Undertale: Sześć szkieletów w Twojej szafie - Dzień z Edge [Six Skeletons in Your Closet - A Day on the Edge] - tłumaczenie PL

Autor okładki: Rydzia

Notka od tłumacza: Szkielety nie chowają się już w Twojej szafie, są także w całym mieszkaniu! Wcielasz się w rolę przeciętnej, nieco pokręconej studentki, która potrzebuje znaleźć miejsce gdzie mogłaby zamieszkać. Ścigana przez mroczną przeszłość odnajduje schronienie w domu pełnym kościotrupów.

Jest to opowiadanie w stylu haremówek, dostosowane pod kobiecego czytelnika. Erotyczny komedio dramat. Tak to można określić. Czytelniczka x Sans / Czytelniczka x Papyrus / Czytelniczka x Red (Sans z Underfell) / Czytelniczka x Edge (Papyrus z Underfell) / Czytelniczka x Blue (Sans z Underswap) / Czytelniczka x Stretch (Papyrus z Underswap) i tak to wszystko w jednej fabule.

Autorka jest bardzo łasa na fanarty

Autorka: MistressKitten

Tłumaczenie: Yumi Mizuno

Oryginał: klik

Spis treści

Część I - Dusza do ocalenia (Rozdziały od 1 do 30)

Dziwna propozycja

Kolacja i obietnica

Szkolne oszołomienie

Zabawa z kociakiem

Śniadanie do łóżka

Dobry uczynek

Dobry uczynek: Akcja i reakcja

Dzień z Edge (obecnie czytany)

Za zamkniętymi drzwiami

Życie to plaża Część 1

Życie to plaża Część 2

Szkieleci zazdrośnik

Odkupienie Reda

Rocznica

Blue zabierz mnie

Pink na misji

Punkt wrzenia

Zgubiona i znaleziona

Duet

Napięcie

Gorąca chwila Część 1 // Alternatywna Wersja [+18]

Gorąca chwila Cześć 2

Obosieczny miecz

Być kochaną

Dziwne schorzenie

Zielonooki potwór

Odrzutowy blues

Zakręć nożem

Genocide [+18]

Nietknięta dusza

Część II - Nie-zapomnij-mnie (Rozdziały od 31 do 45)

Część III - Czas ucieka (Rozdziały od 46 do ??)

Po herbacianym przyjęciu dałaś po bilecie Blue i Papyrusowi w podzięce za pomoc w Twoim kacu. 

-CZY MOGĘ UŻYĆ TERAZ MOJEGO? - zapytał wyższy. Byłaś zaskoczona jego zapałem.

-Um oczywiście. Co mogę dla ciebie zrobić?

-MOŻESZ SPRAWDZIĆ CZY WSZYSTKO DOBRZE Z SANSEM? NIE WYSZEDŁ Z POKOJU OD WCZORAJ – podał Ci bilet. 

-Oh Papyrus – powiedziałaś słodko odpychając jego rękę. To w jego stylu, że chciał z niego skorzystać dla dobra brata – Zrobię to za darmo. - Pocałowałaś obu w policzki, sprawiając że zarumienili się na niebiesko i pomarańczowo. Uroczy. Udałaś się na piętro i stanęłaś zmieszana. Sprawdzić co z Sansem czy pogadać z Edge? Sans. Zapukałaś w jego drzwi delikatnie, otworzył szybko co Cię zaskoczyło. 

-oh cześć, co tam dzieciaku? - zapytał zbyt pośpiesznie. 

-Oh um sprawdzam co u ciebie bo nie widziałam cię od rana – starałaś się zerknąć do środka pokoju ciekawa co ukrywa przed Tobą, lecz nic nie dostrzegłaś. 

-nic mi nie jest, nie martw się o mnie, niedługo zejdę na śniadanie, dobrze? - nie wierzyłaś mu, dostrzegł to w Twoich oczach. Wyszedł przed pokój zamykając za sobą drzwi. -wszystko dobrze dzieciaku? - popatrzył na Ciebie skupiony – znaczy się, po wczorajszym? 

-Oh tak, tak... nie pamiętam zbyt wiele, więc nic się nie stało. Pamiętam że zaopiekowaliście się mną kiedy dotarłam do domu – skłamałaś nie chcąc aby wiedział, że pamiętasz kluczową większość. Nie potrzebował dodatkowego zmartwienia. 

