Undertale: Te mroczne momenty - Rozdział I [In These Dark Moments - I - tłumaczenie PL]

 klik

Notka od tłumacza: Historia ma swój początek zaraz po zakończeniu pacyfistycznego zakończenia gry. Minęło kilka lat od czasu, aż bariera zniknęła i potwory starają się żyć między ludźmi. Sans postanowił przeprowadzić się do nowego miasta, które zostało okrzyknięte "przyjacielskim" dla potworów. Wprowadza się do jednego z bloków wraz ze swoim bratem. Poznaje sąsiadkę z naprzeciwka. Cały czas ma dziwne uczucie, że wszystko to już miało miejsce. Nie wie tylko kiedy i dlaczego linia czasowa się cofnęła, oraz - co ważniejsze - dlaczego jego "ja" z przyszłości zakazało mu czytania dziennika, w którym prowadził notatki odnośnie tego co ma mieć miejsce.
Opowiadanie powiązane z innym pt Te ciche momenty, ta sama historia tylko, że z punktu dziewczyny (czyli Twojego)

Autor: MuhBeez

Oryginał: klik 

Rozdziały +18 będę oznaczać znaczkiem: ♠

SPIS TREŚCI:

Rozdział I (obecnie czytany) // Twój punkt widzenia
Rozdział II // Twój punkt widzenia

Rozdział III // Twój punkt widzenia

Rozdział IV // Twój punkt widzenia

Rozdział V ♠ // Twój punkt widzenia
Rozdział VI // Twój punkt widzenia
Rozdział VII  // Twój punkt widzenia  
,,,

Sans był niezadowolony.

Choć to słowo nie oddawało do końca tego co czuł. Znowu zaczęły śnić mu się koszmary i znowu musiał prosić Papyrusa o to, aby się przenieśli gdzieś daleko. Ich obecne miejsce zamieszkania nie było najlepsze, no i zdecydowanie mieścina nie była przyjaźnie nastawiona do potworów. Mimo otaczającego ich rasizmu jego brat powoli zaczął zaprzyjaźniać się z niektórymi ludźmi. Znalezienie pracy okazało się jednak dla niego niemożliwe; Sans miał tutaj więcej szczęścia - udało mu się zdobyć źródło zarobku bez większego wysiłku. Jego niska pozycja społeczna, podejście do wszystkiego na luzie oraz jego umiejętność odpowiedniej intonacji głosu sprawiała, że dogadanie się z ludźmi było dla niego łatwiejsze. Papyrus nie miał na co narzekać, Sans utrzymywał ich obu odkąd wyszli na powierzchnię.

Kiedy wyłożył na stół przyzwoitą kwotę szukając nowego mieszkania poznał zupełnie nowy poziom życia. Wystarczyła odrobina gotówki i każdy stawał się „przyjacielem potworów”. Największą uwagę zwrócił na miasto, cieszące się najlepszą opinią pod tym względem. Słyszał o nim wcześniej; nie łudził się, że zacznie się im tam świetnie układać. Sporej wielkości miasto. Inne miasto. I z tego co zrozumiał, kładziono nacisk na to, aby każdy czuł się tam dobrze; bez znaczenia czy to człowiek, czy potwór. Wiedział, że kilka jego pobratymców tam już zagrzało swoje miejsce, jednak niefortunnie nie znał ich za dobrze, więc nie miał możliwości spytać się ich o opinię.

Postanowił więc wszystko postawić na jedną kartę i zobaczyć, jak tym razem wszystko będzie się układało. Jednak coś nie dawało mu spokoju. Nie był to do końca przypadek, że wybrał je spośród innych. Był przekonany, że wcześniej tam mieszkał. Za każdym razem, kiedy przeglądał swój dziennik sprawdzał zapiski z wcześniejszych linii czasowych, przekładał strony aby zobaczyć co przyniesie przyszłość.

