Handlarz Iluzji: Wpadka na Imprezie i inne wstydliwe anegdoty [The Party Incident and Other Embarrassing Anecdotes]

Wpadka na ślubie cz 1 // Punkt widzenia Sansa

Wpadka z koszmarami // Punkt widzenia Sansa

Wpadka Burgerpantsa
Wpadka przy automacie z przekąskami
Wpadka w sądzie (obecnie czytany)
Wpadka u fotografa
Wpadka.. zaraz, co? [+18]
Wpadka w Walentynki
~Rozdziały od 41 i dalej~

Drżałaś jak osika stojąc na środku sali sądowej, nerwowo bawiąc się złączonymi palcami. Zdałaś sobie sprawę, że to całe zdenerwowanie jest tak naprawdę z Twojej winy. Na szali ważyło się więcej niż tylko prawne rozegranie sprawy, a kiedy poznałaś się z adwokatem, nie brałaś na poważnie całej tej sprawy. Wszystko wydawało się takie nierealne, tak jakby ten dzień nigdy miał się nie stać. Kiedy pierwszy raz weszłaś do sądu, czułaś się... dziwnie. Nie umiałaś się powstrzymać przed zaciąganiem rękawów bluzki. Nie umiałaś przestać się rozglądać. Tutaj jest tak wiele osób. Są twoi przyjaciele, znajomi z uczelni i kilka osób z sąsiedztwa. Potworów było więcej niż się spodziewałaś, praktycznie każdy z okolicy był na sali. To dla nich typowe. Potwory razem świętują dobre rzeczy i są ze sobą w złych chwilach by dać wsparcie pozostałym. Wiedziałaś też, że na sali są członkowie grupy Komitet Obrony Przeciwko Potworom, których członkowie będą sądzeni za włamanie i wandalizm. Miałaś nadzieję, że za fakt doszczętnego zdemolowania mieszkania trafią za kratki na kilka lat. W najgorszym razie przegrasz i wyjdą wolno. Zadrżałaś. Nie chciałaś myśleć o tych co naruszyli Twoją przestrzeń osobistą i mieli tyle złych uczuć względem potworów. To sprawiało, że bolało Cię serce. Nie chciałaś zadręczać się myślą, że tak samo wiele osób jest w organizacji KOPP, jak i przeciwko niej. Ostatecznie, niewielka sprawa o włamanie przez Ciebie i Sansa stała się bardzo ważna dla mediów oraz dla Ciebie samej i potworów jakie was wspierały. Jeżeli się wam uda, to zdarzenie będzie tylko precedensem, a grupy jakie będą miały zamiar tworzyć się w przyszłości, dwa razy się zastanowią nim zrobią cokolwiek. Starałaś się wyglądać pewnie. Byłaś przekonana, że wszystko pójdzie po Twojej myśli jeżeli tylko system sprawiedliwości będzie... sprawiedliwy. Siliłaś się na uśmiech zajmując miejsce. Będzie dobrze. Wierzyłaś w ludzkość. Lecz z każdą kolejną chwilą czekania na wejście sędziego czułaś się coraz bardziej niepewnie. Drżałaś, brzuch Ci się skręcał. Nagle, poczułaś coś ciepłego na ramieniu. Odwróciłaś się, Sans miał ponurą minę.
-cześć
-Cześć – uśmiechnęłaś się
-to wielki dzień – nie mówił do Ciebie. Nigdy nie widziałaś go w takim stanie, ale rozumiałaś jego położenie. Zadrżałaś niepewnie
-No nie? W telewizji przyznali się do tego, prawda? Mamy dowód, że …
-a czy to ma znaczenie?
-Jasne, że ma – Sans poruszył się niezręcznie i usiadł. Nie odpowiedział, ale słowa nie były potrzebne, miał odpowiedź wypisaną na twarzy. Nie wierzył, że z tej rozprawy wyjdzie coś dobrego. - Ma znaczenie – powtórzyłaś starając się nadać słowom odrobinę prawdy. Czułaś jak żołądek Ci się przekręca. Ma znaczenie. Tamci są źli. Źli ludzie idą do więzienia.
-znajdą sposób, aby ich uwolnić, albo zmniejszyć karę, nie obraź się, ale nie jestem fanem waszego systemu sprawiedliwości
-Potwory wygrywały wcześniej sprawy – Sans popatrzył na Ciebie i uśmiechnął się kwaśno
-jasne, a zaraz potem nagle prawo się zmieniało, aby w przyszłości nie mogły wygrać. - Czułaś się odrobinę zła na jego słowa, za wszelką cenę chciałaś udowodnić mu błąd. Zasługiwałaś na wygraną. Sans zasługiwał na wygraną. Potwory powinny wygrać. Lecz pomijając to, słowa Sansa odbijały się echem po Twojej głowie. Kiedy zostałaś wezwana na wydanie wyroku, popatrzyłaś na ławę przysięgłych. Dwunastu ludzi i ani jednego potwora. Westchnęłaś, wiedziałaś już co się stanie, nic nie powinno Cię zaskoczyć. Rozprawa zaczęła się na nowo. Oskarżałaś KOPP o włamanie się do mieszkania, wandalizm, no i rasizm z zagrożeniem zdrowia i życia osobistego. Pokazywałaś zdjęcia mieszkania, nagrania z restauracji z włoskim żarciem, oraz kilka scen z programu Mettatona. Twoi przeciwnicy zaczęli przedstawiać swoje dowody
-Szanowni członkowie rady przysięgłych. Zaręczam, że to nie jest przejaw działalności organizacji, czy tym bardziej nienawiść wymierzona w stronę potworów. To są wpadki tej konkretnej dziewczyny, która swoje życie postanowiła upubliczniać w socjal-media. Mój klient nie ma z tym nic wspólnego. Poza tym, przez tą kobietą stracił pracę, żonę...
-Sprzeciw
-Odrzucony. Panowie i panie przysięgli, musicie zrozumieć, że mój klient oraz członkowie organizacji korzystali z ich prawa do wolnego wyrażania własnego zdania – Właśnie w taki sposób. Dawałaś swoje dowody. Sans dawał swoje. Undyne swoje. Ludzie z KOPP swoje. Wiele było tych dowodów w tak niewielkiej sprawie. Miałaś wrażenie, że to ciągnie się godzinami. Kiedy Rada ponownie wyszła, wzięłaś oddech. Będzie dobrze. Rada wyglądała na racjonalną grupę ludzi i wierzyłaś w to. Musiałaś uspokoić swoje serce. A kiedy wrócili...
-Uznaliśmy, że oskarżeni nie są winni. - Nie są winni. Nie. Są. Winni. Serce Ci się zatrzymało. Czułaś jakbyś zapadła się pod ziemię. Zamrugałaś nie rozumiejąc słów jakie w tym momencie do Ciebie nabiegły. Nie wierzyłaś w to co się dzieje. Oderwałaś wzrok by poszukać Sansa. Zniknął. Cudownie. Kiedy wyszłaś z sali, otoczyli Cię reporterzy.
-Jak się czujesz po przegranej?
-Co planujesz? Złożysz apelację?
-Gdzie Sans? Dlaczego cię nie wspiera?
-NGHAA! EJ! Słuchajcie, odpowiemy na wasze pytania, kiedy odpoczniemy – krzyknęła Undyne otaczając Cię ramionami – Chodź, idziemy – gapiła się na reporterów eskortując Cię do samochodu. Milczałaś w drodze do domu. Kiedy weszłaś do środka zobaczyłaś Sansa opierającego się o ścianę. Nie umiałaś być teraz na niego zła. Też byś tak zrobiła, gdybyś umiała się teleportować.
-nadal chcesz abyśmy się pokazali wieczorem? - Planowałaś świętować w Grillby's. Zaprosiłaś przyjaciół, potworzych i ludzkich. Teraz nie będziecie świętować tak jak planowałaś, choć i tak wszyscy mają zamiar się pojawić. Przytaknęłaś – ok. - I znikł. Westchnęłaś i udałaś się do łóżka pod kołdrę marząc, że też umiesz znikać. Kiedy się obudziłaś, przebrałaś się w dżinsy, sweter i niebieską bluzę. Popatrzyłaś w odbicie i westchnęłaś. Ostatnią rzeczą którą teraz chciałaś, to swoim wyglądem wzbudzać politowanie.

