Undertale: Te ciche momenty - Zmiana pogody [In These Quiet Moments - A Change in the Weather - tłumaczenie PL]

autor obrazka: Vyolfers

Notka od tłumacza: Opowiadanie z serii Ty x Postać, oczywiście Ty x Sans. Historia ma swój początek zaraz po zakończeniu pacyfistycznego zakończenia gry. Minęło kilka lat od czasu, aż bariera zniknęła i potwory starają się żyć między ludźmi. Ty jesteś dorosła, masz pracę, przyjaciół, normalne życie amerykańskiej dziewczyny (bo akcja toczy się w Ameryce), kiedy nagle okazuje się, że wprowadzają się do Ciebie nowi sąsiedzi...
To opowiadanie jest powiązane z innym pt Te mroczne momenty, ta sama historia z punktu widzenia Sansa.

Autor: MuhBeez

Oryginał: klik

Rozdziały +18 będę oznaczać znaczkiem: ♠

SPIS TREŚCI:

Rozdział I // Punkt widzenia Sansa
Dobre wino nie potrzebuje etykiety // Punkt widzenia Sansa
Zmiana pogody (obecnie czytany) // Punkt widzenia Sansa
Pijana w sztok // Punkt widzenia Sansa
Czerwona gościówa, niebieski gość // Punkt widzenia Sansa ♠
Wspólna tajszczyzna // Punkt widzenia Sansa 
Bez owijania w bawełnę
Dzięki sobie czynimy
Tracisz kontrolę
To ten czas w roku
Jedna tequila, dwie tequile...
[wrzuć tu jakiś śmieszny żart o BoneZone]♠
Śnieżne dni to niebezpieczne dni ♠
Poświata
Historia przy whiskey
Morderstwo na parkiecie♠
Teoria gatunków♠
Śmieszny Walenty
SEDNO problemu♠
I pocałunek na szczęście♠
Ostatnia Wielkanoc
Początek końca
...

DODATKI:
Spadająca gwiazda 
Rozpacz Sansa 
 Deszcz
Sans czyta opowiadania o sobie 
Sans vs niemowlak

Minął już nieco ponad miesiąc odkąd KościoBracia się wprowadzili. Widzisz się z nimi w każdy weekend (przy naleganiach Papyrusa nie miałaś innego wyjścia) na Nocki Spaghetti. I tak mijał dzień za dniem. Jakoś nigdy nie wywyższałaś się z tego powodu, że jesteś człowiekiem, no i oni nie czuli się lepsi z tego powodu, że są ... potworami. Ich pragnienia i potrzeby były całkiem ludzkie, więc łatwo było zapomnieć o tym, że to chodzące kości. No z wyjątkiem momentów kiedy Papyrus Cię przytulał, tak to żadnych problemów.

Sans już miał pracę, albo nawet dwie ponieważ wracał późno do domu w różnych strojach służbowych. Papyrus nadal szukał. Po miesiącu stres z tego powodu przekroczył dopuszczalne granice... Wtedy usłyszałaś dzwonek do drzwi. Podeszłaś do judasza i zerknęłaś. Tak, to on – Papyrus. Nie będzie miał chyba nic przeciwko temu, że przywitasz go w wynoszonych luźnych spodniach i stanowczo za dużej koszulce. A on... rany... jak on ... Otworzyłaś szybko drzwi.

-NYOOO HOOO HOOOOO! - przed Tobą stał wysoki... płaczący szkielet, jakkolwiek głupio to nie brzmi.

-Na Boga, Papyrus, co się stało? - zmartwiłaś się

-MOGĘ SIĘ WPROSIĆ? POTRZEBUJĘ Z KIMŚ POGADAĆ. - pociągnął nosem i wytarł łzy w rękawiczkę. Przytaknęłaś i delikatnym skinieniem dłoni pokazałaś mu, aby wszedł. Zaraz podszedł do kanapy i usiadł na niej szybko, wziął poduszkę w ręce, przystawił ją do twarzy, a potem wybuchnął płaczem. Zaczęłaś się zastanawiać z czego są zrobione łzy potworów. Tak jak ludzkie? A może jak deszcz? Delikatnie odsunęłaś zagłówek, tak aby patrzył się na Ciebie.

-Papyrus, co się dzieje? Przestraszyłeś kolejnego kota? Musisz przestać je ganiać. - zgadywałaś, bo tak naprawdę nigdy nie widziałaś go w takim stanie jak teraz. Bywał smutny, zwłaszcza kiedy koty sąsiadów nie chciały się z nim bawić, ale nigdy tak jak...

