - Moja

Rozdział XI - Żar

Rozdział XII - Rodzina

Rozdział XIII - Niewinność

Rozdział XIV - Poparzenie (obecnie czytany)

Rozdział XV - Dom

Rozdział XVI - Sytość

/Na prośbę autora - dalsze tłumaczenie zostało przerwane./

Jak tylko drzwi się zamknęły chwyciłaś za gąbkę, zamoczyłaś ją w wodzie i przystawiłaś do swojej koszulki. Trzęsły Ci się ręce, palce mocniej zacisnęły na materiale. Wilgotne ubranie przylgnęło do skóry. Co się dzieje z tymi ludźmi?! Jak ktokolwiek mógł sobie na coś takiego pozwalać?! Jeżeli Grillby… rani Sweetpea, i tamtych gości… dlaczego zachowują się tak posłusznie?! No dobra, tamci mogą, ale ona? Czy ona przypadkiem nie mówiła, że ognisty potwór to dobra osoba? Jest już tak doszczętnie zniszczona, że może tego potwora nazwać dobrym?! Czy… czy Sans wie?! Z trudem przychodziło Ci to przyznać, ale pan kościsty okazywał tamtej dziewczynie zainteresowanie. Nie, nie, mylisz fakty. Następnym razem jak ją spotkasz to się jej zapytasz o relacje między nimi. 

Nie ma teraz najmniejszej możliwości, abyś pozwoliła koszulce wyschnąć. Co z tego, że śmierdzi. Starając się oczyścić umysł odwróciłaś się w stronę zlewu. Prawie skończyłaś, to chyba dobry znak. Trzymanie się zlewu wygląda na jedyną możliwość wyjścia z tego miejsca w jednym kawałku. Albo przynajmniej z większością włosów. Palcem przejechałaś po lekko nadpalonej powierzchni blatu. Miałaś nadzieję, że nikt nie zauważy ten gest. Odkąd trafiłaś w tą piekielną dziurę starałaś się ruszać najmniej jak to możliwe. 

Co innego uczucia. Tych nie musiałaś ukrywać, co więcej chciałaś aby zostały zauważone. Chciałaś aby Sans zobaczył co do tej pory zrobił Ci ten płonący chuj, czułabyś satysfakcję gdyby kościotrup skopał mu dupę. Bo by to zrobił, prawda? Zależy mu na Tobie? To nie tak, że Tobie zależy na nim. Chcesz po prostu zobaczyć jak Grillby cierpi. Postanowiłaś powiedzieć Sansowi o Sweetpea. Nawet jeżeli nie przepada z Tobą rozmawiać, nie powinien pozwolić aby jakikolwiek człowiek cierpiał u tego sadysty. 

Czułaś jak wzrasta w Tobie złość, a to nie był dobry znak, jeżeli chciałaś przeżyć wśród potworów; chciałaś nadal żyć. Ale co innego możesz zrobić? Krzyczeć? Albo wylać wodę na Grilla, ale to go raczej nie zabije. A gdybyś miała gaśnicę? Uśmiechnęłaś się na wyobrażenie jak biała piana pokrywa jego ciało. Chwytając za czystą szklankę nalałaś do niej wody i wypiłaś, nie możesz zrobić niczego głupiego. Głośny krzyk powstrzymał Cię przed wzięciem łyka. Twój umysł rozpoznał niebezpieczeństwo i z trudem powstrzymywałaś się aby nie udać się w stronę drzwi. To była Sweetpea. To musiała być ona. Co ten potwór jej tam zrobił?! Stałaś nie ruszając się nawet o milimetr, czekając aż drzwi się otworzą.  

