Undertale: Do ostatniej kropli krwi - Prolog [opowiadanie by Mroczny Golf] [+18]

Autor opowiadania: Mroczny Golf

SPIS TREŚCI

Prolog (obecnie czytany)

Rozdział I
...

    Nie chciałaś wsiadać do tego samochodu. Miałaś zdecydowanie złe przeczucia. Stopy odmawiały ci posłuszeństwa, winy nie ponosił jednak wszechobecny chłód. Nie, to Ty nie dawałaś im możliwości ruchu.

- ___________ pośpiesz się. Filip z Asią nie będą na nas wiecznie czekać! - spojrzałaś w stronę swojego chłopaka, który wkładał ostatnią walizkę do bagażnika. To miał być wasz wspólny wyjazd, po tym wszystkim co się ostatnio działo zdecydowane tego potrzebowaliście. Szczególnie Ty. Cóż jednak mogłaś począć na ten cichy głosik w Twej głowie, który szeptał  „nie wierz”? Po waszych ostatnich kłótniach, po tej interwencji policji ciężko było Ci uwierzyć w tą nagłą zmianę Alexa. Wasze relacje w końcu nie były już takie same.

- Już, ja … po prostu zastanawiałam się czy aby na pewno wszystko. Wiesz … zależy mi by ten wyjazd był udany – mruknęłaś ze słabym uśmiechem chuchając chwilę później na zmarznięte dłonie. Zima zdecydowanie nie była Twoją ulubioną porą roku. Lubiłaś o niej pisać, malować ją, ale nie przeżywać na własnej skórze. Zmarzluch z Ciebie był ogromny!

    Musiałaś się ruszyć. Samochód czekał a Twój chłopak ze zniecierpliwieniem wpatrywał się w Twą twarz. Ileż byś dała, aby w jego oczach była ta sama miłość i uwielbienie co … Nie, nie pamiętałaś nawet kiedy on z taką żarliwością na ciebie patrzył gdy byliście w związku. Chyba tylko wtedy, gdy łączyła was przyjaźń a on nie mógł cię mieć. Ależ o Twe względy się wtedy starał! Z uśmiechem na twarzy wspominałaś tamte czasy. To właśnie one ratowały cię w takich chwilach jak ta.

    Chcąc nie chcąc wsiadłaś do samochodu, gdzie czekał brat Alexa. Byli niemal identyczni,z tym, że jego brat Noah miał słodkie dołeczki gdy się uśmiechał. Szkoda, że czynił to bardzo rzadko. Twoja relacja z nim również się pogorszyła. Czułaś, że nie możesz liczyć na to samo wsparcie co kiedyś. Jakby się jednak tak zastanowić, to nie miałaś mu tego za złe. Nie potrafiłabyś sobie sama wybaczyć. Nigdy. To co zrobiłaś … dziwiłaś się, że w ogóle chciał z wami jechać, że potrafił nawet spojrzeć w twoją stronę! Jego ramiona nigdy więcej nie miały cię pocieszyć.

- Hej Noah – przywitałaś się z nim jak zwykle ale on jedynie burknął coś w odpowiedzi. Musiałaś to znieść ale nie jechałaś tylko dla niego, miałaś swojego Alexa, miałaś Asię i Filipa, w dodatku czekał was wypad na plażę.

- Ruszajmy, nie ma na co czekać – brunet zamknął drzwi za sobą a chwilę później samochód ruszył-Chodź, połóż się i zdrzemnij, chwilę nam zajmie podróż.

    Twoje serce zabiło szybciej. Alex znów pozwolił Ci się położyć na nogach. Wiedział, że to lubisz jak i również, że to Cię uspakaja. Od kiedy ON w twoim życiu się pojawił, coraz bardziej odsuwałaś się od Alexa ale teraz? Czyżby naprawdę znów Ciebie chciał? Nawet jeśli nie byłaś już taka piękna? Zakochał się w końcu w kimś, kim dziś już nie byłaś. Właściwie z tej Ciebie został tylko marny cień. Dlatego z prawdziwą ufnością położyłaś głowę na jego kolanach. Westchnęłaś z ulgą a każdy twój mięsień rozpłynął się, kiedy on znów Cię tak czule głaskał.

