Undertale: A co jeżeli...

Jest to w pełni mój one-shoot jaki narodził się w mojej głowie razu pewnego i wyjść nie chciał. Narrator x czytelnik, gdzie płeć czytelnika jest obojętna. Miłego czytania!

---

Mamy rok 2017 tak jakby ktoś nie wiedział. Potwory są na Ziemi już o dwóch lat. Początkowo nie mogły się zaaklimatyzować, ale dzięki wsparciu wielu organizacji i życzliwych osób są już pełnoprawnymi obywatelami. Mogą się pobierać, mogą adoptować dzieci, płacą podatki, biorą udział w wyborach, zakładają własne firmy. Całkowicie wmieszali się w społeczeństwo!

...

...

...

...

Nie no, serio w to uwierzyłeś? To może inna wersja. Mamy rok 2017, od dwóch lat potwory są na Ziemi. Próbują stać się częścią społeczeństwa, ale nie wychodzi im to. Paskudni rasiści cały czas ich dręczą, nie pozwalają zatrudnić się w lepszych miejscach pracy. Mieszanie się gatunków jest zakazane. W niektórych miastach na świecie zostały nawet utworzone getta dla mitycznych istot wprost z dna naszych legend.

...

...

...

...

...

Heh. Nie no, aż tak okrutnym narratorem nie jestem, aby zmusić bohaterów mojego opowiadania do życia w tak paskudnym świecie. Dość brzydoty musimy oglądać każdego dnia, by katować nią jeszcze nasze umysły. Z drugiej jednak strony sielanki też się nie lubi. Albo inaczej, czasem jest dobrze uwierzyć, że każda ropucha zamieni się w księcia, a każda księżniczka nie tylko umie gotować, sprzątać i śpiewać, ale także jest piękna i mądra. Czasem dobrze jest mamić się romansami w których panuje miłość od pierwszego wejrzenia, on kocha ją, a ona jego i tak po kres kresów, aż śmierć nie rozłączy, a nawet jeszcze dłużej.

Ludzkie serca jednak są okrutne. Dlatego czasem dajemy się ponieść emocjom, wyładować nasz ból, strach, złamane serca i wrzucić postać w wir serii niefortunnych zdarzeń, katując ją, niszcząc jej wolę walki, tłamsząc ducha. Niech cierpi. Niech płacze. Niech coś się spieprzy.

...

...

...

...

A co jeżeli... potwory naprawdę by wyszły na Powierzchnię? Co jeżeli... nie byłoby to ... aż tak daleko? Oczywiście ich losy zależałyby od wielu czynników. Gdzie, kiedy, w jakich okolicznościach – by się to stało. Rząd ukryłby ich obecność i zamknął gdzieś w tajnej bazie poddając torturom? A może potwory okazałyby się na tyle sprytne, że kryłyby się dalej w górze przed ludźmi w obawie przed ujawnieniem? Może stałyby się sensacją? Albo materiałem dla brukowców pokroju Fakt. Już widzę te nagłówki...

...

...

...

A co jeżeli...

...

...

...

...

Heh, usiądź wygodnie. Upewnij się, że masz pod ręką coś do picia, wycisz telefon aby nikt Ci nie przeszkadzał. Wyobraź sobie, że jest wieczór, siedzimy naprzeciw siebie na dwóch wielkich, miękkich fotelach. Możesz mieć podnóżek, jak chcesz. Ja wolę siedzieć po turecku. Mam na nogach biały, puchaty koc, w rękach wielki kubek herbaty. Na stoliku między nami jest otwarta paczka papierosów, popielniczka z kilkoma petami, a obok niej, zapalona świeczka. Znamy się od dawna. Nie ma tej sztucznej krępacji, kiedy nastanie cisza. Lubimy razem milczeć. Dobrze nam to wychodzi. Oboje nie czujemy się samotni. Tylko Ty i ja i historia jaką teraz Ci opowiem. Znasz ją dobrze, bo jesteś przecież jej bohaterem. Stanowisz nieodłączną część mojego życia, a ja Twojego. Jesteś moim bohaterem, a ja Twoim narratorem. Masz jednak szczęście. Nie lubię jak cierpisz, ale sprawiedliwie osądzam Twoje poczynania. Taki już układ między nami. Upijam łyk herbaty. Odstawiam kubek na stolik i biorę fajkę w zęby. Czekam, az wyciągniesz w moją stronę zapalniczkę. Tylko Ty ją masz. Tylko Ty ją nosisz. Choć wiesz, że lubię palić i czuję głód nikotynowy, to jednak Ty masz klucz do tego, aby ulżyć własnemu narratorowi. Okażesz łaskę? Wiem, że tak. Jesteśmy ze sobą szczerzy. Uczciwi. Znamy się bardzo dobrze. Nie mamy przed sobą tajemnic. Nie uchowała się nawet ta najbardziej okropna, aaaa mimo to... nie czujemy się skrępowani. Właśnie dlatego, że sobie ufamy. To co ma zostać sekretem, nie pozna nigdy światła dziennego. Lecz jako Twój narrator muszę opowiedzieć Twoją historię.

