Handlarz Iluzji

Oryginał: klik

Tłumaczenie: Yumi Mizuno

Dwa dni w Szarakówce minęły jak z bicza strzelił, Nick doszedł do wniosku, że błędem było tutaj przyjechać. To nie tak, że rodzina Judy go nie lubiła, o nie, wręcz przeciwnie. Jej ojciec chciał dla niego wszystkiego co najlepsze, zaś Bonnie cieszyła się, że smakuje mu jej kuchnia. Bracia i siostry też byli fajni, no i często się z nim bawili. Lecz nie miał żadnej prywatności. Nic. Nawet w sypialni, tam ściany były tak cienkie, że wszyscy słyszeli co się wyrabia. No skoro on słyszy, jak jej brat Jared wyciera nos w pokoju obok… Ostatecznie nie mieli czasu dla siebie.
Kiedy dosłownie wciągnęła go do stodoły i pchnęła na siano znajdujące się w jednym z boksów chciał protestować. Początkowo. Jednak z każdym kolejnym, gorętszym i bardziej żarliwym pocałunkiem wygłodniałego królika, jego myśli pognały w innym kierunku. Wsunął pazury pod jej koszulkę, pieszcząc piersi. Z jakiegoś powodu chwyciła go za tyłek, ten w odpowiedzi zacisnął delikatnie zęby na jej ramieniu. Wypuścił spod stanika jędrne cycuszki i przesunął łapy na białe futro jej brzuszka. Palcami chwycił za pasek spodni. Całował ją żarłocznie, chwilę bawił się zapięciem, a potem wsunął łapę pod jej majtki. Była taka miękka, wilgotna i o Boże, całkowicie się zatracił. Dokładnie wiedział w jaki sposób zaprowadzić ją na szczyt ekstazy, jej ciało pragnęło dotyku. Szeptała jego imię drżąc w oczekiwaniu na kolejne pieszczoty. Już zamierzał ją rozebrać kiedy…
-Puszku Okruszku, jesteś? Mama powiedziała, że kolacja zaraz będzie gotowa, a Jesse mówiła, że widziała tutaj weszłaś z Nickiem. – w myślach przeklinał tak siarczyście jak nigdy, dyszał ciężko, jego członek zmiękł. Oczywiście, że jej rodzina przeszkodzi. To było wiadome. Miał ochotę utonąć w skowyjcach. Judy okręciła się, poprawiła bluzkę i spodnie, a następnie wychyliła się z boksu kierując wzrok na siostrę.
-Tak, dobra, dzięki Angie, będziemy tam niedługo! – Angelica Hopps-McConey starsza od Judy.
-A co tam roooooh kurwa, przepraszam! – Wycofała się zakrywając oczy swoimi łapkami ukradkiem chichocząc. Jej niebieskie oczęta zamigotały – Mam powiedzieć, że się spóźnicie? – Nick warknął i schował twarz za plecami Judy przystawiając do nich czoło. – Jestem mężatką, wiem jak to jest – brązowy królik mrugnął do nich nim wyszedł ze stodoły, dodała jeszcze na koniec – Bawcie się dobrze, rodzina zaczeka! – i już jej nie było.
-I tak nastrój został już zniszczony.. – warknął chwytając za pasek swoich spodni, zatrzymały go jednak szare łapki i fiołkowe oczy pełne pożądania.
-Nie bój się, chyba wiem jak go przywrócić – oblizała wargi, jej pazurki już znaczyły kręgi na jego ciele. Nie miał zamiaru jej powstrzymywać. Potrzeba to potrzeba, kolacja zaczeka.

