Undertale: Sześć szkieletów w Twojej szafie -Odkupienie Reda [Six Skeletons in Your Closet - REDemption] - tłumaczenie PL

Autor okładki: Rydzia

Notka od tłumacza: Szkielety nie chowają się już w Twojej szafie, są także w całym mieszkaniu! Wcielasz się w rolę przeciętnej, nieco pokręconej studentki, która potrzebuje znaleźć miejsce gdzie mogłaby zamieszkać. Ścigana przez mroczną przeszłość odnajduje schronienie w domu pełnym kościotrupów.

Jest to opowiadanie w stylu haremówek, dostosowane pod kobiecego czytelnika. Erotyczny komedio dramat. Tak to można określić. Czytelniczka x Sans / Czytelniczka x Papyrus / Czytelniczka x Red (Sans z Underfell) / Czytelniczka x Edge (Papyrus z Underfell) / Czytelniczka x Blue (Sans z Underswap) / Czytelniczka x Stretch (Papyrus z Underswap) i tak to wszystko w jednej fabule.

Autorka jest bardzo łasa na fanarty

Autorka: MistressKitten

Tłumaczenie: Yumi Mizuno

Oryginał: klik

Spis treści

Część I - Dusza do ocalenia (Rozdziały od 1 do 30)

Dziwna propozycja

Kolacja i obietnica

Szkolne oszołomienie

Zabawa z kociakiem

Śniadanie do łóżka

Dobry uczynek

Dobry uczynek: Akcja i reakcja

Dzień z Edge

Za zamkniętymi drzwiami

Życie to plaża Część 1

Życie to plaża Część 2

Szkieleci zazdrośnik

Odkupienie Reda (obecnie czytany)

Rocznica

Blue zabierz mnie

Pink na misji

Punkt wrzenia

Zgubiona i znaleziona

Duet

Napięcie

Gorąca chwila Część 1 // Alternatywna Wersja [+18]

Gorąca chwila Cześć 2

Obosieczny miecz

Być kochaną

Dziwne schorzenie

Zielonooki potwór

Odrzutowy blues

Zakręć nożem

Genocide [+18]

Nietknięta dusza

Część II - Nie-zapomnij-mnie (Rozdziały od 31 do 45)

Część III - Czas ucieka (Rozdziały od 46 do ??)

Było około północy, uczyłaś się na kolokwium. Trudno uwierzyć Ci jak szybko minął ten semestr, miałaś wrażenie, że weekend dopiero się skończył. Sans pomagał Ci, lecz kilka minut temu udał się do swojej sypialni. W domu panowała cisza, aż dziwnie. Edge zawsze chodził spać wcześnie razem z Papyrusem i Blue, Stretch dzisiaj się nie pojawił, pewnie ma to coś wspólnego z wydaniem nowego sezonu jego ulubionego serialu na Netflixie. I Red... cóż nie wiesz gdzie jest. Wyszedł się napić z jakimiś potworami wczesnym wieczorem i jeszcze nie wrócił. Zerknęłaś na godzinę w telefonie zmartwiona. Może powinnaś do niego napisać? 

Ty: Cześć, Red, tylko sprawdzam co u ciebie. Powinieneś być już w domu i zaczynam się o ciebie bać.

CzerwonaFlaga: hej kiciu, nie musisz się o mnie martwić... ale mogłabyś po mnie wpaść 

Ty: Nie możesz się teleportować?

CzerwonaFlaga: nie... teraz nie... jestem przed grillby's, pośpiesz się, dobrze?

Dziwne. Może był zbyt pijany aby się teleportować? W każdym razie odstawiłaś zeszyty na górę materiałów do nauki w kuchni, zarzuciłaś kurtkę na plecy. Czas zabrać pijanego Reda. 

Kiedy przybyłaś do baru Reda nie było. Śpieszyłaś się do niego, więc gdzie jest? 

-Ej Grillby! - ściągnęłaś na siebie jego uwagę. Pochylił się w Twoją stronę. 

-Dobry wieczór ____, dawnośmy się nie widzieli

-Tak, nie wpadam ostatnio za często. Cóż... a skoro o tym mowa. Widziałeś Reda? - barman myślał przez chwilę. 

-Był tutaj kilka godzin temu z jakimiś znajomymi. Wdał się w sprzeczkę z jakimiś zbirami od Muffet i od tamtego czasu go nie widziałem – O nie... 

-Dzięki. Znajdę go – powiedziałaś, pośpiesznie wychodząc przez drzwi. Dla pewności postanowiłaś sprawdzić pobliskie uliczki, aby... - O Boże, Red, nic ci nie jest? - uklęknęłaś obok niego, kiedy on leżał pod ścianą. Na jego ciele pełno było ran i nacięć (jakkolwiek to nie brzmi w przypadku kościotrupa) zaś na jego koszulce dostrzegałaś szpik. - Ej! Powiedz coś! 