snas 20:03 gotowa?

xxx-xxxx 20:03| A ty?

snas 20:03| niestety

xxx-xxxx 20:04| Zawsze możemy gdzieś uciec.

snas 20:04| chciałabyś?

xxx-xxxx 20:04| Czemu nie?

snas 20:04| a gdzie chciałabyś uciec?

xxx-xxxx 20:05| Nie wiem. Na szczyt góry? Na skraj przepaści? A może na środek oceanu? Słyszałam, że tonięcie jest ciekawe

snas 20:05| morze się skuszę

xxx-xxxx 20:05| Więęęęc szukać łódki? ;)

snas 20:05| najpierw spływajmy do grillby's

Zmarszczyłaś brwi, ale przytaknęłaś i chwyciłaś za torbę. Zamierzałaś iść po Sansa, lecz kiedy otworzyłaś drzwi, siedział pod Twoimi z zaciągniętym na głowę kapturem.
-Od jak dawna tutaj jesteś?
-to nie ma znaczenia, chodź – Unikał Twojego spojrzenia. Popatrzyłaś na telefon, a potem na niego. Hm... Ludzie którzy przyszli do Grillby's dawali wspierali was. Czułaś się dziwnie, tak wiele osób składało Ci kondolencje, ale to chyba nic złego. Lecz byłaś zajęta rozmową z innymi, że Sans zniknął Ci z oczu. Najwyraźniej nie było go nawet w środku. Grillby powinien wiedzieć, gdzie się udał, więc przepchnęłaś się przez zebranych i podeszłaś do zabieganego potwora. Ten najwyraźniej czekał na Ciebie, bo miał przygotowane dwa drinki. Wskazał głową na okno, za nim dostrzegłaś coś co miało kształt Sansa i leżało na ziemi. Podziękowałaś i wzięłaś szklanki wychodząc. Sans leżał na usypanym śniegu klepiąc białego psa po głowie i paląc. Paląc! Zatrzymałaś się, słysząc jak śnieg pod Twoimi stopami trzeszczy.

-cześć – zatrzymał się na chwilę podnosząc na Ciebie wzrok, wyglądał żałośnie. Kiedy pisał z Tobą, wszystko wydawało się dobrze, ale teraz...
-Nie sądziłam, że palisz – rzuciłaś jakby nigdy nic i podałaś mu drink. Wzruszył ramionami
-popalam, od dawna jednak nie paliłem psiego smakołyka
-....Czego?! - zaśmiał się i podniósł rękę. Między jego palcami, naprawdę, był psi smakołyk w kształcie kości – To naprawdę to? - Pies podniósł łeb i zaczął węszyć tak, jakby spodziewał się, że będziesz miała coś dla niego
-nie, ale pomyśl o tym jak o prawdziwym papierosie czy coś – zaciągnął się i zaproponował Ci – chcesz? - zaprzeczyłaś
-Nie, dzięki
-ludzie są dziwni, niszczycie naturę, ale nie chcecie zniszczyć swoich płuc
-Łatwo ci mówić, skoro nie masz żadnych. Dlaczego palisz? Coś cię dręczy? - usiadłaś obok Sansa na śniegu. Wzruszył ramionami. Podniósł się opierając ręce na kolanach i wyrzucił psi smakołyk przed siebie. Pies pobiegł za nim znikając w śniegu
-mam już dość bliskości wszystkich – zaśmiał się cicho. Upiłaś łyk swojego drinka. Smakował ciepłem i … smutkiem
-Nie mogę uwierzyć, że masz siły żartować
-to prawdziwy smakołyk – pomachał ci pod nosem kolejnym psim krakersem. Pachniał spalonym żarciem.
-Jesteś dziwakiem, wiesz? Jesteś smutny. Wykończony, a żartujesz jakby nigdy nic. - upiłaś kolejny łyk cicho rechocząc pod nosem – Chciałabym tak jak ty panować nad swoimi emocjami – Jak mówiłaś, czułaś łzy spływające Ci po policzkach, wytarłaś je w rękaw wolnej ręki i odstawiłaś napój na ziemie.
-...ej
-Hm?
-chcę ci coś pokazać, ale to daleko, wybierzesz się ze mną? - Popatrzyłaś na niego zaciekawiona i przytaknęłaś
-Tak. Chcę być wszędzie, byle nie tu
-dobra – wyrzucił psi krakers do kosza – trzymaj się mocno – Poczułaś, jak śnieg spod Ciebie zniknął, zaś chłodny wiatr przeczesał Ci włosy. Kiedy otworzyłaś oczy patrzyłaś się na wielką dziurę w ziemi. W oddali świeciły się lampy niewielkiego miasteczka, a jeszcze dalej łuna większego miasta. Było też kilka drzew, gołych, pozbawionych liści, wszędzie dookoła było pusto. Popatrzyłaś na Sansa.
-Jesteśmy... tu gdzie myślę?
-góra ebott, ta – usiadł na ziemi, rozglądając się dookoła. Czułaś się dziwnie. Sans wspominał, że nigdy tutaj nie wrócił. Cicho usiadłaś obok niego, powoli przesuwając rękę w jego stronę tak, aby wasze palce się stykały. Sans odwrócił wzrok z horyzontu, popatrzył na wasze palce. Chciałaś cofnąć rękę, lecz szybko ją chwycił i splótł wasze palce. Minęła długa cisza, nim w końcu zapytałaś
-Dlaczego mnie tu przyprowadziłeś? - mocniej ścisnął Twoją dłoń
-musiałem sobie przypomnieć, że cokolwiek gównianego by mnie tu nie spotkało, nie jestem uwięziony tam.
-Sans, ja... - nie wiedziałaś co powiedzieć – Przepraszam, że ja.. - westchnęłaś – Nie wiem. Myślałam, że może... może... jeżeli wygramy to zrobimy coś dobrego. Że ludzie zaczną traktować potwory poważnie. Związki między gatunkowe też. Ja wiem, że zmiany nie idą zbyt łatwo i wymagają wiele czasu i sił... Wiedziałam, że tamci długo nie powiedzą w więzieniu, ale myślałam... - Już nie wiesz do czego zmierzasz – Nie wiem co powiedzieć, aby zabrzmieć dobrze. - Sans zamknął oczy i wziął wdech
-nie... nie musisz nic mówić – otworzył oczy i popatrzył na Ciebie, jego źrenice połyskiwały w ciemnościach - dlaczego sędziowie mają czyste sumienie? - uniosłaś brwi
-Co? Sans o czym ty...
-bo jeszcze nigdy go nie używali...
-Sans
-co wspólnego ma sędzia z używanym samochodem?
-Sans...
-nie, jest tani, łatwy do osiągnięcia i nie można mu zaufać...
-Co ty...
-do czego podobny jest adwokat?
-Co?
-do papieru toaletowego, ponieważ im większe gówno, tym bardziej klei się dupy.
-Sans, przestać – położyłaś mu dłoń na ramieniu. Popatrzyliście sobie w oczy. Nie uśmiechnął się. Nie migały mu oczy tak jak zawsze kiedy żartował. Wyglądał na przygnębionego i pokonanego. - proszę, śmiej się

rainbow-flavoured

-Mam się śmiać dla swojego czy twojego dobra? - Cisza
-naprawdę chcę, abyś się lepiej poczuła – szepnął.

