Handlarz Iluzji

SPIS TREŚCI

Grim Fandango cz 1 - Martwe Uczucia
Wspomnienia Maxa - Olivia i Hektor

Czas przeznaczenia
Buntowniczka i niebezpieczna gra
Bilet w jedną stronę - Wspomnienia Loli (obecnie czytane)
Okładka
Miasto El-Marrow /niezależne fabularnie/
Bilet w jedną stronę - Lola gdzie jesteś

Przyjaciel i ojciec - Toto Santos

...

Autor: Janet-Lola

Manuela Escanti i jej życie na ziemi nie przychodziło jej łatwo. Ale zawsze podołała zadaniom wyznaczonym przez życie, czasami rzucało kłody pod nogi, ale nie poddawała się nigdy.
Do czasu...
Rocco zawsze obiecywał jej, że pojadą do Paryża. "Jasne, kochanie, pojedziemy" - powiedział, delikatnie poklepując ją po ramieniu. Potem wyjął papierosa z ust i wepchnął go do popielniczki obok, zanim zwrócił całą uwagę na swoje książki. Kochał te książki.
-Kiedy, Rocco? Kiedy jedziemy?
Westchnął. Potem powiedział do niej: Kiedy jedziemy...hmm, Lola. Potrzebujemy pieniędzy, ok? Bilety na rejs po europie nie są tanie.
Patrzyła na niego w milczeniu, cierpliwość nie była jej mocną stroną,, płuca bolały od dusznej atmosfery w pokoju. Rocco palił za dużo - jak komin - i wszyscy jego przyjaciele. Zapach tego zawsze wywoływał u niej chorobę. Mogłabym zarobić znacznie więcej na moich zdjęciach w Paryżu, powiedziała cicho. Może moglibyśmy dostać pożyczkę.. twój brat powiedział ...
Nie jeżdżę za pożyczone pieniądze. Pojedziemy, kochanie, powtórzył, widząc zranione spojrzenie na jej twarzy. Poklepał delikatnie jej blady policzek, ledwo widoczny w przyćmionym świetle.
Mijały lata.. Kiedy dziewczyna miała 20 lat
Chłopak którego darzyła uczuciem zostawił ją. Dla innej. Bardzo to przeżyła.
Po jakimś czasie Lola zachorowała.
Mamo- ze łzami w oczach zwróciła się do matki która była obok jej łóżka.
Shh,... Jej matka wygładziła włosy i pocałowała czubek głowy, jakby była znowu małym dzieckiem. Przeważnie jednak czuła się tak bardzo,bardzo stara. ... wszystko będzie dobrze, zobaczysz-odparła.
Ostatnia pielęgniarka wymknęła się z pokoju, pięty klekotały na kafelkowej podłodze. Lekko uchyliła drzwi, nie oglądając się za siebie.
- Moja córeczko - powtórzyła matka, odbierając szczotkę do włosów z nocnego stolika i zaczynając szczotkować włosy. Był splątany i splątany; nie myła go przez cały czas, kiedy była w szpitalu. Twój ojciec pakuje twoje rzeczy – a kiedy wyciągniemy cię stąd wszystko się na nowo ułoży. Wtedy wrócisz ze mną i wszystko będzie w porządku, zobaczysz. Szczotka przyłapała się na szczególnie nieprzyjemnej plątaninie, a ona zatrzymała się, rozdzielając węzeł ćwiczonymi palcami.
Zobaczysz, kochanie. Matka odstawiła szczotkę i podała jej swoje ubranie. Wzięła je bezwładnie i nie zrobiła żadnego ruchu, żeby zmienić szpitalną suknię. Wiem, że to trudne, bo chciałaś być szczęśliwa ... ale może nie był to odpowiedni czas na to. I osoba. Wiem, że pewnego dnia będziesz cudowną matką, a wszystkie twoje dzieci będą wspaniałe.
Matka wzięła chusteczkę i delikatnie wytarła twarz. Zobaczysz, moja kochana .Wszystko będzie dobrze
Mamo czy ja umrę?- Pytanie zaskoczyło matkę.
Słyszałam jak lekarz rozmawiał z tobą, z jej brązowych oczu popłynęły łzy.
Lekarze niech mówią co chcą, ja wiem że wyjdziesz z tego kochanie.
Rak to nie wyrok śmierci.- Próbowała ją pocieszyć- choć jej mina wskazywała że jednak oszukuje sama siebie
Choroba jest na tyle w zaawansowanym stadium że nie będzie lepiej prawda?
Nie okłamuj mnie mamo!- Manuela ostrym tonem zwróciła się do matki.
Zawsze jest jakiś promyk nadziei.- Odrzekła ze łzami w oczach matka Manueli
Po czym pocałowała ją w czoło.
Dni mijały........ Manuela traciła na wadze, pomału zaczynały jej wypadać włosy.
Dziewczyna czuła się coraz gorzej, pomimo leków które dostawała. Nie czuła się najlepiej. Depresja dolewała benzyny do ognia.
Choroba ją przytłaczała, była bardzo chuda, ledwo duch w niej krążył. Psychika nie wytrzymywała.
Pewnej nocy, była tak zrozpaczona swoim zdrowiem i myślami, wymknęła się do szpitalnego laboratorium.
Otworzyła drzwi, zapaliła świecę.
Zobaczyła na stole buteleczkę z czaszką i piszczelami na etykiecie.
Pochwyciła go, i spojrzała na buteleczkę z trucizną.
Potem w lustro. Z oczu popłynęła łza.
Rocco mnie porzucił, zostałam sama, bez przyszłości,bez marzeń. I tak przyjdzie mi umrzeć niebawem.
Spójrz na siebie Lola i tak wyglądasz jak trup. Chuda prawie łysa szkapa. Nie dziwię się że Rocco znalazł sobie inną . Zaśmiała się przez łzy.
Tyle że w tym będzie więcej cierpienia, mojego i moich najbliższych -pomyślała (oszczędzę im tego-powiedziała na głos).
Po chwili otwarła buteleczkę z trucizną.
Po czym wlała zawartość do ust.
W głowie zaszumiało, poczuła się jakby w żołądku zanurzyło się tysiąc ostrzy.

