Undertale: Mój Błąd Z Bloku NAPRZECIWKO - Ten Błąd potrzebuje prawdziwego przyjaciela. [opowiadanie by LittleFell]

Notka od autorki: Opowiadanie z serii "x Reader", osadzone w uniwersum Underswapu, po ścieżce Prawdziwego Pacifisty, bez żadnego wcześniejszego resetu, dostosowane raczej pod kobiecego czytelnika. Ale panowie również są serdecznie zaproszeni do lekturki!
Głównym paringiem jesteś tutaj Ty x Error. Jakim cudem? Wyjdzie oczywiście w trakcie ;3.
Wcielasz się w dwudziestoletnią dziewczynę, chorującą na złośliwego raka kości, fachowo zwanego chrzęstniakomięsakiem, o którym więcej informacji czeka w pierwszych rozdziałach.
Co jeszcze warto wiedzieć? Od zniszczenia bariery minęły prawie dwa lata. Mieszkasz sobie na spokojnych przedmieściach miasta u podnóża góry Ebott, w uroczych staroświeckich blokach. Od samego początku Twoimi sąsiadami są leniwy Honey i ruchliwy Blue, z którymi mieszka wiecznie uśmiechnięte dziecko- Chara. Ludzie są raczej pokojowo nastawieni do potworów, z nielicznymi wyjątkami, które raczej przestały już mieć miejsce.
No i, jesteś niższa nawet od Blue, więc przy Errorze będziesz bardzo niziutka.

×Występują przekleństwa i rozdziały +18, te jednak będą na wstępie odpowiednio oznakowane!×

Autor: LittleFell

SPIS TREŚCI

Ten Błąd nieźle mnie wystraszył!

Ten Błąd potrzebuje prawdziwego przyjaciela. (obecnie czytany)
____ jest bardzo dobrym człowiekiem!
...

- Więc, ____, mówiłaś że gdzie pracujesz?
Że też pierwszym pytaniem jakie usłyszysz następnego dnia w poniedziałek rano, od cholernego szkieletu, który miałaś ochotę powiesić za jaja których nie ma, jest pytanie o prace. Z jego winy wczoraj siedziałaś do późna bo uwidziało mu się rozmawiać, a dziś nie mogłaś zwlec się z łóżka, bo tak zmęczona byłaś. Zbombardowałaś go spojrzeniem, na co ten uśmiechnął się niewinnie. Dobrze wiedziałaś, że to tylko przykrywka. Ten czarny cygan to zło w czystej postaci, na pewno tylko czeka by zrobić z Ciebie purée.

- Pracuje w księgarni. Otworzyłam ją rok temu, niedługo po tym jak pojawiły się potwory. Jest w mieście dużo takich placówek, lecz zawsze marzyłam o własnym książkowym przybytku - uśmiechnęłaś się lekko. Gdy zaczęłaś mówić o Twojej ukochanej księgarni, od razu poprawił Ci się nastrój.- Wiesz, że jest pierwszą taką w mieście, gdzie można dostać kawę i słodkości? Pracuje u nas dobry cukiernik, a jego przysmaki zaleją Cię przyjemnością do szpiku kości!

Error zachichotał, a ty dumna z siebie odwróciłaś się do niego plecami, by dokończyć parzenie kawy. Lubiłaś wypić filiżankę przed pracą, to głównie dlatego wstawałaś ponad godzinę przed tym, jak normalnie powinnaś wstawać. No i dziś było również ciut inaczej, bo cały dzień będziesz musiała spędzić w towarzystwie Twojego nowego znajomego. Obiecałaś to jeszcze wczoraj Blue, który dołączył do was w pewnym momencie. Nie miałaś nic przeciwko, w końcu należy teraz do łańcuszka twoich znajomych. Jedyne co Cię irytowało to to, że bestialsko wbił Ci z buta na chatę i rozwalił się na środku kuchni, narzekając na swoje okropne życie. Byłaś zdania, że to za wcześnie w tej znajomości, by pocieszać jakiegoś chorego pojebańca, któremu jest najwyraźniej obce dobre wychowanie względem ludzi.
Przynajmniej w końcu udało Ci się go uprosić, by choć przeniósł się na krzesło. Teraz w Twojej kuchni siedział wkurwiony, zacinający się szkielet siorbiący herbatę tak głośno, jakby chciał udowodnić pitemu napojowi, jak bardzo nim gardzi. I jak bardzo jest wkurwiony. O tym chyba za mało wspomniałaś.

Cieszyło Cię, że widziałaś większy błysk w jego oczodołach za każdym razem, gdy mówiłaś o książkach. Wnioskowałaś po tym, że szkielet lubi książki. Po raz kolejny byłaś maksymalnie zadowolona z powodu wybranej przez Ciebie pracy. No i, mogłaś znaleźć z nim więcej wspólnych tematów. Same profity!

- Zawsze uśmiechasz się jak pierdolony psychopata gdy przygotowujesz kawę, czy tylko w momentach, gdy w Twojej kuchni przesiaduje potwór? - usłyszałaś pytanie, które natychmiast ściągnęło Cię na ziemię. Poczułaś gorący rumieniec wpełzający Ci na policzki, natychmiast wróciłaś spojrzeniem na filiżankę. Kiedy do chuja zaczęłam na niego patrzeć? Pomyślałaś, burcząc pod nosem jakąś odpowiedź dla Twojego towarzysza. W zamian, po całej kuchni echem rozniósł się złośliwy śmiech Errora. Zrobił to kurwa specjalnie.

Nie zaszczycając go ani jednym spojrzeniem, ni nawet głupim warknięciem, wyszłaś z kuchni. Masę satysfakcji dał Ci jego zaskoczony pomruk. Był zdziwiony, nie umiał nawet tego ukryć. Może nie chciał? Nie interesowało Cię to w każdym razie. Chciałaś zrobić mu na złość, w odwecie.

Udałaś się do toalety, zamykając za sobą drzwi. Usłyszałaś jeszcze, jak zrywa się z krzesła. Ha, 1:1, kutasie.
Odstawiłaś filiżankę na małą narożną szafeczkę i zabrałaś się za ogarnianie swojej twarzy. Nigdy nie przesadzałaś z makijażem, zwykle nakładałaś maskarę, trochę jasnych cieni do powiek i okazyjnie robiłaś kreski niebieskim eyelinerem. Lubiłaś swój naturalny wygląd, mimo iż daleko było Ci do większości kobiet na świecie. Westchnęłaś cicho, sięgając dłonią do koszyczka z Twoimi "sprzętami", jak zwykłaś nazywać kosmetyki.
Już miałaś zacząć nakładać na powieki jasnoniebieski cień, gdy w drzwi ktoś zaczął czymś nakurwiać. Ah, Error. Aż wstyd Ci się zrobiło, gdy ogarnęłaś, że właściwie to o nim zapomniałaś, zajmując się duperelami w postaci kosmetyków. Biedny Errorek. Uśmiechnęłaś się z satysfakcją, podchodząc do drzwi.

