Handlarz Iluzji

Jedynie kruki obserwowały całe zdarzenie. Siedziały cicho na drzewach, jak gdyby same się Go wtedy bały. Obserwowały nas swoimi ciemnymi oczami, przelatując jedynie z gałęzi na gałęzie. Nawet gwiazdy odmówiły wtedy kontaktu z nami, bezpiecznie schowane za chmurami pośród ciemnego nieba. Całą polanę oświetlał jedynie księżyc, niczym aktorów na scenie, a naszą widownią była wtedy śmierć. I chociaż ja jej nie widziałem, jestem pewien że ukryła się w Jego oczach. Wiem, że nie minęła nawet sekunda kiedy mężczyzna mnie obezwładnił i rzucił na ziemię niczym szmacianą lalkę. Nie zdążyłem nawet mrugnąć kiedy Jego ciało przygniotło moje w taki sposób, iż nie byłem w stanie wykonać nawet najmniejszego ruchu. Czułem ból w kręgosłupie i zimny nóż na szyi. Popełniłem ogromny błąd, nigdy nie powinienem się tam znaleźć. Nigdy nie sądziłem, że pomylę motyla z wężem. Bałem się, miałem łzy w oczach. "Wąż" wydawał się nie myśleć o niczym. Kiedy na mojej szyi zaczynały pojawiać się pierwsze kropelki krwi, byłem pewien, że to właśnie ten potwór będzie ostatnim kogo zobaczę. Jednak wtedy On zrobił coś, czego nie spodziewałyby się nawet gwiazdy. Uśmiechnął się okropnie po czym cicho i ochryple powiedział.
- Chciałbyś poznać moją historię?
Starałem się, cholernie się starałem, a jednak nie byłem w stanie wydusić nawet słowa. Wpatrywałem się w niego jedynie, nie wiedząc co mam robić. Strach sparaliżował mnie tak bardzo, że choćbym chciał, nie byłem w stanie ruszyć nawet palcem. On czekał, a ja milczałem. Wpatrywałem się w jego oczy, starając się znaleźć w nich jakieś emocje, choćby najmniejsze, niestety daremnie.
- Co się stało? Czyżbyś się bał?
Wiedział że tak, moje ciało drżało, musiał to czuć. Droczył się ze mną, bawił, niczym kot zdobyczą, a ja mogłem jedynie mu na to pozwalać. Poczułem więcej krwi oraz łzy napływające mi do oczu. Nie chciałem płakać, ale czy mogłem zrobić coś innego? Księżyc zniknął za chmurami przez co chociaż na chwilę przestałem widzieć jego oczy wpatrzone we mnie. Kiedy cisza powoli zaczynała mnie ogłuszać, a ciemność oślepiać postanowił unicestwić obydwa. Poczułem jak do moich płuc napływa więcej powietrza. Zabójca zszedł ze mnie po czym usiadł na kamieniu tuż obok i odpalając papierosa wypuścił głośno powietrze. Pomyślałem że mógłbym to wykorzystać, jednak mężczyzna najprawdopodobniej znów by mnie złapał. Nie było sensu się ruszać, mogłem jedynie dalej grać w jego gierkę.
- Nie jesteś zbyt rozmowny wiesz?
Co mogłem powiedzieć? Co miałem powiedzieć?
- Nie bój się, nie jestem potworem.
Uśmiechnął się, był potworem. Chciałem coś powiedzieć, jednak z moich ust wydobył się jedynie bełkot.
- Nie zrozumiałem, musisz mówić wyraźnie.
Przełknąłem ślinę i zamknąłem oczy.
- Dlaczego mnie nie zabijesz?
Mój głos się załamywał, do tego słowa wypowiedziałem tak cicho iż byłem prawie pewny że ich nie usłyszał.
- Dlaczego pytasz...
Polana po roz kolejny utonęła w blasku księżyca, a jego oczy, błyszczały niczym gwiazdy.
- Ponieważ tak jest zabawniej wiesz?
- Zabawniej...?
Po chwili usłyszałem swój własny szloch.
- Robisz to wszystko dla zabawy...? Jak śmiesz mówić, że nie jesteś potworem...
- Każdy potwór był kiedyś tylko człowiekiem wiesz?
Milczałem, nie chciałem tego. Nie chciałem tam być, patrzeć na niego, nie chciałem płakać, ale chciałem żyć.
- Co dało ci prawo do decydowania o czyjejś śmierci?
- Bezprawie.
Memu płaczu zaczął towarzyszyć cichy śmiech.
- Nie masz nic na swoją obronę?
- Dokładnie. Mam tylko nóż, i wspomnienia, chociaż dla niektórych to i tak już wiele.
