Iloraz inteligencji tłumu... - czyli co dzisiaj w Biedronce

Już od dziecka przyswoiłam sobie głupią, acz mającą coś w sobie sentencje, którą wpisała się moja znajoma z podstawówki do pamiętnika:

„Jeżeli twoje życie przytłoczy myśl - żyć nie warto
Z łez ocieraj cudze oczy, choć twoich nie otarto.” 

To dlatego prawie zawsze się uśmiecham, to dlatego staram się z życzliwością i wyrozumiałością podchodzić do drugiego człowieka zawsze ochoczo podając mu pomocną dłoń kiedy tylko mogę. Może to naiwne, może to głupie, może nie powinnam, ale nie zmienię tego kim się stałam.
Choć po dzisiejszych wydarzeniach będzie mi już trudno spojrzeć na ludzi tak jak zawsze.

Nim przejdę do właściwej historii opowiem to, co wydarzyło się kilka lat temu. Szłam na zajęcia teologiczne - jak nieliczni wiedzą, moim pierwszym planem realizowania się jako belfer by nieść kaganek oświaty masom, było zostanie katechetką. W tym celu też udałam się na studia teologiczne - których w rezultacie nie skończyłam. Poza powodami rodzinnymi i trudną wtedy sytuacją materialną, która uniemożliwiła mi studiowanie spokojne i zmusiła do podjęcia walki o doczesność powodem mojej rezygnacji było to, że nie umiałam... nie umiałam głosić czegoś w co sama nie wierzę. Nie wierzę tak prawdziwie. Jestem sceptykiem. Wątpię. Moją naturą jest wątpić. 
W każdym razie szłam na zajęcia. Było upalne lato. Na przejściu pieszych spieszyłam się, by zdążyć póki jeszcze jest zielone światło. Wtem obok mnie, upadła starsza kobieta. Wycieńczona, zmęczona, schorowana. Spośród całego tłumu tylko ja i jakiś pan pobiegliśmy jej z pomocą. Tylko ja i ten pan zaprowadziliśmy ją do pobliskiej apteki, bo tam chłodniej, bo tam dostała kubek wody i mogła zaczekać na przyjechanie karetki, która ją zabrała.
Byłam w szoku, że tylko my, nikt więcej... ale gdyby ktoś inny do niej podbiegł pewnie zaświtałaby mi w głowie myśl „już jest dobrze, nie muszę nic robić, oni się nią zajmą”. Nie jestem alfą i omegą, nie jestem chodzącym wzorem cnót jaki trzeba naśladować. Jestem na tyle szczera, aby umieć przyznać to otwarcie.

-Wiesz co mi K. mówił? - powiedziała pewnego wieczora Samael
-Co?
-Jak jechał w autobusie, gość który obok niego siedział umarł. Nagle. Chyba zawał.
-Rany...
-Wiesz co zrobili inni pasażerowie?
-Co?
-Kamerowali trupa, zamiast dzwonić na pogotowie.

Wspomnieć należy też o historii jaka miała miejsce w Kielcach spory kawał temu, ale dość niedaleki, aby utkwił w mojej głowie. Kierowca autobusu zasłabł i uderzył w słup. Pasażerowie zamiast się nim zająć - wyszli z pojazdu. Biedak umarł. Przeżyłby, gdyby ktokolwiek pomyślał o zadzwonieniu na pogotowie.

Tym wstępem przejdę do właściwej części historii...