-heh ta, staraliśmy się, nie wiemy zbyt wiele o pijanych ludziach, słuchaj, ja uh... mam wiele pracy do zrobienia... ale możemy pogadać później?

-Jasne – odprowadziłaś go spojrzeniem do pokoju i możesz dać sobie rękę odciąć, że zauważyłaś jego niebieską bluzę przewieszoną przez oparcie krzesełka obryzganą we krwi. Wahałaś się czy nie zapukać znowu i zapytać go, ale pewien głos Cię powstrzymał. 

-oh uh cześć kocie – odwróciłaś się do Reda, który właśnie wychodził od siebie. Był zawstydzony widząc Ciebie, unikał kontaktu wzrokowego. 

-Red! - rzuciłaś mu się na szyję, czym go zaskoczyłaś. Zamarł. Puściłaś go z uśmiechem. - Wczoraj, przyszedłeś kiedy cię potrzebowałam. Dziękuję. 

-oh oh, ta, zawsze kiciu – rumienił się bardzo mocno 

-Masz – dałaś mu bilet – To nie jest do końca równoważna wymiana, ale mam nadzieję że pokaże ci jak bardzo to doceniam. - cmoknęłaś go szybko w policzek i minęłaś idąc do pokoju Edge, zadowolona, że zbiłaś z pantałyku kościotrupa za plecami. 

Odpowiedział na pukanie niemal natychmiast. 

-AH! CZŁOWIEK! WCHODŹ SZYBKO, SPÓŹNIŁAŚ SIĘ – Spóźniłaś się? Zgodziłaś się robiąc krok do środka. Wyciągnęłaś trzy bilety z kieszeni, ale on ich nie zauważył – MYŚLAŁEM DŁUGO I CIĘŻKO O TEJ CAŁEJ DOBROCZYNNOŚCI, I CHYBA WPADŁEM NA POMYSŁ! WIDZISZ TEN BICZ? MÓGŁBYM.. - zaniemówił widząc kartki w Twoich rękach – A TO ZA CO? 

-Są dla ciebie, w podzięce że zapłaciłeś mój kredyt studencki. Jeden za każde dziesięć tysięcy. Wiem, że to niewiele. - Patrzył na Ciebie zmieszany. 

-MASZ NA MYŚLI TEN RACHUNEK JAKI ZAPŁACIŁEM W BANKU? TO TEŻ SIĘ WLICZA W DOBROCZYNNOŚĆ?

-Nawet nie wiesz jak bardzo – wziął bilety wgapiając się w Ciebie, a potem odwrócił głowę. 

-CÓŻ, SĄDZĘ WIĘC, ŻE POWINNAŚ ZAPISAĆ MÓJ NUMER ABYŚ MOGŁA SIĘ ZE MNĄ SKONTAKTOWAĆ W RAZIE ... PRZYSZŁYCH... RACHUNKÓW. - Ten skurwysyński tsundere chce płacić za Ciebie wszystkie długi? O rany, już wiesz jak go wpiszesz. Otworzyłaś kontakty zapisując go sobie jako: Tatusiek. Pokazałaś mu telefon i puściłaś oczko z uśmiechem. - TO TYLKO MARNE TRZYDZIEŚCI PIĘĆ TYSIĘCY, NIE ROZUMIEM DLACZE... DLA... DLACZEGO... - zadrżał dostrzegając nazwę. Szybko wpisał swój numer i oddał Ci go, odwrócił głowę, abyś nie dostrzegła jego rumieńca. O Boże, cudowny. -P-POWINIENEM ZAJĄĆ SIĘ TWOIMI FINANSAMI SKORO SAMA JESTEŚ DO TEGO NIEZDOLNA – Ten pomysł bardzo mu się spodobał, odwrócił się do Ciebie z wielkim złowieszczym uśmiechem i drapieżnym błyskiem w oku. - MOGĘ ICH UŻYĆ TERAZ? - zapytał trzymając bilety. Przytaknęłaś. Uh-oh, ciekawe co chodzi mu po głowie – DOBRZE WIĘC. SKORZYSTAM Z DWÓCH TERAZ. PO PIERWSZE – podał Ci jeden – ZROBISZ WSZYSTKO O CO POPROSZĘ JUTRO, WSTANIESZ, UBIERZESZ SIĘ TAK ABY MNIE ZADOWOLIĆ, SPOTKASZ SIĘ ZE MNĄ O DZIESIĄTEJ NA DOLE, I NIE WOLNO CI SIĘ SPÓŹNIĆ NAWET SEKUNDY. ROZUMIESZ? - przełknęłaś ślinę i przytaknęłaś. -DOBRZE, A PO DRUGIE – podał Ci kolejny – NASTĘPNYM RAZEM JAK BĘDZIESZ ZWRACAŁA SIĘ DO MNIE PRZED INNYMI, UŻYJESZ OKREŚLENIA .... TATUSIEK 

-Raz? - co za dziwne żądanie. 