- Dlaczego... zabijasz?
Z każdym zdaniem bałem się go coraz bardziej, mimo to nie bałem się zadawać kolejnych pytań. Nie chciałem umierać. Jeden z przysłuchujących się nam do tej pory ptaków zlecił z gałęzi po czym usiadł na trawie bardzo blisko mężczyzny wydziobując coś z pomiędzy listków. Nie bał się go. Był tak głupi, że w pewnym momencie znalazł się parę centymetrów od dłoni wciąż trzymającej nóż. Myślałem, że go zabije jednak ten potwór wpatrywał się jedynie w ptaka bez emocji.
- Zawsze lubiłem kruki. Białe gołębie kojarzą nam się z czymś dobrym, a kruki? Czym zasłużyły sobie na taką złą sławę, przecież to tylko ptaki, tak samo jak każde inne. Nie sądzisz?
- Dlaczego mnie nie zabijesz...?
- Powtarzasz się.
- Nie potrafię tego pojąć. Zawsze przed morderstwem urządzasz sobie pogawędki ze swoją ofiarą?
- Nie. Jesteś drugim z którym rozmawiam.
Czyli jednak chciał mnie zabić. To zdanie sprawiło, że zamarzłem. Znów nie mogłem się ruszyć, jednak nie przestawałem mówić.
- Kto był pierwszy?
Moje ubrania i włosy zaczął targać delikatny letni wiatr. On wydawał się być oderwany od świata, był tam, a jak gdyby w ogóle go nie było. Nawet wiatr go nie zauważył. Milczał. Pewnym ruchem wbił swój nóż w ziemię tuż obok ptaka sprawiając, że ten szybko wrócił na suchą gałąź.
- Mój ojciec.
Powiedział ostro głosem pozbawionym skruchy. Wiedziałem, że go rozwścieczyłem. Wiedziałem, że umrę. W głowie pojawiło się mnóstwo pytań, jednak bałem się którekolwiek zadać. Bałem się śmierci. Naprawdę myślałem, że za chwilę wyciągnie z ziemi nóż i wybije mi go w brzuch, jednak zrobił coś czego nie przewidziałbym nigdy. Spojrzał na mnie łagodnie i uśmiechnął się słabo. Wyglądał wtedy zadziwiająco niegroźne, chyba po prostu chciał mnie uspokoić, kiedy zobaczył że po raz kolejny oblewa mnie zimny pot.
- Dlaczego..?
- Morderca wychował mordercę, czego tu oczekiwać.
- Był taki jak ty?
- Nie, ja jestem gorszy.
Jego łagodny uśmiech zaostrzył się szybko przypominając jego broń.
- Wiesz, przypominasz mi kogoś kogo kiedyś znałem.
Z jego twarzy szybko zniknął uśmiech który zastąpił grymas rozpaczy. Nie wiedziałem co mam zrobić, wyglądał na smutnego, załamanego. Był mordercą, myślałem że nie posiada emocji. W dalszym ciągu byłem przerażony. Ukryłem drżące dłonie w kieszeniach bluzy i zacisnąłem zęby. Księżyc wciąż służył nam za światło, zza chmur zobaczyłem jedną jasną i smutnie migającą gwiazdę, wyglądała jakby płakała. Pierwszy raz odkąd go zobaczyłem uwierzyłem, że naprawdę jest człowiekiem. Czułem jak mijają godziny, które tak naprawdę były jedynie sekundami.
- Kogo ci przypominam?
Zapytałem ukrywając swój strach.
- Osobę która już od dawna nie żyje... mojego brata.
Wiedziałem, że chciał ze mną porozmawiać, wiedziałem że tego właśnie potrzebował, postanowiłem przejąć pałeczkę w jego grze, postanowiłem grać za niego.
- jak umarł?
- został zamordowany.
- Przez kogo?
Bałem się pytać, chociaż z każdą odpowiedzią coraz bardziej widziałem w nim człowieka.
- Przez... mojego ojca...
Ta jedyna błyszcząca smutkiem gwiazda nagle pojawiła się w jego oczach, by później szybko spłynąć po policzkach i wylądować na zimnym kamieniu. Przestałem się bać, nie chciałem umrzeć i właśnie dlatego w moich oczach nie było już łez i właśnie dlatego pojawiły się w jego oczach. Wszystko powoli zaczynało się układać i chociaż księżyc nie zniżył się nawet o centymetr czułem, że potworów już z nami nie ma, zostały zniszczone, przeze mnie i jego łzy.
- Czy wtedy Tobą kierowało? Zemsta? Smutek? Ból?
