Gra: Bestseller - Prolog - Yumi Mizuno

Zasady i wyjaśnienie

Najważniejsze: Osoba, która jako pierwsza zaklepie sobie miejsce po pojawieniu się tego rozdziału ma 72h na napisanie swojej części - kolejnego rozdziału. Czas liczy się od momentu zgłoszenia, do otrzymania rozdziału na maila. Jeżeli czas zostanie przekroczony, odbędzie się dogrywka. W grze mogą brać udział jedynie osoby zalogowane. Rozdział ma zawierać od 2 do 5 stron, Times New Roman rozmiar 12 interlinia pojedyncza. Można tytułować rozdziały. Można robić obrazki, które będą umieszczone w opowiadaniu. Gotowy proszę słać na maila: yumimizuno@interia.pl

Kolejny rozdział napisze: Fans of Zootopia

Głównym bohaterem jest czytelniczka, akcja ma miejsce we współczesności. Hasła klucze dla tego rozdziału to: pianino, czekolada, książka

SPIS TREŚCI

Prolog (obecnie czytany)

Rozdział I - Słodycz, bruk i pies

Rozdział II - Przerażenie, ból i osaczenie

Rozdział III

Rozdział IV

Rozdział V

Rozdział VI

Między snem, a jawą

Rozdział VIII

~~*~~

Mało która historia zaczyna się w tym miejscu, a szkoda. Ludzie nie doceniają uroku zimnych, pomarańczowych kafelek, szumu spuszczanej wody i zapachu odświeżacza do powietrza, którym pryskasz co pięć sekund. Tak. Twoja historia zaczyna się w ubikacji, na kiblu uściślając. 

Ponoć czekolada powoduje zaparcia, niestety ta, którą dostałaś od znajomego najwyraźniej była inna. Powinnaś zapamiętać, aby nic więcej od niego nie brać. W sumie, po części nie dziwiłaś się, że tutaj skończyłaś. Arnoldzik to sknera, skąpa sknera, która ceruje skarpetki jak zrobią mu się dziury, woli odchorować niż się ma zmarnować. Pamiętasz, jak zaprosił Cię na kawę, lecz tak żydził mleczka i cukru, więc zrobiłaś sobie kawy w domu, wlałaś ją do kubka termicznego i poszłaś z nim posiedzieć w mieszkaniu. Albo zabrał Cię na piwo, lecz nie w kawiarence czy barze, jak to robią wszyscy normalni ludzie w lato. Nie. On zaproponował kupienie tego pseudo piwa i picie w krzakach, aby było oszczędniej. 

Arnoldzik to dobry chłopak, sympatyczny, ze sporą wiedzą. Da się z nim pogadać na poważne tematy i powygłupiać. Wiesz, że chciał dobrze i naprawdę doceniasz, że zmarnował na Ciebie niecałe dwa złote polskie i kupił Ci najtańszą czekoladę z TESCO marki TESCO i to w dodatku z promocji, bo była po terminie ważności. Twoje bebechy jednak przeklinają jego imię.

Autor: Emalka

-Bądź miłościw mnie grzesznemu... – jęczysz pochylając się do przodu. Ból niemiłosierny rozwala Ci wnętrzności. Dosłownie czujesz, jak zmęczone jelito grube walczy z biegunką, próbuje wyrzucić z siebie toksynę, która skaziła Twój organizm, ale nie masz już czym srać. Wątroba błaga o ostatnie namaszczenie. W całym pomieszczeniu śmierdzi tak, że wyobrażasz sobie siebie w masce przeciwgazowej. W przenośnym i dosłownym tego słowa znaczeniu – masz przesrane. 

Z problemami gastrycznymi uporałaś się po godzinie jęczenia i stękania. Ciekawe co sobie pomyśleli sąsiedzi. Natychmiast zalałaś się rumieńcem myjąc ręce pod bieżącą wodą. Popatrzyłaś z przerażeniem na swoje odbicie w lustrze. Włosy we wszystkie strony, ciało oblane zimnym potem, spierzchnięte wargi, wyraźne zmęczenie malujące się na twarzy. Wyglądasz tak, jakbyś stoczyła walkę na śmierć i życie z papierem toaletowym. Co jak co, ale czekolady nie tkniesz do końca życia. Dobra, nie oszukujmy się, do końca tygodnia... do końca tego dnia... yhhh.. Weszłaś do pokoju i wzięłaś tafelek Milki. No, przynajmniej próbowałaś. Trudno jest Ci odmawiać sobie przyjemności z życia. 

Ten dzień miał być normalny. Planowałaś go spędzić z butelką Pepsi, oraz odgrzewaną pizzą z mikrofali. Wczoraj pościągałaś sobie kilka nowych filmów. Takie idealne wolne jakiego dawno temu nie miałaś. Telefon wyłączyłaś, na facebooka nawet się nie logowałaś, odłączyłaś domofon, zamknęłaś drzwi. Nie ma Cię dla całego świata. Tylko Ty, relaks i odrobina samotności. Czego chcieć więcej? 

Niestety, tak to już w życiu bywa, że kiedy narrator nie wie co zrobić z dalszym tokiem fabuły, zazwyczaj zrzuca na bohatera swojego opowiadania wielkie nieszczęście, które ma odmienić jego życie. Jako, że jesteś tylko i wyłącznie marionetką od tej pory Twoja egzystencja przestaje być nudna, monotonna i jałowa. Z prostego konsumenta dóbr, biernego odbiorcy wszystkiego co Ci zaserwuje świat, stajesz się istotą, której drugim imieniem będzie Przypadek. 