Osunęła się na podłogę, martwa.
Rankiem dziewczynę znaleziono w laboratorium,wezwano rodzinę.
Rodzice zrozpaczeni nie dowierzali temu co Manuela zrobiła, umierali ze zgryzoty. Stracili bowiem jedyną córkę.
Żniwiarz, który przywiózł ją do El Marrow, miał smutną, zmęczoną twarz - Lola pamiętała to przede wszystkim długo po tym, jak jego imię wymknęło się jej z pamięci. Był wysoki, bardzo szczupły, niezbyt imponująca postać w długich czarnych szatach, które prawie pochłonęły go w całości.
Zaoferował jej komplet ubrań, miejsce w jego biurze i paczkę papierosów (ostatnia odmówiła, zapach wciąż ją odpychał i powodował mdłości). Z cierpliwością i spokojnym, równomiernym tonem przejrzał tyle szczegółów w swoim akta, ile pozwalała na to polityka biurowa, i wziął ją za rękę, gdy doszedł do wniosku: Manuela Escanti wiesz gdzie jesteś ?
-Niestety nie, pamiętam tylko szpitalne łóżko, nie pamiętam jak się tu znalazłam.
-Witaj w krainie umarłych. A amnezja spowodowana twoim przybyciem tutaj powinna sama minąć.
-To ja nie żyje ? zaskoczona
-Od jakichś kilkunastu godzin, trafiłaś tu nie bez powodu. Każdy tu trafia z jakiegoś powodu. Odparł
Jestem Pedro Hernández jestem twoim żniwiarzem. Odebrałem cie z krainy żywych . Tak niewiele ci brakowało by zostać ''świętą''- że też musiałaś narobić sobie w papiery. Ale zostaniesz tutaj na długie lata. Chociaż czasem jest wieczność.
Ja i święta hahaha, dobry żart- zaśmiała się
Zaraz co ja zrobiłam ?właściwie nic nie pamiętam
Jego mina wskazywała że nie był to żart. Po chwili dodał, przypomnisz sobie za jakiś czas, a w najgorszym przypadku wcale.
O co chodzi z tą całą świętością ? Zapytała
Jesteś nowa, więc muszę ci opowiedzieć co nieco.
Więc tak, trafiają tutaj ludzie zazwyczaj ci którzy coś spieprzyli na górze, niektórzy wiedzą za co, tacy jak twój przypadek dostałaś amnezji.
Ci święci, to zazwyczaj ci co mieli nieskalane życie na górze. Rzadkie przypadki ale się zdarzają.
Tacy co maja coś na sumieniu ''odrabiają'' swoje winy pracując tutaj dla innych. Zarabiając pieniądze na bilet do krainy wiecznego odpoczynku.
Ma się 3 wyjścia wyjazdu z stąd.
Najbardziej luksusowy to złoty bilet na pociąg numeru 9 który zawiezie cię w przeciągu 4 minut. Jest przypisany do danej duszy więc ukraść go nie można. To tak jakby był żywą częścią osoby do której należy.
Podróż Statkiem w 14 dni.
Samochodem 4 dni.
I najbardziej popularny kompas, 4 lata podróży piechotą. Chyba że stać cię na autobus żeby podróżować po tej krainie.
Lola nie mogła uwierzyć słowom żniwiarza.
4 lata? - Nie ukrywała zaskoczenia.
Tak,dusze mają 4 lata na to by uzbierać 280 tyś baksów na bilet. Który zostaje dla nich stworzony i przypisany do ich duszy. W zamian za pracę dla dobra społeczności. Czyli dobrymi uczynkami wymazują złe grzechy.
A jeśli im się nie uda oczyścić swojej duszy? Zapytała Lola
-Zostają tu na wieki- Odpowiedział.
-Więc mają 4 lata szans na wykupienie swoich win pracując dla kogoś czyniąc coś dobrego.
-Tak -odparł.
Ale nie przejmuj się, niekurzy całkiem dobrze tutaj żyją, mają własne domy, rodziny. Egzystują jak na ziemi tyle że na innych warunkach.
Zaczynasz tu na nowo żyć, proszę oto twój kompas i koperta.-Odpowiedział.
Niewiele mógł dla niej zrobić.
Lola otworzyła kopertę a w niej znajdowały się pieniądze.
To dla mnie? Zapytała
Żebyś nie została z niczym, miała jakiś start. A kompas zaprowadzi cię do Rubacavy.
Dobra wiadomość jest taka, powiedział, jakby chciał ją dopingować, nie jesteś winna żadnych długów. Możesz swobodnie tworzyć własną historie i iść swoją drogą.
Wyprowadził ją z gabinetu i kilka ulic dalej na ulicę, gdy wyjaśniał jej opcje; że droga do Rubacavy była zdradziecka i gdyby zechciała zostać w mieście, to może byłoby lepiej, gdyby pracowała, póki nie mogła sobie pozwolić na bilet autobusowy do Rubacavy.
W Rubacavie znajdź Toto Santos, to twój opiekun. Przypisany do twojej duszy, masz wielkie szczęście bo nie każdy zasłużył by mieć opiekuna Jego twarz była cicha i smutna, kiedy zostawił ją na chodniku z niczym oprócz ubrań na plecach i niewielką ilością gotówki do jadalni, którą wynajmował. Próbowała się do niego uśmiechnąć, ale osłabła w ostatniej chwili i szybko wyszła na ulicę, znikając w tłumie.
Dusze w El Marrow zwykle ignorowały, przesadzony budynek Departamentu śmierci DOD chyba że tam pracowały, a Lola z biegiem czasu zapomniała o żniwiarzu który ją przywiózł- z wyjątkiem wyrazu, twarzy który wydawał się zamrożony .'' Ten człowiek chyba nie ma uczuć ''- pomyślała.
Będąc w El Marrow znalazła pokój na stancji ,u niejakiej Lupe, przybyłej od jakiegoś miesiąca.
W mig się zaprzyjaźniły. Oby dwie miały tylko jeden cel wyrwać się z El Marrow by wyjechać do Rubacavy za nowym lepszym życiem.
Lupe dorabiała sobie w restauracji Franche La Cruz jako szatniarka poleciła tam swoją przyjaciółkę i razem pracowały w jednej firmie. Lola była kelnerką. Przez jakiś czas.
-Musimy oszczędzać pieniądze na czarną godzinę powiedziała Lola.
-Będąc tutaj każda twoja godzina jest czarna zaśmiała się Lupe.
Minęły 2 miesiące i Ubrany w biznesowy garnitur i pozbawiony obszernych szat, mężczyzna zdawał się odzyskiwać pewną charyzmę wszedł do lokalu i usiadł na krześle. Przybył z kobietą.
-Nigdy byś nie domyśliła się tego, co zrobił za życia powiedziała Lupe
-Co takiego zrobił?- zapytała Lola
-Siedział za podwójne morderstwo, zastrzelił za życia swoją kobietę i faceta których nakrył na ''tym'' w łóżku, dlatego spłaca tutejszy dług. Jest żniwiarzem. Przerąbana robota. -zaśmiała się
-Dlaczego ? Przecież to najlepiej opłacalna praca w zaświatach.
-Jak ci się trafi świętoszka z biletem to tak, z takich jak my pożytku żadnego.
Lola skrzywiła się i zrobiła smutną minę, musi cierpieć teraz z tego powodu – odrzekła
-Daj spokój wracajmy do pracy. Odparła Lupe
Wciąż miał zmęczony smutek przyklejony do twarzy, chociaż dostrzegła teraz iskierkę nadziei, która niemal rozśmieszała ją.
Pomyślała o przywitaniu się, ale raczej spasowała.
-Kiedy przyjdzie moja następna wypłata,wybędę stąd.. Pomyślała.
-Z czasem gdy amnezja ustępowała zaczęłam sobie przypominać, dlaczego tu jestem, dlaczego umarłam ,co zrobiłam na ziemi że tutaj tkwię. Początkowo było mi ciężko w to uwierzyć, popełniłam błąd Manuel, odebrałam sobie życie bo depresja wzięła nade mną górę. - Po policzku popłynęły jej łzy.