Z każdym słowem gwiazdy szybko spadały na ziemię by rozbić się na zimnym kamieniu, jednak to nie był czas na życzenia.
- Wszystkiego po trochu, lecz jedyne co teraz najbardziej przychodzi mi do głowy to chyba instynkt. Ojciec nas nienawidził, twierdził że zniszczyliśmy mu życie, chociaż głównie obwiniał za to mnie. Wiesz co jest w tym wszystkim najgorsze?
Nie czekał na moją odpowiedź.
- Że mój brat nic mu nie zrobił, nikomu nigdy nic nie zrobił.
- Więc czemu go zabił?
Stąpałem po cienkim lodzie i wciąż lekko bałem się, że ten w każdej chwili może pode mną pęknąć.
- Chciał żebym cierpiał. To była głupia gra. Zabiłem jego żonę, kogoś kogo kochał najbardziej, dlatego on również zabił kogoś kogo kochałem. Powinienem był wtedy umrzeć, lecz kiedy spojrzałem na jego ciało, leżące bezwładnie na ziemi... Wciąż miał na sobie łzy oraz strach.
Nie wiedziałem co mam powiedzieć, nie wiedziałem co mam zrobić.
- Nigdy nie chciałem zabić mojej matki, nigdy tego nie chciałem, nigdy nie chciałem być tym kim jestem, dlatego też nigdy nie powinienem się urodzić.
Od tamtego momentu wiedziałem, że był aniołem od samego początku skazanym na upadek. Niestety upadek był zbyt mocny, przez co połamał mu skrzydła i pobrudził go krwią. Nie miałem pojęcia co mną wtedy kierowało, może było to współczucie, może smutek, lecz to nie miało wtedy najmniejszego znaczenia. Chyba po prostu chociaż przez chwilę chciałem być tym dobrym, by zaraz później grać tego złego. Spokojnie podniosłem się z ziemi po czym podałem mu lekko pomiętą chustkę wcześniej wyciągniętą z kieszeni. Kiedy na mnie spojrzał wyglądał żałośnie. Szybko otarł swoje łzy by później oddać mi chustkę i na ułamek sekundy uśmiechnąć się wdzięcznie. W tamtym momencie był gorszy od potwora, ponieważ potwór nigdy nie sprawiłby, że zrobię to co za chwilę miało miejsce.
- Dlatego Cię ścigają prawda? Dlatego mają Cię za mordercę?
Przytaknął jedynie głową.
- Pewnie twierdzą, że zabiłeś również swego brata...
Nie zrobił nic.
To był mój moment, moja chwila. Szybko złapałem za nóż wbity w trawę i spojrzałem na niego, nie wiem nawet dlaczego, chyba po prostu chciałem zobaczyć jego minę. Był złamany, całkowicie zniszczony, przez jego twarz szybko przebiegł jedynie cień zdziwienia pomieszanego z nutą strachu.
- Czy którykolwiek z nich wie jak wyglądasz?
- Chyba nie...
- To dobrze.
- Nie rozumiem, do czego zmierzasz? Jeżeli chcesz mnie zabić, proszę.
Znów grał, chciał pokazać że się nie boi jednak jego ręce drżały. Nie wiem dlaczego to zrobiłem, tak bardzo nie chciałem żeby umarł.
- Teraz moja kolej, na bycie tym złym, zniszczonym, odrzuconym i ściganym.
- Co masz zamiar zrobić?
- Pobawić się w Boga, ukraść twoje życie, a w zamian dać ci nowe, lepsze, pozbawione strachu.
W miasteczku nazywali go płaszczem, ponieważ to jedyne co widzieli kiedy uciekał. Zdjąłem więc z niego ten czarny, brudny płaszcz, wciąż pachnący strachem i bólem, po czym założyłem go na siebie i uśmiechałem się szczerze.
Tej nocy próbował mnie powstrzymać, wiedział co chcę zrobić. Jednak gdy zobaczył, że to na nic znów ujrzałem gwiazdy, tym razem nie były aż tak smutne jak ostatnio. Kiedy odchodziłem, usłyszałem za plecami tylko jedno słowo.
- Dziękuję.
Nie miał za co i chociaż teraz to ja byłem tym złym, wcale nie żałuję swojej decyzji. Moje życie szybko zostało wymazane a w zamian za nie dostałem inne, pełne strachu a czasami też bólu. Dobrze wiem, że moja decyzja mogła mnie zabić jednak już nie bałem się śmierci. Od wtedy w oczach innych byłem jedynie czarnym płaszczem znikającym za drzewami.

