Autor obrazka: artanddetermination
Notka od tłumacza: Opowiadanie Sans x Ty. Opowiadanie dostosowane pod kobiecego czytelnika. Akcja ma miejsce zaraz po pacyfistycznym zakończeniu gry.
Potwory egzystują sobie na ziemi, chodzą, robią swoje potworne rzeczy i
... No i jesteś Ty. Wcielasz się w studentkę sztuk pięknych. I z
pewnych głupich okoliczności musisz udawać dziewczynę Sansa.
Autor: poubelle_squelette
Tłumaczenie: Yumi Mizuno
Oryginał: klik
SPIS TREŚCI
Wpadka na ślubie cz 1 // Punkt widzenia Sansa (obecnie czytany)
Wpadka z koszmarami // Punkt widzenia Sansa
-Opowiedz mi jakiś kawał – powiedziałaś. Oboje jechaliście już od godziny. Sans wyglądał przez okno, śledził wzrokiem mijaną scenerię. Graliście w Moim Małym Okiem Widzę przez ostatni kwadrans. Byłaś podirytowana tym, że Sans wygrywał. Ej, to nie jego wina, że potwory widzą więcej kolorów i wyraźniej niż ludzie. Ale, nie było zabawy skoro ani razu nie przegrał, potem zamilkłaś na kilka minut. Sans miał nadzieję, że już będzie mógł zrobić sobie drzemkę, ale nigdy nie przegapi okazji, aby opowiedzieć jakiś suchar.
-jak najszybciej przerwać kłótnię głuchoniemych?
-Nie wiem
-zgasić światło –Patrzył jak zmieniasz wyraz twarzy i jak próbujesz go uderzyć. Uniknął ciosu i zaśmiał się. To najlepsza reakcja na kawały, zwłaszcza od Ciebie. I Sans uwielbiał taką u Ciebie wywoływać, więc mówił dalej - wiesz że ten kawał z rana jaki mi wysłałaś był najgorszy z wszystkich jakie usłyszałem od ciebie, jako maluch opowiadałem lepsze- Ha. Ten wyraz twarzy był warty kolejnej próby ataku z Twojej strony.
-Jasne, jasne. Nie wszyscy będą geniuszami komedii jak ty – Sans milczał. Czekał na sarkazm który zawsze słyszał w głosie gdy ludzie mówili, że jest zabawny. Wiedział, że większość z jego kawałów ssie i tylko ktoś kto zna się na kawałach, jak Toriel, uzna że naprawdę jest zabawny. Głupie kawały i suchary są zabawne, póki Twoja mentalność nie zaczyna łkać. Takie są. Ale. To co mówiłaś było prawdziwe. Nie usłyszał sarkazmu, dlatego musiał się upewnić.
-naprawdę uważasz, że jestem zabawny? -
-Tak. Jesteś naprawdę zabawny. No i błyskotliwy. Zawsze wiesz jaki kawal dobrać do sytuacji. Też bym tak chciała. Kiedy ja jakiś opowiem zapada grobowa cisza, ale Ty... Ty umiesz ludzi rozśmieszyć. To dar. - mówiłaś pełna entuzjazmu. Twoja dusza świeciła radością. Zbyt łatwo ją czytać. Sans patrzył za okno, choć nie przyglądał się niczemu. Po prostu chciał uniknąć Twojego spojrzenia. Czuł jak się rumieni. Tego się nie spodziewał. Choć sam nie wiedział na co czeka. Może na jakiś przytyk? Choć zdecydowanie nie na to, że zaczniesz go komplementować. Czuł się zawstydzony, ale i odrobinę zadowolony.
-weź... przeceniasz mnie –rzucił luźno, mając nadzieję że nie zdradzi zawstydzenia jakie czuł. Już miał zamiar zmienić temat, kiedy mówiłaś dalej.
-Myślę też, że jesteś świetnym bratem. Nie przypominam sobie innego starszego rodzeństwa, które tak dbałoby o młodsze jak ty o Papyrusa... - Sans zaczął czuć się niezręcznie. Nie uważał, aby to co robił było jakieś wyjątkowe. Dbał o Papyrusa jak umiał bo był jego bratem i kochał go. Ale to nie było nic wyjątkowego. Sans uważał, że nie zasługiwał na takie słowa zwłaszcza, że robi to co do niego należy. Ale nie protestował, bo i tak byś mu nie pozwoliła - No i jesteś mądry. Pamiętam co powiedziała Alphys. Masz doktorat, tak? To imponujące! Jestem pewna, że gdybyś wrócił do szkoły miałbyś wszystkie drzwi przed sobą otwarte... - Czuł jak robi mu się gorąco. W Podziemiu nie miał zbyt wiele do roboty poza czekaniem na ludzi i nauką. Wszyscy tam robili cokolwiek. Nie był aż tak mądry, nie naprawdę, no i od dawna się nie uczył. Wszystko co wiedział było przestarzałe i pewnie nigdy nie wróci do szkoły, nawet jeżeli by chciał. W tej chwili pragnął tylko aby Twoja dusza przestała być taka głośna i świecąca, powoli czuł się jakby siedział obok pierdolonego słońca. - No i jesteś wspaniałym przyjacielem. - mówiłaś dalej nieprzerwanie. Sans praktycznie się trząsł. Błagam, przestań, nie zasługuję na to. Nie rozumiesz. To głupie. Sans wiedział że zrobił kilka rzeczy dobrze, i ludzie komplementowali go za pracę, ale ich dusze nie były tak jasne i szczęśliwe w tym momencie jak Twoja teraz. Właściwie, Sans wiedział, że tylko Papyrus umie go tak wychwalać choć... może nie aż tak. W tym co mówiłaś, w tym co czułaś, było coś, czego nie miał Papyrus i Sans nie wiedział dokładnie co to jest. Ale to sprawiało, że czuł się dobrze, choć jednocześnie poddenerwowany i nie wiedział, czy podoba mu się to uczucie czy nie.
-nie musisz.... nie musisz mówić o mnie tak słodko – mruknął wiedząc, jak musi teraz wglądać
-Wybacz.... Czy zawstydziłam cię? - Tak
-nie – przyłożył dłoń do szyby próbując zachować spokój - ale nigdy nikt wcześniej tak o mnie nie mówił.
-jak najszybciej przerwać kłótnię głuchoniemych?
-Nie wiem
-zgasić światło –Patrzył jak zmieniasz wyraz twarzy i jak próbujesz go uderzyć. Uniknął ciosu i zaśmiał się. To najlepsza reakcja na kawały, zwłaszcza od Ciebie. I Sans uwielbiał taką u Ciebie wywoływać, więc mówił dalej - wiesz że ten kawał z rana jaki mi wysłałaś był najgorszy z wszystkich jakie usłyszałem od ciebie, jako maluch opowiadałem lepsze- Ha. Ten wyraz twarzy był warty kolejnej próby ataku z Twojej strony.
-Jasne, jasne. Nie wszyscy będą geniuszami komedii jak ty – Sans milczał. Czekał na sarkazm który zawsze słyszał w głosie gdy ludzie mówili, że jest zabawny. Wiedział, że większość z jego kawałów ssie i tylko ktoś kto zna się na kawałach, jak Toriel, uzna że naprawdę jest zabawny. Głupie kawały i suchary są zabawne, póki Twoja mentalność nie zaczyna łkać. Takie są. Ale. To co mówiłaś było prawdziwe. Nie usłyszał sarkazmu, dlatego musiał się upewnić.