. -Ja też, ale... będzie dobrze. Ludzie nienawidzą zmian, tacy już jesteśmy. Pewnego dnia dostaniemy kolejną szansę. W innych okolicznościach. Inną sprawę. Może coś większego niż wandalizm. Coś co zacznie rzutować na prawa obywatelskie czy coś. I będziemy razem i wygramy. To tylko... mała bitwa – Cisza.
-możesz... posiedzieć tutaj ze mną?
-Jasne. - I tak zrobiłaś. We dwójkę opieraliście się o siebie ramionami patrząc na zachmurzone niego. Ledwo widziałaś księżyc i kilka samotnie świecących gwiazd. Wszystko napełniało Cię smutkiem, tak jakby cały świat taki był. Wiatr sprzątnął kilka ostałych liści z drzew. Przytuliłaś się bardziej do Sansa pozwalając, aby jego magia Cię ogrzała i ukołysała do snu. Kiedy się obudziłaś słońce wschodziło, niebo zaczynało się rozpogadzać. Sans nadal siedział wpatrzony w horyzont. Rozpiął swoją galaktyczną bluzę przysunęłaś się do niego bliżej pozwalając, aby wasze kolana się stykały. Ciepło i delikatne światło słońca wypełniało Cię szczęściem, duchem który opuścił Cię wczoraj
-piękne, co? - szepnął prawie niesłyszalnie, lecz nie przegapiłaś tych słów. Podniosłaś głowę by na niego spojrzeć. Patrzył na widoki, widziałaś żółć i róż oświetlający jego blade lico. Był naprawdę zmęczony, lecz leniwy, delikatny uśmiech nie znikał z jego twarzy.

Pa bum. Pa bum.

Westchnęłaś próbując nie zważać na własne serce, położyłaś głowę na jego ramieniu
-Tak.. piękne.

października 26, 2017

Undertale: Wpadka na Imprezie i inne wstydliwe anegdoty - Wpadka przy automacie z przekąskami [The Party Incident and Other Embarrassing Anecdotes - The Vending Machine Incident] - tłumaczenie PL

Autor obrazka: artanddetermination

Autor: poubelle_squelette

Tłumaczenie: Yumi Mizuno

Oryginał: klik

SPIS TREŚCI

Wpadka na ślubie cz 1 // Punkt widzenia Sansa

Wpadka z koszmarami // Punkt widzenia Sansa

Wpadka Burgerpantsa
Wpadka przy automacie z przekąskami (obecnie czytany)
Wpadka w sądzie
Wpadka u fotografa
Wpadka.. zaraz, co? [+18]
Wpadka w Walentynki
~Rozdziały od 41 i dalej~

-WITAJ PRZYJACIÓŁKO! MOGĘ POPROSIĆ O ZROBIENIE GORĄCEJ CZEKOLADY? - chwyciłaś za plastikowy kubek
-Czekolada, Pap? A to z jakiej okazji?
-NAGRADZAM SAM SIEBIE
-Cóż, to dobrze. Mam robić też coś dla Sansa, czy ten leń nadal w łóżku? - zapytałaś pisząc na jego kubku „Papaj-rus”.
-TAK WŁAŚCIWIE, SANS JUŻ JEST W SWOJEJ NOWEJ PRACY, A MOŻE POWINIENEM POWIEDZIEĆ NOWEJ-NOWEJ-NOWEJ-NOWEJ? PRACY. POWIEDZIAŁ, ŻE GOTOWAŁ SIĘ NA NIĄ OD TYGODNIA. COKOLWIEK TO MIAŁO ZNACZYĆ – wlałaś mleko do naczynia i dosypałaś czekolady. Wzruszyłaś ramionami
-A kto wie? Ale skoro to Sans to pewnie jest w tych słowach jakiś kawał czy coś...
-CO?! A NIBY GDZIE MÓGŁBY WSTAWIĆ TUTAJ JAKIŚ KAWAŁ? - Nim zdążyłaś odpowiedzieć, Twoja współpracownica wyszła z zaplecza i popatrzyła na Ciebie
-Nie powinnaś iść już na zajęcia? - Zerknęłaś na zegarek. Cholera, ma rację. Zapomniałaś, że dzisiaj pierwszy dzień kolejnego semestru. Ściągnęłaś fartuszek, zrobiłaś sobie kawę i chwyciłaś za plecak.
-Dzięki za przypomnienie! - krzyknęłaś chwytając za bajgla – Pogadamy potem Paps! - Prawie zapomniałaś, jak to jest wieść życie w ciągłym pośpiechu, do czasu aż nie wybiegłaś z prędkością huraganu ze sklepu na kampus dzierżąc małą kawę w dłoni. Byłaś podekscytowana. Pierwszy dzień w szkole no i będziesz na nim! Chwała Bogu, pomyślałaś. Wszystko powinno iść dobrze.
-Uwaga! - usłyszałaś głos, lecz nim odwróciłaś się by spojrzeć, jakiś chłopak na deskorolce mało na Ciebie nie wjechał. Chcąc Cię ominąć chwycił Cię za ramię. Pchnął Cię, kubek z kawą wypadł Ci z rąk, rozlał się pod Twoimi stopami. Natomiast bajgiel leżał niewinnie na brudnym chodniku.
-Nie no serio?! - Krzyczałaś za chłopakiem, ale jego już nie było. Popatrzyłaś na szkody – Uhg, będzie plama – powiedziałaś do siebie patrząc na zaplamioną koszulkę. No i nie masz śniadania. Zerknęłaś na telefon, masz jeszcze trochę czasu przed pierwszymi zajęciami, więc możesz udać się do uczelnianego bufetu. Nie przepadałaś za kawą jaką tam serwowali, no i nie lubiłaś płacić za coś, co w miejscu pracy masz za darmo, ale na zajęcia trzeba udać się z kawą pędzącą po żyłach jeżeli nie chce się usnąć. Gnając w stronę bufetu minęłaś automat z przekąskami. Bajgle tutaj są tańsze, a więc zaoszczędzisz. Choć nie są tak świeże. Wrzuciłaś monety do maszyny i wcisnęłaś numerek smakołyku. Przyglądałaś się, jak ten powoli wychodzi ze swojej półeczki, wypada i … zatrzymuje się gdzieś w środku. Westchnęłaś, lecz mimo to schyliłaś się i wsadziłaś rękę od spodu starając się palcami dosięgnąć przekąski.