- Chcesz czegoś, kochanieńki? - zapytałaś swoim wyuczonym głosem typowej babuni, która tylko marzy by otruć Cię obiadkiem. Nim odpowiedział, usłyszałaś niskie warknięcie.

- To nie jest śmieszne, głupia jędzo. Otwieraj te pierdolone drzwi, nim Ci je wykurwie z zawiasów.
Przez chwilę zastanawiałaś się, czy mówi serio, czy blefuje. Ostatecznie zachichotałaś cicho, odchodząc od drzwi i wracając do przerwanych czynności make-up'owych.

- ____, kurwa! Otwieraj te drzwi!
Byłaś z siebie wyjątkowo dumna. Znałaś go zaledwie od wczoraj, a zdążyłaś polubić wkurzanie tego przymuła. Stało się to Twoim nowym celem w życiu, Świętym Graalem który musisz zdobyć, Eldorado i.. Dobra, bez przesady. Po prostu polubiłaś granie mu na nerwach tak samo mocno, jak on polubił irytowanie Ciebie.

- Więc masz zamiar mnie kurwa ignorować? W porządku! Siedź sobie w tej zakichanej łazience i maskuj Twoją obleśną mordę, nie obchodzi mnie to! Możesz nawet się tam kurwa zabić, jednego jebanego człowieka mniej na świecie.
Słuchałaś uważnie każdego słowa które wypowiadał, czując za każdym razem bolesne skurcze w sercu. Blue ostrzegał Cię, że charakter Errora jest bardzo wybuchowy, a sam on cholernie niemiły. Mimo to, nie spodziewałaś się w swoim kierunku słów tego kalibru. Uśmiechnęłaś się, czując coś mokrego na policzkach. Ah, płaczesz, jasne że tak. W końcu on właśnie powiedział, żebyś zginęła! Zwyzywał i obraził, życzył śmierci. I przy tym został tak obojętny.. Nie ruszyło Cię jakoś specjalnie to, że po Tobie pojechał, znałaś w końcu sytuacje. Ale śmierć.. Poczułaś coś dziwnego, co rozeszło się falą po Twoim ciele. Dziwne, nieznane Ci uczucie, którego nie umiałaś zidentyfikować, było ono kompletnie obce. Ale również cholernie nieprzyjemne. Cała zadrżałaś, łapiąc się umywalki w obawie, że możesz zaraz się wywrócić. Czy to był strach? Przez chwile nawet myślałaś, że tak. Lecz było to coś o wiele gorszego, silniejszego. Intensywniejszego. Zacisnęłaś mocno powieki, ze wszystkich dostępnych Ci sił próbując uspokoić. Ta dziwna odmiana strachu nie powinna się pojawić, w końcu dlaczego miałaby? Nic się przecież nie działo, do cholery, wszystko było w porządku.. Kłamstwo. Głupia idiotko, nic nie jest dobrze. Nawet Error, chociaż nic jeszcze o Tobie nie wie, uważa że powinnaś zginąć. Jesteś tylko balastem dla wszystkich.
Pokręciłaś głową, przeganiając dziwne myśli, które pojawiły Ci się w głowie. Czy to są te objawy o których mówił Ci psycholog kilka dni temu? Pokręciłaś lekko głową, zaraz to cicho wzdychając. Dziwne uczucie zdążyło Ci już przejść, to dobrze. Mogłaś już spokojnie unormować oddech, który jak na złość ciągle się urywał.  Przetarłaś wierzchem dłoni twarz, ciesząc się, że nic Ci się nie rozmazało. Przynajmniej nie aż tak. Poprawiłaś w rekordowym czasie makijaż i odetchnęłaś głęboko, spoglądając na swoje odbicie w lustrze. Miał racje, byłaś obleśna. Wszystko w Tobie takie było.
Mówił po prostu prawdę.
Przełknęłaś ślinę, zakładając na usta nieszczery uśmiech i otworzyłaś drzwi, wcześniej odblokowując zamek. Error urwał w pół słowa, zabawne, nawet nie zauważyłaś że mówił coś jeszcze. Spojrzałaś w jego oczodoły, ignorując zmieszany wyraz jaki pojawił się na jego czaszce.

- Możesz już zejść na dół, przebiorę się tylko i do Ciebie dołączę - powiedziałaś szybko, praktycznie szeptem i minęłaś go, znikające zaraz za progiem swojej sypialni. Nie chciałaś już nic od niego słyszeć, więc nawet nie dałaś mu szansy na odpowiedź.

Do Twoich uszu dotarł dźwięk otwieranych drzwi, po którym nastąpiło ich zamknięcie. Dobrze, że Cię posłuchał. Im mniej będziesz musiała znosić jego widok, tym lepiej.
Przebrałaś się szybko w swój "strój roboczy", czyli popielatą sukienkę, biały golf i czarne legginsy, po czym opuściłaś pomieszczenie. Narzuciłaś na ramiona dżinsową kurtkę, ubrałaś kozaczki i byłaś gotowa do wyjścia. Złapałaś jeszcze za torebkę i wiszące przy drzwiach klucze, wychodząc z mieszkania.
Szybko uporałaś się z zamkiem i schodami, wychodząc już na świeże powietrze. Od razu poczułaś się lepiej, a na Twoich ustach zajaśniał słaby uśmiech. Kątem oka dostrzegłaś Errora, który stał, opierając się plecami o blok. Dostrzegł Cię chwilę później, szybko wyprostował się i dołączył do Ciebie. Widziałaś, że chciał coś powiedzieć. Nie miałaś jednak ochoty słuchać jego głosu, cokolwiek miał by Ci do powiedzenia.

- Chodźmy już. Kupie Ci po drodze donata - mówiąc to, ruszyłaś przed siebie, nawet nie oglądając się za siebie. Wiedziałaś jednak że podąża za Tobą, czułaś wręcz jego obecność.