-ZA KAŻDYM RAZEM KIEDY BĘDZIE TO POTRZEBNE OH I UH PRYWATNIE CZASAMI TEŻ – Musisz przyznać, że to znacznie więcej niż... oczekiwałaś – NO I, CZY ABY PRZYPADKIEM NIE MIAŁAŚ TEJ KOSZULKI NA SOBIE WCZORAJ? 

-Uhm, tak, wybacz, nie mam za dużego wyboru, bo nie mam zbyt dużo ciuchów. 

-ROZUMIEM. TO WSZYSTKO. 

-Dobrze. To do jutra... Tatuśku? - zaśmiał się zawstydzony i wypędził Cię machając ręką. Poszłaś do swojej sypialni, wzięłaś prysznic cały czas czując się dziwnie. Na co właśnie się zgodziłaś? 

Przyglądałaś się sobie w lustrze, zastanawiając się czy ubrałaś się dość dobrze dla Edge. Za dziesięć minut masz się z nim spotkać na dole, więc musiałaś wyglądać perfekcyjnie. Jak masz być szczera najbardziej bałaś się, że reszta zorientuje się w Twoich zboczeniach widząc co na siebie włożyłaś. Uznałaś, że będzie chciał widzieć Cię w czymś czarnym. Założyłaś więc na siebie czarną sukienkę z długimi rękawami, we włosy wpięłaś spinkę w kształcie czaszki, wsunęłaś stopy w czarne lakierki i pomalowałaś usta na krwisty czerwony. Nie potrzeba Ci więcej makijażu, poza odrobiną tuszu. Lecz czegoś brakowało w ubraniu, Edge przywiązywał wielką uwagę do detali. Broszka! Wzięłaś tę w kształcie róży, którą dostałaś od babci. Idealna. Podciągnęłaś kieckę, otrzepałaś ramiona. Świetnie. Nie wolno Ci się spóźnić! Chwyciłaś czarną kurtkę i wyszłaś z pokoju zapominając zamknąć go za sobą w pośpiechu. Byłaś na dole równo o dziesiątej, Edge już stał czekając, pozostali kręcili się w okolicy. Kiedy podnieśli wzrok aby na ciebie spojrzeć, aż szczęki im opadły. 

-rany kiciu, aleś się wystroiła – Red nerwowo zaczął bawić się koszulką, lekko się rumieniąc

-ZROBIŁA TO DLA MNIE IDIOTO – warknął Edge chwytając brutalnie za Twoją dłoń, uniósł ją do góry i okręcił Cię dookoła – WIDZĘ, ŻE JESTEŚ CZYSTA I ELEGANCKA, KOBIETO

-Uh dzięki, tak myślę – zauważyłaś jak Ci się przygląda wyczekująco -Tatuśku – I w tym momencie stało się tak, jakby ktoś wcisnął pauzę. Edge zaśmiał się dumnie, zaś pozostali zamarli, pomijając stuk, kiedy Stretch wypuścił swój kubek w ręki. Chciałaś na niego spojrzeć zaciekawiona, lecz nim to zrobiłaś Edge zmusił Cię do spojrzenia na niego. 

-TAK, TEN STRÓJ BĘDZIE DOBRY NA DZISIAJ, CHODŹ, ALBO SIĘ SPÓŹNIMY – odwrócił się od innych – NIE MA NA CO CZEKAĆ – i z tymi słowami wyszedł z mieszkania ciągnąc Cię za sobą do czarnego, czekającego na was kabrioletu. Zerknęłaś za siebie chcąc zobaczyć miny pozostałych, ale drzwi były już zamknięte. 

Nie wiedziałaś czego się spodziewać, kiedy Edge zaparkował przed centrum handlowym. Popatrzyłaś na wielki budynek zastanawiając się w co się wpakowałaś. 