Może powinnaś wpierw chwycić za jakąś broń? Masz szklankę wody. To znaczy nie, miałaś szklankę wody. Teraz jej kawałeczki są na ziemi, a Ty stoisz w kałuży. Musiała Ci się wyślizgnąć kiedy usłyszałaś krzyk. Wściekłość w spojrzeniu zniknęła, zamieniła się w panikę. Grillby musiał usłyszeć hałas. Powinnaś zacząć sprzątać, lecz zamiast tego stałaś i patrzyłaś się na bałagan, umysł wyświetlał Ci obrazy jak potwór pali Cię żywcem. Zareagowałaś, i… pobiegłaś do drzwi, chcąc je otworzyć, by uciec z kuchni. Zaczęłaś cicho płakać, kiedy zdałaś sobie sprawę, że są zamknięte. Próbowałaś ciągnąć, pchać, nawet kopać, ale te nie ustępowały jak wszystko w tym cholernym świecie – nie chciały Ci pomóc. Zaczęłaś się rozglądać szukając miejsca gdzie mogłabyś się schować. Wtedy dostrzegłaś, że pokój się otworzył, w progu stała Sweetpea. Wychylała się by zobaczyć co się stało. W jednej chwili znalazłaś się przy niej i mocno ją objęłaś. Z jakiegoś powodu bardziej martwił Cię jej los niż swój własny.

-Nic ci nie jest? Słyszałam krzyk. Boże, zranił cię?! – dziewczyna wyglądała na zagubioną i zmieszaną Twoją troską. Zaczęłaś się jej uważnie przyglądać. Nie miała kołnierzyka, rękawy koszuli podciągnięte, kilka guzików rozpiętych. Na klatce piersiowej miała zaczerwienienia. Zapomniałaś o całej szopce z przestrzenią osobistą i rozpięłaś pozostałe guziki. Do oczu napłynęły Ci łzy. Jej blada skóra na twarzy i rękach nijak się miała do tej pod ubraniem. Poparzenie, na poparzeniu. Głębsze, lżejsze, czerwone, takie które się już prawie zagoiły i nowe. – Co on ci robi?! – Odepchnęła Cię od siebie, zakrywając się koszulą, nie mogła nawet na Ciebie popatrzeć.  – Nie. Nie martw się… Patrz, kiedy Sans przyjdzie, powiemy mu, pokażemy mu co ten potwór ci zrobił – Sweetpea zaczęła się trząść.  – Będzie dobrze. Sans to debil, ale nie…. On nie jest sadystą – Zamarłaś. Grillby stał w progu, dłonie miał na górnej części framugi, pochylał się nad wami. Wyglądał tak, jakby cierpliwie czekał na dalszą część zdania. Zobaczyłaś, jak dziewczyna powoli przesuwa się w stronę swojego „szefa” lecz chwyciłaś ją za ramię i przyciągnęłaś do siebie; stawiała opór. Odkąd tutaj utknęłaś nie mogłaś pozbyć się przeświadczenia, że nie jesteś w stanie pomóc samej sobie, ale kiedy zobaczyłaś co inne potwory robią z ludźmi nie mogłaś już tego wytrzymać. – Nie pozwolę. Nie pozwolę ci już jej ranić! – starałaś się brzmieć poważnie. Grillby nawet nie drgnął, zaczął się za to śmiać. Sfrustrowana zastanawiałaś się, dlaczego przy potworach czujesz się jak dziecko? – To nie jest śmieszne! – Po chwili ognisty stwór się uspokoił i popatrzył na Ciebie.

-Jasno świecisz – wycedził powoli i starannie. Nie byłaś pewna czy to dlatego, że nie mówił zbyt wiele, czy po prostu mowa była dla niego czymś trudnym. Chciał do Ciebie podejść, lecz w porę się zatrzymał przed kałużą wody w której stałaś. – Sans jest mi winny szklankę.

-To był wypadek. Usłyszałam krzyk i mi wypadła – poczułaś winę z tego powodu. Miałaś nadzieję, że Sans nie będzie na Ciebie za bardzo zły z tego powodu. Potwór uniósł dłoń powstrzymując Cię. Miał gdzieś co chcesz powiedzieć. Zerknął na kryjącą się za Twoimi plecami dziewczynę, ta bez cienia wahania minęła Cię z lekkim uśmiechem i podeszła do Grillbiego. Demon pogładził ją po głowie, a potem pocałował w czoło, otworzyłaś szeroko oczy.