Znów zachciało Ci się płakać. Byłaś kurwa tak słaba, że nawet głupie słowa wypowiedziane w gniewie zraniły Cię tak mocno. O tym też wspominał Ci psycholog. Twoja psychika będzie teraz coraz to kruchsza, wraz z kolejnymi dniami i postępem choroby. Uparcie jednak trwałaś przy tym, że poradzisz sobie z tym cholerstwem, wyjdziesz z tego, a śmierć co najwyżej będzie mogła wyszorować Ci botki. Ale nic nie umiałaś poradzić na to, że uraziły Cię jego słowa, które ciągle dzwoniły Ci po głowie. Najchętniej kazałabyś mu teraz spadać. Zniknąć z Twojego życia, wyemigrować gdzieś, czy po prostu wyparować. Ale nie mogłaś. Obiecałaś Blue, że go przypilnujesz.

Robisz to tylko dla niego.

---------------------------------------------

Byłaś dla niego pełna podziwu, że tak długo siedział w ciszy. Praktycznie przez większość drogi do znajdującej się niedaleko Twojej księgarni cukierni. Fakt, czułaś do niego urazę przez jego wcześniejsze słowa, ale dosyć szybko Ci przeszło. To nie tak, że nie potrafisz się złościć, bo zwykle wiele trzeba by Cię udobruchać (Blue i Honey coś o tym wiedzą). Byłaś jednak świadoma, że on taki po prostu jest i już. Nie miał często wpływu na swoje reakcje, kierowały nim impulsy. Potrzebował kogoś przy sobie tutaj, kto umiałby znieść jego wybuchy, cierpkie słowa i nastroje. Wszystkie znane Ci osoby odpadają, niepotrzebnie by się tylko wkurzali, bądź skakali sobie do gardeł, czy nawet zbyt przeżywali wypowiedziane słowa. Ty również powinnaś odpaść, ale to równało by się z tym, że musiałabyś wyznać dlaczego. Nie chcesz tego. Twoim najmocniejszym postanowieniem jest utrzymanie prawdy w tajemnicy jak najdłużej. Nie możesz ich martwić swoim stanem jak najdłużej się da. Później.. Jakoś im to wytłumaczysz. Chociaż może uda Ci się grać tak długo, aż wyzdrowiejesz. Wtedy nic nie będziesz musiała mówić, w ogóle. Tak będzie lepiej. Wciąż, jedyną osobą która zna Twoją kartę choroby jest Undyne. I tak odkryła to przez czysty przypadek, jak nakryła Cię przy wychodzeniu od onkologa. Wtedy już nie umiałaś kłamać, nigdy zresztą nie byłaś typem kłamcy. Cieszyłaś się, że obiecała pomóc Ci i jeszcze dochować tajemnicy. Zdecydowanie, była jedną z Twoich najlepszych przyjaciółek. Jednak, wracając do sprawy zajęcia się Errorem. Nikt, cholera, nie potrzebuje więcej kłótni z nim, dlatego podjęłaś się sprawowania pieczy nad jego osobom. Na pewno było mu ciężko. W końcu, znalazł się tutaj.. Drgnęłaś. Właśnie, jak Error się tutaj znalazł? Byłaś pewna, że nie był to ''zwykły przypadek'' jak od samego początku próbował wam wmówić. Nie byłaś w końcu głupia. Jednak, z jakiś powodów zatajał prawdę. To znaczy, że była bolesna? Zagryzłaś w irytacji dolną wargę. Byłaś cholernie ciekawa, ale nie chciałaś go już niepotrzebnie denerwować.

Przynajmniej na razie.

- Masz ochotę na jakieś konkretne słodkości? - zapytałaś, gdy w końcu dotarliście pod mały sklepik mieszczący się na równie małym skrzyżowaniu niedaleko centrum.

Patrzył przez chwilę to na Ciebie, to na sklep, chyba nie wiedząc co Ci powiedzieć. Badałaś uważnie miny które pojawiały się na jego buźce, od zdezorientowania, poprzez lekki szok, a na zmieszaniu kończąc.

- Nie musisz mi niczego kupować - powiedział w końcu, starając się przyodziać neutralny ton głosu. Wydawało Ci się, że to wszystko co miał Ci do powiedzenia, kiedy ledwo dosłyszalnym szeptem dodał ''Nawet na to nie zasłużyłem''.

Skrzywiłaś się lekko.

- Nie świruj, co? Mam nadzieje, że lubisz cholerne donaty. Poczekaj tutaj - nie czekając na odpowiedź, otworzyłaś drzwi, zostawiając lekko osłupiałego towarzysza na zewnątrz.

Przywitał Cię cudowny zapach słodkości, przyjemny gwar znajdujących się w środku ludzi i potworów, no i półki zastawione masą cudownych słodyczy. Znałaś się z właścicielką cukierni, swoją drogą byłyście dosyć dobrymi przyjaciółkami, toteż czasem- ale tylko czasem- dostawałaś zniżki na donaty, które były dla Ciebie jak ambrozja dla greckich bogów.
Dotarłaś do kasy, za którą stał jeden z pracowników. Na jego widok od razu Twoja twarz zajaśniała uśmiechem. Jamie, czarnoskóry obywatel Ameryki, pracował tutaj praktycznie od samego otwarcia. Cholernie miły chłopiec, który zawsze patrzył na wszystko pod optymistycznym kątem. Często wrzucał Ci do zamówień jakieś dodatkowe losowe smakołyki, czym od razu zdobył Twoje serce. Gdyby nie był zaręczony z córką właścicieli, cholera, rwałabyś jak Reksio szynkę.

Gdy Cię zauważył, uśmiechnął się promiennie. Nie dziwisz się, że tak się cieszy Twoim widokiem. Dosyć dawno Cię tutaj nie było. Poczułaś aż bolesne wyrzuty sumienia.
Za wiele znajomości przez Twoją chorobę zaniedbałaś.

- Cześć, ____! Czyżbyś w końcu wyszła z tej Twojej nory do ludzi? Ile to minęło, dwa, prawie trzy tygodnie? Stęskniliśmy się za Tobą! To co, wracamy do starych zamówień? - zapytał wesoło, już sięgając po torebeczkę z logo ich sklepu.

Zaśmiałaś się serdecznie, potwierdzając zamówienie. Zdałaś sobie sprawę, jak cholernie Ci brakowało rozmów z Jamiem. Będziesz musiała zaprosić jego i Sashę na jakiś wypad na miasto, w ramach rekompensaty za ten czas, gdy ich unikałaś.
Przyglądałaś się jak Jamie z uśmiechem na ustach pakuje Twoje donaty i ''coś ekstra'' z nadzieją, że nikt nie zauważy. Posłałaś mu wesoły uśmiech i wyciągnęłaś z wyjętego wcześniej portfela należną kwotę, jak zwykle taką samą.