-CHODŹ, CZŁOWIEKU, SPÓŹNIMY SIĘ – chwycił Cię mocno za rękę. Mmmm dobrze. Kurwa mać. Panienko, nie teraz! 

-Spóźnimy się na co? - dreptałaś za nim starając się dotrzymać mu towarzystwa 

-ZROBIŁEM REZERWACJĘ DLA CIEBIE ABY UZUPEŁNIĆ ZAPASY W TWOJEJ SZAFIE, MASZ ŻAŁOŚNIE MAŁY WYBÓR UBRAŃ – powiedział ktoś, kto nosi to samo praktycznie codziennie. 

-Łoł, nie mam na to pieniędzy! - Zatrzymał się i przyciągnął cię bliżej do siebie pochylając się tak, że twarz miał na równi z Twoją. 

-A OD CZEGO MASZ TATUŚKA? - zaśmiał się. O rany. Zarumieniłaś się rozumiejąc już co się święci. Modliłaś się, aby był łaskawy w wyborze ubrań dla Ciebie. 

Nie był. Dziesięć minut później stałaś w sklepie ze sprzętem do dekorowania lochów. Serce zabiło Ci mocniej kiedy patrzyłaś na wszystkie te przyrządy. Pani ubrana na czarno chwyciła Cię za rękę i pociągnęła do przebieralni podając wszystkie potrzebne rzeczy. Edge siedział na czerwonym krześle, dając wyraźnie do zrozumienia czego chce. Wyraźnie znają go.

-CHCĘ CZERŃ.

-Tak panie Edge

-I KORONKI 

-Oczywiście panie Edge

-MUSI WYGLĄDAĆ ODPOWIEDNIO DLA KOŚCIOTRUPA MOJEGO POKROJU 

-Już się robi panie Edge – Wkrótce przebieralnia była pełna różnych strojów, niektóre były fajne lecz przeważały takie których nie założyłabyś na siebie poza sypialnią. Zaczęłaś z czarno-fioletową sukienką zapinaną na szyi. Była krótka i pełna koronek. Nigdy nie spodziewałaś się, że lubi styl lolitek. Poprawiłaś ją i wyszłaś z przebieralni tak aby mu się pokazać. Przyglądał się myśląc przez minutę. 

-CIEKAWE, DOBRZE CI W FIOLETOWYM! WIĘCEJ FIOLETOWEGO! 

-Tak panie Edge! - zalało Cię morze ubrań, od małych obcisłych spodni, po wieczorne szlafroczki, zaś buty na koturnach sprawiły, że zarumieniłaś się już od samego patrzenia na nie. Zauważyłaś, że to co mu się nie podobało wyrzucał za siebie. Kiedy Edge wybierał powarkując na sugestie sprzedawców, pisałaś z pozostałymi. Nikt nie był zaskoczony tym, że musiałaś coś dla niego zrobić. Została już tylko jedna sukienka, której unikałaś ze względu na jedną rzecz. Odsłaniała plecy. Z nią, twoje blizny były widoczne, ciągnące się po plecach znamiona. Nie ma mowy. Zarzuciłaś na ramiona swoją czarną kurtkę i wyszłaś. Edge popatrzył na Ciebie tak, jakbyś właśnie go spoliczkowała. 

-CO TO MA BYĆ? DLACZEGO ZAŁOŻYŁAŚ KURTKĘ? 

-Nie lubię swoich pleców i ramion, wolę aby były zakryte. - sprzedawcy wymienili się nerwowymi spojrzeniami. Potwór podniósł się z siedzenia mierząc ich wzrokiem. 

-ALE CHCĘ ZOBACZYĆ JE BEZ KURTKI – jego głos był bardzo niebezpieczny ... i seksowny. Zrobiłaś krok do tyłu, lecz on nadal szedł ku Tobie stukając butami o podłogę. 

-Powiedziałam nie – postawiłaś się mierząc go zimnym spojrzeniem. Skrzyżowałaś ręce w geście obrony. Jak wepchnął Cię do przebieralni zasłonił za sobą zasłonkę, aby nie było żadnych świadków. 

-ZDEJMUJ TO – rozkazał sycząc

-Nie – przywarłaś plecami do lustra. Kurwa, nie ma nigdzie drogi ucieczki. Jego ręce były szybkie, chwycił cię za ramiona, odwrócił. Jęknęłaś chcąc się skulić na podłodze zakrywając brzuch rękami. Mocniejsze szarpnięcie i dźwięk rozrywanego materiału. Zdarł z Ciebie kurtkę. 

