Undertale: Te ciche momenty - Czerwona gościówa, niebieski gość [In These Quiet Moments - Red Fish, Blue Fish - tłumaczenie PL]

autor obrazka: Vyolfers

Notka od tłumacza: Opowiadanie z serii Ty x Postać, oczywiście Ty x Sans. Historia ma swój początek zaraz po zakończeniu pacyfistycznego zakończenia gry. Minęło kilka lat od czasu, aż bariera zniknęła i potwory starają się żyć między ludźmi. Ty jesteś dorosła, masz pracę, przyjaciół, normalne życie amerykańskiej dziewczyny (bo akcja toczy się w Ameryce), kiedy nagle okazuje się, że wprowadzają się do Ciebie nowi sąsiedzi...
To opowiadanie jest powiązane z innym pt Te mroczne momenty, ta sama historia z punktu widzenia Sansa.

Autor: MuhBeez

Oryginał: klik

Rozdziały +18 będę oznaczać znaczkiem: ♠

SPIS TREŚCI:

Rozdział I // Punkt widzenia Sansa
Dobre wino nie potrzebuje etykiety // Punkt widzenia Sansa
Zmiana pogody // Punkt widzenia Sansa
Pijana w sztok // Punkt widzenia Sansa
Czerwona gościówa, niebieski gość (obecnie czytany) // Punkt widzenia Sansa♠
Wspólna tajszczyzna // Punkt widzenia Sansa 
Bez owijania w bawełnę
Dzięki sobie czynimy
Tracisz kontrolę
To ten czas w roku
Jedna tequila, dwie tequile...
[wrzuć tu jakiś śmieszny żart o BoneZone]♠
Śnieżne dni to niebezpieczne dni ♠
Poświata
Historia przy whiskey
Morderstwo na parkiecie♠
Teoria gatunków♠
Śmieszny Walenty
SEDNO problemu♠
I pocałunek na szczęście♠
Ostatnia Wielkanoc
Początek końca
...

DODATKI:
Spadająca gwiazda 
Rozpacz Sansa 
 Deszcz
Sans czyta opowiadania o sobie 
Sans vs niemowlak

Obudziłaś się rano i miałaś w ustach posmak, jakby Ci coś tam zdechło. Ugh... Zeszłej nocy stanowczo za wiele wypiłaś. Powoli otworzyłaś oczy, przypominając sobie, że jesteś w mieszkaniu KościoBraci na ich kanapie. Smugi słońca leniwie przedostawały się do pomieszczenia przez zasłony, zaś odgłosy krzątaniny dobiegały z kuchni. Sięgnęłaś po telefon w kieszeni by zobaczyć która godzina. 6:20. Warknęłaś i przekręciłaś się chowając twarz w poduszkę.

-dzień dobry, słońce – dobiegł znajomy głos. Otworzyłaś jedno oko aby zobaczyć kto jest taki miły, oh to Sans. Miał na sobie służbowy fartuch. Zerkał na Ciebie z ukosa – jak się czujesz?

-Jak trup. Powiedz mamie, że ją kocham i chcę wiązankę lilii na swoim grobie – mruknęłaś. Sans zachichotał.

-zgoda. chcesz śniadanie? - zapytał grzebiąc w szafkach. Przytaknęłaś.

-Tak, jak zaraz czegoś nie zjem to mój brzuch się zbuntuje przeciw mnie.

-to już tego nie zrobił? - zapytał. Rzuciłaś w niego poduszką

-Sans! Za wcześnie na to! Błagam! - krzyknęłaś – O mój Boże, moja głowa. Ała! Powiedziałabym ci, co to za uczucie ale boję się, że zrobisz z tego kolejny kawał.

-albo przyniosę ci aspirynę

-Ryzyko jest zbyt wielkie. Będę cierpieć w milczeniu, jako więzień twoich sucharów – westchnęłaś dramatycznie. Ból zaraz rozsadzi Ci czaszkę. Sans wyszczerzył się.

-znaj mą łaskawość. zaraz ci przyniosę tabsa, a potem zrobię nam coś do żarcia – powiedział i uśmiechnął się znikając w ubikacji. Westchnęłaś. Miałaś naprawdę wielkie szczęście, nie tylko dlatego, że kościotrupy okazały się być naprawdę świetnymi przyjaciółmi, ale to też sąsiedzi. Chwilę później Sans wrócił z tabletkami i szklanką wody, które z wdzięcznością przyjęłaś. Najszybciej jak się dało zaaplikowałaś sobie lek oczyszczając szklankę do dna.

-Czy zrobiłam z siebie kompletną dupę wołową wczoraj? - zapytałaś niepewna, czy chcesz znać odpowiedź. Zaśmiał się.

-poza wprowadzeniem papyrusa w fantastyczny świat ludzkich rozstrojów żołądka? nie.

-Żadnych nocnych spowiedzi? Czy głośnego karaoke? - uniósł brwi do góry przyglądając Ci się z uwagą.