-cześć, moja była żona się za mną stęskniła – zaśmiał się kwaśno przechylając głowę tak aby na Ciebie spojrzeć - ... ale... ale jej sierpowy się poprawił 

-Red! - warknęłaś wsuwając rękę pod jego czaszkę – Coś zrobił? 

-wszcząłem walkę.... przegrałem... jak zawsze... pewnie myślisz, że nie powinienem tego robić skoro mam tylko 1hp ale to nie ma znaczenia, wyzwanie jest ciekawsze – 1hp, rany! Może zamienić się w pył przy pierwszej lepszej okazji. Dobra. Uspokój się i myśl.... - marnujesz sekundy kiciu, zanieś mnie do auta 

-R-racja! - przytaknęłaś delikatnie wsuwając pod niego ręce. Był zaskakująco lekki, no ale to przecież szkielet. Westchnął wtulając twarz w Twój kark, zarzucając ręce na Twoje ramiona. Wydawał się znacznie mniejszy niż zazwyczaj, trzymany przez Ciebie jak małe dziecko. Przeniosłaś go powoli do samochodu w obawie, że gwałtowniejsze ruchy pogłębią jego rany. 

-może g miał rację – mruczał do Twojego ucha – naprawdę jesteś aniołem. 

Położyłaś go delikatnie na jego poduszkach. Jakoś udało Ci się zanieść go do pokoju bez większych hałasów. Od czasu wyniesienia go z samochodu do teraz wydawał się być nieprzytomny, mocno zaciskał na Tobie pięści. Próbowałaś odczepić jego kościste palce od swojej koszulki, bezskutecznie. Zerknęłaś na jego wyszczerzoną twarz z jednym otwartym okiem. 

-Musisz mnie puścić.

-nie chcę – Westchnęłaś kładąc dłoń na jego policzku. Wtulił się w nią, całe jego ciało się rozluźniło, puścił Cię. Zrobiłaś krok w tył. Zaskomlał w proteście jak mały szczeniak. - kiciu, to było oszustwo... - warknął nieco zły, przekręcił się tak aby na Ciebie nie patrzeć -... idź sobie – Co za dzieciak. Powoli poszłaś do swojej sypialni i zaczęłaś szukać jakiś medykamentów. Ah! Apteczka pierwszej pomocy! Nie jesteś pewna co należy zrobić aby zająć się ranami na ciele kościotrupa, ale to nie może się jakoś specjalnie różnić od sposobów które Ty znasz. Wróciłaś do niego. Przyglądał Ci się tak jakbyś miała trzy głowy. Myślał, że zostawisz go w takim stanie? - kiciu, co robisz? 

-A jak ci się wydaje, Red? Ściągaj kurtkę i koszulkę abym mogła cię opatrzyć – zrobił to. Byłaś zaskoczona widząc wielkie, czerwone serce bijące między jego żebrami, świecące jak mała lampeczka 

-...moja dusza – wyjaśnił patrząc na Ciebie. Chyba się je wstydził. Była piękna, lecz nic nie powiedziałaś. Jak zerkałaś do środka apteczki, czułaś na sobie jego wzrok. Nałożyłaś na gazę trochę środka odkażającego i pochyliłaś się nad nim, zaczęłaś od bruzdy na jego policzku. Syknął gdy dotknęłaś ją gazikiem, ale po chwili się przyzwyczaił – dlaczego jesteś miła dla takiego śmiecia jak ja? - zapytał z warknięciem kiedy zajmowałaś się zakładaniem opatrunku na jego twarzy – i.. i nie chodzi mi tylko o teraz, chodzi mi o zawsze... 

-Nie jesteś śmieciem. 

-a świnie latają 

-Pozwól sobie pomóc, dobrze? - zamknął się, poprawiając się na poduszkach abyś mogła lepiej mu się przyjrzeć. Ostrożnie złapał Cię za nadgarstek i przyciągnął do siebie bliżej 

-no weź, kiciu, oboje wiemy, że nie jestem wart zachodu, więc po co to robisz? - W jego oczach widziałaś smutek, ten sam który spozierał na Ciebie z źrenic Sansa i Stretcha. Przez ta trójka musiała przejść? 

-Ponieważ cię kocham, Red – powiedziałaś pewnie. Zdałaś sobie sprawę po jego rumieńcu, że powinnaś mówić dokładniej co masz na myśli. 

-ja... ja... nie dręcz mnie, kocie – próbował się odwrócić. Powstrzymałaś go patrząc mu głęboko w oczy. 