****************BALKON CALAVERA CAFE**************

I tak to już ze mną było Manny, ja i Lupe przybyłyśmy tutaj do miasta, szukając swojego miejsca w tym świecie.
Chcesz tutaj zostać na całą wieczność ?- Zapytał
Wzruszyła ramionami. Rubacava nie jest taka zła.
-Tak, jeśli zignorujesz policyjną korupcję, falę zbrodni-dodał Manny
Mam tu przyjaciół i Maxa - co jest takiego wspaniałego w Krainie Wiecznego Odpoczynku? Brzmi nudno tutaj przynajmniej coś się dzieje. Poza tym wygląda na to, że ktoś nie chce, żebym dotarła na kraniec świata.
Miała na myśli Nicka Virago.
Manny odwrócił się i spojrzał na nią, marszcząc brwi. Hej. Przestań!. Złapał ją za ramię, nie za mocno, ale wystarczająco, by skupić na nim swoją uwagę. Nie zmieniaj się w Membrillo w tego starego stetryczałego dziadygę. Zrobisz to, Lola. Prawdopodobnie dużo wcześniej niż ja.
Posłała mu lekki uśmiech. Nawet jeśli zostanę tu trochę dłużej?
Tak,powiedział, uśmiechając się. Co jest ze mną, że próbuję cię stąd wypędzić,tak szybko,co?
-Może to dlatego że chce byś była szczęśliwa, po tym wszystkim co cie spotkało.
-Kilka lat nie ma znaczenia, kiedy jesteś martwy. Po 2 latach przebywania tutaj mi to bez różnicy.
-Tylko głupcy liczą czas na tym świecie. -Powiedziała
Zwrócił swoją uwagę, by zamknąć bar, uwalniając jej ramię. Teraz chodź - pomożesz przy tych krzesłach.
Wiatr, który wiał nad Morzem Lamentu, był ostry i zimny i nie pozwalał jej się obudzić z myśli że mogłaby wyjechać stąd i nigdy nie wrócić,ale nie chciała. Coś nie pozwalało jej opuścić tego miejsca.
Było późno w tym sezonie ostatni prom wypłynie dziś w nocy, a Rubacava będzie cichła przez kilka miesięcy. Bez tak wielu turystów,włóczących się po mieście jej działalność będzie mozolna.
- I tak nie zarobiłabym wystarczająco dużo na bilet na statek -zakaszlała, próbując się uśmiechnąć.
-Manny? Jak myślisz, jak wygląda koniec świata?
-Słyszałem, że jest dużo śniegu. Prawdopodobnie wielka ważna świątynia czy coś takiego. Ale nie jestem pewien.
-Chcesz, żebym wysłał ci pocztówkę, kiedy tam dotrę?
-Tak, jeśli to ty zrobisz zdjęcie. Powiedziała Lola
-W porządku, Umowa stoi.
-Manny z zaciekawieniem, zadał Loli niedyskretne pytanie.
-Zasadniczo się nie chwaliłaś a troszeczkę mnie ciekawość zjada od jakiegoś czasu. Zaśmiał się. - Lola spojrzała na niego z zaciekawieniem.