- Nieee, tym razem na koszt firmy - mrugnął Ci, zaraz śmiejąc się wesoło. Jakim cudem on był ciągle tak cholernie wesoły? Też byś chciała być t a k pozytywna jak on.

- Dzięki, Jammy. Jakby co, przyjmij winę na klatę - postukałaś się palcem w pierś, dumnie ją prężąc, co wywołało u niego kolejny wybuch śmiechu.

Pożegnałaś się z przyjacielem, biorąc torebeczkę ze smakołykami i opuściłaś cukiernie. Mimo iż było Ci tam naprawdę miło, na zewnątrz wciąż czekał na Ciebie Error. Jak bardzo byś nie chciała, był teraz dla Ciebie priorytetem. Cholernie upierdliwym, wkurzającym priorytetem.
Stał dokładnie w tym samym miejscu w którym go zostawiłaś, jak zbity psiak, który nie wiedział co złego zrobił. Z niewiadomych powodów rozczulił Cię widok szkieletu, który stał zgarbiony, ze zwieszoną głową i bawił się palcami.
Westchnęłaś, podchodząc do niego i stukając lekko palcem w ramię. Od razu poderwał głowę, z ciut wystraszonym spojrzeniem. Zmartwiło Cię to. On się tak nie patrzył.

- Hej, wszystko okej? Wyglądasz, jakbyś zobaczył ducha, albo niewypraną bieliznę Papsa.

Liczyłaś na to, że zacznie się wydzierać, albo chociażby cokolwiek Ci odpowie, ale on tylko odwrócił od Ciebie przygaszone spojrzenie. Chwila zaraz, przygaszone? Podmienili go kurwa!

Podeszłaś do niego bliżej, jeszcze bardziej zmartwiona, chcąc ponownie zapytać o powód jego dziwnego zachowania. Już miałaś coś powiedzieć, gdy przerwał Ci idealnie w tym samym momencie zaczynając mówić.

- ____, posłuchaj, ja wiem, że jestem kurwa skończonym kawałem skurwysyna i uraziłem Cię moimi wcześniejszymi słowami, powinienem bardziej uważać na to co mówię. Ale ja po prostu.. Kurwa mać. - zaczął śmiać się histerycznie, unosząc ręce i zaciskając palce na swojej czaszce. Stałaś skamieniała, wpatrując się w niego z rozchylonymi ustami. Tego się, do chuja, nie spodziewałaś. Gdy tak stał, śmiejąc się w ten okropny sposób, czułaś się cholernie dziwnie. Jakbyś nie powinna tam być. Jakbyś w ogóle nie powinna być. Takiej rozpaczy nie słyszałaś jeszcze u nikogo. Już miałaś przerwać mu, cholera nawet zacząć błagać by przestał, gdy ponownie zaczął mówić.- ____, nawet nie wiesz jak podobna była wtedy Twoja twarz do tej jego, po tym jak wyszłaś z łazienki. Wyglądała identycznie, tak podobnie.. Tak, wyglądał tak wtedy. Tamtego dnia, gdy wyszedł i zamknął przede mną te cholerne drzwi. Jedyne, przez które nie umiałem przejść. Ja.. Ja dlatego tak zareagowałem. Wtedy, gdy się zamknęłaś w toalecie. Myślałem, że będzie tak samo. Kurwa, byłaś dla mnie tak cholernie dobra, a ja dałem się ponieść do tego stopnia.. Z nim było tak samo, hahaha.. - po tych słowach ucichł, a ty osłupiała stałaś z rozdziawioną paszczęką.

Jeśli on robi sobie teraz z Ciebie jakieś chore żarty, jego żywot rychło dobiegnie końca.
Zmrużyłaś lekko oczy, wpatrując się w stojący jak słup soli szkielet. Już miałaś zacząć na niego wrzeszczeć, gdy uniósł czaszkę, w końcu na Ciebie patrząc.
Przeraziło Cię to, jak jego oczodoły puste były. Nawet te dziwne światełka przygasły, powodując ten dziwny, pusty wygląd. Zadrżałaś na całym ciele, odwracając spojrzenie. Byłaś już pewna, że nie żartuje.
Ale kurwa, on nie powinien tak się zachowywać. Poznałaś go na tyle, by to wiedzieć. To aż tak nim wstrząsnęło?
Wtedy do Ciebie dotarło.

Error właśnie wspomniał o kimś ze swojej przeszłości. O kimś, kto chyba był dla niego ważny, a kto go zostawił. Przyznał Ci się do tego, tak po prostu, na środku pierdolonej ulicy, wyglądając przy tym gorzej niż siódme nieszczęście. Wydawał się teraz tak bezbronny, tak niewinny, podatny na ból.. Nie mogłaś na to patrzeć. Nie miałaś pojęcia kim był ten ''on'', lecz wiedziałaś jedno.
Zasłużył sobie na porządny wpierdol za to, do jakiego stanu psychicznego doprowadził tego frajera.

Podeszłaś do niego bliżej, niepewnie kładąc dłoń na ramieniu Errora. Drgnął jak oparzony i odsunął się od Ciebie szybko, jakbyś była co najmniej niebezpieczna. Albo trędowata. Albo trędowata i dzierżyła w dłoni broń.
Wszystko jedno.

- Posłuchaj, nie wiem kim była osoba która Cię skrzywdziła, właściwie lepiej dla niej że nie wiem, ale nie powinieneś działań innych porównywać do tego, który sprawił Ci ból - zaczęłaś, krzyżując ręce na piersi. Zaczął się w Ciebie wpatrywać, wciąż tymi przerażająco pustymi oczodołami, a Ciebie znów przeszedł dreszcz niepokoju. Mimo to, kontynuowałaś.- Wkurwiasz mnie niemiłosiernie, chociaż właściwie znamy się od wczoraj, ale kurwa, nie zostawiłabym Cię z byle jakiego powodu. Tym bardziej, że widocznie potrzebujesz towarzystwa, ty durna kupo kości, choćbyś nie ważne jak mocno zaprzeczał. Droczyłam się wtedy z Tobą tak samo jak ty ze mną chwile wcześniej. Nie miałam pojęcia, że Cię to zrani w jakikolwiek sposób, naprawdę. Przepraszam, Error - wraz z wypowiedzeniem jego imienia, dotknęłaś niepewnie ramienia szkieletu. Znów zaczął drżeć, lecz tym razem nie odsunął się, co przyjęłaś z ulgą. Nie musiał przecież się Ciebie obawiać, chciałaś mimo wszystko dla niego dobrze.- Już w porządku, okej? Ja się nie gniewam, a ty już.. Uh, przestań już świrować, dobra? - zapytałaś jeszcze, chcąc się upewnić w tym, czy aby na pewno wszystko sobie wyjaśniliście.