'nie' napisał do siebie na jednej z kolejnych stron. I wiedział, że daje sobie dobrą wskazówkę.

Musiał przebrnąć przez kilka rozmów telefonicznych w trakcie poszukiwania nowego mieszkania. Przygotował czek z płatnością za trzy miesiące od razu. Ze zdjęć w mailu wnioskował, że jest to całkiem przyjemne miejsce – własność jakiejś większej firmy, więc nie musiał się martwić o animozje prywatnych właścicieli. Póki nie został zaakceptowany nie powiedział, że jest potworem. Potem wysłał swój Dowód Tożsamości oraz Kartę Identyfikacyjną Potworów i... cisza. Po tygodniu przyszło do niego pozytywne rozpatrzenie wraz z kwitkiem rejestrującym go jako nowego wynajmującego. Był tym zaskoczony, mieszkanie nie miało wygórowanej ceny oraz mogli się tam wprowadzić właściwie od zaraz.

Papyrus jak to zawsze on był całkiem optymistycznie nastawiony do przeprowadzki. Sans podchodził do tego z nieco większym dystansem, czuł się odpowiedzialny za chaos jaki pojawił się w życiu jego brata.

Dlaczego nic nie mogło być proste?

Ich nowe lokum znajdowało się w średniej wielkości bloku na trzecim piętrze – nic niezwykłego, lecz jak na kwotę jaką dysponowali było ono aż za dobre. Ponoć łatwo było o pracę i ludzie nie żywili nienawiści do ich rasy, czy to sen? Im wydawało się wszystko spełnieniem marzeń. Jak tylko wsiedli do vana zabierając ze sobą prywatne rzeczy wyruszyli w podróż do nowego lokalu. Sans zauważył, że jest dziwnie podekscytowany tym wszystkim. Dlaczego? Nie miał pojęcia, może w poprzedniej linii czasowej wydarzyło się tam coś dobrego? Im byli bliżej miasta tym to uczucie stawało się większe, a kiedy w końcu wysiedli z pojazdu i stanęli na ulicy wszystko – zapachy i odgłosy sprawiły, że czuł się jak w domu. Dziwne...

Chciałby mieć pewność, że to coś nowego, ale wiedział, że tak nie było.

Popołudniu, Papyrus i on wnosili kanapę po schodach. Usłyszał, że ich nowy-stary sąsiad właśnie otwiera drzwi. W duchu zaczął się cicho modlić, aby \nie rozległ się krzyk na widok dwóch potworów taszczących meble. Nim jednak się spotkali ten zamknął już się w swoim lokum. Pod drzwiami, za to samotnie leżała paczka płatków śniadaniowych. Oh, wygląda na to, że wypadło mu to z siatki.

-bracie, zobacz. nasz sąsiad coś zgubił, trzeba mu to zwrócić. - powiedział i zatrzymał się by podnieść towar. Papyrus znajdował się po drugiej stronie kanapy asekurując ją, by nie ześlizgnęła się ze schodów.

-SANS! CZY TO NIE MOŻE POCZEKAĆ? MIMO MOJEJ SIŁY, NIE DAM RADY SAM TO WTASZCZYĆ. - Papyrus ziajał ze zmęczenia. Sans odstawił paczkę na bok i wrócił do ciągnięcia mebla na górę. Był zdenerwowany – w normalnych okolicznościach mógłby użyć swojej magii i przeprowadzka nie stanowiłaby problemu, prawda? Ale wiele się zmieniło, zaś używanie magii publicznie było absolutnie zakazane. Po wielu minutach prób, pchania i zmęczenia udało im się wepchnąć kanapę do mieszkania.

-no i po sprawie. zaraz wrócę, oddam tylko to – powiedział trzymając w rękach płatki. Papyrus przytaknął i zaczął sprzątać pokój zaraz po tym jak Sans zamknął za sobą drzwi.