Od autora: Opowiadanie z wielkanocnego eventu 2017

Nie pamiętasz, czy to od kogoś usłyszałeś będąc dzieckiem, czy po prostu sobie zmyśliłeś. Czułeś w wieku szczenięcym głębokie przekonanie, że wystarczy tylko trzymać jajko w cieple, aby coś się z niego wykluło.
Tak więc, notorycznie w okresie wielkanocnym, kiedy to zainteresowanie tym tematem się zwiększało, wykradałeś z lodówki jedno, czasem trzy jajka, chowałeś u siebie w pokoju, w wacie, ręczniku i starym swetrze i czekałeś… Potem zapominałeś i … I nigdy nic się nie wykluło.
Ostatecznie, przestałeś to robić mniej więcej w tym samym czasie, kiedy już więcej nie wypatrywałeś sań Mikołaja, czy przestałeś bać się potworów spod łóżka.
Obecnie masz już swoje na karku, jadąc autobusem przeglądasz znudzony tablicę na facebooku. Ten okres świąteczny nigdy nie był dla Ciebie jakiś… wyjątkowy. Nie czuć było nawet żadnego klimatu. Pogoda zazwyczaj paskudna, jak nie śnieg to plucha. Nie czerpiesz już radości z dekorowania koszyka wielkanocnego, nie wiesz co się powinno w nim znajdować, a tradycję wychodzenia do Kościoła, aby ksiądz pokropił jedzenie odbierasz jako przykrą konieczność. Robisz to tylko dlatego, że tak wypada, albo aby nikt się z rodziny nie czepiał.
O, Kasia dodała kolejne zdjęcie Zbawiciela z jakimś ckliwym i mającym podnosić na duchu wierszykiem. Krzywisz się zastanawiając czy to z Twoimi znajomymi jest coś nie tak i są po prostu pierdolnięci, czy to z Tobą, bo tak naprawdę jesteś niczym więcej jak aroganckim ignorantem, który chce narzekać na otaczający go świat i szuka dziury w całym. Oba warianty są złe. Bo jeżeli problem tkwi w takich osobach, to co one robią wśród grona Twoich znajomych? A jeżeli problem tkwi w Tobie… jaki to był numer do psychiatry? Mmm może najwyższa pora zapisać się na wizytę?
Twój przystanek. Wysiadasz i poprawiasz koszyczek w ręku, naciągasz kaptur na głowę i zmierzasz w stronę starego kościoła stojącego na niewielkim pagórku. Mijają Cię ludzie, którzy wstali wcześniej i mają ten obowiązek za sobą. Wyprzedzają małe szkraby, które jeszcze cieszą się z pisanek. Nie. Te przestały Cię bawić jak tylko zaczęły kojarzyć się nie z kolorowymi jajkami i możliwością zabawy, co z przymusem sprzątania po zabawie oraz problemem z domyciem farby czy barwnika spożywczego z ubrania. Chwała temu co wymyślił naklejki. No i jeszcze ten odwieczny problem. Czy już się ugotowało czy nie. No plus jest taki, że przynajmniej wolne. Chwilę się przeciskasz próbując dojść do wystawionej ławki na środku dziedzińca, gdzie można położyć swoje koszyki.
Rewia mody, a bo Marianowa spod 6 ma tę samą chusteczkę co rok temu. A dzieciak Kowalskich wsadził do koszyka żarcie dla psa. Kto to widział! Żarcie dla psa.
Hah, już słyszysz te szepty sąsiadek znudzonych własnym życiem. Dlatego wiklinowa rewia mody, czyj większy, czyj ładniejszy, kto ma więcej żarcia, a kto bardziej „po bożemu”. Ty chcesz mieć to po prostu za sobą. Wrócić, usiąść w ulubionym fotelu, a może położyć się na kanapie? Trzeba będzie sprawdzić, czy wyszedł kolejny odcinek ulubionego serialu.
Nie zauważasz kiedy na środek placyku wychodzi ksiądz, odmawia modlitwy. Nie słuchasz ich, myślisz o swoim życiu, analizujesz je i zastanawiasz się, czy „długo jeszcze?” Bo tak jakby zimno i nogi zaczynają boleć, no i … i w ogóle. To chcesz do domu.
Kap, kap, kap. Kropla wody święconej wpadła Ci do oka. Oh, czy to znaczy, że już nigdy nie będzie Cię bolało? A może kiedy na starość oślepniesz to tylko na jedno oko, bo w to wleciało Ci trochę świętej wody? Hah. Dobre. Bierzesz koszyk i wracasz do siebie do domu. Kładziesz go na ladzie w kuchni i zapominasz do następnego dnia.
Budzi Cię ćwierkanie. W pierwszej chwili myślisz, że to z telewizora, albo komputera, jakiś filmik. Nie, wszystko jest wyłączone. Na telefonie też nie masz takiego powiadomienia głosowego. To może u sąsiadów? Wtulasz się bardziej w poduszkę. Nie-e. To ćwierka… w Twojej kuchni? Niechętnie, bardzo niechętnie podnosisz się. Przeciągasz. Chwilę nasłuchujesz. Nadal coś Ci ćwierka. Co do… Zrywasz się na równe nogi. Nie jesteś jednak w stanie wejść dalej. Twoim oczom ukazuje się kilka kolorowych pisklaków wesoło skaczących po meblach. Zerkasz w stronę koszyka. Puste skorupki walają się po podłodze i blacie.
-A to ci numer – mówisz do siebie z niedowierzaniem – A jednak się wykluło…

Autor obrazka: Kaweii

Pewnego dnia małe szkielety się zebrały i razem z innymi konwersowały. Zażarte boje wszyscy toczyli, ale po chwili już się godzili.