Dzisiejszy dzień zapowiadał się... normalnie. Znaczy się, spodziewałam się złych klientów, problemów, awantur o Świeżaki i pretensji o ceny. Bo to jest codziennie. To stało się moją normalnością. Nie zwracam już na to uwagi.
Ostatnio coraz częściej spotykam się z miłymi komentarzami.
-Pani jest najfajniejsza z tego sklepu.
-O to ta fajna pani. Dzień dobry.
-Pani zawsze taka uśmiechnięta i miła.
-Dawno nie spotkałam się z tak miłą obsługą.
I tego typu komplementy. Miło jest to słyszeć. Miło, kiedy kolejka wstawia się za tobą, kiedy przychodzi zły klient rzucać się, że chleb jest o 10gr droższy. Miło jest, kiedy klienci są wyrozumiali dla Twoich pomyłek i błędów.
-Ona ciągle się myli - bąknął dzisiaj jeden pan komentując to, że nowa koleżanka na kasie obok coś pomieszała, coś źle wybiła i klientka zaczęła się sapać. Zerknęłam na zestresowaną A. i westchnęłam.
-To nie jest nic łatwego - zaczęłam kasując jego produkty - Ja na początku też się bardzo myliłam. Błąd goni błąd. Do dzisiaj się mylę. To źle kliknę, to źle nabiję. To się zdarza. Proszę znaleźć w sobie zrozumienie - nic nie powiedział, ale wyraźnie zrobiło mu się głupio.
-A wie pani jaki największy błąd pani zrobiła? - rzucił inny klient stojący za nim. Sympatyczny i uśmiechnięty pan w średnim wieku, który przychodzi prawie codziennie.
-Jaki? - popatrzyłam na niego nie kryjąc strachu w oczach. Źle mu coś kiedyś naliczyłam? Raz walnęłam babce 453 bułki zamiast jedną o kodzie 453.
-W ogóle pani tutaj zaczęła pracować! - i się szczerzy. Uhhh.
-Ja nie narzekam.
-Nie narzeka pani?
-Nie. Nie narzekam. Zaplecze socjalne Biedronki jest naprawdę dobre w porównaniu z innymi sklepami. Kasjerzy z konkurencji często do nas uciekają.
-A no chyba, że tak.

Gdzieś koło godziny 9:00 przybyła do sklepu zła klientka. Jak się domyślacie, poszło o Świeżaki. Wspominałam na Discordzie, że jedna z dziewczyn jakie kasuję, opowiedziała mi, że jej nauczycielka od niemieckiego daje 5 każdemu kto przyniesie jej naklejki. Mówiłam, że jak przez dwie godziny mieliśmy niezależne od nas zawieszenie systemu wydawania naklejek i miśków mieliśmy trzy wściekłe maciory i pięć ryczących bachorów. Wspominałam też, o babie, która stała 45min w Biedrze ze swoim dzieciakiem dosłownie żebrząc o naklejki! Nie tylko mnie, czy inne kasjerki, ale także klientów. Bo jej Stasiowi czy jak mu tam było brakowało trzech do dużego misia, a ona obiecała, a ta „zła” pani - czytaj ja - nie wydała tych trzech naklejek (bo nie mogłam). Po 45 min żebrania udało się jej dopiąć swego i gówniak z którym przyszła - dostał to co chciał. Ale... czego ona go uczy? Żebrania? Głupoty? Cebulactwa? Sama już nie wiem.
Odeszłam od właściwej historii. Dzisiaj było co innego.
-Gdzie macie atlasy!
-Um... te do naklejek?
-Tak te!
-Są przy Świeżakach.
-Nie o te, o inne!
-Um... słucham?
-Mają być nowe do naklejania naklejek!
-Um, ale za dziesięć dni przestajemy wydawać naklejki, to nie ma sensu...
-W internecie przeczytałam...! - Oho. - ...że mają być nowe albumy do naklejania.
-Um, nic nie wiem na ten temat.
-Czyli nic takiego nie macie?
-No... nie?
-A co macie?
-No są książeczki, za pięć złotych.
-Nie o to mi chodzi. O nowe albumy!
-Nie ma żadnych nowych albumów, proszę pani.
-A te książeczki to gdzie są?
-Um... przy Świeżakach.
-A to mi się nie chce wchodzić - i wyszła... Tsiaaaa