Error skinął głową, mrucząc pod nosem jakieś okaleczone przeprosiny i podziękowanie za zrozumienie. Uśmiechnęłaś się z ulgą. Jedyne co Cię wciąż w nim niepokoiło to to, że ciągle drżał. Czyżby bał się dotyku?

Szybko zabrałaś rękę, obserwując jego reakcje. Faktycznie, gdy przestałaś go dotykać, wyraźnie się uspokoił. Zdobył się nawet na lekki uśmiech.
Jednak najbardziej ucieszyło Cię, że jego oczodoły wróciły do normalności.

- Ta, więc.. Idziemy do tej Twojej księgarni? - zapytał po chwili, zerkając na Ciebie pytająco.

Uśmiech na Twoich ustach zamarł. Kurwa, zapomniałaś kompletnie o swojej cholernej robocie.

××××××××××××××××××××××××××

Będąc szczerym, jeszcze nigdy tak szybko nie dobiegłaś do pracy jak teraz. No i po raz pierwszy się spóźniłaś. To są jakieś, kurwa, żarty.

Na Twoje (i Errora) szczęście, pod księgarnią nie stał i nie czekał na otwarcie żaden nieszczęsny klient, co było dla Ciebie w tym momencie jak zbawienie. Nie musiałaś tłumaczyć się z powodu spóźnienia i przepraszać za nieporozumienie. Chwała Panu, że dziś nikt nie postanowił przyjść od razu po otwarciu!

Otworzyłaś szybko drzwi i zagoniłaś go do środka, zmieniając jeszcze na drzwiach wywieszkę z ''Zamknięte'' na ''Otwarte''.

- Tak więc, witaj w moim skromnym królestwie! - oznajmiłaś entuzjastycznie, wykonując zamaszysty ruch ręką, który obejmować miał całe wnętrze sklepu.

Czułaś się fantastycznie z tym, jak bardzo Twój towarzysz zachwycony był. Widziałaś w jego mimice dziecięcy zachwyt, każdy jego gest wskazywał na.. Zadowolenie? Pozwoliłaś sobie to tak nazwać. Ale jednak, ciągle stał w miejscu. Myślałaś, że zaraz rzuci się na jakieś półki z książkami, lecz on tylko stał, rozglądając się po sklepie.
Westchnęłaś.

Czy on naprawdę czekał na pozwolenie?

Już miałaś go zganić za to, że jest idiotą, gdy coś Ci wpadło do głowy. Darowałaś sobie już wyzywanie go i ruszyłaś przed siebie, po drodze jeszcze mówiąc mu, by za Tobą poszedł. Szłaś między regałami, poszukując odpowiedniej półki. Error szedł za Tobą jak cień. Chociaż go nie widziałaś, wiedziałaś że rozgląda się, badając dokładnie wszystkie tytuły które mijał. Ty szłaś jednak dalej, szukałaś czegoś konkretnego. Byłaś pewna że przypadnie mu do gustu to, co chcesz mu dać.

- Hej, ____, czego właściwie szukasz?
Spodziewałaś się tego pytania, w końcu nic mu nie powiedziałaś, sama wybierając jego lekturę. Już otwierałaś usta by mu odpowiedzieć, gdy dostrzegłaś tę książkę której szukałaś.

- Ha, mam Cię! - zawołałaś triumfalnie, sięgając dłonią po grubą księgę na jednej z półek znajdujących się po lewej stronie. Cholerstwo było ciężkie, ale dawałaś radę utrzymać ją i nie stękać przy tym.

Zwróciłaś się w jego kierunku, wciąż z uśmiechem, i wyciągnęłaś przed siebie dłonie dzierżące książkę. Wziął ją od Ciebie, z zaciekawieniem wpatrując się w okładkę. Nie była jakoś zachwycająca, zwykła brązowa okładka z wielkim złotym napisem ''Historia Polski''.

- Co to jest Polska? - zapytał z zaciekawieniem, zaciskając palce na książce, którą lekko przytulił do piersi. Wciąż zachowywał się jak nie on, wciąż był zbyt delikatny, lecz nie dziwiłaś mu się. Miałaś jednak nadzieję, że niedługo wróci do normalności. Klasyczny Error był o wiele lepszy od tej delikatnej kluski.

Mogłaś chociaż mu wtedy pocisnąć.

- Polska to taki kraj leżący w Europie. Zanim zapytasz, Europa to kontynent. Kontynentów mamy siedem na całej planecie, bla bla. Co do samej Polski, jej historia jest cholernie ciekawa. Nie czytałam nigdy o kraju z taką przeszłością. Ale co ja Ci będę mówić, sam o tym przeczytaj - posłałaś mu wesoły uśmiech.- Na końcu tej alejki stoi kilka stoliczków i foteli, możesz tam usiąść albo wrócić ze mną do recepcji i coś Ci doniosę.

Myślał przed chwilę nad twoimi słowami, chyba zastanawiając się gdzie lepiej będzie spocząć. Stałaś, lekko bujając się na piętach i grzecznie czekałaś na jego odpowiedź. W końcu szkielet westchnął cicho, wciskając z powrotem w Twoje dłonie książkę.

- Potrzymaj to chwilę - burknął, a ty mruknęłaś pod nosem coś o jego powalającej uprzejmości.
Szkielet wyciągnął przed siebie dłonie jakby wzywał Boga, co wywołało u Ciebie ciche parsknięcie. Zgromił Cię spojrzeniem, lecz nie skomentował. W zamian mruknął coś niezrozumiałego dla Ciebie pod nosem, a jego wyciągnięte dłonie zamigotały słabym żółtawym blaskiem. Wpatrywałaś się w to zjawisko całkowicie oczarowana. Wiedziałaś doskonale, że potwory władają magią. Czasem widziałaś jak używał jej Blue przy sprzątaniu w domu albo Honey, gdy jego lenistwo osiągnęło apogeum i przenosił sobie magią pilot ze stołu leżącego kilka centymetrów od niego, więc nie było Ci obce to zjawisko. Jednak, magia Errora różniła się od tej szkieletowych braci. Czułaś gdzieś w głębi siebie, że powinnaś się jej bać. Że ona może Cię skrzywdzić. Nie podobało Ci się to absurdalne uczucie. W końcu, on Ci nic nie zrobi. Prawda?
Z zamyślenia wyrwał Cię cichy syk, gdy nagle w dłoniach czarnego szkieletu zmaterializowały się urocze bordowe... okulary.

Przysięgasz, nie chciałaś zacząć się śmiać, naprawdę, to wyszło samo!