- Kocham cię Alex ...- zanim zasnęłaś zdążyłaś mu to jeszcze powiedzieć ale nie doczekałaś się odpowiedzi. Wydawało Ci się nawet, że spiął się. Tak, dawno mu już tego nie mówiłaś, ale miałaś powody. Teraz wszystko miało być jak dawniej.

    Podróż płynęła Ci nawet spokojnie, samochód pracował cicho, w tle nie leciała żadna muzyczka, w dodatku ciepło drugiego ciała dawało ci poczucie prawdziwego bezpieczeństwa. JEGO już nie było. Nie istniał. Pozbyłaś się jego ze swojego życia raz na zawsze. Kto by jednak sądził, że jedna osoba aż tyle namiesza w Twoim życiu?

-Wstawaj, no szybciej! – warknięcie pełne niezadowolenia wyrwało Cię gwałtownie ze snu. Coś boleśnie zacisnęło ci się na ramieniu a chwilę później już leżałaś w śniegu. Nie zauważyłaś nawet kiedy tak naprawdę wypchnięto Cię z samochodu. Zniknęło ciepło a zastąpił je przenikający cię do szpiku kości chłód. Zaraz podniosłaś się rozbudzona z ziemi. Nie rozumiałaś co się działo ani gdzie jesteście. To nie był dom Twoich przyjaciół. Nie, to miejsce było o wiele gorsze.

-  T …. to nie może być prawda – wyjęczałaś patrząc na wielki stary budynek. Z jego wnętrza wyszła ci już dobrze znana parka, dyrektorka tej placówki oraz jej ulubiony lekarz. - Alex! Co to ma znaczyć!?

    Zaufałaś mu a on przywiózł cię do piekła. Sprowadził Cię na samo dno. Jak on tak mógł! Przecież mówił, że ci wierzy.

- Panie Marks, jak widzę żadnej poprawy … biedna dziewczyna, naprawdę nam jej szkoda – kobieta spojrzała na Ciebie współczująco ale tak naprawdę byłaś jej obojętna. Ty i każda jedna osoba w tej placówce. Nie mogłaś pozwolić by cię tutaj zostawił. Rzuciłaś się na jedyną osobę, której oddałaś serce, a która teraz wydała Cię w ręce samej śmierci. Nie spodziewali się tego więc Twe palce sięgnęły celu. Z przyjemnością zaczęłaś go drapać.

- Na  pomoc! Zabierzcie tę dziwkę!- próbował Cię oderwać ale nie dawałaś się. Chciałaś zabić gnoja, chciałaś sprawdzić by cierpiał chociaż w ułamku tak, jak Ty teraz. Cięłaś jego skórę swymi paznokciami, chciałaś go nawet udusić ale lekarz nie dał Ci tego uczynić. Nie mogłaś nic zdziałać!

- Jak śmiałeś! Jak mogłeś tak mnie tak zostawić! Ufałam ci! Ufałam do cholery! - krzyczałaś ile sił w płucach. Próbowałaś dorwać się do trzymającej cię osoby, wierzgałaś ile sił jeszcze było w twym wątłym ciele. Niestety nie przyniosło to żadnego sukcesu a jedynie jeszcze bardziej wymęczyło.

    Słyszałaś za to rozmowę dyrektorki i tego potwora. Nie chciał tutaj dłużej przebywać, chciał Cię po prostu zostawić i zniknąć. Również nie chciał abyś kiedykolwiek stąd wyszła. Twierdził, że to wszystko co Tobie zarzucano było prawdą. Każdy tak uważał, nikt Ci nie wierzył a teraz tym bardziej tego nie uczynią. Czułaś się ostatecznie taka przegrana, że życie kompletnie przestało mieć dla Ciebie znaczenie.

    Dałaś się zanieść mężczyźnie do jednego z pokoi. Po drodze słyszałaś krzyki innych tutaj obecnych, słyszałaś śmiechy, jęki i zawodzenia. Czułaś też ten okropny odór sterylności pomieszany z obfitymi perfumami panny Hamilton.

-  Proszę, ja naprawdę nie jestem szalona … proszę … nie chcę … nie zamykajcie mnie - ostatnia próba, jedna jedyna, ale …

nikt nie przyszedł.