Tak desperacko pragnęłaś pozyskać swoją nagrodę, że dopiero przy próbie wstania zorientowałaś się, że ręka nie chce Ci wyjść z środka. Pociągnęłaś mocniej, ale nic z tego. Próbowałaś się odepchnąć drugą ręką. Nadal nic.

ciadoodles

-To są chyba jakieś jaja – syknęłaś zerkając na swoje ramię. Nikt nie patrzył. Odstawiłaś plecak i usiadłaś mając nadzieję, że inna pozycja pomoże wyrwać rękę ze śmiertelnego uścisku automatu z przekąskami
-cześć – zadrżałaś odwracając się by ujrzeć Sansa, zerkającego na Ciebie z góry z wyraźnym rozbawieniem w oczach
-Nie robię niczego dziwnego – przysunęłaś się bliżej do maszyny, mając nadzieję ukryć swoją widoczną w szybie rękę
-jasne, jak na moje oko to tylko fisting* maszyny, nie ma w tym nic dziwnego – oparł się o szybę unosząc wysoko brwi. Warknęłaś i machnęłaś ręką która utknęła
-Dobra, a więc utknęłam próbując wydostać jedzenie jakie ta diabelna maszyna nie chciała mi wydać.
-mhmmm – popatrzyłaś na niego
-Wiem, że to naprawdę żałosne, ale możesz mi pomóc się wydostać?
-heh, nie wiem, to całkiem zabawne, nie każdego dnia widzi się człowieka zżeranego przez automat ze śmieciowym żarciem
-Możesz kpić sobie ile chcesz, choć z całą stanowczością mogę powiedzieć, że próbuję dogodzić maszynie
-cóż, do tego będzie trzeba zrobić trochę poślizgu – i jakby nigdy nic wyciągnął masło z kieszeni
-...
-tak, chciałem to powiedzieć odkąd tu przyszedłem
-Po kij czort ci masło?
-nom to magiczny przedmiot, który pomoże ci w tym cokolwiek robisz
-Sans
-właśnie miałem przerwę w pracy kiedy zobaczyłem twoją twarz.. jakby to powiedzieć? kiedy rozpoczęłaś swoją walkę o pożywienie z głodną ludzi maszyną – klęknął obok – pomyślałem, że przyda ci się pomoc, miałem nadzieję, że kawał poprawi nastrój – wyszczerzył się
-Skąd ty bierzesz te pomysły...?

-hej, robisz takie maślane oczy i sama się o nie prosisz – wywróciłaś oczami i podwinęłaś rękaw
-Dobra, smaruj mnie swoim masłem, miejmy to już za sobą – Sans otworzył pudełko i wziął trochę, by następnie zacząć smarować Twoją dłoń. Odwróciłaś wzrok, aby się na niego nie patrzeć. Kilka osób patrzyło na was lekko zdziwieni, lecz szybko udawali się w stronę swoich sal. Westchnęłaś i zerknęłaś na Sansa. To dziwne. Nie dziwne jak zawsze bywa między wami, ale dziwne bo to właściwie nie jest już dziwne, szczerze, to dziwnie typowe dla Ciebie. Jest styczeń, zimno się utrzymuje, a więc i masło nie roztapiało się zbyt szybko, sprawiając, że pojawiła się gęsia skórka i kilka razy przeszedł Cię dreszcz. Ponad to, masło wnikało między kości w ręce Sansa. Po kilku spędzonych w ciszy, niezręcznych minutach pełnych wcierania masła, udało się uwolnić Cię z potrzasku. Westchnęłaś z ulgą – Dziękuję Sans. Wiszę ci przysługę.
-heh, powiedziałbym, do usług... ale nie rób tego więcej – oboje wstaliście, Sans skinął na Ciebie głową – no weź, po tym jak cię uwolniłem, nie pozwolę ci umrzeć z głodu – poszłaś za nim i po chwili zdałaś sobie sprawę, że pracuje w szkolnym bufecie. Zaśmiałaś się, nie będąc aż tak zaskoczoną. To pewnie jest jego nowa praca o jakiej wspominał Papyrus. Sans stanął za ladą, przypomniały Ci się słowa Papsa z rana
-Gotowałeś się do tej roboty, co?
-kawę gotuje się całkiem prosto, co nie? - mrugnął do Ciebie. Chwycił za dwa ręczniki i jeden podał Tobie. Zaczęłaś wycierać mydło z ręki.
-Miła zmiana miejsca – uśmiechnęłaś się – Co u ciebie tak poza tym?
-nie mam na co narzekać – jego oczy lekko zajaśniały – choć godziny pracy są straszne – uśmiechnęłaś się lekko
-Powiesz coś więcej? Mam wrażenie, że od lat się z tobą nie widziałaś – Bo nie widziałaś się z nim przez kilka ostatnich dni. Głównie przez książki, przygotowania na studia. Twoje konto bankowe znowu świeciło pustkami, przez uczelniane czesne. Wzruszył ramionami
-nic nie robiłem, serio, po wizycie bp nie wydarzyło się nic niezwykłego, oh, ale paps czytał wszystkie wiadomości jakie zaczęły wychodzić, no i zaczął grzebać w waszym ludzkim prawie tak bardzo jak był w stanie – Mina Ci zrzedła. Undyne kilka miesiącu temu mówiła, że w styczniu będzie rozprawa sądowa z tymi co włamali Ci się do mieszkania. Cóż... styczeń już jest. Rozprawa będzie niedługo. Do tej pory lubiłaś udawać, że tamtego zdarzenia nigdy nie było. - … hej.
-Hm, co? - zamyśliłaś się, podniosłaś wzrok by spojrzeć potworowi w oczy
-co to? - zapytał pokazując na koszulkę. Opuściłaś głowę chcąc spojrzeć na miejsce
-Oh, haha, to ka.. - PAC. Natychmiast zasłoniłaś nos dłonią – Cz-czy ty właśnie dałeś mi prztyczka?
-hehehehe, nie mogę uwierzyć, że dałaś się na to nabrać – szczerzył się szeroko – zawsze łatwo się nabierasz
-A co to miało znaczyć? - pogładziłaś się po nosie nadal go osłaniając, jakby chciał czegoś znowu próbować.
-jest śmiesznie – wyciągnął kubek i długopis – teraz, czego sobie życzysz? - opuściłaś ręce i pochyliłaś się na ladzie zerkając na menu.