-Dlaczego tutaj jesteś? – zapytał patrząc na nią czule, cały czas głaszcząc ją po głowie. Uśmiech nie znikał z jej ust.

-By pomóc Sansowi. Zawdzięczamy mu życia, ale już nie może się nami opiekować – ton jej głosu był smutny. Z jakichś dziwnym powodów byłaś w tanie ją zrozumieć. Ale tego nikomu nie powiesz.

-A kiedy Sans ma u mnie dług … - znowu przemówił przenosząc płonące ślepia na Twoją twarz, nie ukrywał szerokiego uśmiechu.

-… my go spłacamy – z tymi słowami Sweetpea zapięła swoją koszulkę i obsunęła rękawy. Przyglądałaś się tej scenie przez chwilę. Każde poparzenie było piętnem jakie zostało na niej odciśnięte. Ludzie potrafili się przystosować do najdziwniejszych warunków. Grillby przystawił jedną jej rękę do swojej twarzy, musnął ją wargami, rozchylił usta. Przesunął niebieskim językiem po swoim palcu i przysunął dziewczynę bliżej do siebie.

-NIE! – Sposób w jaki odbierał zapłatę przerażała Cię. Ma zamiar ją poparzyć. Stojąc dokładnie przed Tobą. Przez TWÓJ błąd. To ty stłukłaś szklankę a teraz Sweetpea miała z tego powodu cierpieć. – Zapłacę za szkody, proszę – Zatrzymał się. Wiedziałaś, że to zrobi. Wiedziałaś, że cała ta szopka ma na celu umożliwienie mu poparzenia Cię. Nie mogłaś jednak pozwolić, aby ktoś inny miał ponosić konsekwencje Twojego niedopatrzenia. Byłaś świadkiem jak jedna osoba poświeciła się potworom. Patrzyłaś wtedy i nic nie robiłaś. Miałaś dość bierności. Zrobiłaś krok w stronę Grillbiego, który puścił dziewczynę i popatrzył na Ciebie. Wystawiłaś w jego stronę trzęsącą się dłoń. 

Nie chciałaś, aby taka była. musiałaś być silna. Chciałaś zachować twarz. Twoje ciało jednak pragnęło tylko paść na ziemię i płakać. Zadrżałaś kiedy chwycił za Twoją dłoń w dokładnie taki sam sposób jak wtedy, w barze przy waszym pierwszym przywitaniu. Tym razem, nie ma przy Tobie Sansa. Trzymając jedną rękę, przybliżył się do odsłoniętej części ramienia. Bałaś się, świadoma że zrani Cię w każdej chwili. Lecz wyglądało na to, że czerpie przyjemność z narastającej w Tobie paniki. Czułaś bijące od niego ciepło. Bolało choć nawet Cię nie dotknął. Kiedy czułaś, że dłużej tego nie zniesiesz, uniósł jeden palec do góry i przystawił go do Twojego nadgarstka. Krzyczałaś, próbując się wyrwać. To nie było gorące, czy zimne. To był czysty ból. Tortura trwała krótko, dwie sekundy, może trzy, jednak była na tyle intensywna byś w pierwszej chwili odskoczyła najdalej jak się da, mocno obejmując poparzoną dłoń. W tej chwili myślałaś tylko o tym, by uciec od niego najdalej jak się da. 

Woda była ciepła, nie zimna jak lubisz, ale wystarczyła by choć złagodzić poparzenie. Po chwili zaczęłaś sprzątać szkło, w pierwszej chwili miałaś ochotę rzucić nim w Grillbiego, lecz ból w ręce i świadomość tego, że Sweetpea mogłaby ucierpieć, powstrzymały Cię. Starałaś się chować ranę, aby nie drażnić jej jeszcze bardziej. Grillby skierował się w stronę pokoju gdzie przebywali jeszcze pozostali mężczyźni, oparł się o framugę i popatrzył na Ciebie kontem oka.

