Undertale: Klatka z kości -Rozdział VIII - Wybór [Cage of bones - Choice - tłumaczenie PL] [+18]

Obrazek autorstwa: Golen-dragons-flower

Notka od tłumacza: Jest to opowiadanie z serii NSFW, osadzone w alternatywnym uniwersum (AU) gry Undertale nazywanym Underfell. Czym się charakteryzuje ta rzeczywistość? Frisk dobry - potwory złe. Floweya w tym wypadku nie ma w opowiadaniu. Autorką  jest Golden thread (Lusewing). Co warto jeszcze zaznaczyć? A tak, głównym bohaterem opowiadania jesteś... cóż TY. Tak, Ty. Opowiadania pokroju Postać x Czytelnik są dość modne poza granicami naszego zaścianka i jakkolwiek za nimi nie przepadam tak to opowiadanie wyjątkowo mnie do siebie przekonało. Jeżeli komuś nie odpowiada taka forma tekstu może wyobrazić sobie w roli siebie np Friska czy własne ulubione OC. Warto jednak zaznaczyć, że treść jest dostosowana pod kobiecego czytelnika.Główna para to Ty x Sans (Underfell)

W opowiadaniu występuje BDSM, gdzie kobieta jest uległa, a mężczyzna jest dominujący - jeżeli nie lubisz takich rzeczy - zrezygnuj z dalszego czytania (chociaż pewnie będziesz żałować). To by było chyba na tyle.

Oryginał: klik

Spis treści:

Rozdział I - Polowanie

Rozdział II - Pułapka

Rozdział III - Za drzwiami

Rozdział IV - Lekcja 

Rozdział V - Wilgoć

Rozdział VI - Głód

Rozdział VII - Smak 

Rozdział VIII - Wybór (obecnie czytany)

Rozdział IX - Dotyk

Rozdział X - Moja

Rozdział XI - Żar

Rozdział XII - Rodzina

Rozdział XIII - Niewinność

Rozdział XIV - Poparzenie

Rozdział XV - Dom

Rozdział XVI - Sytość

/Na prośbę autora - dalsze tłumaczenie zostało przerwane./

-Co do diabła? Ugh. - Zaczęłaś lizać własną dłoń mając nadzieję na pozbycie się smaku i dotyku jego języka w Twoich ustach. Bezskutecznie. - To było obrzydliwe!

-Nie bądź taka okrutna. Mnie się podobało – mruknął poruszając dolną szczęką, dokładnie gryzł kawałek skradzionego pączka. Obie jego ręce powędrowały na tył czaszki i rozsiadł się wygodnie na kanapie, nogi kładąc na stole przed nim. Dostrzegłaś szansę dla siebie w tym, że się odprężył i przesunęłaś się najdalej jak się a od niego.

-Nie mówiłem, że możesz się ruszać, suczko. - co prawda nawet nie drgnął, lecz ton jego głosu wyraźnie się zmienił

-Nie mówiłeś też, że nie mogę – Szybko przystawiłaś dłoń do ust, zanim powiesz coś jeszcze innego. Miałaś już dość stawania oko w oko ze śmiercią. Nie tak dawno temu dotkliwie Cię zranił i upokorzył, i nie chciałaś pogorszyć swojej sytuacji, zwłaszcza że teraz okazał Ci odrobinę sympatii. Może czujesz się pewniejsza siebie dlatego że coś zjadłaś i napiłaś się? No, ale dogryzanie kościotrupowi nie wydawało się najmądrzejszą rzeczką w tym momencie.

Czekałaś, aż Twoja dusza zostanie wyciągnięta z Twojej piersi, jednak zamiast tego zobaczyłaś, jak Sans ściąga swoją bluzę. Przyglądałaś się jak kładzie ją obok siebie i patrzy na Ciebie kątem oka. Twoje ciało przeszył dreszcz. Starannie układał materiał obok siebie by częściowo leżał na jego nogach. Byłaś zdziwiona. Powinien coś zrobić za te słowa, powinien jakoś zareagować. Kiedy wasz wzrok się spotkał, poczułaś się jak mysz przyłapana przez wielkiego kota. No i ten kocur właśnie chce się bawić.