-NIE! TO CO INNEGO... - wydobył z siebie żałosny jęk odkładając poduszkę na swoje miejsce, a potem popatrzył się na Ciebie, wyglądał tak bezradnie... - NIM SIĘ PRZEPROWADZILIŚMY, NIE BYŁEM W STANIE ZAGWARANTOWAĆ SOBIE PRACY, I ZNOWU TAK JEST! CHCIAŁEM ZOSTAĆ STRAŻNIKIEM KRÓLEWSKIM, ALE NIE WIEM JAK ZDOBYĆ JAKIEKOLWIEK ZATRUDNIENIE TUTAJ... TEN LUDZKI ŚWIAT JEST TAKI SKOMPLIKOWANY! - wyglądał na całkowicie zdenerwowanego, poczułaś jak serce Ci pęka.

-Ale... co dokładnie masz na myśli? Nikt nie chce Cię na rozmowach kwalifikacyjnych? Ludzie się z Ciebie śmieją? O co chodzi? - starałaś się dotrzeć do sedna problemu

-CÓŻ... POSŁUCHAŁEM RADY SANSA I ZROBIŁEM SWOJE CV, JEDNAK TUTAJ ZATRUDNIENIE JAKO STRAŻNIK KRÓLEWSKI CHYBA NIE MA ŻADNEGO ZNACZENIA, I W JEDYNYM MIEJSCU W KTÓRYM MNIE PRZYJĘTO, JAK PRZYSZŁA KLIENTKA TAK KRZYCZAŁA PRZEZ 10 MINUT ZANIM UCIEKŁA. - Kiedy przypomniał sobie to zdarzenie ponownie chwycił jaśka i przytulił go mocno do twarzy wypłakując się. Ah, no tak. Byłaś rozdarta. Z jednej strony Papyrus to Twój przyjaciel i cała sytuacja Cię zdenerwowała. No, ale z drugiej strony w jakiś sposób rozumiałaś, że niektórzy ludzie jeszcze się nie przyzwyczaili. No, ale Ty szybko się zaaklimatyzowałaś. Chciałaś uspokoić kościotrupa, więc pogłaskałaś go po ramieniu.

-Wiesz, jeżeli potrzebujesz pomocy, możesz zawsze poprosić mnie. Mam wysokiego skila w szukaniu zatrudnienia- Uśmiechnęłaś się i otarłaś jego bardzo wielkie łzy – Pozwól, że wezmę zeszyt i napiszemy to w czym jesteś dobry. Zobaczysz, że znajdziemy coś w tym mieście dla ciebie – Papyrus znowu pociągnął nosem. Ma zatoki? Może? No płakał... więc tak... chyba. Przytaknął.

-JESTEŚ TAKĄ DOBRĄ OSOBĄ, JESTEŚ PEWNA ŻE CHCESZ MI POMÓC?

-Pffff, co to za pytanie? Jak mogłabym odmówić pomocy komuś, kto karmi mnie takim wspaniałym jedzeniem w każdy weekend? - delikatnie pogłaskałaś go po czaszce

-PROSZĘ, NIE TRAKTUJ MNIE JAK DZIECKO. - uśmiechał się kiedy to mówił. Podniosłaś się i podeszłaś do szafki by chwycić kawałek kartki papieru i wtedy zrozumiałaś. Szybko podbiegłaś do niego. Jak mogłaś to przeoczyć?!

-PAPYRUS! O mój Boże! - krzyknęłaś

-AHHH! CO? CO SIĘ DZIEJE? - był w szoku, podskoczył z kanapy, wcześniej odrzucając na nią poduszkę i stał rozglądając się na boki

-Ty! Ty kochasz spaghetti! - nadal miałaś wyraźnie podniesiony głos

-TAK! - również krzyknął nieco zdezorientowany

-Koleś! Znajdźmy tobie pracę gdzie będziesz ROBIŁ SPAGHETTI! - To było tak, jakbyś mu powiedziała, że Święty Mikołaj zawita dzisiaj do miasta, z saniami pełnymi wszelkiego rodzaju makaronów i klusek. Zaniemówił i zrobił krok w tył, po chwili zaczął krzyczeć jak mała wiewiórka. To było takie urocze.

-O MÓJ BOŻE! TAK! _____. TO MAJĄ TUTAJ TAKIE PRACE?

-Tak!

-WIĘC ZNAJDŹMY JĄ TERAZ!- to mówiąc skierował się w stronę drzwi. Złapałaś go za chustę i odciągnęłaś.

-Prrrr szalony! Może to właśnie dlatego masz problemy? - miałaś sobie za złe, że zareagowałaś tak szybko, ale musiałaś ściągnąć go na ziemię – Słuchaj, mój znajomy pracuje w pobliskiej restauracji. Może uda mi się załatwić ci pracę w kuchni, abyś cokolwiek tam robił? Nie zapominaj jednak, że to świat ludzi. Praca może być chujowa. Więc na początku mogą ci nie pozwolić robić spaghetti.

