Undertale: Diabelska karuzela - Zaskakujesz samą siebie [opowiadanie interaktywne]

Autor okładki: Reitiri

Notka od autora: Jest to opowiadanie interaktywne. Główne poczynania bohaterki i kluczowe decyzje będą podejmować czytelnicy w komentarzach. Notki będą pojawiać się w miarę regularnie, zaś pomysły umieszczone przez czytelników w komentarzach mogą zostać wykorzystane w toku dalszej fabuły. Przypominam, jestem łasa na fanarty xD

Wcielasz się w rolę 28 letniej matki i żony. Twoja córka Aida, ma 9 lat. Twój mąż Piotr jest od Ciebie o 22 lata starszy. Już od roku planowaliście przeprowadzkę za miasto, akurat znalazła się wprost wyborna szansa na wynajem za godziwą sumę domu z kawałkiem ziemi u podnóża góry Ebott. Właścicielem i jednocześnie sąsiadem okazuje się być bardzo przystojny żywiołak ognia imieniem Grillby. 

Akcja toczy się wiele lat po zakończeniu prawdziwego pacyfisty w uniwersum Underfell. Opowiadanie dostosowane pod kobiecego czytelnika. Mogą pojawić się notki +18. Grillby x Czytelniczka. 

Autor: Yumi Mizuno

Spis Treści

Nowy dom

Wizyta w barze [+18]
Parasolka
Jesteś absolutnie pewna tego co robisz? [+18]
Złośliwy los
 Jak się czujesz?
Masz gościa
 Nowe siły
Fioletowa sukienka [+18]
Życie pisze najlepsze scenariusze [+18]
Zaskakujesz samą siebie  (obecnie czytany)
Droga, której nie będziesz żałować.

1. Pozytywnie nastawiona do rozmowy z Piotrkiem - 4 | Neutralnie nastawiona do rozmowy z Piotrkiem - 5
2. Nie pojawiasz się w barze - 9
3. Kupujesz zabawkę - 9

-Nakrył swoją żonę z kochankiem, teraz domaga się rozwodu...
-Co czuje dziecko kiedy rodzice są w separacji? Dzisiaj rozmawiamy z panią psycholog...
-W ciągu ostatnich dziesięciu lat odsetek rozwodów wzrósł o ponad...
-Ja mam wielu wujków proszę pani...
-Yhhhh!!!! - jęknęłaś chowając twarz w poduszce i położyłaś się na kanapie. Minęły dwa dni od kiedy ostatni raz widziałaś się z Grillbym. Po tamtym, postanowiłaś wrócić do siebie do domu, aby pocieszyć się tym, że jesteś sama. Samotność, którą czułaś, nie była już ... niemiła. Zastanawiasz się dlaczego pierwszego dnia ich wyjazdu tak bardzo nie mogłaś jej znieść. Teraz wszystkie znaki na ziemi i niebie dawały Ci do zrozumienia o tym co zaszło i jakie konsekwencje Twojego wyboru może nieść przyszłość. Czy żałowałaś? Nie. To nie to. Te znaki Cię denerwowały.
Jako, że przywykłaś do robienia ciągle czegoś, tych kilka dni bezczynności stały się ... uciążliwe. A wizja następnym nieznośna. Byłaś wściekła tym, że się nudzisz, i zła na siebie, że nie umiesz cieszyć się teraz tą nudą. Tym bardziej, że z godziny na godzinę masz jej mniej. Cóż jednak poradzisz na to, że w obecnej chwili chciałaś zrobić cokolwiek.
Gotowanie obiadu? Jasne! Tylko, że dla samej siebie Ci się nie chce. Może zaniesiesz coś potworowi? Nie. Pomyśli, że się narzucasz. A nawet jak nie, to zapewne znowu skończycie w łóżku. Wasze spotkania zawsze się tam kończyły. Nie rozmawialiście zbyt wiele, nie pytaliście o samopoczucie. Nie czułaś, że chcesz to wiedzieć. Nie czułaś, że chcesz go poznać. Taka prawda, smutna, i ona bolała najbardziej. Kiedy byłaś z nim, nie czułaś już tego, co czułaś na początku. Brakowało Ci czegoś. Chciałaś zrobić coś. Jak to dokładnie opisać? Ten wewnętrzny gniew? Niezadowolenie? Furię? Która nie chce wyjść, ale zmusza Cię do zrobienia wszystkiego. Ale czego?
Posprzątać? Na samą myśl o wyciąganiu odkurzacza skręcało Cię w żołądku.
Telewizja? Ile można.
Książka? Nie masz ochoty czytać.
Może zadzwonić do Judy? Nie. Jakoś wybitnie nie masz ochoty z nią rozmawiać.
-...Zadzwoń już teraz, a dostaniesz dodatkowo wyciskarkę do owoców!... - podniosłaś poduszkę i zerknęłaś na monitor. Może wybrać się na zakupy? To będzie zły pomysł? Nie. W sumie to dobry. Weźmiesz trochę pieniędzy i kupisz coś dla siebie. Należy Ci się. To nie będą zakupy dla rodziny, dla dziecka, na obiad. Idziesz na miasto kupić coś dla siebie.