-podwójne nie. zachowywałaś się przyzwoicie. - zauważyłaś, jak jego uśmiech na chwilę opadł, jakby się nad czymś zastanawiał, lecz szybko powrócił jego zwyczajny leniwy uśmiech – no już, zrobię nam naleśniki

-Brzmi smakowicie. - wyszłaś spod koca. Odstawiłaś pustą szklankę na stół, a potem usadowiłaś się na krześle w kuchni. Nie wiedziałaś, że umie gotować, tylko Papyrusa widywałaś przy kuchence. Zerknęłaś chcąc zobaczyć w jaki sposób szykuje potrawę. Wizja naleśników była w tej chwili spełnieniem wszystkich Twoich marzeń, aż zaburczało Ci w brzuchu.

-chciałem podziękować za to co zrobiłaś wczoraj – wystrzelił nagle

-Za to, że zarzygałam pół chodnika? Gdybym wcześniej wiedziała, że masz taki fetysz...

-oh zamknij się, wiesz co mam na myśli. naprawdę pomogłaś papyrusowi. to wiele dla mnie znaczy. dla nas. rozumiesz. - powiedział. Zobaczyłaś, że czymś trzęsie więc wychyliłaś się by zobaczyć. O-mój-Boże, czy on....? Naleśniki z proszku mieszał w ... żółtej butelce.....

-Serio...?

-co? - wyszczerzył się – są świetne. no i szybkie w robieniu

-Niby racja... - podparłaś głowę ręką - Nie będę narzekać, darmowe żarcie to dobre żarcie.

Myliłaś się. Było paskudne. Lecz zjadłaś je w taki sposób, jakby były najsmaczniejszymi naleśnikami jakie miałaś możliwość kosztować. Sans był wyraźnie poruszony Twoim entuzjazmem, podczas kiedy Ty starałaś się ile mogłaś, aby zjedzone naleśniki nie wróciły na talerz, zwłaszcza kiedy dostrzegłaś, że ten swoje potraktował keczupem.

-O co biega z tym całym keczupem? - zapytałaś kręcąc kawałkiem naleśnika na widelcu

-co masz na myśli mówiąc „o co biega”? smakuje mi. - zabrzmiał niemalże urażony.

-Widać, że masz coś w rodzaju kubków smakowych Sans. - mruknęłaś – Mówiliśmy kiedyś o jedzeniu i o rzeczach jakie Ci smakują albo nie, ale za każdym razem kiedy widzę, że coś jesz niszczysz to keczupem. Dlaczego?

-niszczę? wypraszam sobie panienko, to tylko ubogaca smak – złapał za butelkę przyprawy – to rzadki heinz, zrobiony ze specjalnie wyselekcjonowanych pomidorów z całego świata. powinnaś spróbować – uśmiechnął się szeroko – poza tym dobrze smakuje ze wszystkim. dlaczego ty dodajesz soli do każdej potrawy? wychodzi na to samo.

-Taaa, mówi się, że sól to biała śmierć, ciekawe czym jest keczup

-eeeeeeeej!

-Morda! - wpakowałaś paskudnego naleśnika do ust i z trudem go przełknęłaś. W tej chwili nienawidziłaś wszystkiego – Chcę DWA koktajle owocowe!

-nie bądź chciwa. - mruknął kończąc swój posiłek. Wstał i odstawił wasze talerze (jakimś cudem też zjadłaś swoją porcję, ale było ciężko) na blat szafki w kuchni.

-Sans, pozmywam. Nie martw się. - zaoferowałaś. Odwrócił się w Twoją stronę.

-zgoda, nienawidzę zmywać – wzruszył ramionami – no i się nie spóźnię – poprawił swój fartuch i wsunął stopy w trampki, nie wiązał sznurówek, nigdy.

-Miłego dnia w pracy, kochanie! - zażartowałaś i kiedy Cię mijał dałaś mu szybkiego cmoka. Potknął się, ale szedł dalej w kierunku drzwi.

-do zobaczenia na przerwie – i wyszedł z mieszkania, zdążyłaś zauważyć coś niebieskiego, kiedy zamykał drzwi. Czy jego twarz była niebieska? A może Ci się przewidziało? Jak gdyby nigdy nic zaczęłaś zmywać naczynia, myjąc je dokładnie. Przynajmniej tak mogłaś się im odwdzięczyć.

Jak tylko skończyłaś zdałaś sobie sprawę, że jest dopiero 6:50. A do roboty masz na 10. Chrzanić to, wracasz spać. Wskoczyłaś na kanapę i okryłaś się kocem wcześniej upewniając się, że nadal masz włączony budzik, zamknęłaś oczy. Możesz jeszcze spać przez przynajmniej dwie godziny...

-DZIEŃ DOBRY PRZYJACIÓŁKO! - Kurwa mać. Kochasz Papyrusa, ale nie teraz. Teraz bardziej kochasz sen.

-'obry Papyrus – przekręciłaś się aby na niego spojrzeć. Był ubrany w piżamę w kaczki. Na swój sposób to było absolutnie urocze. Jeżeli ktoś obcy zobaczyłby go teraz, zapewne by się przestraszył, ale on był... nie wiesz nawet jak go opisać. U r o k l i w y, tak to dobre słowo. - Przepraszam za wczoraj i dziękuję za przytaszczenie mnie tutaj.