-naprawdę uważasz, że jestem zabawny? -
-Tak. Jesteś naprawdę zabawny. No i błyskotliwy. Zawsze wiesz jaki kawal dobrać do sytuacji. Też bym tak chciała. Kiedy ja jakiś opowiem zapada grobowa cisza, ale Ty... Ty umiesz ludzi rozśmieszyć. To dar. - mówiłaś pełna entuzjazmu. Twoja dusza świeciła radością. Zbyt łatwo ją czytać. Sans patrzył za okno, choć nie przyglądał się niczemu. Po prostu chciał uniknąć Twojego spojrzenia. Czuł jak się rumieni. Tego się nie spodziewał. Choć sam nie wiedział na co czeka. Może na jakiś przytyk? Choć zdecydowanie nie na to, że zaczniesz go komplementować. Czuł się zawstydzony, ale i odrobinę zadowolony.
-weź... przeceniasz mnie –rzucił luźno, mając nadzieję że nie zdradzi zawstydzenia jakie czuł. Już miał zamiar zmienić temat, kiedy mówiłaś dalej.
-Myślę też, że jesteś świetnym bratem. Nie przypominam sobie innego starszego rodzeństwa, które tak dbałoby o młodsze jak ty o Papyrusa... - Sans zaczął czuć się niezręcznie. Nie uważał, aby to co robił było jakieś wyjątkowe. Dbał o Papyrusa jak umiał bo był jego bratem i kochał go. Ale to nie było nic wyjątkowego. Sans uważał, że nie zasługiwał na takie słowa zwłaszcza, że robi to co do niego należy. Ale nie protestował, bo i tak byś mu nie pozwoliła - No i jesteś mądry. Pamiętam co powiedziała Alphys. Masz doktorat, tak? To imponujące! Jestem pewna, że gdybyś wrócił do szkoły miałbyś wszystkie drzwi przed sobą otwarte... - Czuł jak robi mu się gorąco. W Podziemiu nie miał zbyt wiele do roboty poza czekaniem na ludzi i nauką. Wszyscy tam robili cokolwiek. Nie był aż tak mądry, nie naprawdę, no i od dawna się nie uczył. Wszystko co wiedział było przestarzałe i pewnie nigdy nie wróci do szkoły, nawet jeżeli by chciał. W tej chwili pragnął tylko aby Twoja dusza przestała być taka głośna i świecąca, powoli czuł się jakby siedział obok pierdolonego słońca. - No i jesteś wspaniałym przyjacielem. - mówiłaś dalej nieprzerwanie. Sans praktycznie się trząsł. Błagam, przestań, nie zasługuję na to. Nie rozumiesz. To głupie. Sans wiedział że zrobił kilka rzeczy dobrze, i ludzie komplementowali go za pracę, ale ich dusze nie były tak jasne i szczęśliwe w tym momencie jak Twoja teraz. Właściwie, Sans wiedział, że tylko Papyrus umie go tak wychwalać choć... może nie aż tak. W tym co mówiłaś, w tym co czułaś, było coś, czego nie miał Papyrus i Sans nie wiedział dokładnie co to jest. Ale to sprawiało, że czuł się dobrze, choć jednocześnie poddenerwowany i nie wiedział, czy podoba mu się to uczucie czy nie.
-nie musisz.... nie musisz mówić o mnie tak słodko – mruknął wiedząc, jak musi teraz wglądać
-Wybacz.... Czy zawstydziłam cię? - Tak
-nie – przyłożył dłoń do szyby próbując zachować spokój - ale nigdy nikt wcześniej tak o mnie nie mówił.
-Zapamiętaj to co ci powiem. Ty... - łatwo powiedzieć – Ty jesteś naprawdę świetny. Zasługujesz na wszystko co najlepsze. - Sans nie umiał się z tym zgodzić. Gdybyś wiedziała jaką osobą był naprawdę, jak wiele zrobił, pewnie teraz byś tego nie powtórzyła. Wiedział, że jeżeli zacznie się z Tobą sprzeczać, pewnie nie dasz mu dojść do słowa, więc nic nie mówił i czekał i patrzył za okno. Oboje dotarliście przed hotel. Zajęłaś miejsce na parkingu. Sans wyciągnął swoje walizki, mówiłaś że nie możesz doczekać się wesela. Sans musiał przyznać, że był zainteresowany. Jeszcze nigdy nie był w tak ładnie wyglądającym miejscu. Rozglądał się po otoczeniu. Kilka osób gapiło się na nich. Kilka pokazywało palcami. Kilka szeptało. Wiedział, że będzie tutaj jedynym potworem. Kiedy zawołałaś rodziców, Sans zrobił krok do tyłu, nieco się stresował. Wiedział, że tylko udaje z Tobą parę, ale i tak nie chciał sprawić problemów Tobie czy sobie. Chwyciłaś go i pociągnęłaś ze sobą.
-To jest Sans – przedstawiłaś go. Sans był pewien, że Twoi rodzice będą rasistami. Że zaczną walić złośliwe docinki, albo go wygonią. Takie rzeczy z oporami przychodzą dorosłym ludziom do zrozumienia. I nie winił ich. Wiedział, jak ciężko się przyzwyczaić do zmian. Ale Twoja mama przywitała go serdecznie i nawet przytuliła.
-Miło mi w końcu cię poznać – powiedziała serdecznie. Twój ojciec uścisnął jego dłoń, nie bał się nawet kontaktu fizycznego z kośćmi, i zaprosił was na kolację. Byliście zmęczeni, więc odmówiliście. Za co Sans był wdzięczny, bo nie był pewien, czy zniesie nawał pytań przy stole no i był zmęczony i marzył o drzemce. Poszliście do pokoju. Sans stał za Tobą kiedy otworzyłaś drzwi. Lecz nie ruszyłaś się z miejsca. Nim zapytał co się stało, usłyszał.
Pa bum. Pa bum.
Tak głośne jak dzwony. Twoja dusza mówiła wyraźnie. Sans nie wiedział dlaczego tak robi, często byłaś nerwowa. Zerknął przez ramię sprawdzając, co wywołało u Ciebie taką reakcję. Ah. Jedno łóżko i dwie osoby. Na dobrą sprawę, miał to gdzieś. Dzielił spanie z innymi wcześniej, no i przecież nie tak dawno oboje usnęliście na kanapie. Ale mimo to, nadal czułaś się z tym niezręcznie.
-mogę... uh... spać na podłodze, albo teleportować się do domu, to żaden pro...- nie dałaś mu szansy skończyć wypowiedź.
-N-nie! To nic. Um. Nie. Uh. Nie martw się? Przecież... tak jakby... chodzimy ze sobą? Prawie? Znaczy się nie... Chodzi o to, że ... Chcę powiedzieć, że ... uh... jest duże. Dla nas. I nie chcę.... abyś.... no wiesz... Abyś sobie poszedł czy coś. I nie mam nic przeciwko! Jest dobrze. To jak.... piżama party... To... uh... taaa... Piżama party. Nie ma się czym przejmować.