*****************W KAWIARNI CALAVERA CAFE****************

Lola i Manny zeszli na dół by uprzątnąć lokal przed zamknięciem.
Wiesz nie wiem czy to prawda, krąży tutaj legenda o kryształach Acny- Bogini zaświatów,córki Hadesa.
-Co takiego? -Zapytała z zaciekawieniem. Krzesło prawie wypadło jej z rąk.
Podobno ten kto odnajdzie 12 elementów kryształu, które są rozproszone po krainie, stanie się władcą podziemi. Mają ponoć mieć nad wyobrażalną moc. Ten kto posiądzie moc kryształu będzie mógł podróżować przez portale do krainy żywych, i wrócić sobie życie. Czyli cofnąć wyrok La Muerte.
-Ale to tylko legenda. Dotąd przez wieki szukano i nie odnaleziono ich.
Manuel- legendy nie biorą się znikąd. Ziarno prawdy w tym tkwić musi.- Powiedziała Lola
-W zasadzie skąd ta legenda się wzięła? Zapytała
Opowiedział mi ją Charlie jak był w klubie jakiś czas temu, sam ich poszukuje. Uważa że jak zwykle przydał by mu się szmal, na jego rozkręcany ''biznes'' odkąd Max wyrzucił go za podrabianie kwitków na wyścigi kotów. To szuka szemranych interesów.
Lola zniecierpliwiona usiadła z Mannym przy stoliku.
-Hades bóg śmierci, pojął za żonę La Muerte, damę śmierci.
Mieli córkę, Acne. Była piękną kobietą. Ale zakochała się w śmiertelniku któremu miała odebrać życie na ziemi, przemieniła się w kobietę i współżyła z nim. Nie zabrała go do świata umarłych wedle księgi przeznaczenia lecz pozostawiła przy życiu. Z tego co mi wiadomo to podobno była w ciąży ze śmiertelnikiem. Rodzice dowiedziawszy się o tym skazali córkę na potępienie i wygnali ją z kraju Bogów Zbuntowała się przeciwko rodzicom. Nie chciała żyć bez ukochanego. Więc przeklęła swój naszyjnik którym był kryształ Bogów i roztrzaskała na 12 elementów, rozsiała go po krainie umarłych,po czym przemieniła się w kobietę i zamieszkała na ziemi ze swoim lubym, mieli dziecko. Po jakimś czasie gdy córka była starsza, matka zachorowała, na łożu śmierci podarowała jej jeden kawałek tego kryształu. -Mówiąc jej że to część jej duszy.
-Potem słuch zaniknął. To było wieki temu.
-Nikt nie wie kto jest posiadaczem kryształu, ani gdzie znajduje się reszta. Wiadomo tylko że są tutaj gdzieś w całej krainie umarłych.
-Gdyby to była prawda, to mogłabym sprawić że ja i Max powrócili byśmy na ziemię. Jako żywi.
Entuzjazm Loli nie trwał długo. Bo ostudził je Manny.
-Wątpię że kiedykolwiek zostaną odnalezione, legenda ta tutaj krąży od dawna.
-Powtórzył mi ją nawet Velasco kiedy był z deczka nietrzeźwy.
-Zresztą to tylko legenda.
-Heh.. Manny nie wiesz że słowa pijanego to myśli trzeźwego? - Zaśmiała się Lola
-A poza tym to nie tacy jak ty szukali ich-Oznajmił
-Każdy kto się dowiedział, napalił na nie, bo jednak zostać panem śmierci . Posiąść niewyobrażalną moc i możliwość cofnięcia wyroku śmierci. To brzmi jak bajka.
Tysiące osób wyruszyło na poszukiwania ich. Ale niektórzy tylko powrócili z wyprawy. Podobno potwór czyhający w wodach morza Lamentu, strzeże jednego z nich na polecenie bogini Acny.
To brzmi nieprawdopodobnie i jednocześnie nakręca-powiedziała Lola.
Zaraz moment czy ty mówisz o Perle ? Wyspie na dnie środka morza Lamentu gdzie rośnie koral? Słyszałam o tym miejscu, ci co tam wyruszyli już nie wrócili. -Oznajmiła
-Tak,Perła. Przeklęte tajemnicze miejsce.-odrzekł
-Oboje szli już do wyjścia z klubu.
-Zawsze istnieje nadzieja że one jednak istnieją- odrzekł Manuel.
-Dzięki za pomoc, po czym wyciągnął klucze i zamknął drzwi klubu.
-Nie ma sprawy, Lola z lekkim uśmiechem pożegnała przyjaciela i oboje rozeszli się w swoich kierunkach.

CIĄG DALSZY NASTĄPI....

Sumując luty powiem, że... że wyszło kiepsko. Kółko Przyjaźni nie jest jeszcze skończone, ale to głównie dlatego, że z początku obrazek był za duży i praktycznie wszystkim zmniejszało jego rozdzielczość... No i postaci za dużo, ale! Skończmy go choćby nie wiem co xD

Za Czy to uczyni Cię szczęśliwą się wzięłam! Serio! Jeden rozdział mam już wklejony i nawet zaczęłam go tłumaczyć! Z tym... że daleko do obiecanych dziesięciu w lutym. Przepraszam, totalnie nie miałam weny na tłumaczenie.

Za Truciznę nie umiałam się chwycić...

Ale za to skończyłam Diabelską karuzelę!

Nie ogarnęłam patronite i nie pozgłaszałam praw autorskich z YT.

Za swoje zaniedbanie obwiniam głównie siebie. Sesja, do tego praca kompletnie odebrały mi chęć do robienia czegokolwiek no i tak... W marcu będę miała całe dziesięć dni wolnego, więc~ nie będzie lepiej. Nie obiecuję, że będzie lepiej. Nie chcę kłamać.

Aaaa no i w tym miesiącu rusza event Nietypowy marzec. Wszelkie informacje znajdziecie TUTAJ, gorąco zapraszam do wzięcia udziału.

Co w tym miesiącu?

Tłumaczenia:

- przetłumaczyć minimum pięć rozdziałów Czy to uczyni Cię szczęśliwą (bądźmy realistami, jak będzie więcej to super xD)

- dotłumaczyć Aftertale do końca (done)

- zabrać się za rozdział Handplates (done)

- jeżeli pojawią się jakieś nowe notki Cichych, Wpadek albo Gry - systematycznie tłumaczyć

Własne prace

- systematycznie pisać Nieszczęścia chodzą parami

- Rozpocząć nowe opowiadanie z Grillbym (done)

- Rozdział Trucizny
- uzupełnić spis AU z ostatnich liter (done)

Sprawy techniczne

- ogarnąć patronate (done)

- uzupełnić spis treści (done)

- uzupełnić spis treści w Diabelskiej Karuzeli (done)

- zgłosić złamania praw autorskich na YT

- posegregować tagi - te opowiadania, które mają mniej niż 10 rozdziałów, zaś aktywność autorów nie pojawiła się od przynajmniej pół roku - stracą swój tag i będą jedynie w spisie treści.

Opowiadania liczące mniej niż 10 rozdziałów ukończone - również stracą tag.

Chcę zrobić tam porządek, bo zrobił się straszliwy bajzel. (done)

Amen.

Autor okładki: Reitiri

Notka od autora: Jest to opowiadanie interaktywne. Główne poczynania bohaterki i kluczowe decyzje będą podejmować czytelnicy w komentarzach. Notki będą pojawiać się w miarę regularnie, zaś pomysły umieszczone przez czytelników w komentarzach mogą zostać wykorzystane w toku dalszej fabuły. Przypominam, jestem łasa na fanarty xD

Wcielasz się w rolę 28 letniej matki i żony. Twoja córka Aida, ma 9 lat. Twój mąż Piotr jest od Ciebie o 22 lata starszy. Już od roku planowaliście przeprowadzkę za miasto, akurat znalazła się wprost wyborna szansa na wynajem za godziwą sumę domu z kawałkiem ziemi u podnóża góry Ebott. Właścicielem i jednocześnie sąsiadem okazuje się być bardzo przystojny żywiołak ognia imieniem Grillby.