Na miasto? Ebott to raczej mieścina, aniżeli miasto. Odkryłaś to bardzo mocno, kiedy znalazłaś tylko jeden większy sklep z ubraniami. No, ale cóż, darowanemu koniowi nie patrzy się w zęby, prawda? Wzruszając ramionami weszłaś do środka.
Ekspedientką była ludzka dziewczyna, lecz pozostali pracownicy wymieszani rasowo. Było... coś... co przypominało... bombę na węzłach? Ugh, potwory czasem potrafią być... dziwaczne. W każdym razie! Postanowiłaś się nie zrażać i zachowywać jak każdy normalny klient. Przecież byłaś jednym z nich!
Biała bluzka? Nie. To może spódnica? O. Tamta jest ładna.
-W czymś pomóc? - zapytała sprzedawczyni, odwróciłaś się. Wyglądała jak wielki biały pies. Czerwone ślepia wpatrywały się w Ciebie, a Ty... miałaś ochotę podrapać ją za uchem! Nie, przestań, nie wolno, jak mogłaby zareagować? Heh.
-Właściwie to chyba nie... - odpowiedziałaś niepewnie - Przyszłam się rozejrzeć.
-Dobrze, gdyby potrzebowała pani jakiejść pomocy, to proszę powiedzieć - skinęłaś głową, że zrozumiałaś i wróciłaś do swoich zakupów.
Wizyta w centrum okazała się nie taka znowu zła. Wyszłaś z kilkoma siatkami zakupów. Buty. Koszulki. Kurtkę. Czułaś się... na miejscu. Od dawna nie robiłaś sobie takich przyjemności i naprawdę możliwość przepierdolenia pieniędzy była ... zajebista. Nie przeszkadzało Ci też to, że jesteś sama. Nie myślałaś o tym. Poszłaś do cukierni Muffet i na miejscu zjadłaś donuta. Zrobiłaś kilka zdjęć telefonem złotym kwiatom na rynku, bardzo Ci się podobały. I tak minął cały dzień, nawet nie wiesz kiedy zleciał.

Wysiadłaś ze swojego samochodu. Zimno szczypało w policzki i marzyłaś tylko o powrocie na swoją kanapę. Wróciła nawet chęć do czytania! Usłyszałaś otwieranie drzwi. Nie. Nie Twoich. Grillbiego. Serce zabiło Ci mocniej. A co jeżeli pomyśli, że go unikasz?
-Cześć. - odezwał się pierwszy mierząc Cię wzrokiem gdy przekręcał klucz w drzwiach.
-Cześć - odpowiedziałaś, może nieco zbyt głośno. Dlaczego wychodzi? A... no tak... praca. - Idziesz do baru? - Uniósł jedną brew. No tak, głupia, pytasz go o oczywistość.
-Tak. - mówiąc to wsadził ręce do kieszeni swojego płaszcza, jedną z nich grzebał po wnętrzu, by potem wyciągnąć komplet zapasowych kluczy. Rzucił nimi w Twoją stronę, nie złapałaś, te wpadły w ścieg u Twoich stóp. - Jakbyś chciała do mnie przyjść, nie krępuj się - po co to zrobił?
-Dzięki... - Tyle mogłaś powiedzieć, nadal zaskoczona jego zachowaniem, pochyliłaś się i wyciągnęłaś trzy srebrne klucze by potem je otrzepać. Nawet przez rękawiczki czułaś, jakie są ciepłe.
-To pa
-Pa...