Przez jakieś dwie minuty stał przed wejściem do mieszkania naprzeciwko gapiąc się na nie. W innych okolicznościach zatrzymałby płatki dla siebie – przeszłość nauczyła go, że sąsiedztwo nigdy nie było dla nich miłe. Jednak to były chrupki śniadaniowe, no i dobry pretekst do przełamania pierwszych lodów. Więc zapukał.

Żadnej odpowiedzi. Westchnął, wyraźnie słyszał, że ktoś ogląda telewizję no i wiedział, że ktoś tutaj przed chwilą wchodził. Zapukał raz jeszcze.

Ktoś westchnął za drzwiami i usłyszał ciche „Co do ...?”. Zaczął być dziwnie niespokojny, lecz starał się aby nic nie było po nim widać, cierpliwie czekał aż drzwi się otworzą. Za nimi była kobieta, poczochrana z każdym włosem w innym kierunku, ubrana w luźną koszulę z napisem „Zluzuj stary” i w już wyraźnie znoszonych starych spodniach dresowych. Oboje patrzyli się na siebie przez chwilę w niewygodnej ciszy.

-cześć. - w końcu odezwał się, starając się zacząć zwyczajną pogawędkę

-Em... Cześć? - odpowiedziała. Po tonie głosu wiedział, że była zmieszana. Obleciała go wzrokiem od dołu do góry starając się zorientować w zaistniałej sytuacji. Mógł spokojnie powiedzieć, że takiego widoku to się nie spodziewała. Szybko wyciągnął paczkę przed siebie.

-wypadło ci to z torby kiedy wchodziłaś po schodach. - powiedział wyciągając jedzenie przed siebie – mam nadzieję, że będzie ci się dobrze chrupało.

-Taaa! Świetnie! Dzięki... umm... - odpowiedziała, poczuł się dziwnie speszony. Miał przygotowany w razie czego inny tekst, ale nie był w stanie go teraz użyć. - To ty będziesz tu mieszkał?

Serio? Nie załapała żartu? Wszyscy lubią dobre kawały. Zamilkł na chwilę. To już miało kiedyś miejsce.

-ta.. właśnie się wprowadziliśmy naprzeciwko. my to znaczy mój brat i ja. mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko parze łysych czaszek dookoła.

-Nie! To znaczy.. Nie, nie mam.. W ogóle –odpowiedziała niezręcznie. Chwyciła się futryny kładąc dłoń na jednej ze śrub - Jeżeli.. będziecie czegoś potrzebować um.. śmiało pukajcie. Albo dzwońcie dzwonkiem. To prędzej usłyszę.

-jasna spawa. - wyciągnął przed siebie dłoń – sans.- Jak tylko ich ręce się złączyły głośny odgłos pierdnięcia wydobył się z poduszki pierdziuszki jaką ukradkiem włożył na swoją rękę, kiedy nie patrzyła. Jego uśmiech się lekko powiększył, był z siebie zadowolony, jednak kobieta wyglądała na jeszcze bardziej skołowaną.

-______. Miło mi poznać. Ja... ja już wrócę do siebie. Miłego wieczoru! - powiedziała i szybko zniknęła za drzwiami. No i kurwa pięknie, dobra robota Sans. Stał zły na siebie. Ten kawał może działał na dzieci, albo na nastolatków, ale raczej powinien przestać go stosować wobec dorosłych. Bez względu na wszystko, teraz był całkiem przekonany, że niekoniecznie będzie musiała ich polubić, a to wszystko jego wina.

Heh, nie będzie musiała ich polubić. Zorientował się, że stoi tak pod drzwiami troszeczkę za długo. Powinien pomóc Papyrusowi z resztą rzeczy, puścić w niepamięć to co właśnie miało miejsce. Co tam jeszcze zostało do wniesienia? Łóżka? Fotele? Stół? Oh będzie dźwigania.