Akcja toczy się wiele lat po zakończeniu prawdziwego pacyfisty w uniwersum Underfell. Opowiadanie dostosowane pod kobiecego czytelnika. Mogą pojawić się notki +18. Grillby x Czytelniczka.

Autor: Yumi Mizuno

Spis Treści

Nowy dom

Wizyta w barze [+18]
Parasolka
Jesteś absolutnie pewna tego co robisz? [+18]
Złośliwy los
Jak się czujesz?
Masz gościa
Nowe siły
Fioletowa sukienka [+18]
Życie pisze najlepsze scenariusze [+18]
Zaskakujesz samą siebie
Droga, której nie będziesz żałować. (obecnie czytany)

Piotrek - 8 | Grillby - 1
* - uwzględnić dramę

Zostało Ci jeszcze kilka dni do czasu powrotu Piotrka. Po przemyśleniach wiedziałaś już którędy powinnaś pójść, postanowiłaś jednak nie psuć sobie wakacji od bycia ... sobą... Jeszcze nie. Grillby dał Ci przecież czas do ostatniej chwili.
Dlatego wykorzystałaś każdy dzień. Robiłaś to co zawsze chciałaś, a na co nie mogłaś sobie pozwolić ze względu na rodzinę. Czyli... nie było tego wiele. Właściwie to przesiedziałaś cały ten okres okazjonalnie pieprząc się z ognistym potworem, lecz to już nie było to samo. Znaczy się jasne, był świetny jak zawsze, a jego rozdwojony język czynił cuda. Kochana! Nie mogłaś ustać na nogach po tym jak skończył z Tobą! Tylko, że to już nie było to samo, mając gdzieś tam w tyle głowy to co wybrałaś.
Tak właściwie, ostatniego dnia... miałaś poczucie zmarnowanego czasu. Być może go zmarnowałaś? Tego nie byłaś pewna. Siedziałaś z potworem na kanapie, w telewizji leciał jakiś nudny serial, ten z rodzaju oglądanych-bo-nic-innego-nie-leci-w-TV. Uznałaś, że to najlepsza okazja do wyjawienia prawdy swojemu kochankowi. Chrząknęłaś. Nie zareagował. Postanowiłaś odwrócić się w jego stronę. Płomienie delikatnie falowały na jego twarzy, lecz jego reakcja nie różniła się od wcześniejszej.
-Słuchaj, chciałabym z tobą porozmawiać... - zaczęłaś niepewnie spuszczając wzrok. Ćwiczyłaś tę kwestię, wiedziałaś dokładnie co i w jakim tonie chcesz powiedzieć, ale... teraz... kiedy wszystko było takie... realne.. zaś potwór taki prawdziwy... nic nie było proste i obawiasz się, że nawet jakbyś spędziła drugie tyle na ćwiczeniach, efekt byłby ten sam. - O... o nas...
-O kim? - Grillby podniósł brew i ściągnął okulary, białe ślepia wbijał w Ciebie, jeżeli to możliwe i brzmi logicznie, jego spojrzenie mroziło. Przeszył Cię dreszcz.
-O... o.... o nas...
-To jesteśmy jacyś my? - był wyraźnie zdziwiony. Spojrzał na telefon który trzymał na stoliku, na datę. Ah. Zrozumiał, odstawił maszynę na bok i znowu spojrzał na Ciebie - Czas na poważną rozmowę tak?
-Tak... - szepnęłaś cicho. Lecz nie umiałaś nic powiedzieć. Bałaś się. Najdrobniejsza myśl opuściła Twoją głowę i wiedziałaś, wiedziałaś, że będziesz tęsknić. Potwór czekał cierpliwie, minutę, dwie, dziesięć, patrzył na Ciebie, a kiedy minęła minuta piętnasta, odwrócił wzrok. Fioletowe języki ognia na chwilę zatańczyły nerwowo, lecz zaraz potem się uspokoiły.
-Więc?
-Ja... wybrałam.
-Domyślam się, najwyższa pora.
-Chcę być z tobą... - zaczęłaś, nie z tej strony z której powinnaś, w ten sposób całość brzmiała jeszcze straszniej
-Nie chcesz.
-Chcę.
-Nie chcesz - znowu to mrożące spojrzenie - Co ci przeszkadza co? Mąż, córka, opinia społeczna, a może nie podoba ci się to jak lizałem twoją cipkę? - Z dziwnych powodów słyszałaś gniew w jego do tej pory spokojnym głosie. Słowa nie były miłe. Raniły.
-Nie rozumiesz.... chcę, ale.... Ai... o-ona...
-Jakoś nie myślałaś o niej kiedy skakałaś po moim kutasie. - zacisnęłaś mocniej usta podnosząc jednocześnie wzrok na potwora. Był zły i dobrze o tym wiedziałaś. Spokój ognia był jedynie pozorny, to ciepło, wzrastające ciepło w pomieszczeniu zdradzało piętrzącą się w nim furię. Zaczęłaś się nawet bać, że żywa z tego starcia nie wyjdziesz...
-To... to prawda... - szczerość, jedyne czym będziesz mogła się wykupić, to szczerość. Tak wierzyłaś. Bo nie widziałaś innego wyjścia z tej sytuacji. Musiałaś to rozegrać dobrze, nie denerwować go, tak, aby przyjął odrzucenie... właściwie. Aby nie powiedział Piotrkowi. Czy ten by mu uwierzył? Może. A jeżeli by uwierzył, to straciłabyś ich obu, bo po tym wszystkim Grillby na pewno Cię nie będzie chciał i byłaś tego w stu procentach przekonana. - Oni wracają, a ja... Grillby, tu nie chodzi o ciebie - spojrzałaś na niego pewnie - Po prostu ja .. nie mogę... ja... to wszystko to był jeden wielki błąd - białe ślepia zajarzyły się, a Ty wiedziałaś, że powiedziałaś coś złego. - Znaczy się nie ty! Tylko moje postępowanie! Nie powinnam była tak... tak...
-...się mną bawić - skończył za Ciebie. Przytaknęłaś nie mogąc wydusić z siebie żadnego więcej słowa. Potwór wyłączył telewizję, najwyraźniej jakiekolwiek dźwięki w tle go irytowały. Odwrócił wzrok od Ciebie, oparł się o kanapę zarzucając ramię za oparcie. Milczał długo. Bardzo długo. Masz takie wrażenie w każdym razie, bo czas jakby pędził... wolniej... dla Ciebie... dla was... w tym momencie. - Jasne, rozumiem, to logiczne co wybrałaś. - Odezwał się w końcu, temperatura zmalała, on wyglądał na spokojnego i może... może odzyskał spokój? - Chodzi o Ai czy o Piotrka?
-O Ai... Tylko i wyłącznie o nią. Gdyby nie ona... to...
-Wiesz, zawsze można by ją... - spojrzał na Ciebie, otworzyłaś szeroko usta przerażona i jednocześnie podekscytowana słowami jakie miał zaraz wypowiedzieć... ale .... nic więcej nie powiedział. Jakby jedno spojrzenie na Twoją twarz sprawiło, że ta szalona myśl wyparowała z jego głowy. To byłoby zbyt piękne aby było prawdziwe. - Dobrze robisz. Jesteś dobrą matką.
-Nie jestem.
-Matką tak, nie żoną. To różnica. - uśmiechnął się kwaśno. - Nim wstaniesz z tej kanapy, co nastąpi zaraz... chcę abyś wzięła sobie do serca to co teraz powiem. - Spojrzałaś na niego lekko przerażona. Bałaś się wtedy kiedy całe jego ciało, giętkie niczym kota, przemieszczało się w Twoją stronę, kiedy musiałaś położyć się na kanapie, oprzeć głowę na podłokietniku, odwrócić twarz na bok, gdy on obejmował Cię. Ten dotyk był zły. Całe Twoje ciało to czuło. Zbyt ciepły. Nie taki jaki powinien. - Ja zawsze.... - potwór nie przerywał, nie przeszkadzały mu Twoje marne próby wyswobodzenia się - ...dostaję... - w jednym miejscu szczególnie mocno bolało. Na plecach, na wysokości kości ogonowej. - ...to co chcę. - Wszystko było takie ... złe... Tak bardzo złe.