-ok
-Naprawdę? - O co ta afera? Czy właśnie przegapił jakiś ludzki kod czy coś?
-tak, piżama party
-Racja – Nie ruszałaś się. Sans przyglądał Ci się badawczo, drgnęłaś i zaczęłaś mamrotać coś o przebraniu się w piżamy by następnie udać się do ubikacji. Dobra. Sans otworzył walizkę i wyciągnął koszulkę i spodenki. Przebrał się i włączył telewizję skacząc po kanałach. Wiadomości. Kreskówki. Zły film. Więcej wiadomości. Siedziałaś w kiblu dość długo. Zostawił kreskówki. Czy to dziwne? Może. Jak tylko wyszłaś z łazienki zaczęłaś chichotać z jego koszulki. Sans zerknął na Twoją. Położyłaś się obok niego i zamówiliście jedzenie. Sans miał zamiar odmówić, nie chciał abyś go karmiła no i przyniósł swoje własne jedzenie, ale znalazłaś potworze posiłki i Sans nic nie powiedział. Potem siedzieliście i oglądaliście głupie horrory jedząc ciastka, hot caty, glamburgery bo niedaleko był jeden ze sklepów MTT. Mimo to, Sans nie mógł przegapić Twojej miny, kiedy pierwszy raz będziesz jadła hot cata.
-Czy.. czy to na mnie miauczało? - zapytałaś przerażona – Nie wiem czy dam radę zjeść to jeżeli będzie na mnie miauczeć. - Sans prychnął
-chcesz aby przestało? - przytaknęłaś – więc złap to jedną ręką z tyłu – zrobiłaś tak. Sans walczył ze śmiechem. Kolejny gryz. Miau!
-To nie działa! Kłamca!
-oh, spróbuj jeszcze raz – kolejny gryz. Miau
-Sans!
-co? nie rozumiem w czym problem, może za trzecim razem zadziała – Miau
-Bawisz się mną?! - Sans uniósł ręce w geście obrony
-nie, nie, jakże bym śmiał, jestem honorowym szkieletem!
-Boże, nie wierzę, że dałam się nabrać – Śmiał się, on też nie mógł w to uwierzyć. Zaproponowałaś mu hot cata. Dojedliście resztę i posprzątałaś. Horror się skończył. Sansowi to nie przeszkadzało. Horrory zawsze były głupie i podobne do siebie, ta sama okropna fabuła i żałosne efekty, ale obiecałaś mu, że kiedyś pokażesz mu dobry horror. Jak wyłączyliście telewizor oboje byliście w łóżku. Sans poczuł Twoje uczucia
-na pewno ci to nie przeszkadza? - zapytał – nie jest to dla ciebie coś dziwnego?
-Jest dobrze – Twoja dusza znowu zajaśniała. Ale gdyby Ci coś przeszkadzało, pewnie byś powiedziała, więc odwrócił się, zgasił światło, ułożył głowę na poduszce i zamknął oczy. Po chwili usnął. To rzadkie, ale spało mu się dobrze. Większość jego nocy przepełniają koszmary. Obudził się czując jak sztywniejesz. Czuł jak trzymasz go za rękę. Zaspany zapytał
-co robisz?
-To jest Sans – przedstawiłaś go. Sans był pewien, że Twoi rodzice będą rasistami. Że zaczną walić złośliwe docinki, albo go wygonią. Takie rzeczy z oporami przychodzą dorosłym ludziom do zrozumienia. I nie winił ich. Wiedział, jak ciężko się przyzwyczaić do zmian. Ale Twoja mama przywitała go serdecznie i nawet przytuliła.
-Miło mi w końcu cię poznać – powiedziała serdecznie. Twój ojciec uścisnął jego dłoń, nie bał się nawet kontaktu fizycznego z kośćmi, i zaprosił was na kolację. Byliście zmęczeni, więc odmówiliście. Za co Sans był wdzięczny, bo nie był pewien, czy zniesie nawał pytań przy stole no i był zmęczony i marzył o drzemce. Poszliście do pokoju. Sans stał za Tobą kiedy otworzyłaś drzwi. Lecz nie ruszyłaś się z miejsca. Nim zapytał co się stało, usłyszał.
Pa bum. Pa bum.
Tak głośne jak dzwony. Twoja dusza mówiła wyraźnie. Sans nie wiedział dlaczego tak robi, często byłaś nerwowa. Zerknął przez ramię sprawdzając, co wywołało u Ciebie taką reakcję. Ah. Jedno łóżko i dwie osoby. Na dobrą sprawę, miał to gdzieś. Dzielił spanie z innymi wcześniej, no i przecież nie tak dawno oboje usnęliście na kanapie. Ale mimo to, nadal czułaś się z tym niezręcznie.
-mogę... uh... spać na podłodze, albo teleportować się do domu, to żaden pro...- nie dałaś mu szansy skończyć wypowiedź.
-N-nie! To nic. Um. Nie. Uh. Nie martw się? Przecież... tak jakby... chodzimy ze sobą? Prawie? Znaczy się nie... Chodzi o to, że ... Chcę powiedzieć, że ... uh... jest duże. Dla nas. I nie chcę.... abyś.... no wiesz... Abyś sobie poszedł czy coś. I nie mam nic przeciwko! Jest dobrze. To jak.... piżama party... To... uh... taaa... Piżama party. Nie ma się czym przejmować.
-ok
-Naprawdę? - O co ta afera? Czy właśnie przegapił jakiś ludzki kod czy coś?
-tak, piżama party
-Racja – Nie ruszałaś się. Sans przyglądał Ci się badawczo, drgnęłaś i zaczęłaś mamrotać coś o przebraniu się w piżamy by następnie udać się do ubikacji. Dobra. Sans otworzył walizkę i wyciągnął koszulkę i spodenki. Przebrał się i włączył telewizję skacząc po kanałach. Wiadomości. Kreskówki. Zły film. Więcej wiadomości. Siedziałaś w kiblu dość długo. Zostawił kreskówki. Czy to dziwne? Może. Jak tylko wyszłaś z łazienki zaczęłaś chichotać z jego koszulki. Sans zerknął na Twoją. Położyłaś się obok niego i zamówiliście jedzenie. Sans miał zamiar odmówić, nie chciał abyś go karmiła no i przyniósł swoje własne jedzenie, ale znalazłaś potworze posiłki i Sans nic nie powiedział. Potem siedzieliście i oglądaliście głupie horrory jedząc ciastka, hot caty, glamburgery bo niedaleko był jeden ze sklepów MTT. Mimo to, Sans nie mógł przegapić Twojej miny, kiedy pierwszy raz będziesz jadła hot cata.
-Czy.. czy to na mnie miauczało? - zapytałaś przerażona – Nie wiem czy dam radę zjeść to jeżeli będzie na mnie miauczeć. - Sans prychnął
-chcesz aby przestało? - przytaknęłaś – więc złap to jedną ręką z tyłu – zrobiłaś tak. Sans walczył ze śmiechem. Kolejny gryz. Miau!
-To nie działa! Kłamca!
-oh, spróbuj jeszcze raz – kolejny gryz. Miau
-Sans!