-TO NIC TAKIEGO! NIGDY BYM CIĘ NIE ZOSTAWIŁ! - powiedział siadając Ci w nogach. Pogładził Cię po łydce – BAŁEM SIĘ, ŻE CIĘ USZKODZIŁEM, ALE SANS WYJAŚNIŁ MI, ŻE TAK REAGUJĄ LUDZIE KIEDY ZA DUŻO WYPIJĄ.

-Taaa, wybacz. - zaśmiałaś się wyraźnie zawstydzona. Nadal wyglądał na zmieszanego

-DLACZEGO TO SOBIE ZROBIŁAŚ _____? WSZYSTKO DOBRZE?

-Co? Nie, to nie tak, że to się dzieje zawsze. Tylko czasami, kiedy się za dużo wypije... Żołądek nie przepada za alkoholem w większej ilości. - tłumaczyłaś, wyglądał nadal na niezadowolonego z odpowiedzi.

-NYEEEEEHHHH.... WYPIŁAŚ TYLE NIE BEZ PRZYCZYNY. - powiedział szczerze. Zamrugałaś zaskoczona.

-Cóż... nie? Chyba? Chciałam się napić, ale nie miałam na celu schlać się aż tak bardzo.

-SKORO TAK MÓWISZ.- poklepał Cię po nodze. Co było powodem tego, że zrobiłaś z siebie wczoraj nowicjusza alkoholizmu? Byłaś zbyt zmęczona, aby się teraz nad tym zastanawiać. - ZAUWAŻYŁEM TWOJE INTERAKCJE Z PRZYJACIELEM O IMIENIU WILL. LUBISZ GO.

O   m ó j   B o ż e. Czy właśnie wielki, magiczny, gadający szkielet ubrany w piżamę w kaczuchy jest zainteresowany sprawami Twojego serca? Czy to jakiś koszmar?

-Co? Nie, jesteśmy tylko przyjaciółmi Papyrus, to wszystko. Znam go od zawsze. No i ma dziewczynę! Tą... przeuroczą... Hannah. - przyglądał Ci się przebiegle

-ROZUMIEM, NIE BÓJ SIĘ – wstał – CHCESZ ŚNIADANIE? ZOSTAŁO MI TROCHĘ MAKARONU

-Nieee, nie trzeba. Sans zrobił mi już coś do żarcia nim wyszedł do pracy. - Papyrus przyglądał Ci się wyraźnie zaskoczony.

-SANS? SANS ZROBIŁ CI ŚNIADANIE?

-Taaa?

-SANS.

-Sans.

-ZROBIŁ CI ŚNIADANIE.

-Zrobił mi śniadanie, tak. Można tak powiedzieć.

Bezceremonialnie stał i patrzył się na Ciebie.

-JESTEŚ PEWNA, ŻE NIE MIAŁAŚ ŻADNYCH ZWIDÓW? MOŻE POWINNAŚ JESZCZE SIĘ ZDRZEMNĄĆ?

Już miałaś wdać się w dyskusję, kiedy zdałaś sobie sprawę z tego, że to daje Ci szansę na trochę więcej snu.

-Wiesz co? Sama już nie wiem. Może masz rację? Powinnam się zdrzemnąć.

-TAK, TAK BĘDZIE NAJLEPIEJ! BĘDĘ CICHO JAK MYSZKA.

-Dzięki Papyrus – uśmiechnął się do Ciebie i wszedł do kuchni. Słychać go było, ale nie aż tak bardzo, z łatwością wróciłaś w objęcia Morfeusza.

---

W pracy nie było tak źle. Piotrek nie skomentował niczego, za co byłaś mu bardzo wdzięczna, między innymi dlatego, że napierdalała Cię głowa. Aspiryna pomogła, ale i tak czułaś się strasznie. Niedziela mijała powoli, jak zawsze, nie przyszło zbyt wiele klientów. Wpadło ich zaledwie dwóch i pokręciło się po sklepie, nim Twój kościsty koleżka wszedł do sklepu.

-Cześć! - krzyknęłaś wyjątkowo zadowolona, że go widzisz. Zatrzymał się w pół kroku na chwilę, a potem westchnął dziwnie.

-cześć, kupiłem dla waszej wysokości upragniony koktajl owocowy – podał Ci go, a Ty wzięłaś pojemniczek jakby był to Święty Graal.

 klik

-Chwała ci. Chwała twej duszy. Jesteś najcudowniejszą osobą stąpającą po świecie w tej chwili, niech wsze istnienie kąpie się w blasku twej zajebistości. - pokłoniłaś się. Wzruszył ramionami, lekko się śmiejąc.

-nic wielkiego. chcesz gdzieś wyskoczyć na przerwę obiadową?

-Wyskoczyć? Nie mogę zostawić sklepu. Jestem tu tylko ja. Zazwyczaj jem na tyłach, ale zaufaj mi, niczego ci tam nie zabraknie – Sans skrzywił się lekko – Nie martw się. Pomyślałam o tobie! - poszłaś na zaplecze biorąc kilka rzeczy z rogu pomieszczenia, a potem wróciłaś – Obiadek a'la _____. Może dostanę za nie jakąś nagrodę. Sama nie wiem. - To były dwa opakowania gorącego kubka i butelka keczupu. Uśmiechnęłaś się leniwie.

-łał, to wszystko dla mnie? nie musiałaś. ale ze mnie szczęściarz – zażartował. Wystawiłaś język.