Ostatnie wspomnienia z potworem nie należały do najprzyjemniejszych, odczułaś jego gniew, choć i tak wiedziałaś, że nie był to całkowity, nie w pełni, hamował się. Skończyłaś jedynie z poparzeniem na plecach, które zostawi po sobie bliznę. Głęboką. Tą z którą umrzesz. Musiałaś skłamać, że to od piekarnika, że byłaś gapą i nie zauważyłaś. Rana nie przypominała wprawdzie takiej, lecz Piotrek i tak uwierzył, przecież nie znał się zupełnie na gotowaniu.
Grillby przyjął go jak starego przyjaciela, nawet wtedy kiedy ten składał mu wymówienie najmu przed czasem. Znając chciwość o jakiej wiele się mówi, która stała się niemal wizytówką fioletowego żywiołaka, nie walczył o kaucję. Po prostu do końca miesiąca mieliście się wyprowadzić. Co też nastąpiło naprawdę szybko. Ai została wypisana ze szkoły i jako pierwsza odesłana do dziadków do wielkiego miasta, gdzie wróciła do swojej starej szkoły i starej klasy. Trochę zamieszania w jej i waszym życiu, ale tak to wiecie na czym stoicie. Prawda?
Czułaś ulgę, gdy siedząc na siedzeniu dla pasażera opierałaś głowę o szybę i żegnałaś napis „Ebott żegna, wróć do nas jeszcze!”. Ulgę, bo jedyna osoba która znała Twój sekret, została właśnie tam. To kim tak naprawdę jesteś nie wyjdzie na światło dzienne. Teraz możesz wieść normalne, zwyczajne życie. Udawać, że przygoda z potworami nigdy nie miała miejsca. Udawać, że nie masz blizny na plecach i udawać, że ... jesteś dobrą żoną.
Udawać, właśnie. Bo znasz prawdę. Nie oszukasz samej siebie choćbyś bardzo tego chciała. Choćbyś się bardzo starała, nie zignorujesz palenia blizny na plecach, zaś sny które obficie Cię nawiedzają, przepełnione czystą purpurą, gorące jak ognie piekielne, będą Twoim przekleństwem. Każdego ranka budzisz się po nich z wyrzutami sumienia mając nadzieję, że mąż nie usłyszał imienia, które szepczesz. Modląc się, by prawda nie wyszła na jaw. I wiesz co?
Prawda zawsze wychodzi na jaw. Prędzej czy później dogoni Cię. Tym bardziej, że słowa jakie wypowiedział tamtego wieczoru nadal przebrzmiewają Ci w uszach. On dostaje to czego chce. I dostał. Wiedziałaś to. Wiedziałaś po trzech miesiącach od przeprowadzki, gdy siedząc w ubikacji w domu, trzymałaś w ręce test ciążowy... test pozytywny... Po policzkach ciekły Ci łzy, zasłaniałaś dłonią usta aby nie krzyczeć, by nie obudzić śpiącej, w końcu spokojnej i zadowolonej Ai, by nie ściągnąć ciekawości Piotrka odpoczywającego przed telewizorem. Czy to możliwe? Przecież się zabezpieczałaś, z Piotrkiem prezerwatywa, łykałaś też tabletki... Jedyne co przychodzi Ci do głowy, to on...
Obejmując brzuch zgięłaś się w pół, przerażona losem, który jest Ci pisany.

Pytania od 31 do 60

61 Dlaczego alkoholik pije?

"Następną planetę zajmował Pijak. Te odwiedziny trwały bardzo krótko, pogrążyły jednak Małego Księcia w głębokim smutku.
- Co ty tu robisz? - spytał Pijaka, którego zastał siedzącego w milczeniu przed baterią butelek pełnych i bateria butelek pustych.
- Piję - odpowiedział ponuro Pijak.
- Dlaczego pijesz? - spytał Mały Książę.
- Aby zapomnieć - odpowiedział Pijak.
- O czym zapomnieć? - zaniepokoił się Mały Książę, który już zaczął mu współczuć.
- Aby zapomnieć, że się wstydzę - stwierdził Pijak, schylając głowę.
- Czego się wstydzisz? - dopytywał się Mały Książę, chcąc mu pomóc.
- Wstydzę się, że piję - zakończył Pijak rozmowę i pogrążył się w milczeniu.
Mały Książę zakłopotany ruszył dalej.
"Dorośli są naprawdę bardzo, bardzo śmieszni" - mówił sobie po drodze."