-co? nie rozumiem w czym problem, może za trzecim razem zadziała – Miau
-Bawisz się mną?! - Sans uniósł ręce w geście obrony
-nie, nie, jakże bym śmiał, jestem honorowym szkieletem!
-Boże, nie wierzę, że dałam się nabrać – Śmiał się, on też nie mógł w to uwierzyć. Zaproponowałaś mu hot cata. Dojedliście resztę i posprzątałaś. Horror się skończył. Sansowi to nie przeszkadzało. Horrory zawsze były głupie i podobne do siebie, ta sama okropna fabuła i żałosne efekty, ale obiecałaś mu, że kiedyś pokażesz mu dobry horror. Jak wyłączyliście telewizor oboje byliście w łóżku. Sans poczuł Twoje uczucia
-na pewno ci to nie przeszkadza? - zapytał – nie jest to dla ciebie coś dziwnego?
-Jest dobrze – Twoja dusza znowu zajaśniała. Ale gdyby Ci coś przeszkadzało, pewnie byś powiedziała, więc odwrócił się, zgasił światło, ułożył głowę na poduszce i zamknął oczy. Po chwili usnął. To rzadkie, ale spało mu się dobrze. Większość jego nocy przepełniają koszmary. Obudził się czując jak sztywniejesz. Czuł jak trzymasz go za rękę. Zaspany zapytał
-co robisz?
-Um... - poruszył palcami czując pod nimi coś bardzo miękkiego i miłego i dlaczego to go spotyka?! Otworzył oczy i zobaczył jak się na niego gapisz. Jego wzrok latał między Twoimi oczami, a jego ręką, spodziewał się, że zaraz go spoliczkujesz i... - TO TY MACAŁEŚ MOJE CIAŁO! - natychmiast zabrał rękę i nogę, serio, kiedy to się stało? Zaczął przepraszać.
-przepraszam, wybacz, nie...
-Nie, jest dobrze, ja wiem – powiedziałaś odwracając się całkowicie zawstydzona - Ah. Um. Ty. Uh. Naprawdę lubisz się przytulać, co nie? To dobrze. Łapię. Spałeś. - Czuł się zawstydzony. Zazwyczaj wystarczyło, że przytulał się do poduszki. Nie spodziewał się, że będzie próbował wtulić się w Ciebie czy coś...
-przepraszam ... zazwyczaj nie – zatrzymał się, ta sytuacja była dziwna – heh, powiedziałbym by, ale to krępujące – Wiedział, że nie dbasz o co to zawstydzające. Właściwie, czuł że wisi ci coś jeżeli chodzi o wstydliwe momenty. Cóż... prawdę powiedziawszy nie chciał przyznać, że miewa koszmary. Nikt o nich naprawdę nie wie, pomijając oczywiście Papyrusa, ale nawet on nie ma pojęcia o ich częstotliwości.
-Nie musisz się tłumaczyć – powiedziałaś czule - Ale rany... mówisz do mnie. Królowej Wpadek. Więc. Wiesz. Razem przeszliśmy przez wiele złych rzeczy i .. widziałam cię nawet nago, pamiętasz? To było coś... - Było, choć nie wstydził się tego. To było dziwne, jasne, bo się znaliście, ale nie krępowałaś się jakoś specjalnie szkieleciego modela. Albo, kto wie, może jednak tak? Ludzie są dziwni jeżeli chodzi o takie rzeczy. - Chodzi mi o ...Jestem kimś kto cały czas robi coś ... dziwnego. Wiesz? A ty we wszystkich wpadkach wykazywałeś się wyrozumiałością. No i znasz mnie. I z jakichś powodów, moje życie było całkiem udane i dla mnie to nic wstydliwego. Naprawdę. W ciągu ostatnich dwóch miesięcy mojego życia przeżyłam więcej wpadek niż przez całe moje życie. - przerwałaś chwytając czule rękę Sansa - Um. Więc. Jeżeli jest coś co chcesz mi powiedzieć. Wiesz... Nie bój się. Naprawdę. Możesz. uh... przyznać się swojej... um.. verta-bae – Sans popatrzył na ziemię. Bawił się też materiałem kołdry zastanawiając się, czy powinien Ci powiedzieć. Uznał, że to będzie najlepsze sprawiedliwe rozwiązanie.
-mam... czasami koszmary... złe, przytulanie się do czegoś w trakcie snu pomaga, zazwyczaj są to poduszki, nie przypuszczałem, że ...- użyje twojego ludzkiego ciała jako koca, lecz nie powie tego na głos – przepraszam.
-Nie! Nie! Jest dobrze. Dzięki um.. za to, że mi powiedziałeś. - Sans nie chciał dać Ci szansy na dopytywanie się, dlatego zapytał wstając z łóżka
-...śniadanie?
-Śniadanie – Po pięciu minutach ludzie zaczęli schodzić się w jadalni. Sans robił co mógł, aby nie okazać jego irytacji z racji na to, że wszyscy patrzyli się jak je. Wiele osób podchodziło do niego i pytało się jak je i po co je skoro jest szkieletem. Zazwyczaj odpowiadał „magia” ruszając przy tym palcami. No i wtedy pojawili się Twoi rodzice. Uprzedziłaś Sansa odnośnie zamiłowania matki to pytań, ale nie spodziewał się, że zaczną się już przy śniadaniu.
-Słyszeliśmy, że masz doktorat. Myślałeś o nauczaniu na uniwersytecie?
-nie
-Dlaczego nie? - Sans wzruszył ramionami. Gryzł. Przeżuwał. Połykał – A więc czym się zajmujesz?
-sprzedaję w sklepie, lodziarni, pracuję jako ochroniarz, różne prace tu i tam.
-Nie masz większym ambicji?
-nie wszędzie potwory znajdą zatrudnienie
-To okropne! - Sans zerknął na Ciebie, mając nadzieję, że coś powiedz, ale najwyraźniej byłaś zamyślona. Nie był pewien co mówić Twoim rodzicom. Nie był jakimś naukowcem czy doktorem. Lubił pracować w wielu miejscach. Coś nowego każdego dnia. Utrzymywał zainteresowanie. Nie nudził się. Każdy dzień różnił się od siebie. Potem Twoi rodzice poszli przygotować się. Ty nadal pogrążona w myślach bawiłaś się widelcem przy naleśniku.
-wszystko dobrze? naleśniki uciekną ci z talerza, jak je zaraz nie zjesz
-Tak zaraz piersiego... - pauza – znaczy się pierwszego zjem! - Wstałaś szybko odsuwając talerz na środek stołu – Znaczy się nie, muszę się przygotować – odbiegłaś nawet nie odwracając się na Sansa. Ten popatrzył na swój talerz, nie wiedział co ma czuć. Byłaś zdecydowanie zła za to co stało się rano, ale nie wiedział co ma na to poradzić. Przeprosił już przecież. Co było takiego wyjątkowego w tych dwóch workach tkanki tłuszczowej? Więcej z nimi kłopotów niż pożytku z tego co zauważył. A no. Sans wstał i zasunął za sobą krzesełko nim wrócił do pokoju. Wyciągnął garnitur z walizki, idealnie wyprany, chwała Papyrusowi. Sans szybko się ubrał. Znalazł też w środku karteczkę
„TO SPECJALNE UBRANIE NA SPECJALNE OKAZJE SANS. TAKIE JAK TA. TO WAŻNE, ABY UBIERAĆ SIĘ WSPANIALE BY ZAIMPONOWAĆ SWOJEJ KOBIECIE"
Sans był właśnie w trakcie zawiązywania krawata, kiedy wyszedł z ubikacji i popatrzył na Ciebie z uśmiechem, mając nadzieję, że wszystko między wami się już uspokoiło.
