Undertale: Klatka z kości -Rozdział XII - Rodzina [Cage of bones - Kin - tłumaczenie PL]

Obrazek autorstwa: Golen-dragons-flower

Notka od tłumacza: Jest to opowiadanie z serii NSFW, osadzone w alternatywnym uniwersum (AU) gry Undertale nazywanym Underfell. Czym się charakteryzuje ta rzeczywistość? Frisk dobry - potwory złe. Floweya w tym wypadku nie ma w opowiadaniu. Autorką  jest Golden thread (Lusewing). Co warto jeszcze zaznaczyć? A tak, głównym bohaterem opowiadania jesteś... cóż TY. Tak, Ty. Opowiadania pokroju Postać x Czytelnik są dość modne poza granicami naszego zaścianka i jakkolwiek za nimi nie przepadam tak to opowiadanie wyjątkowo mnie do siebie przekonało. Jeżeli komuś nie odpowiada taka forma tekstu może wyobrazić sobie w roli siebie np Friska czy własne ulubione OC. Warto jednak zaznaczyć, że treść jest dostosowana pod kobiecego czytelnika.Główna para to Ty x Sans (Underfell)

W opowiadaniu występuje BDSM, gdzie kobieta jest uległa, a mężczyzna jest dominujący - jeżeli nie lubisz takich rzeczy - zrezygnuj z dalszego czytania (chociaż pewnie będziesz żałować). To by było chyba na tyle.

Oryginał: klik

Spis treści:

Rozdział I - Polowanie

Rozdział II - Pułapka

Rozdział III - Za drzwiami

Rozdział IV - Lekcja 

Rozdział V - Wilgoć

Rozdział VI - Głód

Rozdział VII - Smak 

Rozdział VIII - Wybór

Rozdział IX - Dotyk

Rozdział X - Moja

Rozdział XI - Żar

Rozdział XII - Rodzina (obecnie czytany)

Rozdział XIII - Niewinność

Rozdział XIV - Poparzenie

Rozdział XV - Dom

Rozdział XVI - Sytość

/Na prośbę autora - dalsze tłumaczenie zostało przerwane./

Przyglądałaś się, jak Sans i ognisty człowiek zniknęli na zapleczu. Wygląda na to, że właściciel faktycznie nazywał się Grillby i to nie tylko pseudonim nadany mu przez Sansa. Nadal ciężko było Ci uwierzyć, że coś takiego jak ognisty potwór istnieje. Fakt że pracował w miejscu zrobionym częściowo z drewna dodatkowo był zastanawiający, ale przywykłaś do tego, że nic nie ma sensu. Potarłaś ramiona, wygląda na to, że tylko Grillby był źródłem ciepła w tym miejscu, ale dziwnie cieszyła Cię jego nieobecność. Mimo to włosy aż stanęły Ci dęba. Zaczęłaś się rozglądać dookoła mając nadzieję, że poznanie terenu rozładuje Twój stres, kłębiące się jednak w zakamarkach pomieszczenia cienie oraz obcy wystrój tylko go spotęgował. Ludzie jacy się tutaj znajdowali też nie pomagali, zachowywali się jakby byli w jakimś transie, ich ruchy powolne, zaprogramowane, zupełnie tak jakby pracowali po omacku. Może byli ślepi? Kolejny dreszcz przerażenia przeszył Twoje ciało, objęłaś się mocniej. Koszulka jaką dostałaś od Sansa nie pomagała i nie była dość ciepła. Pozostali ludzie wydawali się nie zwracać uwagi na temperaturę. No, ale oni przynajmniej nosili ubrania w ich rozmiarze. Białe koszule, czarne spodnie i buty, nawet Sweetpea takie miała. Zaczęłaś się zastanawiać, czy tylko Sans gustuje w ludziach, bo uniform roboczy jaki nakazał im nosić barman zakrywał tyle skóry ile się tylko dało. A może to był rodzaj zabezpieczenia, aby klienci wiedzieli że kelnerzy nie są w menu?

Myśl, że inne potwory mogą lada moment przybyć sprawiła, że szybko popatrzyłaś na wejście. Ludzie sprzątają lokal bo właśnie go zamknęli, a może ogarniają go przed otwarciem? Nie miałaś pojęcia jaki jest czas. Obudziłaś się po prostu po długiej, niezbyt przyjemnej drzemce. Mógł być równie dobrze dzień jak i noc… jeżeli te słowa w ogóle cokolwiek znaczą w tym chorym, pozbawionym światła słonecznego świecie.