-MASZ, TERAZ... - dostrzegł Twoje blizny. Sekret numer trzy, odkryty. Spodziewałaś się, że będzie z siebie dumny, zadowolony z Twojego upokorzenia, ale tak nie było. Wstrzymałaś oddech jak jego palce delikatnie przesunęły się po Twoim kręgosłupie. Jego ręka drżała delikatnie z nerwów. Nagle zabrał ją, odsłonił kurtynę. Wstałaś głaszcząc się po rękach tam, gdzie Cię trzymał. Robił ci się ciemny siniak. Potwór po sekundzie wrócił trzymając nową, czarną kurtkę. Nie patrzył na Ciebie – T-TA LEPIEJ PASUJE DO TEJ SUKIENKI, ZAŁÓŻ JĄ SZYBKO, CHCĘ CIĘ ZOBACZYĆ – zgodziłaś się zmieszana jego zachowaniem. Nie mówił nic na temat blizn. I nigdy o nich nie wspomniał. Jak tylko założyłaś na siebie kurtkę. Edge zapłacił za wszystko co dla Ciebie wybrał, wliczając w to sukienkę i to co miałaś na sobie. Nakazał, aby wszystko to co zostało zakupione, obsługa dostarczyła jutro, zaś sam zabrał Cię do miłej restauracji. Nie mówił za wiele, wspominał tylko, że jego gotowanie jest znacznie lepsze, a potem wyszliście razem z centrum handlowego. Zachowywał się tak, jakby nie widział w ogóle blizn, za co byłaś mu wdzięczna. Z radością słuchałaś jak opowiadał o różnych pułapkach. Szliście wzdłuż ulicy z niewielkimi sklepani, kiedy nagle coś ściągnęło Twoją uwagę. Zatrzymałaś się i zaryzykowałaś spojrzenie na wystawę sklepową. Była tam przepiękna bransoletka, miałaś też możliwość wybrać do niej przywieszki. Edge zauważył na co patrzysz. - CHCESZ? - zapytał dosadnie. 

-J-ja... j-jest... jest naprawdę ładna – bąknęłaś zawstydzona 

-DOBRZE WIĘC – wszedł z Tobą do jubilera odwracając się w stronę przerażonego sprzedawcy. Pognałaś za nim – TEN CZŁOWIEK CHCE BRANSOLETKĘ, DAJ JEJ WSZYSTKO CO ZECHCE – szczęka Ci opadła 

-Uh, Edge, to... to bardzo drogie 

-NIE DBAM O KOSZTY – Dlaczego był dla Ciebie taki miły? Kiedy powiedział, że będzie dzisiaj wszystko kupował, nie spodziewałaś się być traktowaną jak księżniczka. Tak naprawdę nie spodziewałaś się, że będzie Cię tak traktował. Zauważył Twoje zmieszanie i popatrzył na Ciebie ponaglająco.

-D-dobrze – podeszłaś do przeszklonej półki, mężczyzna położył bransoletkę i wskazał na wisiorki. Wybrałaś siedem, jeden dla siebie i sześć dla chłopaków. 

-CO ROBISZ? - zapytał ciekawy jak grzebałaś w błyskotkach. Wyjaśniłaś mu pokazując te jakie wybrałaś. 

-Fioletowe serduszko to ja, bo powiedziałeś, że ten kolor mi pasuje. Pomarańczowa i niebieska muszka to Papyrus i Blue, ponieważ byli elegancko ubrani wczoraj. Pszczółka to Stretch bo zawsze pije miód – zerknęłaś na niego, był zaintrygowany więc mówiłaś dalej – Czerwona róża to Red, ponieważ większy z niego dżentelmen niż się wydaje. Niebieski węzeł nieskończoności to Sans, ponieważ przysięgliśmy sobie że nigdy was nie zostawię – zarumieniłaś się. 

-OH – był zawiedziony 

-Oh, a ten to ty, Edge – pokazałaś kawałek obsydianu w kształcie zamkniętej skrzyneczki. 

-PUDŁO?

