Undertale: Czarna Maska - Prolog

Okładka

Od autora: Główny ship to Sans x Ty. Historia jest dostosowana pod kobiecego czytelnika. 18+, ponieważ znajduje się w niej przemoc i przekleństwa.

Akcja odbywa się po prawdziwej pacyfistycznej ścieżce. Wcielasz się w  17-sto letnią dziewczynę, lubiącą samotność. Mieszkasz w mieście Manchester, leżącym na północno-zachodniej części Anglii. Ojciec znęcał się nad Tobą, podczas jednego z jego ataków, bardzo Cię zranił w twarz i od tamtego czasu nosiłaś maskę. Poznałaś kogoś przez Internet, kogoś kto wyciągnie Cię i uchroni przed ojcem-tyranem.

Autor: Aria

Pomysł na opowiadanie: Yumi Mizuno

SPIS TREŚCI

Prolog (obecnie czytany)

Nóż

Urodziłaś się 26 października 2001 roku. Oczy miałaś czarne jak smoła, a do tego długie 1,5 cm rzęsy. Gdy skończyłaś 14 lat, miałaś 1,80 wzrostu. Włosy sięgały ci aż do ud. Były zdrowe i piękne. Każda o takich marzyła, a ty nie robiłaś nic szczególnego, żeby o nie dbać. Po prostu je myłaś kiedy były już bardzo tłuste. Mogłaś mieć każdego chłopaka, ponieważ miałaś ciało idealne, ale nie chciałaś tego. Wolałaś być sama, nigdy nie lubiłaś czyjegoś towarzystwa. Z kimś zawsze czułaś się nie zręcznie, głupio i za chwilę traciliście kontakt. Nie, nie przez drugą osobę, przez Ciebie. Nie odpisywałaś na wiadomości, odrzucałaś połączenia. Wiedziałaś, że lecą tylko na ciało i na twarz, nie na to co jest w twoim sercu. Bałaś się o siebie na ulicy, więc zakładałaś długą grubą kurtkę, czapkę, pod którą chowałaś włosy. Na nogi zakładałaś grube spodnie. Tata zawsze się martwił, nawet kiedy szłaś do sklepu oddalonego kilka metrów od Twojego domu. Nazywał Cię swoją małą księżniczką. To był najwspanialszy człowiek i ojciec na świecie... Do czasu kiedy Twoja matka zmarła. Próbował ukrywać przed Tobą, że jest coś nie tak, ale za bardzo go znałaś. Zachowywał się, dziwnie. Denerwowały go błahostki. Szukając pewnej rzeczy natknęłaś się na dziesięć litrowych Żubrówek, oczywiście pustych. Zaczekałaś, aż wróci, by z nim o tym porozmawiać. Minęło 5 godzin, a on nie wrócił. Tak się o niego martwiłaś. Kiedy przyszedł rzuciłaś mu się w ramiona, a uścisk został odwzajemniony. Czułaś od niego alkohol.

- Tato, martwiłam się o Ciebie. Czemu wróciłeś tak późno z pracy? – zapytałaś , a on rozsiadł się wygodnie na swoim fotelu.

- Miałem sprawę do załatwienia, księżniczko – odpowiedział spokojnie.

- Tato, wiem, że kłamiesz. Myślisz, że Cię nie znam. Znalazłam coś w Twojej sypialni – mówiłaś z niepokojem w głosie.

- Czemu do jasnej cholery wchodzisz do mojego pokoju?! – spojrzał na Ciebie jak nigdy. Z taką złością w oczach. 

- Szukałam czegoś, aż nagle się natknęłam na dziesięć pustych butelek. Wiesz doskonale po czym. Tato boję się o Ciebie – po tych słowach zacisnął dłonie – i gdy się tuliliśmy poczułam alkohol.

- Nie chcę o tym rozmawiać, wyjdź stąd – spojrzał na Ciebie ostrzegającym wzrokiem.

- Nie. Musimy o tym porozmawiać – powiedziałaś z nadzieją w głosie myśląc, że opowie Ci wszystko.

WYJDŹ STĄD! – wstał mówiąc to. 