-ALE WŁAŚNIE TO LUBIĘ NAJBARDZIEJ! - był wyraźnie zbity z pantałyku

-No wiesz... Ja uwielbiam siedzieć na mojej dupie cały boży dzień i robić nic, ale nikt mi za to płacił nie będzie

-A WIĘC MASZ COŚ WSPÓLNEGO Z MOIM BRATEM – LENISTWO! - skrzyżował ręce na piersi patrząc na Ciebie wyraźnie zawiedziony

-Oh proszę święty się odezwał. Jakbyś ty nie lubił robić nic cały zień – położyłaś ręce na biodrach

-MOŻLIWOŚĆ ZAJĘCIA SIĘ CZYMŚ TO NAGRODA – odpowiedział – ALE W KAŻDYM RAZIE, JAK MAM ZDOBYĆ TĘ PRACĘ? - myślałaś chwilę.

-Proszę, poczekaj kilka dni. Pogadam ze znajomym. Lepiej będzie jak sama zacznę o tobie opowiadać, tak aby nie było nieporozumienia. Nie chcę, aby wyciągnął poduszkę pierdziuszkę z szafy. - Papyrus mruknął.

-TO BYŁO BARDZO NIEFORTUNNE PIERWSZE WRAŻENIE, ALE NADAL JEST CI ONO WYBACZONE. - uśmiechał się – CIESZĘ SIĘ, ŻE PRZYSZEDŁEM. JESTEŚ NAPRAWDĘ DOBRĄ PRZYJACIÓŁKĄ – poklepał Cię po głowie jakbyś była małym dzieciakiem. Zachichotałaś.

-Dzięki Papyrus. Pozwól, że napiszę tylko do kogoś i ... chcesz zostać? Właśnie miałam puścić jakiś film czy coś... - zaczęłaś się zastanawiać hej to może nie jest Nocka Spaghetti, ale czemu by nie?

-Z PRZYJEMNOŚCIĄ! JESZCZE NIE MAMY TELEWIZORA W MIESZKANIU WIĘC SIĘ TROCHĘ NUDZIŁEM. - Na rany Chrystusa, co on robił przez miesiąc? Szukał pracy? Może mają internet...

-Więc siadaj, zaraz coś znajdziemy! Chcesz się czegoś napić? Nie mam cię czym nakarmić, bo jeszcze nie poszłam do sklepu. - naprawdę starałaś się być dobrą panią domu, lecz z czasem odkryłaś, że .... ssiesz w tym.

-NIE. JEST DOBRZE. CHODŹ! ZOBACZMY FILM! MASZ COŚ Z METTATONEM?

-Meta-czym?

-METTATONEM! TO NAJSŁAWNIEJSZY POTWÓR Z PODZIEMIA!

-Nie wiedziałam, mogę zobaczyć, ale nie jestem pewna... - usiadłaś obok Papyrusa i włączyłaś telewizor wpisując hasło 'Mettaton' w wyszukiwarkę, ale żadnych wyników – Wygląda na to, że nie ma go jeszcze w ludzkiej telewizji. Przykro mi Papyrus. - wyglądał teraz na lekko przybitego. - A może masz jakiś ulubiony rodzaj filmów?

-UWIELBIAM KRESKÓWKI. - no przynajmniej mu lekko humor wrócił

-Oh, Papyrus – powiedziałaś – Pozwól, że wprowadzę cię w magiczny świat Disneya. - i tak szybko jak się dało włączyłaś „Piękną i Bestię” zdając sobie sprawę, że ej to będzie całkiem dobra analogia, ludzie muszą pokonać swój strach przed istotami wyglądającymi trochę.... jak Bestia.

Papyrus POKOCHAŁ tę bajkę.

Chciał ją zobaczyć raz jeszcze. Nie miałaś nic przeciwko, wszystko co poprawi mu humor, a Ty przecież masz ze sobą swój telefon. Buszowałaś w sieci, kiedy on nucił piosenki, pisałaś też ze znajomymi. Chciałaś się dowiedzieć kiedy wróci Sans, też by może wpadł na bajki, co nie? No, ale przecież nie masz jeszcze jego numeru. Czy on w ogóle ma telefon? Zaraz ... zaraz. Jak szkielety słyszą? Zaczęłaś ukradkiem przyglądać się czaszce Papyrusa szukając czegokolwiek uszo-podobnego, a wtedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Zaskoczył Cię.

-Ja się tym zajmę, oglądaj. - powiedziałaś, kiedy on wpatrywał się w scenę balową. Podeszłaś do drzwi i otworzyłaś je zdając sobie sprawę, że to był – taaaak, to był Sans. Wyglądał na nieco zaniepokojonego.