Co Sans robił tak długo? Zatrzymałaś się zdając sobie sprawę o czym pomyślałaś. Powinnaś być szczęśliwa, że nie ma przy Tobie tej kupy kości! I to był problem, w domu cieszyłabyś się, że go nie ma, ale tutaj? To nieznane terytorium, a nie chciałaś umierać. Czyżbyś czuła się bezpieczniej przy Sansie? Tooo Ci się kompletnie nie podobało. Prawda, często powtarzał, że Cię nigdy nie skrzywdzi i technicznie rzecz ujmując – nie zrobił tego, ale ... on nie był nieszkodliwą osobą emmm potworem, i stanowczo nie powinnaś czuć się przy nim bezpiecznie. Co jest do diabła z Tobą nie tak? Musisz panować nad swoimi uczuciami jeżeli nie chcesz się zamienić w jego zwierzątko. No i nie powinnaś też tak stać i zachowywać się jak marionetka, ruszyłaś w stronę dziewczyny, która przyjaźnie przywitała szkielet. Jeżeli go znała, to może Ci pomoże albo ... ułatwi Ci zrozumienie czegokolwiek. Właściwie, każda informacja byłaby w tej chwili cudowna. Słyszałaś, jak nazwał ją Sweetpea, ale to prawdopodobnie pseudonim taki jakim określał Ciebie Ptaszyna czy Kochanie. Stanowczo nie czułaś się dobrze używając przezwiska by zwrócić na siebie uwagę, dlatego poczekałaś nieco dłużej, aż skończyła sprzątać stół. Niestety zostałaś olana, kelnerka zabrała się za kolejny blat. Ona też była ślepa?

-Um... cześć? - kiedy się odezwałaś w końcu na Ciebie popatrzyła. Podeszła z opuszczoną głową, nie patrząc Ci w twarz. Była niższa niż się wydawało. Biedactwo, wyraźnie przeszła przez wiele.

-Witam. Czy mogę przyjąć zamówienie? - mówiła to bez emocji, wyprana z nawet najmniejszej cząstki radości jaką okazała Sansowi. Poczułaś jak coś ścisnęło Cię w żołądku, co się stało z tymi ludźmi? Tak nie powinno być. Ludzie nie powinni się tak zachowywać, tak cierpieć. Czy wszyscy, którzy tutaj wpadli zamieniali się w niewolników albo w króliki laboratoryjne? Od jak dawna to się dzieje? Już dawno na powierzchni ktoś powinien zauważyć, że ludzie znikają. Dziewczyna nadal czekała na „zamówienie”

-Em, nie. Chciałam tylko porozmawiać – Może myślała, że jesteś kolejnym potworem albo czymś tam. Sama byłaś zaskoczona mogąc zobaczyć innych ludzi w tym świecie pełnym mitycznych stworów. A może po prostu była już tak załamana, że o nic nie dbała? - Patrz, jestem człowiekiem tak jak ty – starałaś się nadać przyjazny ton głosu, ale ostatecznie brzmiałaś jak desperatka. Ona jest człowiekiem, co nie? Nie jakimś dziwnym czymś?

-Muszę posprzątać stoły – Serce Ci zadrżało. Może nie byłaś do końca pewna, czy jest człowiekiem, ale i tak bardzo jej współczułaś. Od jak dawna tutaj jest? Poddała się i robi wszystko to co się jej rozkaże? Popatrzyłaś na pozostałą dwójkę. Byli starsi niż ona. Jeden wyglądał na ponad dwadzieścia lat, miał bardzo ciemne, krótkie włosy. Jego nos był kiedyś złamany i źle się zrósł. Drugi pobiegał pod trzydziestkę, krótkie brązowe włosy, bardzo wysoki. Żaden z nich nie wykazywał nawet cienia zainteresowania czymkolwiek innym niż sprzątanie i ogarnianie miejsca. Nie mogłaś się ot tak poddać. Powinno udać Ci się cokolwiek z nich wyciągnąć.

-To może ci pomogę? - uśmiechnęłaś się z nadzieją – W międzyczasie będziemy mogły porozmawiać. - Powinnaś być bardziej cierpliwa. Nawet jeżeli oni byli całkowicie złamani, nadal posiadali użyteczne dla Ciebie informacje, musisz tylko skłonić ich do rozmowy.