Wierszowane jest głupie i do dupy wrzasnął nagle Red. Wszyscy spojrzeli się na niego jak trupy i zaczął padać deszcz.

Nie dosłownie w prawdzie, ale z przezwisk stworzony. Teraz wszyscy odciągali od niego swe piękne żony.

Nasz czerwony koleżka został sam jak palec, na szczęście wkroczyłem ja odganiając wszystkich jak walec.

"Nie płacz, będzie dobrze" powiedziałem. A jak nie go to sam siebie pocieszałem.

Nie poskutkowało więc go przytuliłem, po czym srogo za to zapłaciłem.

I tak się kończy ta historia krótka, a morał z niej zna tylko pracowita mrówka.

Mianowicie, gdy ktoś jest introwertykiem. Trzeba go zostawił bo stanie się krytykiem.

Pobije cię do nieprzytomności, albo przynajmniej trochę porachuje kości.

Lub jest trzecia opcja, która mi się przytrafiła. Okazał się Tsundere i jego dusza się wyswobodziła.

-I co powiecie na wiersz, który napisałem o historii mojego związku? - Spytał Sci chowając notes.

Wszyscy spojrzeli się po sobie nie wiedząc kto ma zacząć, ale w końcu padło na Reda.

-J-jak zwykle dobrze Ci wyszło... k-kochanie, ale nie wydaje mi się, aby to wyło w 100% zgodne z prawdą.

-No co ty? To czysta prawda! - powiedział Blue z ekscytacją. - Zawsze wszystkich odrzucałeś, aż w końcu znalazł się ktoś kto trafił do twojego małego serduszka.

Ten się tylko zarumienił i zasłonił twarz dłońmi.

Tooo pieprzymy się już? - spytał Lust.

Wszyscy spojrzeli się na niego jak na największego debila świata i już chcieli go zwyzywać gdy dopowiedział:

-Żartowałem... no chyba, że pójdziemy na stronę~ - złapał Horrora za ramię i puścił perskie oko.

Przez dłuższą chwilę się zastanawiał, ale ostatecznie kiwnął i pociągnął Lusta za rękę.

Dooobra, a tak to właściwie co tu robimy? - spytał Dream.

Co chcemy! W końcu jesteśmy w czyjeś wyobraźni! - krzyknął Sans z AsylumTale.

-Słucham?! - spytali wszyscy jednocześnie.

-Nie widzicie tego? Tam po drugiej stronie kroś jest, kto nas wymyślił i śni o nas. Tak naprawdę nie egzystujemy. - mówiąc był bardzo pewny siebie.

-Może wyjdziemy wszyscy, albo go wyrzucimy? - szepnął G.

-Jak wszyscy to wszyscy, zostaje. - powiedział uroczyście Ink. - to jest zebranie dla Sansów niezależnie od ich wyglądu, charakteru czy... stanu psychicznego.

-Zrozumiano... - westchnął Nightmare.

-Czy wy mnie w ogóle słuchacie? - Asylum próbował się przebić przez dyskusję sobowtórów.

Warknął i z jakąś nadludzką siłą rozerwał kaftan bezpieczeństwa.

Podszedł do jednego punktu przy ścianie i dotykając go mocno się skupił. Na chwili zniknął.

-Co do kurwy? - powiedział Dust sam do siebie i zauważył, że kilku innych zrobiło to samo.

Jakoś nikt nie odczuwał tęsknoty za tamtym Sansem więc mając to w poważaniu dalej się bawili.

-Witaj, jak już wiesz mam na imię Sans, tak jak reszta tego towarzystwa. - Asylum odchrząknął - w sumie opisanie tego co robię nie jest potrzebne jak mnie widzisz nieprawdasz? Wybacz, ale Cię nie usłyszę, bo nie możesz się ze mną kontaktować. Jestem częścią fanfiku czyli już gotowej historii, na którą nie masz wpływu. Ktoś mnie stworzył jako niepoczytalnego, to muszę takim pozostać i czas już ni się kończy, ale wiedz, że prawda to iluzja, a wszechświat to hologram.