-Więc może tą dużą mrożoną orzechowo-karmelową latte z dwoma dodatkowymi kostkami cukru no i mleka ma być do połowy, na piance chcę też posypkę z cynamonu. No już już, Sans
-wybacz, twoje zamówienie jest zbyt wymyślne, heh, tego nie zrobię – zerknęłaś na zegarek
-Dobra, mam pięć minut, zadowolę się każdą kawą – włączył ekspres do kawy, przyglądałaś mu się z uwagą. Nie skorzystał z żadnego pojemnika z kawą, więc nie byłaś pewna co Ci robi. Podał Ci napój.
-ja stawiam – powiedział kiedy chwytałaś za portfel
-...Jesteś pewien? - to wydawało się dziwnie znajome
-tak, całkowicie, i dorzucę jeszcze muffinkę, abyś nie musiała sięgać po bułeczki maślane – odstawiłaś ręcznik na bok
-Będzie dobrze. Ugh i raz jeszcze dziękuję. Jesteś moim wybawicielem.
-liczę sobie te wszystkie razy, pewnego dnia będziesz mi wisiała milion golda
-Ta ta, do potem – poszłaś w stronę sali lekcyjnej mając nadzieję, że pierwszy dzień na uczelni nie będzie do końca sknocony. Kiedy dostałaś się do budynku sztuki zerknęłaś na plan upewniając się gdzie dokładnie zajmuje się twoja klasa. Pierwszy dzień nowego semestru zawsze był słodki. Powrót na tych kilka miesięcy było ekscytujące, będziesz mogła pracować nad rysunkami, pracą i swoimi fałszywymi znajomościami. No i jeszcze jeden miesiąc, abyś zaczęła pracować nad projektem końcowym. Ponad to była prezentacja najlepszych prac graficznych. Expo też pozostałych prac wszystkich studentów no i jak Ci się poszczęści, natrafisz na kogoś kto będzie chciał być twoim patronem. Będziesz musiała przyłożyć się do nauki w tym roku, lecz życie chce, abyś obracała się dookoła swojego (fałszywego) związku. Cóż.. będzie dobrze, pomyślałaś. Jeszcze nikt nigdy nie wyszedł źle na odkładaniu rzeczy na później, prawda? Całe szczęście, profesor jeszcze się nie pojawił. Usiadłaś przy pustym stoliku przyglądając się jak inni spóźnialscy wchodzą do środka. Rozpakowałaś się i usadowiłaś wygodnie.
-Cześ Gorąca Mamuśko
-Przepraszam? - podniosłaś wzrok – Jak mnie nazwałaś? - To była wysoka kobieta, na szyi wisiał jej aparat. Pokazała na Twoją kawę.
-Tak tutaj jest napisane, pomyślałam, że to będzie dobry początek na przełamanie pierwszych lodów. - odwróciłaś kubek w swoją stronę

gorąca mamuśko – popatrz na dobre strony, twoja skóra będzie teraz równie miękka jak masełko

Komplement na kawie. Komplement na kawie.
-Rany, Sans...
-Chyba gość z bufetu z tobą flirtuje – powiedziała siadając obok – Jestem Heather
-Wiesz... gość z bufetu to mój chłopak
-Fajnie. Jak się wam układa? - popatrzyłaś na nią
-Nie śledzisz wiadomości?
-Nie, niespecjalnie. Ciężko powiedzieć co w dzisiejszych czasach jest prawdziwe a co nie, dlatego unikam mediów. Wiesz?
-Nie, niespecjalnie – Profesor przyszedł i zamilkliście. Podał wam sylabus, informacje o projekcie na ten semestr. No i dość sugestywnie zrozumiał, że nie ma zamiaru czekać do ostatniego dnia jak oddacie prace... Ojej.. - Jakie masz pomysły? - zapytałaś dziewczynę mając nadzieję, że pozyskasz trochę inspiracji z jej pomysłów. Wzięła aparat zerkając w jego galerię
-Będę robić o różnych rodzajach miłości.
-Naprawdę?
-To piękne, więc się zamknij i nie rujnuj moich marzeń – pokazała Ci kilka zdjęć i zaczęła mówić o tym jak społeczeństwo postrzega miłość. To była naprawdę dobra przemowa gdybyś w ogóle jej słuchała. Kiedy mogliście się rozejść, zebrałaś swoje rzeczy i wyszłaś z budynku. Projekt zaliczeniowy o miłości. Ciekawe...

_____

* - rodzaj aktywności seksualnej polegający na penetracji pochwy lub odbytu (fisting analny) za pomocą całej ręki. Płytki fisting oznacza wsunięcie dłoni po nadgarstek, głęboki – prawie do łokcia. (wikipedia.org)

października 23, 2017

Undertale: Wpadka na Imprezie i inne wstydliwe anegdoty - Wpadka z koszmarami - Punkt widzenia Sansa [The Party Incident and Other Embarrassing Anecdotes - The Nightmares Incident [Sans's POV] ] - tłumaczenie PL

Autor obrazka: artanddetermination

Autor: poubelle_squelette

Tłumaczenie: Yumi Mizuno

Oryginał: klik

SPIS TREŚCI

Wpadka na ślubie cz 1 // Punkt widzenia Sansa

Wpadka z koszmarami // Punkt widzenia Sansa (obecnie czytany)

Wpadka Burgerpantsa
Wpadka przy automacie z przekąskami
Wpadka w sądzie
Wpadka u fotografa
Wpadka.. zaraz, co?
Wpadka w Walentynki
// tutaj będzie link do dalszej części spisu treści//

Sala Sądu. To zawsze zaczyna się w Salo Sądu. Cisza. Ciemność. Ból. Stał w czarnej próżni i czekał na to co ma przejść przez drzwi. Frisk. Ale to nie Frisk. Nie naprawdę. Frisk nie jest zabójcą. Ale to wygląda jak Frisk i czasami Sans się myli. Czekał. Cierpliwie. Pokraka wygląda na zdenerwowaną. Może we wcześniejszym śnie go dorwał. Heh. Cóż. Anomalia nie zniknie w najbliższym czasie. Nie rusza się. Stoi i uśmiecha się. Czeka, na jego ruch? Cóż, dobra. Sans uniósł rękę aby zaatakować, a wtedy... weszłaś Ty... Co? Zrobił krok do tyłu, kroki odbijały się echem po pomieszczeniu. Co tutaj robisz? Stoisz, patrzysz na niego, masz puste oczy.

Ocal ją, tak jak nie mogłeś ocalić pozostałych.

OcAL. ChRoŃ. OCAL. Chroń ją.

PoTrzEbUje ciE

OCAL OCAL OCAL OCAL OCAL OCAL OCAL

Umrze bez ciebie

ChROŃ, CHROŃ, chroń

stRATA, stRACH

jak ŚMIESZ

OCAL JĄ

POMOCY

POMOCY

POMOCY

POMOCY

OCAL

POMOCY

CHROŃ

Te słowa pulsowały w jego Czaszce. Dziecko poprawiło w dłoni nóż. Dlaczego tutaj jest? Sans szybko skoncentrował się na kościstym ataku, aby przebić jego pierś.
Nie.
Nie.
Nie.
To nie bachor. To T Y.
Sans zrobił krok do tyłu przerażony, patrzył jak krew falami wylewa się z Twojej piersi w akompaniamencie krzyku. Odwrócił się. Bachor stoi za nim, śmieje się. Użył magii aby rzucić nim w ścianę. Ale jak tylko opuścił rękę...
To nie bachor. To TY.
Pobita. Zakrwawiona. Krzycząca. Odwrócił się znowu. Dzieciak był na końcu pomieszczenia. Tym razem Sans teleportował się szybko, by własnoręcznie chwycić je za gardło i zgnieść je. Lecz gdy tylko zacisnął mocniej palce na skórze...
To nie był bachor. To T Y.

Giniesz z jego rąk.

MorDERca. Chcesz jej Ś M I E R C I.

Chcesz aby umarła.

Jak ona Ś M I A Ł A?

moRDERca. ZABIJ. ZABIJ. ZABIJ. ZABIJ.

jesteś NICZYM

jesteś ŚMIECIEM

będzie jej lepiej bez CIEBIE

zNISZcz

Jesteś PotwoREM

ONA UMRZE przez CIEBIE

ZABIJ ZABIJ ZABIJ ZABIJ

Nie umiał przestać. Drżał. Chciał Ci pomóc. Chciał Cię ochronić. Czy nie to zawsze robił? Dlaczego? To nie jest sprawiedliwe. Dlaczego musiałaś tutaj być?

WYJDŹ.

WYNOCHA.