-"Mały Książę" Antoine de Saint-Exupéry

62 Dylemat moralny: W przypadku zagrożenia ciąży i ryzyka śmierci matki i/lub dziecka lekarz pierwszorzędnie powinien ratować życie matki, czy nienarodzonego jeszcze człowieka?
Jestem za tym, aby ratować życie które jest. Czyli - życie matki. Dziecko można mieć kolejne, albo też zaadoptować. Pamiętam, kiedy pewien ksiądz opowiadał nam o tym, jak to przyszedł do niego jeden parafianin z podobnym pytaniem. Okazało się, że jego żona była w ciąży z bliźniętami. W trakcie ciąży okazało się, że jedno z bliźniąt umarło - nie pamiętam okoliczności - no i zostało usunięte. Wskutek złej operacji uszkodzono nóżkę drugiego, która zaczęła gnić, co zatruło wody płodowe w których się znajdował a zatem i ciało matki. Facet miał wybór - ocalić żonę usuwając dziecko, albo poświęcić żonę mając nadzieję że dziecko kalekie będzie żyć. Wiadomo, porządny katolik, nie "zabił" dziecka, a więc w efekcie całego zdarzenia umarła i matka i dziecko, bo gość nie umiał podjąć decyzji.

63 Świętujesz Wielkanoc? Jeśli tak to robisz to dla siebie, czy tylko ze względu na rodzinę?
Lubię Wielkanoc, lubię malowanie jajek, lubię chodzenie z koszyczkiem. Podoba mi się to. Lecz nie trzymam się postu, nie świętuję z rodziną, nie przeżywam emocjonalnie symboliki tego święta.

64 Kiedy jest dobry czas, żeby "pójść na swoje"?
Z własnego doświadczenia wiem, że im wcześniej tym lepiej. Zatrudnienie, a potem wynajem mieszkania, albo zbieranie na własne. Gdyby nie moja wczesna wyprowadzka - w wieku osiemnastu lat - od matki, w tej chwili nie wiedziałabym co zrobić.

65 Czy jest jakaś cecha oczu, którą uważasz za niezwykle fascynującą? (np. kolor tęczówki, kształt, heterochronia)
Uuuuuwielbiam różno-kolorowe oczy, albo takie, które zmieniają kolor w zależności od pogody czy stanu emocjonalnego człowieka. Miałam też koleżankę, która miała jedno oko w stylu "kocim" w sensie podłużną źrenicę. Straaaaasznie mi się to podobało.

67 Przypomnij sobie sytuację (bądź sytuacje) kiedy najbardziej się bałeś/aś. Czym było to spowodowane?
Lekcje rytmiki w szkole muzycznej. Kiedy byłam dzieckiem, zapisano mnie do szkoły muzycznej. Choć nie posiadam żadnych wybitnych predyspozycji w tym kierunku, to jednak... granie na fortepianie trza opanować, tak jak moja mama i mój dziadek i babcia i pradziadkowie... coś w rodzaju rodzinnej tradycji. Wcześniej miałam nauczycielki w domu - było fajnie. Potem zostałam zapisana do szkoły muzycznej i to był błąd. Jakkolwiek trafiłam na dwie ponoć najgorsze nauczycielki, tak lekcje rytmiki z panią J. zawsze były poprzedzane silnymi bólami brzucha, wymiotami i robieniem dosłownie wszystkiego, aby nie iść na zajęcia. Kobieta z zajęć potrafiła zrobić prawdziwe piekło, wyzywając i obrażając dzieci od najgorszych, nieuków, beztalenci, mówić, że marnują jej czas, że nie nadają się do niczego. Uderzała otwartą ręką w fortepian, czasem sadzała nieszczęśnika przy nim i kazała grać ze słuchu jakieś dźwięki.
Nawet po latach, jak będąc już w pełni dojrzałą dziewczyną, natrafiłam na nią przypadkiem w sklepie, serce mocniej mi zabiło, zaś żołądek ścisnął się niebezpiecznie. Uraz i strach przed tą kobietą pozostał chyba niewyleczony.

68 Czego NIE zabrałbyś/zabrałabyś ze sobą na bezludną wyspę?
Wszystkich elektronicznych sprzętów. Chyba, że takich napędzanych na baterie słoneczne - aby je podładować.

69 Wierzysz w karmę?
Chciałabym, aby istniała.

70 Jaki wynalazek XXI wieku (podkreślam XXI wieku) jest dla Ciebie znaczący i budzi Twój podziw?
Oua, wiele ich jest, serio.

Mm ze współpracy między Japanese Riken Brain Science Institute i MIT’s Picower Institute for Learning and Memory wyszło cudeńko - umiejętność wszczepiania sztucznych wspomnień.
Naukowcom z California Institute of Technology udało się teleportować proton!
ReWalk - To rewolucyjny robotyczny egzoszkielet zapewniający zasilane biodro i kolana, które umożliwiają stanie i chodzenie, osobom z uszkodzonym rdzeniem kręgowym.
Sztuczna wątroba, sztuczna trzustka czy implanty siatkówki...
Drukarka 3D
Samochody hybrydowe
Nie wspominając już o Sophii - robocie.

Chciałabym też kiedyś przenocować w tym hotelu pełnym robotów

I choć przeraża mnie to dokąd zmierza technologia, nie umiem nie ukrywać podziwu dla tego co zostaje wynalezione i jak ludzie wcielają w życie wszystkie swoje wyobrażenia. Niemożliwe staje się możliwym.

72 Twoim zdaniem, dlaczego młodzież podchodzi lekceważąco do lekcji religii oraz do nauczycieli religii? Gdzie leży błąd wychowawczy - w środowisku uczniów, czy ze strony nauczycieli?
Wina zawsze leży po środku. Może bierze się to stąd, że w obecnym świecie nie ma miejsca na wiarę i religię? Bo taka prawda. Walczy się z nią na każdym kroku, dziecko na którego autorytety nie mają żadnego wpływu, albo na złość rodzicom będzie wszystko robiło na złość. Do wiary trzeba dorosnąć, do religii trzeba dojrzeć, bezwiedna nauka papugowania to dla mnie głupota. Nie należy uczyć jak myśleć, ale po prostu myśleć. Aby dziecku, bez względu na wszystko - dać szansę wyboru tego co najbardziej mu odpowiada. Bo z poszukiwaniem i wątpliwością idzie wiedza i pragnienie wiedzy, a co za tym idzie - wzrost.