-Um... Dobrze ci – Sans przypomniał sobie co mu wczoraj nagadałaś
-heh, nie męczy cię to ciągle komplementowanie nie? - zaczął dalej bawić się krawatem
-Pomóc ci?
-twoja pomocna dłoń zawsze jest przydatna – Zaśmiał się, zauważył że patrzysz na jego niebieski krawat w białe kości - fajny nie? - wyszczerzył się – czy nie jest kościście dobry?
-przepraszam, wybacz, nie...
-Nie, jest dobrze, ja wiem – powiedziałaś odwracając się całkowicie zawstydzona - Ah. Um. Ty. Uh. Naprawdę lubisz się przytulać, co nie? To dobrze. Łapię. Spałeś. - Czuł się zawstydzony. Zazwyczaj wystarczyło, że przytulał się do poduszki. Nie spodziewał się, że będzie próbował wtulić się w Ciebie czy coś...
-przepraszam ... zazwyczaj nie – zatrzymał się, ta sytuacja była dziwna – heh, powiedziałbym by, ale to krępujące – Wiedział, że nie dbasz o co to zawstydzające. Właściwie, czuł że wisi ci coś jeżeli chodzi o wstydliwe momenty. Cóż... prawdę powiedziawszy nie chciał przyznać, że miewa koszmary. Nikt o nich naprawdę nie wie, pomijając oczywiście Papyrusa, ale nawet on nie ma pojęcia o ich częstotliwości.
-Nie musisz się tłumaczyć – powiedziałaś czule - Ale rany... mówisz do mnie. Królowej Wpadek. Więc. Wiesz. Razem przeszliśmy przez wiele złych rzeczy i .. widziałam cię nawet nago, pamiętasz? To było coś... - Było, choć nie wstydził się tego. To było dziwne, jasne, bo się znaliście, ale nie krępowałaś się jakoś specjalnie szkieleciego modela. Albo, kto wie, może jednak tak? Ludzie są dziwni jeżeli chodzi o takie rzeczy. - Chodzi mi o ...Jestem kimś kto cały czas robi coś ... dziwnego. Wiesz? A ty we wszystkich wpadkach wykazywałeś się wyrozumiałością. No i znasz mnie. I z jakichś powodów, moje życie było całkiem udane i dla mnie to nic wstydliwego. Naprawdę. W ciągu ostatnich dwóch miesięcy mojego życia przeżyłam więcej wpadek niż przez całe moje życie. - przerwałaś chwytając czule rękę Sansa - Um. Więc. Jeżeli jest coś co chcesz mi powiedzieć. Wiesz... Nie bój się. Naprawdę. Możesz. uh... przyznać się swojej... um.. verta-bae – Sans popatrzył na ziemię. Bawił się też materiałem kołdry zastanawiając się, czy powinien Ci powiedzieć. Uznał, że to będzie najlepsze sprawiedliwe rozwiązanie.
-mam... czasami koszmary... złe, przytulanie się do czegoś w trakcie snu pomaga, zazwyczaj są to poduszki, nie przypuszczałem, że ...- użyje twojego ludzkiego ciała jako koca, lecz nie powie tego na głos – przepraszam.
-Nie! Nie! Jest dobrze. Dzięki um.. za to, że mi powiedziałeś. - Sans nie chciał dać Ci szansy na dopytywanie się, dlatego zapytał wstając z łóżka
-...śniadanie?
-Śniadanie – Po pięciu minutach ludzie zaczęli schodzić się w jadalni. Sans robił co mógł, aby nie okazać jego irytacji z racji na to, że wszyscy patrzyli się jak je. Wiele osób podchodziło do niego i pytało się jak je i po co je skoro jest szkieletem. Zazwyczaj odpowiadał „magia” ruszając przy tym palcami. No i wtedy pojawili się Twoi rodzice. Uprzedziłaś Sansa odnośnie zamiłowania matki to pytań, ale nie spodziewał się, że zaczną się już przy śniadaniu.
-Słyszeliśmy, że masz doktorat. Myślałeś o nauczaniu na uniwersytecie?
-nie
-Dlaczego nie? - Sans wzruszył ramionami. Gryzł. Przeżuwał. Połykał – A więc czym się zajmujesz?
-sprzedaję w sklepie, lodziarni, pracuję jako ochroniarz, różne prace tu i tam.
-Nie masz większym ambicji?
-nie wszędzie potwory znajdą zatrudnienie
-To okropne! - Sans zerknął na Ciebie, mając nadzieję, że coś powiedz, ale najwyraźniej byłaś zamyślona. Nie był pewien co mówić Twoim rodzicom. Nie był jakimś naukowcem czy doktorem. Lubił pracować w wielu miejscach. Coś nowego każdego dnia. Utrzymywał zainteresowanie. Nie nudził się. Każdy dzień różnił się od siebie. Potem Twoi rodzice poszli przygotować się. Ty nadal pogrążona w myślach bawiłaś się widelcem przy naleśniku.
-wszystko dobrze? naleśniki uciekną ci z talerza, jak je zaraz nie zjesz
-Tak zaraz piersiego... - pauza – znaczy się pierwszego zjem! - Wstałaś szybko odsuwając talerz na środek stołu – Znaczy się nie, muszę się przygotować – odbiegłaś nawet nie odwracając się na Sansa. Ten popatrzył na swój talerz, nie wiedział co ma czuć. Byłaś zdecydowanie zła za to co stało się rano, ale nie wiedział co ma na to poradzić. Przeprosił już przecież. Co było takiego wyjątkowego w tych dwóch workach tkanki tłuszczowej? Więcej z nimi kłopotów niż pożytku z tego co zauważył. A no. Sans wstał i zasunął za sobą krzesełko nim wrócił do pokoju. Wyciągnął garnitur z walizki, idealnie wyprany, chwała Papyrusowi. Sans szybko się ubrał. Znalazł też w środku karteczkę
„TO SPECJALNE UBRANIE NA SPECJALNE OKAZJE SANS. TAKIE JAK TA. TO WAŻNE, ABY UBIERAĆ SIĘ WSPANIALE BY ZAIMPONOWAĆ SWOJEJ KOBIECIE"
Sans był właśnie w trakcie zawiązywania krawata, kiedy wyszedł z ubikacji i popatrzył na Ciebie z uśmiechem, mając nadzieję, że wszystko między wami się już uspokoiło.
-Um... Dobrze ci – Sans przypomniał sobie co mu wczoraj nagadałaś
-heh, nie męczy cię to ciągle komplementowanie nie? - zaczął dalej bawić się krawatem
-Pomóc ci?
-twoja pomocna dłoń zawsze jest przydatna – Zaśmiał się, zauważył że patrzysz na jego niebieski krawat w białe kości - fajny nie? - wyszczerzył się – czy nie jest kościście dobry?