-Wiem co mówię, jesteśmy rodziną. Wszyscy jesteście moją rodziną. A ja dbam o moją rodzinę 

-o-oh – rumieniec zaczął znikać. Za bardzo się kręcił, abyś patrzyła teraz na jego twarz, skupiłaś się więc na żebrach, które oberwały bardziej niż czaszka. Kiedy przejechałaś ręką po nich aby znaleźć pęknięcia, spiął się i jęknął. Zatrzymałaś się, zaskoczona, odepchnął Cię. Chwycił za poduszkę umieszczając ją między wami. - r...rany, kiciu, ostrzegaj mnie następnym razem – chował twarz za poduszką. Oh... oh! OH! 

-Więc to jakaś strefa erogenna? Tylko u ciebie czy u wszystkich szkieletów? 

-z....zamknij się.. ty tylko... ugh.. u wszystkich – mruknął w poduszkę. Może to dlatego, że był ranny, zachowywał się bardziej wstydliwie niż zawsze. Po prostu musiałaś się trochę (z) nim pobawić. 

-Muszę zająć się twoimi żebrami. - odparłaś dosadnie zabierając mu poduszkę. Na początku się opierał, ostatecznie przerzuciłaś przez niego nogę, tak że klęczałaś nad nim w rozkroku. Nie miał drogi ucieczki, próbował znowu schować się za poduszkami. 

-b...błagam, kiciu, n-nie – Uhm, jąkający się, poddenerwowany, błagający Red? Tak strasznie seksowny... 

-Nie, możesz umrzeć przez te rany, więc zamknij się i daj sobie pomóc. - Znowu zaczęłaś szukać palcami ran. Zacisnął ręce na prześcieradle raz jeszcze starając się uciec od Twojego dotyku, jakby wniknąć w łóżko. Próbował nie dać po sobie nic poznać, lecz kiedy przesunęłaś rękę na jego kręgosłup zakwilił prawie jak mały kotek zapadający się w poduszki. Skup się _____, on może umrzeć. Mocno owinęłaś bandażem wielkie pęknięcie na jego kręgosłupie. Każdy Twój dotyk sprawiał, że dyszał gwałtowniej i drżał. Byłaś miłosierna, pozwoliłaś mu odpocząć. Przyglądałaś mu się, lecz nie popatrzył Ci w oczy, starał się złapać oddech. 

-k...kurwa – przeklął, poczułaś jak się rumienisz – szkoda, że musiałem znaleźć się na granicy życia i śmierci abyś tak mnie zaczęła dotykać, heh – zdecydowanie czuje się lepiej, skoro zaczął żartować. 

-Przygotuj się – ostrzegłaś.

-z-zaczekaj, przestań, więcej nie zniosę – położył rękę na Twoim ramieniu aby Cię odepchnąć. Hm. Może powinnaś się zrewanżować za tamten czas kiedy Cię dręczył po tym jak poznał Twój sekret. 

-Aw, ale Red, ja jeszcze nie skończyłam. Czeka nas jeszcze wiele dobrej zabawy, prawda? - patrzył na Ciebie wiedząc dokładnie co masz na myśli. 

-odpierdol się, mogę tutaj zdechnąć

-Ale nie zdechniesz. Masz obok siebie całkiem odpowiedzialną pielęgniarkę

-poprawka – zmierzył cię spojrzeniem – seksowną i niebezpieczną pielęgniarkę która chce wywołać u mnie atak serca 

-Jeżeli tego właśnie chce mój pacjent – wiedziałaś dokładnie co u niego teraz załączyłaś 

-oh, więc jesteśmy poważni, co kocie? naprawdę chcesz mnie wystawić na tortury? dobra, śmiało, dręcz mnie – uśmiechnął się szeroko i położył się na poduszkach wyciągając ręce do góry – kajdanki są pod łóżkiem, pielęgniarko – Dobra, jak tak macie się bawić to dobrze. Pochyliłaś się pod łóżko. Znalazłaś to czego szukałaś. 

-Zboczony popierdoleniec – mruknęłas wyciągając je. 

-przyganiał kocioł garnkowi – wróciłaś na niego i skułaś go. Jęknał – oh-ho, kiciu, robiłaś to kiedyś! 

-Pani pielęgniarko – przypomniałaś prostując się 

-oh tak, prawdziwa pielęgniarka – szarpnął ręką, kajdany zastukały. Westchnęłaś wracając do swojej roboty,. 

-Nie ruszaj się i pozwól mi się zabandażować, dupku – Znowu dotknęłaś jego żeber, tym razem delikatnie i powoli. 

-n-na gwiazdy, kiciu, n-nie tak... - jęknął dysząc ciężko. Kajdanki stukotały o siebie. 

-Co, nie możesz mnie powstrzymać? 