-Dobrze – Cóóóż, jeżeli tylko się to uda. Chwyciłaś za ścierkę do kurzów i zaczęłaś machać nią pod stołem. Szybko znalazłaś sierść, którą mogłaś zbierać garściami. To była wskazówka. Grillby miał psa. To znaczy, jak pomyślisz o wilkołakach masz nadzieję, że Grillby ma psa.

-Więc, skąd znasz Sansa? - Sweetpea na chwilę zatrzymała się, a potem dalej tarła blat.

-Sans mnie ocalił – Co za niespodzianka. No, ale może ten typ tak ma. Ratować ludzi, złamać ich a potem sprzedać... Ugh, ostatnia myśl wywołała zimny dreszcz. Mogłaś przecież otworzyć drzwi, wybiec tak szybko jak mogłaś, tam gdzie Cię nogi poniosą. Racja, zamarzłabyś, ale czy to ma jakieś znaczenie? Śmierć wydawała się lepszą alternatywą niż skończenie jako pusta skorupa. Ale... zaszłaś już tak daleko, nie możesz się po prostu podać, nadal tkwi w Tobie nadzieja. Dasz radę przejść przez to piekło żywa.

-Mnie też. - Może to nawiąże nić porozumienia między wami, że może otworzy się bardziej. Niestety, ona nadal sprzątała. Próbuj dalej, mów, może potem się dołączy. Zdecydowanie od dawna z nikim normalnym nie rozmawiała, mogłaś zrozumieć, że trzeba podejść do niej z większą dawką cierpliwości. - Złapał mnie nim spadłam z urwiska. Gdyby nie on pewnie już byłabym trupem – Samej ciężko było Ci pogodzić się z tym faktem, ale mimo to nie miał nad Tobą żadnej władzy. Nie jesteś jego własnością, tylko dlatego, że Cię ocalił. On też musiał to zrozumieć. - A ciebie? - dziewczyna znowu na chwilę się zatrzymała. Zamarła w bezruchu. Kiedy podniosłaś wzrok zobaczyłaś, że pozostali też się nie ruszali. Tak jakby ktoś po prostu ich... zapauzował. Jak szturchnęłaś ją, znowu wróciła do przerwanej czynności. Jej ramiona jednak były zdecydowanie bardziej spięte, ruchy gwałtowniejsze, uwaga rozproszona. Proste słowo przeszło między jej ustami, ale znałaś je tak dobrze, że nie potrzebowałaś wyjaśnień.

-Alphys. - Było cicho przez chwilę, czułaś skupioną uwagę w pustych oczach ludzi. To było ostatnie słowo ich porzuconego człowieczeństwa... przepełnione czystym strachem. Usłyszałaś jak drzwi się otwierają, skupienie natychmiast zostało przerwane. Strach w oczach zniknął... ale czy z ich życia? Zdałaś sobie sprawę, że przyglądanie się im było naprawdę przerażające. Sans i Grillby wyszli z zaplecza, skończyli rozmawiać. Sans wyglądał na niezadowolonego, nieee na wkurwionego jakby chciał coś zniszczyć. Grillby znowu ... nie, nie miałaś wątpliwości. Wszystko co dało się zaobserwować to utrzymywanie między potworami bezpiecznego dystansu. Szkielet rozejrzał się po pomieszczeniu, a kiedy znalazł Cię jego oczy lekko zaświeciły. Przywołał Cię skinieniem palca, co za łaska że nie zawołał Cię jak psa, ale i tak nie czułaś się dobrze podchodząc do niego.

-Spędzisz tutaj dzień, będziesz zmywać naczynia na tyłach, suczko – powiedział wskazując dłonią na pomieszczenie. Już miałaś tam popatrzyć kiedy Sans chwycił Cię za brodę i zmusił abyś nie odwracała od niego wzroku. - Nie wychodź z kuchni póki nie przyjdę po ciebie. Kapujesz?

-Tak – przytaknęłaś, znaczy się próbowałaś bo nadal trzymał Twoją twarz. Zmywanie naczyń? Dobra. Nie tego się spodziewałaś, ale przynajmniej w ten sposób unikniesz kontaktu z innymi potworami. Wygląda na to, że Sans chce zachować Cię jako swój sekret. Jakby nie chciał się Tobą z nikim dzielić, za co byłaś mu wdzięczna.

