Undertale: Przygody Papytusa Wspaniałego - Historia Papytusa 022 - Ojro

Zgodnie z umową postanowiłem zgłębić temat tajemniczego Papytusa 022.
Udałem się więc na miejsce „zbrodni?”. Czyli tam gdzie został zaatakowany Papyrus.
- Nic, kompletnie nic! - gadałem do siebie.
- Nic prócz śniegu! -
Czego mogłem się spodziewać, przecież to Snowdin - czyli śnieg, śnieg i jeszcze raz śnieg. To logiczne że wszystko zasypało. Wyruszyłem więc w odwiedziny do pewnego gościa który na pewno coś będzie na ten temat wiedział. Teraz gdy w podziemiu jest system wind dużo szybciej da się dostać na powierzchnię, zastanawiające jest tylko to, czemu nikt do podziemia nie przybywa oprócz mnie. Wsiadłem do jednej z wind i udałem się czym prędzej do domu szkielebrosów. *pukam* nikt nie otwiera *pukam jeszcze raz*, wciąż nic, otworzyłem drzwi i pierwsze co zobaczyłem to talerz spaghetti lecący mi na twarz.
- OH,  TAK  STRASZNIE  CIE PRZEPRASZAM  CZLOWIEKU! - krzykną wysoki szkielet wyłaniając się zza kanapy.
- Ehh... Nic się nie stało. - powiedziałem otrzepując się z klusków.
- ZWYKLE,  WSZYSCY  MÓWIA GDY  WCHODZA  DO  DOMU - mówił szkielet z pożałowaniem na twarzy... czaszce, czymś tam.
- Spokojnie, nic mi nie jest… swoją drogą, całkiem smaczne to spaghetti. Można powiedzieć że całkiem mi w nim „do twarzy” – odpowiedziałem naśladując Sansa.
W tym samym momencie na twarzy szkieleta pojawił się typowy „poker face”. Chwila nie minęła, a Papyrus zapytał mnie:
- NIE  CHCIALBYM  BYC  NIEMILY  ALE…  CO  CIE TU  SPROWADZA  CZLOWIEKU?  - Po chwili zastanowienia odpowiedziałem mu:
- Tak w sumie… To nie wiem. – odpowiedziałem ze zmieszaniem.
Siadłem na kanapie, starłem z siebie spaghetti i zacząłem się zastanawiać czemu tu przyszedłem, niech szlag trafi moją krótką pamięć, chwilę później szkielet usiadł obok mnie i zaczął dokładnie się mi przyglądać. Udawałem że tego nie widzę i zastanawiałem się dalej, nie miałem co zrobić z rękami więc włożyłem je do kieszeni bluzy, tam właśnie znajdował się pamiętnik Papyrusa. W tej samej sekundzie, wszystko mi się przypomniało.
- Znalazłem to w twojej dawnej szopie, w podziemiu. - powiedziałem wyjmując pamiętnik z kieszeni.
- OH!  DZIEKUJE  CI  CZLOWIEKU!  WSZEDZIE GO  SZUKALEM!  -
Papyrus wziął pamiętnik i włożył go do szafki. Z tej samej szafki wyleciał mały szczeniak i zaczął biegać po całym domu. Papyrus biegał za nim i próbował go złapać, krzycząc żeby się zatrzymał. Pies zrobił parę kółek wokół kanapy, po czym skoczył na mnie, miał na sobie zielony materiał. Papyrus czym prędzej go ze mnie zdjął, przy czym ze szczeniaka zsunął się materiał. Postanowiłem go obejrzeć z bliska, materiał okazał się szalikiem i to dokładnie tym samym co był opisany w pamiętniku, miał na sobie nawet metkę „Made by Handlarz Iluzji”.
- Skąd to masz? – spytałem się Papyrusa pokazując mu szalik.
- A,  TO?  ZGUBIL  TO  PEWIEN  MILY  NIEZNAJOMY  GDY  WYPROWADZALISMY  SIE  Z  PODZIEMIA…  CZYZBYS  GO  ZNAL? – spytał z podekscytowaniem szkielet.
- No tak trochę nie… Ale mógłbym się dowiedzieć kim on jest. – odpowiedziałem, z niedowierzaniem by mi się to udało.
Na twarzy Papyrusa zagościł szeroki uśmiech od ucha do ucha… no może nie dosłownie bo on nie ma uszu.
- W  TAKIM  RAZIE  JAK  TYLKO  GO  SPOTKASZ  PRZYPROWADZ  GO  TUTAJ  BY  MÓGL  ZOSTAC  MOIM  PRZYJACIELEM!  - Wykrzyczał
Zmuszony byłem powiedzieć mu prawdę, zebrałem się w sobie i wypowiedziałem to zdanie:- Ale wiesz... Niczego nie mogę ci obieca 
- o proszę… mamy gościa…