Nie poszłaś do niego do domu. Nie poszłaś za nim do baru. Siedziałaś na kanapie z puszką piwa w ręku. Telewizor był włączony, ale nie przywiązywałaś uwagi do tego co leci. Niech leci. Niech będzie coś głośno.
Uczucie, że powinnaś zrobić coś, nie minęło. Choć nieco zmalało. Gdyby był Piotrek o tej porze pewnie kładłabyś już Ai spać, on siedziałby tutaj, gdzie Ty teraz i oglądał jakiś program. Potem zmyłabyś naczynia po kolacji jaką wspólnie zjedliście i dołączyłabyś do niego.
Pierwszy raz od bardzo dawna poczułaś coś, co z całą stanowczością można nazwać tęsknotą. Za Piotrkiem? Nie. Za Ai? Może trochę. Za tamtymi wieczorami? Tak. One były takie... idealne. O co właściwie się pokłóciliście? Co sprawiło, że pognałaś w ramiona innego? Głupota? Nie. Nie tylko to. Ai ma problemy w szkole, ale to nie powód, aby zdradzać męża. Oparłaś głowę o kanapę i popatrzyłaś na sufit. Dlaczego? Czy jeżeli nadarzy się okazja, zrobisz to ponownie? Dlaczego nie żałujesz tego co się stało? Nie rozumiałaś siebie.

Kolejnego dnia znowu udałaś się na miasto. Tym razem w innym celu. Mijając zamknięty bar weszłaś do zabawkarskiego. Tam, puszysta kocica Catty, stała za kasą, zaś jej współpracownica Bratty porządkowała półki. Chciałaś kupić coś dla Ai. Tak. Obudziłaś się z wielkimi wyrzutami sumienia wobec własnej córki. Dlatego odczułaś potrzebę wynagrodzenia jej wszystkiego. Cokolwiek zrobiłaś. Widząc więc prześliczne pluszaki postanowiłaś na nie właśnie przeznaczyć resztę gotówki jaką zostawił Ci Piotrek. Co z tego, że pewnie wrócą z tuzinem pamiątek? Ty też im coś dasz. Ai, znaczy się, bo co mogłabyś dać Piotrkowi?