-ohhh mógłbym – dyszał – ale po co skoro wiem, że robię to dla ciebie, popierdoleńcu? - przycisnęłaś kciuk do jednej z jego ran – ała! przestań!

-Ale dlaczego, skoro wiem, że robię to dla ciebie? - powtórzyłaś jego słowa okręcając bandaż dookoła pękniętego żebra. Drżał wtulając się w poduszki. Zajmowałaś się jego ranami, podczas zakładania ostatniego opatrunku, westchnął głęboko. - I gotowe. Nie było tak źle, co Red? 

-g-gotowe? jesteś.. jesteś pewna? - szepnął słabo, policzki mając w kolorze krwistej czerwieni – m-myślę, że zostało kilka ran w moich gaciach 

-Wolne żarty 

-no weź, kocie, nie możesz mnie tak zostawić 

-Tylko patrz – zeszłaś z niego stając na podłodze. Nagle poczułaś jak coś ściska Ci serce w piersi i cofa Cię tak, że ległaś obok niego. Jego lewe oko świeciło na czerwono od uwalniającej się magii 

-powiedziałem, że nigdzie nie idziesz, pielęgniarko 

-Ej t-to brudna sztuczka! - nie byłaś pewna, czy udało Ci się ukryć obawę w głowie. Kajdanki same się otworzyły, uśmiech na jego twarzy się poszerzył. 

-to nie sztuczka, tylko dobra przydatna magia, absolutnie konieczna 

-Wiesz, jestem zaskoczona że nie użyłeś jej wcześniej. Widzisz, to dlatego jesteś czerwoną różą na mojej bransoletce, jesteś dżentelmenem! 

-zamknij się – szepnął złowieszczo, za pomocą magii przycisnął Cię do łóżka, kajdanki same się poruszały i zacisnęły na Twoich nadgarstkach. - jeżeli obudzisz pozostałych sama też będziesz miała kłopoty 

-Słuchaj, nie wiem za kogo mnie masz... 

-o tak, widziałem twoją minę kiedy mnie przed chwilą torturowałaś – Eh, ma Cię. 

-Słuchaj Red... 

-nie martw się, kiciu, nikomu nie powiem, to będzie nasz mały sekrecik – pochylił się nad Tobą – więc.. od czego mam zacząć?

-Od uwolnienia mnie?

-marne szanse 

-Warto było spróbować 

-hm.... może zacznę powoli – czerwony język wysunął się z jego ust. Zadrżałaś kiedy znalazł się bliżej Ciebie. Zaśmiał się – i seksowny, tak? - Doskonale czytał Twoją mimikę twarzy. Przekręcił głowę na bok, tak by lizać Cię od karku po ucho. Drżałaś. Pieprzyć to, nie będziesz tak po prostu leżeć. 

-Więc zamierzasz mnie rżnąć czy co? - wystrzeliłaś zaskakując go. Popatrzył na Ciebie zdziwiony – Co? Zrobisz coś w końcu czy będziesz tak siedział jak jakaś cipa? 

-jajć, kocie, wariujesz jak zostajesz przyparta do muru 

-Po prostu daj swojej pani czego chce, albo przestań 

-więc teraz każesz się nazywać? hmmmm, moja pani.... podoba mi się to... o... ugh – warknął kładąc się trzymając się za żebra 

-Bierzesz na siebie za dużo stresu Red 

-n-nic mi nie jest, zamknij się, gdzie my... my... - rumienił się. Położył się na Tobie warcząc cicho. Poczułaś jak jego magia znika, objęłaś go jak wtulał się w Twoją pierś. 

-Mówiłam kretynie – westchnęłaś, korzystając z jednej wolnej ręki poprawiłaś się. Pozwalając, aby bardziej się w Ciebie wtulił. Okryłaś was kocem. 

-w-wybacz kiciu, dzisiaj chyba nie dam rady – był zawstydzony. Objął Cię rękami na wysokości talii aby bardziej się w Ciebie wtulić. 

-Cii... nie mów tak. I tak nie pozwoliłabym ci się zranić 

-więc jakbym był zdrowy, miałbym szczęście? 

-Nie mówię nie, bo tak się nie stało więc nie wiem

-oooh-hooo kiciu, dręczycielka z ciebie – Pochyliłaś się aby dać mu całusa w czaszkę. Opuszkami palców kręciłaś kółka na jego karku. 

-Musisz odpocząć. - milczał przez chwilę, ciesząc się Twoim dotykiem. W ciemnościach pokoju usłyszałaś nagle jego szept. 

-.... kiciu?

-Tak?

-zostaniesz ze mną?

-Ktoś musi się upewnić, że nie umrzesz. 

-heh, raczej... cieszę się... że to ty