- Tato, jestem two- 

- WYPIERDALAJ! NIE ROZUMIESZ JEDEN RAZ SZMATO?! OSTATNI RAZ CIĘ OSTRZEGAM! – byłaś przerażona. Nigdy, ale to nigdy nie podniósł na Ciebie głosu tak bardzo jak teraz i nigdy Cię nie wyzwał. Wyszłaś z pokoju szlochając po cichu. Położyłaś się na łóżko i przyłożyłaś twarz do poduszki, aby zagłuszyć Twój płacz. Minęła godzina, a on nie przyszedł przeprosić, ani nic. Zwykle jak na Ciebie nakrzyczał za chwilę przychodził do Twego pokoju, aby wyjaśnić co zrobiłaś źle. Postanowiłaś, że sama do niego pójdziesz. Stałaś w przedpokoju patrząc się na niego. Spojrzał na Ciebie przez sekundę, a następnie jego oczy powędrowały z powrotem na telewizor.

- Tato, w porządku? – wyszeptałaś tak, aby cię usłyszał. 

- To nie twoja sprawa. Pozwoliłem Ci wyjść z pokoju? Nie sądzę – stałaś wciąż w przedpokoju patrząc na niego smutno.

- POWIEDZIAŁEM DO POKOJU! - poczułaś jak znowu twoje oczy zapełniały się łzami, lecz nie posłuchałaś się go.

- Tato...

Wstał i podszedł do Ciebie. Chwilę się wpatrywał w twoje zaszklone oczy.

- Jakie ty masz ładne włosy... Szkoda, że zaraz nie będziesz ich miała – po czym pociągnął Cię za włosy do łazienki i wyciągnął maszynkę.

- Tato! Co robisz?! – krzyknęłaś. 

- OSTRZEGAŁEM CIĘ! – jego głos był pełen nienawiści.

- Dobrze! Proszę! Przestań, już pójdę do pokoju, na tak długo na ile będziesz chciał! Tylko nie rób mi krzywdy! Nie poznaje Cię! Co zrobiłeś z moim kochanym tatusiem!? – te słowa  obudziły go z tak jakby, transu?

-___, ja przepraszam. Nie wiem co we mnie wstąpiło – przytulił się do Ciebie, lecz go odepchnęłaś. Popatrzył na Ciebie smutno kiedy wychodziłaś z łazienki. Zamknęłaś się w pokoju na klucz, aby nie wszedł. Chciałaś być teraz sama, musiałaś to przemyśleć.

- ____, proszę wybacz mi. Więcej tak nie zrobię! Tylko wyjdź, chcę z Tobą porozmawiać... – po chwili zastanowienia odmówiłaś mu:

- Nie czuję się teraz przy Tobie bezpiecznie! Musisz to zrozumieć! Nie wiem czy w ogóle jeszcze Ci zaufam... – powiedziałaś szlochając.

-Wiem o tym, ___. Ale proszę daj mi ostatnią szanse. Przysięgam, że już nigdy tak nie zrobię, przenigdy – wstałaś i otworzyłaś drzwi. Rzuciłaś się w jego ramiona – tak bardzo przepraszam, ja po prostu jestem zdruzgotany, że Twoja mama odeszła tak szybko.

- Ja też, tato, ja też – staliście w uścisku przez trzy minuty. 

- Idź spać, jest już późno. Poczujesz się lepiej rano, tatusiu – puścił Cię i dał buziaka w czoło – zanim wyjdziesz, obiecasz mi, że przestaniesz pić?

- Tak, księżniczko... – wyszedł, a ty zamknęłaś się na wszelki wypadek.

Następnego dnia, jak zwykle przeglądałaś facechat’a, aż przyszła wiadomość od użytkownika „LazyBones69”:

LazyBones69: hej, co tam? 

Nie chciałaś odpisywać, ale...

Ty: Hej, znamy się?

LazyBones69: nie, ale chciałbym Cię poznać. widziałem Twoje suchary na grupce „suchary od jary” i byłem pod wrażeniem. 

Ty: Serio? Nikomu się nie podobały moje żarty. 

Zobaczyłaś powiadomienia na których pisało: „Użytkownik LazyBones69 polubił twój post” x20.

LazyBones69: wygląda na to, że komuś się jednak spodobały ;P

Ty: Jak się naprawdę nazywasz?

LazyBones69: nie mogę ci powiedzieć, za mało cię znam 

Ty: Ale to TY do mnie napisałeś pierwszy, nie JA

LazyBones69: no co ty? sorka, nie mogę ci powiedzieć

Ty: A jak ja Ci powiem moje imię?

LazyBones69: może :D 

Ty: Dobra, ___. Teraz twoja kolej

LazyBones69: powiedziałem może

Ty: Skoro nie, to nie 

LazyBones69: dzięki, co robisz?

Ty: Jak na razie piszę z Tobą, a ty?