-hej. jest u ciebie papyrus?

-Tak, jest od wczesnego popołudnia. Chcesz wejść? - mruknęłaś. Zlustrował Cię, a potem opuścił głowę. Zorientowałaś się, że nadal jesteś w swojej piżamie. - My tylko... oglądaliśmy filmy.

-taaa, jasne. - wpełzł do środka, zauważyłaś, że miał na sobie fartuch, który byłaś w stanie rozpoznać.

-Rany! Pracujesz w Szybko i Świeżo? - zapytałaś zamykając za nim drzwi.

-heh, taaa. pracuję na tyłach, tam nikomu nie przeszkadzam

-Dlaczego Papyrus nie pracuje z tobą? - zapytałaś nagle. Sans ... nadal się uśmiechał, jak zawsze, ale tym razem miałaś wrażenie, że jego uśmiech się zmniejszył.

-nie chcieli naszej dwójki. jeden to i tak wiele, myślę, że przywykliśmy do tego – wzruszył ramionami, a Ty warknęłaś.

-Między nami, Papyrus jest załamany tym, że nadal nie znalazł pracy. Zaoferowałam, że pomogę... - zatrzymałaś się tutaj

-nie musisz, wiesz?

-NIE MUSZĘ, ale C H C Ę. To znaczna różnica. Jesteście świetni, a ludzie to dupki. Przynajmniej tyle mogę zrobić. - Uśmiechnęłaś się do niego, a jego uśmiech powrócił do normalnego.

-dzięki. - tylko tyle powiedział

-Do usług. Wiesz, możesz iść do brata na kanapie. Zaraz wrócę, dobra? - zaproponowałaś. Sans przytaknął. Zniknął za rogiem dołączając do brata, który zadziwiająco szybko zapamiętał tekst piosenki i śpiewał teraz część Gastona. Udałaś się do swojego pokoju, założyłaś normalne ubranie jak na człowieka przystało. Poczułaś się troszeczkę lepiej i troszeczkę mniej zakłopotana. Wróciłaś wskakując obok Sansa.

-przebieranki, co? - uniósł brwi. Jak do diabła on to robi?

-Najwyższy czas się ubrać. Papyrus mnie zaskoczył wcześniej, to wszystko.

-mmmm. - tylko tyle powiedział, bo jego brat odwrócił się w waszą stronę

-CIIIIIIIII

-Przepraszam. - powiedzieliście razem, popatrzyliście się na siebie i uśmiechnęliście się szeroko. Zachichotałaś.

-Wisisz mi colę. - szepnęłaś do Sansa, mrugnął

Reszta filmu przebiegła w błogiej ciszy. Papyrus zdał sobie sprawę, że znalazł swoją nowa ulubioną rzecz.

---

Bracia wyszli krótko po filmie. Powiedziałaś im, że chcesz aby poznali Twoich przyjaciół. Pogadałaś o tym samym z Sansem w trakcie swojej pracy kolejnego dnia, zgodził się. Sobota będzie idealna. Miałaś kilka dni aby namówić swoich znajomych by ciepło przywitali potwory.

Jackie była zachwycona, nie... to mało powiedziane. Kyle również wydawał się być bardzo poruszony całym pomysłem, nawet jak w jego zwyczaju było podchodzić do każdej nowości jak pies do jeża. Will, to jemu musiałaś zaimponować najbardziej. Był managerem małej włoskiej restauracji we włoskiej dzielnicy miasta. Wiedziałaś, że nie wpuszczą Papyrusa za gary i nie pozwolą mu gotować, miałaś jednak nadzieję że znajdzie się dla niego jakaś robota w kuchni. Jakakolwiek. No nie powiedział „nie”. Jego dziewczyna... Hannah... nie chcesz nazwać ją „anty-” bo nie oddaje to do końca tego jakie miała podejście. Nie była wobec nich agresywna, ale przyjazną też jej nazwać nie można. No ale to Ty byłaś przyjaciółką Willa od lat, a jego nowa dziewczyna znała go zaledwie rok. Tę wojnę miałaś więc wygraną. Tak uważałaś w każdym razie.

I ... lubisz Willa, więc jeżeli potwór w kuchni zdenerwuje Hannah to będzie punkt dla Ciebie. No oczywiście, to NIE jest powód dla którego to robisz, ale... to taki bonusik. Dwie pieczenie na jednym ogniu.

Masz jeszcze kilkoro przyjaciół, którym mogłabyś ich przedstawić, ale na początek lepiej jest aby kółeczko było małe. Małe kroczki, małe kroczki, nie ma co puszczać ich od razu na głęboką wodę. Będąc szczerą, nie powiedziałaś o swoich potwornych sąsiadach zbyt dużej liczbie znajomych. Kierowałaś się głównie ich dobrem i prywatnością, nie chciałaś aby poczuli się jak ... okazy na wystawie. To znaczy, oczywiście powiedziałaś o tym swojej najbliższej przyjaciółce. Grzechem byłoby nie powiedzieć tego jej.