Nie będzie smoków i potworów. Nie będzie kataklizmów i śmierci. W sensie... Nie spotka ona bezpośrednio Ciebie. Zapewniam. To układ. Jesteś bezpieczny. Niczego złego Ci nie zrobię. Więc się nie bój. Popraw się w fotelu. Rozsiądź jak Ci wygodniej. Dobra, to zaczynamy.

....

...

...

..

.

Mamy rok 2017, potwory są na Ziemi już od dwóch lat. Jak jednak się tutaj znalazły? Wiadomość ta doszła do Ciebie pewnego sobotniego poranka. Sąsiadka, wiesz ta co się w życiu nudzi i wszystko o wszystkich musi wiedzieć, zaczepiła Cię i zapytała o zdanie na temat potworów. Starucha kompletnie sfiksowała. Nooo nie do końca. Jako naczelny śledczy wszystkiego i wszystkich ma informacje z pierwszej ręki. Poleciła Ci włączenie radia, telewizora i rzucenie okiem na internety. Co się okazało? Cóóóóż... miała rację.

W województwie świętokrzyskim jest pewna bardzo stara góra, nazywa się Łysiec. Dawniej była ośrodkiem kultu pogańskiego, potem na jej szczycie wybudowano kościół katolicki, teraz należy do jakiegoś zakonu, Oblatów zdaje się.

Amerykańscy naukowcy jak zawsze się pomylili, nie Ebott, a Łysiec. Nie Ameryka, a Polska. Nie Frisk, a ... Jaś, albo Małgosia. Dziecko ma problemy ze stwierdzeniem tego co ma w majtkach i jako w pełni wyedukowane seksualnie (bo już w podstawówce uczą o takich rzeczach), doszło do wniosku, że nie wie jaką płcią chce być w przyszłości. A zaglądać mu w spodenki nie wypada, prawa? Pedofilia i te sprawy. Tak więc mamy Jasia albo Małgosie. Bachor bawił się, wpadł do dziury i wyprowadził potwory. Brzmi jak scenariusz do dennego filmu klasy D. Co nie? No ale to prawda. Przynajmniej dla Ciebie.

Sensacja! Ludzie się dzielą. Na tych co się boją, na tych co są ciekawi, na zboczeńców, którzy zastanawiają się jak wygląda proces rozmnażania potworów. Pojawiają się też tacy, co chcą je pociachać i zobaczyć co się stanie. No i tabuny przeciętniaków chcących zarobić na tym, że potwory jednak istnieją. Mam tu na myśli właścicieli sklepów, hoteli etc. No bo przyjadą dziennikarze, albo czort wie kto jeszcze. Ludzie będą musieli mieć gdzie spać, co jeść, gdzie się zabawić.

Polska nie jest krajem w którym służby wywiadowcze są dobrze rozwinięte. Dlatego nie pojawili się żadni agenci CIA, FBI czy innych CBŚ czy CBA czy .. a chuj, nie znam więcej skrótów. Tzn pojawili się, ale nic nie zrobili. Potwory w telewizji – tego zatuszować się nie da. Więc po ptokach.

Twoi znajomi o tym rozmawiają. Boją się. Są ciekawi. Ale ... to temat do piwa, papierosa, obiadu. Tak naprawdę nie ma z Tobą nic wspólnego. Tak samo jak nie miało z Tobą nic wspólnego wysadzenie WTC w USA, tak samo jak nie dane było Ci ucierpieć z powodu katastrofy w Smoleńsku, tak samo jak nic Ci do tego, że biedak umiera właśnie na ulicy. Potwory na Powierzchni w żaden sposób Cię nie dotyczyły. Masz własne życie, problemy, radości i zmartwienia. Dookoła nowych gości zaraz zrobił się wianuszek innych osób – dlatego też niemożliwym jest dotarcie do nich. I musisz żyć ze świadomością, że Twoje życie w żaden sposób się nie zmieni. Nie będziesz dzielić mieszkania ze szkieletami, nie przeleci Cię Muffet, nie spróbujesz nigdy ciasta Toriel, nie napijesz się herbaty z Asgorem. Oni nie wiedzą, że ktoś taki jak Ty istnieje. I nigdy nie dane będzie im się tego dowiedzieć.