74 Wyobraź sobie, że budzisz się jutro i nagle okazuje się, że najważniejsza/najbliższa/ukochana Ci osoba w nocy w jakiś niewytłumaczalny sposób zmieniła płeć. Jak reagujesz, co myślisz, co czujesz, co robisz, jak się zachowujesz, co postanawiasz?

Powiem to, co Samael mówiłam wiele razy i co ona sama przyznawała mi z uśmiechem
Gdyby Samael pewnego dnia urodziła się z kutasem, bez wahania wyszłabym za nią za mąż. To ułatwiłoby wiele spraw. Nie sypiałabym z nią, co to to nie, fuj. Chodziłaby sobie na dziwki, przychodziła na obiad, czasem coś naprawiła w domu, czy coś... Ot takie stuknięte małżeństwo.

75 Jak wyglądałoby Twoje wymarzone miejsce odpoczynku?
Już je mam. Nie trzeba mi nic więcej niż tabliczka czekolady, gorąca herbata, papieros, komputer i Samael obok.

76 Która z bajek Disneya najbardziej Ci się podoba i dlaczego?
Merida Waleczna. Merida nie jest stereotypową księżniczką Disneya. Jest waleczna, odważna, narwana, nie w głowie jej ślub i dzieci. Do tego akcja dzieje się w przeszłości, w otoczeniu legend i świetlików i w ogóle.. Poza tym uwielbiam tę piosenkę

Poza tym zaskoczeniem dla nikogo nie będzie, jak powiem, że Zwierzogród tez wywołał na mnie wielkie wrażenie. W sumie ciężko mi wymienić jeden film Disneya...
O! To też lubię!

77 Jakie wartości, spostrzeżenia i nauki pojęłaś/pojąłeś dzięki bajkom/baśniom jakie były Ci czytane w dzieciństwie? Innymi słowy - czego się nauczyłeś/aś?
Za młodu czytano mi Andersena. Ponoć ktoś kiedyś udowodnił, że dzieci wychowane na bajkach Andersena są bardziej wrażliwe i mają lepiej rozwiniętą wyobraźnię... Nie wiem ile w tym prawdy, bo tak mawiała jeszcze moja mama... Faktem jest, że Andersen bardzo dużo mnie nauczył - przede wszystkim tego, że plotki są złe i nigdy nie są prawdziwe. Nauczył mnie też tego, że w rzeczach niepozornych może ukryć się prawdziwa głębia i piękno. Bajki Pana Pero nauczyły mnie empatii i wrażliwości. A baśni braci Grimm to ja się bałam. Serio. Są przerażające. Płakałam jak mama chciała mi je czytać >.>

78 Powiedzmy, że masz szansę, pieniądze i wszystkie potrzebne czynniki, by móc zrobić COŚ. Duże coś przez duże c. Naprawdę fajna sprawa; możesz wybrać czym to jest. Kompletnie dowolnie. Wszystkie chwyty dozwolone. Czym stałoby się "coś" w Twoich rękach?

79 Co sądzisz o ludziach, którzy pomagają chorym zwierzętom, ale nie chcą pomagać chorym ludziom?
Jestem takim człowiekiem. Zwierzęta często cierpią przez ludzi, nie są niczemu winne, zaś to co je spotyka najczęściej dzieje się przez ludzi. Nawet tych działających bezmyślnie i bez świadomości wyrządzających im krzywdę. Stając przed wyborem - zwierze czy człowiek, zawsze wybiorę zwierzę, bo zwierze uważam za bardziej bezbronne i mniej winne.

81 Jaka jest Twoja definicja przyjaźni?

Bezwarunkowa akceptacja i lojalność.

82 Gdybyś miał/a jednym obrazkiem przedstawić cały internet co by to było?

Autor: Grzegorz Kmin - Nauka latania

84 Jaką jesteś barwą?
Purpura.

85 Czy Twoim zdaniem magia istnieje?
Magia w znaczeniu rzucanie zaklęć - nie. Ale wierzę w iluzję i w potęgę świadomości, co dla niektórych jest już magią.

86 Chciał(a)byś mieć egzotyczne zwierzę? Czy może wolisz nie ingerować w ich środowisko i pozostawić je w ich naturalnych miejscach występowania? Co sądzisz o trzymaniu zwierząt w zoo oraz w cyrku?
Kiedyś za egzotyczne zwierzę uchodził chomik, więc ten termin się zmienia. Jednak nie wyobrażałabym sobie trzymać w domu pająka czy jakiegoś legwana, choć wydają mi się ciekawe. Wolę coś, czym umiem się opiekować. Pies. Kot. Szczur.
Jestem przeciwniczką trzymania zwierząt w cyrku czy w zoo. Zdecydowanie bardziej wolę rezerwaty przyrody. ZOO dla mnie różni się tym od cyrku, że nie uczą tamtejszych zwierząt sztuczek i w ostateczności oczywiście, może to być szansa na przedłużenie gatunku. LECZ wystawianie zwierząt na kontakt z chamskimi ludźmi którzy karmią je byle czym... neh. To już przesada.

87 Muzyka klasyczna. Lubisz? Słuchasz? Jacy kompozytorzy należą do Twoich ulubionych, kogo podziwiasz i szanujesz?
Uwielbiam Straussa ojca. Chaczaturiana. Mozzarta czy nawet Chopina. Słucham muzyki klasycznej oraz instrumentalnej.

89 Honor i odwaga to cechy które musimy nabyć? Dorosnąć do nich? Czy jak ktoś ich nie posiada to już nie nabędzie? Jak sądzisz?
Uważam, że honor to cecha osobowości którą trzeba w sobie wykształcić, pielęgnować, która może pęknąć, ale można ją odbudować. Nie uważam, aby termin "utrata honoru" był stały, bo w danej sytuacji można go stracić, można się poprawić, można w innej sytuacji zachować go.
Odwaga pojawia się natomiast sporadycznie, kiedy obawa przed utratą czegoś/kogoś jest silniejsza, niż strach. Każdy może być odważny i to, że ktoś jest odważny cały czas nie oznacza tego, że nigdy nie stchórzy i odwrotnie.

Pytania od 91 do 120

Categories

POPULAR POSTS

ARCHIWUM BLOGA

Labels

Obserwatorzy