---

Papyrus i Sans wnieśli już wszystkie rzeczy, razem z pudłami. Nie było ich dużo, kilka w których schowane były pamiątki z Podziemia. Papyrus uwielbiał zdjęcia jakie zrobili pierwszego dnia po wydostaniu się na powierzchnię, więc miał ich dużo w różnych ramkach. Byli na nich oni wraz z przyjaciółmi.

Niestety, znajdował się na nich też ten bachor.

Z okien mieli całkiem dobry widok. Centrum miasta nie znajdowało się daleko, dookoła bloku były porozstawiane liczne sklepy oraz wiele bilbordów z reklamami, informującymi co znajduje się na głównej ulicy miasta. Podobało mu się tutaj bardziej, niż przypuszczał. Zorientował się, że kilka reklam było innych niż pamiętał, może zmienią się za jakiś czas? Okolica wydawała się przyjazna co też go zaskoczyło. Sąsiedzi mimo wszystko też nie wydawali się być źli, no... zakładając, że ona nie weźmie do siebie tego co zrobił. Popatrzył na światła jakie powoli zapalały się na ulicy, wszystko było takie przyjemne, ciche i spokojnie. Nie był do końca pewien co widzi za oknem, między pobliskimi blokami, wyglądało troszeczkę jak stare krzesło, albo coś w tym stylu.

Papyrus był w kuchni, układając wszystko zgodnie z własnym pojęciem organizacji. A wtedy rozległo się pukanie w drzwi. Czekał przez chwilę, lecz niczego nie słyszał. Postanowił więc olać sprawę. Do czasu, aż usłyszał Papyrusa otwierającego wejście, z kimś rozmawiał. Czy Sans powinien wyjść? A co jeżeli to jakiś popierdolony człowiek?

A co jeżeli to ta dziewczyna?

-OJEJUŚKU! DZIĘKUJĘ! TO NAPRAWDĘ MIŁE Z TWOJEJ STRONY! WEJDŹ! - Usłyszał Papyrusa, jego brat był wyraźnie podekscytowany. Nom, chyba czas zobaczyć kogo diabli przyniosły, sprawdzić czy wyższy z braci nie wpadł w jakieś tarapaty.

-hej brat, coś się stało? - Sans wyszedł ze swojego pokoju i zobaczył nad wyraz zadowoloną minę brata stojącego obok tej sąsiadki, miała w rękach sporej wielkości talerz na którym znajdowały się dobrze wyglądające ciasteczka. – oh. cześć sąsiadko.

-Cześć Sans! - odpowiedziała mu z wyraźnym zadowoleniem w głosie. Cieszyła się, że go widzi? Raczej nie, była po prostu zdenerwowana. - Chciałam was przywitać więc zrobiłam to dla was. - pokazała na trzymany przez siebie talerz. Sans był ciekawy, wiedział że to zwyczaj potworów, witać w ten sposób ludzkich sąsiadów aby pokazać, że są przyjaźnie nastawieni, lecz jeszcze nigdy nikt nie zrobił tego dla nich. Czy ludzie mają podobną tradycję?

-CZY TO NIE FANTASTYCZNE? JUŻ MAMY ZNACZNIE MILSZYCH SĄSIADÓW NIŻ WCZEŚNIEJ! CZY TO NIE WSPANIAŁE BRACIE? - powiedział Papyrus lekko drżącym głosem. Sans przeniósł wzrok na niego, mając w głębi duszy nadzieję, że jego brat się nie myli. Ludzka kobieta przystawała z nogi na nogę i wtedy Sans zaczął się przez chwilę zastanawiać czy Papyrus w ogóle się przedstawił.

-ta.. heh... przedstawiłeś się, papyrus? - zapytał

-NIE! O RANY! PRZEPRASZAM! TO BYŁO NIEGRZECZNE Z MOJEJ STRONY! JESTEM WSPANIAŁY PAPYRUS, BARDZO MI MIŁO CIEBIE POZNAĆ! - zrobił swoją zwyczajną pozę. Sans uśmiechnął się szerzej podziwiając wytrwałość swojego brata.