Autor: Wiktoria K.

Notka od autora: Jest to moje stare opowiadanie. Uwielbiam postać Sombry, Discorda, zaś moim ulubionym kucykiem jest Fluttershy. W tamtym okresie miałam też fazę na Skyrim, więc nic dziwnego, że połączyłam we wszystkie wątki w jedno i powstało to, oto, krótkie opowiadanko.

SPIS TREŚCI

Egzorcyzm (Obecnie czytany)

Twilight wraz z przyjaciółkami wbiegła pośpiesznie do sali tronowej Kryształowego Królestwa. Na wielkim błyszczącym tronie siedziała Cadence. Była wyraźnie osłabiona, miała podkrążone oczy i delikatnie przysypiała. Obok niej już w głębokim śnie stał Shining Armor. Księżniczka przyjaźni musiała głośniej chrząknąć, aby jej szwagierka podniosła ciężkie powieki. Po tym jak zorientowała się, że jej goście już przybyli poprawiła się pośpiesznie w tronie.

-Już jesteś, kochana! - starała się brzmieć entuzjastycznie, nie była jednak w stanie wykrzesać z siebie tej iskry, którą zawsze miała. Zeszła do Twilight i chciała wykonać z nią ich powitanie, kiedy w pół drogi zasłabła tracąc równowagę.

-Nic ci nie jest, Cadence? - młody alicorn podbiegł do władczyni pomagając jej wstać. - Dostałam twój list, prosiłaś o szybkie przybycie. Co się stało?

-Oh, Twilight... - księżniczka westchnęła przeciągle - Wątpię, byś mi uwierzyła, ale w zamku jest duch.

-DUCH?! - dziewczęta krzyknęły jednocześnie.

-Nie bądź niedorzeczna, duchy nie istnieją. - Twilight starała się zachować racjonalność.

-Też tak myślałam. Jednak od kilku nocy coś chodzi po zamku. Strażnicy donieśli mi, że Król Sombra wrócił. Twierdzili, że ukazał się kilku kucykom. Jednak po dokładnym przeszukaniu zamku wraz z okolicą nikogo nie zastaliśmy. Pokazywał się tylko nocą... - westchnęła - Postanowiłam to zbadać i wraz z twoim bratem patrolowaliśmy pałac. W końcu znaleźliśmy go. Siedział tutaj, na tym tronie. - odwróciła się plecami do dziewczyn, a twarzą do wspomnianego miejsca - Jednak... było w nim coś innego. Twój brat chciał go złapać, jednak kiedy podbiegł do niego to nie mógł go nawet dotknąć. Król był... prześwitujący, nieobecny, jakby nie zdawał sobie sprawy z naszej obecności. Zamyślony, pogrążony w sobie. Trwał tak dłuższą chwilę. Potem przeszedł tym korytarzem i przeszedł przez zamknięte drzwi.