Padało cały dzień, przez to humor miałaś nieco lepszy. Wcześniej wróciłaś do domu, uwielbiasz zapach miasta w trakcie deszczu. No, to teraz książka. Wzięłaś swój polarowy sweter, zrobiłaś kubek herbaty i podniosłaś z kredensu najnowszy zakup – jakąś historię pełną zagadek, miłości i wampirów. Tak, to będzie dobra pozycja. Rozsiadłaś się wygodnie w krześle.

I do kurwy nędzy dzwonek. Serio?

Podeszłaś do drzwi i zerkając przez judasza już przygotowywałaś w głowie jakiś tekst by odegnać akwizytora. Jednak to co zobaczyłaś... mrugnęłaś kilka razy przyglądając się z uwagą. Cóż, przynajmniej to nie jest płaczący Papyrus. Otworzyłaś drzwi.

-Cześć Sans, co tam? - zapytałaś opierając się o framugę. Wyszczerzył zęby w uśmiechu trzymając puszkę.

-wisiałem ci colę, no chyba, że nie chcesz – zabrał ją drażniąc się trochę z Tobą. Zachichotałaś.

-No wisiałeś, zapomniałam o tym. Dzięki – wzięłaś od niego opakowanie. Uśmiechnęłaś się delikatnie – Co tam?

-nic. wróciłem z roboty i się lenię, znasz mnie. - mrugnął do Ciebie – nie spodziewałem się deszczu, a wiesz nie chcę być kościstym arbuzem. - wywróciłaś oczami, ale zdałaś sobie sprawę z tego, że kąciki ust powędrowały Ci do góry

-Ta, ta. Chcesz wejść? Właśnie zrobiłam sobie herbaty, więc mogę tobie też jeżeli chcesz. Właśnie zabierałam się za czytanie. Nie robię nic szałowego – z jakiegoś powodu Sans bardziej Ci się przyglądał pozytywnie zaskoczony

-jasne! pewnie. czytasz sobie do poduszki?

-No nie, nie do poduszki.

-wiedziałem, że z jakiegoś powodu cię lubię.

-A ja myślałam, że to przez moją boską osobowość i śliczną buzię – uśmiechnęłaś się głupawo. Zaśmiał się i poszedł do siebie, po minucie wrócił z wielką książką. Przywitałaś go i poszłaś włączyć czajnik. Usiadł na Twojej kanapie, zmierzyłaś go wzrokiem.

-Czuj się jak u siebie w domu, ale jak mam być szczera to weranda jest lepszym miejscem do czytania. Serio. - uśmiechnęłaś się, popatrzył na Ciebie pytająco, ale potem wzruszył tylko ramionami i zrobił wielki pokaz wstając i powoli udając się we wskazane miejsce jakby to była najtrudniejsza rzecz w jego życiu.

-o rany, fajnie. wygląda jak gniazdo kruka. - byłaś zmieszana

-Wiesz... wiem że jest wysoko i ... - zaczęłaś mówić z kuchni robiąc dla niego herbaty

-nie o to mi chodziło... - stanął w wejściu– jest naprawdę przytulnie, masz tutaj tyle ... osobistych rzeczy wszędzie heh..

-Oh! Tak! - zalałaś kubek wodą. Twoja weranda to Twoje święte miejsce. Oglądałaś wiele telewizji do późna głównie dlatego, że byłaś znudzona wszystkim. Urządzanie ganka przyniosło Ci wiele przyjemności. Miałaś miejsce aby czytać różne powieści. Było dość duże aby zmieścić wielką pufę oraz drugie wygodne krzesełko z niewielkim stolikiem między nimi. Nie podobał Ci się widok na różowy sklep na dole, więc wykorzystałaś swoje artystyczne umiejętności i jakimś cudem między szczeliny barierki przeplotłaś drewnianą zasłonkę. Instrukcję obsługi czytałaś chyba z dwadzieścia razy, ale ustawianie wszystkiego bardzo Ci się spodobało. Drewno sprawiało, że czuło się tam atmosferę domu. Nad głową umieściłaś świąteczne lampki przyczepiając je do niewielkich haków i z boku umieściłaś włącznik.

Twoja weranda była fantastyczna, bo Ty ją przygotowałaś, była Twoja. Mogłaś z niej oglądać całe miasto. Nie miałaś cudownego widoku, tak naprawdę widziałaś naprzeciwko drugi budynek mieszkalny i kilka sklepów na dole. Mimo to kochałaś to miejsce. Lubiłaś ten dziwny zapach, czy odgłosy ulicy (chociaż kiedy próbowałaś usnąć to Cię zwyczajnie wkurzały) no i ponad wszystko kochałaś miasto nocą, zwłaszcza kiedy padał deszcz.