-Tutaj, kochanie. - skinął palcem przywołując Cię do siebie. Czy on naprawdę myśli, że legniesz na jego kolanach? Będzie Ci niewygodnie, nawet jak położył na swojej nodze miękką bluzę. Może jak się przesuniesz i siądziesz obok niego to da Ci spokój? Jeżeli tego nie zrobi zapewne przyciągnie Cię siłą, tak to przynajmniej możesz teoretycznie zdecydować...

Westchnęłaś od niechcenia, podniosłaś się lekko aby przesunąć się obok Sansa, potem objęłaś się za ramiona. Możesz siedzieć obok niego, ale chcesz mu pokazać, że tego nie chcesz.

-No i proszę, wystarczy jeden palec – Sans wyglądał na zaskoczonego. Byłaś zmieszana, bo nie wiedziałaś o co mu chodzi.

-Co? - natychmiastowo odpowiedziałaś, jego uśmiech jakby się poszerzył, a twarz zwrócił w Twoim kierunku. Miał nieco wyżej uniesione brwi niż wcześniej, zaraz potem poruszał nimi rytmicznie w górę i w dół z lubieżnym spojrzeniem.

-Abyś doszła, heh heh – Pokręcił tym samym palcem przed Twoją twarzą, uśmiechał się drapieżnie. Mina Ci zrzedła i chciałaś się odsunąć, lecz Sans objął Cię ramieniem i zaczął się śmiać. Nie takiego obrotu spraw się spodziewałaś. Cuuuuudownie, komik. Więc nie jest już tylko demonicznym szkieletem, zboczeńcem, porywaczem, ale także ma chore poczucie humoru.

Mogłabyś się odsunąć, starać się nie stykać z jego ciałem, lecz Twój mózg aż darł się, że walka czy stawianie oporu w każdy możliwy sposób przy nim, jest bezużyteczna. Opuściłaś głowę, poddałaś się. To naprawdę nie było sprawiedliwe. Oczywiście bałaś się go, to ten rodzaj strachu, który mówi Ci, abyś uciekała najdalej jak się da, ale teraz.... czułaś się też ... zakłopotana? To nie była do końca apatia, to nie była też bezradność. Po prostu czułaś jak wszystko przy nim jest daremne. Czułaś się jak marionetka, Twoje ramiona się lekko opuściły. Nie było sensu stawiać opór.

Chwilę Ci zajęło zdanie sobie sprawy z tego, że Sans przesunął Cię. Naprężyłaś mięśnie. Nie wiedziałaś co chce z Tobą zrobić. Nie był brutalny, w tej chwili uczyłaś się strachu przed jego delikatnością. Przed jego czułymi słówkami jakie pętały Cię powoli kradnąc Twoje myśli.

-Spokojnie, suczko. Po prostu połóż się. Nie zranię cię, ciii – łzy wściekłości zaczęły szczypać Cię w oczy, lecz poddałaś się jego dotykowi. Powoli położyłaś głowę na bluzie spoczywającej na jego kolanie. Chciałaś się podnieść, zapach jego ubrań sprawiał, że zacisnęłaś mocniej wargi. Położył dłoń na Twoich plecach powstrzymując Cię od zbędnego ruchu. Nienawidziłaś swojej słabości i tego, że się poddałaś. Dlaczego nie mogłaś być odważna...