Dwa lata to stanowczo za mało, aby ludzie zrobili jakikolwiek progres. Czy wiesz, że niewolnictwo w USA zniesiono dopiero w latach 60 XX wieku? Taaaak, to nie jest tak dawno temu. Od początku istnienia ludzie męczą się z problemem koloru skóry. I jeszcze tak na dobrą sprawę sobie z tym nie poradziła. Indianie zamknięci w rezerwatach. I tak dalej. Homo sapiens sapiens dzielą się między sobą tak bardzo, że ... no właśnie. Skoro po kilku tysiącach lat istnienia, nadal kłócimy się o tak głupie rzeczy jak ... rasa, kolor włosów, czystość krwi (jak jakieś psy z wystawy i rodowodem), gatunek muzyki, tusza ... czy o faworyzowany klub sportowy, to naprawdę myślisz, że w ciągu dwóch lat cokolwiek zmieni się w prawie ... innego gatunku? Oczywiście, że nie! Za dziesięć lat do tego nie dojdą! Jak za sto cokolwiek ustalą to będzie dobrze.

Tak więc potwory są pod stałą obserwacją rządu. Co jakiś czas zrobi się z jednego z nich szum medialny, zaprosi do programu, nakłoni do pocałowania bachora, uśmiechnięcia się. Zada się stos dziwnych pytań i ... i.

W tej historii nie wiesz tego co wiesz, ale ja to wiem więc Ci powiem. Asgore, tak, król Asgore. To postać bardzo dwoista. Z jednej strony czuły i delikatny, wrażliwy. Z drugiej stanowczy czyniący to co uważa za słuszne. W swojej słodkiej naiwności będzie robił to co mu ludzie powiedzą, lecz jeżeli zobaczy cierpienie swoich poddanych może nie być ciekawie. A nasze zagubione płciowo dzieciątko? No chyba nie myślisz poważnie, że ... zostanie ambasadorem?! Heh, serio? Nieee to wykluczone. Ono nie ma prawa głosu, nie zna się na polityce. Nikt go nie będzie słuchać. Jeżeli rząd zgodzi się, aby Jaś albo Małgosia reprezentował potwory to tylko dlatego, aby łatwiej nimi manipulować.

Niech te skrywają swoją magię. Jeżeli ją ujawnią to będzie ich grób. Naprawdę. Łatwo sterować opinią publiczną, w banalny sposób można Tobą manipulować.

Dlatego jeżeli media będą krzyczeć, że potwory potrafią czarować i stanowią zagrożenie, Ty bez jakiegokolwiek dostępu do nich uwierzysz i ... i będziesz krzyczeć, aby je zamknąć bo się boisz. Choć ich nie znasz. A jak już odizolują je od ludzi, wtedy żaden nie wyjdzie z tego żyw. Genocide. Sans będzie modlił się o reset.

Resztką sił, zamknięty w laboratorium wydostanie się ze swojej celi. Pójdzie do dziecka związanego i zakneblowanego. Skoro ludzie wiedzą o magii, to wiedzą o resecie i trzeba sprawdzić. Ale to dotyczy duszy, w którą człowiek przecież nie wierzy.

Ah, kościół. O tym nie zostało nic powiedziane. Kościół jest podzielony, na tych doszukujących się w potworach demonów oraz na widzących w nich Boże Stworzenia. Głośniejsi są ci pierwsi. Jak zawsze. Fanatycy.

W każdym razie Sans podchodzi do dziecka i błaga o reset. Płacze i prosi. O reset. O reset. Udaje mu się wyswobodzić jego rączki i nóżki. Jaś albo Małgosia pada na zimną posadzkę. Nie chce umierać, ale musi. Nie ma pewności, że ...

Sans zamienił się w pył. Bachor unosi głowę i patrzy jak mierzy w jego stronę ochroniarz. W gazetach ukażą się nagłówki „Straszny Szkielet zabił dziecko”

...

...

...

A no tak, jestem Twoim narratorem, a to ma być Twoja historia. No i jest. Wiedziesz swoje życie dalej. Podchodząc do kwestii potworów tak jak Ci wygodniej, tak jak dyktuje Twoje serce i normy moralne wśród których wyrosłeś. Lecz to niczego nie zmienia. Nie masz na nic wpływu.

....

...

..

.

A co jeżeli... powiem Ci, że mamy rok 2017. Na Powierzchni nie ma żadnych potworów. Nigdy ich nie było. Pozostały stworzeniami z legend i baśni. Straszą małe dzieci mieszkając pod ich łóżkami albo w szafach. Stanowią inspirację dla wielu pisarzy, poetów, artystów wszej maści. Są personifikacją tego czego ludzie nie rozumieją.

....

...

..

.

A co jeżeli... powiem Ci, że Jasiowi albo Małgosi udało się zrobić ten jeden ostatni reset? Co jeżeli potwory już nie chcą wyjść na powierzchnię? Co jeżeli, schowały się jeszcze głębiej? Kryjąc się przed ludźmi. Kryjąc się przed.... Tobą?