Skończyłaś herbatę dla Sansa

-Uważaj, gorąca. - powiedziałaś podając ją uchem w jego stronę. Wziął ją od Ciebie i usiedliście. Deszcz spływał po budynku. Kiedy zajęłaś już swoje miejsce zapytałaś się bez zastanowienia – Znaczy się, czujesz że jest gorąca? - Sans wyglądał na zaskoczonego

-tak, a ty?

-No jasne. - puffnęłaś lekko – Głupie pytanie, przepraszam – Sans wzruszył ramieniem

-jak powiedziałaś kiedyś: nie ma szkody nie ma winy – oboje zamilkliście trzymając herbatę w dłoniach.

-hej.

-co? - zapytałaś nadal czując się spięta

-co ma łyżka wspólnego z jesienią?

-Huh? Co? - zapytałaś nie będąc pewną czy to pytanie zadał poważnie, czy nie

-je się nią – potem siorbnął swojej herbaty i wyszczerzył się. Zachichotałaś.

-O Jezu, to było kiepskie – wygodniej rozsiadłaś się w krześle. Poczułaś się lepiej i chwyciłaś za książkę. -To co czytasz? - podniósł swój druk. O Boże, tylko nie to.

-1000 kawałów jakie rozbawią każde towarzystwo.

-Ta książka jest WIELKA! Co za głupota!

-no... a co TY czytasz? - uniosłaś swoją zdobycz. Prychnął, ale widziałaś że stara się nie śmiać

-oh, twoja książka jest znacznie bardziej dojrzała.

-Zamknij się! - zaczęłaś nią machać w jego kierunku – Kosztowała tylko 5$. Więc jak na tę cenę nie jest taka zła, serio. Główny bohater to wampir, który chce ocalić swoją ludzką dziewczynę ze szponów wampirzych łowców. Nie wie jednak, że jest ona detektywem o nadprzyrodzonych umiejętnościach. Poważna sprawa! - Przytaknęłaś sobie.

-bardzo poważna sprawa, brzmi jakby napisał ją kulawy jeż

-Nie słucham cię! - powiedziałaś teatralnie wsadzając nos w powieść. Sans otworzył swoją niedorzeczną pozycję literacką i zaczął ją czytać. I tak to było. Spędziliście kilka dobrych godzin w swoim towarzystwie. Deszcz raz przybierał na sile, raz się uspokajał. Co jakiś czas jedno z was się zaśmiało, podzieliło się jakaś uwagą odnośnie tego co przeczytało, albo zażartowało, ale zaraz potem w ciszy wracaliście do dalszej lektury. Podobało Ci się to – choć, prawdziwym powodem dla którego miałaś dwa krzesełka było to, że czasem Jackie przychodziła, ale ... spędzanie w taki sposób czasu było naprawdę przyjemne. Podobała Ci się świadomość tego, że ktoś jest obok Ciebie. 

 Oryginał: klik

Wstałaś, aby zrobić drugi kubek herbaty i kiedy miałaś już ją zaproponować Sansowi zorientowałaś się, że twój szkieletowy przyjaciel usnął. No cóż, miał dwie roboty, to ma sens. Lepiej go nie budzić, prawda? Wzięłaś ostrożnie kubek i udałaś się do kuchni. Dzisiejszy wieczór był naprawdę miły, czułaś się bardzo wypoczęta. Włączyłaś czajnik i zaczęłaś wyglądać przez okno, oglądałaś jak ludzie chodzą po chodniku, zajęci swoim życiem i własnymi sprawami. Zapaliłaś lampki na patio. Sans nadal nie przebudził się ze swojej drzemki, ściągnęłaś więc za kocyk z kanapy i okryłaś go nim. Jeżeli będzie spał tu za długo, obudzisz go, co nie? Zabierając kubki z kuchni położyłaś jeden obok niego, a drugi obok siebie i wróciłaś do powieści. Oddychał tak spokojnie, harmonizował się z głosem ulicy, krokami przechodniów, to wszystko było takie... miłe. Dawno nie czułaś się tak spełniona.

Właśnie skończyłaś rozdział, w którym Król Wampirów odkrył, że główna bohaterka jest detektywem, wtedy Sans się ocknął. Popatrzyłaś na niego, przyglądanie się zaspanemu szkieletowi było ciekawym doświadczeniem.