-Ssij. Wsadzę to do mikrofali, niech nasz pięciogwiazdkowy obiadek się odgrzeje. Chodź – skinęłaś ręką, aby za Tobą poszedł. „Zaplecze” jak je nazywałaś z Piotrkiem, to nic innego jak niewielki pokój z dwoma krzesełkami, małym stolikiem i mikrofalą. Wlałaś do kubka trochę wody z butelki zalewając makaron i wstawiłaś posiłek do maszyny.

-Jak było dzisiaj w pracy? - zapytałaś obserwując jak makaron kręci się na tacy

-całkiem dobrze. tylko jedna osoba nazwała mnie 'piekielnym ścierwem'. wyraźnie zaczynam robić postępy.

-Ugh, serio? Ludzie powinni dać sobie spokój z tym gównem – warknęłaś – To nie jest sprawiedliwe. - mówiłaś już coś takiego wcześniej, ale czułaś że musisz to powtórzyć – Następnym razem powinieneś mnie zawołać. Będę tam w sekundę z moim ciosem staruszki z autobusu – Sans uniósł brew – Co, wątpisz w mój cios babuni z miejskiej 3?

-jestem pewny, że mogę sobie poradzić w interakcjach z ludźmi, ale doceniam twoją propozycję – potem zachichotał. Mikrofala piknęła, a Ty wyciągnęłaś makaron i podałaś keczup Sansowi. Prychnął.

-Co?

-rano mnie opierdoliłaś, że leję keczup na naleśniki

-Taaaa i? - rzuciłaś wlewając wodę do kubka – Wzięłam butelkę z lodówki nim poszłam do pracy, specjalnie dla ciebie – wywróciłaś oczami

-hej uważaj bo sobie za dużo pomyślę – wypalił i wycisnął stanowczo za dużą ilość przyprawy do kubka, a potem zaczął mieszać kluchy widelcem, ooooookropność.

-To dobrze, mam nadzieję, że wiesz jak bardzo kocham mieć cię przy sobie. - mruknęłaś patrząc jak Twoje kluski pływają w kubku. Usłyszałaś dziwny dźwięk, jakby się ktoś dławił i przeniosłaś spojrzenie na Sansa. Wziął do buzi za wiele makaronu – Rany, zwolnij kolego, dobra?

-t...ta, pikantne! - zawołał wachlując się lekko. Jego twarz zrobiła się niebieska. O Boże! Czy on się krztusi?! Całe szczęście wiedziałaś co masz zrobić. Podskoczyłaś za niego i objęłaś go na wysokości jego mostka od tyłu.

-co..? - tylko tyle usłyszałaś nim zastosowałaś Heimlicha. Miałaś nadzieję, że to pomoże. Chwileczkę, czy szkielety mają żołądek? Jak właściwie oddychają? Zaraz.... czy on się śmieje?

-Co do kurwy...?

-nic mi nie jest! nic mi nie jest. - nadal się śmiał. Teraz Twoja twarz przybrała inny kolor. Mocnej czerwieni, odwróciłaś go tak, aby patrzył się wprost na Ciebie.

-Koleś! Myślałam że się dusisz! To nie było zabawne! - krzyknęłaś. Przestał się śmiać, kiedy popatrzył na Twoją twarz zdając sobie sprawę, że ma teraz inny odcień.

-nie, nie, nic mi nie jest. tak reaguję na pikantne potrawy. zgaduję, że moja twarz zmieniła kolor tak jak ludzka

-Boże, taaa. Usłyszałam kasłanie, a ty zrobiłeś się niebieski. Chryste. A więc tak wyglądasz jak zjesz coś pikantnego?

-taaa a ty robisz się niebieska kiedy się dusisz?

-Zasadniczo. - oboje przytaknęliście we wzajemnym zrozumieniu

-dobrze wiedzieć, ale nie będę udawał, że to nie było zabawne.

-Heh. Ta. - wróciłaś i chwyciłaś za kubek makaronu

-no i przysięgam, że nie dam ci o tym zapomnieć przez kilka kolejnych tygodni

-No dajże spokój! Chciałam ocalić ci ŻYCIE! - warknęłaś. Co za dupek! Wzięłaś do buzi więcej klusek niż dało się zmieścić. Błagam, wcale nie są takie pikantne. - Masz farta, że kupiłeś mi koktajl. Inaczej skopałabym ci teraz dupsko.

-szczęściarz ze mnie – wywrócił oczami. Zaśmialiście się oboje, a potem w ciszy jedliście posiłek, po jakimś czasie zapytał – a tobie jak minął dzień w pracy?

-Nie tak źle. Jesteś trzecią osobą jaka dzisiaj przyszła. - rozsiadłaś się – Dziękuję za towarzystwo – uśmiechnął się.

-żaden problem, kiedy tylko chcesz

-Zapamiętam to sobie. Niedziele mijają taaaak wolno.

-mnie tam to nie przeszkadza. - odparł patrząc na zegarek – wygląda na to, że moja przerwa się skończyła – warknął przesadnie – rany, jestem taki wykończony

-Nie rozumiem dlaczego ty zawsze jesteś padnięty, a twój brat nie – Sans zaśmiał się cynicznie

-cały ja. dzięki za żarcie

-Oh, ej! Wieczorem – książkowa randka?