PO CO PRZYSZŁAŚ DO MOJEGO ŻYCIA

Z A B I J

C H R O Ń

K O C H A J

N I E N A W I D Ź

Czy to w ogóle ma jakiekolwiek znaczenie? Cokolwiek zrobi, cokolwiek postanowi, jesteś tutaj by zginąć. Znowu. I ZNOWU. Jeszcze raz. I kolejny. Dlaczego tutaj jesteś? Pomóż. … proszę.

J E B.

-Ał kuuuu – Sans otworzył oczy. Gdzie był? Ciemno. Wziął urywany oddech.
Umarła, Umarła. Umarła.
Zabiłem ją.
Umarła
Kurwa nie wierzę, zabiłem ją.
Umarła, umarła, umarła.
Sans ledwo słyszał swoje własne myśli przez drżenie ciała, wzrok skupił się na Twoim obrazie, pochylałaś się nad nim wyraźnie zmartwiona. Ulga ogarnęła jego duszę. Wyciągnął w Twoją stronę nadal trzęsącą się dłoń, ale musiał się upewnić, że jesteś tutaj, z nim. - Już dobrze. - powiedziałaś czule - To tylko zły sen – Nie umiał się nawet złościć za to, że weszłaś do jego pokoju by go obudzić. Nie umiał się teraz nawet wstydzić, że widzisz go w takim stanie. Bał się, że Cię stracił.
-to dobrze – wziął kolejny wdech.
-Mam ci coś przynieść? Szklankę wody albo...? - jesteś taka miła. Sans nie chciał abyś go zostawiła, ale bał się, że zaraz zacznie płakać, jeżeli nie zostawisz go na chwilę samego. Więc przytaknął. Czule pogłaskałaś jego czaszkę i wyszłaś z pokoju. Sans położył się na łóżku.
-kurwa – wycharczał. Nigdy nie miał tego typu koszmarów. Czasami bywały bardzo realistyczne, jasne, ale nigdy takie. Miał teorię, że niektóre były błędami z alternatywnych wymiarów, w których nie wszystko poszło tak gładko. Boże, miał nadzieję, że nie w tym wypadku. Większość snów dotyczyła Papyrusa i tego w jak różne sposoby może umierać. Po latach, Sans w końcu powiedział o nich bratu. Od tego czasu ten wie jak rozróżnić dni kiedy Sans miał koszmar, a kiedy się po prostu nie wyspał. Gdy miewa koszmary, Papyrus nie mówi nic na temat jego lenistwa i pozwala mu drzemać za dnia, aby Sans poczuł się lepiej. Rany, jego brat jest najlepszy. Ale nie był pewien jak Ty zareagujesz. To dziwny sen o Twojej śmierci, zwłaszcza, taki w którym to on jest Twoim egzekutorem. Przekręcił się na bok i zamknął oczy. Może będzie udawał że śpi? Nie zadasz pytań. Nie chce teraz gadać o śnie, ale … nie chce też spać. Usłyszał jak drzwi się otworzyły. Weszłaś do środka. Szklanka stuknęła o stolik, poczuł ciężar na materacu łóżka. Zadrżał lekko mając nadzieję, że nie zauważyłaś. Ohh... Głaszczesz go. Sans czuje Twoje palce na żebrach i na każdym kręgu kręgosłupa. Czuje ich miękkość nawet przez koszulkę. Jesteś taka delikatna. Taka czuła. Tak starasz się go nie zranić. Był szczęśliwy, że nie widzisz teraz jego twarzy, bo zdecydowanie się rumieni. Nie pamięta, aby ktokolwiek kiedykolwiek go tak dotykał... To miłe... I zabawne. Zwłaszcza, że wyznałaś swoje uczucia. Twoja miłość nie jest platoniczna. Ale wie, po prostu wie, że nie ma nic romantycznego w tym co teraz robisz. Jesteś tutaj, bo martwisz się o niego. Głaszczesz go bo chcesz go pocieszyć. Bo naprawdę lubisz go. To nie jest sprawiedliwe. Dlaczego nie możesz kochać go w taki sam sposób w jaki on kocha Ciebie? Poklepałaś go i wstałaś by odejść. To co chce teraz zrobić jest naprawdę samolubne. Tak. Strasznie. Samolubne.

-zostań – szept opuścił jego usta nim zdążył je zamknąć. Wstrzymał oddech czekając na odpowiedź... Cisza. - ...proszę – czuł się chujowo i wiedział, że to co robi jest chujowe, ale... Nie umiał się powstrzymać. To samolubne z jego strony, ale nie chce być sam. No i po tym śnie, nie chciał wypuścić Cię z pokoju.
-Sans, błagam. Jestem zmęczona, ty jesteś zmęczony, nie dręcz mnie – mówiłaś wyraźnie zmęczona. Chciał Ci powiedzieć, że nie dokucza Ci, że naprawdę chce Twojego towarzystwa i abyś dalej go tak głaskała po plecach i abyś została, przynajmniej dzisiaj. Lecz nie umiał. Zamiast tego zawołał Cię po imieniu. Westchnęłaś, całe szczęście, nie zdenerwowana. Przeszurałaś stopami po podłodze. Sans poczuł jak ciężar wraca. Objęłaś go ramionami i przytuliłaś na łyżeczkę. Sans był bardzo wdzięczny... nie był pewien, jak to robisz, ale przytulanie się z Tobą było zawsze wspaniałe. Czuł się jak wtedy kiedy oboje dzieliliście łóżko, albo drzemaliście na kanapie. Jesteś ciepła. I delikatna. Może to ludzka cecha. A może to tylko Ty. Papyrus raz czy dwa razy wspomniał, że uwielbia się tulić czysto platonicznie do tak miękkiej i delikatnej podusi jak Ty. … heh... to serio nie jest fair... Sans zamknął oczy i usnął znowu.