-podobają mi się te światełka

-Dzięki. - miałaś nadzieję, że nie wystygła mu za bardzo herbata

-jest romantycznie, nie uważasz? - mruknął. Zamarłaś. Popatrzył na Ciebie i nic nie powiedział, nie miałaś innej możliwości zareagowania jak tylko odpowiedzieć mu coś, cokolwiek

-Nikt nie nazwał wcześniej „romantycznymi” elektrycznych ogni – kwęknęłaś, zdając sobie sprawę, że ten typ się po prostu z Tobą drażnił, no tak, dowcipniś. - No wiesz, bywam romantyczna kiedy nikt nie patrzy.

-ah, nie wiedziałem, że do ręcznej roboty potrzebujesz romantycznego nastroju.

-Boże. Jesteś najgorszy! - cóż, przynajmniej już wiesz, że jesteście w dość dobrymi przyjaciółmi, aby pozwolić sobie na takie kawały. Byłaś znacznie bardziej zboczona przy ludziach, których znałaś dobrze. Sans mrugnął i przeniósł wzrok na kubek

-dzięki za więcej herbaty i za koc... to miłe – nadal był lekko zaspany

-Ta, wiesz gdybym wiedziała, że będziesz takim dupkiem to zawinęłabym cię w niego i wyrzuciła przez barierkę – mruknęłaś – Zrobiłabym światu przysługę. - Sans zaśmiał się cicho i wstał ściągając z siebie koc.

-Idziesz już? - zapytałaś starając się ukryć nutę zawodu w głosie. Nie udało Ci się to za dobrze i on to zauważył.

-taaa, powiedziałem papyrusowi że wrócę, zazwyczaj jemy kolację razem, nie powiedziałem mu jak długo tutaj będę... to widzimy się w sobotę?

-Tak! Jasne. Koło 17:00 przy O'Henrym, pasuje? - Puby są dobrym, neutralnym gruntem. No i mogłaś zawsze upić ludzi, poprosić ich o przysługę, a potem oni o tym zapominali.

-pasuje. będziemy tam i hej.. - powiedział na chwilę milknąc. Popatrzyłaś na niego pytająco – było naprawdę miło. dzięki. jeżeli nie masz nic przeciwko, mogę wpaść jeszcze kiedyś...

-Kiedy tylko chcesz. - odpowiedziałaś – Staram się oglądać mniej tej pieprzonej telewizji. Wejście będzie kosztowało puszkę coli – uśmiechnęłaś się do niego

-dzięki. - tyle powiedział. Stał chwilę w ciszy, a kiedy na niego popatrzyłaś poczułaś c o ś. Jak powiew gorącego, gęstego powietrza obok Twojej twarzy. Światło w jego oczach zamigotało zimnym błękitem, kiedy patrzył się na Ciebie z ukosa. Serce zabiło Ci mocniej nie wiesz nawet dlaczego.

-Do zobaczenia w sobotę – powiedziałaś podekscytowana, wpatrując się w jego osobę, czekając aż ... cokolwiek to jest...  minie.

-narka – z tym słowem odwrócił się i zamknął drzwi za sobą. Cóż za uprzejmość.

Wypiłaś herbatę jednym haustem, nie... potrzebujesz czegoś mocniejszego. No i przyjaciółki. Napisałaś do Jackie.

Ty: hej, zajęta? Chce mi się pić.

Jackie: Możesz pić kiedy chcesz. Wszystko ok?

Ty: Wszystko dobrze. Po prostu chcę się z Tobą napić.

Jackie: Nie ma sprawy. Powiem tylko Kyle.

Jackie: Zobaczymy się u Vin koło 20?

Ty: Do zobaczenia o 20

Zarzuciłaś na siebie kurtkę i szybko zbiegłaś schodami w dół. Czułaś się dziwnie. Nie mogłaś tego zrozumieć, ale coś w Twoim brzuchu wierciło się, nie podobało Ci się. To było takie zwierzęce doznanie, jakby instynkt. Strach? Coś podpowiadało Ci, że ten szkielet jest niebezpieczny? Nie wiesz. A może po prostu coś siadło Ci na żołądku? Bez względu na to co jest przyczyną, kilka głębszych i przyjaciółka to najlepsze lekarstwo.

Jackie pojawiła się chwilę później, a Ty byłaś już po trzech kieliszkach. Zwyczajnie widujecie się dwa razy na tydzień, przez to że ostatnio zajęłaś się tak KościoBraćmi miałaś sobie za złe, że nie poświęcasz jej wystarczająco wiele czasu. Opowiedziałaś jej o wszystkim co miało z nimi do czynienia przez ostatni miesiąc (nawet to o czym wiedziała, no przecież gadacie) darowałaś sobie historię o bardzo drogim winie tym razem, skupiłaś się na czytaniu książek i próbie znalezienia pracy i...