-Pasuje do ciebie – Sans przyglądał się jak owijasz materiał dookoła jego karku. Skrzywiłaś się zmieszana. Po chwili walki westchnęłaś - Um. Nie wiem co robię. Zaraz. Wygoogluję to – Ech, kto przejmuje się krawatem? Myślał. Czy będzie koniec świata, jeżeli go nie założy? - Też to mogłeś zrobić! - fuknęłaś wyrywając go z zamyślenia. Zaśmiał się
-nie mogłem – owinął sobie cieńszy koniec krawata dookoła palców – jestem związany. - Sans położył się na łóżku, kiedy Ty sprawdzałaś instrukcję w internecie. Miał nadzieję, że dzisiaj będzie dobry dzień. Nie wstał dzisiaj prawą nogą. Cała impreza ma być fajna, prawda?
-Dobra, już chyba wiem jak to zrobić – Wstał i wziąwszy krawat z jego rąk zawiązałaś go właściwie na szyi.
-więc uh... idziemy? - zapytał przenosząc ciężar z nogi na nogę. Przytaknęłaś, wyciągnął ramię, martwił się, że będziesz poddenerwowana, bo był całkiem pewien, że słyszał to w Twojej duszy. – pap powiedział uh, że na początku każdy wychowany dobrze szkielet zawsze podaje swój łokieć pięknej panience
-Oh, naprawdę? - chwyciłaś go za ramię. Wyszliście z pokoju.
-tak. kiedy tylko mi to powiedział zapytałem, czy tak? - zaczął się śmiać– a potem powiedziałem, że zawsze mogę oferować moją rękę, i łokieć i wszystko – Otworzyłaś szerzej oczy patrząc na niego
-Możesz odczepić swoją rękę?
-huh? oh taaa – wzruszył ramionami – nic wielkiego jeżeli potem ją odzyskam. chcesz zobaczyć? - chciał abyś się zgodziła, chciał zobaczyć Twoją minę kiedy to robisz, ale ku jego zaskoczeniu odmówiłaś. Może to zbyt dziwne. Ludzie nie są w stanie tego robić. Po chwili spaceru wypaliłaś nagle
-Więc... uważasz, że jestem ładna –Sans zamrugał kilka razy nim przypomniał sobie co powiedział w pokoju. Popatrzył na Ciebie nie będąc pewnym jak z tego wybrnąć. Nie wiedział co oznacza słowo „ładny” w ludzkiej terminologii. To bardzo subiektywna opinia, prawda? Sam był kiedyś określony słodkim i okropnym przez różnych ludzi. Papyrus uznał, że Twój kościec jest dobry, szkielety nie zwracają uwagi na ludzką tkanką. Papyrusa fascynował układ kostny ludzi. Sans uważał go za dziwny. Tak dużo małych kosteczek. Wszystko tak bardzo łamliwe.
-nie rozumiem za bardzo standardów ludzkiej urody, ale paps przyznaje, że masz ładną budowę kości – choć nie jest w pełni odsłonięta – i bardzo przyjemną duszę. - To tak potwory oceniają atrakcyjność. Piękna dusza jest ważniejsza od fizyczności.
-Um. Czy... czujesz ją? Jak um... Czytasz mi w myślach czy coś?
-to raczej... świadomość tego jaki dany człowiek jest naprawdę.
-To... wszystko?
-mam ci wytłumaczyć? wszystkie dusze pokazują w mniejszym lub większym stopniu jaki człowiek jest, ich uh... wnętrze... tak można mówić, potwory lepiej lub gorzej moją je widzieć i zdecydować czy chcą się z tobą zaprzyjaźnić, jeżeli ktoś mówi, że masz przyjemną duszę to znaczy, że czuje iż jesteś dobrą osobą, to nie tak... że umiem czytać ci w myślach czy coś... - Szczerze, to dotyczyło większość potworów. Sans był nieco bardziej utalentowany jeżeli chodzi o czytanie dusz. Fakt posiadania tylko 1HP wyostrzył inne zmysły, aby ochronić go przed niebezpieczeństwem. Nie był pewien, czy to dar wyuczony czy wrodzony. Jednak gdybyś wiedziała jak łatwo czytał z Twojej, zaczęłabyś świrować i martwić się o wszystko. I szczerze, on też z tego powodu świrował. To rzadko, że mógł z taką łatwością czuć wszystkie dobre, życzliwe emocje. Jest w Tobie wiele z Papyrusa, bardzo ufna, z wielkim życzliwym sercem dla każdego.
-Więc co dokładnie czujesz od mojej duszy? - Badał Cię chwilę, skupiając się na wszystkim co w Tobie widział
-ciepło i troskę – unosiły się w pierwszej warstwie - szczerość - musiał się skupić na tym co poczuł w kościach - i szczęśliwe mruczenie
-Szczęśliwe mruczenie? - Tak. To najlepsza odpowiedź aby opisać co czuje od Twojej duszy. Szczęśliwe mruczenie.
-nie patrz na mnie tak, nigdy wcześniej nie mówiłem co czuję od ich duszy, ciężko to wyjaśnić – przytaknęłaś szybko. Przybyliście do kościoła i usiedliście koło Twoich rodziców. Sans rozglądał się. Pomieszczenie było całkiem ładne, ale nie w jego stylu. Nie wiedział zbyt wiele o ludzkich ślubach, był jednak pewien, że taką ceremonię można było mieć tylko raz w życiu. Nuda. Ślub się zaczął. Wszedł drużba.
-co on robi?
-Oh, to tradycja. Dawniej drużba był symboliczny, miał chronić pannę młodą przed atakami demonów, czy coś. Ale nie wiem po co teraz on. To pewnie pozostałość przeszłości. Obecnie drużbą jest ktoś bardzo ważny w twoim życiu z kim nie chcesz się rozstawać. - Potem przyszły dzieciaki z kwiatkami, jakie rozpoznał – On niesie pierścionek, a ta sypia kwiatki – szeptałaś – To muszą być dzieci
-jako para?
-Nie całkiem. To kuzyni – wyjaśniłaś – W Podziemiu dzieci mogły brać śluby? - zaprzeczył
-rzadko kiedy dzieci zawierały więzi.
-Nie przypuszczałam, że potwory mają takie tradycje
-nie o to chodzi – odszeptał – jeżeli nie masz pełnej więzi zawartej, to marna szansa, że wszystko będzie właściwie działało – Pojawiła się panna młoda, szczerzyła od ucha do ucha, suknia migotała z każdym kolejnym krokiem. Sans patrzył jak idzie, powoli, w stronę przyszłego męża. Sans pochylił się w Twoją stronę. - z kim ona idzie?
-Z ojcem. To taka tradycja. Jakby przekazywał swoją córę spod swojej opieki w ręce męża. Bardzo ładna.
-została wypędzona z rodziny?
-Co? Nie. To tylko taki gest symboliczny. Nie ma się czym martwić. - Sans przyglądał się reszcie ceremonii ze średnim zainteresowaniem. Ksiądz, czyli bardzo ważny gość od spraw religijnych, jak wyjaśniłaś, wszystkich przywitał i podziękował za przybycie. Czytał coś z książki, czego Sans nie do końca rozumiał. Dużo gadania na tym ślubie. Potem słuchał jak oboje mówili jak bardzo się kochają, jak bardzo są szczęśliwi od dnia kiedy się poznali. Ale kiedy skończyli mówić, popłakali się. Ty też płakałaś.