Po obejrzeniu Fantastyczne Zwierzęta i jak je złapać, doszłaś do wniosku, że film jest chujowy, ale tego gryfa to byś chciała. Już miałaś włączać kolejny (znajoma polecała Ci Życie Pi od bardzo dawna), kiedy nagle, okrutny i przewrotny los sprawił, że... znowu odezwały się jelita. 

W pierwszym odruchu znowu pobiegłaś do łazienki, ból jednak był nie do wytrzymania, dlatego przełknęłaś dumę i trzy tabletki na zatrucie pokarmowe. Sprawdziłaś najbliższe połączenie autobusowe i udałaś się na przystanek. Nie, jak siedzisz jest jeszcze gorzej. Musisz się ruszać. Ludzie dziwnie się na Ciebie patrzyli. Krążyłaś niczym sęp dookoła ławeczki okupowanej przez staruszki z wózeczkami. Zerknęłaś na zegarek. Jeszcze dwanaście jebanych w dupę minut. Posrasz się. Jak nic, zesrasz się w majtki będąc dorosłą już babą. A miał być taki piękny dzień. Czułaś się jak zabawka w rękach przewrotnego Fatum. Wracać do domu? A może dotrzymasz? W tym momencie masz ochotę zabić Arnolda. Stawiając kolejne kroki wyobrażałaś sobie jak wyrywasz mu wnętrzności, łamiesz kark, wbijasz obcasy czerwonych szpilek między jego kręgi w kręgosłupie. Właściwie tylko te myśli utrzymały Cię w całości i przy życiu. Dotrzymałaś, dotarłaś dobra... i co teraz? 

Nie no, nie lubisz załatwiać twardszych rzeczy w miejscach publicznych. Z drugiej strony rozwali Cię od środka, jeżeli zaraz nie znajdziesz upustu swoim wnętrznościom. Jesteś trzecia w kolejne do lekarza. Co dalej poradzić? Co zrobić? Popatrzyłaś na telefon. 

Ty: Dzięki za czekoladę, była pyszna. 

Wiedziałaś, że nie odpisze, szkoda mu było dziewięć groszy. Miałaś jednak nadzieję, że sarkazm uderzy go tak mocno i powali na ryj. Choć z drugiej strony, może się nie domyślić i potraktować to jako prawdziwy komplement. Westchnęłaś.

Cały czas czułaś, jak w brzuchu Ci się przewraca. Siedziałaś zgięta zasłaniając bebech rękami, mając nadzieję, że to stłumi okropne, w Twoim odczuciu, bulgotanie. Co chwilę czułaś, jak oblewa Cię zimny dreszcz. Próbowałaś zająć myśli czymkolwiek. Przeniosłaś wzrok na siedzącą kilka krzesełek dalej kobietę. Wyraźnie przyszła tutaj z miejskiego targu. Trzymała w rękach jednak coś co przykuło Twoją uwagę. Czarna, średniej wielkości książka. Nie widziałaś tytułu, ale okładka bardzo Ci się spodobała. Proste zdjęcie z kobietą ubraną i uczesaną na modłę międzywojennej Polski. Do tego białe napisy, kilka szlaczków no i ta połyskująca dłoń, jakby zagarniająca tytuł. Wahałaś się, czy podejść i zapytać. Ostatecznie, byłaś już bliska wstania i podejścia do obcej, jednak usłyszałaś swoje imię wzywane przez lekarkę. Usiadłaś w gabinecie ze złączonymi nogami. Faktycznie oderwanie myśli pomagało, miałaś wrażenie, że już Ci się nie chce. Obrzuciłaś pomieszczenie pobieżnie wzrokiem. Jakieś plakaty leku, zaproszenie do filharmonii na koncert pianistów. Łaaał, to pianino na okładce aż błyszczało. Śliczne. 

-Witam panią _____ - powiedziała doktorka w białym kitlu, usiadła na krzesełku naprzeciwko Ciebie. Zaczęła wypełniać papiery, zerknęła w Twoją kartę - ... to co się dzieje....

-Em.... - chrząknęłaś rumieniąc się jak dziewica pierwszy raz widząca na żywe oczy kutasa. Powiedzieć „sraczka” czy „biegunka”, a może jak użyjesz słowa „rozwolnienie” to zabrzmisz dojrzale? Albo pomyśli, że się wymądrzasz. - Zjadłam coś nieświeżego – chrząknęłaś odwracając wzrok. 

-Wymioty czy biegunka?

-Uhm, to drugie....

-Brała pani jakieś lekarstwa? - przytaknęłaś. - Ale najwyraźniej nie pomogły – znowu przytaknęłaś – Musi pani dużo pić, tutaj przepiszę pani coś mocniejszego, ale ... jeżeli nie przejdzie pani do jutra proszę się zgłosić na pogotowie. Biegunka może być bardzo niebezpieczna – nie umiałaś znaleźć języka w gębie. Patrzyłaś z zażenowaniem i wielkim wstydem na receptę. Burknęłaś podziękowania i wyszłaś. Czy może być gorzej? Może. Oczywiście, że może. To dopiero początek. Zamykając za sobą drzwi.... 

PRRRRRRRR 

Gazy musiały znaleźć ujście, korzystając z chwilowego rozluźnienia Twojego ciała... Cóż, czerwieńsza już być nie możesz. Biegłaś ile sił w nogach przed siebie chcąc zapaść się pod ziemię. 

Autor: Yumi Mizuno

Hasła dla kolejnego rozdziału: lizak, obroża, pantofel