-Może coś ci się wydawało? To nie tak, że mówię, że kłamiesz... - poprawiła się szybko

-Wydawałoby się to też mojemu mężowi i całej służbie?

-Całej?

Cadence przytaknęła. Wtedy ze snu wyrwał się Shining Armor.

-Oh, Twilight. - potrząsnął głową - Witaj mała siostrzyczko. Powiedziałaś jej już? - książę popatrzył na żonę, która przytaknęła głową. - Na samym początku myśleliśmy, że ktoś rzucił na nas czar. Dlatego wezwaliśmy wszystkich naszych magów i uzdrawiaczy. Wszyscy powiedzieli to samo, nie ma ani jednej oznaki magii, ani na nas ani na przedmiotach. Wszyscy uważają, że nic się nie dzieje.

-Dlatego poprosiłam ciebie. - wtrąciła się władczyni - Wraz ze swoimi przyjaciółkami, proszę, sprawdź co tutaj siedzi. Cokolwiek by to nie było, chociaż ja uważam, że to duch, z dnia na dzień staje się coraz bardziej nieznośny.

-Chciałaś raczej powiedzieć, z nocy na noc. - odezwała się Pinkie

-Tak, dokładnie. Za dnia mamy wiele spraw na głowie, a nocą wypadałoby spać. Jednak on pojawia się coraz częściej, zaczynają spadać przedmioty, straż chodzi jak na szpilkach. A przez brak snu wszyscy są drażliwi.

Dziewczęta postanowiły wspólnie zaczekać na nastanie nocy. Księżyc był wysoko na niebie, a jego delikatne promienie przenikały przez witraże w sali tronowej Księżycowego Królestwa. Kucyki szły powoli długimi korytarzami.

-Mnie tam żaden duch nie jest straszny! Jak go spotkam to skopię mu jego astralny tyłek i wyślę tam, skąd przyszedł! - odezwała się Rainbow wykonując w powietrzu kilka ciosów

-Cadence na pewno coś się przewidziało. - Twilight wywróciła oczami - Coś takiego jak duchy nie ma prawa istnieć.

-Oh tak? To może powiesz to temu duchowi, że nie ma prawa istnieć? - to była Pinkie, stała przy otwartych drzwiach do sali tronowej. Oczom dziewczyn ukazał się siedzący na tronie Król Sombra. Miał na pół zamknięte oczy, brodę podpierał kopytem, czarne włosy opadały swobodnie wzdłuż ciała, a czerwone oczy były wpatrzone w bliżej nieokreślony punkt.

-DUCH! - Fluttershy pisnęła i natychmiast schowała się za Rarity, która po prostu miała szeroko otwarte usta w szoku.

Księżniczka Przyjaźni nie chciała tego przyznać, ale i ją przeszył dreszcz przerażenia, kiedy zobaczyła swojego starego wroga tuż przed nią. Zwłaszcza, że nie pokonała go w pojedynkę. Gdyby nie pomoc smoka, niewiele by zdziałała. Mimowolnie wykonała delikatny krok w tył.

-Ra...Rainbow... - Applejack wyjąkała przerywając ciszę - Mia... Miałaś skopać...

Niebieski pegaz jakby obudzony z transu, przełknął głośno ślinę. W końcu tak się przechwalała. Nabrała rozpędu i postanowiła zaatakować siedzącego monarchę. Jednak, przeleciała przez niego i uderzyła głową w ścianę opadając potem bezwładnie pod nogi władcy. Ten nie był poruszony, prawdę powiedziawszy nie zdawał sobie sprawy z obecności dziewcząt i tego, że cokolwiek się stało. Westchnął przeciągle i odwrócił głowę na bok. Wydawał się być smutny, głęboko czymś poruszony, załamany na swój sposób.