Zabrał rękę, a Ty powoli zaczęłaś odzyskiwać normalny rytm oddechu, pod głowę podłożyłaś swoje ręce aby było Ci wygodniej, i ostatecznie starałaś się zignorować zapach dymu jaki towarzyszył jego osobie. Palce powoli zaczęły przeczesywać Twoje włosy, uspokajały Twój strach i oddalały głos wściekłości z Twojej głowy. Twoje oczy się zamknęły, praktycznie zapomniałaś gdzie jesteś, do kogo należą te czułe pieszczoty. Chciałaś odpocząć, krótką chwilę. Nie myśleć o wszystkim co miało miejsce. To nie miało znaczenia. Nie mogłaś walczyć z losem, z czymkolwiek w tej chwili. Może, może jak odpoczniesz i nabierzesz sił będzie mogła przeciwstawić się.

-Właśnie tak, kochanie. Widzisz, nie masz się czego bać. Będzie ci bardziej wygodnie, jak weźmiesz też swoje nogi na kanapę – zasugerował, poruszyłaś nimi wyciągając je, tak aby dołączyły do Ciebie. Faktycznie, było Ci lepiej. Twój mózg resztką sił analizował dziwność tej sytuacji. Leżałaś na kanapie z nogą kościotrupa jako zagłówkiem. Powinnaś walczyć. On był przecież niebezpieczny. Ale... po co miałaś to robić? Było Ci przecież wygodnie, ciepło mimo tego, że byłaś naga, i choć nie lubiłaś dotyku Sansa to... coś sposób w jakim Cię głaskał był naprawdę miły. Otworzyłaś szerzej oczy, kiedy poczułaś jego drugą rękę na plecach, kreślącą linie na Twojej talii. Poczułaś przeszywający dreszcz, kiedy błądził tak kościstymi palcami po Twojej skórze. Czułaś jak miękniesz. Jego dotyk, jego pieszczoty wszystko to też był sposób na zniewolenie Cię.

Nic nie miało żadnego sensu. Nic nie miało sensu. Czego od Ciebie chciał? Po co to robił? To wszystko? Rozkoszny dotyk rozwiewał Twoje myśli, kruszył na drobne kawałki pragnienia ucieczki. A Ty, pozwoliłaś mu na to. Próba zrozumienia go przyprawiała Cię o ból głowy. Może jak odpoczniesz, choć chwilę, to uda Ci się wszystko załapać...

-O czym myślisz, kochanie? - jego głos był cichy, mroczny i delikatny, wciągnęłaś powietrze i poczułaś słodki zapach jego cygara, jakim przesiąknięta była jego kurtka. Kilka myśli chaotycznie przebiegło Ci przez głowę, nim otworzyłaś usta.

-Dlaczego nie robisz mi krzywdy? - to pytanie zaskoczyło nawet Ciebie, ale to właśnie tkwiło w Twojej głowie i nie dawało Ci spokoju od dłuższego czasu.

-Chcesz abym Cię krzywdził? - poczułaś jak przestaje Cię głaskać, zamiast tego słodka pieszczota zamieniła się w uścisk, mocno chwytający Cię za włosy u nasady. Potrząsnęłaś przecząco głową, ostrożnie uważając aby nie wyrwał Ci ich. Zdecydowanie nie tego chciałaś. Sans zrozumiał i pięść znowu zmieniła się w dłoń, która po prostu bawiła się Twoimi pasemkami. Nie wyglądało na to, że ma zamiar przestać teraz rozmawiać.

-Czy byłoby ci łatwiej mnie nienawidzić, gdybym Cię krzywdził? - nie odpowiedziałaś, ale wiedziałaś że ma rację. Byłoby Ci łatwiej. Miałabyś przynajmniej więcej powodów do walki, miałabyś przeciw czemu walczyć. Jak mogłaś stawiać opór czemuś tak przyjemnemu, delikatnemu niemalże... czułemu? Jego dłoń prześlizgiwała się po Twojej głowie, koniuszkiem palca kreśląc linie dolnej szczęki. Kiedy znalazł się pod Twoją brodą podniósł delikatnie twarz tak abyś na niego popatrzyła. - Dlaczego miałbym chcieć Cię krzywdzić, ptaszyno? - jego kciuk wodził po Twojej dolnej wardze.