Zamarł.

-C...cóż nie RANDKA. Wiesz o co mi chodziło – zarumieniłaś się – Eh, pieprz się, wiesz co miałam na myśli dupku. Nocka czytania. Klub książki. Jakkolwiek chcesz to nazwać.

-klub książki brzmi kiepsko, no chyba że mielibyśmy podobne koszulki z jakimiś nadrukami – zaczęłaś się śmiać.

-O mój Boże. Tak. TAK! Jak te głupie koszulki 'trzymaj fason i pij wino'!

-osobiście bardziej podoba mi się ta z napisem 'kobieta jak wino im starsza tym lepsza'

-A potem zaczniemy kolekcjonować koty. Proszę. Możemy kolekcjonować koty? Bądźmy starymi zgredami razem! - zaśmialiście się, a on skierował się w stronę drzwi.

-wpadnę jak tylko skończę pracę. do potem – mrugnął jak zawsze i zniknął. Cmoknęłaś i zaczęłaś sprzątać po jedzeniu, potem wzięłaś swój koktajl. Ahhh. Truskawkowy nektar bogów. Nagle, Twój telefon zaczął wibrować. To była wiadomość. Od Sansa.

Sans: co mówi biolog kupując telewizor?

Cudownie. Pierwszy jego sms do Ciebie i musi to być jebany kawał. Co on ma z tymi dowcipami? Obróciłaś telefonem kilka razy, cóż i tak nie masz nic lepszego do roboty

Ty: Nie mam pojęcia (nienawidzę cię btw)

Sans: cytoplazma? (wiem, że nie)

To było Pudełko Pandory. Teksty Pandory, jeżeli można je tak nazwać. Jeżeli będziesz kontynuować jego grę pozwalając mu zadawać pytania, wkrótce wpadniesz na granice godności ludzkiej. Jeżeli Sans lubi głupi humor, to go dostanie. Czas przejąc inicjatywę maleńka!

Ty: Będziesz mnie pamiętał za 2 minuty?

Sans: uh, taaa

Ty: Puk puk

Sans: to mój tekst

Sans: kto tam

Ty: Ej! Nie pamiętasz mnie!

Uśmiechnęłaś się przebiegle. Żryj to frajerze.

---

Dobra, a więc pisanie z Sansem kawałów to nie był najlepszy pomysł. Zdaje się, że 1000 Dowcipów Które Rozbawią Towarzystwo ma w małym palcu, ponieważ rany, ten typek zna ich miliony! Szczerze, to śmiałaś się z kilku i zdecydowanie pomogły Ci przetrwać zarówno kaca jak i pracę. W tej chwili przeglądałaś sieć w poszukiwaniu jakiegoś dowcipu którego nie znał. Miałaś niecny plan zemsty.

Deszcz przestał padać kiedy szłaś do domu, słońce nieśmiało wyglądało przez kłęby chmur. W powietrzu czuło się przyjemny zapach ozonu, wiedziałaś że żyjesz. Nie byłaś pewna kiedy Sans ma wrócić z pracy i od jakiegoś czasu nie odpowiadał na wiadomości. Pewnie jest zajęty, praca i takie tam. To dobry moment aby wziąć prysznic, nadal czujesz się jak śmieć po nocnej imprezie.

Kiedy skapywała na Ciebie woda, poczułaś się cudownie. Odkręciłaś gorącą wodę i zamieniłaś swoją łazienkę w małą saunę, czując się niewyobrażalnie miło i przyjemnie. Wzięłaś trochę szamponu na rękę i zaczęłaś wcierać go we włosy. Ostatnim razem myłaś je tym szamponem kiedy miałaś iść na spotkanie z Willem. Było fajnie. Ah, Will. Może nie powinnaś myśleć o nim pod prysznicem? Przygryzłaś wargę. A czy to coś złego? Twoja ręka ześlizgnęła się na dół. Może powinnaś pomyśleć o jakimś seksownym drwalu albo czymś? Przyłożyłaś palce do swojej kobiecości pieszcząc się delikatnie, kiedy nagle Twoje myśli powędrowały w stronę Sansa. Przyjemny dreszcz przeleciał Ci po plecach, a potem zamarłaś zdając sobie sprawę ... Sans?! Dajże spokój kobieto! To pieprzony S Z K I E L E T! Uderzyłaś się w czoło. Co do diabła się z Tobą dzieje? Jesteś jakaś niewyżyta czy co? Minęło już trochę czasu od kiedy ostatni raz... ale na Boga, nie jesteś aż tak zdesperowana. Poza tym jest zrobiony z kości no i ...

Wtedy zdałaś sobie sprawę, że nigdy właściwie nie widziałaś tego co Sans miał POD koszulką. Jasne, zerkałaś na jego ręce, nogi lecz reszta ciała była zakryta. A pod spodem był bardzo kościsty, poczułaś to przy tym nieudanym zastosowaniu Heimlicha. Kości. Zdecydowanie. No ale koszulki zawsze z niego spływały jakby coś tam jeszcze miał. Nie tylko kości.