To co teraz opiszę, będzie ... smutne. Kolejne historie nie dotyczą miśków, ale tego czego dotyczy początek wpisu. Inteligencja tłumu. Ludzka znieczulica. Głupota.
Kasowałam jakieś babcie, za nimi, kolejnym był pan z pół litrem wódki, a po nim dwie starsze babcie. Już kasując te wcześniejsze, zauważyłam, że gość jakoś się trzęsie.
„Pewnie mu zimno” pomyślałam i zignorowałam. Ledwo skończyłam paragon, a usłyszałam przeciągły jęk bólu, i widzę jak gość leci na ziemię.
Padaczka.
Trzęsie się cały. Analiza sytuacji. W mojej głowie zaszło to szybko, tak szybko, że ... sama jestem pod wrażeniem. W pierwszym odruchu chciałam wyjść i do niego podbiec. Nigdy nie pomagałam w takiej sytuacji, ale pamiętam ze szkoleń jakie miałam w liceum, co trzeba robić. Na bok, głowa do tyłu i coś w usta, aby nie zadławił się językiem albo go nie przegryzł. Jednak...
-A paragon dostanę? - rzuciła staruszka zupełnie ignorując fakt, że mężczyzna obok niej ma atak padaczki. Automatycznie chwyciłam za paragon i krzyknęłam
-Jacku! - Jacek to jeden z ochroniarzy. Bardzo sympatyczny pan. Szybko podbiegł do mężczyzny i położył go tak jak trzeba. Aby jednak do niego dojść, musiał przecisnąć się przez wcześniejsze babcie z wózeczkami, bo oczywiście, one zamiast pomóc czy po prostu się odsunąć, wolały stać się i patrzeć. Całe szczęście była jakaś szczotka do kibla, z której zrezygnowała jakaś baba więc dałam tę szczotkę i rączką Jacek powstrzymał język mężczyzny układając go na boku i wyginając mu głowę do tyłu, podtrzymując ją, aby nie poobijał się za bardzo.
-Może powinienem przedzwonić po pogotowie? - zarzucił jeden z mężczyzn stojący w kolejce przy drugiej kasie. Wyciągnął nawet telefon, wahał się. Bał się? Czego? Konsekwencji? Nie wiem. Ostatecznie wahał się dobrych kilka sekund. Wtedy przybiegła kierowniczka prawie że z telefonem przy uchu, schował swój z wyraźną ulgą. W głowie słyszałam myśli zebranych. Ta ulga na ich twarzach.
„Oni się tym zajmą. Jest w dobrych rękach”
Problem polega na tym, że my też jesteśmy ludźmi jak wszyscy. Ja przeszkolona jedynie teoretycznie, bez możliwości podbiegnięcia do mężczyzny. Bo oczywiście, dwie babcie które stały w kolejce za nim nie ruszyły się z miejsca.
-To ja mu pieniądze wsadzę do kieszeni spodni - powiedziała jedna z uśmiechem. Dlaczego się uśmiechała? Dlaczego czerpała dziwną ... radość z tego wydarzenia? Dlaczego chichotała pod nosem? Patrzyłam jak bierze pieniądze które ten mężczyzna położył na ladzie i wpycha mu do kieszeni w spodniach, kiedy ten wił się w konwulsjach na ziemi. W oczach jego skóra robiła się sina, leciała mu ślina z ust, oczy wychodziły do tyłu. Słyszałam w tle, jak kierowniczka mówi co się dzieje i podaje adres naszej Biedronki. Chciałam jakoś pomóc, ale wtedy...