-Posłuchaj mnie uważnie. Jesteś moja, rozumiemy się? I nie lubię niszczyć tego co jest moją własnością. - Patrzył Ci się głęboko w oczy – Pozwól mi się sobą zająć, a już nigdy nie będziesz musiała się martwić o to, że ktoś cię skrzywdzi. - Jego dłoń ześlizgnęła się i pochylił się przystawiając swoją twarz do Twojego czoła w geście pocałunku. Zamknęłaś oczy. To taki prosty gest... tylko, że tak intymny. Zamruczał, a Ty w odpowiedzi naprężyłaś swoje mięśnie, nie mogłaś nic zrobić tylko westchnąć.

Wtedy kiedy wyprostował się i oddalił się nieco od Ciebie, Twój mózg zaczął analizować to co właśnie powiedział. „Jesteś moja”. Dreszcz przebiegł Ci po kręgosłupie, a niewidzialna gula utknęła w gardle. Tak nie powinno być. Nie jesteś jakąś rzeczą, przedmiotem, aby należeć do kogokolwiek. Jesteś człowiekiem. Nie możesz mu pozwolić na to, aby tak Cię traktował. Czym byłoby życie, gdybyś nie miała nad nim kontroli?

-Sans.. Ja... ja nie jestem...

-Powinnaś być już martwa, ptaszyno. - otworzyłaś szeroko oczy – Powinnaś leżeć zimna na samym dnie tej przepaści, w kałuży krwi rozerwana na tysiące małych kawałeczków. - w jego głosie nie było żadnych uczuć. Mówił tak, jakby temat dotyczył czegoś tak nudnego jak pogoda. To jednak sprawiło, że poczułaś niewielki ból w piersi. Miał rację. Nie miałaś czasu myśleć o tym co Cię spotkało, o tym jak uciekałaś przed wilkołakami. Po tym wszystkim przez co przeszłaś, po tym wszystkim co on Tobie zrobił nadal żyłaś i oddychałaś. Gdyby nie Sans to.... byłabyś już martwa. A każda alternatywna jest lepsza od śmierci, prawda?

-To i tak byłoby lepsze niż rozszarpanie przez psy. - krew zastygła Ci w żyłach, kiedy przypomniałaś sobie o tamtym człowieku zjedzonym przez stworzenia. Nie myślałaś o nim do tej pory. Nie starałaś się mu wtedy pomóc, nikomu nie starałaś się pomóc, nawet kiedy Sans pomagał Ci w ucieczce. Byłaś samolubna? Jakkolwiek źle to zabrzmi i mimo wszystkiego przez co musiałaś przejść, wiesz bez cienia wątpliwości, że gdyby czas mógł się cofnąć postąpiłabyś tak samo.

-Tamci są teraz pewnie w laboratorium Alphys. - Alphys... to imię wystarczy aby strach zacisnął swoje zimne palce na Twoim sercu. A sposób w jaki Sans mówił o niej... Boże, co się dzieje z resztą, kiedy Ty sobie leżysz na kanapie w cieple? Sans musiał poczuć, że się boisz bo delikatnie zaczął gładzić Cię po policzku.

-Ojjjj, ciii, ciii, nie bój się suczko, nic im nie jest. Przynajmniej teraz. Ona nie zabije ich od razu, nie lubi tego. Wiesz... Będzie ich trzymać w odosobnieniu przez tydzień, może dwa w małych pokoikach. By złamać ich wolę. Wtedy będą podatniejsi na jej rozkazy. - poczułaś jak zaschło Ci w gardle i starałaś się przełknąć ślinę. - Mogę opowiedzieć Ci o jej eksperymentach, jeżeli jesteś zainteresowana.

-Nie. Proszę Sans, nie. Nie chcę... - Nie chciałaś tego wiedzieć. Wiesz, że zachowujesz się jak tchórz bo nie chcesz spojrzeć prawdzie w oczy. Ale, nie możesz. Łzy piekły pod powiekami i schowałaś twarz w dłoniach.