LazyBones69: chyba robię to samo, przypadek?

Ty: Nie sądzę! Haahah

Czułaś, że piszesz z kimś wyjątkowym, a nie z kolejnym „przystojniakiem” jak wcześniej

LazyBones69: może opowiesz coś o sobie? 

Ty: Cóż jestem leniwą i introwertyczną nastolatką (Mam piętnaście lat) i nie mam chłopaka chociaż prawię każdy się za mną ugania. Mam 1,80 wzrostu i nadopiekuńczego ojca *który próbował zgolić Cię na łyso-pomyślałaś*

LazyBones69: zapomniałaś o czymś wspomnieć. Masz cudowną twarz...

*O nie, kolejny, który leci na moją twarzyczkę*

...ale co jak pod tą swoją niewinną buzią możesz kryć seryjnego zabójcę, który jest gotowy zabić każdego, o każdej porze.

Ty: Cóż trzeba mnie lepiej poznać, żeby się przekonać, nie uważasz? ~\_(○♡○)_/~

LazyBones69: tak, heh czym lubisz się zajmować w wolnym czasie?

Ty: Czytać książki, grać w gry i jeść!

LazyBones69:  to brzmi całkiem w porządku, a co lubisz jeść na śniadanie, albo jaka jest twoja ulubiona potrawa?

Ty: A co cię tak interesuje? Książkę piszesz czy mnie przesłuchujesz? Jestem o coś podejrzana, panie detektywie?

LazyBones69: welp, chciałem ci powiedzieć swoje imię, jak mi odpowiesz na te pytania. 

Ty: No dobra, dobra!

LazyBones69: nope, za późno

Ty: No daj mi szanse! Skoro mamy się kolegować to musimy się znać c’nie?

LazyBones69: no to mów

Ty: Na śniadanie lubię parówki, oczywiście z jakimś sosem, a ulubiona potrawa to pomidorowa 

LazyBones69: ja lubię ketchup

Ty: Serio? Heh

LazyBones69: tak, jestem całkowicie poważny

Pisałaś z tajemniczym chłopakiem przez trzy godziny. Ścisnęło Cię z głodu , więc uznałaś, że czas się pożegnać i iść coś zjeść.

Ty: Dobra, papatki detektywie heh muszę iść coś zjeść.

LazyBones69: pa, napiszesz jeszcze? 

Ty: Ta, jasne

LazyBones69: trzymam cię za słowo ;)

Ty: Buziaczki, pa ;)

Już nie odpisał. Spojrzałaś na zegarek, była 12:38. Z nikim tak dobrze ci się nie pisało, chociaż pisaliście o błahostkach. Chciałaś go tak bardzo poznać. Może dlatego, że napisał że liczy się osobowość. Ojciec był w pracy, ale przed wyjściem kupił Ci Twoje ulubione parówki. Nie mogłaś uwierzyć w to co się wczoraj stało. Miałaś tylko nadzieję, że to się w życiu nie powtórzy.

Godzina 18:13, ojciec wrócił do domu wyjątkowo wkurzony. Znowu poczułaś zapach wódki od niego. 

- Hej tato, jak tam w pracy? – zapytałaś.

- Normalnie... nie pytaj – powiedział ze zmęczeniem

- Czemu znowu czuję od Ciebie alkohol? Obiecałeś mi Tato – odparłaś drżącym głosem.

- To nie twój zasrany interes, ___ - zacisnął ręce. 

- OPAMIĘTAJ SIĘ, TATO! CO SIĘ Z TOBĄ DZIEJE?! – krzyknęłaś na niego i po chwili czułaś pięść na swojej twarzy. Łzy napływały ci do oczu – obiecałeś...

Nic nie powiedział i zaczął cię bić bardziej, a kiedy upadłaś na ziemię, kopał po brzuchu. 

- Jak tylko komuś o tym powiesz, to dostaniesz jeszcze gorzej! Do pokoju! Już! – nie miałaś siły wstać – szybciej! Nie chce Cię już widzieć – i znowu kopnął w brzuch. Jakoś udało Ci się wstać i dojść ledwo do pokoju. 

*On, obiecał...*

Stałaś opierając się o drzwi i nie mogłaś uwierzyć w to co się stało. Gdy szlochałaś przyszła Ci wiadomość:

LazyBones69: hej! co tam u ciebie?

Nie odpisałaś dość długo. Nie miałaś ochoty z nikim gadać.

LazyBones69: hej, widzę, że jesteś na fc! czemu nie odpisujesz? cóż jak nie chcesz, żebym pisał to napisz mi to.