Dobry Panie, a co jak jest jakimś zombie? Pod koszulą ma gnijące ciało? Nagle, cały dobry nastrój Cię opuścił. Gdybyś miała kutasa to zwisałby teraz jak trąba słonia. Aż Tobą miotnęło zastanawiając się nad możliwościami. Był potworem, co nie? A zombie zalicza się do potworów.

Urrrgh, przestań o tym myśleć. Spłukałaś włosy i wyszłaś spod prysznica. Przyglądałaś się sobie w lustrze. Całkiem dobrze wyglądasz. Powinnaś jednak zainwestować w szlafrok, kup go następnym razem na zakupach.

Założyłaś na siebie za duży sweter (a pod nim miałaś jedną z głupich koszulek ze sklepu), zaś z ręcznika zrobiłaś turban. Zaczęłaś robić herbaty kiedy zorientowałaś się, że dioda na Twoim telefonie się świeci. Masz wiadomość. Cudownie, kolejny kawał z cyklu puk puk.

Sans: puk puk

Ty: Kto tam? (to ci się nigdy nie znudzi)

Sans: czy wpuścisz mnie do domu?

Kurwa mać! Pobiegłaś do drzwi i otworzyłaś je, Sans stał za nimi z rękami w kieszeni. Nadal był w ubraniu roboczym, ale miał ze sobą książkę

-zastanawiałem się, kiedy otworzysz

-Przepraszam! Brałam prysznic! - pokazałaś na swoje mokre włosy. Zmierzył Cię wzrokiem od stóp do głowy i wzruszył ramionami.

-nic się nie stało – powiedział chrząkając lekko – nie czekałem długo – pozwoliłaś mu wejść.

-Błagam powiedz mi, że nie masz kolejnej książki z kawałami. Myślę, że znasz już wszystkie – zaśmiał się kierując się na balkon

-niee, nie tym razem. wziąłem starą astronomiczną książkę, którą mam już od jakiegoś czasu.

-Serio? - mrugnęłaś – Gwiazdy, gwiazdozbiory i takie tam?

-też, planety, systemy gwiezdne, bla bla, nudne rzeczy

-To nie jest nudne. Stąd nie widać za dobrze gwiazd. - mruknęłaś podając mu kubek, a potem usiadłaś wygodnie w krzesełku, czekając aż on zajmie miejsce naprzeciwko – Cholera, dorastałam w miejscu, gdzie gwiazdy widać cały czas – Sans upił łyk herbaty

-musiało być fajnie. w podziemiu nie było gwiazd, naturalnie – jego głos brzmiał trochę smutno. Nie mówił nigdy do tej pory o Podziemiu – może właśnie dlatego lubię je tak bardzo. nie mogę uwierzyć, że jest ich tam tak wiele, poruszają się, zderzają, znikają, wirują, rodzą się... a to co widzisz to tylko ich światło, a nie rzeczywistość – rozsiadł się przenosząc wzrok na zwisające lampki na Twoim balkonie tak jakby one były gwiazdami. Nic nie powiedziałaś, chciałaś aby kontynuował. Zazwyczaj odpowiadał krótko, zabawnie, nigdy jednak w taki sposób – pamiętam jak zobaczyłem nocne niebo pierwszy raz, było absolutnie zdumiewające – zaśmiał się słabo – a potem widziałem je jeszcze raz i jeszcze raz i z czasem, zacząłem się zastanawiać... - Przerwał wyrywając się z trybu zadumy i popatrzył na Ciebie. - wybacz. gadam od rzeczy. ty będziesz czytać znowu o wampirzym księciu?

-Wampirzym KRÓLU, tak na marginesie. Mów jak chcesz. - starałaś się zabrzmieć miło. Chciałaś, aby powiedział Ci coś jeszcze.

-nieee, już dobrze. może kiedyś. naprawdę mam ochotę na trochę książki, wiesz? myślałem o tym od czasu przerwy obiadowej

-Jak chcesz – westchnęłaś – ale gdybyś chciał się kiedyś wygadać... - uśmiechnęłaś się porzucając temat. Odwzajemnił uśmiech, poprawiłaś włosy i zaczęłaś czytać. On zrobił to samo.

Po kilku godzinach zaczęło burczeć Ci wyraźnie w brzuchu. Podniósł na Ciebie wzrok znad książki zdziwiony, a potem wrócił do czytania. Twój brzuch znowu zaburczał. Może powinnaś coś zjeść?

-to ty robisz te odgłosy?

-Jakie odgłosy?

-takie burblowanie.

-Ta, to mój brzuch. Jestem głodna – zaśmiałaś się

-i to niby potwory są dziwne? - mruknął. Wyszczerzyłaś się.

-Powinieneś wiedzieć, że ludzki układ pokarmowy jest bardzo zawiły – syknęłaś, a Twój brzuch potwierdził – Zamawiamy pizzę? - jego twarz rozpromieniła się na chwilę.

-taaa, byłoby super. powiedziałem papyrusowi, że będę u ciebie siedział, więc zadba sam o siebie

-Ahhhh te czasy są piękne. Nie muszę ruszać swojej leniwej dupy z kanapy aby zamówić jedzenie – powiedziałaś zadowolona wysyłając zamówienie do pobliskiej pizzerii. Byłaś ich dość częstym klientem.