- I z czego kurwa rżysz głupia babo?! - warknął na Ciebie, odwracając spojrzenie. Widziałaś jak na jego kościach policzkowych pojawił się wielki żółty rumieniec. To tylko wywołało u Ciebie większą salwę śmiechu.- No przestań, kurwa! To wcale nie tak, że muszę je nosić..
- Oczywiście!

- No przestań do chuja!

- Aleee jaaa nieee mogę! Tak uroczo się peszysz i denerwujesz... - wydusiłaś, choć mimo wszystko próbując uspokoić swój śmiech.

Error dosłownie zabijał Cię spojrzeniem, co tylko dodatkowo Cię bawiło. On sam to wszystko prowokuje! Gdyby się nie wydurniał, już dawno byś przestała się śmiać!

- Pomyśleć, że chciałem kurwa siedzieć z Tobą w tej recepcji. Wiesz, jednak zmieniam zdanie, oddawaj książkę, p a. - wywarczał, zakładając szybko okulary i nim znów zaczęłaś się śmiać wyrwał Ci książkę, po czym odwrócił się na pięcie i zniknął. Dosłownie. Zamrugałaś zaskoczona, nie spodziewałaś się tego, że on również umie się teleportować. Ciekawe, zapamiętasz to.

Jednak teraz, gdy Error był już.. dalej, mogłaś spokojnie znów zacząć się śmiać.
Nim zniknął, rzucił Ci się w oczy oczojebny żółty kolor pokrywający całą jego twarz.

××××××××××××××××××××××××

Dzień mijał Ci wyjątkowo spokojnie i miło.
Niedługo po waszym przybyciu zaczęła przychodzić klientela, której z uśmiechem na ustach użyczałaś swojej wiedzy na temat książek. Ludzie zawsze lubili podyskutować z Tobą przy kasie, bądź w momentach gdy szłaś z nimi by wskazać odpowiednie regały. Niejednokrotnie nie mieli pojęcia o czym do nich nawijasz, jednak zdarzały się wyjątki zapoznane z tematem. Z takimi wyjątkami rozmawiało Ci się najlepiej. Czułaś wtedy, że nie jesteś jedynym takim książkowym nerdem którego całe życie obracało się wokół literatury.
Bo właściwie to tak było.
Czasem chodziłaś do Errora. By zobaczyć co u niego, zanieść mu coś do jedzenia bądź picia, a na swoich dłuższych przerwach siadałaś przy nim na dłużej, wdając się w żywą rozmowę na temat historii. Tak jak Ci się wydawało, temat wciągnął go mocniej niż narkoman wciągał kokę. Dodatkowo za każdym razem gdy zachodziłaś go z zaskoczenia, widziałaś go w tych jego uroczych okularkach, które jednak speszony szybko ściągał. Nie rozumiałaś właściwie czego on się wstydził, ale wolałaś nie drążyć.

Zadawał Ci bardzo wiele pytań, głównie opierały się one na II Wojnie Światowej. Był to jeden z Twoich ulubionych tematów, szczególnie jeśli był związany z Polską. Chętnie opowiadałaś mu o wszystkim co wiedziałaś- holokauście, hitlerowcach, broni jądrowej i całym wachlarzu broni palnej o której miałaś jako takie pojęcie. Słuchał Cię uważnie, tylko czasem przerywając by o coś zapytać. Nie wydawał się poruszony tematem śmierci milionów istnień pochłoniętych przez wojnę- co natomiast mocno działało na Ciebie i wiele razy musiałaś przestawać mówić, by się uspokoić. Byłaś teraz zbyt delikatna jeśli chodzi o sprawy śmierci. Error, na szczęście, nie dopytywał o powód Twojego dziwnego zachowania, najczęściej po prostu zmieniał temat lub pytał o coś innego co akurat go interesowało. A co znajdowało się w okręgu jego zainteresowania?
Broń atomowa. Bo to nie było absolutnie do przewidzenia..

Dopytywał o coraz to nowsze szczegóły za każdym razem jak przychodziłaś, nawet jeśli tylko przynieść mu coś do jedzenia. Wykorzystywał każdy możliwy moment by dowiedzieć się więcej. Powoli kończyły Ci się informacje, gdy Error postanowił dopierdolić życiowym przemyśleniem.

- Ej, ____?

- No? - spojrzałaś na niego, modląc się w duchu, by nie było to pytanie o broń atomową, bo- jeśli miałaś być szczera- powiedziałaś mu już wszystko co wiedziałaś Ty i co wiedział internet.

- Bo tak sobie myślałem i...
- I?

Przyjął pozycje niecnego myśliciela, unosząc oczy gdzieś ponad Ciebie i uśmiechnął się przebiegle, a Ty aż z zaciekawieniem zaczęłaś się w niego wpatrywać, opierając dłonie na biodrach.

- Gdybym miał broń atomową, łatwo bym zniszczył świat... - powiedział w końcu, szczerząc się jak głupi do sera i przenosząc na Ciebie pełne chorego entuzjazmu spojrzenie. Za to Ty w odpowiedzi strzeliłaś sobie z otwartej dłoni w czoło, czym chyba mu przerwałaś, bo widocznie coś chciał jeszcze dodać.

- Ale nie masz i nikt normalny Ci jej nie da - oświeciłaś go, stukając się dodatkowo palcem w czoło. Tak durnego przemyślenia jeszcze żeś nie słyszała.

- Morda! - wrzasnął, bulwersując się jak mały dzieciak.- Psujesz mi fantazje, Ty głupia jędzo! Jesteś okropna! - zawodził biedny pokrzywdzony Errorek, a Ty śmiałaś się wniebogłosy, czym jedynie bardziej go zdenerwowałaś, bo aż rzucił w Ciebie jedną z gazet leżących na stoliku przy którym siedział.

Tak mniej więcej prezentowały się godziny Twojego pobytu w pracy. Miałaś wrażenie, że nic już nie zepsuje Ci tego dnia, który naprawdę był cholernie idealny, mimo wcześniejszych przeszkód. Znalazłaś kolejne wspólne tematy z Błędem, żadnych większych problemów w pracy nie miałaś, sprzedałaś dziś rekordową ilość książek. Co mogło pójść źle?

Cóż, najwidoczniej pójść źle mogło w s z y s t k o.

××××××××××××××××××××××××

- Chcesz skoczyć na pizze jak już wyjdziemy? - zapytałaś wesoło Errora, gdy w końcu postanowił dołączyć do Ciebie, po całym dniu. Nie żeby Ci to przeszkadzało, w końcu i tak ciągle do niego łaziłaś.