-_____. _____. Uspokój się. Wiesz co się dzieje, prawda? - powiedziała popijając drugiego drinka starając się zachować przyjemny tok rozmowy

-Co? - zapytałaś powoli. Nie wiedziałaś co czujesz w tym momencie

-Przeżywasz to, że znalazłaś kolejnego przyjaciela. Nie panikuj tak tylko dlatego, że obdarzasz zaufaniem kogoś nowego. - powiedziała mrugając do Ciebie – Zaczynasz ich naprawdę lubić, o to chodzi. I nie wiesz jak się z tym czuć. No i teraz świrujesz bo przywykłaś do tego, że jesteś cyniczna i sarkastyczna do wszystkiego. A co robisz? Przyszłaś tutaj, pijesz i wiesz co ja na to? Wszystko będzie dobrze. Twoje wąskie kółeczko przyjaciół się powiększyło o dwie osoby.

-Ale to p o t w o r y – mamrotałaś. Poczułaś na sobie zdziwione spojrzenie otoczenia. Mamrotałaś więc dalej przyciszonym tonem. - Potwory. Jackie. To super popieprzona sprawa i kurwa, wiesz jacy ludzie są...

-Czekaj, _____. Chcesz mi powiedzieć, że TY przejmujesz się tym jak ludzie Cię osądzą?

-CO?! Kurwa nie! Nie! Pieprzyć ich wszystkich! - mówiąc to pokazałaś rękami na innych bywalców pubu, nawet jeżeli nie mieli nic wspólnego z całą sprawą. Ok, może przestań już pić? Wystarczy Ci na dzisiaj koleżanko. - Boję się, że to ONI będą osądzani. Wielki szkielet wyglądający jak Kostucha przyprawia ludzi o zawał serca idąc do sklepu po bułki, aaaa to nie jest jego WINA! - Ok, przesadzasz. Powinnaś odpocząć. Jackie westchnęła i zamilkła na chwilę.

-Poczekaj do soboty, dobra? Przedstawimy ich naszym przyjaciołom, tak jak chciałaś. Powoli i spokojnie, dobra? Jeżeli i oni mają kółko swoich przyjaciół to wkrótce zaproszą ich i ci też przekonają się do braci. To nie jest zły pomysł, co nie?

-Taaaa – bąknęłaś. Nadal coś miałaś na żołądku, jakby to nie był powód o którym chciałaś podyskutować, no ale i tak czułaś się lepiej. Jackie znała rozwiązanie na każdą bolączkę – Kocham cię.

-A ja ciebie, pijaczku – objęła cię – Powinnyśmy już wracać do domu.

-PFFFFFFF nie póki się ze mną nie upijesz! - krzyknęłaś – KIELICHA! DWA KIELICHY TUTA! - krzyknęłaś do barmana, który zdążył już przywyknąć do Twojego zachowania. Ostatecznie nie byłaś najgorszą osobą.

-Kobieto, muszę wstać o 5 rano. To cud, że wytrwałam z tobą do teraz. Nie. Idziemy. Zapłać i idziemy. - Uniosła brew na barmana, który zrozumiał i przyniósł Ci rachunek. Zapłaciłaś.

-Idzim. Usz... a ty.... jesteś zdra'jcom! - wysyczałaś. Barman zaśmiał się i podał Ci szklankę wody abyś napiła się jej przed wyjściem. Razem weszłyście w pochmurne nocne miasto, Twoja przyjaciółka odprowadziła Cię do domu i pomogła wejść po schodach.

Podczas kiedy Ty ... śpiewałaś.

Jak tylko wciągnęła Cię na piętro zaczęła grzebać w Twojej ... jak to ona mamrotała „pierońsko chujowej torbie” szukając kluczy, a Ty się śmiałaś. Nigdy nie byłaś zbyt cichą osobą. W końcu znalazła to czego szukała i zaczęła otwierać drzwi. Sans wystawił głowę ze swojego mieszkania zaciekawiony co to za dziwaczne głośne odgłosy.

Jackie zamarła i starała się zachować normalny ton.

-hej, wszystko dobrze? - zapytał się patrząc na trzeźwiejszą z was

-Troszeczkę się upiła. - odpowiedziała pomagając Ci wejść do mieszkania

-Tyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy! - tyle powiedziałaś pokazując paluchem na Sansa, Jackie wepchnęła Cię na chama do środka i zamknęła za sobą drzwi. Sans musiał być zakłopotany i zaciekawiony tym, co do kurwy nędzy właśnie miało miejsce.

Jackie pomogła Ci przygotować się do łóżka i upewniła się że na stoliku będzie czekać na Ciebie szklanka wody.

Śniłaś o dwóch kołach latających Ci nad głową, które cały czas rosły i szeptały Ci swoje sekrety.