-A te jogurty to jeszcze w promocji? - rzuciła ta sama kobieta machając mi przed oczami wspomnianym produktem. Popatrzyłam na nią w szoku. Kobieto - krzyczałam na nią w głowie - przed tobą kurwa gość może zaraz umrzeć, a ty stara suko pytasz się mnie, czy zapłacisz za jebany jogurt ze spermy mamuta o pińć groszy mniej?! Popatrzyłam na kierowniczkę, która wisiała na telefonie oczekując na karetkę pogotowia. Pierwsza faza ataku padaczki ustawała, zaczął się uspokajać. Kierowniczka równie zszokowana co ja zaistniałą sytuacją rzuciła bezradnie...
-No obsłuż panią... - więc obsłużyłam. Nie, promocji nie było.
-A to ja nie chcę. - Zostawiła jebane jogurty i poszła sobie na około. Ludzie z mojej kolejki stali. Musiałam ich odgonić. Nie obsłużę ich przecież, skoro dosłownie między kasami mamy epileptyka. Widziałam na ich twarzach złość... no jakże śmiałam, zamknąć kasę! Na dobrą sprawę, gdyby mogli, to by po człowieku przeszli. Podeptali go, bo przecież ich zakupy są ważniejsze. Albo co gorsza, zaczęli mieć do mnie pretensje, że nie uprzątnę jego zwłok.
Druga babcia jednak nie była ustępliwa. Przecież była przy mnie. Nie będzie stała drugi raz w kasie. Biedna A. musiała obsługiwać dalej. Jej kolejka patrzyła na całe wydarzenie jak na jakieś kurwa przedstawienie w cyrku. O, ale fajnie, gość ma padaczkę. Heheszki i śmieszki. Kurwa nie.
Skasowałam ją, nabiłam, poszła sobie. Gość w tym czasie zaczął się szamotać. Nie będąc w pełni świadomym tego co się stało, próbował wstać. Jacek go trzymał mocno. Nie pozwalał.
-Ta kasa wolna? - rzuciła jakaś blondi jakby zupełnie zignorowała mężczyznę leżącego na ziemi. Widziała tylko kasjera za kasą i brak kolejki. Wskazałam na sytuację. Blondi była zła.
-Jest coś w czym mogę pomóc?
-Idź... idź.. nie wiem - rzuciła kierowniczka - Rozkładaj towar. Zawołaj An. aby weszła na kasę i cię zastąpiła - wyszłam. W sumie to logiczne. Klienci nie będą widzieć mojej paskudnie oczojebno zielonej koszulki przy kasie i nie będą się sapać. Pogotowie w drodze. Towar rozkładałam piętnaście minut. Właściwie to próbowałam rozkładać. Ręce mi się drżały i dopiero wtedy zaczęło dochodzić od mnie to co się stało. Padaczka alkoholowa.
Mam wstręt do alkoholików. Taki fizyczny wstręt. Wstręt budzą u mnie ućpane osoby i pijane. Wstręt czuję do siebie, kiedy muszę sprzedawać alkoholikowi wódkę i piwo. A wierzcie mi, po tej stronie naprawdę widać kto jest alkoholikiem.
Gość przeżył. Wyszło, że drugi raz miał atak. Wróciłam na kasę... Założyłam na twarz uśmiech. Obsługiwałam dalej, choć w głębi serca ... czułam gniew i obrzydzenie. Gniew na ludzi. Obrzydzenie na tego typa. Nie czuję wobec niego żalu czy współczucia. Czuję obrzydzenie, że doprowadził się do takiego stanu. Czuję gniew na jebaną babę od jogurtów. Jak wielkim osłem trzeba być, jak bardzo nie liczyć się z drugim człowiekiem, aby .... ech... wiecie co mam na myśli.