-Grzeczna dziewczynka – Przyłożył swoje czoło do Twojego, potem objął Cię mocno. Stęknęłaś pod wpływem mocarnego uścisku i uczucia wbijających się w skórę kości. Przesunęłaś ręce na jego klatkę piersiową, ale nie próbowałaś go odepchnąć. Wiedziałaś, że to go zdenerwuje. Poczułaś na jego rękach dziwne mrowienie, jakby magię. Taką samą, jaka wydobywała się spomiędzy jego żeber. Chciałaś się skupić na doznaniu kiedy poczułaś jego ciepły, łaskoczący oddech na uchu. - Zapamiętaj moje słowa, kochanie, jesteś moja – To znacznie praktycznie warknął, niski ton sprawił że serce zabiło Ci mocniej. Na chwilę zerknęłaś na fioletowego mężczyznę. Opierał się o szynk ze skrzyżowanymi rękami na blacie. Na jego twarzy tańczyły figlarne płomienie, miałaś wrażenie, że wasze spojrzenia się zbiegły. Kiedy Sans w końcu Cię puścił, przez chwilę się wahał. Uśmiechnął się w Twoją stronę, a następnie spiorunował barmana spojrzeniem. Ten w odpowiedzi, bez słów dotknął wskazującym palcem na nadgarstek. Sans musiał wyjść i nim to zrobił klepnął kilka razy po głowie Sweetpea. Grillby dał jakiś znak wyższemu z mężczyzn, bo ten poszedł i otworzył drzwi, tak aby Sans mógł sobie-iść-w-cholerę. Ten zrozumiał przesłanie. Do pomieszczenia wdarło się kilka płatków śniegu. Sans stanął jeszcze w progu nim odwrócił się w Twoją stronę, by spojrzeć na Ciebie ostatni raz.

-Trzymaj się wody, kochanie – i wtedy drzwi się zamknęły, a Ty poczułaś się sama. Nie miałaś wątpliwości co znaczyły te ostatnie słowa. Sans dał dość jasno do zrozumienia, że nie chce Cię tutaj zostawiać, nie z innym potworem, więc powstawało pytanie, co było tak ważnego, że to zrobił? Dlaczego nie zostawił Cię w domu tak jak zawsze? Nadal stałaś i patrzyłaś się na zamknięte drzwi, do czasu aż zorientowałaś się, że właściciel przybytku stoi za Tobą. Obietnica Sansa, że nie stanie Ci się krzywda, tutaj nie obowiązywała. W ognistym stworze było coś prymitywnego, dzikiego, silnego, coś co sprawiało, że nie miałaś ochoty wchodzić mu w drogę, nieokiełznany żywioł, czułaś to od pierwszego razu jak na niego spojrzałaś.

-K...kuchnia jest tam, tak? - Wskazałaś palcem i poszłaś w kierunku drzwi. Grillby przytaknął, nadal się na Ciebie patrząc. Płomienie lizały powietrze dookoła niego. - Więc... już zacznę... - Zrobiłaś krok do tyłu i udałaś się na zaplecze nie odwracając się nawet w jego stronę. Zmywanie naczyń to świetny pomysł. Właściwie wszystko co tyczyło się wody brzmiało genialnie. Podskoczyłaś kiedy poczułaś jak łapie Cię za ramiona. Grillby znowu był naprzeciwko. Nie byłaś pewna, ale miałaś wrażenie, że wygląda teraz na bardzo dumnego z siebie. Po Twoich bokach znaleźli się mężczyźni z pustymi oczami. Strach zacisnął Ci ręce na szyi.... nie, to nie był strach... Twoja dusza znowu została wyciągnięta. Popatrzyłaś na potwora, który przyglądał się jej z uwagą godną drapieżnika polującego na swoją ofiarę. Desperacko chciałaś chwycić fioletowe serce, lecz byłaś mocno trzymana przez mężczyzn. Mogłaś tylko przyglądać się w pełnym przerażeniu jak jego fioletowe płomienie muskają Twoje serce. Czułaś żar w ciele, chłód w żyłach. Byłaś przerażona. Nie wiedziałaś co chce teraz zrobić. Jaśniejsze płomienie pojawiły się na jego twarzy nim ją uniósł i popatrzył na Ciebie. A potem odezwał się, niskim, potwornym głosem.

-Zachwycająca.