-Mnie też jest miło poznać, Papyrus i twojego bra...ta? - powiedziała kobieta niepewnym głosem. Sans przytaknął, aby upewnić ją w słowach. – Jego też miło było poznać. Dziękuję raz jeszcze za to, że przyniosłeś mi moje płatki wtedy. - Sans chwilę milczał, a potem zorientował się, że uśmiecha się szerzej. Tak! Nie schrzanił tego!

-musisz być ostrożna, mogłem być seryjnym mordercą, który chciał cię zwabić na płatki śniadaniowe – zażartował, lecz kobieta zrobiła tylko 'pfff' choć nadal się uśmiechała. Papyrus natomiast patrzył się na niego przez chwilę wyraźnie podirytowany.

-TO BYŁO OKROPNE,SANS. MNIEJSZA O TO. JAKIE IMIĘ NOSISZ CZŁOWIECZE?

-Oh! _____. - wyciągnęła dłoń na powitanie.

Papyrus ją uścisnął i ku zaskoczeniu wszystkich dało się z łatwością usłyszeć charakterystyczny pierd między ich dłońmi. Uśmiech Sans poszerzył się od ucha do ucha (jeżeli je ma) i mało nie zaczął się krztusić przez śmiech. Papyrusowi znowu nie spodobał się kawał i wyglądał na dogłębnie urażonego.

-UGGGGHHH –warknął, Sans nie mógł ze śmiechu utrzymać równowagi musiał więc podeprzeć się o stół.

-o mój....boże...- wysapał -to było...cudowne.

-NIE! BYŁO STRASZNE! ON KAZAŁ CI TO ZROBIĆ _____? - Papyrus nadal był wściekły

-Nie! - krzyknęła machając rękami w geście przeproszenia. Za co przepraszała? To była pieprzona poezja. – Nie, ja tylko... Znaczy się... Szczerze? Proszę, nie bierzcie tego do siebie... Ja... Ja nigdy wcześniej nie poznałam kogoś takiego jak wy, więc kiedy Sans to zrobił... Ja... Myślałam, że może to jakaś tradycja, albo coś...? Przepraszam! - Oooo kurwa. Ona myślała, że to ... tradycja... potworów. Sans zaczął się śmiać jeszcze bardziej, zastanawiając się jak wiele czasu spędziła myśląc o tym durnym przywitaniu. Biedne dziewczę! Papyrus przestał krzyczeć i skrzyżował ręce na piersi.

-TO WIELE WYJAŚNIA. NIC NIE WZIĄŁEM DO SIEBIE I PRZYJMUJĘ PRZEPROSINY! BĘDZIEMY DOBRYMI PRZYJACIÓŁMI! NIE BÓJ SIĘ! - starał się ją uspokoić, lecz przez chwilę spiorunował Sansa wzrokiem, ten był zbyt zajęty śmianiem się, aby czymkolwiek się teraz przejmować.

-o rany... dzieciaku... to było piękne.... poprawiłaś mi humor.. dzięki... - przestał się już śmiać i starał się wyrównać oddech co chwile się krztusząc. Patrzyła na nich zdezorientowana i podirytowana. Nie wiedział, czy to dobry czy może raczej zły znak.

-Cóóóóż... Nie jestem pewna co lubicie, więc zrobiłam wam troszeczkę czekoladowych ciasteczek. To jakby... tradycja tutaj. Ale.. jeżeli ich nie lubicie to mogę zrobić wam coś innego... - zaoferowała. Kto do kurwy nędzy nie lubi ciastek czekoladowych? Jeżeli istnieje ktoś taki na świecie, Sans nie chce go znać.