Skoro w aptekach, mogą odmówić sprzedaży środków antykoncepcyjnych ze względu na swoje przekonania religijne, uważam, że kasjerzy powinni mieć.... jakieś pole działania w kwestii walki z tym strasznym uzależnieniem. No nie wiem, możliwość doniesienia gdzieś, aby zajęli się taką sprawą.

-Kojarzysz tego co zawsze przychodzi rano po wódkę? - mówiła A kiedy przed otwarciem sklepu logowałyśmy się na kasy. Wiedziałam o kim mówi. Zawsze rano przychodzi taki gość, widać, że nie dość pijany, aby na ten paragraf się powołać. - To shizofrenik na lekach. Znam jego mamę. Nie powinien pić, a pije. Krysia już sobie z nim rady nie daje - aż mnie skręca na myśl, że jutro kiedy otworzymy sklep, będzie to mój pierwszy klient i jak zawsze kupi Parkową i czteropak V.I.Pa

Ten dzień przyniósł jeszcze jedno rozczarowanie na temat ludzi. Zeszłam z kasy i miałam rozkładać towar. Podszedł do mnie gość.
-A ta szynka wieprzowa to w jakiej cenie? - pyta się mnie stojąc przed lodówką z mięsem, gdzie jak wół widać cenę jebanej szynki wieprzowej.
-Um... - pokazuję na cenówkę
-A bo w gazetce pisze...
-Jest napisane - bąknęłam. Ja wiem, że ogólnie forma „pisze” została uznana za poprawną, bo język ewoluuje dostosowując się do tych co go używają. Lecz mnie nadal wkurwia, jak ludzie mówią „pisze” dlatego przyłapałam się na tym, że mam w zwyczaju grzecznie poprawiać rozmówców.
-W gazetce pisze... - odporny na edukację matoł - ... że jest tańsza
-Koleżanki mogły nie zdążyć zmienić ceny. Jeżeli jest tak napisane w gazetce i jest to promocja aktualna, to na kasie powinna wybić się właściwa cena. Trzeba będzie po prostu zapytać się kasjera.
-A to dziękuję, dzięki pani wiem więcej - .... że co kurwa?
-Um, nie ma sprawy?
-A wie pani co powiedziałem takiej jednej Niemce? - ... człowieku, ja tu mam towar do rozłożenia! Darło się moje wnętrze. Jednak odpowiedziałam z udawanym zainteresowaniem i uśmiechem na twarzy.
-No co pan powiedział?
-Że jest jebaną niemiecką szmatą i kradnie nasze dzieci! - .... eeeeee
-Um, nie widzę związku między szynką wieprzową a niewinną kobietą na której wyładował pan swoją złość.
-Co pani gada? Niemcy są winni! Kradną nasze dzieci!
-Ale to niewinna kobieta. Jeżeli nawet, to ona nie miała z tym nic wspólnego.
-Miała! Bo wszyscy Niemcy są źli! - Super, w 1/4 jestem zła. Ale faza.
-A...ha....
-No i ona nie wiedziała co powiedzieć, tak jej dogadałem, bo kradną nasze dzieci!
-Um, ja dzieci nie mam więc mnie to i tak nie dotyczy
-Ale to są nasze dzieci!
-Um...
-Nasze polskie dzieci!
-Um.... To.... dobrze? - Zaczęłam odchodzić bojąc się dokąd zmierza ta rozmowa. Słyszałam tylko jak w oddali gość darł się za mną, że Niemcy są źli. Uhhh.

Na chwilę przed tym jak zeszłam ze zmiany zaczepiła mnie jeszcze jedna kobieta.
-Ile kosztuje to mięso mielone?
-Um, tak jak jest napisane - znowu pokazuję cenówkę, którą babsko ma dosłownie przed sobą - 6.99zł
-Ale tu pisze...
-Jest napisane
-...że 4.99
-Um, to cena innego mięsa mielonego.
-A czym ono się różni?
-To za 6.99 jak widzi pani na obrazku - kurwa, co to zabawa w znajdź różnice? - to ma 500g, zaś to za 4.99 jest promocyjne, ale ma w opakowaniu 400g.
-To ja chcę to tańsze.
-Ale go nie ma, jak widać.
-Ale ja je chcę.
-Um... cóż...
-Macie je jeszcze?
-No nie? Skoro nie ma go w lodówce, to znaczy, że zostało już sprzedane.
-Czyli go nie macie? Nawet na zapleczu?
-Nie....
-A kiedy dostawa?
-Jutro rano.
-A możecie jedno dla mnie przechować
-Uhhh nie....
-Ale ja chcę je kupić.
-Przykro mi, nie mogę pani pomóc.
-Ale ja...
-Irenka, już? - krzyknęła kierowniczka II zmiany
-Już! Już! - niemalże w podskokach do niej podbiegłam by w końcu odhaczyć się i wrócić do cywila.

Po całym tym dniu, przepełniona głębokim niedowierzaniem w znieczulicę ludzką, siedząc na kanapie, paląc papierosa i pijąc pepsi przychodzi mi na myśl pytanie Einsteina: 

Czy inni oszaleli, czy to ja wariuję?