Dzisiaj w dość prozaicznych okolicznościach - wrzucałam bowiem majtki do pralki - zdałam sobie sprawę z okrutnej, strasznej prawdy. Popatrzyłam na swoje dłonie, te same jakie oglądam każdego dnia, na jakie patrzę nawet teraz, kreśląc te słowa.
Oblał mnie zimny pot, wykrzywiłam usta w sztucznym uśmiechu. Wyprostowałam plecy i popatrzyłam w okrągłe lustro wiszące na ścianie. Podeszłam do niego w stroju Ewy z pierwszego dnia stworzenia, dotknęłam swoich zimnych policzków, spierzchniętych warg, popatrzyłam w swoje podkrążone oczy i wciągnęłam głośniej powietrze przez nos. Opuściłam głowę, dotknęłam swoich pokaźnych piersi leniwie przyciąganych przez grawitacje, potem na swoje stopy jakie jeszcze jestem w stanie dostrzec. Moje dłonie, pogładziłam jedną, popatrzyłam na pomalowane czerwonym lakierem paznokcie. W przestrachu uniosłam twarz, śledząc z niedowierzaniem własne odbicie. Kurwa, rozmazał mi się makijaż. A chuj i tak już nigdzie nie idę. Pozwolę sobie być paskudną. Chcę być paskudną.
Przygryzłam wargi. I wtedy...
Wybiegłam z impetem z łazienki i weszłam do pokoju, w którym przy laptopie trwała S. Moja współlokatorka.
-Kurwa! Zdałam sobie sprawę z czegoś strasznego! - wypaliłam
S. siedziała z otworzonymi oczami i lekko rozwartymi ustami.
-Wrzucam swoje brudne gacie - relacjonuję jej - do pralki i odkryłam coś!
-....co?
-Jestem dorosła! Kurwa! J a j e s t e m d o r o s ł a ! Nie czuję się dorosła! Nie chcę być dorosła! Ja jestem nadal dzieckiem.
-... ja też czuję się jakbym miała 6 lat.
- Ja jakieś 12, ale nie w tym rzecz. Jesteśmy dorosłe. Dociera to do ciebie? Jesteśmy kurwa dorosłe!
- W tym momencie zastanawiam się gdzie podziało się moje dzieciństwo
-No nie?... - przystawiłam dłoń w osłupieniu nadal tkwiąc w przerażeniu z powodu własnego epokowego odkrycia
-Irena...
-Co?
-Ubierz się.
Łyżwiarze
Lodowa biel, tafla ze
szkła,
Ileż radości im jeszcze da?
Biały jest śnieg, zimny jest lód.
Serca gorąco biją znów.
Zielone drzewa ustroił śnieg biały,
Wesoło dzwonią dzwoneczki u sanek.
To właśnie epoka, era i opoka,
Miłość silniejsza niż lód.
Strumień ze szkła,
Dźwięczy na dnie.
Na śliskim lodzie,
Sylwetki dwie.
Samotni łyżwiarze,
Zbyt starzy by marzyć.
Wspomnieniem złączeni,
Dźwięk dzwonków usłyszą,
Co z sanek dzieciństwa,
Dobiega tu...
Lekcja historii. Nie, to nie jest żadna lokacja z gry. To jest autentyczny fort w Niderlandach zwany Fort Bourtange, czy też Gwiezdny fort. Nie muszę chyba mówić skąd ta nazwa. Ale... czy on nie jest piękny? Jaram się jak stodoła oglądając tę budowlę. Dodać należy, że nie ma w umocnieniach czy murach ani grama skały. Wszystko jest z ziemi i wikliny. Cudowne dzieło nowożytności.