Na pięć dni przed swoim przyjazdem Piotrek w końcu dał Ci znać, że ma trochę czasu na poważną pogadankę. Przez ten czas nie byłaś u Grillbiego, nigdy nie skorzystałaś z kluczy jakie od niego dostałaś. Jak już się spotkaliście, kończyło się na grzecznościowych powitaniach. Nie czułaś od niego gniewu. Raczej oczekiwanie. Czekał na odpowiedź jaką mu dasz. A jaką dasz? Sama nie wiesz. Biorąc kilka wdechów zadzwoniłaś do męża.
-Halo?
-Cześć kochanie! - usłyszałaś jego głos, wyraźnie zmęczony, ale dziwne zadowolony - Tak się cieszę, że cię słyszę. Przepraszam, że wcześniej nie mogłem, ale urwanie głowy z tym projektem i ...
-Spokojnie, wiem - uśmiechnęłaś się mimowolnie. - Jak wam idzie?
-Dobrze. Wszystko zgodnie z planem. Tak więc wrócimy niedługo. Cieszysz się?
-Tak... - .... jesteś tego pewna?
-Ja też. Stęskniłem się za tobą i wiesz.. wszystko przemyślałem - jego głos się uspokajał. Chrząknął nerwowo. - Chcesz.... chcesz pogadać?
-Tak... ale nie wiem za bardzo co ci powiedzieć...
-Ja wiem... Wiem, że ostatnio... między nami znaczy się... mamy problemy.... Znaczy się, nie między nami, tylko każdy z nas ma problemy, prawda? Ja z pracą, która pochłania dużo mojego czasu, Ty z ... z....
-Z obowiązkami domowymi
-Nigdy wcześniej na to jednak nie narzekałaś... Dlaczego nagle zaczęły sprawiać Ci problemy? - Przygryzłaś wargę.
-Rozmawiamy szczerze? - chciałaś się upewnić
-Oczywiście, że tak. Chcę zrozumieć.
-Nie chcę być postrzegana jako kura domowa. Chcę... chcę znaleźć pracę... albo iść na studia... albo na jakiś kurs... zacząć coś robić... no i dom. Dom jest o wiele trudniejszy w utrzymaniu niż mieszkanie jakie mieliśmy w mieście... No i problemy z Ai, nie wiem jak sobie z tym poradzić... Rozumiesz?
-Chyba... - cisza, słyszałaś jak drapie się po brodzie. - Mogę teraz coś powiedzieć?
-Jasne.
-Praca tutaj jest bardzo stresująca, ale to wiesz. Wiesz kogo brałaś. Jeden błąd i pufff, zjebane. Cały wysiłek i praca idą na marne i to nie tylko twoja, ale i pozostałego zespołu.
-Wiem...
-To co chcę powiedzieć... Twój ojciec... - zmarszczyłaś brwi - On zaproponował mi zmianę stanowiska, na wyższą. Mniej pracy tutaj, w terenie znaczy się, więcej w domu. Więcej papierków, a przez to więcej czasu dla ciebie i Ai. Jak tylko skończymy z projektem tutaj, będę mógł być przy tobie tak często jak będzie to konieczne. - Serce mocniej Ci zabiło, przed oczami miałaś twarz śpiącego Grillbiego, mocniej zacisnęłaś palce na słuchawce - Kochanie... - wziął głębszy wdech - Mam dla ciebie propozycję. Ja wiem, że cały ten wyjazd był moim pomysłem, ale... co ty na to, abyśmy wrócili do miasta? To rozwiązałoby wszystkie problemy!
-To znaczy?
-Ai ma problemy w szkole, bo się na niej wyżywają.
-Ale nauczycielka powiedziała...
-Słuchaj, rozmawiałem trochę z naszą córką... na myśl o powrocie do klasy boli ją brzuch, płacze, nie chce tam iść. Nie zachowuje się jak prześladowca, ale osoba prześladowana. Nigdy być może nie dowiemy się o co tak naprawdę poszło z tym potworzym bachorem, ale... ale ona nie jest zła. Wiesz? - Wiesz. Ai to aniołek, mały aniołek. Dlatego tym bardziej byłaś zaskoczona, że miała takie problemy. Piotrek mówił dalej - W Ebott nie ma innej szkoły, a przepisanie jej do innej klasy nie rozwiąże problemu. Początkowo zastanawiałem się, czy nie poprosić tatę, aby się nią zajął, ale... - przerwał na chwilę - Nie wyobrażam sobie życia bez Ai. Nie teraz, kiedy jest jeszcze młoda. Jak dorośnie i pójdzie na studia, to dobrze, ale teraz za wcześnie.
-Myślę tak samo - popatrzyłaś na prezenty
-W Ebott nic nas nie trzyma. Wynajmujemy tylko dom, nie jest on na naszą własność.
-Ale sprzedaliśmy nasze mieszkanie w mieście.
-Zawsze można poszukać nowego, a do tego czasu wynająć coś, albo zamieszkać u rodziców
-Kochanie, będę mógł bardziej ci pomagać w pracach domowych, których w mniejszym mieszkaniu będziesz miała źle. O... o twoich studiach albo pracy porozmawiamy na spokojnie. Wiesz w ogóle co chciałabyś zrobić?
-W sumie... to nie wiem... ale... ale chcę.
-Możemy nad tym razem pomyśleć. Nie chcę, abyś uważała, że blokuję ci szansę rozwijania się. Wiesz? - jego głos był taki ciepły. Nagle, poczułaś się pełna, w całości, nie miałaś już tego uczucia, że coś musisz zrobić. Po prostu ... zniknęło. Może chodziło o wygadanie się? - Polubiłem Ebott nie będę przeczył i wyprowadzka nie będzie miła, ale... ale uważam, że tak będzie lepiej. A Ty? Co o tym myślisz?

Pytanie do Was:

1. Piotrek czy Grillby?

Wybór Piotrka będzie oznaczał - wyprowadzkę z Ebott i zerwanie romansu z Grillbym, czyli epizod ze zdradą pozostanie tajemnicą i nie zostanie przez nikogo odkryty. 

Wybór Grillbiego będzie oznaczał - zostanie w Ebott i ciągnięcie dalsze romansu z Grillbym, pogłębienie problemów Ai w szkole oraz ryzyko wykrycia romansu w przyszłości z racji, że Piotrek będzie teraz dłużej mógł być w domu.