-wszystko dobrze?
-Tak, to jest naprawdę piękne. Kocham śluby. - Było fajnie, ale nie tak jak oczekiwał. Ludzkie wesela są nudne. Oglądał jak panna młoda i pan młody pocałowali się i wszyscy zaczęli klaskać. Sans nie wiedział po co to klaskanie, ale też klaskał, bo wszyscy klaskali. Pan młody wyprowadził panią przez drzwi. Wszyscy poszli za nimi... Zaraz... co?
-to tyle?
-Nie, idziemy na wesele, to taka wielka impreza. Spodziewałeś się czegoś innego? - szturchnęłaś go, aby się ruszył Sans wzruszył ramionami.
-potworze śluby są... trochę inne – Miał Twoją uwagę
-Naprawdę? To ma sens. A jakie one są?
-opierają się na więzi
-Więzi?
-kiedy masz z kimś więź – Typowe potworze śluby opierały się na zacieśnianiu więzi im dłużej ze sobą były. Pierwszy ślub to wielka impreza na którą każdy był zaproszony. Ostatni ślub oznaczał ostateczne nierozerwalne zacieśnienie.
-Sans, byłabym wdzięczna gdybyś nie uważał że wiem wszystko o potworach, bo nie wiem.
-racja, wybacz – myślał nad kolejnymi słowami – nasze śluby są delikatne, ponieważ nie działają jeżeli dusze nie są w dobrej więzi, to trwa trochę, musisz być pewna że jesteś z odpowiednim potworem. - Przytaknęłaś rozumiejąc. Oboje wyszliście przed kościół. Sans minął kilka rozmawiających ze sobą osób o wspaniałym weselu. Nagle coś wpadło mu do głowy
-co sprawia, że ludzie są razem? Przysięga? - Wyglądałaś na zaskoczoną nagłym pytaniem.
-Wiesz... Chyba. To jest obietnica, że zostanie się razem. Ale też i papiery. Musisz dostać dowód i wszystkie biurokratyczne sprawy załatwić, aby wasz ślub był legalny. - Sans myślał chwilę. To brzmi... nietrwale.
-kawałek papierków? - przytaknęłaś – ale nic was nie powstrzymuje, przed zostawieniem siebie, tak?
-nie mogłem – owinął sobie cieńszy koniec krawata dookoła palców – jestem związany. - Sans położył się na łóżku, kiedy Ty sprawdzałaś instrukcję w internecie. Miał nadzieję, że dzisiaj będzie dobry dzień. Nie wstał dzisiaj prawą nogą. Cała impreza ma być fajna, prawda?
-Dobra, już chyba wiem jak to zrobić – Wstał i wziąwszy krawat z jego rąk zawiązałaś go właściwie na szyi.
-więc uh... idziemy? - zapytał przenosząc ciężar z nogi na nogę. Przytaknęłaś, wyciągnął ramię, martwił się, że będziesz poddenerwowana, bo był całkiem pewien, że słyszał to w Twojej duszy. – pap powiedział uh, że na początku każdy wychowany dobrze szkielet zawsze podaje swój łokieć pięknej panience
-Oh, naprawdę? - chwyciłaś go za ramię. Wyszliście z pokoju.
-tak. kiedy tylko mi to powiedział zapytałem, czy tak? - zaczął się śmiać– a potem powiedziałem, że zawsze mogę oferować moją rękę, i łokieć i wszystko – Otworzyłaś szerzej oczy patrząc na niego
-Możesz odczepić swoją rękę?
-huh? oh taaa – wzruszył ramionami – nic wielkiego jeżeli potem ją odzyskam. chcesz zobaczyć? - chciał abyś się zgodziła, chciał zobaczyć Twoją minę kiedy to robisz, ale ku jego zaskoczeniu odmówiłaś. Może to zbyt dziwne. Ludzie nie są w stanie tego robić. Po chwili spaceru wypaliłaś nagle
-Więc... uważasz, że jestem ładna –Sans zamrugał kilka razy nim przypomniał sobie co powiedział w pokoju. Popatrzył na Ciebie nie będąc pewnym jak z tego wybrnąć. Nie wiedział co oznacza słowo „ładny” w ludzkiej terminologii. To bardzo subiektywna opinia, prawda? Sam był kiedyś określony słodkim i okropnym przez różnych ludzi. Papyrus uznał, że Twój kościec jest dobry, szkielety nie zwracają uwagi na ludzką tkanką. Papyrusa fascynował układ kostny ludzi. Sans uważał go za dziwny. Tak dużo małych kosteczek. Wszystko tak bardzo łamliwe.
-nie rozumiem za bardzo standardów ludzkiej urody, ale paps przyznaje, że masz ładną budowę kości – choć nie jest w pełni odsłonięta – i bardzo przyjemną duszę. - To tak potwory oceniają atrakcyjność. Piękna dusza jest ważniejsza od fizyczności.
-Um. Czy... czujesz ją? Jak um... Czytasz mi w myślach czy coś?
-to raczej... świadomość tego jaki dany człowiek jest naprawdę.
-To... wszystko?
-mam ci wytłumaczyć? wszystkie dusze pokazują w mniejszym lub większym stopniu jaki człowiek jest, ich uh... wnętrze... tak można mówić, potwory lepiej lub gorzej moją je widzieć i zdecydować czy chcą się z tobą zaprzyjaźnić, jeżeli ktoś mówi, że masz przyjemną duszę to znaczy, że czuje iż jesteś dobrą osobą, to nie tak... że umiem czytać ci w myślach czy coś... - Szczerze, to dotyczyło większość potworów. Sans był nieco bardziej utalentowany jeżeli chodzi o czytanie dusz. Fakt posiadania tylko 1HP wyostrzył inne zmysły, aby ochronić go przed niebezpieczeństwem. Nie był pewien, czy to dar wyuczony czy wrodzony. Jednak gdybyś wiedziała jak łatwo czytał z Twojej, zaczęłabyś świrować i martwić się o wszystko. I szczerze, on też z tego powodu świrował. To rzadko, że mógł z taką łatwością czuć wszystkie dobre, życzliwe emocje. Jest w Tobie wiele z Papyrusa, bardzo ufna, z wielkim życzliwym sercem dla każdego.
-Więc co dokładnie czujesz od mojej duszy? - Badał Cię chwilę, skupiając się na wszystkim co w Tobie widział
-ciepło i troskę – unosiły się w pierwszej warstwie - szczerość - musiał się skupić na tym co poczuł w kościach - i szczęśliwe mruczenie
-Szczęśliwe mruczenie? - Tak. To najlepsza odpowiedź aby opisać co czuje od Twojej duszy. Szczęśliwe mruczenie.
-nie patrz na mnie tak, nigdy wcześniej nie mówiłem co czuję od ich duszy, ciężko to wyjaśnić – przytaknęłaś szybko. Przybyliście do kościoła i usiedliście koło Twoich rodziców. Sans rozglądał się. Pomieszczenie było całkiem ładne, ale nie w jego stylu. Nie wiedział zbyt wiele o ludzkich ślubach, był jednak pewien, że taką ceremonię można było mieć tylko raz w życiu. Nuda. Ślub się zaczął. Wszedł drużba.