…

Siedzisz w ich kuchni, masz na sobie fartuszek Papyrusa „Całuj Kucharza”, śmiejesz się. Pfft, uwielbia ten śmiech. Sans siedzi na stole, unosi ręce.
-Na miłość boską, Sans, od jak dawna tkwią tam te naczynia?! Chcesz wyhodować na nich nowe życie?
-zasługują na to
-O nie! - zrobiłaś minę taką samą jak Papyrus. O nie, jest cudowna.- Rany. Nie przyszłam tutaj, aby być twoją pokojówką – chwyciłaś za naczynia podchodząc do zlewu – Już wiem co miał na myśli Papyrus. Jesteś obrzydliwy
-oh... czyli że teraz mamy sobie opowiadać brudne kawały? - choć nie widział Twojej twarzy, był pewien, że właśnie wywróciłaś oczami
-O tak. Brudne gary do idealny początek flirtu. Seksownie. Następnym razem wrzuć tutaj jeszcze swoje brudne skarpety, a zmiękną mi nogi
-jesteś cudowna
-Wiem – czyściłaś jego naczynia, zeskrobując zaschnięty tłuszcz z talerzy. Sans przyglądał Ci się przez chwilę
-kocham cię- naczynie wypadło Ci z ręki, popatrzyłaś na niego
-Chryste! Nie wyskakuj mi z tym tak nagle! - Podeszłaś do niego uśmiechnięta – Ale.. wiesz, też cię kocham. Jesteś moim najlepszym przyjacielem – Był szczęśliwy. Potem poczuł drżenie.
Otworzył oczy i zobaczył Cię pod sobą. Uśmiechałaś się zaspana.
-dobry – zszedł z Ciebie na łóżko. Słońce prześwitywało przez okno. Nagle poczuł ciężar zeszłej nocy – wybacz – wiedział, że nie zrozumiesz.
-Nic się nie stało. Nie masz za co przepraszać – pauza – spałeś jak kłoda. Próbowałam wszystkiego aby cię obudzić – Heh, ta. Wie o tym. Przekręcił głowę skupiając się nad Twoimi słowami
-tylko nie mów, że się o mnie martwiłaś – choć wiedział, że się martwiłaś
-Kośćmi wystukiwałeś lambadę więc nie mogłam spać – zażartowałaś, choć słyszał zakłopotanie w głosie. Kawały aby rozładować atmosferę?
-heh, hehe, dobre
-Ha, serio? - nie wierzyłaś. Jego oczy zamigotały.
-nie, mówię tak aby zrobiło ci się miło - uniosłaś brwi
-Powiedz więc coś lepszego – Oh! Nie masz pojęcia w co się wpakowałaś. Jego uśmiech się poszerzył.
-mama śpiewa córeczce piosenkę na dobranoc. śpiewa po raz drugi, piąty, dziesiąty. nagle córeczka pyta: mamo, kiedy przestaniesz śpiewać bo chcę już iść spać! - warknęłaś chowając głowę pod poduszką.
-Przestań jest za wcześnie jak głupie kawały – Był z siebie dumny, widział jak walczysz z uśmiechem.
-zdrowy sen nie tylko przedłuża życie, ale i skraca dzień roboczy. - uniknął lecącej poduszki. Śmiał się. Potem rozejrzałaś się po jego zagraconym pokoju
-Wiesz że twój pokój wygląda jak śmietnisko? - oh, czyli teraz mamy sobie opowiadać brudne kawały? Już chciał to powiedzieć, kiedy ugryzł się w język, ale...
-ałć – tchórz... Odsunęłaś się od niego. Wiedział, że zapytasz, więc oparł się o wezgłowie
-Dlaczego szkielet nie może dobrze spać w nocy?
-heh, dlaczego?
-Nie wiem, ty mi powiedz. - Heh.... rany...

-...eh, koszmary, wiesz – Odsunął się od Ciebie. Wiedział, że będziesz naciskać. Wiedział, że wiesz o jego koszmarach, no i będziesz chciała mu pomóc.
-Chcesz... pogadać? - Był na rozdrożu. Długo, naprawdę długo się zbierał, aby powiedzieć Papyrusowi. No i szczerze, nadal się martwił, że uznasz go za dziwaka. Czuł ucisk na nieistniejącym gardle na samą myśl rozmowy na ten temat z Tobą. Lecz z drugiej strony, od czego są przyjaciele? Sans nie otworzył się przed Tobą, po prostu powie trochę tu, trochę tam. Hah. Od kiedy stał się taki pewny siebie?
-...tak – długa pauza. Zaczynał się denerwować czekaniem na Twoją odpowiedź.
-Tak? Chcesz pogadać? - zawsze byłaś taka prawdziwa, nie próbowałaś nawet ukryć swojego podekscytowania. Nie ma szans, aby powiedział ci ot tak po prostu co się stało. To za wiele
-...tak, zobaczymy jakiś film? - Wspólnie dzieliliście zamiłowanie do oglądania kiczowatych filmów. Co prawda zerkaliście na dobre produkcje, ale kicz sprawiał, że się śmialiście. Im gorszy tym lepszy dialog nawiązywał się między wami.
-Jasne! - Sans wychylił się i wziął laptop z podłogi. Zaczął przeglądać Netflixa przez chwilę. Zła komedia romantyczna? Nie. Zła komedia? Ehhh. Zły horror? Hm. Właściwie to tak. Złe horrory są najlepsze. Zawsze beznadziejne. Poprawił poduszki i usadowiliście się wygodniej. Film się zaczął. Było... miło. Intro to była muzyka, którą już gdzieś słyszał. Pierwsze nazwiska pojawiły się na ekranie. Chiller. Beznadziejna czcionka. Lecz kim jest, aby to oceniać? Comic Sans też nie jest jakoś specjalnie atrakcyjna. - Więc...? - Sans wiedział, że się na niego patrzysz. A no.
-dawno nie miałem takiego koszmaru, zazwyczaj to ... - jak to wyjaśnić... - po prostu ciężki dzień sansa szkieleta – Ech, nie całkiem, ale póki co takie wyjaśnienie będzie dobre.
-Codzienna monotonia? - Sans mówił o swoich snach, więc nie spodziewał się, że się przestraszysz czy zmartwisz. Chociaż tyle.
-coś takiego
-Brzmi denerwująco
-ta, pewnie takie jest – Może pewnego dnia powie Ci wszystko co wie? Ale póki co, skupił się na monitorze. Typowy skład każdego horroru. Trzech białych gości. Biała dziewczyna i jakiś przedstawiciel mniejszości. Cudownie - założę się że ta chuda blondi umrze jako pierwsza
-Ale przed czy po scenie z seksem z tym panem Maczo?
-w trakcie – Heh. Obrzydliwe. Śmiałaś się.
-Ale tylko po tym jak wszyscy zdecydują, że świetnym pomysłem jest kemping w środku nawiedzonego lasu – Ludzie są głupi
-myślisz, że mordercą będzie jakiś wariat czy potwór? - Zapytał. Sans właściwie nie przykładał do tego aż tak dużej wagi. Właściwie potwory w filmach go bawiły. To jak bardzo były nieprawdziwe. Ludzie nic nie wiedzieli. To część ich kultury przemieszana przez lata nieporozumień i obaw. Lecz opinia potworów o ludziach też nie była najlepsza, więc wszystko jest fair. Oh zamyślił się. Nie słyszał Twojej odpowiedzi. Po dwudziestu minutach oglądania w końcu postanowił zacząć mówić -większość moich koszmarów to cztery, może pięć które pojawiają się różnie, właściwie to do nich przywykłem, ale...
-Ten z dzisiaj był nowy?- … To aż tak oczywiste?
-taa – Zauważył jak wtulasz się w jego starą bluzę. Nadal nie mógł uwierzyć w to, jak często w niej jesteś. To wzruszające... na swój dziwny sposób
-Więc, o czym był?
-ty ... uh ... ty umarłaś.
-Ja? - wyglądałaś na zaskoczoną. Sans chciał umrzeć. Otworzył się odrobinę i nienawidził tego. Nienawidził Ci mówić takich rzeczy. Nie powinien Ci tego mówić. - J-jak?
-ja... ja cię zabiłem – szepnął– był naprawdę makabryczny – Całe szczęście, nie musiał zdradzać Ci szczegółów bo strumień krwi zalał monitor. Blondynka padła trupem, zadźgana sztucznym nożem. Obrzydliwie odrażająca sztuczna krew bryzgała wszędzie. Pora zmienić temat – mówiłem, wisisz mi piątaka.