-Powinnaś bardziej uważać przy grillu – pokazał na okolice kuchenki nim wyszedł. Zamknął za sobą powoli drzwi. Sweetpea została z Tobą w kuchni. Wypuściłaś powietrze, czułaś się słaba. Bycie silną kosztowało Cię zbyt wiele. Choć dziewczynie nic nie było, póki co. Podeszła do Ciebie, na twarzy malowało się jej skupienie. Chciałaś dać jej nadzieję.

-Nie martw się. Sans wróci po mnie za kilka godzi i… Nie interesuje mnie co będzie ode mnie chciał, ale wezmę cię ze sobą.

-Nie. Nie rozumiesz. – potrząsnęła głową, chwyciła Cię mocno za czerwoną koszulkę – Nie możesz powiedzieć Sansowi. To wszystko co mamy. Sans nie może nas trzymać. Nie chcę umrzeć – jej ostatnie słowa były szeptem pełnym emocji o jakie jej nie podejrzewałaś. Czy Sans naprawdę by ją zabił gdyby nie mogła zostać z ognistym potworem? Jasne, używał ich jako niewolników, ale… zależało mu, co nie? Przynajmniej chciałaś w to wierzyć. Sans kiedyś Ci powiedział, że jeżeli chcesz uciec to śmiało, ale tylko wtedy kiedy Ci na to pozwoli.

-Oh skarbie… - Przytuliłaś ją mocno do siebie. Moczyłaś jej koszulę. Lecz żadnej z was to nie przeszkadzało. Obie chciałyście coś przytulić, kogoś, jakiegoś człowieka, choć na chwilę udać, że czujecie się bezpiecznie. – Dobrze, jeżeli nie chcesz nie powiem Sansowi, ale… - chciałaś się jej zapytać, czy to jest właśnie życie jakie wybrała. Może śmierć byłaby lepsza, ale … to nie Twój wybór. 

Po dobrej minucie puściłyście się. Ją przypalał w miejscach jakich widać nie było, więc dlaczego Ciebie Grillby potraktował w miejscu które ciężko ukryć? Chciał zdenerwować kościotrupa? Jego ostatnie słowa dotyczyły ostrzeżenia grillem. Twoje nie przypominało żadnego z tych jakie dziewczyna miała na sobie, mogłaś się go nabawić wszędzie. Więc właściwie nic nie powstrzymywało Cię przed powiedzeniem prawdy. Nie bał się reakcji Sansa? A może był pewien, że nic mu nie powiesz? Sweetpea uśmiechnęła się do Ciebie raz jeszcze i poszła sobie. Chciałaś poprosić ją aby została z Tobą, tutaj gdzie Grillby nie może jej dotknąć, lecz wygląda na to, że ona całkowicie pogodziła się ze swoim losem. Nie miałaś pojęcia jak jej pomóc. Nie byłaś nawet pewna czy jesteś w stanie. Skoro nie byłaś w stanie pomóc sobie… 

Zerknęłaś na ranę. Czy Sans uwierzy Ci jeżeli powiesz mu, że to właśnie Grillby Cię zranił? Miałaś przeczucie, że tak. Wyraźnie nie ufał temu płonącemu dziwakowi. Ale czy możesz tak po prostu o tym powiedzieć? Co jeżeli zacznie zadawać pytania? Może Grill powie, że próbowałaś uciec? Nie, to nie zadziała. Zdecydowanie potwór może panować nad temperaturą własnych płomieni, w takich okolicznościach poparzyłby Cię bardziej. Cholera jasna! Panika wzrasta. Zdałaś sobie sprawę, że Sans Ci nie uwierzy. Oczywiście, możesz mu powiedzieć, że Grillby Ci to zrobił, ale będziesz musiała wspomnieć o Sweetpea. Może… może Sans by nie był zły, jakbyś mu powiedziała, że to z ciekawości? Nieee to pogorszy tylko sprawę. Sans wykorzysta to przeciwko Tobie. Pamiętasz jak mocno ściskał Twoje włosy, jak kurczowo obejmował Twoje ciało, jak na nie napierał, pytając się czy lubisz ból. Sans nie mógł się o tym dowiedzieć, nie mógł, jeżeli nie chcesz być dalej parzona. 