Nie chciałaś go stracić, więc odpisałaś.

Ty: Hej! Dobrze, przepraszam, że nie odpowiedziałam, ale wyłączył mi się telefon, a nie było mnie w domu.

LazyBones69: huff puff, cieszę się. myślałem, że już mnie nie lubisz :p

Ty: Muszę Ci o czymś powiedzieć...

LazyBones69: zakochałaś się we mnie? 

Zastanawiałaś się czy napisać mu o ojcu, ale, co jak to jego znajomy? Bałaś się, więc nie zrobiłaś tego.

Ty: Nie! Bardzo lubię ketchup!

LazyBons69: widzę, że jesteś zakethupowana  ;) 

Ty: heheh, to jest zueeee

LazyBons69: hee

Ty: Skoro ja wczoraj opowiedziałam trochę o sobie, może ty byś to zrobił?

LazyBones69: skoro nalegasz 

Ty: Co lubisz robić?

LazyBones69: Grać na puzonie i ogólnie to. Nie mam jakiś specjalnych umiejętności.

Ty: A kawały?

LazyBones69: no tak, zapomniałem o tym.

Ty: Hmmmmm

Ty: Możesz jeszcze krótko opisać jak wyglądasz :-)

LazyBones69: nie mogę, wybacz. może kiedyś się spotkamy to mnie zobaczysz.

Ty:  To wyślij zdjęcie.

LazyBones69: ____, naprawdę, gdybym mógł zrobiłbym to. Przysięgam.

Ty: No ok, ale MUSIMY się spotkać!

LazyBones69: już? nie za szybko? Jeszcze nie wiesz jak mam na imię.

Ty: W każdej chwili mogę się dowiedzieć, to zależy tylko od Ciebie ;)

LazyBones69: fajnie się gadało, ale muszę spadać.

Ty: Już???

Ty: Szkoda...

LazyBones69: przecież nie zniknę na zawsze, wrócę prędzej czy później.

Ty: Oki, papatki <3

LazyBones69: pa

Pisanie z nim poprawiło Ci humor, ale nadal ryczałaś po tym co się stało. Byłaś załamana. Bałaś się wyjść i siedziałaś w pokoju aż do dwunastej w nocy. Gdy było już całkiem cicho i ciemno, uznałaś, że możesz wyjść. Weszłaś do kuchni i napiłaś się wody. Kiedy robiłaś sobie jedzenie usłyszałaś kroki. Kogo innego jak nie ojca.

- Czekałem, aż wyjdziesz – powiedział lecz nic nie odpowiedziałaś – Przepraszam. Ja nie chciałem, przysięgam.

- Już raz przysięgałeś, obiecywałeś, że już nie podniesiesz na mnie ręki, ale zawiodłeś. Nie wiem, czy nie przeprowadzę się do ba---

-Nigdzie się nie przeprowadzisz! Masz siedzieć tutaj! Rozumiesz! – krzyczał. 

A TY TATO ROZUMIESZ?!CHCE ODPOCZĄĆ I WSZYSTKO PRZEMYŚLEĆ. BOJĘ SIĘ CIEBIE! -czułaś, że znowu zaraz zaczniesz płakać – NIE POZNAJE CIĘ, I NIE MAM OCHOTY CIĘ TAKIEGO POZNAĆ. NIE JESTEŚ MOIM OJCEM. ON BYŁ INNY. MAM DOŚĆ! OD TERAZ BĘDZIESZ MNIE BIŁ, WYZYWAŁ?! NIENAWIDZĘ CIE!!! – żałowałaś, że wypowiedziałaś te słowa. Patrzył na Ciebie ze złością w oczach. Zaczęłaś uciekać do pokoju. Wziął szklaną butelkę i pobiegł w Twoją stronę. Złapał i uderzył szkłem po twarzy. Czułaś przeszywający ból. Puścił, a ty się zamknełaś. Podeszłaś do lustra znajdującego się na komodzie. Przeraziłaś się. Rana jaką Ci zadał była od ucha do przednich zębów. Płakałaś. 

- NIGDY SOBIE JUŻ NIE POZWALAJ MÓWIĆ, ŻE MNIE NIENAWIDZISZ! ROZUMIESZ?! TYLKO ZADZWOŃ DO BABCI, A BĘDZIESZ MIAŁA JESZCZE GORZEJ! – przestraszyłaś się, nie miałaś nikogo, komu mogłabyś zaufać.. Wiedziałaś, że to tylko początek.