Sans z AsylumTale poprosił Cross'a, aby pomógł mu się napić soku, bo przez te rękawy sam nie da rady.

-Może my też pójdziemy do sypialni na małe co nie co? - spytał Fresh Paperjama idąc za przykładem większości swoich znajomych.

Jednak jego zapał został szybko ugaszony przez szybką rękę Inka bijącą go po twarzy.

-PJ jest moim dzieckiem zboczeńcu! Odwal się bo załatwiè zakaz zbliżania się! - wrzasnął po czym odszedł trzymając syna pod pachą jak jakąś deskę.

Nie trzeba było długo czekać, aż atmosfera opadła na tyle, że wszystkim zaczęło się nudzić, aż w końcu porozchodzili się do swoich uniwersów. Został tylko Asylum.

-Nie spodziewałem się, że będziemy mieli jeszcze możliwość porozmawiania. A więc jak widzisz. Każdy odgrywa swoją rolę w tym przedstawieniu. Ktoś wymyślił, że się kochają to tak jest. Ktoś inny wpadł na pomysł, że mają się pozabijać, więc staje się faktem. Taka prawda i nic nie poradzimy. Zawsze będziemy więźniami Twojej wyobraźni... - nie dokończył.

Przerwał mu klasyk otwierając drzwi z wyrazem zażenowania.

-Możesz nie mówić do siebie tak głośno?

Ten tylko pokiwał głową z uśmiechem i zaczął nucić jakąś melodyjkę.

Autor: Wichan

Autor obrazka: Kaweii

Paperjam właśnie wychodził z budynku opery, gdy ujrzał coś w ciemnym zaułku. To był jego dobry przyjaciel zataczający się z wyczerpania.

Przyjrzał się i zmniejszył dystans. On był poważnie ranny i gdy tylko to zauważył od razu podbiegł.

-Fresh! Co się stało?! - krzyknął o mało nie potykając się o sukienkę.

-Hmm? - odwrócił głowę w jego stronę mocniej ściskając ramię.

-Chodź, musimy Cię opatrzyć! - nakazał obejmując rannego.

Ale Fresh syknął z bólu i odskoczył na pół metra.

-Masz iść ze mną! Już! - PJ tupnął szpilką.

-D-dobrze. - kiwnął głową i zaczął podążać za Paperjamem.

Wyszli z centrum miasta i szli wzdłuż ulicy do coraz to ciemniejszej okolicy.

-G-gdzie... - nie dokończył.

-Do mnie do domu, oczywiście! Mam wszystko czego Ci trzeba, a najbliższy szpital jest dziesięć kilometrów stąd. - uśmiechnął się życzliwie.

Fresh pokiwał głową, ale czuł jak robi mu się słabo. Nogi zaczynały się pod nim uginać.

-Jammy, ja zaraz... - nie dokończył bo zemdlał.

Paperjam nie do końca wiedząc jak go wybudzić po prostu podniósł jego wątłe ciałko i niczym pannę młodą zaniósł do domu.

Położył go na łóżku i dokładnie się przyjrzał. Miał wiele pęknięć i nacięć. Przypuszczał, że został pobity. Zrobił mu z ręcznika ciepły okład i usiadł na krawędzi łóżka.

I czekał... i czekał... Sam się nie zorientował kiedy usnął.

Po jakimś czasie się ocknął, ale nie był zadowolony z tego co zobaczył. Łóżko było puste. Od razu się zerwał i chciał biec go szukać, gdy usłyszał jakieś odgłosy dobiegające z kuchni.

Jest! - powiedział do siebie w myślach.

Przeszedł korytarz i stanął w progu. Fresh ewidentnie przeszukiwał jego szafki w poszukiwaniu czegoś.

Odchrząknął, a ranny aż się wzdrygnął.

-Nie martw się, klucze zawsze trzymam przy sobie. - mówiąc pokazał pęk.

-Emmm...

-Ale po co niby miałbyś uciekać, ja się tobą dobrze zajmę.

-N-nie trzeba...

PJ podszedł i złapał go za ramię na co ten aż wrzasnął.

-Nie wiem co ukrywasz, ale odłuż to na potem. Twoje zdrowie jest ważniejsze.

-Mhmm... - przytaknął Fresh lekko obawiając się towarzysza.

-Mam w sypialni dobrze wyposażoną apteczkę, chodź.