-Bo trzymasz mój sekret.... i nie pytasz – Wiedział o czym mówisz, zarumienił się na pomarańczowo. Odwrócił się do sprzedawcy i zapłacił mu za ozdóbkę. Mężczyzna poszedł do kasy, zaś Edge pomógł Ci założyć bransoletkę na rękę. - Wiesz, Tatuśku – zapiął ją – Myślałam, że będziesz chciał spędzić dzień na torturowaniu mnie, skoro mogłeś chcieć ode mnie wszystkiego. Nie znałam cię takiego. 

-WŁAŚCIWIE TO NAWET MI TO NIE PRZESZŁO PRZEZ GŁOWĘ – bąknął nadal rumieniąc się przez Twój komplement. Chwyciłaś go za chustę i przyciągnęłaś do siebie aby złożyć słodki pocałunek na jego kości policzkowej. Szepnęłaś tak, aby tylko on mógł Cię usłyszeć. 

-Dziękuję. 

Wróciliście do domu w ciszy, otoczeni przez światła z latarni które oświetlały rumieniec na twarzy Edge. Kiedy zaparkował, nie zaczął wychodzić, popatrzyłaś na niego zmieszana. 

-MASZ ROBIĆ CO CI POWIEM DO KOŃCA DNIA – przypomniał

-Uhm, tak, taka jest umowa – Popatrzyłaś na zegarek. Dwudziesta trzecia pięćdziesiąt pięć. Co planuje zrobić przez kolejnych pięć minut? 

-ZAMKNIJ OCZY, CZŁOWIEKU – dobra, zrobiłaś tak. Przekręcił się w Twoją stronę, poczułaś jak otacza Cię rękami przybliżając Cię bliżej do siebie. Spodziewałaś się co chce zrobić i miałaś rację. Edge przybliżył się i pocałował. Mimo braku ust... było cóż... w porównaniu z całowaniem się z ludźmi, którzy mają usta, ten był milion razy lepszy. Przylgnęłaś do niego otwierając usta, jego język wślizgnął się do środka wypełniając Cię całkowicie, przeciągnął cię na swoje kolano. Dłonie chciwie wbijały się w biodra, palce naciągały materiał nowej sukienki. 

Zedrzyj ją ze mnie.

Szeptała Panienka. Jęknęłaś natychmiast gdy jego kły zagryzły się na Twoich wargach. Całował Cię jakby było mu to potrzebne do życia tak jak oddychanie. Chciwie i głęboko. Zarzuciłaś mu ramiona za kark obejmując kręgosłup. Zadrżał pod wpływem Twojego dotyku, wsuwając swoje własne dłonie pod nową kurtkę. Oh, panience się to podoba. Jakieś pikanie zabrzmiało, podskoczyliście oboje. Oderwałaś się od niego, zarumieniona głęboko. Oboje dyszeliście głęboko i powoli popatrzyliście na zegarek w Twoim telefonie. Dwunasta. Wiedział co to oznacza, brutalnie zrzucił Cię z siebie i chwycił za klamkę w drzwiach. 

-BYŁAŚ DZISIAJ DOBRYM NIEWOLNIKIEM – zaczął wychodzić nawet na Ciebie nie patrząc.

-Z...zaczekaj! - chwyciłaś go za chustę wciągając do samochodu. Odwrócił się zaskoczony. 

-SŁUCHAJ CZŁOWIEKU, ROZUMIEM ŻE JESTEM NIEWIARYGODNY, ZAŚ TY ZAWSZE... EJ! - przeciągnęłaś chusteczką wyciągniętą z kieszeni po jego twarzy 

-Nie ruszaj się – szepnęłaś – Ubrudziłam cię szminką! - Zatrzymał się zdając sobie sprawę, że faktycznie, był cały ubrudzony. Siedział cierpliwie jak go czyściłaś. Nie chcieliście pytań od innych. 

-WIĘC – zaczął jak skończyłaś

-Więc? - powtórzyłaś chowając chusteczkę do kieszeni i zaczęłaś upewniać się w lusterku czy sama się nie rozmazałaś. 

-JAK BYŁO? - nie patrzył na Ciebie, ale nie odsunął się, skrzyżował ręce na piersi. Nim zdążyłaś odpowiedzieć, drzwi się otworzyły w których stał Stretch.... Nie, wszyscy tam byli, ale to on je otworzył. Delikatnie wziął cię za rękę zabierając do domu. 

-ah witaj, to był długi dzień bez ciebie... bez was obojga – Popatrzyłaś na Edge który wzruszył ramionami i się uśmiechając, pozwalając aby Stretch zabrał Cię do salonu.