-No już już, ptaszyno – Sans zaczął głaskać Cię czule po głowie – Nie chciałem cię przestraszyć. Po prostu musiałem ci przypomnieć o tym jak działa świat. Podziemie nie jest miejscem dla ludzi. Wiem, że nie chcesz być tutaj, ale nie masz gdzie iść.

-Nie rozumiem. Czym jest „podziemie”? Nie możemy być pod ziemią, jest tutaj światło no i śnieg – to wszystko nie miało sensu. Faktycznie, weszłaś na górę, ale kiedy przeszłaś przez te wielkie drzwi w lesie praktycznie zostawiłaś górę za sobą. Prawda?

-Ojjjj kochanie, jeszcze wielu rzeczy nie rozumiesz. Jak tylko znalazłaś się na górze twoje przeznaczenie zostało przypieczętowane. Nie masz szans na ucieczkę, no przynajmniej nie jako żywa. Światło tutaj pochodzi od śniegu. On świeci, wiesz, to jedna z wielu rzeczy, która trzyma nas przy życiu tutaj. Mogę dać Ci lekcję o cyrkulacji wody, ale myślę że tylko cię tym uśpię. Może innym razem. - to brzmiało tak ... nierealnie. Świecący śnieg? To by wyjaśniało ten niesamowity wygląd lasu. No wiesz, biorąc pod uwagę wszystko to co do tej pory widziałaś, świecący śnieg wydaje się raczej ... normalny.

-Prawda jest taka, że nadal jesteś pod górą. Uwięziona, zupełnie tak jak my wszyscy – Sans brzmiał jakby był jednocześnie smutny i wściekły

-Jesteście uwięzieni?

-Heh, heh. Jak wiele potworów widziałaś na powierzchni, kochanie? - Potworów? Taką nazwą się określali? Brzmi właściwie. Wilkołaki, szkielety, człekopodobni, wielkie żaby. Potwory, dobra, jasne. Miałaś szczerą nadzieję, że nie ma tutaj żadnych wampirów czy duchów.

-Um.... są bajki, ale... myślę że żadnego nie widziałam.... na własne oczy...

-No i masz swoją odpowiedź. - Nie uda Ci się już uzyskać więcej informacji, Sans mógł też kłamać. Nie chciałaś zaakceptować tego, że nie ma drogi ucieczki. Historie o potworach muszą skądś pochodzić, więc musiało być jakiejś wyjście. Sans chce Cię tylko zatrzymać dla siebie. Może mówić, że mu na Tobie zależy, bez znaczenia jednak czy mu wierzysz czy nie, wiesz że ktoś komu faktycznie by zależało nie traktowałby drugiej osoby w ten sposób. Gdyby było tak jak mówił, to czy nie chciałby abyś była szczęśliwa? Prawda?

-Więc... naprawdę nie ma szans abym... wróciła do domu?

Ręka na Twojej głowie się zatrzymała.

-Nie mówiłem ci suczko? To jest twój dom – słyszałaś złość przebijającą się przez głos kościotrupa. - Jak tylko weszłaś do góry umarłaś. Nad przepaścią, ja ciebie ocaliłem, ja dałem ci wybór, życie albo śmierć. Jeżeli go nie przyjmujesz powiedz tylko słowo, a obiecuję, że to co teraz jest przeminie. To jedyne miejsce, gdzie możesz posmakować wolności, nigdzie nie będzie ci lepiej niż ze mną. - Czy on właśnie proponował Ci, że cię... zabije? Mimo wszystko, choć to wyglądało paskudnie, wiedziałaś, że życie zawsze daje Ci więcej możliwości niż śmierć. Nadal jest szansa. Więc tak długo jak jesteś żywa, jest szansa. Musisz tylko nadal się starać.

-Więc jak, kochanie? Naprawdę chcesz być wolna? - wiedziałaś o co mu chodzi zaraz po tym jak zadał pytanie. Tak, chcesz być wolna, ale chcesz ją uzyskać na swój sposób.

-Chcę żyć.