-spokojnie uwielbiam czekoladowe ciasteczka. - odpowiedział i podszedł wyciągając ręce po talerz. Właśnie miał coś powiedzieć zabierając naczynie, kiedy zdał sobie sprawę, że dziewczyna patrzy się na jego ręce. Ah, no tak. Wyglądają dziwacznie, prawda?

-Przepraszam. - powiedziała odwracając wzrok. Sans poczuł się jakby był trędowaty.

-to nic. - udał się do kuchni – nie musisz się nas bać, nie gryziemy

-NIE! ZDECYDOWANIE NIE! - zawtórował mu brat, traktując jego żart dosłownie.

-Wiecie, na mnie już pora. Mam nadzieję, że ciastka posmakują i ... dziękuję za zaproszenie, Papyrus! - dziewczyna zaczęła trącać łokciem jego brata, na co Sans zareagował niewielkim uśmiechem - Moje drzwi stoją dla was otworem. W razie czegokolwiek pukajcie śmiało. Jesteśmy od teraz oficjalnie sąsiadami i takie tam.

-CUDOWNIE! - krzyknął podekscytowany Papyrus - SKORZYSTAMY Z ZAPROSZENIA! DZIĘKUJE _____!

-dzięki za ciastka. cieszę się, że nie wpadło ci nic do oka... przez to małe nieporozumienie odnośnie naszego... powitania – znowu zaczął się szeroko uśmiechać.

-Nie ma szkody, nie ma winy. - stała niewzruszona. Jego uśmiech nieco pobladł. Rany, czy jest to ktoś kogo nie uda mu się rozśmieszyć? - Dobrej nocy.

-DOBREJ NOCY LUDZIU! ŚPIJ DOBRZE! - Pomachała im na do widzenia i wyszła z ich mieszkania znikając za swoimi drzwiami. Papyrus popatrzył na Sansa – TO BYŁO BARDZO PRZYJEMNE. CIESZĘ SIĘ, ŻE ZDECYDOWAŁEŚ SIĘ POWIEDZIEĆ CZEŚĆ DO NASZEGO SĄSIADA!

-co mogę powiedzieć? gdybym nie oddał jej płatków pewnie umarłaby z głodu – zaśmiał się lekko, Papyrus zasłonił uszy dłońmi stękając z podirytowania. - myślę, że pójdę już spać, papciu. moje kości są zmęczone.

-IDŹ SANS, DOKOŃCZĘ PORZĄDKI WOLNY OD TWOICH OKROPNYCH KAWAŁÓW.- warknął Papyrus kierując się w stronę kuchni. Sans wzruszył ramionami i wszedł do swojego pokoju.

Zamknął drzwi i oparł się o biurko chwytając za swój dziennik. Chciał zobaczyć, co miało miejsce w przeszłości z tą dziewczyną, tak dla pewności... przekręcił stronę.

'nie czytaj tego, debilu' widniał napis na stronie. Pieprzone ja przeszłości. Dlaczego zna siebie tak dobrze? Schował twarz w dłoniach sfrustrowany. Miał nadzieję, że będzie mu łatwiej ale.. wszystko wydawało się takie pieprzenie skomplikowane. Tak wiele niewiadomych, tak wiele rzeczy mogło pójść źle, i z jakichś głupich powodów, jego przeszłość chce pozostawić go ślepym na to co ma mieć miejsce. Z tego co pamiętał nigdy wcześniej coś takiego nie miało miejsca. Właśnie to go tak denerwowało. Zamknął książkę i rzucił nią na biurko, a potem położył się na nie zasłanym łóżku.

Pieprzyć to. Przystosuje się, jak zawsze.

Będzie dobrze.

Sans gapił się w sufit starając się przeanalizować wszystko to co wiedział i to co miało dzisiaj miejsce, do czasu aż zmęczone oczy same się nie zamknęły, a on nie usnął głęboko.

Śnił o niczym. Lecz śnił. I to o czym śnił to była czarna ziejąca samotnością próżnia towarzysząca mu aż do poranka.