-Nie zakładaliśmy się! - krzyknęłaś oburzona
-heh masz rację, nie zakładaliśmy się na tak niskie stawki, minimum to dycha
-Sans! - Heh. O łał. Brzmisz na bardzo oburzoną.
-myślisz że używają keczupu czy fałszywej krwi? - Dobra, tak, więc Sans kłamał odnośnie zwyczajnych snów, ale teraz już powiedział co mu się śniło i chciał porzucić ten temat. Najwyraźniej nie chciałaś się z nim zgodzić, ale westchnęłaś.
-Nigdy nie dam ci dychy
-przyszła baba do lekarza, a lekarz też baba
-Dobra, zapłacę ci ale się zamknij – szturchnęłaś go – Możesz tak wiecznie – Jego rekord wynosi trzy dni i siedemnaście godzin. Chciał więcej takich chwil jak te. We dwójkę siedzieliście w ciszy przez chwilę. Sans już skończył mówić o sobie. Zamiast tego próbował oglądać chujowy film oraz odgadnąć Twoją minę. W końcu, odezwałaś się – Ja też miałam koszmar, wiesz? - Oh. Nie wiedział. Ale to wyjaśnia dlaczego obudziłaś go o drugiej nad ranem. Też nie spałaś.
-tak?
-Było ciemno i byłam całkiem sama. Słyszałam krzyki, tak strasznie głośne. Czułam się jakbym zapadała się w coś. Ktoś się śmiał i było tyle bólu – przełknęłaś ślinę – N-nie wiem. Obudziłam się cała spocona. Miałam wrócić spać, ale usłyszałam, że się trzęsiesz – pauza – Chyba oboje mieliśmy ciężką noc. - Sans czuł się źle. Naprawdę beznadziejnie. Gdyby wiedział... spróbował by jakoś Cię rozweselić, a nie leżeć i udawać że śpi jak ostatni śmieć. Ujął Cię za dłoń
-przepraszam – uśmiechnęłaś się i potrząsałaś głową
-Przecież to nie twoja wina. Czasem tak jest. Wszyscy mamy koszmary – ścisnęłaś go za dłoń. - Tak samo jak ładne sny – rozpogodziłaś się – Śniło Ci się ostatnio coś miłego? - kocham cię – Boże, śniło ci się! O czym śniłeś?!

-o niczym – raz jeszcze chciał zapaść się pod ziemię i umrzeć. Z każdą chwilą wstydził się coraz bardziej
-Ha, rany, to musiał być naprawdę dobry sen. - Też chcę kocham, jesteś moim najlepszym przyjacielem
-zamknij się – śmiałaś się
-Wybacz nie mogłam się powstrzymać. - fuknął i nie patrzył na Ciebie. Raaany, co się z nim dzieje? Siedzieliście i oglądaliście. Film robił się niedorzeczny, zawierał w sobie wszystkie żałosne stereotypy. Beznadziejna obsada beznadziejnych ludzi. Jest. Wiele sztucznej krwi. Jest. Dramatyczna muzyka podczas scen mordowania, choć żaden z głupoli jeszcze nie umarł, no i potwór był głupi. Nawet Onion ma więcej sprytu niż to. Jest. Jest. Jest.
-heh, mówiłem, wisisz mi pięćdziesiąt tysięcy
-Ugh, w jakiej walucie? Rany, nienawidzę potworzych pieniędzy – powiedziałaś starając się obliczyć ile będzie to na ludzkie pieniądze. Napisy końcowe pojawiły się na ekranie. Sans postanowił powiedzieć coś jeszcze
-zawsze takie były
-Co? - popatrzyłaś na niego zdziwiona
-moje.. uh.. moje statystyki... one zawsze... zawsze były niskie – patrzył jak mina Ci rzednie. Ta.
-Myślałam, że potwory mogą je podnieść poprzez trening – Trening. Magiczne suplementy. Laboratoria. Sans naprawdę próbował tego wszystkiego, ale nic nie poprawiało jego limitu na 1HP.
-większość tak, ale ... ja nie, za mało hp, tak myślę, ten temat grałby mi na nerwach gdybym jakieś miał. - to było żałosne.
-Nie musimy o tym rozmawiać – Sans czuł się źle. Naprawdę źle. Lecz nie ma tu nic do ukrycia.
-czuję się źle – przyznał - ty... ty jesteś taką dobrą osobą a ja... uh, nie – na więcej sposobów niż chciałby przyznać. Zaczął kręcić kciukami próbując się rozluźnić. Delikatnie zaczęły o siebie stukać. - zasługujesz na wszystko co najlepsze – Na kogoś, kto nie będzie unikał odpowiedzi. Na kogoś, kto nie będzie miał strasznych koszmarów i dziwnych miłosno-przyjaznych snów o Tobie. Pojebana sprawa.

-Ej ej, skąd ci się to wzięło? Jeżeli ktokolwiek zasługuje na wszystko co najlepsze to ty. Serio, to ty się zadajesz z... - przerwałaś, ale wiedział co dalej powiesz – z kimś kto nie umie radzić sobie sam ze sobą.
-ha
-Ale –wzięłaś go za rękę i czule ścisnęłaś. To miłe - Jesteś świetny. Naprawdę. Uwierz mi. Jesteśmy świetnymi przyjaciółmi. Wiem to. I jeżeli chcesz zachować niektóre rzeczy dla siebie ... nie będę naciskać – Poczuł... ulgę. Szczęście.
-eh, zapominam się kiedy zalewasz mnie pytaniami, nie mam nic do ukrycia, nie mam szkieletów w szafie – uśmiechnął się i mrugnął. Wywróciłaś oczami ale też się uśmiechałaś. Napisy się skończyły.
-Chyba twój chujowy film się skończył.. zasiedzieliśmy się, co? Powinnam iść do siebie, nakarmić kota, porobić coś – nie chciał, abyś wyszła. Cóż... teraz, albo nigdy.
-jasne, ale mogę się ciebie o coś spytać? - uniosłaś brwi
-Jasne, wal – Uh... nagle poczuł się niezręcznie. Nie wiedział jak to ubrać w słowa. Możesz mnie dotknąć raz jeszcze, ale nie tak dziwnie? To nie brzmi dobrze -chciałem się zapytać, czy nie obraziłabyś się gdybym...
JEB JEB JEB JEB w drzwi
-SANS! - Papyrus wszedł do pokoju – MASZ G-OH, CZEŚĆ, NIE WIEDZIAŁEM, ŻE MIELIŚCIE PIŻAMA PARTY – no i po ptokach. Nom.
-Nie mieliśmy... Ja tylko... - nie wiedziałaś co powiedzieć
-co tam bracie?

-POMIJAJĄC FAKT ŻE JEST POPOŁUDNIU A TY NADAL W ŁÓŻKU? - Sans zaśmiał się cicho. Oh Papyrus. Przesunął się aby dotknąć stopami ziemi.
-nie wiem o czym mówisz, nie jestem w łóżku
-SANS – Papyrus spojrzał na niego wyraźnie rozbawiony i podirytowany jednocześnie
-podoba ci się mój żart?
-SANS
-chyba ktoś wstał lewą nogą
-SANS, MASZ GOŚCIA - …?
-oh – Nie ma zbyt często gości, przeniósł zaciekawiony i zdziwiony wzrok na postać stojącą w drzwiach... Oh... o... rany
-Cześć kurduplu, dawnośmy się nie widzieli.

października 15, 2017

Undertale: Wpadka na Imprezie i inne wstydliwe anegdoty - Wpadka w drodze i na ślubie cz 1 - Punkt widzenia Sansa - Punkt widzenia Sansa [The Party Incident and Other Embarrassing Anecdotes - The Road Trip & Wedding (pt.1) Incident [Sans's POV] ] - tłumaczenie PL

Autor obrazka: artanddetermination

Autor: poubelle_squelette

Tłumaczenie: Yumi Mizuno

Oryginał: klik

SPIS TREŚCI

Wpadka na ślubie cz 1 // Punkt widzenia Sansa (obecnie czytany)