-dziewczyna z moich snów – stwierdził, a Ty parsknęłaś

-Sans, zakochałeś się w ślimaku

-nieeee, są za bardzo oślizgłe jak na mój gust

-O RA... - stanęłaś na równe nogi – POD MOIM DACHEM! - podeszłaś do niego wyrywając poduszkę zza jego pleców i uderzyłaś go nią. Mocno. Skrzywił się jakby go bolało.

-zraniłaś mnie! i oto jest, sponiewierany gość pod twoim dachem. jak powiem o tym moim pobratymcom zrównamy świat ludzi z ziemią!

Wypaliłaś pierwszym żartem jaki zaświtał Ci w głowie

-Więc będzie dużo sansów to tu to tam – zachichotałaś i rzuciłaś się na niego z poduszką, starając się zachować równowagę kiedy się śmiałaś. Jego uśmiech był dziwaczny na swój sposób, jego oczy lekko zamigotały. Chwycił Cię za nadgarstek tak, że wypadła Ci poduszka i przechylił Twoje ciało w taki sposób, abyś upadła na niego. Potem śmialiście się jak małe dzieci. W końcu usiadł na ziemi zakrywając Ci twarz poduszką.

-Walcz ze mną ile chcesz, niecny potworze, lecz nie dopuszczę do tego aby świat cierpiał pod twą tyranią. Przysięgam na prawdę i tylko prawdę! - uniosłaś ręce do góry, a potem opuściłaś je udając trupa. Usłyszałaś jak się śmieje, nic nie widziałaś przez poduszkę. Fuuuuj, cuchnie, powinnaś ją uprać. Już chciałaś coś palnąć kiedy poczułaś jego gładką rękę przesuwającą się po Twoim brzuchu. Podskoczyłaś, kiedy przystawił do niego swoją głowę wyglądając na wyraźnie zainteresowanego.

-Ej hola kolego! - odepchnęłaś go

-to zrobiło znowu ten dźwięk – wskazał – przepraszam, ja tylko... - odwrócił wzrok wyraźnie zawstydzony. Zaśmiałaś się.

-Nic się nie stało. Masz szczęście, że jesteś szkieletem. W innym razie zadzwoniłabym po gliny albo coś – powiedziałaś głupkowato się szczerząc – Ale skoro ty naruszyłeś moją przestrzeń osobistą, czy ja mogę naruszyć twoją?

Otworzył szerzej oczy zaskoczony.

-co? c...co masz na myśli?

-Jezusie, nie proszę abyś zaraz ściągał majtki – zadrwiłaś – Chciałabym po prostu zobaczyć co sprawia, że jesteś taki... jakby to ... - zaczęłaś gestykulować na wysokości swojej talii

-gruby?

-Nie! Pełny! Po prostu podciągnij koszulkę trochę, aby zobaczyć co tam chowasz szkielecie – zamyśliłaś się na sekundę – Ale jeżeli przekroczę jakąś granicę, masz. Możesz mnie pierdolnąć poduszką-zamknij-się.

-więc tak ją teraz będziemy nazywać? podoba mi się. i dobra, możesz sobie popatrzeć, masz. - powiedział i podniósł do góry zieloną koszulę jaką miał na sobie. Nie mogłaś uwierzyć własnym oczom. Za każdym razem kiedy patrzyłaś na jego głowę, albo ręce wiedziałaś, że nie jest taki jak ty, ale to co teraz zobaczyłaś to ... było coś zupełnie innego.

-Łooooooł – tylko na tyle było Cię stać.

-dziwaczne, co nie? - opuścił brwi

-Nie! To jest czadowe! - byłaś zachwycona – To znaczy... wiesz... kiedy masz coś na sobie wygląda tak, jakbyś coś pod spodem miał – chwyciłaś za jego koszulkę i opuściłaś ją. Wydawać by się mogło, że ma tam brzuch. Lecz kiedy znowu ją uniosłaś cała iluzja znikała, widoczne były tylko żebra i kawałek kręgosłupa – Ale jazda!

-heh. cieszę się że podoba ci się moje dziwactwo

-To takie fascynujące, jesteś zdecydowanie... Znaczy się, wiem że jesteś szkieletem Sans. Ale nie jesteś. Jesteś sobą. Jesteś wyjątkowy. Unikatowy Czy to ma w ogóle jakikolwiek sens? - zapytałaś. Strzępki słów nie układały się Twoim zdaniem w nic logicznego, ale Twój umysł był pochłonięty wyjątkowością tego co widzisz, do takiego stopnia, że troszeczkę się przegrzał. Zajebioza. Z całych sił starałaś się przypomnieć sobie, że to jest Twój przyjaciel, a nie plastikowy kościotrup z sali biologicznej, chciałaś więc mu cokolwiek powiedzieć. Bez pomyślunku delikatnie chwyciłaś za jedno z dolnych żeber, gładząc je kciukiem. Byłaś ciekawa jakie są w dotyku. Aż nagle ... zostałaś pierdolnięta poduszką-zamknij-się. Zaskoczona cofnęłaś się do tyłu.

-kurwa! wybacz, wybacz! to tylko... było... - jego twarz jaśniała teraz na niebiesko. Przystawiłaś dłoń do ust.