-Rainbow Dash, ty głuptasku... - dziewczęta usłyszały znajomy głos i zaraz przed tronem, plecami do nich, pojawił się Discord drapiąc się po brodzie. - Nie mów mi, że chciałaś pobić ducha. Równie dobrze bij się z własnym cieniem. - Pan Chaosu wywrócił oczami i zniknął, pojawiając się za Fluttershy. Ta nadal drżała ze strachu i miała mocno zamknięte oczy. Discord wziął ją na ręce i zaczął kołysać jak małe dziecko nucąc coś pod nosem. Jakby w odpowiedzi dziewczyna otworzyła delikatnie jedno oko, a kiedy zorientowała się, że jej przyjaciel jest tutaj przy niej, jedyne co mogła zrobić do gwałtownie rzucić się na jego kark, obejmując go najmocniej jak umiała. Ten postanowił ją tylko przytulić delikatnie gładząc jej plecy, jakby w geście uspokojenia.

-No już już, on nic wam nie zrobi. Nie wie nawet, że umarł.

-A umarł? - zdziwiła się Twilight

-Myślałem, że jesteś trochę bardziej mądra, księżniczko. - ostatnie słowa wypowiedział jakby z sarkazmem w głosie - Był władcą tej krainy. On żył, a teraz już nie. Bo czy nie tak działa wasze dobro? Niszczy zło? A część zła to też zniszczenie. Więc dobro, które niszczy zło w istocie też robi coś złego!

-Skończ z tymi swoimi filozofiami, Discord. Wiesz co tutaj się dzieje? - Applejack warknęła na stwora

-Oh, czy ja zawsze muszę wszystko wiedzieć? To raczej prosta sprawa. Trzeba przeprowadzić egzorcyzm. Wiecie jak to się robi?

Kucyki milczały, a potem popatrzyły po sobie. Discord w tym czasie otarł szponem łzę przerażenia, jaka spływała po policzku Fluttershy i podszedł do tronu. Im bliżej się znajdował, tym kopyta na jego szyi zaciskały się mocniej.

-Moja słodka Fluttershy. On nic ci nie zrobi. Jestem tutaj i w razie czego cię obronię. Poza tym, duchów nie ma się co bać. To nie ty go zabiłaś. - gładził ją po plecach i chociaż na chwilę uścisk zelżał, to zaraz potem wrócił z podwojoną siłą, kiedy tylko dziewczyna usłyszała szelest peleryny króla. - A więc wszystko jak zawsze na mojej głowie. Twilight, czy mogłabyś rzucić te swoje czary mary na ten kryształ u góry tronu? No wiesz, tak jak zrobiłaś to ostatnim razem.

-Ale po co? - księżniczka wydawała się być otępiała

-Posłuchaj. Duchy to nie do końca to co myślą te okultystyczne świry. Ja pan chaosu mam cię o tym uczyć? - wywrócił oczami - To jest on, albo właściwie to co po nim zostało. Świadomość istnienia, która nie chce pogodzić się z ... tym cokolwiek jest po drugiej stronie. Trzeba do niego dotrzeć i wyjaśnić mu delikatnie, że już powinien sobie iść. A nie można tego zrobić bez dostania się do jego świadomości i nawiązania z nim kontaktu.

Twilight przełknęła ślinę. Właściwie, Discord został już zmieniony na dobrego, a po incydencie z Tirekiem o dziwo, księżniczka ufała mu jakby bardziej. Zebrała w sobie siłę, przypomniała o zaklęciu jakie kiedyś pokazała jej Celestia i po chwili skupienia zielono-fioletowy promień wystrzelił z jej rogu prosto w kryształ znajdujący się nad tronem. Cień zajął salę, blokując cały przepływ księżycowego światła. Między Discordem, a kucykami otworzyła się dziura w ziemi.

-A teraz poczekajcie tutaj, ja się tym zajmę. Fluttershy idziesz ze mną? - popatrzył na wtuloną w siebie dziewczynę, która cicho pojękiwała i piszczała starając się zaprzeczyć, lecz nie zwalniała uścisku. - Cudownie! - Nim zdążyła cokolwiek powiedzieć, stwór teleportował się wraz z nią na dno dziury, gdzie były tylko stare drzwi. Otworzył je bez wahania i wszedł do środka. Tym czasem król na tronie zniknął.

-I co robimy? - szepnęła Rarity

-Możemy mu ufać? - Rainbow zaczęła gładzić się po obolałej głowie

-Nie mamy innego wyjścia. Musimy czekać.

Categories

POPULAR POSTS

ARCHIWUM BLOGA

Labels

Obserwatorzy