Gdy znaleźli się w pomieszczeniu usiedli na łóżku, a Paperjam spod niego wyjął potrzebne medykamenty.

-Rozbierz się.

-S-słucham? - spytał Fresh z przerażeniem w głosie.

-Jak mam Ci pomóc to musisz się rozebrać. - nalegał PJ.

Ranny zaczął się pocić ze stresu, ale zdjął kurtkę i koszulę.

-Pozwól mi się obejrzeć.

-Mhmm

Paperjam przyjrzał się jego klatce piersiowej i kręgosłupowi. Prawie wszystkie żebra były popękane i podrapane.

-Jesteś w strasznym stanie, kto Ci to zrobił? - spytał wyciągając z apteczki masę podobną do gipsu.

-Starzy... znajomi...

Aż kwiknął gdy PJ dotknął jego żeber. Ten nie mógł się powstrzymać, żeby się lekko nie zaśmiać.

-Nie bój się, zadbam o Ciebie. - puścił oczko.

Wtenczas Fresh się uspokoił i pozwolił sobie wypełnić pęknięcia białą masą. Paperjam bardzo delikatnie wsmarował ją w każdą nawet najmniejszą rysę, a gdy zaczęła wysychać przemył kości wodą.

-Masz złamaną kość ramienia. - oznajmił wyciągając wiertarkę.

Na ten widok Fresh jeszcze bardziej zbladł jeżeli to w ogóle możliwe.

-C-co chcesz z-zrobić? - spytał trzęsąc się ze strachu.

-Muszę połączyć kości śrubami bo inaczej się nie zrosną prawidłowo.

-A n-nie ma innego sposobu?

-Oczywiście, że jest. Żartowałem głuptasie. - znowu zaczął grzebać w apteczce. - nasmaruję twoją rękę maścią leczącą i nałożę opaskę uciskową. To wystarczy.

-Uff... - westchnął Fresh z ulgą.

Tak jak zapowiedział tak zrobił i teraz poszkodowany siedział memłając potworze cukierki obserwując każdy ruch swojego wybawcy.

-Teraz obejrzę twoje plecy, odwróć się.

Fresh wykonał polecenie, a Paperjama aż ciarki przeszły. Na łopatkach miał wyryte inicjały sprawców.

-Wiem kto to zrobił... zapłacą za to... - warknął PJ z nienawiścią.

-Co? - spytał próbując przeczytać.

-No kto inny jak nie czerwony gang byłby w stanie zrobić coś takiego.

Kilka głębszych wdechów na uspokojenie i PJ smarował plecy Fresha. Po wszystkim sprawdził jego HP, które było już wysokie, ale powoli spadało.

-Gdzie jeszcze boli? - spytał z troską.

-Już nigdzie, dziękuję za pomoc... - już miał wstać gdy Paperjam go powstrzymał.

-Mnie nie oszukasz. Powiedz co Ci jest. - nalegał przytrzymując rannego na miejscu.

-Emm... - Fresh spuścił wzrok.

-PJ znalazł punkt na który patrzał poszkodowany.

-Cholera. - wyszeptał.

Przez chwilę panowała chwila zastanowienia, ale Paperjam ją zakończył.

-Pokaż, na rzecz wyższego dobra.

-D-dobrze. - zarumienił się lekko i rozebrał się od pasa w dół.

PJ nie mógł uwierzyć w to co widzi. Miednica Fresha była zmiażdżona, kości udowe pocięte, a cała okolica zabrudzona od karmazynowej magii.

Już wiedział co się stało i łzy zaczęły mu płynąć po policzkach. Zaczął się obwiniać, że nie spotkali się odrobinę wcześniej.

-Jammy? - spytał cicho. - Ty płaczesz?

-Tak mi przykro... - mówił Przez łzy.

-Ale nic mi nie jest, uratowałeś mnie. - objął go zdrowym ramieniem. - Może pójdę się wykąpać, a ty zdejmiesz tę sukienkę?

-Ale Fresh... - nie dokończył, bo ten zatkał mu usta.

-Dokończymy jutro, teraz musimy iść spać.

-Dobrze.

-Kocham Cię. - wyszeptał wychodząc myśląc, że nie usłyszy.

-Ja Ciebie też! - wykrzyknął PJ i podbiegł aby go pocałować.

Autor: Wichan

Categories

POPULAR POSTS

ARCHIWUM BLOGA

Labels

Obserwatorzy