-Boże. Przepraszam! Zrobiłam ci krzywdę? Kurwa! Ale ze mnie cipa. Przepraszam Sans. Kurwa. Masz – podciągnęłaś rękaw i pokazałaś na rękę – Uderz mnie. Albo coś. Nie wiem. Kurwa. - Sans zaczął się śmiać, a jego twarz odzyskała normalny kolor.

-nie, nie. nic się nie stało. to nie bolało. one są po prostu... bardzo wrażliwe...

Oboje siedzieliście w kompletnej ciszy, aż do momentu w którym Sans zaczął cicho rechotać. A potem Ty dołączyłaś do śmiechu. 

-Więc, kościotrupy mają łaskotki. Dobrze wiedzieć – odezwałaś się po chwili .

-można tak powiedzieć – zawahał się na chwilę przyglądając Ci się z ukosa. - nie polecam - dodał

-Jasna sprawa. - powiedziałaś – Tylko popatrz na nas, przełamujemy te głupie bariery ludzko-potworze, a wszystko po to aby żyć w pokoju i we wzajemnym zrozumieniu

-mnie to wygląda na głupotę – zachichotał

-Nikt nie pytał się ciebie o opinię, dupku

-wszyscy uwielbiają mnie słuchać, opowiadam świetne kawały – szturchnęłaś go w ramię

-Zamknij się. - Twój brzuch znowu zaburczał – Gdzie do cholery jest ta pizza? - warknęłaś

-moja kolej – bezceremonialnie popchnął Cię abyś znowu leżała, kolejną rzeczą jaką wiedziałaś było to, że miałaś koszulkę na głowę i niemal natychmiast chwyciłaś za poduszkę-zamknij-się i walnęłaś go nią.

-KOLEŚ! Ok. Nie. - opuściłaś ubranie.

-co? - gładził się po twarzy.

-Szybka lekcja, przyjacielu. To.. - powiedziałaś łapiąc się za piersi od spodu – to teren prywatny. Moja własna strefa. Tylko dla mnie.

-a to nie są gruczoły mleczne? - zapytał przechylając głowę na bok. O, a jednak coś tam wiedział o ludzkiej anatomii.

-Cóż, taaa. W nauce, ale dla ludzi to coś jak tabu. Nie powinien oglądać ich ktoś, kto... ok słuchaj, po prostu trzymaj się z dala od moich cycków, ok? - chrząknęłaś – Brzuch, ok, śmiało, macaj. - podciągnęłaś koszulkę za niego.

Natychmiast zaczął pukać go, a potem powoli położył palce na skórze. Czułaś się jak obiekt naukowy. Nic nie mówił, co sprawiło, że tym bardziej dziwnie Ci z tym było. Jeździł tylko rękami wzdłuż Twojego brzucha, aż ten znowu nie zaburczał. Sans był wyraźnie tym poruszony i przystawił do niego całą dłoń.

-Zapomniałam jak to się dzieje, że tak burczy. To naprawdę wkurzające – zauważyłaś

-chyba – zabrał ręce – brzmi jak wściekły mały piesek dopraszający się o smakołyki

-To jest... ciekawe porównanie – popatrzyłaś na swój brzuch. Dźgnęłaś go lekko. - Heh, nabieram troszeczkę za dużo ciałka. To przez to całe wino.

-myślę, że jesteś niesamowita. - powiedział cicho. Podniosłaś na niego wzrok nie wiedząc jak masz odpowiedzieć – wiesz, jak na człowieka.

-Wieeeeesz, ty też nie wyglądasz źle jak na kupę kości. - zachichotałaś. Uśmiechaliście się do siebie, a wtedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Prawie podskoczyłaś. - Boże, w samą porę!

-nie masz pojęcia jak się cieszę z powodu tej pizzy

Zapłaciłaś dostarczycielowi (nie prosiłaś o resztę chcąc, aby szybko zniknął) i usiadłaś na kanapie

-Jesteś wygłodniały czy co?

-nie, to po prostu... miła odmiana – nie dodał nic więcej. Chwilę się zastanawiałaś nad jego słowami

-Sans...

-taaa?

-Czy... Papyrus gotuje tylko makaron?

Popatrzył na swój kawałek pizzy i westchnął. Po wzięciu większego gryza i przełknięciu go mruknął

-taaa

-To wspaniały makaron! - starałaś się być grzeczna – Ale... jakby co wpadaj do mnie na kolację częściej. Jakbyś chciał małej odmiany. - jego twarz zrobiła się jakby jaśniejsza

-byłoby świetnie – ofiarowałaś mu dziecięcy uśmiech

-Od czego są przyjaciele?

-od czego są przyjaciele.

Po skończeniu pizzy czytaliście jeszcze przez kilka godzin. Przytuliłaś Sansa nim wyszedł, tym razem rozluźnił się  nieco szybciej niż zazwyczaj. Jednak nadal nie odwzajemnił uścisku. Eh, może kiedyś...

Tej nocy miałaś ekstremalnie erotyczny sen o Davidzie Beckhamie. Miałaś iść z nim na gorącą randkę, a kiedy miało już dojść co do czego jego skóra zaczęła nagle gnić i odchodzić od kości. Obudziłaś się z krzykiem oblana zimnym potem.