Siedział teraz na blacie lady, klikając ze znudzeniem w swoim telefonie, który jeszcze wczoraj otrzymał od Honey'a. Gdy usłyszał Twoje pytanie, poderwał głowę i zaprzestał czynności. Wydawał się dziwnie zdezorientowany, jakby nie wiedział o czym właściwie do niego mówisz. Nim zdążyłaś go zapytać, on zadał swoje pytanie.

- A co to do chuja jest?

Kolejny raz tego dnia uderzyłaś się w czoło z wielką mocą. Gdybyś miała z kim, założyłabyś się że jutro będziesz miała na czole siniaka.

- Oh Error, nie wiedziałam że można być a ż tak zacofanym. W domu u Honey'a pizza ma nawet postawiony pieprzony ołtarzyk, a ty wciąż nie wiesz co to jest! - byłaś załamana, dosłownie. Ale jednak, miałaś ten zaszczyt wprowadzenia Błędu na nową drogę życia, pełną fast foodów i niezdrowego żarcia.- Ale nie bój się, wędrowcze, albowiem ja, wielka ____ wyrwę Cię ze szponów niewiedzy i już niedługo będziesz pławić się w blasku mojej zajebistości i oceanu pudełek po pizzy! - zrobiłaś heroiczną pozycje, opierając nogę o swoje krzesełko i uderzyłaś się dłonią w pierś jak rycerz, drugą unosząc ku górze w imitacji unoszenia ostrza miecza.

Error w odpowiedzi zwalił się z blatu na ziemię, dusząc śmiechem. Teraz nie byłaś pewna, czy rozbawiła go Twoja okropna scenka, czy po prostu byłaś śmieszna.. Nie miałaś jednak okazji go o to zapytać, bo oto ktoś brutalnie przerwał wam waszą pizzową rozmowę.

Dosłownie brutalnie, bo aż drzwi wypadły z zawiasów, lądując na posadzce z głośnym hukiem.

Error natychmiastowo przestał się śmiać i stanął prosto, przyglądając mu się jeszcze chwilę mogłaś dostrzec jego skupione spojrzenie. Skupione i pełne ostrożności- jak spojrzenie spłoszonego zwierzęcia, które wie że jest obiektem polowań.

Przeszłaś na drugą stronę sklepowej lady, by stanąć obok Errora. Nie miałaś pojęcia kto mógł tak bestialsko potraktować Twoje nieszczęsne drzwi, ale miałaś co do tego okropne przeczucia.
Czy wspominałaś już, że Twój cholerny instynkt w takich chwilach nigdy nie zawodzi?
Przez powstałą dziurę przeszła dwójka dorosłych mężczyzn odzianych w gustowne garnitury, jeden z nich już chyba trochę łysiał, co wyglądało dla Ciebie komicznie- miał krótkie włosy wszędzie poza górną częścią głowy. Nawet byś się zaśmiała i prawdopodobnie sprowadziła na siebie większe kłopoty, gdy dostrzegłaś plakietki przytwierdzone po prawych stronach ich odzienia.

BDSAP.

- Czego panowie tutaj szukają? - zapytałaś najmilej jak potrafiłaś. Zwykle byłabyś kurewsko niemiła, szczególnie dla takich prostackich śmieci, ale teraz nie Ty tutaj wchodziłaś w grę. Musiałaś zrobić wszystko co mogłaś, by nie sprowadzić kłopotów na Errora.

- Dostaliśmy wczoraj wiadomość o.. Nowym stworzeniu które pojawiło się w naszym cudownym mieście - zaczął jeden z nich, ten któremu już przypięłaś łatkę ''Łysol frajer''. Gdy nikt mu nie odpowiedział, bo chyba najwyraźniej oczekiwał od nas jakiejś odpowiedzi, odchrząknął i kontynuował.- Jeden z naszych zaufanych o b s e r w a t o r ó w doniósł nam, że to nowe.. coś, jest niebezpieczne i powinno zostać jak najszybciej przechwycone i według prawa- zlikwidowane. - kończąc swoją wypowiedź znów odchrząknął. Następnie skinął na swojego towarzysza, który wyjął z kieszeni mieniący się czerwienią łańcuch.

Kurwakurwakurwakurwa mać! Dobrze wiedziałaś co to za pierdolone ustrojstwo. Niedługo po tym jak bariera upadła a potwory uzyskały pełnie praw obywatelskich- oraz po powstaniu BDSAP'u- jeden z tych pierdolonych pingwinów w garniakach za tysiaka użył jej na Bogu ducha winnym potworze. To chujostwo wyssało z biedaka magię, całą jaką posiadał w swoim ciele. Nie wiedziałaś jeszcze wtedy że dla potwora utrata całej magi z ciała równa się śmierci. Gdybyś wtedy wiedziała, zrobiłabyś coś. Cokolwiek. Po prostu nie dopuściła do tego, kurwa! W mediach próbowali wam wmówić, że potwór w jakiś sposób złamał prawo, lecz wiedziałaś że nikt w to nie wierzył. Nie mogłaś znów na to pozwolić. Nie, kiedy w grę dodatkowo wchodziła osoba, którą w jakimś stopniu darzyłaś sympatią. Fakt, wkurwiał Cię często niemiłosiernie, był mało delikatny, oschły, z parszywym poczuciem humoru..

Lecz jednak wciąż był dla Ciebie kimś, o kogo musiałaś się troszczyć.

- Nie macie żadnego pierdolonego prawa zrobić mu krzywdy bez ukazania wcześniejszych dowodów jego winy! - wrzasnęłaś, boleśnie zaciskając dłonie i występując krok naprzód. Czułaś na sobie zdziwiony wzrok Errora, lecz miałaś to w nosie.

Teraz musiałaś ocalić jego cholerny tyłek.

- Dziewczyno, broniąc to coś sprowadzisz sobie tylko na kark problemy - warknął Łysol, wyciągając w Twoją stronę grożący palec. Jakby to cokolwiek, kurwa, zmieniło.

- W dupie mam wasze groźby. Musicie przestrzegać pierdolonego prawa, które zakazuje wam w jakimkolwiek stopniu krzywdzenia cywili, nawet w momencie gdy stawiany jest opór. Tak samo jak został dopisany podpunkt do artykułu dotyczącego potworów, który jasno i wyraźnie mówi że zabronione jest wykonywanie wyroków na potworach bez wskazania wcześniejszego dowodu! - prawie wykrzyczałaś to wszystko, postępując jeszcze kolejny krok na przód. Nienawidziłaś tych pieprzonych prostaków. Myślą, że wszystko im wolno. Myślą, że mogą traktować innych jak śmieci, bo stoją, kurwa, wyżej.