Więc co? Kłamstwo? Grillby już Ci powiedział co się stało, nadziałaś się na krawędź rozgrzanego grilla. To wiarygodna historia. Poparzenie było podobne. To zadziała. Nadal czułaś się paskudnie, kryjąc tego popierdoleńca. Nie wiesz ile czasu minęło nim drzwi otworzyły się raz jeszcze. Tym razem żadnych krzyków. Dawno temu już zmyłaś wszystkie naczynia. Zerknęłaś na bok szukając czegoś czego mogłabyś użyć jako broni. Niestety nic nie znalazłaś. Nawet noża do masła. Chwilę się wahałaś nad myślą, czy widelec byłby użyteczny, lecz ostatecznie doszłaś do wniosku, że nie masz go gdzie schować no i nic by nie zrobił żadnemu potworowi. Grillby przechodził obok, jednak nic nie zrobił. Zniknął w części barowej. Dopiero teraz chyba otwierał. Jakaś cząstka Ciebie chciała zerknąć aby zobaczyć inne stworzenia, ale logika szybko przemówiła Ci do rozsądku. Za duże ryzyko. Nadgarstek nadal bolał, a Ty co chwile upewniałaś się, że rana jest czysta. Kiedy się jej przyglądałaś nie wyglądała aż tak źle. Do kuchni zaczęły docierać dźwięki śmiechu, muzyki, stukania kieliszków. Grillby wchodził często, przyrządzał jedzenie i frytki na grillu. Zapach jedzenia sprawił, że aż boleśnie Cię ścisnęło w żołądku uporczywie przypominając, że nie jadłaś nic przez cały dzień. Jeżeli Sans nie przyniesie ze sobą jedzenia będzie cierpiał. Co prawda jeszcze nie wiesz jak to uczynisz, ale tak zrobisz. 

Przez ten cały czas potwór nie zbliżał się do Ciebie. Od zlewu odeszłaś tylko wtedy, kiedy musiałaś iść za potrzebą. Cała woda jaką wypiłaś szukała ujścia. Sweetpea zaprowadziła Cię do ciemnego i ciasnego pokoju z … dziurą w podłodze. No cóż, zawsze to coś lepszego niż nocnik. Nie widziałaś jej potem, za to zlew był pełen. Miałaś nadzieję, że będziesz mogła napić się trochę tego co potwory zostawiły w swoich kieliszkach, lecz te zawsze były puste. Raz, Grillby dręczył Cię kładąc obok burgera, całe szczęście miałaś jeszcze dość siły aby powstrzymać się przed wbiciem zębów w mięciutką bułeczkę. Choć brzuch boleśnie dał Ci za to popalić. Zapytałaś się go grzecznie, czy to jedzenie jest darmowe, kiedy zaprzeczył, odmówiłaś. 

W końcu po kilku godzinach do baru wszedł ostatni klient, Sans. Nogi natychmiast zrobiły Ci się miękkie, poczułaś cały ciężar własnego ciała i ciągłego stania przy zlewie. W końcu koniec. Śmierdząca kanapa w jego domu wydawała się teraz niebem i nie wstydziłaś się przyznać tej myśli racji. Był dziwakiem, manipulatorem, chamem który nie rozumiał słowa „nie”, ale… w porównaniu z innymi Sans był… cóż, to nie tak że porzucasz plan swojej ucieczki. Po prostu… musisz się do niego bardziej przygotować.

Stał tam, z rękami w kieszeni, mierzył Cię od stóp do głów, uśmiechnął się. Poczułaś ranę i nie mogłaś nic poradzić na to, że spuściłaś głowę unikając jego wzroku. Nadal mogłaś powiedzieć mu prawdę. Nadal mogłaś powiedzieć mu o Sweetpea… ale było zbyt wiele „co jeżeli” i „ale”. Łatwiej jest skłamać. W końcu popatrzyłaś mu w oczy.

-Gotowa by iść do domu, suczko?