-co on robi?
-Oh, to tradycja. Dawniej drużba był symboliczny, miał chronić pannę młodą przed atakami demonów, czy coś. Ale nie wiem po co teraz on. To pewnie pozostałość przeszłości. Obecnie drużbą jest ktoś bardzo ważny w twoim życiu z kim nie chcesz się rozstawać. - Potem przyszły dzieciaki z kwiatkami, jakie rozpoznał – On niesie pierścionek, a ta sypia kwiatki – szeptałaś – To muszą być dzieci
-jako para?
-Nie całkiem. To kuzyni – wyjaśniłaś – W Podziemiu dzieci mogły brać śluby? - zaprzeczył
-rzadko kiedy dzieci zawierały więzi.
-Nie przypuszczałam, że potwory mają takie tradycje
-nie o to chodzi – odszeptał – jeżeli nie masz pełnej więzi zawartej, to marna szansa, że wszystko będzie właściwie działało – Pojawiła się panna młoda, szczerzyła od ucha do ucha, suknia migotała z każdym kolejnym krokiem. Sans patrzył jak idzie, powoli, w stronę przyszłego męża. Sans pochylił się w Twoją stronę. - z kim ona idzie?
-Z ojcem. To taka tradycja. Jakby przekazywał swoją córę spod swojej opieki w ręce męża. Bardzo ładna.
-została wypędzona z rodziny?
-Co? Nie. To tylko taki gest symboliczny. Nie ma się czym martwić. - Sans przyglądał się reszcie ceremonii ze średnim zainteresowaniem. Ksiądz, czyli bardzo ważny gość od spraw religijnych, jak wyjaśniłaś, wszystkich przywitał i podziękował za przybycie. Czytał coś z książki, czego Sans nie do końca rozumiał. Dużo gadania na tym ślubie. Potem słuchał jak oboje mówili jak bardzo się kochają, jak bardzo są szczęśliwi od dnia kiedy się poznali. Ale kiedy skończyli mówić, popłakali się. Ty też płakałaś.
-wszystko dobrze?
-Tak, to jest naprawdę piękne. Kocham śluby. - Było fajnie, ale nie tak jak oczekiwał. Ludzkie wesela są nudne. Oglądał jak panna młoda i pan młody pocałowali się i wszyscy zaczęli klaskać. Sans nie wiedział po co to klaskanie, ale też klaskał, bo wszyscy klaskali. Pan młody wyprowadził panią przez drzwi. Wszyscy poszli za nimi... Zaraz... co?
-to tyle?
-Nie, idziemy na wesele, to taka wielka impreza. Spodziewałeś się czegoś innego? - szturchnęłaś go, aby się ruszył Sans wzruszył ramionami.
-potworze śluby są... trochę inne – Miał Twoją uwagę
-Naprawdę? To ma sens. A jakie one są?
-opierają się na więzi
-Więzi?
-kiedy masz z kimś więź – Typowe potworze śluby opierały się na zacieśnianiu więzi im dłużej ze sobą były. Pierwszy ślub to wielka impreza na którą każdy był zaproszony. Ostatni ślub oznaczał ostateczne nierozerwalne zacieśnienie.
-Sans, byłabym wdzięczna gdybyś nie uważał że wiem wszystko o potworach, bo nie wiem.
-racja, wybacz – myślał nad kolejnymi słowami – nasze śluby są delikatne, ponieważ nie działają jeżeli dusze nie są w dobrej więzi, to trwa trochę, musisz być pewna że jesteś z odpowiednim potworem. - Przytaknęłaś rozumiejąc. Oboje wyszliście przed kościół. Sans minął kilka rozmawiających ze sobą osób o wspaniałym weselu. Nagle coś wpadło mu do głowy
-co sprawia, że ludzie są razem? Przysięga? - Wyglądałaś na zaskoczoną nagłym pytaniem.
-Wiesz... Chyba. To jest obietnica, że zostanie się razem. Ale też i papiery. Musisz dostać dowód i wszystkie biurokratyczne sprawy załatwić, aby wasz ślub był legalny. - Sans myślał chwilę. To brzmi... nietrwale.
-kawałek papierków? - przytaknęłaś – ale nic was nie powstrzymuje, przed zostawieniem siebie, tak?
-Chyba nie. Rozwody są normalnością. Czy u was takich nie ma? - Sama myśl o rozstaniu się potworów jakie zawarły ze sobą więź była nie do wyobrażenia. Jeżeli coś takiego by się stało, zamieniłyby się w pył.
-nie, jeżeli jest więź.
-Nawet jeżeli chcesz kogoś zostawić? - To było nie do wyobrażenia. Tylko kilka potworów złamało więź i natychmiast stały się częścią historii
-nie chcesz kogoś zostawić, jak zrobisz więź, już po ptokach – To nie wymaga dalszego komentarza. Sam fakt zawarcia więzi to wszystko. Więź to wymiana. Wymiana wszystkiego co masz, magii, myśli, uczuć – jak macie więź, stajecie się partnerami dusz – Miał kilku znajomych, którzy tak zrobili i nie żałowali. Choć sam nie był pewien, czy znajdzie kiedykolwiek kogokolwiek komu zaufa na tyle, aby podzielić się z nim wszystkim co ma. Jak przybyliście na wesele, Sans się rozejrzał. Głośna muzyka i tańczący ludzie. To bardziej przypominało potworze wesela, choć i tak różnice były aż nadto widoczne.
-Gotowy za imprezę w ludzkim stylu? - wyciągnęłaś stronę rękę. Sans zaśmiał się i chwycił za Twoją dłoń.
-jasne
-nie, jeżeli jest więź.
-Nawet jeżeli chcesz kogoś zostawić? - To było nie do wyobrażenia. Tylko kilka potworów złamało więź i natychmiast stały się częścią historii
-nie chcesz kogoś zostawić, jak zrobisz więź, już po ptokach – To nie wymaga dalszego komentarza. Sam fakt zawarcia więzi to wszystko. Więź to wymiana. Wymiana wszystkiego co masz, magii, myśli, uczuć – jak macie więź, stajecie się partnerami dusz – Miał kilku znajomych, którzy tak zrobili i nie żałowali. Choć sam nie był pewien, czy znajdzie kiedykolwiek kogokolwiek komu zaufa na tyle, aby podzielić się z nim wszystkim co ma. Jak przybyliście na wesele, Sans się rozejrzał. Głośna muzyka i tańczący ludzie. To bardziej przypominało potworze wesela, choć i tak różnice były aż nadto widoczne.
-Gotowy za imprezę w ludzkim stylu? - wyciągnęłaś stronę rękę. Sans zaśmiał się i chwycił za Twoją dłoń.
-jasne
Hej Yumi! Chciałam zapytać, przyjmujesz opowiadania dla nastolatków? Jakbym takie wysłała opublikowałabyś je na blogu?
OdpowiedzUsuńWiek, płeć czy cokolwiek nie ma dla mnie znaczenia. Prześlij na maila opowiadanie po prostu ;)
Usuń