Ale Ty nie dasz sobą pomiatać.

- To jest ostatnie ostrzeżenie, ty głupia suko. Zejdź nam z drogi, nim podzielisz los tego obleśnego potwora! - wykrzyczał drugi z mężczyzn, przy okazji plując śliną na jakieś pół metra.

- Jedynym obleśnym stworzeniem w tym pomieszczeniu jesteś ty i twoja ślina, stary capie. A on -tu wskazałaś na stojący za Tobą, osłupiały szkielet- ma na imię Error i chociaż jest wkurwiającym sukinsynem to jest miliard razy mniej obleśny od was.

Kopiesz sobie grób, ____. Oj kopiesz i to głęboki.
Stałaś z zaciśniętymi pięściami, mierząc się spojrzeniem z plującym frajerem, który grzebał ręką po omacku w kieszeniach swojej marynarki. Gdyby wzrok mógłby zabijać, byłabyś pewna, że oboje już dawno leżelibyście martwi na podłodze.

- ____, odpuść. - usłyszałaś za sobą cichy głos, przez który aż drgnęłaś. On jest, kurwa, głupi? Nie możesz teraz odpuścić i sprawić, że wygrają! Nie możesz odpuścić...

I dać mu zginąć.

Miałaś już odwrócić się i na niego nawrzeszczeć za jego debilizm, gdy usłyszałaś dziwny świst. Nim w ogóle cokolwiek zdążyłaś zarejestrować, między Twoimi oczami pojawiła się lufa pistoletu.

- Miałaś swoją szansę na wycofanie się, brudna suko. Teraz zginiesz tak samo jak Twój śmieciowy przyjaciel. Żegnam - wysyczał, a jego szaro-brązowe oczy zajaśniały w psychicznym triumfie, gdy powoli zaczął naciskać na spust broni.

Czyli to tak zginiesz? Bez nawet szansy na cholerną obronę?

Cóż.. Przynajmniej zginiesz bez wyrzutów sumienia, że nie spróbowałaś mu pomóc.
Zaczęłaś powoli przymykać powieki, nie chciałaś umrzeć z otwartymi oczami. Cholera, wyjątkowo łatwo przyszło Ci pogodzenie się ze śmiercią. Dlaczego tej nie wypierałaś, tak jak robiłaś to ze śmiercią wyciągającą po Ciebie szpony z powodu choroby? To pewnie dlatego, że tamtą miałaś szansę uniknąć. Ale teraz.. właściwie nie ma to już sensu, myślenie nad tym.

Już się z tym pogodziłaś.

Widziałaś spod przymkniętych powiek jak milimetry dzielą go od naciśnięcia spustu i zakończenia Twojego życia. Czy zawsze w ostatnich chwilach czas płynie tak wolno? Gdy miałaś już zacząć kolejne przedśmiertne przemyślenia, poczułaś czyjeś ramiona oplatające Cię kurczowo w pasie i ciągnące w tył. Co do jasnej kurwy?!

W następnej chwili stało się zbyt wiele rzeczy, by Twój umysł mógł je wszystkie ogarnąć od razu.
Poczułaś, jak ów ramiona obracają Cię szybko, zabierając tym samym z pola rażenia broni. Równocześnie, usłyszałaś w końcu wystrzał i cichy syk wystrzelonego pocisku.
Jednak najdziwniejszą rzeczą jaka się stała było nagłe uczucie rozrywania które Cię ogarnęło. Czułaś jak płoną Ci mięśnie w ciele, czułaś jak każdy atom rozpada się i znika, a po nim zostaje tylko dziwny tępy ból wyrywający Ci dech z piersi. Miałaś wrażenie, że to piekło rozpadania nigdy się nie skończy.. Lecz nagle wszystko to zniknęło, a Ty znów mogłaś nabrać pełny haust powietrza do płuc.

Zamrugałaś, powoli odzyskując możliwość widzenia. Rozejrzałaś się z zdezorientowaniem po miejscu w którym się znalazłaś.
Niemożliwie wielki był Twój szok, gdy dotarło do Ciebie że znajdujesz się we własnym mieszkaniu. Wtedy zrozumiałaś co się właściwie stało.

Oh Boże dopomóż, to jest jakiś chory żart!

Error właśnie ocalił Twoje żałosne dupsko. To j e g o ramiona zabrały Cię z pola wystrzału. Jego cholerne ramiona zapewniły Ci bezpieczeństwo, czego właściwie się po nim nie spodziewałaś.
Ocalił Twoje pieprzone życie, tak po prostu.

Rozejrzałaś się ponownie. Gdzie on właściwie jest?

Byłaś pewna, że przeniósł się z Tobą. Zresztą, musiał. Nie mógł tak po prostu przecież wysłać Cię do domu i wyparować, kurwa.

Już miałaś wyjąć komórkę i zacząć do niego wydzwaniać, gdy usłyszałaś gdzieś za Tobą stłumiony jęk.

Nigdy w życiu jeszcze nie odwróciłaś się tak szybko.
Poczułaś dziwną ulgę gdy dostrzegłaś Errora, który siedział na ziemi i opierał się plecami o ścianę. Szybko jednak ulga zmieniła się w strach. Zauważyłaś bowiem że Błąd siedział ze zwieszoną głową, zaciskając kurczowo dłoń na swoim boku. Do Twoich uszu dotarł również jego świszczący oddech.

On kurwa nie powinien taki być.

- Error, boże! Kurwa, trafił Cię?! - wykrzyczałaś, doskakując do niego w ekspresowym tempie. Nawet nie pofatygowałaś się by wstać z klęczek, nie interesowało Cię nawet to, czy potargasz swoje legginsy. Musisz wiedzieć co z tym cholernym idiotą.

Dotknęłaś opuszkami palców ramienia szkieletu, modląc się w duchu by Ci odpowiedział. Nawet jeśli miałby to zrobić w formie wrzasku.
Aż odetchnęłaś z ulgą gdy Błąd uniósł czaszkę i spojrzał na Ciebie, uśmiechając się słabo, nieskutecznie próbując odegnać tym od Ciebie zmartwienie.

Przynajmniej takie odniosłaś wrażenie.

- Taa.. Wiesz ____, nigdy nie sądziłem że dożyje dnia w którym... - tutaj przerwał, a uśmiech na jego ustach stał się pełny szczerego rozbawienia, ba, nawet zdobył się na śmiech, czym dosłownie Cię wmurował-...w którym pierdolony ludzki nabój z pierdolonej broni palnej utknie mi między jebanymi żebrami.